Ο Εγκέφαλος Νιώθει Ό,Τι Κακό Πρόκειται Να Συμβεί

Εντοπίστηκε περιοχή στον εγκέφαλο που “αισθάνεται” ό,τι κακό πρόκειται να συμβεί καιόταν το παρακάνει δημιουργεί τη γνωστή σε όλους κατάθλιψη. Βρετανοί επιστήμονες βρήκαν μια μικρή και εξελικτικά αρχαία περιοχή στον εγκέφαλο, όχι μεγαλύτερη από μισό μπιζέλι, που «πυροδοτεί» το ενστικτώδες αίσθημα σε έναν άνθρωπο ότι κάτι κακό πρόκειται να του συμβεί.

Η περιοχή, την οποία οι νευροεπιστήμονες αποκαλούν ηνία, πιστεύεται ότι παίζει ρόλο-κλειδί στον τρόπο που οι άνθρωποι προβλέπουν τις άσχημες εμπειρίες και μαθαίνουν από αυτές για να μην τους ξανασυμβούν. Όμως, έπειτα από ένα σημείο, αυτή η θετική όψη του νομίσματος μπορεί να μετατραπεί σε αρνητική.

Όσο πιο πιθανό θεωρεί κάποιος ότι θα συμβεί κάτι που φοβάται (άσχετα από το αν όντως συμβεί), τόσο περισσότερο η ηνία ενεργοποιείται. Οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι όταν η εν λόγω εγκεφαλική περιοχή υπεραντιδρά, τότε ο άνθρωπος τείνει να κατακλύζεται από έλλειψη κινήτρων και απαισιοδοξία, εστιάζοντας κατά προτίμηση στα αρνητικά πράγματα παρά στα θετικά, γεγονός που διευκολύνει την εμφάνιση κατάθλιψης. Αν αυτό όντως συμβαίνει -κάτι που ήδη ερευνάται- τότε μπορεί να βρεθεί μια νέα θεραπευτική οδός για την κατάθλιψη.

Προηγούμενα πειράματα με ζώα είχαν δείξει ότι η ηνία ενεργοποιείται, όταν δυσάρεστα συμβάντα συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν, ενώ έχει επίσης διαπιστωθεί ότι καταστέλλει τη δράση της ντοπαμίνης, μιας ουσίας που παίζει ζωτικό ρόλο για την ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου και του ψυχισμού. Όμως έως σήμερα είχε αποδειχτεί δύσκολη η μελέτη στους ανθρώπους αυτής της περιοχής, που έχει διάμετρο μικρότερη των τριών χιλιοστών.

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Γνωσιακής Νευροεπιστήμης στο Λονδίνο, κατάφεραν για πρώτη φορά να «φωτίσουν» τη λειτουργία της συγκεκριμένης νευρωνικής δομής σε 23 εθελοντές, που υποβλήθηκαν σε λειτουργική μαγνητική εγκεφαλική απεικόνιση (fMRI).

Οι εθελοντές παρακολούθησαν μια σειρά από εικόνες και, ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, μερικές εικόνες συνοδεύονταν από τιμωρία (ήπιο ηλεκτροσόκ), άλλες από ανταμοιβή (χρήματα) και οι υπόλοιπες από τίποτε από τα δύο. Αφού οι συμμετέχοντες στο πείραμα είχαν πια μάθει να συσχετίζουν μια εικόνα με ένα μελλοντικό αρνητικό, θετικό ή ουδέτερο ερέθισμα, διαπιστώθηκε ότι κάθε φορά που έβλεπαν την εικόνα που είχε συνδεθεί με το επερχόμενο ηλεκτροσόκ, «άναβε» η περιοχή της ηνίας στον εγκέφαλό τους.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η εν λόγω περιοχή εξελίχτηκε για να βοηθά τα ζώα -και τους ανθρώπους- να μαθαίνουν από τις άσχημες εμπειρίες τους, έτσι ώστε να τις αποφεύγουν έγκαιρα στο μέλλον. Όμως αυτή η αντίδραση, αν είναι υπερβολική, μπορεί να γυρίσει «μπούμερανγκ» και να δημιουργεί υπερβολική ανησυχία, απαισιοδοξία και τελικά κατάθλιψη. Στο μέλλον, η κατάλληλη «χειραγώγηση» της εν λόγω περιοχής, φαρμακευτικά ή με άλλο τρόπο, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης.

ΑΜΠΕ

πηγή-pointfromview

Διαβάστε περισσότερα... »

Τα δέντρα κοιμούνται το βράδυ!

Μελέτη έδειξε ότι κατά τη διάρκεια της νύχτας τα κλαδιά τους χαλαρώνουν και πέφτουν ελαφρώς, ενώ ανεβαίνουν και πάλι με την ανατολή του ήλιου. 

Most living organisms adapt their behavior to the rhythm of day and night. Now, using laser scanners, scientists are studying the day-night rhythm of trees. As it turns out, trees go to sleep too. Time to rest your weary branches. Dmitry Savin/Getty

O νυχτερινός ύπνος δεν αποτελεί προνόμιο μόνο του ζωικού βασιλείου. Μελέτη ερευνητών από την Αυστρία, την Φινλανδία και την Ουγγαρία έδειξε ότι ακόμα και τα δέντρα «κοιμούνται» κατά τις ώρες της συσκότισης.

The researchers used lasers to monitor specific points on the trees through the day and night in a variety of different weather conditions. The trees were shown to droop their branches by up to 4 inches during the night before raising them again in the morning.

Με τη βοήθεια σαρωτών λέιζερ, οι επιστήμονες μελέτησαν τις κινήσεις μεγάλων δέντρων με «ανάστημα» πάνω από 15 μέτρα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν λοιπόν, ότι μόλις πέσει το σκοτάδι χαλαρώνουν τα κλαδιά τους, ενώ τα επαναφέρουν στην αρχική τους θέση μόλις ο ήλιος σκαρφαλώσει στον ουρανό.

Όνειρα γλυκά δάσος

Αριστερά, το δέντρο κατά την διάρκεια της νύχτας και δεξιά το ίδιο δέντρο κατά την διάρκεια της μέρας.

 At night (left) tree branches droop more than during the day (right). Credit: Image courtesy of Vienna University of Technology, TU Vienna

Μελετώντας το μοτίβο του «ύπνου» τους είδαν ότι τα κλαδιά των δέντρων κατά τη διάρκεια της νύχτας πέφτουν κατά 10 εκατοστά. Προκειμένου να αποκλείσουν την επίδραση των καιρικών συνθηκών και της περιοχής όπου βρίσκονταν τα δέντρα (υψόμετρο κτλ.), οι μετρήσεις έγιναν σε δέντρα της Αυστρίας της Φινλανδίας. Και οι δυο δοκιμές πραγματοποιήθηκαν υπό άρτιες καιρικές συνθήκες, χωρίς ανέμους ή υγρασία.

Το animation δείχνει τον τρόπο με τον οποίο χαλαρώνουν τα κλαδιά του δέντρου κατά τη νυχτερινή συσκότιση. 

The animation above shows how trees relax their branches during the hours of darkness (credit: Eetu Puttonen/Finnish Geospatial Research Institute/National Land Survey of Finland).

Παρατηρήθηκε ότι η πτώση των κλαδιών γινόταν σταδιακά, αγγίζοντας το κατώτερο σημείο περίπου δύο ώρες πριν από την ανατολή του ήλιου, ενώ επανέρχονταν στην αρχική τους θέση μέσα στο πρώτο δίωρο από την διάχυση του ηλιακού φωτός.

The animation above shows how the position of the tree changed from evening until morning. The tree appears to relax 

(credit: Eetu Puttonen/Finnish Geospatial Research Institute/National Land Survey of Finland).

Με τη βοήθεια σαρωτών λέιζερ, οι επιστήμονες μελέτησαν τις κινήσεις μεγάλων δέντρων με «ανάστημα» πάνω από 15 μέτρα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν λοιπόν, ότι μόλις πέσει το σκοτάδι χαλαρώνουν τα κλαδιά τους, ενώ τα επαναφέρουν στην αρχική τους θέση μόλις ο ήλιος σκαρφαλώσει στον ουρανό.

Με τις μαύρες κουκίδες φαίνεται η θέση των κλαδιών στο τέλος της μέρας, ενώ με τις κόκκινες η θέση τους νωρίς το πρωί. 

The trees were monitored at the end of the day (see black dots) and early in the morning (see red dots) in Finland and Austria using infrared light.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η πτώση των κλαδιών ενδεχομένως να οφείλεται στην πτώση της εσωτερικής πίεσης στα φυτικά κύτταρα των δέντρων, γεγονός που συνδέεται με την διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Κατά την διάρκεια της νύχτας, η φωτοσύνθεση σταματάει με αποτέλεσμα να μειώνεται η παραγωγή σακχάρων στα κύτταρα και μαζί και η πίεση.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ακόμα, ότι η όλη διαδικασία ενδεχομένως να επιτρέπει στα δέντρα να «ξεκουραστούν» και να επαναφέρουν τα επίπεδα της ενέργειάς τους έπειτα από το κυνήγι του ήλιου κατά τη διάρκεια της μέρας. Μέχρι στιγμής, αναφέρουν, ο μηχανισμός αφύπνισης των δέντρων δεν είναι ξεκάθαρος: θα μπορούσε να οφείλεται π.χ. στο σκαρφάλωμα του ήλιου στον ουρανό, ή στο εσωτερικό τους «ρολόι».

«Η κίνηση των φυτών και των δέντρων συνδέεται πάντα με τα επίπεδα του νερού στα κύτταρα, τα οποία επηρεάζονται από το ηλιακό φως κατά την διαδικασία της φωτοσύνθεσης», αναφέρει ο Αντράς Ζλίνσκι από την Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών. 

Όπως εξηγεί ο ίδιος, οι μετρήσεις ως προς τις αλλαγές της θέσης ενός φυτού, ακόμα και αν πρόκειται για ένα μικρό βότανο αποτελούν ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση καθώς η φωτογραφία, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί το ορατό φως γεγονός που επηρεάζει το μοτίβο «ύπνου» τους. Για τον λόγο αυτόν και προκειμένου να περιορίσουν την ενόχληση των δέντρων όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ειδικοί κατέληξαν στην επιλογή σαρωτών λέιζερ/υπερύθρων.

«Πιστεύουμε ότι η σάρωση λέιζερ θα μας επιτρέψει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα τα μοτίβα ύπνου των φυτών και των δέντρων αλλά και να επεκτείνουμε το εύρος των περιοχών που μελετάμε κάθε φορά με αποτέλεσμα να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τι συμβαίνει π.χ. σε ένα ολόκληρο δάσος», εξηγεί από την πλευρά του ο δρ Νόρμπερτ Πφάιφερ από το Πολυτεχνείο της Βιέννης (TU Wien), που επίσης συμμετείχε στη μελέτη.

Πηγή: Eetu Puttonen, Christian Briese, Gottfried Mandlburger, Martin Wieser, Martin Pfennigbauer, András Zlinszky, Norbert Pfeifer. Quantification of Overnight Movement of Birch (Betula pendula) Branches and Foliage with Short Interval Terrestrial Laser Scanning. Frontiers in Plant Science, 2016; 7 DOI: 10.3389/fpls.2016.00222

πηγή//kostasvakouftsis

Διαβάστε περισσότερα... »

Επιστημονικές ανακαλύψεις μέσω ονείρων!

Η Επιστήμη δεν εξελίσσεται μονάχα μέσα από την έρευνα και τον ψυχρό ρεαλισμό. Μερικές από τις πιό αξιοθαύμαστες Επιστημονικες Ανακαλυψεις στην Επιστημονική ιστορία παρουσιάστηκαν στους επιστήμονες μέσα από τα όνειρα, την διαίσθηση και άλλες φορές πήγαζε από αυτό που θεωρείται ως “το Μυστικιστικό κομμάτι του Νου”.

Παρακάτω υπάρχουν 4 παραδείγματα Επιστημόνων που ονειρεύτηκαν ή και είχαν Μυστικιστικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν την Ανθρώπινη Ιστορία.

4 Επιστημονικες Ανακαλυψεις που προηλθαν Διαισθητικα

Επιστήμονες και ερευνητές ξόδευψαν πάνω από δύο δεκαετίες μαθαίνοντας την αναγνώριση των προβλημάτων, τον σχεδιασμό των project, την δημιουργία πειραμάτων, την συλλογή δεδομένων, της διαδικασίας υπολογισμού, της δημιουργίας στατιστικών και της αναφοράς των ευρημάτων. Παρατηρούμε έτσι την έμφαση που δίδεται στις τεχνικές, εμπειρικές και λογικές μορφές της Γνώσης.

Παρ’όλα αυτά η Επιστημονική καινοτομία και ανακάλυψη ορισμένες φορές αναδύεται μέσα από την φαντασία, την διαίσθηση, την ονειρική διαδικασία. Αυτός ο τύπος προνοητικής επεξεργασίας δεν είναι αποδεκτός από τις επιστημονικές αρχές ως λογική διεργασία, όμως η αλήθεια είναι πως το μυαλό χρειάζεται ύπνο, και μερικές φορές εισέρχεται σε καταστάσεις διαίσθησης αλλά και άλλες ασυνείδητες μορφές επεξεργασίας και λύσης προβλημάτων για την παραγωγή πρωτοποριακών ιδεών.

“Ο Διανοητικός Νους είναι ένα ιερό δώρο και ο Λογικός Νους είναι ένας πιστός ακόλουθος. Δημιουργήσαμε μία κοινωνία που εξυμνεί τον ακόλουθο και ξέχασε το δώρο…” – Albert Einstein

Όταν ένας Επιστήμονας εργάζεται για να λύσει ένα πρόβλημα τα δεδομένα και οι παρατηρήσεις συσσωρεύονται ενώ ο Συνειδητός Νους είναι πλήρως αφυπνσμένος. Κατά την διάρκεια του ύπνου ο Ασυνείδητος Νους συνθέτει, οργανώνει και συσχετίζει τις πρόσφατες παρατηρήσεις και τις αποθηκευμένες πληροφορίες.

Τα όνειρα και ο ύπνος είναι κρίσιμα για την διαδικασία της σκέψης καθώς επιτρέπουν στο Νου να επανακαθορίσει τα δεδομένα σε σημαίνοντα μοτίβα. Αυτή η διαδικασία βοηθά στην περαιτέρω ανάλυση του προβλήματος μέσα από μία διαδραστική διαδικασία και βοηθά την αρμονία των δεδομένων ώστε να σχηματίσουν μία ενωμένη εικόνα παρέχοντας την βάση για την λύση του προβλήματος. Αυτό μπορεί να παράγει ιδέες που αργότερα μπορούν να δοκιμαστούν μέσα από πειράματα και την πλήρη επιστημονική μέθοδο.

Ας δούμε παρακάτω 5 παραδείγματα ονείρων που οδήγησαν σε επιστημονικές Ανακαλύψεις:

1. Το όνειρο του Mendeleev για τον Περιοδικό Πίνακα

Το 1869 ο Dmitri Mendeleev ανέπτυξε και δημοσίευσε τον Περιοδικό πίνακα, στον οποίο τα χημικά στοιχεία οργανώνονται βάση των ατομικών αλλά και των χημικών ιδιοτήτων τους. Ως τότε είχε ανεπιτυχώς προσπαθήσει να βρει ένα λογικό μοτίβο για να οργανώσει τα χημικά στοιχεία, ώσπου αποκοιμήθηκε στο γραφείο του ένα βράδυ και υποστήριξε αργότερα πως οραματίστηκε στον ύπνο του την πλήρη διάταξη των στοιχείων:

“Είδα στο όνειρό μου ένα πίνακα στον οποίο όλα τα στοιχεία ταξινομήθηκαν όπως απαιτούταν. Καθώς ξύπνησα έγραψα αμέσως αυτό που είδα σε ένα κομμάτι χαρτί, πραγματοποιώντας στην πορεία μονάχα μία διόρθωση στον πίνακα..”

Ενώ κοιμόταν, ο Ασυνείδητος Νους του Mendeleev συνέθεσε και οργάνωσε τα δεδομένα που ο συνειδητός νους απορροφούσε κατά την εργασία του…

2. Το Όνειρο του Niels Bohr’s για τα Άτομα 

Ο Niels Bohr είναι ο “Πατέρας” της Κβαντικής Μηχανικής και κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1922. Ανέπτυξε το Μοντέλο Bohr για τα άτομα, όπου τα Ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα και μπορούν να μεταφερθούν από ένα ενεργειακό πεδίο ή τροχιά σε ένα άλλο, θεωρία που ισχύει ως και σήμερα.

Ο Bohr συχνά μιλούσε για το όνειρο που τον ενέπνευσε να ανακαλύψει την δομή του Ατόμου. Είχε επιχειρήσει να σχεδιάσει διάφορα πλαίσια για την διαμόρφωση του Ατόμου χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Ένα βράδυ, είδε Ηλεκτρόνια να περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα του Ατόμου όπως οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο.

Μόλις ξύπνησε σκέφτηκε πως το “όραμα” ήταν ακριβές και απευθείας κατευθύνθηκε στο εργαστήριό του αναζητώντας επιστημονικές αποδείξεις που θα υποστήριζαν τα όσα είχε δει στον ύπνο του…

3. Τα όνειρα του Einstein για την Σχετικότητα

Όταν ο Albert Einstein ήταν έφηβος είχε ένα φωτεινό ονείρεμα που θα επηρέαζε την πορεία της ζωής του. Ο ίδιος περιγράφει το όνειρό του ( που συνέβη γύρω στο 1890-95):

”Κοιμόμουν με τους φίλους μου ένα βράδυ. Ξεκίνησα να γλυστρώ από ένα λόφο αλλά το έλκηθρό μου πήγαινε ολοένα και γρηγορότερα. Πήγαινα τόσο γρήγορα που διαπίστωσα πως προσέγγιζα την ταχύτητα του φωτός. Κοίταξα πάνω σε ένα σημείο και είδα τα άστρα που έλαμπαν με χρώματα που δεν είχα δει ποτέ ξανά. Αυτό με γέμισε με μία αίσθηση δέους. Κατάλαβα με κάποιο τρόπο πως αναζητούσα το σημαντικότερο νόημα της ζωής μου.”

Το παραπάνω όνειρο ήταν η έμπνευση για αυτό που εξελίχθηκε στην Θεωρία της Σχετικότητας. Ο Ίδιος ο Einstein είχε μάλιστα πει πως ολόκληρη η Ακαδημαική του καριέρα ήταν ένας διαλογισμός πάνω σε αυτό το όνειρο.

4. Τα Οράματα του René Descartes με Θεία αλλά και Σκοτεινά Πνεύματα 

Ένα όραμα είναι κάτι που μπορεί να εμφανιστεί και σε ένα όνειρο, μία κατάσταση έκστασης ή υπερφυσικής εμπειρίας που εμπεριέχει πληροφορίες σχετικά με μία αποκάλυψη. Τα οράματα σχετίζονται με θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις και παρέχει ανώτερη γνώση ή την κατανόηση της ανθρώπινης πραγματικότητας.

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι ο René Descartes που είχε μία σειρά από τρία οράματα την νύχτα της 11ης Νοεμβρίου του 1619, όπου αναφέρει πως ένα Θεϊκό πνεύμα του αποκάλυψε μία νέα φιλοσοφία που συνδύαζε τα Μαθηματικά και την Φιλοσοφία σε μία νέα αρχή, την Αναλυτική Γεωμετρία. 

Μέσα από αυτά τα οράματα ανακάλυψε επίσης πως όλες οι αλήθειες συνδέονται μεταξύ τους.

Ο Descartes είχε επίσης φανταστικές συζητήσεις με ένα “Σκοτεινό Δαίμονα” σε διαλογισμούς του, μία προσωποποίηση που προσπαθούσε να τον παραπλανήσει.

Ο Σκοτεινός δαίμονας είναι μία μέθοδος συστηματικής αμφισβήτησης, μέσα από την οποία το άτομο αμφισβητεί ακόμη και τις αισθήσεις του οι οποίες μπορούν να παραπλανήσουν. Ο σκοπός ήταν η χρησιμοποίηση της αμφισβήτησης για την κατανόηση της γνώσης που εμπεριέχουν όλα όσα δεν αμφισβητούνται… Ο Descartes προσπάθησε να αμφισβητήσει την ίδια την ύπαρξή του, αλλά το γεγονός πως την αμφισβητούσε αποδείκνυε πως υπήρχε, αφού δεν μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός πως υπήρχε..

Η Εμπειρική και Λογική γνώση, καθώς και η προνοητική γνώση που πηγάζει από τα επίπεδα συνειδητότητας είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιστημονική καινοτομία. Ο Ασυνείδητος Νους μπορεί να βοηθήσει στην λύση περίπλοκων προβλημάτων κατά την διάρκεια του ύπνου και ενώ το μυαλό είναι χαλαρό.. Έτσι παραπάνω βλέπουμε πως τα όνειρα, οι ονειροπολήσεις ή ακόμη και τα οράματα βοήθησαν στην ανακάλυψη σημαντικών Επιστημονικών Θεωριών…

mindhack

πηγή-revealedtheninthwave

Διαβάστε περισσότερα... »

Αστρονομικός προσδιορισμός... του φιλήματος!

                 

    Τι λένε οι αστρονόμοι για το πιο διάσημο φιλί;

                      
                         

 Ότι η ώρα είναι 5:51 μμ!

Αυτή είναι η χρονική στιγμή που ο ναύτης φιλάει στο στόμα μια γυναίκα στην Times Square της Νέας Υόρκης, πανηγυρίζοντας την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του 20ου αιώνα. Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου 1945, και οι Ιάπωνες υπέγραφαν την παράδοσή τους, την ημέρα που αργότερα ονομάστηκε V-J Day (Victory over Japan Day).

Την ακριβή χρονική στιγμή προσδιόρισαν αστρονόμοι Steven D. Kawaler και Donald Olson, σύμφωνα με την μελέτη που δημοσιεύεται στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού Sky & Telescope. Προσδιορίζοντας τον ακριβή χρόνο της φωτογραφίας μπορούν να απορριφθούν μερικοί από τους υποψήφιους που ισχυρίζονται ότι απεικονίζονται στην φωτογραφία που έβγαλε στις 14 Αυγούστου 1945 ο Alfred Eisenstaedt και δημοσιεύθηκε αργότερα στο περιοδικό Life.

Oι συντάκτες του άρθρου κατέληξαν στην ακριβή ώρα που λήφθηκε η φωτογραφία από την σκιά που πέφτει στο κτίριο στην πάνω δεξιά γωνία της φωτογραφίας.

Σύμφωνα με τους Kawaler και Olson, κάθε ψηλό κτίριο στο Μανχάταν λειτουργεί σαν δείκτης ηλιακού ρολογιού. Aπό την φωτογραφία μπορεί να εκτιμήσει κανείς ότι η κορυφή της σκιάς βρίσκεται σε ύψος περίπου 29 μέτρα από το δρόμο. Από τη θέση της σκιάς και μια τοπογραφική ανάλυση της διάταξης του Μανχάταν, κατάφεραν να προσδιορίσουν την θέση του ήλιου και στη συνέχεια την ακριβή χρονική στιγμή που ο ήλιος δημιούργησε την συγκεκριμένη σκιά: στις 5:51 μμ !

Κάποιοι λοιπόν από τους υποψήφιους που ισχυρίζονταν πως ήταν το ζευγάρι της διάσημης φωτογραφίας απορρίπτονται αμέσως, όπως το ζευγάρι που αναφέρεται στο βιβλίο “The Kissing Sailor” και δηλώνει ότι το φιλί τους έλαβε χώρα στις 2 μμ.

Όμως, η ταυτοποίηση του ζευγαριού νομίζω δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που είναι σημαντικό σ’ αυτή την έξυπνη μελέτη είναι ο τρόπος με τον οποίο προσδιορίστηκε η ακριβής ώρα που πραγματοποιήθηκε το φιλί: εκεί που όλος ο κόσμος βλέπει την φωτογραφία ενός παθιασμένου φιλιού ανάμεσα στον πλήθος της πλατείας, οι αστρονόμοι είδαν την φωτογραφία ενός ηλιακού ρολογιού!

 

Αυτό το ηλιακό ρολόι πρέπει να βρίσκεται αρκετά χρόνια στον τοίχο του 56ου Γενικού Λυκείου Αθηνών.
 
Στο παρελθόν ο Donald Olson είχε χρησιμοποιήσει παρόμοιες αστρονομικές τεχνικές για να απαντήσει σε ερωτήματα όπως: γιατί ο Τιτανικός βυθίστηκε από ένα παγόβουνο, ή το πώς μια ηφαιστειακή έκρηξη συνέβαλε στο να ζωγραφίσει ο Edvard Munch τον διάσημο πίνακα «The Scream» και ακόμα να προσδιορίσει την ακριβή ημερομηνία γέννησης του ιμπρεσιονισμού!

Πηγή:www.nytimes.com

πηγή: physicsgg.me

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο ρόλος της πίστης στη θεραπεία (nocebo effect)

πηγή

Αν σας σταματούσε μπροστά από ένα νεκροταφείο ένας κύριος αργά το βράδυ και με σοβαρό ύφος σας έλεγε ότι είσαστε καταραμένος και ότι δήθεν θα πεθάνετε σύντομα τότε η πιο πιθανή αντίδρασή σας θα ήταν να τον περνούσατε για τρελό. Αντίθετα, αν ένας γιατρός με άσπρη περιβολή και πτυχία στον τοίχο σας έλεγε ότι έχετε καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο τότε το πιο πιθανό θα ήταν να σας κοβόταν τα πόδια. 

Μάλιστα το σοκ θα ήταν τόσο μεγάλο, που ακόμη και αν ο γιατρός είχε κάνει λάθος διάγνωση είναι πολύ πιθανό η λάθος διάγνωσή του να σας αρρώσταινε στην πραγματικότητα!

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν διάφορες επιστημονικές έρευνες που έρχονται να επαληθεύσουν και να εξηγήσουν τις κατάρες, τα βουντού και τη σύγχρονη αυθυποβολή.

Σε μια γνωστή περίπτωση της δεκαετίας του 1970, ένας ασθενής διαγνώστηκε ως καρκινοπαθής τελευταίου σταδίου με πολύ λίγο ακόμη χρόνο ζωής. Ο ασθενής πέθανε εντός του χρονικού ορίου που του έδωσαν οι γιατροί. Παρόλα αυτά η αυτοψία έδειξε ότι ο καρκίνος που πράγματι είχε δεν ήταν τελικού σταδίου αλλά πολύ μικρός και χωρίς να έχει εξαπλωθεί. 

Ο ασθενής δεν πέθανε από τον καρκίνο του αλλά από την πίστη του ότι θα πέθαινε στα συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια που του είπαν.

Έτσι όπως το περίφημο φαινόμενο placebo επηρεάζει θετικά τους ανθρώπους στους οποίους είπαν ότι παίρνουν μια ουσία με θετικές επιδράσεις (ενώ έπαιρναν π.χ. μόνο χάπι με ζάχαρη και νερό..), έτσι και το φαινόμενο nocebo λειτουργεί αντίστροφα επηρεάζοντας αρνητικά την υγεία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι κάτι έχουν ή κάτι θα πάθουν.

Όπως δείχνουν όλο και περισσότερες έρευνες, η ιδέα ότι είμαστε άρρωστοι μας κάνει άρρωστους ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα. Για παράδειγμα, οι ασθενείς που γνωρίζουν ότι συγκεκριμένα φάρμακα έχουν κάποιες παρενέργειες είναι και πιο πιθανό να αναπτύξουν αυτές τις παρενέργειες. 

Σε μια περίπτωση, παρατηρήθηκε ότι ασθενής που ήθελε να αυτοκτονήσει πήρε ένα κουτί χάπια και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, η πίεσή του είχε πέσει πολύ χαμηλά και ανέπνεε γρήγορα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον επαναφέρουν έως ότου ένας γιατρός διαπίστωσε ότι τα χάπια που πήρε ο ασθενείς για να αυτοκτονήσει, ήταν ψεύτικα χάπια placebo. 

Όταν το είπαν στον ασθενή, αυτός ανέκαμψε σχεδόν άμεσα μέσα σε 15 λεπτά.

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι κατά το φαινόμενο placebo αυξάνεται η ποσότητα της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο ενώ κατά το φαινόμενο nocebo μειώνεται. Μάλιστα στην ιατρική σχολή του Τορίνο φτιάχτηκε πραγματικό φάρμακο που αντιμετωπίζει το πρόβλημα μιας φανταστικής ασθένειας μπλοκάροντας στον εγκέφαλο τους υποδοχείς της ορμόνης χολικυστοκύνης.

Σύμφωνα με κάποια πρόσφατη έρευνα, οι γυναίκες που πιστεύουν ότι είναι πολύ πιθανόν να πάθουν καρδιακό επεισόδιο, παθαίνουν πράγματι τέσσερις φορές συχνότερα καρδιακά επεισόδια.

Το βιομοριακό μοντέλο που έχουμε για τον κόσμο δεν μας επιτρέπει εύκολα να πιστέψουμε ότι μπορούμε να πεθάνουμε λόγω της πίστεώς μας. Παρόλα αυτά όλο και περισσότερες έρευνες καθώς και πανεπιστημιακά ερευνητικά ινστιτούτα επαληθεύουν αυτό τον ισχυρισμό.

Ο Clifton Meador ιατρός στην ιατρική σχολή του Vanderbilt (Nashville, Tennessee) θεωρεί ότι η διάγνωση θανάτου, που εκλαμβάνεται χωρίς αντιρρήσεις από τον ασθενή, λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία αφού η κακή ψυχολογία του ασθενούς οδηγεί σε χειροτέρευση της υγείας του. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Meador, μπορεί κάποιος να πείσει ανθρώπους ότι θα πεθάνουν και αυτοί πράγματι να πεθάνουν!!  

Αυτός ίσως ήταν άλλωστε και ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργούσαν παλαιότερα οι κατάρες.

Νομίζω ότι τα παραπάνω μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα σε πολλούς και στη θεωρία και στην πράξη.

greekrider.wordpress.com

πηγή-apenantioxthi 

Διαβάστε περισσότερα... »

Τα όρια της επιστημονικής αλήθειας

Στάθης Λειβαδάς

Η επιστημονική αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο είναι όμηρος τόσο του πλαισίου αναφοράς μας στον χωρόχρονο όσο και της γλώσσας που χρησιμοποιούμε για να την εκφράσουμε.

Ακόμη και να μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε άλλο Σύμπαν, δύσκολα θα καταφέρναμε να αντιληφθούμε την αλλαγή!

Έχουμε κλείσει ήδη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και το θέμα μιας ερμηνείας της επιστημονικής αλήθειας και των ορίων της είναι πάντοτε επίκαιρο με δεδομένη τη φρενήρηεξέλιξη της θετικής επιστήμης και των τεχνολογιών αιχμής στο σύνολό τους. 

Τα ερωτήματα «βάθους» ωστόσο παραμένουν αναπάντητα:

Υπάρχει ανάγκη μιας μεταφυσικής οντότητας - δημιουργού,

 του γνωστού τουλάχιστον Σύμπαντος;

Γιατί τελικά να υπάρχει κάτι παρά τίποτα;

Υπάρχει όντως κάποιο αινιγματικό σωμάτιο Higgs ή τουλάχιστον κάτι που είναι «σαν το σωμάτιο Higgs», το οποίο αναμένεται μέσω του ομώνυμου πεδίου να δώσει μια εμπειρική -επιστημολογική βάση στην ασυμβατότητα των παρατηρήσεων ανάμεσα στο κβαντικό και στο μακροσκοπικό επίπεδο πραγματικότητας;

Είναι η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης μια πλήρης θεωρία για το Σύμπαν με την έννοια ότι μπορεί να ενσωματώσει θεωρητικά οποιεσδήποτε νέες παρατηρήσεις ή είναι απλώς ένα θεωρητικό μοντέλο που περιγράφει ως ένα σημείο επιτυχώς το τρέχον παρατηρησιακό – επιστημολογικό εποικοδόμημα;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα ανάγονται ιστορικά περίπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν οι θετικές επιστήμες οδηγήθηκαν μέσα από μια σειρά θεωρητικών προβληματισμών που προκάλεσε η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνικής μετά την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα σε νέους ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς.

...

Πώς θα ήταν το ταξίδι σε άλλο Σύμπαν;

Πιο απλά, αν υποθέσουμε ότι ευσταθούν κάποιες σύγχρονες κοσμολογικές θεωρίες που ισχυρίζονται ότι υπάρχουν άλλα παράλληλα ή εξωτικά σύμπαντα και σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον οι μελλοντικοί μας απόγονοι θα είχαν τις τεχνολογικές δυνατότητες να ταξιδέψουν ως εκεί, ποτέ δεν θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι όντως βρίσκονται σε κάποιο άλλο Σύμπαν και όχι στο δικό μας.

Κι αυτό γιατί στον βαθμό που θα εξακολουθούσαν να είναι άνθρωποι με την ιδιαίτερη «αρχιτεκτονική» ενσωματωμένης συνείδησης και ορισμένου τύπου συγκρότησης της αντικειμενικής πραγματικότητας, θα μπορούσαν μόνο να ισχυριστούν ότι αυτό το οποίο βλέπουν ή αλληλεπιδρούν είναι απλώς μια επέκταση του δικού τους «ορίζοντα» όπως τον είχαν συγκροτήσει με όρους αμοιβαιότητας στο Σύμπαν-μήτρα τους.

Αυτή είναι εξάλλου και η επικρατούσα σήμερα τάση ερμηνείας των τεσσάρων θεμελιωδών σταθερών της φυσικής (και όχι κατά κοινή παρανόηση παγκόσμιων σταθερών), δηλαδή της «παγκόσμιας» σταθεράς της βαρύτητας G, της σταθεράς Πλανκ h, της ταχύτητας του φωτός c και της σταθεράς του Μπόλτσμαν κ. Οι σταθερές αυτές, δηλαδή, εκφράζουν εγγενώς τα όρια της ανθρώπινης γνώσης που είναι μεν αναπόφευκτα και μη αλλοτριώσιμα αλλά που ταυτόχρονα μετατοπίζονται όπως ο φαινομενολογικός ορίζοντας.

Είναι γεγονός ότι οι τέσσερις αυτές σταθερές αρθρώνουν την ύπαρξη των «γραμμών οριζόντων» που μας χωρίζουν από το άπειρα μικρό και το άπειρα μεγάλο. Η ταχύτητα του φωτός c, π.χ., είναι κατά τη γενική σχετικότητα το ανώτατο όριο ταχύτητας στο Σύμπαν γιατί η άρνησή της θα οδηγούσε σε φαινόμενα ακαριαίας επίδρασης από απόσταση και σε παράλογα αποτελέσματα όπως το νοητικό πείραμα Αϊνστάιν – Ποντόλσκι – Ρόουζεν (υπάρχει ωστόσο ένσταση με πειραματικές αξιώσεις γι” αυτή τη θέση).

Η σταθερά του Πλανκ h εκφράζει ένα κατώτατο όριο δράσης στο Σύμπαν με την έννοια μιας ελάχιστης δράσης που πρέπει να παραχθεί από μια συσκευή μέτρησης ώστε να έχουμε «απόκριση» του μετρούμενου κβαντικού αντικειμένου (ΔΑ •ΔΕ≥ h , – πρώτη ανισότητα του Χάιζενμπεργκ).

Το κβαντικό κατώφλι της συνείδησης

Εν ολίγοις, οι σταθερές της σχετικότητας G και c έχουν σχέση με το αδύνατο του ορισμού ενός απόλυτου χώρου και ενός απόλυτου χρόνου στο Σύμπαν, ενώ οι σταθερές h και κ μπορεί να θεωρηθεί ότι ορίζουν τα όρια του υποατομικού Σύμπαντος με την ταυτόχρονη άρση μιας αιτιοκρατούμενης και καλώς ορισμένης πραγματικότητας.

Μια σύγχρονη ερμηνεία, στο πλαίσιο της κβαντικής βαρύτητας, της σταθεράς «παγκόσμιας» έλξης G, σε συνδυασμό με τις σταθερές h και c, οδηγεί στις έννοιες του χρόνου και του μήκους Πλανκ και την υποψία ότι ο ίδιος ο χωρόχρονος έχει κβαντική δομή με συνεπαγόμενη μια α-κατανόητη μη περαιτέρω «διαιρεσιμότητά» του.

Με αυτό το δεδομένο, είναι σημαντική η μεταθεωρητική θέση ότι ο τρόπος συγκρότησης της πραγματικότητας από ένα υποκείμενο-φορέα αυτοσυγκροτούμενης χρονικής συνείδησης οριοθετεί όχι μόνο το «βάθος» της παρατήρησης εντός του φυσικού κόσμου αλλά και τα όρια της τυπικής γλώσσας των αντίστοιχων λογικο-μαθηματικών θεωριών.

Η κατάσταση κβαντικής περιπλοκής (quantum entanglement) θεωρείται από πολλούς θεωρητικούς της κβαντομηχανικής ότι εκφράζει ακριβώς το κατώφλι μιας φυσικής κατάστασης «απρόσιτης» στην εξαντικειμένισή της από τη συνείδηση του υποκειμένου μέσω του τριγώνου κβαντικό γεγονός – συσκευή μέτρησης – νοούν υποκείμενο.

Αντίστοιχα σε τυπικο-λογικό επίπεδο είναι σήμερα ανοικτό στη μαθηματική κοινότητα κατά πόσο προτάσεις που αναφέρονται στο μαθηματικό συνεχές και στις ιδιότητές του ή το «ακαθόριστο» άπειρο είναι εν τέλει αναλυτικού χαρακτήρα και ως τέτοιες μπορεί κανείς να τις χειρισθεί.

Είναι γνωστό ότι η αρχή της επαληθευσιμότητας των επιστημονικών θεωριών (Σχολή της Βιέννης) προσέκρουσε στην ένσταση του Καρλ Πόπερ για το μάταιο της επιβεβαίωσης των λεγόμενων καθολικών προτάσεων μιας τυπικής θεωρίας μέσω της επιστημονικής τους επαλήθευσης.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την εγκυρότητα μιας καθολικής μαθηματικής πρότασης, πολύ περισσότερο μιας καθολικής εμπειρικής πρότασης της Φυσικής, αν δεν προϋποθέσουμε μια ad hoc επ” άπειρον επέκταση του πεδίου και της «μορφολογίας» της φυσικής μας εμπειρίας, την οποία ωστόσο δεν έχουμε κανέναν εμπειρικό τρόπο να αποδείξουμε; Η άρνηση, για παράδειγμα, μιας τέτοιας καθολικής πρότασης στα σύνολο των πραγματικών αριθμών (αρχιμήδεια ιδιότητα) μας οδηγεί στο «εξωτικό» σύμπαν των μη συμβατικών πραγματικών αριθμών.

Η ποπεριανή υποκατάσταση της αρχής της επαληθευσιμότητας με το κριτήριο της διαψευσιμότητας όπου αρκεί μία και μόνο εμπειρική διάψευση μιας τυπικής πρότασης για να απορριφθεί εκφράζει ακριβώς και τους εγγενείς περιορισμούς της ανθρώπινης γνώσης. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη του τρόπου συγκρότησής της και, αν υπάρχει τέτοια, δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί παρά μόνο διαμεσολαβούμενη και διυποκειμενικώς οριζόμενη μέσω των υποκειμένων-φορέων συνείδησης που είναι όλοι οι άνθρωποι.

Όμηροι του χωροχρόνου και της γλώσσας

Αν η επιστήμη είναι η εξαντικειμένιση της εμπειρίας, τότε η φυσική εμπειρία υπεκφεύγει της πλήρους επιστημονικής της σύλληψης κατά το «έλλειμμα» της συγκρότησής της σε μια αντικειμενική δομή εντός ενός αντικειμενικού χωροχρόνου και την επακόλουθη αφαίρεσή της στο πλαίσιο μιας τυπικής μαθηματικής θεωρίας.

...

Εν τέλει, αν τα μεγάλα ερωτήματα της μη πληρότητας των μαθηματικών θεωριών κατά Κ. Γκέντελ και της μη αποφασισιμότητας κρίσιμων εικασιών για το μαθηματικό άπειρο (βλ., π.χ., θεωρία των «πολυ-συμπάντων» του Γ. Χ. Γούντιν) έχουν μια υποκείμενη κοινή συνιστώσα με τα μεγάλα ανοικτά προβλήματα της θεωρητικής φυσικής – κβαντομηχανικής θεωρίας – κοσμολογίας, αυτή είναι εύλογο να υποτεθεί ότι είναι η αναγωγή στον θεμελιώδη τρόπο συγκρότησης του πεδίου αναφοράς τους και στην υποκειμενική αρχή του, η οποία δεν είναι άλλη από την ανθρώπινη συνείδηση με την (αυτοσυγκροτούμενη) χρονικότητά της εντός του κόσμου-φορέα νοήματος που την περιβάλλει.

Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του ανθρώπου-φορέα συνείδησης σε σχέση με τον φυσικό κόσμο που τον «διαπερνά» και ταυτόχρονα τον υπερβαίνει και η έννοια του μετατοπίσιμου αλλά αναπαλλοτρίωτου κοσμικού ορίζοντα που επάγει η αρχιτεκτονική αυτή καθορίζουν τα όρια της επιστημονικής γνώσης για τον κόσμο αλλά και το εύρος των καλώς τιθέμενων ερωτημάτων σε σχέση με τον κόσμο αυτόν.

...

Ο κ. Στάθης Λειβαδάς είναι δρ Φιλοσοφίας Μαθηματικών και συγγραφέας.

πηγή-apocalypsejohn.com (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα... »

Ποιές λέξεις προκαλούν πόνο στον εγκέφαλο;

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το Friedrich Schiller University Jena και δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση «Pain», οι λέξεις που αναφέρονται στον πόνο έχουν από μόνες τους την ικανότητα να προκαλέσουν την αίσθηση του πόνου, αφού όπως αποδείχθηκε, ο εγκέφαλος αντιδρά στις λέξεις έτσι όπως αντιδρά και στον σωματικό πόνο.

Για παράδειγμα, όταν ο γιατρός πριν την ένεση μας λέει «αυτό θα πονέσει λίγο», πριν ακουμπήσει καλά-καλά η βελόνα το δέρμα μας έχουμε νιώσει τον πόνο του τρυπήματος, σύμφωνα με τον ερευνητή dr. Thomas Weiss. Με το που ακούμε λέξεις όπως «βασανίζω», «εξαντλώ», «μαστίζει»ενεργοποιούνται οι περιοχές εκείνες του εγκεφάλου οι που εκκινούν την διαδικασία ανταπόκρισης του οργανισμού στα ερεθίσματα αυτά.

Κατά την έρευνα, 16 υγιή άτομα πέρασαν από λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο την ώρα που επεξεργάζονταν λέξεις που αναφέρονται στον πόνο, καθώς και άλλες λέξεις αρνητικά φορτισμένες όπως «αηδιαστικός» ή «βρώμικος». 

Σκοπός της έρευνας αυτής, σύμφωνα με τον Thomas Weiss ήταν να εξακριβωθεί ποια είναι τα κέντρα επεξεργασίας του πόνου στον εγκέφαλο. Μάλιστα, τα ευρήματα της μελέτης αναμένεται να φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα κατά την θεραπεία ασθενών με διαταραχές χρόνιου πόνου.

Η δύναμη του 'Ναι' και του 'Όχι'

H λέξη “όχι” μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλο και του ομιλητή αλλά και του ακροατή, καθώς το άκουσμα της λέξης έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση δεκάδων ορμονών που παράγουν το στρες καθώς επίσης και νευροπομπών. Αυτές οι χημικές ουσίες παρενοχλούν άμεσα την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου, καταστρέφοντας τη λογική, την αιτία, τη διαδικασία άρθρωσης της γλώσσας και την επικοινωνία. 

Στην πραγματικότητα, η απλή ματιά σε μια λίστα από αρνητικές λέξεις για μερικά δευτερόλεπτα, μπορεί να κάνει ένα άτομο που υποφέρει από υψηλό στρες ή κατάθλιψη να αισθανθεί ακόμα χειρότερα, και όσο πιο πολύ τις συλλογίζεται τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να καταστρέψει εκείνες τις υποδομές που ρυθμίζουν την μνήμη, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.

Οι λέξεις που εμπνέουν φόβο –όπως η φτώχεια, η αρρώστια και ο θάνατος –επίσης οδηγούν τον εγκέφαλο σε αρνητικές πτυχές. 

Ακόμα και αν αυτές οι σκέψεις που προκαλούν φόβο δεν είναι αληθινές, κάποια άλλα μέρη του εγκεφάλου (όπως είναι η αμυγδάλα) αντιδρούν σε αυτές τις τρομακτικές φαντασίες καθώς σκέφτονται ότι είναι πραγματικές απειλές που συμβαίνουν στον έξω κόσμο. Περιέργως, φαινόμαστε καλωδιωμένοι να ανησυχούμε, ίσως εξαιτίας της μνήμης μας σε παλιά περιστατικά φόβου όπου στους αρχαίους χρόνους οι απειλές ήταν αμέτρητες για την επιβίωση των ανθρώπων.

Η Barbara Fredrickson, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κέντρου Θετικής Ψυχολογίας, ανακάλυψε πως πρέπει να παράγουμε τουλάχιστον τρεις θετικές σκέψεις και αισθήματα για κάθε μορφή αρνητικού συναισθήματος. Αν εκφράσεις λιγότερο από τρία, πιθανότατα να αποτύχεις σε ότι έχει να κάνει με προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις. 

Αν θες να κάνεις τις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις να ανθίσουν, πρέπει να κάνεις τουλάχιστον πέντε θετικές σκέψεις για κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Για παράδειγμα οι εκφράσεις ‘’είμαι απογοητευμένος’’ ή ‘’αυτό δεν έγινε όπως ήλπιζα’’ αποτελούν μέρος του αρνητισμού, όπως και το συνοφρύωμα ή το νεύμα του κεφαλιού.

Οι θετικές λέξεις και σκέψεις ωθούν τα κέντρα κίνησης του εγκεφάλου να δράσουν και μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε ένα αίσθημα ευθυμίας όταν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. 

Σύμφωνα με την Sonja Lyubomirsky, μια από τις κύριες ερευνήτριες της ευτυχίας παγκοσμίως, αν επιθυμείς να αποκτήσεις ισόβια ικανοποίηση πρέπει να εντρυφήσεις στις θετικές σκέψεις για τον εαυτό σου, να μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές με τους άλλους και να γεύεσαι κάθε θετική εμπειρία στη ζωή σου.

Η συμβουλή μας: διάλεξε σοφές θετικές λέξεις και να τις απαγγέλεις απαλά και σιγανά. Αυτό θα σε βοηθήσει να εμποδίσεις το μέρος εκείνο του εγκεφάλου σου που σκέφτεται αρνητικά, και καθώς πρόσφατη έρευνα έχει δείξει πως η συνεχής επανάληψη των θετικών λέξεων, όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη και η συμπόνια θα επαναφέρουν αυτά τα γονίδια που μειώνουν το φυσικό και συναισθηματικό στρες. Θα αισθάνεσαι καλύτερα, θα ζεις περισσότερο και θα αναπτύξεις μια βαθύτερη σχέση με τους άλλους που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τόσο στο σπίτι όσο και στο χώρο εργασίας.

Όπως οι ερευνητές επισημαίνουν, αν αναφέρεις έστω και πέντε θετικές σκέψεις για κάθε αρνητικό συναίσθημα θα σε βοηθήσει να βιώσεις μια ‘’άριστη ποικιλία της ανθρώπινης λειτουργίας’’. 

Αυτή είναι η δύναμη του ‘’ΝΑΙ

πηγή-boro.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Επιστήμη - Πολιτισμός

Η επιστήμη της φυσικής είναι η βάση όλων των επιστημών, γιατί όπως λέει το όνομά της, αυτή ασχολείται με την φύση των πραγμάτων. 

Στις μέρες μας, η φυσική έχει γίνει κβαντική. Οι ανακαλύψεις των ιδιοτήτων που έχουν τα υποατομικά σωματίδια της ύλης που ονομάζονται με ένα όνομα «κβάντα» είναι εκπληκτικές και υπερβαίνουν την ικανότητα αντίληψης που έχει αναπτύξει μέχρι τώρα ο ανθρώπινος εγκέφαλος, γι αυτό και ετούτη η καινούργια φυσική γίνεται πολύ δύσκολα αντιληπτή από τους περισσότερους. Ακόμη και ο Αϊνστάιν είχε πει, πως όποιος πει ότι καταλαβαίνει την κβαντική φυσική, απλά κοροϊδεύει…

Είτε την καταλαβαίνουμε όμως είτε όχι, με αυτή την κβαντική φυσική προσπαθούν τώρα όλες οι υπόλοιπες επιστήμες να ερμηνεύσουν τα δικά τους θέματα και προβλήματα. Όλα αλλάζουν και μας οδηγούν στην εποχή της καθαρής ενέργειας.

Τα υποατομικά σωματίδια, η βάση του υλικού μας κόσμου, είναι άλλοτε ύλη και άλλοτε ενέργεια, όσο περίεργο και αν αυτό φαντάζει στον συντηρητικό μας νου. Ύλη και ενέργεια, στις μέρες μας πια είναι αποδεκτό από όλους πως είναι ένα και το αυτό, αφού το έχει αποδείξει η επιστήμη της φυσικής. Κανείς δεν μπορεί πια να το αμφισβητήσει.

Αυτό αλλάζει σιγά-σιγά όλα τα δεδομένα επάνω στον πλανήτη. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι που έχουν συμφέρον να πείσουν τους ανθρώπους πως είναι αδύναμοι και ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλο, ο χρόνος που αυτοί θα καταλάβουν πως είναι όλοι τους κομμάτια μιας συνολικής παντοδύναμης συμπαντικής ενέργειας, πως όλα και όλοι είναι Ένα, πλησιάζει.

Μία μία υποκλίνονται μπροστά στην κβαντική, την καθαρά ενεργειακή φυσική, όλες οι επιστήμες. Για την Ιατρική, σας έχω μιλήσει επανειλημμένα.

Σήμερα θα σας μιλήσω και για την χημεία. Η ροή της ενέργειας που δονείται θεωρείται κατά τους ερευνητές θεμελιακής σημασίας ως το αρχικό στάδιο των χημικών αντιδράσεων των διαφόρων μορίων.

Με άλλα λόγια, τα μόρια δεν συμπεριφέρονται σαν μπάλες που συνδέονται απλά με κλωστές χημικές. Λίγο να τεντώσεις και να την ξαναφήσεις μία από αυτές τις κλωστές, και όλο το σύνολο θα αρχίσει να δονείται, λένε οι επιστήμονες. Το κατά πόσο αυτή η δόνηση είναι τυχαία ερευνάται. Βασικές θεωρίες υποστηρίζουν πως πολύ πριν εμφανιστούν ενδιαφέρουσες χημικές αντιδράσεις ολοκληρώνεται η ανακατανομή της ενέργειας.

Οι χημικές αντιδράσεις λοιπόν, δεν είναι παρά ανακατανομή ενέργειας, ανάμεσα στα μόρια που αντιδρούν.

Η ζωή μας δεν είναι παρά εκδήλωση ενέργειας που πάλλει… Πόσο παρήγορη ηχεί στα αυτιά αυτή η διαπίστωση…

Πηγή: http://www.scs.illinois.edu/mgweb/

lenahealth

πηγή-revealedtheninthwave

Διαβάστε περισσότερα... »

Δέκα πράγματα για τα οποία στην πραγματικότητα… δεν ξέρουμε τίποτα!

Κι όμως, εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα!

Η διαφορά μεταξύ του εξυπνάκια και του επιστήμονα είναι μία και απλή: ο εξυπνάκιας νομίζει ότι τα ξέρει όλα, την ίδια στιγμή που ο επιστημονικός νους παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα.

Ρωτήστε όποιον ειδικό σε κάποιο πεδίο θέλετε: θα παραδεχτεί ότι τα πράγματα που αγνοεί υπερτερούν καθοριστικά των γνώσεων που έχει, παρά το γεγονός ότι έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη του επιστημονικού αντικειμένου του.

Και γι’ αυτό άλλωστε έχουμε την επιστήμη και τα λοιπά συστήματα γνώσης, στην προσπάθειά μας να αποκαλύψουμε τα μυστήρια που περιβάλλουν τον κόσμο μας και να δώσουμε επιτέλους μια πειστική απάντηση!

Μόνο που κάποια από τα μυστήρια αυτά παραείναι κοινότοπα για να εξηγηθούν, σε μια συμπαντική συνωμοσία λες που είμαστε ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο.

Γιατί σε τελική ανάλυση, ακόμα δεν κατανοούμε:

Τα όνειρα

Από τη στιγμή που ο πρώτος πρωτόγονος συγγενής μας ονειρεύτηκε το κορίτσι των σπηλαίων των ονείρων του, τα όνειρα είναι μια καθημερινή πρακτική. Κι ενώ έχουμε αποκωδικοποιήσει τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς του ονείρου, με τη φυσιολογία και τη νευροψυχολογία να παρέχουν πλέον πειστικές εξηγήσεις για την ονειρική μηχανική, ακόμα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό! 

Και δεν μας λείπουν βέβαια οι θεωρίες (αλίμονο!), με μια σειρά επιστημονικών κλάδων να προσπαθούν να ρίξουν φως στο κατά τα άλλα ακατανόητο φαινόμενο. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε φτάσει καν κοντά στο να καταλάβουμε τη βαθύτερη ονειρική φύση, με το πελώριο αυτό «γιατί» να πλανάται σαν φάντασμα πάνω από κάθε προσπάθεια αποκάλυψης…

Τον θάνατο

Ο θάνατος παραμένει ένα από τα τελευταία μεγάλα μυστήρια που ανθίστανται σθεναρά στην όποια προσπάθεια αποκωδικοποίησής τους, με τις ερευνητικές υποθέσεις να γεννούν τελικά περισσότερα ερωτήματα από αυτά που καλούνται να απαντήσουν. Μια σειρά από μεταφυσικά και φιλοσοφικά θέματα εμπλέκονται στην επιστημική πραγμάτευση του θέματος (όπως τι γίνεται με τη συνείδηση π.χ.), με τη θρησκεία και τη ζωή μετά θάνατον να συσκοτίζει ακόμα περισσότερο το τοπίο. 

Δεν είναι τόσο το «γιατί πεθαίνουμε;» όσο το «τι γίνεται τελικά»; Κι αν πρόκειται για εμπειρία που πρέπει μάλλον να τη ζήσεις για να την καταλάβεις, η περιχαράκωση του θέματος στο προσωπικό επίπεδο κάνει την εξήγηση του θανάτου θέμα γούστου και ερμηνείας…

Τη ζωή

Ένα από τα διαπρεπέστερα μυστήρια της ανθρωπότητας παραμένει στο σκοτάδι, παρά το γεγονός ότι όλοι… ζούμε! Την ώρα που η ανθρωπότητα παράγει πλέον τεχνητή ζωή, δεν μπορεί να κατανοήσει το φυσικό αντίστοιχό της. 

Τι ξέρουμε για τη ζωή; Ιστορικού τύπου γνώσεις: κάποια στιγμή στην ιστορία της Γης, κάπου 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, τα μόρια άρχισαν να εμπλέκονται σε ολοένα και περισσότερο περίπλοκες χημικές ενώσεις, γεγονός που κατέληξε προοδευτικά στο RNA και, τελικά, στη ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Υπάρχει βέβαια και ο ευφυής σχεδιασμός, με τη ζωή να αποτελεί τερτίπι της θεϊκής βούλησης, η απόδειξη ωστόσο εδώ αναμένεται ακόμη. Και δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε: επιστήμονες στα πέρατα του κόσμου προσπαθούν να αναδημιουργήσουν στο εργαστήριο τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Γη και οδήγησαν στην εμφάνιση της ζωής, χωρίς καρπούς ακόμα…

Το Σύμπαν

Την ώρα που δεν έχουμε ακόμα εξηγήσει τα της Γης, στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό και το μοναδικής αισθητικής τοπίο του και αναρωτιόμαστε: τι υπάρχει εκεί έξω και -κυρίως- τι είναι αυτό; 

Οι γνώσεις μας για το Σύμπαν είναι σήμερα στο καλύτερο δυνατό σημείο, έχουμε κάνει και τις τσάρκες μας στο Φεγγάρι, μέχρι και να ερίζουμε φτάσαμε αν το Σύμπαν επεκτείνεται, ποια είναι τα όριά του κ.λπ. Κι όμως, για κάτι σαν το Διάστημα που είναι μέρος των πάντων οι γνώσεις μας είναι κλεισμένες στο επίπεδο της υπόθεσης εργασίας, με τις τελεσίδικες απαντήσεις να μην έχουν καν αρχίσει να διαφαίνονται…

Την Ιστορία

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Ιστορία ως ένα είδος μεγάλης -και γραμμικής- αφήγησης που καταλήγει στο σήμερα. Μόνο που το καλοβαλμένο σχήμα αποτελείται από… τεράστιες εννοιολογικές τρύπες και ιστορικά κενά, με τη σύγχρονη ιστοριογραφία να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα! Ολόκληροι αιώνες ιστορικής καταγραφής συνοψίζονται σε μία και μόνο ιστορική πηγή, με τη γνώση μας να είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα ερευνητικής ανασυγκρότησης ή απλής εικασίας. 

Ακόμα και για «δημοφιλείς» ιστορικές περιόδους με πλήθος πηγών και αρχαιολογικών ευρημάτων, όπως η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η αρχαία Ελλάδα, μας λείπουν ζωτικές πληροφορίες για να συμπληρωθεί το παζλ. Κι αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τους ιστορικούς που παραδέχονται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι για «πασίγνωστα» γεγονότα οι έγκυρες αναφορές είναι λιγοστές ή απουσιάζουν εντελώς, τότε καθίσταται πράγματι ενοχλητικό το πόσο λίγα ξέρουμε για το παρελθόν…

Την τέχνη

Ακόμα κι αν είχαμε τη δυνατότητα να ρωτήσουμε κάθε καλλιτέχνη που πέρασε από τη Γη, είναι πιθανότατο να παίρναμε μια ασαφή απάντηση. Γιατί φτιάχνουμε τέχνη λοιπόν δεν ξέρουμε, αν και το κάνουμε με μεγάλη μαεστρία εδώ και χιλιάδες χρόνια! 

Κανείς εξελικτικός λόγος δεν υπαγόρευσε στον πρωτόγονο να ζωγραφίζει στα σπήλαια, καθώς κανένα πλεονέκτημα δεν αποκομίζουμε ως είδος από την αισθητική. Γιατί το κάνουμε τότε; Θεωρίες σαφώς και υπάρχουν, αποτυγχάνουν ωστόσο να περικλείσουν τη «μεγάλη εικόνα». Αν λοιπόν και η καλλιτεχνική έκφραση λογίζεται πλέον ως ανάγκη, παραμένει μυστήριο η ίδια η ύπαρξή της…

Τη λογοτεχνία

Τι είναι αυτό που μας συγκινεί (και τι είναι η ίδια η συγκίνηση δηλαδή;) στο αγαπημένο μας βιβλίο; Μπορούμε να συζητάμε για ώρες για υφολογικά χαρακτηριστικά και βαθύτερα νοήματα, ο συναισθηματικός αντίκτυπος που επιφέρει ωστόσο στον ψυχισμό μας μια σειρά προτάσεων σε σωστή σειρά δεν μπορεί να κατανοηθεί! Κι επειδή το θέμα από δω και πέρα εμπίπτει στα της τέχνης, ας πάμε στο επόμενο…

Τη φωτιά

Εδώ τα πράγματα είναι απλούστερα απ’ όσο νομίζουμε: την ώρα που ξέρουμε με τη βοήθεια της επιστήμης τι είναι και πώς φτιάχνεται η φλόγα, δεν μπορούμε να την προσλάβουμε! Ύλη δεν είναι κι όμως τη βλέπουμε, αν αυτό δεν είναι περίεργο, τι είναι τότε; Κι ενώ η φωτιά άλλαξε τις ζωές μας καθοριστικά, συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε τι στο καλό είναι αυτό το κόκκινο «πράμα» που τσουρουφλίζει…

Τη βαρύτητα

Το γιατί πέφτει το μήλο από το δέντρο ο Νεύτωνας το κατάλαβε καλά, μόνο που τα χρόνια από τότε έχουν περάσει και η σύγχρονη φυσική καταλήγει μάλλον στο προφανές: η βαρύτητα αψηφά τους νόμους της βαρύτητας! 

Χωρίς να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, θα περιοριστούμε να αναφέρουμε ότι η βαρύτητα είναι η μόνη από τις 4 βασικές δυνάμεις που καταφέρνει να αντιφάσκει με τον εαυτό της, την ίδια στιγμή που μπορεί και να εκμηδενιστεί αν γίνουμε αρκετά μικροί. Είναι στην πραγματικότητα τέτοια σπαζοκεφαλιά για τη σύγχρονη επιστήμη που μερικοί διαπρεπείς φυσικοί διακήρυξαν πρόσφατα ότι η βαρύτητα δεν υπάρχει! 

Κι αυτό το ακατανόητο γεγονός περιβάλλει πλέον τις περισσότερες από τις νέες γνώσεις μας στον τομέα της σύγχρονης φυσικής: κάθε φορά που κάνουμε μια επαναστατική τομή στη γνώση, πείτε το και ανακάλυψη, αποδεικνύεται ότι ξέρουμε τελικά πολύ λιγότερα για τον κόσμο απ’ όσο είχαμε πιστέψει…

Τα πάντα...

Εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα είχαμε πιστέψει ειλικρινά ως ανθρωπότητα ότι είχαμε αγγίξει σχεδόν τα όρια της γνώσης. Εντάξει, κάποια μικροπράγματα παρέμεναν ακόμα στο σκοτάδι, μερικές ανωμαλίες συνέχιζαν να διαπιστώνονται, το μεγαλύτερο μέρος πάντως του γνωστού κόσμου είχε εξηγηθεί και οι φυσικοί της εποχής καλούσαν τα παιδιά να μην ασχοληθούν με το επιστημονικό πεδίο, μιας και η φυσική είχε κλείσει ως επιστήμη! 

Μετά βέβαια ήρθε ο Αϊνστάιν και η θεωρία της Σχετικότητας, ο Σρέντιγκερ και η κβαντομηχανική του και τα πράγματα έγιναν κουλουβάχατα. Κι ενώ μαζέψαμε άρον-άρον τα κομμάτια μας και καταλήξαμε ότι αυτοί τελικά είχαν δίκιο, τα κατοπινά χρόνια έμελλε να αποδειχθούν ακόμα πιο απαιτητικά στη στήριξη των μεγάλων εξηγητικών του κόσμου θεωριών. Αφήσαμε λοιπόν τα «μεγάλα» και ασχοληθήκαμε με τα «μικρά» και «τετριμμένα», εκεί που οι γνώσεις μας είναι μετρήσιμες και… ασφαλέστερες. 

Όσο για τα μεγάλα ερωτήματα, τα αφήσαμε στη μεταφυσική, τη θρησκεία και το βουντού, μιας και αυτό τελικά το «γιατί» αποδεικνύεται δυσκολότερος αντίπαλος απ’ όσο είχαμε αρχικά πιστέψει. 

Τελικά, εκεί που καταλήξαμε είναι ότι τίποτα δεν βγάζει νόημα, με την ίδια την ύπαρξη που το συλλαμβάνει αυτό, να είναι επίσης ένα τίποτα…

Πηγή: newsbeast.gr

πηγή-aggoureos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »