Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου

Όλοι μας έχουμε ανάγκη από τις ανθρώπινες σχέσεις, από την αίσθηση οικειότητας, εγγύτητας και αμφίδρομης επικοινωνίας. Όμως, παρά την καλή θέληση του ατόμου, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ανθρώπινη βλάβη, και έτσι δημιουργείται φόβος σύναψης σχέσεων ή οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι ρηχές.

Το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου ή αλλιώς το Δίλημμα του Ακανθόχοιρου επιχειρεί να εξηγήσει το παραπάνω. Την αναλογία αυτή χρησιμοποιούσε ο Φρόιντ και ο Σοπενχάουερ για να περιγράψουν το πως αντιλαμβάνεται το άτομο την κατάσταση στην οποία περιέρχεται, όταν καλείται να αναπτύξει μία σχέση.

‘’Μία κρύα χειμωνιάτικη μέρα, μία ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούσαν να βρουν λύση για να ζεσταθούν. Το προηγούμενο βράδυ μάλιστα είχε πεθάνει από το κρύο ένας σκαντζόχοιρος. Με αυτό το δυσάρεστο συμβάν τρόμαξαν όλοι οι υπόλοιποι και γρήγορα έσμιξαν όλοι μαζί να ζεσταθούν. Ωστόσο, λόγω των αιχμηρών τους αγκαθιών, τραυμάτιζε ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν για να μην τραυματιστούν περισσότερο.’’

Μέσω αυτής της συμβολικής ιστορίας, μπορούμε να διακρίνουμε δύο σημαντικά στοιχεία: την ανάγκη για κοινωνικότητα και το ένστικτο επιβίωσης σε μία απειλή, σε έναν κίνδυνο – και την παράλληλη απομάκρυνση, απομόνωση του ατόμου, καθώς η εγγύτητα θέλει όρια προκειμένου να μην τραυματίσει.

Αν το καλοσκεφτούμε, κάπως έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Η υπερβολική οικειότητα κάποια στιγμή θα τραυματίσει, θα πληγώσει, θα απογοητεύσει. Έτσι, άλλωστε εξηγείται το γιατί πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μένουν μόνοι, να αποστασιοποιούνται. Φοβούνται τις πληγές που αφήνουν οι σχέσεις. Προτιμούν την ακεραιότητα της μοναξιάς τους.

Πόσο υγιές είναι αυτό;

Θεωρώ πως η μοναξιά δημιουργεί μακροπρόθεσμα και ύπουλα κρυφές πληγές. Οφείλουμε κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό να μάθουμε να ζούμε με τις μικρές πληγές που προκαλεί η ανθρώπινη στενή επαφή, γιατί το πιο σημαντικό σ’αυτήν την ζωή είναι η ζεστασιά που δίνει ο ένας στον άλλον. Μέσω αυτής καταφέρνουμε να επιβιώσουμε, καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Αξίζει να το διακινδυνεύουμε! Πρέπει να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και έχουμε την δυνατότητα να ανταπεξέλθουμε στην αμηχανία που υπάρχει στο ξεκίνημα μίας σχέσης, έστω και αν στην αρχή το κάνουμε όπως οι σκαντζόχοιροι. Έστω και αν στην αρχή γεμίζουμε τραύματα!

Γεωργία Κανελλοπούλου – Ψυχολόγος

πηγή-enallaktikidrasi.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Ανασχηματισμός του πυρήνα των ανθρωπίνων σχέσεων

Εάν εξετάζουμε τον πυρήνα των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από το βλέμμα της νοημοσύνης και όχι της κοινωνίας, συνειδητοποιούμε την ανάγκη να τον ανασχηματίσουμε για να έχουμε ένα άτομο που να είναι ελεύθερο και όχι εξαρτώμενο από τις θεσμικές δομές. 

Το πρόβλημα των ανθρωπίνων σχέσεων στην καθημερινότητα, είναι ότι τα άτομα αναπαράγουν κοινωνικά νοητικά σχήματα για να ζήσουν μία μορφή τεχνητής ευτυχίας. 

Στην πραγματικότητα, αυτά τα άτομα δεν είναι παρά υλικά σημεία μέσα στην κοινωνική μάζα. Δίχως τη θέλησή τους, ακολουθούν τους κοινωνικούς φραγμούς και το γεγονός ότι είναι απόλυτα πλαισιωμένα σ’ αυτούς, τους δημιουργεί μία αίσθηση άνεσης. Μόνο που αυτή η άνεση είναι εκείνη της κοινωνικής φυλακής εξ ολοκλήρου ελεγχόμενη από τον κανόνα. 

Η δυσκολία, λοιπόν, για τα προικισμένα παιδιά είναι να εισχωρήσουν σ’ αυτόν το χώρο χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνουν τους κανόνες αυτού του παιγνίου. Αυτό φαίνεται παράλογο για τα άτομα που γνωρίζουν μόνο και μόνο την ανθρώπινη πραγματικότητα. Αυτή η δυσκολία έγκειται στη συμπεριφορά ανάμεσα στις σχέσεις των διαφορετικών φύλων. Πεπεισμένοι ότι ανήκουν το καθένα σε συγκεκριμένο κανόνα, προσπαθούν να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ιδιότητες που τους έχουν αποδοθεί. 

Διότι το παράδοξο της κοινωνικής εξέλιξης είναι ότι επιδιώκει να διαγράφει τις πραγματικές διαφορές. Έτσι, τα άτομα διαφορετικών φύλων προσπαθούν να ξαναβρούν τις μάσκες τους μέσω κωδικών οι οποίοι για τα προικισμένα παιδιά είναι ουσιαστικά τεχνητοί. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε επίσης στις διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Η παράταση της διάρκειας της ζωής έχει δημιουργήσει επιπλέον, σημαντικές φάσεις. 

Αλλά αυτές δεν διαχωρίζονται φυσιολογικά, τουλάχιστον σε αυστηρά ανθρώπινο επίπεδο. Σ’ αυτό το επίπεδο, η κοινωνική δραστηριότητα παίρνει το πάνω χέρι και ορίζει τους ανθρώπους ως δραστήριους ή μη δραστήριους. Και πάλι, αυτή η κοινωνική εξουσία αφοπλίζει το ανθρώπινο ον. Όλες αυτές οι αντιθέσεις έχουν στόχο την περιβόητη κοινωνική ευτυχία. Στην απουσία ενός πραγματικού συμβολαίου ά la Rousseau, οι θεσμοί μάς προτείνουν την ευτυχία. 

Έτσι, σ’ αυτή την κοινωνία του θεάματος, βοηθούμε στον απανθρωπισμό των ανθρώπων. Για να μοιάζουν όλοι, η κοινωνία τούς θεωρεί απαράλλακτους σύμφωνα με κριτήρια αυστηρά κοινωνικά. Άρα το πραγματικό πρόβλημα στο ανθρώπινο επίπεδο, είναι πώς ν’ αγωνιστούμε εναντίον αυτών των αντιθέσεων. Είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε τον άνθρωπο δίχως επανάσταση; Πώς να αποδεχτούμε το απαράδεχτο; Για να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά τη δύναμη του κοινωνικού μοντέλου, αρκεί να εξετάσουμε την περίπτωση των γενοκτονιών. Οι γενοκτονίες οι οποίες αποτελούν εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, είναι πάντα ενορχηστρωμένες κατά τρόπο μαζικό, και όχι μόνο όσον αφορά στα θύματα. 

Είναι γεγονός ότι οι δήμιοι είναι πάντα πολλοί. Αυτό επιτρέπει να μοιράζονται εξίσου την εργασία σύμφωνα με το κοινωνικό μοντέλο. Με αυτόν τον τρόπο, συμμετέχουν όλοι, χωρίς να νιώθουν πραγματικά ένοχοι για οτιδήποτε. Αυτή η διαμοιρασμένη ευθύνη επιτρέπει την απενοχοποίηση όλων, τόσων των ενεργά όσο και των παθητικά αναμεμιγμένων. Εάν είναι δυνατόν να γίνει μία γενοκτονία, δεν είναι εξαιτίας της ύπαρξης αταβιστικών δυνάμεων, αλλά μάλλον χάρη στον περίφημο κοινωνικό ιστό που επιτρέπει να δίνεται ένας ρόλος στον καθένα. Έτσι κανένας δεν παραπονείται. 

Στην πραγματικότητα, η κοινωνική δομή δεν επιτρέπει παράπονα. Κι αυτή η δομή είναι τόσο αυστηρή που μολύνει τα ίδια τα θύματα. Είναι πεπεισμένοι ότι είναι ένοχοι διότι ενοχλούν την κοινωνία στην οποία αναμίχθηκαν. Με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι ο αγώνας εναντίον των γενοκτονιών δεν μπορεί να περάσει ως μία κοινωνική κριτική ούτε ως ένας ανασχηματισμός του πυρήνα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Σκίτσο (Ν. Λυγερός) - Le visage de Silence. Feutre

http://www.lygeros.org/Dessins/4635.jpg

πηγή-gerasimos-politis

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο αναπάντεχος ρόλος της διασύνδεσης, στη συνεργασία

Η φυσική επιλογή είναι μια αδυσώπητη διαδικασία. Μόνο τα «αρμοστικότερα» άτομα επιβιώνουν και καταφέρνουν να αναπαραχθούν και να μεταβιβάσουν τα γονίδιά τους στην επόμενη γενιά. 

Αυτό δημιουργεί έναν γρίφο όσον αφορά τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. 

Ας υποθέσουμε ότι έχετε την τάση να μοιράζεστε την τροφή σας με φίλους με τους οποίους δεν έχετε συγγένεια εξ αίματος. Αν η τροφή σπανίζει, τότε η γενναιοδωρία σας θα βοηθήσει τους φίλους σας να γίνουν ισχυρότεροι. 

Συνεπώς, θα κάνει εσάς λιγότερο ισχυρούς (λιγότερο ικανούς να επιβιώσετε). Έτσι, τα γονίδια που συμβάλλουν στην επιθυμία σας να μοιράζεστε την τροφή σας, έχουν λιγότερες πιθανότητες να μεταβιβαστούν στις επόμενες γενιές, συγκριτικά με τα γονίδια που θα σας έκαναν να κρατήσετε όλη την τροφή για τον εαυτό σας. 

Από πού λοιπόν προέρχεται το μοίρασμα της τροφής;
Αυτό είναι το αίνιγμα της συνεργασίας και του αλτρουισμού: φαίνεται ότι όσοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τους άλλους θα έπρεπε να έχουν λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης από εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. 

Σύμφωνα με την ορολογία της θεωρίας παιγνίων, οι συνεργάσιμοι, που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα προσωπικό τίμημα για να βοηθήσουν μια ομάδα ατόμων, έχουν λιγότερες πιθανότητες να επιβιώσουν απ' ό,τι οι τσαμπατζήδες, που δεν πληρώνουν κανένα προσωπικό τίμημα, αλλά επωφελούνται από τις προσπάθειες της ομάδας. 

Για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι έμαθαν να κυνηγούν μεγάλα θηράματα, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν, αυτό προσέδωσε ένα πλεονέκτημα αρμοστικότητας στις ομάδες που ήξεραν να το κάνουν. 

Αν όμως είναι επικίνδυνο να κυνηγήσεις ένα μαστόδοντο, τότε γιατί να μην αφήσεις κάποιον άλλο να το κάνει; Αν είσαι το πιο εγωϊστικό άτομο στην ομάδα σου, τότε θα έπρεπε να έχεις τις περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.

Σε μία από τις πιο δοξαστικές εισόδους στον ναό του σύγχρονου μυθιστορήματος, ο Άγγλος συγγραφέας Ίαν Μακ Γιού­ αν, στο έργο του Enduring Love (Έμμονη αγάπη), περιγράφει γλαφυρά το πρόβλημα της συνεργασίας. 

Ένα αερόστατο αιωρείται κοντά στο έδαφος σε ένα πράσινο αγγλικό λιβάδι, απειλούμενο από τον δυνατό άνεμο. 

Κουρνιασμένο μέσα στο καλάθι, κάθεται ένα τρομαγμένο αγόρι, ενώ έξω, κρεμασμένος από το σκοινί, βρίσκεται ο παππούς του, που προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκρατήσει το αερόστατο πριν το παρασύρει ο αέρας. Καλεί βοήθεια και καταφθάνουν πέντε άνδρες. 

Ο καθένας από τους έξι άνδρες τώρα, κρατά ένα σκοινί δεμένο στο αερόστατο, αλλά κανείς δεν συντονίζει τις κινήσεις τους. Φθάνει ένα νέο κύμα αέρα, που σηκώνει το αερόστατο τρία μέτρα από το έδαφος, παρασέρνοντας τους άνδρες και σηκώνοντάς τους στον αέρα. 

Αν κρατηθούν όλοι, θα επιστρέψουν γρήγορα ασφαλείς στο έδαφος. Ένας όμως από αυτούς, αφή­νει το σκοινί και το αερόστατο σηκώνεται ακόμη ψηλότερα. 

Αμέσως οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Άλλος ένας αφήνει το σκοινί, και μετά ακόμη ένας, αυξάνοντας την πίεση στους υπόλοιπους να ακολουθήσουν, και έτσι απομένει μόνο ένας. 

Αυτός ο άνδρας, ένας πραγματικά καλός άνθρωπος, που μέσα του «η φλόγα του αλτρουισμού [...] έκαιγε λίγο πιο δυνατή», συνεχίζει να κρατά το σκοινί. 

Παρασύρεται από το αερόστατο, που υψώνεται σαν χαρταετός, ώσπου, προς φρίκη και όνειδος των ανδρών που τον κοιτάζουν, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αφήσει το σκοινί, εκατό μέτρα από το έδαφος, και να πέσει βρίσκοντας τραγικό θάνατο. 

Όπως γράφει ο Μακ Γιούαν, αυτοί οι έξι άνδρες, καθώς κρέμονταν λίγα μέτρα από το έδαφος, «αναπαράστησαν το αρχαίο, ανεπίλυτο ηθικό δίλημμα: εμείς ή εγώ;»

Τα καλά νέα είναι ότι οι άνθρωποι, πολύ συχνά αγνοούν τις εγωιστικές τάσεις τους όταν αλληλεπιδρούν με ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται. Στο Survivor, η Τίνα θα μπορούσε να αναγκάσει τον Κιθ να συνεχίσει να στέκεται στη δοκό, αλλά συνεργάστηκε και πήδηξε στο νερό όταν της το ζήτησε. 

Και σε πάρα πολλά εργαστηριακά πειράματα που μελετούν διλήμματα συνεργασίας και αλτρουισμού, οι άνθρωποι επιλέγουν να βοηθήσουν τους άλλους, περίπου στις μισές περιπτώσεις, ακόμη και άτομα τα οποία δεν θα συναντήσουν ποτέ ξανά. 

Φαίνεται λοιπόν ότι θα ήταν λάθος να εφαρμόσουμε απλοϊκά την εξελικτική θεωρία για να καταλάβουμε αν είναι λογικό ή όχι να βοηθάμε τους άλλους. Ο εγωισμός δεν είναι πάντοτε αποδοτικός. Αν ήταν, όλοι θα ήμαστε εγωιστές.

Στον πραγματικό κόσμο όμως, έξω από το εργαστήριο, υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες -διότι ζούμε σε ένα δίκτυο αλληλεπιδράσεων και οι αλληλεπιδράσεις αυτές είναι συχνά επαναλαμβανόμενες ή διαρκείς. Ίσως η Τίνα να παραιτήθηκε επειδή ήξερε ότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με τον Κιθ σε μελλοντικές δοκιμασίες και θα χρειαζόταν τη βοήθειά του. 

Οι εξελικτικοί επιστήμονες το ονομάζουν αυτό άμεση αμοιβαιότητα. Αν έχετε πολλές ευκαιρίες να συνεργαστείτε με το ίδιο άτομο, ένας τρόπος να διασφαλίσετε τη βοήθειά του είναι να υποσχεθείτε μια μελλοντική συνεργασία .

Σε μια έξυπνη και πασίγνωστη μελέτη που σχεδιάστηκε για να εξετάσει την αμοιβαιότητα, ο πολιτικός επιστήμονας Robert Axelrod έδειξε ότι η στρατηγική συνεργασίας που ονομάζεται «μία σου και μία μου» είναι συχνά πιο αποτελεσματική από τη διαρκή συνεργασία ή τον διαρκή εγωισμό.4 Στη στρατηγική «μία σου και μία μου» συνεργάζεστε την πρώτη φορά που γνωρίζετε κάποιον, και έκτοτε απλώς αντιγράφετε και επαναλαμβάνετε τη συμπεριφορά του κατά την τελευταία σας αλληλεπίδραση. 

Αυτή η στρατηγική είναι στην ουσία το αντίστροφο του Χρυσού Κανόνα της ηθικής: να φέρεσαι στους άλλους όπως σου φέρθηκαν και εκείνοι. Αν κάποιος συνεργαστεί, τότε ανταποδίδουμε τη συνεργασία στον επόμενο γύρο. Αν δεν συνεργαστεί, τον τιμωρούμε την επόμενη φορά, αρνούμενοι τη συνεργασία. Απλό, αλλά αποτελεσματικό.

Σε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη στρατηγική «μία σου και μία μου», η συνεργασία συμβαίνει παντού και πάντα αλλά σε έναν κόσμο αποτελούμενο μόνο από εγωιστικά άτομα, εκείνοι που χρησιμοποιούν τηv εν λόγω στρατηγική δεν βγαίνουν κερδισμένοι. 

Αν χρησιμοποιείτε τον κανόνα «μία σου και μία μου», την πρώτη φορά που θα συναντήσετε ένα εγωιστικό άτομο, θα συνεργαστείτε μαζί του, αλλά εκείνος δεν θα συνεργαστεί μαζί σας. 

Θα πάρετε το μάθημά σας, και στο μέλλον δεν θα τον εμπιστευθείτε ωστόσο, χάρη σε εκείνη την πρώτη συνάντησή σας, εκείνος θα είναι ελαφρώς πιο ενισχυμένος, αφού θα έχει κερδίσει κάτι από εσάς, ενώ εσείς όχι. Αν δεν γνωρίσετε άλλους ανθρώπους που θα είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί σας, τότε εσείς και τα γονίδιά σας θα έχετε χάσει το παιχνίδι.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε τον μαθηματικό Chris Hauert και τους συνεργάτες του να εξετάσουν άλλη μία πιθανότητα σε , ένα σημαντικό εξελικτικό μοντέλο που δημοσιεύθηκε το 2002 στο Science. Στη μελέτη του Axelrod και στα περισσότερα προηγούμενα θεωρητικά μοντέλα, τα άτομα ήταν αναγκασμένα να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. 

Αν όμως επέλεγαν να μην αλληλεπιδράσουν; Αντί να επιχειρήσει κανείς να συνεργαστεί, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της εξαπάτησης, θα μπορούσε να κοιτάξει τον εαυτό του. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε να δια­ κόψει τις σχέσεις του με τους άλλους στο δίκτυο. Ο Hauert ονόμασε τα άτομα που υιοθετούν αυτή τη στρατηγική «μονόχνοτους».

Χρησιμοποιώντας όμορφα μαθηματικά, ο Hauert και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι σε έναν κόσμο γεμάτο μονόχνοτους είναι εύκολο να αναπτυχθεί η συνεργασία, διότι δεν υπάρχουν άτομα που θα εκμεταλλεύονταν όσους συνεργάσιμους πιθανόν παρουσιαζόνταν. 

Οι μονόχνοτοι φροντίζουν για τον εαυτό τους, ενώ οι συνεργάσιμοι σχηματίζουν, ενώ οι συνεργάσιμοι σχηματίζουν δίκτυα μεταξύ τους. Οι συνεργάσιμοι σύντομα επικρατούν στον πληθυσμό, αφού πάντοτε τα καταφέρνουν καλύτερα από τους μονόχνοτους. Μόλις όμως ο κόσμος γεμίσει από συνεργάσιμους, είναι πολύ εύκολο να παρασιτήσουν οι τσαμπατζήδες, απολαμβάνοντας τους καρπούς της συνεργασίας χωρίς να συνεισφέρουν. 

Καθώς οι τσαμπατζήδες γίνονται ο κυρίαρχος τύπος στον πληθυσμό, δεν υπάρχουν πλέον άτομα τα οποία να μπορούν να εκμεταλλευθούν τότε, κυριαρχούν και πάλι οι μονόχνοτοι καθότι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση, φέρ' ειπείν, με εκείνους τους απατεώνες. Εν ολίγοις, η συνεργασία αναδύεται επειδή μπορούμε να κάνουμε περισσότερα μαζί παρά χώρια. Ωστόσο, εξαιτίας του προβλήματος του παρασιτισμού των τσαμπατζήδων, η επιτυχία της συνεργασίας δεν είναι εγγυημένη.

Για να αντιμετωπιστούν οι τσαμπατζήδες , απαιτείται ένα άλλο είδος ατόμων: οι τιμωροί. Όλοι νιώθουμε την επιθυμία να προστατεύσουμε τους κοινωνικούς κανόνες όταν παραβιάζονται . 

Κάποιοι κορνάρουν όταν ένας οδηγός παραβιάζει την προτεραιότητά τους, μολονότι το κορνάρισμα δεν αλλάζει τίποτε. Άλλοι διακινδυνεύουν έναν καβγά ζητώντας από τους καπνιστές να μην καπνίζουν στους χώρους των μη καπνιζόντων. 

Και πολλές φορές οι αυτόπτες μάρτυρες είναι διατεθειμένοι να καταθέσουν στο δικαστήριο, παρότι αυτό θα μπορούσε να τους εκθέσει στον κίνδυνο της εκδικητικής συμπεριφοράς. 

Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν ένα μικρό κόστος οι ίδιοι για να επιβάλουν ένα κόστος σε κάποιον που αρνείται να συνεργαστεί. Και αυτή είναι μια διαφορετικού είδους σύνδεση. Οι συνεργάσιμοι συνδέονται με τους άλλους για να αυξήσουν τα συνολικά οφέλη οι τσαμπατζήδες συνδέονται για να απομυζήσουν εκείνους που παράγουν και οι τιμωροί συνδέονται για να διώξουν τους τσαμπατζήδες.

Θεωρίες της τιμωρίας έχουν προταθεί προ πολλού, αλλά πάντα αδυνατούσαν να εξηγήσουν πως θα μπορούσε να έχει προκύψει αρχικά μια τέτοια συμπεριφορά. Σε έναν κόσμο τσαμπατζήδων, ένας τιμωρός θα πρέπει να αναλώνει διαρκώς ενέργεια για να διορθώνει κάθε παράβαση (κάτι προφανώς εξαντλητικό), οπότε σύντομα θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση.

Σε έναν κόσμο αποσυνδεδεμένων μονόχνοτων, όμως, οι τιμωροί δεν θα χρειάζονταν να τιμωρήσουν κανέναν. Με βάση αυτή τη λογική, δημιουργήσαμε το δικό μας μοντέλο και δείξαμε ότι οι μικρές ομάδες διασυνδεδεμένων, αλληλεπιδρώντων συνεργασίμων και τιμωρών θα μπορούσαν να συνεξελίσσονται μέσα σε έναν κόσμο που, κατά τα άλλα, φροντίζει για τον εαυτό του, και αυτό θα ωθούσε ολόκληρο τον πληθυσμό σε ανώτερα επίπεδα συνεργασίας και σύνδεσης.

Ο Hauert και οι συνεργάτες του αργότερα επεξέτειναν το μοντέλο μας, δείχνοντας ότι υπό γενικές συνθήκες θα οδηγούσε σ’ έναν μεικτό πληθυσμό ατόμων που συνεργάζονται και παρασιτούν και ατόμων που συνδέονται και αποσυνδέονται. Έδειξαν, επίσης, ότι ο πληθυσμός βρισκόταν _συχνά σε μεταβατικό στάδιο, το οποίο σημαίνει ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή θα μπορούσαμε να βρούμε διαφορετικές αναλογίες ατόμων από κάθε κατηγορία . 

Σε αντίθεση με τα μοντέλα που προβλέπουν πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή συνεργασία, το επεκτεταμένο μοντέλο έδειξε ότι η συνεργασία θα λαμβάνει χώρα συχνά σε έναν κόσμο στον οποίο θα ήταν εφικτό να εντοπιστούν και να τιμωρηθούν τα «παράσιτα» και στον οποίο θα υπήρχε ποικιλομορφία ως προς την τάση των ανθρώπων να εντάσσονται σε ομάδες. 

Με λίγα λόγια, το μοντέλο προέβλεπε δύο πράγματα: ορισμένοι άνθρωποι θα συνεργάζονται, ενώ άλλοι όχι και ορισμένοι άνθρωποι θα είναι καλά συνδεδεμένοι στο κοινωνικό δίκτυο, ενώ άλλοι -οι μονόχνοτοι- όχι.

Πηγή: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας, Nicholas A.Christakis, MD, PHG και James H. Fowler, Phd, Εκδόσεις Κάτοπτρο.

πηγή-gerasimos-politis

Διαβάστε περισσότερα... »

Η δύναμη των ασθενών δεσμών

Η βασική ιδέα πίσω από τη διάχυση της καινοτομίας, είναι ότι οι πληροφορίες και οι επιρροές, τείνουν να εξαπλώνονται μέσω στενών, ισχυρών συνδέσεων. Αν μπορούμε να επηρεάσουμε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, αυτό συμβαίνει επειδή εκμεταλλευόμαστε μια σειρά ισχυρών δεσμών.

Ενώ αυτή η δομή είναι καλή, αν θέλουμε να επηρεάσουμε τους πάντες μέσα στην ομάδα μας, ακόμη δε και να ενισχύσουμε τη δική μας συμπεριφορά μέσω βρόχων ανατροφοδότησης, είναι πολύ κακή αν επιθυμούμε να επηρεάσουμε άτομα έξω από την ομάδα.

Ο κοινωνιολόγος Mark Granovetter, ήταν ένας από τους πρώτους που αναγνώρισαν αυτή τη διαφορά. Άλλοι ερευνητές απέρριπταν τους «ασθενείς δεσμούς» και τις περιστασιακές γνωριμίες ως άσχετες με την εξάπλωση της πληροφορίας. 

Ο Granovetter, όμως, υποστήριξε ότι αυτοί οι ασθενείς δεσμοί, συχνά λειτουργούν ως γέφυρες από μία ομάδα σε κάποια άλλη, και επομένως παίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι ισχυροί δεσμοί, μπορεί να συνδέουν τα άτομα σε ομάδες, αλλά οι ασθενείς δεσμοί, συνδέουν τις ομάδες μεταξύ τους στην ευρύτερη κοινωνία και είναι πολύ κρίσιμοι για τη μετάδοση πληροφοριών, σχετικά με τη σημασία των αποχωρητηρίων, τη διαθεσιμότητα καλών δασκάλων πιάνου, τις πολύτιμες μελέτες άλλων εφευρετών και πολλά άλλα.

Ο Granovetter χρησιμοποίησε μια απλή οικονομική μελέτη για να αποδείξει τη θεωρία του. Επικοινώνησε με πολλούς εργαζομένους σε τεχνικές και διοικητικές θέσεις έξω από τη Βοστόνη οι οποίοι πρόσφατα είχαν βοηθηθεί από κάποια προσωπική τους επαφή στο να προσληφθούν σε νέα δουλειά, θέτοντας τους ένα απλό ερώτημα: «Πριν αλλάξετε δουλειά, πόσο συχνά βλέπατε το άτομο που σας βοήθησε στο να βρείτε την καινούργια δουλειά σας;». 

Μόνο το 17% απάντησε «συχνά», ενώ το 55% «περιστασιακά» και το υπόλοιπο 28% «σπάνια». Οι περισσότεροι εργαζόμενοι βρήκαν δουλειά μέσω παλιών φίλων, παλιών συναδέλφων ή προηγούμενων εργοδοτών. Η επαφή με το συγκεκριμένο άτομο ήταν σποραδική, ενώ ελάχιστοι είχαν περάσει χρόνο μαζί του εκτός δουλειάς. 

Σύμφωνα με τον Granovetter: «Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί οι δεσμοί δεν ήταν ποτέ πολύ ισχυροί εξαρχής… Επανενεργοποιήθηκαν λόγω τυχαίων συναντήσεων ή κοινών φίλων. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν σημαντικές πληροφορίες από άτομα των οποίων την ύπαρξη έχουν ξεχάσει».

Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι συμμετέχοντες, είχαν βρει τη δουλειά τους χάρη σε (σχεδόν) ξένους —μακρινούς φίλους ή φίλους φίλων, οι οποίοι προσέφεραν πληροφορίες για κάποια δουλειά στον υποψήφιο. 

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι βρίσκουν δουλειά με τον ίδιο εν πολλοίς τρόπο, που βρίσκουν ερωτικούς συντρόφους —ψάχνοντας στο κοινωνικό τους δίκτυο, πέρα από τους άμεσους δεσμούς τους.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι συχνά βασίζονται σε χαλαρούς δεσμούς για να αναζητήσουν χρήσιμες πληροφορίες μέσα σε μεγάλα δίκτυα, όπως έδειξε η μελέτη του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου... Οι άνθρωποι συχνά βασίζονται σε κοινωνικά μακρινούς φίλους, για να επιτύχουν τον στόχο τους.


Καθώς οι πληροφορίες ρέουν ελεύθερα μέσα σε κάθε στενό κύκλο φίλων, είναι πιθανόν όλοι να ξέρουν λίγο-πολύ, όσα γνωρίζουν και οι στενοί φίλοι τους. Αν όμως απομακρυνθείτε λίγο στον κοινωνικό χώρο, υπάρχει λιγότερη αλληλοεπικάλυψη εμπειριών και πληροφοριών.

Μπορεί να εμπιστευόμαστε λιγότερο τα άτομα που είναι μακριά από εμάς στον κοινωνικό χώρο, ωστόσο οι πληροφορίες και οι επαφές που διαθέτουν, μπορούν να έχουν μεγαλύτερη αξία, καθώς εμείς δεν έχουμε απευθείας πρόσβαση σε αυτές.

Aυτοί που λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ ομάδων, αποκτούν κεντρική θέση στο όλο δίκτυο, και έτσι έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποκομίσουν οικονομικά ή άλλου είδους οφέλη.


Προσαρμογή από το βιβλίο «Nicholas A. Christakis, Md, Phd και James H. Fowler, Phd, Συνδεδεμένοι: Η Εκπληκτική Δύναμη Των Κοινωνικών Δικτύων Και Πώς Αυτά Διαμορφώνουν Τη Ζωή Μας, Εκδόσεις Κάτοπτρο»


Πηγή

πηγή-gerasimos-politis

Διαβάστε περισσότερα... »

Άνθρωποι αγριόχορτα και άνθρωποι λουλούδια…

Ο Έμερσον μιλώντας για ένα απλό αγριόχορτο, είπε ότι πρόκειται για “ένα φυτό του οποίου οι αρετές δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί”. 

Αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους έχουμε περιφρονήσει σαν αγριόχορτα, επειδή, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μας φάνηκε ότι δεν άξιζαν την αγάπη και την προσοχή μας.

Οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγουμε να συνδεθούμε, είναι προφανώς προσωπικές επιλογές, και έτσι πρέπει να είναι. 

Έχω την αίσθηση ωστόσο, ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρων και πολύ λιγότερο περιορισμένος αν εξετάζαμε πιο προσεκτικά τις ταμπέλες και τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να κρατήσουμε αποστάσεις από τους άλλους. Αν το κάναμε, μάλλον θ΄ανακαλύπταμε ότι αυτές οι βολικές κατηγοριοποιήσεις βασίζονται σε απαρχαιωμένες κασέτες που συνεχίζουν να παίζουν μέσα στο κεφάλι μας.

Στην προσπάθειά μας να εντάξουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους, καταλήγουμε να ελαχιστοποιήσουμε την αξία τους ή να τους αποκλείουμε για λόγους εντελώς αβάσιμους: 

Χρησιμοποιούμε ως κριτήριο την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική θέση, την οικονομική κατάσταση, το χρώμα της επιδερμίδας, τη θρησκεία, την εθνικότητα… ο,τιδήποτε για να κρατηθούμε μακριά από όσους είναι διαφορετικοί από εμάς.

Αυτό, φυσικά, μας απαλλάσσει από τον κόπο να αναπτύσσουμε ανεξάρτητη, αυτόνομη σκέψη και να αξιολογούμε κάθε άτομο ως ξεχωριστή και άξια σεβασμού προσωπικότητα.

Είναι πολύ πιθανό οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συναντάμε να αξίζουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη προσοχή απ΄όση τους δίνουμε.

Και ποιός ξέρει; 

Μπορεί να ξαφνιαστούμε ανακαλύπτοντας ότι τελικά δεν είναι αγριόχορτα, αλλά μάλλον λουλούδια, κι εμείς παραλείπαμε να σταθούμε για να τα εκτιμήσουμε…

Απόσπασμα από το βιβλίο του Leo Buscaglia 

"Γεννημένοι να αγαπάμε"

πηγή-enallaktikidrasi.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Η στάση του σώματος προδίδει τα μυστικά μας

Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείτε το σώμα σας, λέει στους άλλους το πόσο διαθέσιμοι είστε

για επαφή και πόσο ενδιαφέρεστε για όσα λένε.

Όταν σταυρώνετε τα χέρια σας ή σταυρώνετε και αποτραβάτε τα πόδια σας από τον άλλο όταν πιέζετε τα πόδια σας το ένα με το άλλο όλα αυτά είναι οι κλειστές στάσεις οι οποίες μπορούν κάλλιστα να υποδηλώσουν στους άλλους ότι είστε αγχωμένοι ή ότι δεν ενδιαφέρεστε να έχετε επαφή.
Ωστόσο αν πιέσετε τα πόδια σας το ένα με το άλλο ή τα σταυρώσετε πολύ σφιχτά οι άλλοι μπορεί να υποθέσουν ότι ενδιαφέρεστε γι αυτούς σ$ξουαλικά.

Θυμηθείτε. Δεν έχει σημασία ποια είναι η ψυχική σας κατάσταση. Οι άλλοι δεν μπορούν να διαβάσουν το μυαλό σας. Αυτό που σκέφτεστε είναι ακριβώς αυτό που τους αφήνετε να καταλάβουν.

Τα μη σταυρωμένα χέρια και τα σταυρωμένα προς τον άλλο πόδια ή τα ελαφρώς ανοιχτά πόδια είναι ανοιχτές στάσεις οι οποίες πιθανότατα θα δείξουν στους άλλους πως είστε χαλαροί και πως ενδιαφέρεστε να αποκτήστε μια πιο κοντινή επαφή.

Όταν κοιτάτε τους άλλους κατά πρόσωπο και γέρνετε μπροστά αυτοί είναι δυο πολύ σημαντικοί τρόποι για να δείξετε στους συνομιλητές σας ότι είστε πλήρως αφοσιωμένοι σε αυτό που συμβαίνει μεταξύ σας.

Αν οι άλλοι εχουν πάρει μια από τις παραπάνω στάσεις τότε αυτό αποτελεί μια καλή ένδειξη για το πως αισθάνονται.. Αν για παράδειγμα είστε έτοιμοι να κλείσετε μια συμφωνία ή θέλετε να κάνετε μια επαγγελματική πρόταση καλό είναι να περιμένετε μέχρι ο άλλος να βρεθεί σε ανοιχτή στάση.
Αυτό σημαίνει πως αισθάνεται πιο άνετα και έτσι θα είναι δεκτικός στις προτάσεις σας.

Ωστόσο η γλώσσα του σώματος δεν είναι μια 100% σίγουρη ένδειξη.
Ένας άντρας που σταυρώνει τα χέρια του μπορεί απλώς να κρυώνει μια γυναίκα που σταυρώνει τα πόδια της και να τα αποτραβάει μπορεί να το κάνει από συνήθεια. Προσέχετε αυτά που βλέπετε αλλά έχετε υπόψη σας πως τα φαινόμενα καμιά φορά απατούν.

Μια τελευταία σημείωση: Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι η υιοθέτηση της ίδιας στάσης που έχουν εκείνοι με τους οποίους επικοινωνείτε ή η υιοθέτηση μιας στάσης του τύπου "Κάνω ό,τι κάνεις" συχνά θα σας βοηθήσει να ανατπύξετε μια αρμονική σχέση μαζί τους.
Ένας φίλος μου ψυχολόγος υποστηρίζει πως η υιοθετηση των ίδιων στάσεων των φίλων του ή των ασθενών του τον βοηθά να καταλάβει καλύτερα πώς νιώθουν, τι αισθάνονται.

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »

'Να είσαι ο εαυτός σου'': Ένα δύσκολο μονοπάτι!

Σήμερα, σε μια εποχή που η ανθρώπινη αντοχή δοκιμάζεται, που τα πάντα ανατρέπονται εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών, οι προσωπικότητες και ελεύθερες οντότητες παραπαίουν επειδή βομβαρδίζονται από νέα δεδομένα. 

Ο κόσμος τους που χάνεται, έστω και ψεύτικος, τους κάνει να ταλανίζονται και αγωνίζονται να μείνουν ορθές χωρίς πάντα να το κατορθώνουν. Κρίση ψυχολογική, κρίση ταυτότητας, κατάθλιψη είναι όσα ταλαιπωρούν τον εσωτερικό κόσμο μας.

Γι αυτό ο άνθρωπος προτρέπεται, συν τοις άλλοις, να δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. ''Να είσαι ο εαυτός σου'', είναι η συμβουλή που δίδεται και δωρεάν και επί χρήμασι!

''Να είσαι ο εαυτός σου'', είναι μια παραίνεση που εκτός από τους ειδικούς- ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους, εκπαιδευτικούς,-δίδεται ως συμβουλή και από γονείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, ακόμη και από την κα Ευφροσύνη που μένει δίπλα μου!!!

Και εννοούν τις περισσότερες φορές:
-Να είσαι ειλικρινής και να λες ό,τι πιστεύεις άσχετα αν η αλήθεια σου δεν μ' αρέσει και τη βαπτίζω ''ψέμα''!

-Να είσαι ο εαυτός σου με όλα σου τα προτερήματα και ελαττώματα και σε όποιον αρέσεις, άσχετα αν εμένα μου δίνεις στα νεύρα

-Να κυνηγάς τα όνειρά σου αδιάφορο αν δεν είναι επικερδή και ρεαλιστικά, αλλά μην περιμένεις από μένα αναγνώριση

-Να αγαπάς τον εαυτό σου, όπως είναι και να θυμάσαι ότι και το χαμομηλάκι ή το μικρό κυκλάμινο είναι δώρα της φύσης, άσχετα αν εγώ προτιμώ τα αιωνόβια πανύψηλα δέντρα!

-Να λες τη γνώμη σου στην εργασία σου γιατί εγώ θέλω υπαλλήλους-συνεργάτες που θα αγαπούν τη δουλειά τους και να χαίρονται που εργάζονται στην εταιρεία μου, και εννοώ ότι κάθε παράπονο και καταγγελία για τις συνθήκες εργασίας θα αντιμετωπίζονται ως επαναστατική κομουνιστική διάθεση, και δεν έχουν θέση στη δουλειά μου!

-Να νιώθεις ελεύθερος και να μην επιτρέπεις να καταπιέζεσαι από κανένα, εκτός της/του συντρόφου σου, των γονιών σου και λοιπών συγγενών... αμήν!

Τι σημαίνει όμως να είσαι ο εαυτός σου; 

Για μένα σημαίνει να αποδέχεσαι το τι είσαι, ποιος είσαι και τι δυνατότητες έχεις, καθώς και ποια ελαττώματα πρέπει να αποβάλλεις για να γίνεις ευτυχισμένος, προσπαθώντας να βελτιώνεσαι μέρα με τη μέρα. 

Το τι σημαίνει βελτίωση έγκειται στη δική σου πείρα, αντίληψη των πραγμάτων και στον κοινωνικό σου περίγυρο. Όμως, πέρα από την προσωπική αντίληψη του καθένα, το να είναι ο εαυτός του κάποιος σημαίνει ότι είναι μια οντότητα που τον ολοκληρώνει, τον ξεχωρίζει ως άτομο, τον κάνει περήφανο γι αυτό που είναι.

O άνθρωπος λοιπόν, είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα και κάθε ένας από εμάς, είναι μοναδικός στον κόσμο. Είναι μια ατομικότητα με τη δικής της ταυτότητα, με τις ομοιότητες και διαφορές της από τα άλλα άτομα, με τα δικά της βιώματα και με την δικής της προσωπικότητα που κατακτάται με το πέρασμα των χρόνων.

Αν και κατά τους ειδικούς, ατομικότητα και προσωπικότητα είναι έννοιες που δεν έχουν ακριβή όρια και αλληλοεμπεριέχονται, θα ξεχωρίσω εδώ την ατομικότητα του ανθρώπου ως τον εσωτερικό μας κόσμο και την προσωπικότητα, ως επίκτητη, επειδή έχει σφυρηλατηθεί καθ όλη την πορεία του ατόμου- νήπιο, παιδί, έφηβος, ενήλικας- από την οικογένεια, την κοινωνία και τις προσωπικές εμπειρίες.

Από μικρό παιδί ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται για να γίνει μια ώριμη και ολοκληρωμένη ενήλικη προσωπικότητα.

Πρώτα από όλα από τους γονείς. Και δεν θα αναφερθώ στις λάθος οικογένειες αλλά στις καθημερινές και σωστές οικογένειες, όπως μάθαμε ότι πρέπει να είναι. Οι γονείς λοιπόν διδάσκουν τα παιδιά..............να μην είναι ο εαυτός τους όταν αυτός ο εαυτός δεν ομοιάζει με τα πρότυπα που η δική τους εποχή και η κοινωνία επιβάλλουν. 

Ως επί το πλείστον η διαφορετικότητα οδηγεί στη μοναξιά, στην απομόνωση πολλές φορές, στην αποτυχία. Ποιος γονιός θα διδάξει το παιδί του να είναι ο εαυτός του όταν αυτός ο εαυτός είναι τόσο διαφορετικός από το σύνολο;

Ακόμη και οι οικογένειες- πρότυπα, που σέβονται την ατομικότητα του παιδιού τους και το μαθαίνουν να είναι αυθεντικό, ακόμη και αυτές, μαθαίνουν στο παιδί το πώς και το πότε της σωστής, κατά την κρίση τους, συμπεριφοράς για να ενταχθεί το παιδί τους ομαλά μέσα στην κοινωνία. Και όταν λέω διαφορετικό παιδί δεν εννοώ προβληματικό.

Έπειτα έρχεται το σχολείο. Εκεί το παιδί ομαδοποιείται, που ναι μεν είναι απαραίτητο για να μάθει να συνυπάρχει με τα άλλα άτομα, να μάθει κανόνες συμπεριφοράς ώστε η συνύπαρξη να είναι ειρηνική και ανθρώπινη, αλλά μαθαίνει να συν-πορεύεται με το σύνολο, να μαζικοποιείται.

Η μαζικοποίηση του παιδιού το μαθαίνει να υιοθετεί συμπεριφορές έξω, πολλές φορές, από τις οικογενειακές διδαχές αλλά και έξω από το χαρακτήρα του. 

Για να αρέσει... για να αποκτήσει φίλους...........για να γίνει αγαπητό, μαθαίνει στην ουσία να υποκρίνεται. Έτσι, η υιοθέτηση μιας υποκριτικής συμπεριφοράς που συνάδει με τους συνομηλίκους του, ''θύματα'' και αυτοί της ίδιας ομαδοποίησης, γίνεται ακούσια τις περισσότερες φορές από έναν έφηβο που πρέπει να είναι ''in'' και ''cool''.

Η κοινωνία, τα πρότυπα που προβάλλει, οι αρχές που γκρεμίζει και οι αντιλήψεις του μη ηθικού που βαπτίζεται ηθικό, οι ανατροπές ιδανικών και η απαξίωση του αληθινά ελεύθερα σκεπτόμενου ατόμου, τορπιλίζει το ''μείνε όπως είσαι'', το ''δέξου τον εαυτό σου, αγάπησέ τον'' ή το ''μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι''.

Μετά έρχεται η ενηλικίωση. Το άτομο, ολοκληρωμένο πια-όσο γίνεται-, εντάσσεται στην κοινωνία και στην αγορά εργασίας που εκεί μαθαίνει να ΜΗ συμπεριφέρεται όπως θέλει ή όπως είναι, αλλά όπως θέλουν οι ανώτεροί του για να μπορέσει να κρατήσει τη θέση του. Ακόμη και η συμπεριφορά προς τους συναδέλφους μπορεί να αποβεί εναντίον του όταν φερθεί όπως ακριβώς είναι.

Για του λόγου μου το αληθές, αναφέρω τα αποτελέσματα ερευνών που δείχνουν ότι το να είσαι ο εαυτός σου στη δουλειά δεν βοηθά την καριέρα σου. ''Ακούμε καθημερινά τους γκουρού αυτοβοήθειας να λένε πως το μυστικό της επιτυχίας είναι να είσαι ο εαυτός σου, αυτό όμως δεν ισχύει στο περιβάλλον της δουλειάς» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Dr Oliver Robinson του Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς. 

Γιατί αν θέλεις να έχεις καριέρα, ή απλά, να κρατήσεις τη δουλειά σου πρέπει να μάθεις ότι η σιωπή πολλές φορές, ακόμη και ένα χαμόγελο είναι καλύτερα για τη δική σου επαγγελματική πρόοδο.

Στις διαπροσωπικές του σχέσεις ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τους ανθρώπους που θα είναι δίπλα του, αυτούς που τον δέχονται όπως είναι. 

Ακόμη και εκεί όμως, το άτομο καθημερινά αναγκάζεται σε υποχωρήσεις για να κρατήσει ισορροπίες, για να μη ''δίνει στα νεύρα'' στους αγαπημένους του, για να ικανοποιήσει τους γονείς του, για να μη μείνει μόνος. 

Αυτές οι υποχωρήσεις και αναγκαίες είναι και απαραίτητες μέσα στα πλαίσια του σεβασμού και της αγαστής συνύπαρξης με τα άτομα που αγαπάς.................όμως............

Όμως δεν συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις.

Όμως δε λες αυτό που σκέφτεσαι.

Όμως δε φέρεσαι ως ''εσύ'' αλλά ως κάποιος άλλος αφού έχεις εκπαιδευτεί πλέον να ακολουθείς ό,τι είναι αρεστό, άρα υποκρίνεσαι.

Η συνεχής υποκρισία γίνεται τρόπος ζωής.

Πώς λοιπόν μπορείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να δεις τον εαυτό σου;

Πρέπει πρώτα να ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Τι αληθινά θέλεις εσύ, το άτομο, αυτή η οντότητα, που γεννήθηκε να ξεχωρίζει από όλους, όσο ασήμαντη και αν είναι. 

''Κοιτάξου στον καθρέφτη και διάβασε τη ψυχή σου'', συνιστούν ειδικοί και μη.

Όμως, για να κοιταχτείς στον καθρέφτη, θα πρέπει να αναγνωρίζεις αυτό που βλέπεις. Να μπορείς να διαβάσεις τα σημάδια, να γυμνώσεις τον εσωτερικό σου κόσμο από όλα αυτά που η κοινωνία χρησιμοποίησε για να τον ντύσει.

Πρέπει δηλ. να ξέρεις ποια είναι τα όνειρά σου και τι σε κάνει αληθινό! Και πρωτίστως πρέπει να ξέρεις πού είσαι αληθινός και πού αναγκάζεσαι να είσαι κάποιος άλλος.

Μόνο πολύ ολοκληρωμένες προσωπικότητες που ξέρουν πότε υποκρίνονται και έχουν θέσει όρια στις σχέσεις τους ώστε να μη χάσουν τον εαυτό τους, μόνον τέτοια άτομα- πιστεύω- έχουν την ικανότητα να δουν το ''εγώ'' τους, όπως ακριβώς τους το έφτιαξε η φύση.

Πόσοι όμως το μπορούν αυτό;

Και πόσο εύκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου όταν κανείς δεν είναι τέλειος αλλά τη μόνη ατέλεια που ανεχόμαστε είναι η δική μας;

Ζυγαριά! Αυτό είναι για μένα η λύση. Αυτό θεωρώ ότι μπορεί να φέρει ισορροπία σε ένα άτομο που δεν μπορεί να είναι μόνο, μια και ο άνθρωπος γενικά είναι κοινωνικό ον.Το να συμπεριφερθείς όπως θες σημαίνει ότι επιλέγεις να είσαι απόλυτα ελεύθερος να κάνεις αυτό που αγαπάς και πιστεύεις, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.

Γιατί όλοι αγαπάμε την ελευθερία, αλλά ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, διάβασα σε ένα αξιόλογο μπλοκ, είναι συνήθως μόνος. 

Ζυγαριά λοιπόν, για να ζυγίσει ο καθένας, τι έχει σημασία για εκείνον, τι έχει αξία, τι υποχωρήσεις μπορεί να υποστεί για να μη χάσει την ταυτότητά του και να μη γίνει δυστυχισμένος.

Αλλά αυθεντικούς ανθρώπους δεν φτιάχνει η κοινωνία μας και ίσως καμιά κοινωνία ανθρώπων. Αυτό πιστεύω! Και αυτό γιατί αλλιώς, θα ξεχώριζε η ήρα από το στάχυ. Και καμιά ''ήρα'' δεν θέλει να την αναγνωρίζουν..........

Έτσι, μαζεμένες πολλές ''ήρες'', έχουν κατορθώσει και θα το κάνουν πάντα, να προσπαθούν να μεταλλάσσουν το ''στάχυ'' και όποτε δεν το κατορθώνουν, το περιθωριοποιούν.

Χρυσή τομή για μεγαλύτερες αντοχές αντίστασης, στην προσπάθεια μετάλλαξης τουλάχιστον των νέων μας, είναι αυτό που εγώ πιστεύω ως εφικτό!

Και κάθε ''στάχυ'' ας προσπαθήσει να μείνει αυθεντικό χωρίς μεταλλάξεις και ας μη γίνεται τελικά αρεστό και αποδεκτό!!!!!!! Ίσως έτσι απομονωθεί η ''ηρα'' και μπορέσουν οι κοινωνίες να γίνουν καλύτερες............Μακάρι!

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »