Τι εορτάζουμε το Πάσχα;

Στο παρόν μικρό κείμενο, θα κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή στις «ρίζες» της εορτής, αλλά και στα έθιμα των ήμερων, όπως του οβελία το τσούγκρισμα των κόκκινων αβγών κλπ.

Το Πάσχα μαζί με τα Χριστούγεννα, αποτελούν τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης. 

Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την Αραμαική και Εβραϊκή λέξη «Πεσάχ» και «Πόσχα» που σημαίνουν «πέρασμα», και συμβολίζουν το πέρασμα του Εβραϊκού Λαού από την Αίγυπτο, στην ελευθερία προς γη της επαγγελίας...

Η τελετή της εορτής του Πάσχα στους Εβραίους άρχιζε το βράδυ της 14ης του μηνός Νισσάν πριν την δύση του ηλίου, και περιελάμβανε διάφορα έθιμα. («είπεν δε Κύριος προς Μωυσή και Ααρών εν γη Αιγύπτου λέγων» … «εναρχόμενη τη τεσσαρεσκαιδεκάτη ημέρα του μηνός του πρώτου αφ΄εσπέρας έδεσθε άζυμα έως ημέρας μίας και εικάδος του μηνός, έως εσπέρας» Έξοδος Κεφ. ΙΒ΄1, 18)

Το έθιμο του θυσιαζώμενου αμνού, έχει σχέση με την νύκτα της εξόδου από την Αίγυπτο. Σε ανάμνηση της εξόδου λοιπόν, κάθε Εβραϊκή οικογένεια θυσίαζε αμνό δίχως να σπάσουν τα κοκάλα του, και στην συνέχεια με το αίμα από το σφάγιο, έβαφαν το ανώφλι και τους δύο παραστάτες της εξώπορτας.

Στο Εβραϊκό πασχαλινό δείπνο, παρέθεταν πικρά χόρτα σε ανάμνηση της πικρίας από την δουλεία στην Αίγυπτο, οίνο αλλά και άζυμο άρτο σε υπενθύμιση της βιαστικής αναχωρήσεως από την Αίγυπτο.

Μετά την έλευση όμως του Χριστού, ο ίδιος θυσιαζόμενος υπήρξε ο «αμνός» του Θεού, ο οποίος «πήρε» τη θέση του πασχαλινού αμνού. Ο συμβολισμός λοιπόν του Ορθόδοξου Χριστιανικού Πάσχα, είναι το «ξεπέρασμα» του Ιουδαϊκού Πάσχα, και το πέρασμα των ανθρώπων στη Βασιλεία των Ουρανών.

Οι «βαπτισμένοι Χριστιανοί» αποτελούν «τον λαό του Θεού», ο οποίος ελευθερώνεται από τη δουλεία των παθών, πορευόμενος προς την Βασιλεία των Ουρανών. Συν σταυρωνόμαστε με τον Χριστό και συν ανασταινόμαστε, για να ζήσουμε μαζί Του στην αιωνιότητα.

Η Ορθοδοξία έχει τα δικά της έθιμα όπως τα Πασχαλινά κόκκινα αυγά, τα οποία συμβολίζουν το αίμα του Iησού Xριστού που έσταξε όταν λογχίστηκε από τον Pωμαίο στρατιώτης. 

Σύμφωνα όμως με τον Kοραή, τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν το αίμα των προβάτων με το οποίο οι Iουδαίοι έβαψαν τις οικείες τους, για να αποφύγουν την «υπό εξολοθρευτικού Aγγελου φθοράν».

Tο τσούγκρισμα των πασχαλινών αυγών, ένα έθιμο που χρονολογείται από τον 12μ.Χ. αιώνα (από τον 12 μ.Χ. χρονολογείται και το έθιμο των ασπασμών των πιστών με την ευχή «Xριστός Aνέστη - Aληθώς Aνέστη» το βράδυ της αναστάσεως, πράξη συμβολική της αγάπης αλλά και της ελπίδας που φέρνει η Aνάσταση του Ιησού), συμβολίζει την Aνάσταση του Xριστού, καθώς το αυγό συμβολίζει την ζωή και τη δημιουργία, που περιέχει εντός του την ζωή. 

Όταν το κέλυφός του αυγού σπάσει με το τσούγκρισμα, γεννιέται μια ζωή, έτσι και το πασχαλινό αυγό συμβολίζει το σπάσιμο του τάφου του Xριστού και την Aνάσταση του.

Το αυγό βέβαια σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοσμογονίες, συμβόλιζε την γέννηση του σύμπαντος και της ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων πού ήταν ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από ένα «αυγό», που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. 

Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης, έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.

Η επίδραση όμως των τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδος στην Ορθοδοξία, φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από όσο οι περισσότεροι γνωρίζουμε. 

Για παράδειγμα το αντίστοιχο Χριστιανικό Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιορτάζανε τα «Αδώνια», κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι, απεικονίσεις του οποίου τον παρουσιάζουν εστεμμένο με ταινίες διακοσμημένες με ισοσκελείς σταυρούς. 

Στα «Αδώνεια» οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς, τραγουδούσαν μοιρολόγια, ενώ προσφερόταν ως θυμίαμα μύρα. Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα ακολουθούσε η ανάσταση του «Άδωνι» που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.

Αλλά και η μετάληψη με το «Θείο» σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών τόσο των Κορυβαντικών, όσο και των Ορφικών μυστηρίων. 

Στην μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ωμοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Ζαγρεα. Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τις ψυχές τους. 

Στα Κρητικά μυστήρια η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες..

πηγή-mhnpetaslefta (προσαρμογή)