Η σοφία αιώνων των Ινδιάνων!

Οι ινδιάνοι και όχι μόνο της Αμερικής, είχαν πολύ έξυπνους τρόπους να χειρίζονται καθημερινά ζητήματα. 

Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού ήταν άνθρωποι που είχαν πολύ καλή επαφή με τον φυσικό κόσμο, όντας κυνηγοί και πολεμιστές. 

Είχαν το στοιχείο της παρατηρητικότητας.

Πως θα μπορούσαν διαφορετικά να ανταπεξέλθουν στις σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Είδαν λοιπόν πως όταν οι τραυματισμένοι κυνηγοί επικοινωνούσαν, για τα τραύματα τους, δηλ. γκρίνιαζαν συνεχώς, τα τραύματα τους αργούσαν να γιατρευτούν. 

Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή η συνεχής γκρίνια, επεκτεινόταν και στην υπόλοιποι ομάδα με αποτέλεσμα η φυλή να έχει πολλούς αγιάτρευτους κυνηγούς, και λίγους ικανούς. Με όλα τα άσχημα συνεπακόλουθα. 

Με έναν πολύ απλό τρόπο έλυσαν το πρόβλημα.

Όποιος ήθελε να επικοινωνήσει για τα τραύματα του, σωματικά ή ψυχικά, γινόταν ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΑ. Η φυλή μαζευόταν και τον άκουγε με προσοχή και κατανόηση, τον συμβούλευαν τι να κάνει ή τι να μην κάνει, για να περάσει ο πόνος και να γιατρευτούν τα τραύματα. 

Αυτό μπορούσε να το κάνει κάποιος ΜΟΝΟ τρείς φορές. Αν επέμενε να συνεχίζει πέρα από τις τρείς επιτρεπόμενες φορές, η φυλή του γύριζε την πλάτη και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να τον ακούει. 

Το πολύ απλό σαν σκέψη, αλλά και δύσκολο σαν εφαρμογή, σχέδιο τους ήταν να μπει ο τραυματίας σε κατάσταση ίασης εδώ και τώρα. 

Κατάφεραν επίσης να ξεχωρίσουν την αναγκαία ανθρώπινη επικοινωνία, από την δόλια δράση της γκρίνιας. Φέρε τώρα όλο αυτό στο σήμερα και δες πόσοι έχουν συνηθίσει να είναι τραυματίες και να ζουν άρρωστοι από δική τους επιλογή, αλλά και από δική σου ευθύνη, επειδή κάθεσαι και ακούς την γκρίνια τους. Ξανά και Ξανά και Ξανά και Ξανά…. Πάνω από τρεις φορές.

Κοίτα γύρω σου, πόσοι από τους γνωστούς που συναντάς καθημερινά, επιμένουν να γκρινιάζουν, να λένε και ξανά λένε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια χιλιάδες φορές. Έχουν φύγει πολύ πάνω από τις τρείς επιτρεπόμενες φορές. Ενισχύουν με τα λόγια τους τα τραύματα τους και μάλιστα με την δική σου ανοχή.

Τι θα συμβεί αν ξαφνικά σταματήσεις να γίνεσαι συνυπεύθυνος για την δική τους συνέχιση της γκρίνιας; Α ΧΑ κάνε το και δες. Στην καλύτερη περίπτωση θα γίνεις εχθρός τους. Κάποιος που δεν νοιάζεται γι αυτούς τώρα που είναι αδύναμοι. Το ότι είναι αδύναμοι μόνιμα γιατί…Είναι 2 χρόνια άνεργος

Την άφησε ο Κώστας πέντε χρόνια πριν. 

Δεν τον αγαπούσε η μαμά του, εδώ και 30 χρόνια Έχασε τον τέλειο σύζυγο στα νιάτα της, και πήρε εσένα τον …. Πριν από 40 χρόνια.

Το αφεντικό την χαστούκισε πριν 10 χρόνια. 

Τον, Την έδιωξαν, χτύπησαν, πλήγωσαν, πόνεσαν, έβρισαν, τόσο παλιά που ούτε και ο ίδιος δεν θυμάται πια να σου πει. Αν του πεις, πως ΜΟΝΟΣ του αυτά τα συντηρεί, με το να τα επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, δηλ. συνέχεια. Θα σε κοιτάξει με το βλέμμα της τρελής κάμπιας και θα σους πει πως Δεν είσαι φίλος.

Αν του πεις πως αν σταματήσει την γκρίνια και τα χάπια θα μπορέσει ίσως να απολαύσει εκείνη την βόλτα στο πάρκο, θα σου πει πως είναι αδύνατον να κόψει τα χάπια γιατί πονάει και η ψυχολόγος, του είπε, να μιλάει για το πρόβλημα του σε έναν καλό του φίλο, για να μην νοιώθει πόνο. 

Γι αυτό και βγήκατε αυτή την βόλτα, για να σου πει (χιλιοστή φορά) πόσο άσχημα είναι τα πράγματα με την κρίση, που δεν τον παίρνουν σε καμιά δουλειά, δυο χρόνια τώρα.

Θα ξεχάσει να αναφέρει πως από τις τελευτές δουλειές, που έκανες την ανοησία να τον συστήσεις, τον έδιωξαν κακήν κακώς λόγο ανικανότητας, και κακοτροπίας, εεε και πώς να το κάνουμε τα νέα διαδίδονται στην αγορά. Τι να κάνεις;

Άφησε τον ΜΟΝΟ ΤΟΥ, αν συνεχίζει να γκρινιάζει για χρόνια προβλήματα, είτε είναι αληθινά είτε στην φαντασία του.

Αν έστω και λίγο νοιάζεσαι για τον φίλο σου, άφησε τον ΜΟΝΟ του, μαζί με την ψυχολόγο του ίσως, αλλά όχι μαζί με σένα. Πες του πως αυτό που έχει σημασία είναι το τι κάνουμε ΤΩΡΑ, στον Παρόντα χρόνο και όχι το τι κάναμε ή μας έκαναν πριν ή στο τι θα μας κάνουν μετά.

Πες του πως τον νοιάζεσαι, δώσε του στοργή, αλλά σταμάτα να συντηρείς τα τραύματα του. 

Οι ινδιάνοι θα σου έλεγαν πως είσαι κι ΕΣΥ υπεύθυνος, που δεν βρίσκει δουλειά τόσα χρόνια. 

Όταν τα πεις αυτά, θα επιστρέψει, αυτόματα, το βλέμμα της τρελής κάμπιας, αλλά άφησε την μόνη της και ίσως τότε η κάμπια μεταμορφωθεί σε πεταλούδα.

πηγή

πηγή-mhnpetaslefta

Διαβάστε περισσότερα... »

Την ψυχολογική κατάσταση, πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο...

‐ Την ψυχολογική κατάσταση πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο, σε κλάμα. Υπάρχει μια μέθοδος την οποία πρέπει να γνωρίζη ο Χριστιανός. 

Δηλαδή, αισθανόμαστε έναν πειρασμό, από περιφρόνηση εκ μέρους των ανθρώπων, ή μια άδικη επίθεση. Τότε η καρδιά πικραίνεται από την αδικία αυτή και κάνει διαφόρους λογισμούς που επηρεάζουν όλη μας την ζωή. Αμέσως σταματά η προσευχή.

Η μέθοδος θεραπείας είναι να αφήσουμε τότε τον αδελφό που μας αδικεί και να αναπτύξουμε διάλογο με τον Θεό. Δηλαδή να λέμε: “Θεέ μου,εγώ φταίω. Δεν είμαι άξιος να με αγαπούν οι άνθρωποι ...”. 

Τότε έρχεται μετάνοια και κλάμα και αυτό θεραπεύει το αρνητικό ψυχολογικό φαινόμενο και το κάνει πνευματικό. Αυτό το βλέπουμε στην ζωή του Χριστού. 

Ο Απόστολος Πέτρος εμπόδιζε τον Χριστό να πορευθή στον Σταυρό, αλλά Εκείνος είχε το πρόσωπό Του στηριγμένο στην Ιερουσαλήμ, στον Γολγοθά. Οι σταυρωτές Του ορύονταν, αλλά Αυτός είχε τον νου Του στραμμένο προς το θέλημα του Θεού και προσευχόταν στον Πατέρα Του. Δεν έκανε διάλογο με τους ανθρώπους, αλλά διάλογο με τον Θεό.

Έτσι υγιαίνουμε και θεραπευόμαστε. Αυτό είναι ένα είδος πάλης με τον Θεό.

Γέροντας Σωφρόνιος

πηγή-wra9

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι 9 μεταμφιέσεις του άγχους

Το άγχος είναι το ανώτατο επίπεδο μιας καθημερινής ακολουθίας διεγέρσεων. Είτε καταπιανόμαστε με ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είτε παίζουμε τένις βρισκόμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση. Σ αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, η υψηλή διέγερση είναι ότι χρειάζεται: τέτοιου είδους ενασχόληση απαιτεί ιδιαίτερες ψυχικές και σωματικές εφεδρείες.

Όταν όμως η διέγερση είναι υπέρμετρη, σε σχέση με το έργο που πρέπει να φέρουμε σε πέρας, τότε μετατρέπεται σε άγχος. Με τον όρο άγχος εννοούμε πως στη θέση μιας διέγερσης που θα άρμοζε για την αντιμετώπιση μιας δεδομένης απειλής, υπάρχει μια τόσο μεγάλη ένταση, που τορπιλίζει τη σωστή αντίδραση.

Στην «αγχώδη συνδρομή» η προσοχή προσκολλάται στην πηγή της απειλής, περιορίζοντας όλα αυτά τα δεδομένα που θα μπορούσαν, σε διαφορετική περίπτωση , να χωρέσουν μέσα στην επιγνωσή μας. Άφθονα τεκμήρια αποδεικνύουν πως η επίγνωση περιορίζεται κάτω από συνθήκες στρες.

Για παράδειγμα, σε μια κλασική πια έρευνα, εθελοντές υποβλήθηκαν σε ένα πείραμα προσομοίωσης κατάδυσης σε μεγάλο βάθος, όντας οι ίδιοι μέσα σε θάλαμο υψηλής ατμοσφαιρικής πίεσης. 

Οι συνθήκες του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακές , με πραγματικές μεταβολές της πίεσης που δέχονταν οι εθελοντές, ενώ η εισπνοή γινόταν μόνο από μπουκάλες οξυγόνου. Λόγω των απαραίτητων αυξομειώσεων στην ποσότητα του παρεχόμενου οξυγόνου, υπήρχαν κάποιοι αντικειμενικοί κίνδυνοι ¨ αν και όχι ιδιαίτερα σοβαροί. 

Γι αυτό το λόγο οι εθελοντές υποχρεώθηκαν να τηρούν κάποιους κανονισμούς ασφαλείας. Στη διάρκεια του πειράματος οι εθελοντές έπρεπε να φέρουν εις πέρας μια «αποστολή ανίχνευσης του βυθού», κατά την διάρκεια της οποίας έπρεπε συγχρόνως να εντοπίζουν τη θέση ους και να παρακολουθούν την εκπομπή ενός φωτεινού σήματος. 

Καθώς η «κατάδυση» έφτανε σε όλο και μεγαλύτερο βάθος , το άγχος των ατόμων συνεχώς αυξανόταν με αποτέλεσμα, ενώ ήταν σε θέση να συνεχίσουν την «αποστολή» τους, να μην μπορούν να εντοπίσουν το φωτεινό σήμα.

Η ιδέα πως το άγχος μειώνει την προσοχή δεν είναι καινούρια. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον: «πιστέψτε με, κύριε, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πως σε 15 μέρες θα τον κρεμάσουν, είναι δυνατόν να συγκεντρώσει το μυαλό του με τρόπο αξιοθαύμαστο».

Όταν η απόκριση στο στρες καθοδηγεί την προσοχή, αυτή εστιάζεται στην άμεση απειλή. Αυτό βέβαια είναι καλό στην περίπτωση που η προσοχή και η σωματική διέγερση ισοσταθμίζονται για να αντιμετωπίσουν μια απειλή και να την αποτρέψουν τη στιγμή που ακριβώς έρχεται. Στις μέρες μας όμως σπάνια οι στρεσογόνες καταστάσεις μας αφήνουν τέτοιες επιλογές. 

Τις περισσότερες φορές πρέπει να εξακολουθήσουμε να ζούμε όπως πριν και συγχρόνως να αντιμετωπίζουμε μια απειλητική κατάσταση που συνεχίζει να υφίσταται… πχ να πηγαίνουμε στη δουλειά μας, ενώ βρισκόμαστε εν μέσω κάποιου παρατραβηγμένου συζυγικού καυγά ή να πληρώσουμε τους φόρους μας, κι ας μας απασχολεί η ασθένεια του παιδιού μας.

Η προσοχή που είναι προετοιμασμένη να εστιάσει πάνω στην απειλή επικρατεί ακόμα κι όταν συμβαίνουν άλλα, πιο σημαντικά γεγονότα: σκέψεις σχετικές μ αυτή την απειλή παρεισφρέουν στην πιο ακατάλληλη ώρα. Αν θέλαμε να ορίσουμε τη λειτουργία του άγχους , θα μιλούσαμε γι αυτήν ακριβώς την παρείσφρηση.

O ψυχίατρος Mardi Horowitz κατάφερε ν απαριθμήσεις πολλές από τις αμφιέσεις και μεταμφιέσεις που μπορεί να περιβληθεί η παρείσφρηση του άγχους. 

Ο κατάλογος του είναι ευρύτατος και ιδιαίτερα διδακτικός: κάθε μια από τις παρεισφρήσεις είναι μια άποψη της "απόκρισης στο στρες" όταν αυτό φτάνει στα άκρα.

Μεταξύ τους περιλαμβάνονται και οι εξής:

Οδυνηρά συναισθήματα. 

Κύματα συναισθημάτων που περισσότερο αναβλύζουν από μέσα μας και παραμένουν στο πίσω μέρους του μυαλού μας, παρά αποτελούν την κυρίαρχη διάθεση.

Ενασχόληση και αναμάσημα. 

Μια διαρκής επίγνωση του στρεσογόνου γεγονότος που επανεμφανίζεται ανεξέλεγκτα, πέρα από τα όρια των συνηθισμένων σκέψεων που κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα.

Παρεισφρητικές ιδέες.

Ξαφνικές και ανεπιθύμητες σκέψεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη νοητική διεργασία εκείνης της στιγμής.

Επίμονες σκέψεις και αισθήματα. 

Συναισθήματα ή ιδέες που ένα άτομο, δεν μπορεί να τις σταματήσει.

Υπερεγρήγορση. 

Υπερβολική ετοιμότητα, σχολαστικός έλεγχος και έρευνα που διακατέχεται από ανήσυχη προσμονή.

Αϋπνία. 

Παρεισφρητικές ιδέες και εικόνες που χαλάνε τον ύπνο.Κακά όνειρα. 

Συμπεριλαμβάνονται οι εφιάλτες και η αγχώδης αφύπνιση, καθώς και άλλα ανήσυχα όνειρα. Το περιεχόμενο των κακών ονείρων δεν είναι απαραίτητο να έχει στενή σχέση με το αληθινό γεγονός.

Ανεπιθύμητη αίσθηση. 

Η ξαφνική και ανεπιθύμητη είσοδος μιας αίσθησης, ασυνήθιστα έντονης, ή και άσχετης με την παρούσα κατάσταση , στη σφαίρα της επίγνωσης.

Αντιδράσεις ξαφνιάσματος. 

Φοβισμένη υποχώρηση ή ωχρότητα του προσώπου, ως απάντηση σε ερεθίσματα που κανονικά δεν δικαιολογούν τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Όπως καταλάβατε, το άγχος παρεισφρέει με πολλές μορφές στη νοητική διαδικασία. Πάντως όποια κι άν είναι η μάσκα που φοράει , όταν κατακλύσει την προσοχή "πάσχει ολόκληρη η παράσταση". 

Όπως θα δούμε το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο είναι η ίδια η προσοχή, για την ακρίβεια η έλλειψη προσοχής ή η άρνηση. Για να δούμε πως η άρνηση μπορεί να εξαφανίσει το άγχος, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον καίριο ρόλο του γνωσιακού μηχανισμού στη διαδικασία απόκρισης στο στρες , και ιδιαίτερα στο ρόλο που παίζει η επίγνωση της απειλής.

 Ζωτικά ψέματα, απλές αλήθειες - Η ψυχολογία της αυταπάτης . Του Daniel Goleman . Εκδόσεις έσοπτρον Σελ 72-76

πηγή-antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο εκκωφαντικός ήχος της μοναξιάς

Η μοναξιά είναι στις μέρες μας πολύ πιο έντονη. Η αλλοτρίωση έχει κάνει τους ανθρώπους να σπάσουν τους δεσμούς που τους ενώνουν. 

Υπάρχουν τρία είδη μοναξιάς:
- η επιλεκτική, 
- αυτή που ενώ είναι ένα άτομο ανάμεσα σε κόσμο, νοιώθει πολύ μόνος και 
- η υποχρεωτική μοναξιά.

Από τις τρείς μορφές μοναξιάς η επιλεκτική είναι πιο ανώδυνη. Αυτή την επιλέγει το άτομο όταν νοιώθει ότι πρέπει να σκεφτεί ή να κάνει τον απολογισμό της ζωής του. Κάθετε λοιπόν μόνο του και συλλογίζεται ώρες ατελείωτες, τις καλές και τις κακές στιγμές που έχει περάσει. Κάνει ένα φιλτράρισμα δηλαδή στα προηγούμενα χρόνια που πέρασαν, μπαίνει στην διαδικασία του κινηματογράφου. 

Έτσι η ζωή του περνάει, μπροστά απο τα μάτια του σαν μιά αποσπασματική ταινία και σταματάει σε κάθε έντονο γεγονός να κάνει ανασκόπηση  Ψάχνει για τυχόν λάθη ή χαίρετε με ένα χαρούμενο γεγονός. Πολλές φορές μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτό, καθώς το άτομο έχει μετρήσει και υπολογίσει τα λάθη του, έχει πάρει με λίγα λόγια το μάθημα του. 

Έτσι προσπαθεί στη συνέχεια της πορείας της ζωής του να είναι πιο συμβιβαστικος και αλάνθαστος. Όμως μπορεί να του γίνει τρόπος ζωής η μοναξιά και σιγά σιγά να πέσει σε κατάθλιψη, αυτό πρέπει να το δούμε και να βοηθήσουμε το άτομο να βγει απο την μοναξιά.

Η μοναξιά ανάμεσα σε κόσμο, εδώ το άτομο νοιώθει ένα κενό μέσα του, τίποτα δεν το γεμίζει και τίποτα δεν τον αγγίζει. Η αίσθηση από αυτή την μοναξιά είναι πολύπλοκη, καθώς τα αισθήματα είναι ανάμικτα. 

Το άτομο νοιώθει κενό σαν ένα αόρατο χέρι να έχει μπεί βίαια στα σωθικά του και να του τα έχει αδείασει. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί, να γελάσει ακόμα και να πονέσει όπως θα έπρεπε. 

Η λύπη έχει μόνιμα εγκατασταθεί και είναι το μόνο συναίσθημα που αισθάνεται. Αυτό το άτομο σαν να λέμε λειτουργεί μηχανικά για τις βιολογικές ανάγκες μόνο, ζει, τρώει, μιλάει και περπατάει γιατί έτσι είναι η φύση του. Ακόμα και η σκέψη του βυθίζεται σε ένα απέραντο κενό και χάνεται. Πολλές φορές του μιλάνε και απαντά αλλά χωρίς συνείδηση. Αυτού του είδους την μοναξιά εγω την βλέπω βασανιστική και σαν ένα μαρτύριο χωρίς τέλος.

Και τέλος έχουμε την υποχρεωτική μοναξιά, αυτή είναι πολύ επώδυνη νομίζω. Πολλές φορές κάτι συμβαίνει στην ζωή του ατόμου και αναγκάζεται να ζήσει μόνος  Αυτό μπορεί να είναι ένας χωρισμός, ένας θάνατος, ή μία απομάκρυνση των ανθρώπων από το άτομο για διάφορους λόγους. Οι ηλικιωμένοι μένουν συχνά μόνοι και τότε είναι που μας χρειάζονται γιατί υποφέρουν αφάνταστα. 

Όταν ένα ζευγάρι χωρίσει ή πεθάνει για κάποια αιτία ο συντροφός του, τότε χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του, χρειάζεται το άτομο αυτό ηθική υποστήριξη γιατί εκτός του ότι είναι μόνο ζει και μία μεγάλη απώλεια. Επειδή λοιπόν έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος ζωής του, νοιώθει πολύ απογοητευμένο και πικραμένο από την ζωή. 

Αν δεν έχει αποθέματα θάρρους και δύναμης για να πολεμήσει, αφήνει τον πόνο να τον κυριέψει. Ο εκκωφαντικός θόρυβος που κάνει η μοναξιά είναι απαίσιος. Μακάρι να μην τον γνωρίσει άνθρωπος, γιατί είναι σαν να σε μαστιγώνουν χιλιάδες χέρια και να ματώνεις από παντού.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο άσχημο πρόσωπο έχει η μοναξιά και πως τα άτομα που την βιώνουν, μπορούν εύκολα να πέσουν σε κατάθλιψη. Αυτά τα άτομα χρειάζονται άμεσα βοήθεια, γιατί μπορεί να βλάψουν τον εαυτό τους. 

Υπάρχουν ειδικά κέντρα βοήθειας που πρέπει να απευθύνεται κάποιος όταν αντιληφθεί ένα τέτοιο άτομο. Αλλά χρειάζονται επίσης, πολύ αγάπη και φροντίδα να μην τα αφήνουμε μόνα τους σε τέτοιες καταστάσεις  Ψάξτε γύρω σας, δείτε τους γνωστούς σας και αν αντιληφθείτε μια τέτοια κατάσταση, βοηθήστε τα είναι χρέος μας γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι.

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »