Τι πιστεύουν οι επιστήμονες για τον Θεό;

Πολλοί νομίζουν ότι οι επιστήμονες είναι άθεοι. Ισχύει; Μάλλον όχι. Νομπελίστες και καταξιωμένοι ερευνητές φαίνεται να έχουν καταλήξει σε ένα κοινό συμπέρασμα – το οποίο απλώς διατυπώνουν με διαφορετικές λέξεις ο καθένας. 

Τα μάτια τους έχουν δει πολλά, επομένως αξίζει να τους προσέξουμε. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς ξεκίνησαν ως άθεοι, αλλά στην πορεία ομολόγησαν ότι έμειναν έκθαμβοι από τη σοφία και την πολυπλοκότητα που ανακάλυψαν. Ας δούμε τι έχουν πει κάποιοι κορυφαίοι επιστήμονες για τον Θεό και το θαυμαστό σύμπαν.

Γιατροί: Πρώτα εμείς, μετά αναλαμβάνει ο Θεός

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, ειδικά στην ιατρική, το ποσοστό όσων επιστημόνων πιστεύουν είναι πολύ υψηλότερο από κάθε άλλο κλάδο. Σύμφωνα με τον Δρ. J. Edward Hill, πρόεδρο της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης, η πίστη σε μία ανώτερη οντότητα είναι ζωτικής σημασίας για έναν γιατρό, γιατί του δίνει την ικανότητα να περιθάλπει σωστά τους ασθενείς του – ειδικά σε περιπτώσεις όπου η ζωή κρέμεται από μια κλωστή. 

Πολλοί γιατροί – κυρίως χειρουργοί – παραδέχονται επίσης ότι στα δύσκολα κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν έναν άνθρωπο, όμως από ένα σημείο και μετά νιώθουν ότι καθοδηγούνται από κάποιο αόρατο χέρι. Πρώτα εμείς, μετά αναλαμβάνει ο Θεός, λένε χαρακτηριστικά.

Παναγιώτης Δημακάκος: Θρησκεία και επιστήμη αλληλοσυμπληρώνονται

Ο Παναγιώτης Δημακάκος, καθηγητής Αγγειοχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θεμελιωτής της συγκεκριμένης ειδικότητας στην Ελλάδα και πολύπειρος χειρουργός, έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής ότι ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια – και τελικά εκεί είναι που συναντά και τον Θεό. 

Όπως τονίζει, θρησκεία και επιστήμη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους – αλληλοσυμπληρώνονται, ποτέ δεν αλληλοαναιρούνται. Χαρακτηριστικά αναφέρει μάλιστα πως, όταν ο χειρουργός αγωνιά (χωρίς όμως να σταματά να ελπίζει) για την έκβαση μιας χειρουργικής επέμβασης, τότε σιγά-σιγά αρχίζει να επικοινωνεί λιγότερο με το περιβάλλον και περισσότερο με τον Θεό, ώστε να επιτρέψει να γίνει η δική Του παρέμβαση.

Μαξ Πλανκ: Στην επιστήμη ο Θεός βρίσκεται στον επίλογο

Ο Γερμανός φυσικός και νομπελίστας Μαξ Πλανκ (Max Planck, 1858-1947), πατέρας της Κβαντικής Θεωρίας, έχει κάνει την εξής εύστοχη παρατήρηση: Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι στοχαστές όλων των εποχών ήταν βαθιά θρησκευόμενοι. Ο συνδυασμός επιστήμης και πίστης στην ύπαρξη του Θεού είναι αναπόφευκτος, κατά την άποψή του. Απλώς στη θρησκεία κάθε σκέψη ξεκινάει με την παραδοχή της ύπαρξης του Θεού, ενώ στην επιστήμη ο Θεός βρίσκεται στον επίλογο της κάθε θεωρίας, στην ολοκλήρωσή της.

Δαρβίνος: Ένα επιβλητικό και θαυμαστό σύμπαν

Ο πασίγνωστος Άγγλος φυσιοδίφης και γεωλόγος Κάρολος Δαρβίνος (Charles Darwin (1809-1882), θεμελιωτής της Θεωρίας της Εξέλιξης, με σπουδές επίσης στην Ιατρική, τη Βιολογία και τη Θεολογία, εμβάθυνε όσο λίγοι στην ποικιλομορφία των ειδών του πλανήτη μας. Κατά την άποψή του, το πιο βασικό επιχείρημα για την ύπαρξη του Θεού είναι το γεγονός ότι το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να…χωνέψει πως όλο αυτό το επιβλητικό και θαυμαστό σύμπαν προέκυψε από καθαρή τύχη.

Αϊνστάιν: Οι νόμοι έχουν νομοθέτη

Ο νομπελίστας φυσικομαθηματικός Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955), απαντώντας σε γράμμα νεαρής μαθήτριας (η οποία τον ρωτούσε αν οι επιστήμονες προσεύχονται), της έγραψε ότι οποιοσδήποτε ασχολείται σοβαρά με την επιστήμη, καταλήγει στην εξής πεποίθηση: Οι νόμοι του σύμπαντος αποδεικνύουν ότι υπάρχει ένας Νους – ένα πνεύμα πολύ ανώτερο από το ανθρώπινο. 

Μπροστά του εμείς, με τις περιορισμένες δυνάμεις μας, θα πρέπει να αισθανόμαστε ταπεινοί. Για τον Αϊνστάιν όλα ήταν μαθηματικά. Καθόλου παράξενο λοιπόν που οδηγήθηκε τελικά σε ένα συμπέρασμα πίσω από το οποίο κρύβεται η απόλυτη, τετράγωνη, μαθηματική λογική: Εφόσον υπάρχουν νόμοι που διέπουν το παγκόσμιο στερέωμα, τότε υπάρχει και νομοθέτης.

Ουόλτερ Κον: Σεβασμός, ευλάβεια και μυστήριο

Ο Ουώλτερ Κον (Walter Kohn, 1923-), Αμερικανός θεωρητικός φυσικός αυστριακής καταγωγής και νομπελίστας, βραβευμένος για την επίμονη προσπάθειά του να εξερευνήσει τη δομή της ύλης και τις ηλεκτρονικές της ιδιότητες, έχει δηλώσει ότι βλέπει τη θρησκεία μέσα από τα μάτια του επιστήμονα. Όμως ομολογεί ότι η σκέψη του έχει επηρεαστεί από τα λεγόμενα του Αϊνστάιν πως υπάρχει μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ανθρώπινη. Ο Κον υπογραμμίζει ότι και εκείνος νιώθει απολύτως το ίδιο, μαζί με μια αίσθηση δέους και ευλάβειας προς ένα μεγάλο μυστήριο.

Πολ Ντέιβις: Κάτι συμβαίνει πίσω από τα πάντα

Ο Πολ Ντέιβις (Paul Davies, 1946-), Άγγλος πανεπιστημιακός καθηγητής Φυσικής, Αστροβιολογίας, Κοσμολογίας και θεωρητικός των κβαντικών πεδίων, έχει αναφέρει σε βιβλία του ότι, κατά την άποψή του, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις πως κάτι συμβαίνει πίσω από τα πάντα. Συγκεκριμένα φαίνεται σαν κάποιος να όρισε τέλεια τους αριθμούς που απαιτούνται για να δομηθεί η φύση, επειδή ήθελε να κατασκευάσει αυτό το σύμπαν. 

Οι νόμοι της Φυσικής μοιάζουν να είναι προϊόν ενός εξαιρετικά ευφυούς σχεδίου. Το σύμπαν δείχνει να επιτελεί κάποιον συγκεκριμένο σκοπό – ο σχεδιασμός του είναι εντυπωσιακός, υποστηρίζει.

Χένρι Σάφερ: Έτσι λοιπόν το έκανε ο Θεός!

Ο Χένρι Σάφερ (Henry Schaefer, 1944-), Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής Κβαντικής Χημείας, έχει πλέον συνειδητοποιήσει για ποιον λόγο ασχολείται με την επιστήμη της Χημείας. Σύμφωνα με όσα γράφει στα βιβλία του, για εκείνον η αξία και η χαρά της επιστήμης φανερώνονται τις στιγμές όπου ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και λέει στον εαυτό του: «Α, έτσι λοιπόν το έκανε ο Θεός!». Όπως σημειώνει, ο στόχος του είναι να κατανοήσει έστω και ένα τόσο δα κομματάκι από το σχέδιο του Θεού.

πηγή-bimag.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Αρχιμήδης: Η αρχαία Ελληνική ρηματική φράση «εύρηκα - εύρηκα»

Ο μαθηματικός, φιλόσοφος, φυσικός και μηχανικός Αρχιμήδης ήταν ένα από τα μεγαλοφυή πνεύματα που γνώρισε στην πορεία της η ανθρωπότητα. 

Σίγουρο θεωρείται ότι ο Αρχιμήδης γεννήθηκε στις Συρακούσες περί το 285 π.Χ. και πιθανόν είχε πατέρα τον αστρονόμο Φειδία.

Έκανε τα πρώτα βήματα για το μαθηματικό υπολογισμό επιφανειών με ακανόνιστο περίγραμμα και συμμετρικών εκ περιστροφής σωμάτων, μέθοδος που εξελίχθηκε, τεκμηριώθηκε και ονομάστηκε στη σύγχρονη εποχή Ολοκληρωτικός Λογισμός, υπολόγισε μία προσεγγιστική τιμή για τον άρρητο αριθμό π, διατύπωσε το νόμο της Μηχανικής για τους μοχλούς και, αντιλαμβανόμενος τις απεριόριστες προεκτάσεις του, γενίκευσε την εφαρμογή λέγοντας «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω» (δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη Γη). 

Διατύπωσε επίσης την ομώνυμη αρχή για την άνωση του νερού, κατασκεύασε διάφορες μηχανές, ένα τύπο πολύσπαστου, τον κοχλία, μία αντλητική μηχανή με την «αρχιμήδειον έλικα» κ.ά.

Η αρχαία Ελληνική ρηματική φράση «εύρηκα - εύρηκα» (αρχαία: εὕρηκα) είναι η πασίγνωστη ιστορική αναφώνηση του Αρχιμήδη (287 π.Χ.-212 π.Χ.) που λέγεται ότι όταν ανακάλυψε την γνωστή Αρχή περί της άνωσης τόσο πολύ είχε ενθουσιασθεί που εξήλθε στο δρόμο γυμνός και τρέχοντας επαναλάμβανε συνεχώς αυτή τη φράση.

Η ιστορία του γεγονότος αυτού έχει ως εξής:

Μία μέρα, ο βασιλιάς Ιέρων Α' των Συρακουσών, παρήγγειλε στο μεγαλύτερο καλλιτέχνη της πόλης, να του φτιάξει μία κορώνα από καθαρό χρυσάφι. Όταν ο βασιλιάς πήρε την κορώνα, άρχισαν να διαδίδονται φήμες πως ο καλλιτέχνης τον είχε κοροϊδέψει, παίρνοντας ένα μέρος από το χρυσάφι και αντικαθιστώντας το με άλλο μέταλλο.

Ωστόσο, η τελειωμένη κορώνα, είχε το ίδιο βάρος με το χρυσάφι του βασιλιά. Ο βασιλιάς κάλεσε τότε τον Αρχιμήδη να εξετάσει το ζήτημα. 

Στα πειράματά του, ο Αρχιμήδης βρήκε το νόμο του ειδικού βάρους. Ανακάλυψε πως όταν ένα στερεό σώμα μπει μέσα σε υγρό, χάνει τόσο βάρος, όσο είναι το βάρος του όγκου του νερού που εκτοπίζει.

Ο Αρχιμήδης επινόησε το σύστημα, να παίρνει το ειδικό βάρος των στερεών σωμάτων. Ζύγιζε πρώτα το στερεό στον αέρα και έπειτα το ζύγιζε μέσα στο νερό. Και αφού το στερεό ζύγιζε λιγότερο μέσα στο νερό, αφαιρούσε το βάρος που είχε μέσα στο νερό από το βάρος που είχε στον αέρα.

Τέλος, διαιρούσε το βάρος του στερεού σώματος στον αέρα, με την απώλεια βάρους που είχε το σώμα μέσα στο νερό. Έμαθε έτσι, πως ένας δοσμένος όγκος από χρυσάφι ζυγίζει 19,3 φορές τον ίσο όγκο νερού.

Όμως, καθώς δεν μπόρεσε να προχωρήσει περισσότερο στο πρόβλημα της βασιλικής κορώνας, ο Αρχιμήδης σηκώθηκε να πάει στα λουτρά για να ξεκουραστεί. 

Εκεί βρήκε τη λύση. Μέσα στον ενθουσιασμό του βγήκε από το λουτρό γυμνός στο δρόμο φωνάζοντας: "Εύρηκα! Εύρηκα!".

Ο Αρχιμήδης γύρισε στο σπίτι του, ζύγισε την κορώνα στον αέρα και ύστερα τη ζύγισε μέσα στο νερό. Με τη μέθοδο αυτή βρήκε το ειδικό βάρος της κορώνας. Το ειδικό βάρος της δεν ήτανε 19,3. 

Δεν μπορούσε, λοιπόν, η κορώνα να είναι από καθαρό χρυσάφι. Ο Αρχιμήδης απέδειξε πως ο καλλιτέχνης ήταν απατεώνας.

Σ' αυτό το ιστορικό περιστατικό αποδίδεται σήμερα όλη η ουσία της Ανακριτικής. 

Και μάλιστα θεωρείται η πρώτη αναμφισβήτητα προσπάθεια που έγινε για τον σκοπό της αποκάλυψης εγκλήματος, με προσφυγή σε επιστημονικές γνώσεις και εν προκειμένω του Αρχιμήδη, που ενήργησε ως πραγματογνώμων.


πηγή-arxaia-ellinika

Διαβάστε περισσότερα... »

Επιστήμονες που έγιναν πειραματόζωα του εαυτού τους

Όταν ο άνθρωπος γίνεται αυτοβούλως... ινδικό χοιρίδιο!

Ο σκοτσέζος συγγραφέας Robert Louis Stevenson μας έχει δώσει μια περιληπτική και ακραία διδακτική ιστορία για το γεγονός ότι δεν πρέπει να κάνουμε πειράματα με τον εαυτό μας: μιλάμε φυσικά για το «The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde» του 1886!

Στην πασίγνωστη νουβέλα, ο Dr. Henry Jekyll, ένα φιλήσυχο μέλος της κοινωνίας, πειραματίζεται με ένα παρασκεύασμα και μετατρέπεται σε μια βίαιη και ανήθικη εκδοχή του εαυτού του, στον απεχθή Mr. Hyde.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι απλό: μην πειραματίζεσαι ποτέ με τον εαυτό σου!

Κι όμως, στην εποχή που εκδόθηκε το βιβλίο του Stevenson ήταν κοινή πρακτική οι επιστήμονες και οι ερευνητές να δοκιμάζουν πάνω τους τα πειράματά τους. Αυτοί μπορούσαν άλλωστε να κρίνουν καλύτερα τις παρενέργειες και την ίδια τη διαδικασία από τον αδαή κόσμο, γινόμενοι ταυτόχρονα ερευνητές και υποκείμενα του πειράματος.

Σήμερα, ο αυτο-πειραματισμός έχει εξοριστεί διά παντός από το επιστημονικό κατεστημένο, η πρακτική αυτή γέννησε ωστόσο μια σειρά από σημαντικές ανακαλύψεις στη μελέτη του εγκεφάλου, της φυσιολογίας και της φαρμακευτικής.

Ας δούμε λοιπόν μια σειρά από ερευνητές που έβαλαν την επιστήμη πάνω από την υγεία τους...

Sir Henry Head 

Ο γνωστός βρετανός νευρολόγος του 19ου αιώνα είχε εμμονή με την ιδέα ότι άνθρωποι που υπέφεραν από βλάβη των νεύρων μπορούσαν να ανακτήσουν τη χαμένη αίσθηση αργότερα. Ο Head επιδίωκε να χαρτογραφήσει την οδό μέσα από την οποία επέστρεφε η αίσθηση, οι μαρτυρίες των ασθενών του δεν τον κάλυπταν όμως καθόλου. 

Τότε ήταν που συνέλαβε την ιδέα να μελετήσει την αίσθηση του πόνου πειραματιζόμενος με τον εαυτό του. Στις 25 Απριλίου 1903, στο σπίτι φίλου του χειρουργού, ο Head υποβλήθηκε σε επέμβαση για να καταστρέψει ένα νεύρο στο αριστερό του χέρι, υπονομεύοντας την αίσθηση της αφής και του πόνου. 

Τρεις μήνες μετά την εγχείριση, ο Head ανέκτησε την αίσθηση του πόνου από το κομμένο του νεύρο, όφειλε λοιπόν να συνεχίσει: μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, υποβλήθηκε σε αμέτρητες χειρουργικές επεμβάσεις για να ερευνήσει και άλλες πτυχές της χαμένης αίσθησης. Χάρη στις πρώιμες εργασίες του Head για το σωματικό άλγος, μάθαμε ως ανθρωπότητα πολλά για τον τρόπο που ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται διαφορετικά απτικά ερεθίσματα...

Friedrich Sertürner 

Περίπου 100 χρόνια προτού ο Sir Head κόψει το νεύρο του χεριού του, ο γερμανός χημικός Friedrich Wilhelm Sertürner έγινε ο πρώτος που απομόνωσε αυτό που πίστευε ότι ήταν το αλκαλοειδές που έπαιζε τον ρόλο του ενεργού συστατικού του οπίου. Ακολουθώντας μια πειραματική διάταξη 52 βημάτων, ο Sertürner απομόνωσε κρυστάλλους που ονόμασε μορφίνη, από τον Μορφέα, τον θεό του ύπνου. 

Διαπίστωσε σε πειράματα που έκανε σε αδέσποτους σκύλους ότι τα ζώα έπεφταν σε βαθύ ύπνο, από τον οποίο μάλιστα δεν ξυπνούσαν ποτέ. Τότε ήταν που σκέφτηκε να επεκτείνει τις δοκιμασίες σε ανθρώπους, χρησιμοποιώντας ως υποκείμενα τον εαυτό του και τρεις 17χρονους φίλους του (ο ίδιος ήταν τότε στα 20 του). Η δόση που τους έδωσε ήταν ωστόσο γιγαντιαία, περίπου 10 φορές πάνω από το επιτρεπτό ημερήσιο όριο χορήγησης μορφίνης, γεγονός που οδήγησε σε ύπνους τρικούβερτους. Οι κρύσταλλοι του Sertürner, που δοκίμασε πάνω του, αποτελούν μέχρι και σήμερα το βασικό φάρμακο για την ανακούφιση του πόνου...

Santorio Santorio 

Ο ιταλός ευγενής του 16ου αιώνα ήταν πράγματι ένας αναγεννησιακός άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα. Ένα από αυτά ήταν η φυσιολογία και ιδιαίτερα η ερευνητική υπόθεση που αποφάσισε να ελέγξει στα επόμενα 30 χρόνια της ζωής του: αν δηλαδή η ποσότητα τροφής και υγρών που προσλαμβάνουμε καθημερινά ισούται με την ποσότητα των κοπράνων και των ούρων που αποβάλλουμε. 

Ως αφοσιωμένος επιστήμονας, ο Santorio θα περνούσε τα επόμενα 30 χρόνια εκτελώντας καθημερινά το πείραμα: ζυγιζόταν ο ίδιος, ζύγιζε ό,τι έτρωγε και ό,τι απέβαλλε από τον οργανισμό του και υπολόγιζε κατόπιν τη διαφορά. Τριάντα χρόνια αργότερα, κατέληξε σε αυτό που πίστευε: αυτό που καταναλώνουμε ζυγίζει περισσότερο από αυτό που αποβάλλουμε, με τη διαφορά ωστόσο να μην μπορεί να αποδοθεί στη διαδικασία της πέψης. Παρά το γεγονός ότι η ανακάλυψη ήταν τεράστιας σημασίας, δεν θα είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Η δουλειά του Santorio θα οδηγούσε αργότερα στη μελέτη του μεταβολισμού, μιας πραγματικής επανάστασης στην κατανόηση της ζωής...

Albert Hofmann

Ένα από τα πλέον διαβόητα παραδείγματα αυτο-πειραματισμού ανήκει στον επιστήμονα Albert Hofmann, τον ελβετό χημικό που συνέθεσε το LSD-25, την περίφημη παραισθησιογόνα ναρκωτική ουσία. Το 1943, ο Hofmann εργαζόταν στη Sandoz Pharmaceuticals και πειραματιζόταν με τη συνθετική παρασκευή του ενεργού συστατικού ενός μύκητα που αναπτυσσόταν στα δημητριακά και ήταν γνωστός για τις εξαιρετικά παραισθησιογόνες ιδιότητές του. 

Απομόνωσε λοιπόν πράγματι το συστατικό, το LSD-25, ένιωσε ωστόσο άρρωστος κατά τη διαδικασία και επέστρεψε σπίτι του. Τα αποτελέσματα της χημικής ένωσης ήταν ωστόσο αρκετά ιντριγκαδόρικα και ο Hofmann θα δοκίμαζε ξανά τρεις μέρες αργότερα: αυτή τη φορά θα κατάπινε μεγαλύτερη ποσότητα. Μέσα σε λίγη ώρα άρχισε πάλι να νιώθει περίεργα και επέστρεψε στο σπίτι με το ποδήλατό του. 

Αυτή η βόλτα με το ποδήλατο μνημονεύεται μάλιστα έκτοτε κάθε χρόνο από τους χρήστες της ουσίας, αναγορεύοντάς τη επισήμως σε Bicycle Day και γιορτάζοντάς τη στις 19 Απριλίου! Ο Hofmann θα καταγράψει αναλυτικά την επίδραση της ουσίας στον οργανισμό του γράφοντας: «Βίωσα μια απρόσκοπτη ροή από φανταστικές εικόνες, απίστευτα σχήματα με έντονα καλειδοσκοπικά χρώματα». Το LSD θα χρησιμοποιούταν αρχικά για μπόλικα χρόνια στην ψυχοθεραπεία, πριν απαγορευτεί τελικά το 1967. Ο Hofmann θα αποκαλέσει μάλιστα το LSD αργότερα στην αυτοβιογραφία του «το προβληματικό μου παιδί»...

Jan Purkinje 

Ο καλόγερος από την Τσεχοσλοβακία που έγινε γιατρός στα 1819 ήταν αρκετά σκεπτικιστής για τις προτεινόμενες δόσεις των φαρμάκων που συνιστούσαν οι γιατροί της εποχής: τις θεωρούσε ιδιαίτερα μικρές, αποφάσισε λοιπόν να καθορίσει εκ νέου τις κατάλληλες δόσεις χορηγώντας τα φάρμακα στον εαυτό του, προσέχοντας παράλληλα για πιθανές παρενέργειες και αντενδείξεις. 

Στα επόμενα χρόνια, ο Purkinje θα δοκίμαζε έναν τεράστιο αριθμό ουσιών και φαρμακευτικών φυτών, θέτοντας πολλές φορές τη ζωή του σε κίνδυνο. Η γνώση που αποκομίσαμε για τη σωστή συνταγογράφηση αλλά και την αλληλεπίδραση των φαρμάκων λογίζεται ανεκτίμητη...

Hermann Ebbinghaus 

Και η πειραματική ψυχολογία έλαβε σημαντική ώθηση από επιστήμονες που είχαν τη διάθεση να πειραματιστούν με τον εαυτό τους, με τον γερμανό ψυχολόγο Hermann Ebbinghaus να κάνει ωστόσο τη διαφορά. Ήταν από τους πρώτους που προσπάθησε να εφαρμόσει τα διδάγματα των παραδοσιακών θετικών επιστημών, όπως η φυσική και η ιατρική, στην έρευνα των ανώτερων γνωστικών λειτουργιών και ιδιαίτερα της μνήμης. Η μεθοδολογία του Ebbinghaus και τα αποτελέσματα της έρευνάς του ισχύουν μάλιστα μέχρι και σήμερα. 

Από το 1879-1880, ο Ebbinghaus πειραματιζόταν με τη μνήμη του, διεξάγοντας μια σειρά από χρονοβόρα πειράματα αποστήθισης συλλαβών και ανάκλησής τους, γεγονός που θα επαναλάβει και το 1883. Τα εξαγόμενα των πειραματικών του δεδομένων θα άλλαζαν μια και καλή τις γνώσεις μας για την ανθρώπινη μνήμη...

Karl Landsteiner 

Όταν ο αυστριακός γιατρός Karl Landsteiner ξεκίνησε τις έρευνές του για το αίμα, η επιστήμη είχε ήδη παρατηρήσει ένα περίεργο φαινόμενο: κάποια ερυθρά αιμοσφαίρια του ανθρώπου συσσωρεύονταν όταν αναμειγνύονταν με το αίμα άλλων ανθρώπων, ως αποτέλεσμα κάποιας άγνωστης ασθένειας ή ανωμαλίας. 

Ο Landsteiner δεν είχε ωστόσο πειστεί για το γεγονός και χρησιμοποίησε το δικό του αίμα, καθώς και το αίμα συναδέλφων του, για να αποδείξει την υπόθεση της ύπαρξης διαφορετικών ομάδων αίματος: ο Landsteiner θα χρησιμοποιούσε δείγματα για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς τύπους αντιγόνων στο αίμα τους. Το 1901, ο Landsteiner θα αναγνώριζε τρεις (και αργότερα τέσσερις) ομάδες αίματος: A, B, O και AB. Μέσα από τον αυτο-πειραματισμό, ο γιατρός θα άνοιγε τον δρόμο για τις μεταγγίσεις αίματος και τη δωρεά οργάνων...

Jack Goldstein 

Το 1981, 80 χρόνια μετά τον Karl Landsteiner που απομύζησε το αίμα του για να αποδείξει τις διαφορετικές ομάδες αίματος, άλλος ένας γιατρός επιδόθηκε σε αυτο-πειραματισμό: ο Dr. Jack Goldstein επέκτεινε το πεδίο των μεταγγίσεων, αυξάνοντας τη δεξαμενή των διαθέσιμων δοτών για τους ανθρώπους με ομάδα αίματος O: παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι με ομάδα O έδιναν αίμα σε όλους, μπορούσαν να λάβουν αίμα μόνο από τη δική τους ομάδα. 

Ο Goldstein θα ανακάλυπτε ότι ένα ένζυμο που υπάρχει στον καφέ, προκαλούσε μια χημική αντίδραση που μεταμόρφωνε το αίμα ομάδας Β σε κάτι που έμοιαζε με την ομάδα Ο. Αν λοιπόν μεταγγιζόταν σε ασθενείς με ομάδα αίματος Ο, θα μπορούσε να αυξήσει τους διαθέσιμους δότες για την ομάδα Β. Ο Goldstein είχε ομάδα αίματος Ο και ήταν κατάλληλος για τα πειράματά του, γεγονός που έκανε χωρίς να διστάσει καθόλου: υποβλήθηκε σε πολυάριθμες μεταγγίσεις για να αποδείξει τη θεωρία του, γεγονός που θα έσωζε πολλές ζωές στο μέλλον...

George Stratton 

Ο γνωστός ψυχολόγος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια αποφάσισε το 1890 να ερευνήσει τις θεωρίες του αντεστραμμένου ειδώλου του αμφιβληστροειδούς, που διορθώνονται στον εγκέφαλο για να συμβεί η οπτική πρόσληψη του κόσμου μας. Για να διαπιστώσει την αλήθεια της υπόθεσης, ο Stratton θα χρησιμοποιήσει δύο αντεστραμμένους φακούς, οι οποίοι «αναποδογύριζαν» τον κόσμο σε όποιον τους φορούσε. 

Οχτώ μέρες κράτησε το περίεργο πείραμά του, με τον αντεστραμμένο κόσμο να εμφανίζεται αρχικά δυσβάσταχτος, μετά την πέμπτη μέρα ωστόσο ο ψυχολόγος κατάφερε να κινηθεί μέσα στο σπίτι του. Ο Stratton, μέσα από το επίπονο πείραμά του, απέδειξε ότι οι οπτικές πληροφορίες μπορούν να παρουσιαστούν στον εγκέφαλο είτε στη σωστή τους κατεύθυνση είτε αντεστραμμένες χωρίς πρόβλημα, καθώς ο εγκέφαλος θα προσαρμοστεί προοδευτικά...

Elsie Widdowson 

Αν ο Santorio Santorio εγκαθίδρυσε το ερευνητικό πεδίο της μεταβολικής έρευνας, τότε η Dr. Elsie Widdowson αποτελεί τον διαπρεπέστερο διάδοχό του. Στα 60 χρόνια της έρευνάς της για τον μεταβολισμό και τη διατροφή, η βρετανή ερευνήτρια χρησιμοποίησε τον ίδιο της τον εαυτό ως υποκείμενο των πειραμάτων της. 

Ήταν λοιπόν στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Widdowson θα πειραματιστεί με τις τροφές, καθορίζοντας επακριβώς την ποσότητα και τα συστατικά της υγιεινής διατροφής, μέσα από τα δελτία της βρετανικής κυβέρνησης για το φαγητό του πολέμου. Υποβάλλοντας τον εαυτό της σε εξαντλητικές δίαιτες, για να μοιάσει στον μέσο βρετανό του πολέμου, η Widdowson θα κατέληγε σε ένα πρόγραμμα διατροφής που αποτελείται από λάχανο, πατάτες και ψωμί, το οποίο και θα υπέβαλε στην κυβέρνηση ως τρόπο να παραμείνει ο πληθυσμός υγιής. 

Η βρετανική κυβέρνηση θα το υιοθετήσει, με την ίδια την ερευνήτρια να λειτουργεί ως τρανό παράδειγμα της δίαιτάς της: για να δείξει ότι με τη διατροφή αυτή μπορούσε να υπομείνει ακόμα και τις πιο σκληρές φυσικές δοκιμασίες, η ίδια και ο συνεργάτης της πήραν τα βουνά μισοπεινασμένοι, κάνοντας ορειβασία και εξαντλητικές διαδρομές χιλιομέτρων, μέχρι να πειστούν οι ιθύνοντες ότι το διατροφικό της πρόγραμμα ήταν όντως υγιεινό και κατάλληλο για τις πολεμικές ανάγκες.

πηγή-forcleveronly

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι πρωτοπόροι της Κβαντικής Θεωρίας

Μ. Planck

Βραβείο Nobel 1918 για την ανακάλυψη του κβάντου δράσης. 

Ν. Bohr

Βραβείο Nobel 1922 για τη μελέ-τη της δομής των ατόμων και της ακτινοβολίας τους. 

D. Bohm

Σπάνιος συνδυ-ασμός θεωρη-τικού φυσικού και μυστικιστή. Η Αιτιότητα και Τύ-χη στη Σύγχρονη Φυσική, αποτελεί έργο σταθμός στην Κβαντική Φυσική. 

Μ. Born

Βραβείο Nobel 1954 για το θεμε-λιακό έργο του στην κβαντική μηχανική και ιδιαίτερα στην στατιστική ερμηνεία της κυματοσυνάρτησης. 

Bose

Διατύπωσε μαζί με τον Einstein τη στατιστική για τα σωματίδια με ακέραιο σπιν. 

L. Broglie

Βραβείο Nobel 1929 για την ανακάλυψη της κυματικής φύσης του ηλεκτρονίου.

Η συνέχεια του άρθρου, εδώ. 

Διαβάστε περισσότερα... »

Πίσω από τις αρχές της κβαντικής μηχανικής

εικόνα

Εισαγωγή

Το μοντέλο της κβαντομηχανικής καθιερώθηκε επίσημα στο 5ο συνέδριο του Solvay στο Κόμο το 1927. 

Η αρχή απροσδιοριστίας του Χάϊζενμπεργκ και η αρχή συμπληρωματικότητας του Μπόρ, προσέφεραν οριστικά τη θεμελίωση όλων των μαθηματικών κατασκευών της νέας θεωρίας οι οποίες μπορούσαν να κάνουν πρόβλεψη ορισμένων μεγεθών. 

 Όμως από τότε ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις των φυσικών πάνω σε τρία γενικά επιστημονικά προβλήματαή ή φιλοσοφικά προβλήματα των φυσικών επιστημών, και τα οποία τέθηκαν μετά την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής:

Υπάρχουν οι βασικές οντότητες της ατομικής φυσικής , όπως τα ηλεκτρόνια, τα φωτόνια, κ.λ.π., ανεξάρτητα από τις παρατηρήσεις των φυσικών;

Η συνέχεια του άρθρου, εδώ

Διαβάστε περισσότερα... »