Η μεγάλη παγίδα... Πιστεύω ό,τι βλέπω!

Πόσο μεγάλη παγίδα μπορεί να είναι αυτό; Το πιστεύω ότι βλέπω, μια φράση που ακολουθεί πάντα τους ανθρώπους που θεωρούν ότι στηρίζονται στην λογική και ότι γι’ αυτούς το συναίσθημα είναι αδυναμία. Μα είναι άραγε το βλέπω αξιόπιστο; Είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που βλέπουμε ότι είναι έτσι ακριβώς όπως το βλέπουμε; Ή η όρασή μας είναι ένας υπέροχος σκηνοθέτης που μας παρουσιάζει τα πράγματα όχι όπως είναι αλλά όπως τα ορίζει το οπτικό μας νεύρο;

Κι αν το βλέπω είναι μία αλήθεια, ένας δρόμος που μας κάνει να πιστεύουμε, ότι έτσι είμαστε σίγουροι για τις επιλογές μας, ο πόνος τι είναι;

Ο πόνος είναι ένας μη ορατός παράγοντας στη ζωή του κάθε ανθρώπου, που μόνο ορατός δεν είναι. Που σημαίνει ότι ακόμη και αυτός που πιστεύει, ό,τι βλέπει μόνο και θεωρεί τον εαυτό του λάτρη της λογικής, ο πόνος πάντα θα τον διαψεύδει. 

Γιατί ακόμη και να είναι ορατό το σημείο το πόνου μας, ακόμη και τότε το μέγεθός του, δεν φαίνεται, δεν ζυγίζεται, δεν μετριέται.

Η λογική λοιπόν, και το πιστεύω ότι βλέπω είναι μία παγίδα, μία παγίδα του εγκεφάλου, για να νομίζουμε ότι εκεί είναι η αλήθεια μας στην όραση.

Όχι λοιπόν δεν είναι αυτός ένας ορθός οδηγός, το να πιστεύω σε ότι βλέπω. Γιατί οι εικόνες μας έχουν οδηγήσει σε ψεύτικους δρόμους, ψεύτικες καταστάσεις γενικά και ειδικά. Το κουστούμι και η γραβάτα ως βλέπω, δε είναι απαραίτητα συστατικά για την εντιμότητα. 

Η εξωτερική ομορφιά ως βλέπω, δεν είναι απαραίτητο συστατικό του καλού ανθρώπου. Το όμορφο αυτοκίνητο ως βλέπω, δεν είναι απαραίτητο συστατικό για έναν καλό οδηγό. Το όμορφο σπίτι ως βλέπω δεν είναι απαραίτητο συστατικό για την φιλανθρωπία. Ο καλός λόγος δεν είναι απαραίτητο συστατικό ως αληθινός.

Οι αλήθειες λοιπόν δεν είναι κρυμμένες πίσω από το τι βλέπω, αλλά πίσω από τι αισθάνομαι και τι μήνυμα μου δίνει η συνεργασία των δύο. 

Άρα μήπως έχω κλειδώσει τον εαυτό μου πίσω από μία πίστη με οδηγό το βλέπω και την λογική και αυτό όλο με αποξενώνει από την πραγματική μου ουσία και πραγματική εσωόραση, την οποία όταν την εκπαιδεύσω θα μου δώσει την αλήθεια; Μήπως η λογική που έχουμε γαντζωθεί επάνω της, κρύβεται πίσω από αυτό που βλέπω; Βλέπω τον ουρανό γαλάζιο και τη θάλασσα μπλε..αλλά ο ουρανός είναι μαύρος και η θάλασσα διάφανη; 

Δωροθέα

πηγή-zefira21

Διαβάστε περισσότερα... »

Πόσο σίγουρος είσαι για τα μάτια σου;

Πόσο σίγουρος είσαι για τα μάτια σου; Κάνε αυτές τις απλοϊκές ασκήσεις: Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες. 

Τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν, ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια. Λένε οι μεγάλοι επιστήμονες πως αν δεν παρατηρήσεις κάτι αυτό δεν υπάρχει! Υπάρχει από την στιγμή που ο παρατηρητής, παρατηρεί το παρατηρούμενο. Ναι αλλά αν δεν το παρατηρήσει αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλά δεν υπάρχει ΜΟΝΟ για τον συγκεκριμένο παρατηρητή. Επομένως πρόσεχε τι παρατηρείς αν δεν θέλεις να του δώσεις υπόσταση.

Δεν Βλέπεις Με Τα Μάτια, Αλλά Με Τον Εγκέφαλο. Πιστεύεις ‘Ο,τι Κάτι Δεν Υπάρχει, επειδή δεν το βλέπεις; Άρα Δεν Υπάρχει; Η παρατήρηση αυτό μας δείχνει, αυτό που δεν υπάρχει στον Νου σου δεν το βλέπεις, γιατί μέσα στον εγκέφαλο σου, στον Νου σου δεν παίζεται αυτό το έργο, αλλά κάποιο άλλο και αυτό εμφανίζεται, στην προβολή της ζωής σου. Το τελευταίο πράγμα που περιμένει να δει ένας οδηγός σε έναν επαρχιακό έρημο δρόμο είναι ένα αεροπλάνο σταματημένο. Επομένως, δεν το ‘βλέπει’ ποτέ.

Ο Νους του ανθρώπου και ειδικά ο Νους του μορφωμένου ανθρώπου, είναι προγραμματισμένος από ένα σύστημα -ισμών και μια συγκεκριμένη σειρά λέξεων, που βασίζεται πάνω σε μία απόλυτα κατευθυνόμενη, ελεγχόμενη αντίληψη για τη φύση του κόσμου υλικού ή άυλου. Του δίνουν με τρομακτικά απόλυτη ακρίβεια ένα στάνταρ σύστημα αξιών για να σκεφτεί, και αυτές οι σκέψεις δημιουργούν τον κόσμο που “βλέπει”. Η ερώτηση που προκύπτει είναι ΠΟΙΟΙ του δίνουν αυτές τις ιδέες που αναμασά σαν υπέρτατες αλήθειες; χμ για να δούμε!

Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται και επικοινωνούν με έννοιες και όρους που έχουν αποδειχθεί ψευδείς, από την εποχή της ύπαρξης τους, όποια κι αν είναι αυτή. Οι άνθρωποι σκέφτονται και θεωρούν το χρόνο και το χώρο σαν κάτι ξεχωριστό και ανεξάρτητο. Πιστεύουν πως ζούμε σε τρεις διαστάσεις, παρ όλο που η επιστήμη έχει αποδείξει πως ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση. Εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ύλη είναι κάτι το διαρκές, όταν οι επιστήμονες γνωρίζουν πως η ύλη δεν είναι παρά μία άλλη εκδήλωση ενέργειας, και όχι μόνο οι επιστήμονες αλλά και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών αυτό λένε. 

Η ύλη είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ!

Το τετράγωνο που βλέπεις να σχηματίζεται απλά δεν υπάρχει.

Ο κρυμμένος άντρας στην εικόνα ! Δεν τον βλέπεις;

Δεν κινούνται οι κύκλοι. Τα χρώματα αλλάζουν.

Προς ποια μεριά περιστρέφεται; Δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα; Είσαι σίγουρος;

Συγκεντρώσου στο κέντρο της εικόνας και οι κίτρινες κουκκίδες θα εξαφανιστούν

Δεν κινείται η εικόνα. Τα χρώματα αλλάζουν.

Αυτό το κτίριο υπάρχει.

Μπορείς να δεις, που είναι η αρχή και που το τέλος του σχήματος;

Κοίταξε για αρκετή ώρα τα μάτια του αστακού και θα δεις το σπάσιμο του κύκλου να εξαφανίζεται

Δεν κινείται η εικόνα. Για κοίτα καλύτερα, είσαι σίγουρος;

Ο καβαλάρης πάει ή έρχεται;

Μπορείς να καταλάβεις ποιος από τους εξωτερικούς κύκλους έχει το ίδιο μέγεθος με τον κύκλο στο κέντρο;

Δεν υπάρχει γκρεμός. Είναι ζωγραφισμένος στην μέση του δρόμου.

Άλλο διαβάζεις από απόσταση και άλλο πλησιάζοντας στην εικόνα.

Τρεις οφθαλμαπάτες σε μια εικόνα. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Τι είναι γωνία ή κοίλωμα; Το γωνιώδες βλάσφημο χάος είναι!

Υπάρχει μια λέξη μέσα στην εικόνα, την βλέπεις;

Είναι η Ανατολή ή η Δύση του Ηλίου;

Αν η ύλη ενός άλλου κόσμου βρίσκεται στην ατμόσφαιρά μας, η ορθόδοξη σκέψη θα δεχόταν – και είναι δεκτό – πως θα επηρεαζόταν από την γήινη βαρύτητα και θα έπεφτε κάτω στη Γη, όχι μόνο η ύλη αυτή, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος πάνω στον οποίο βρίσκεται. Φανταστείτε κάποια αντικείμενα στα ύφαλα του πλοίου. Κάποιες φορές τα αντικείμενα αυτά πέφτουν στον πάτο του ωκεανού. Όχι όμως και το πλοίο. Τι νόημα όμως έχουν οι εκφράσεις, οι εξηγήσεις και οι παραδοχές; Ο τρόπος μας είναι ο εξής. Ορίστε τα στοιχεία. Κοιτάξτε τα μόνοι σας. Συμπεράνετε ό,τι θέλετε. Τι νόημα μπορεί να έχει το τι πιστεύω εγώ; Ορίστε τα στοιχεία…

Σκεφτείτε για λογαριασμό σας επιτέλους, έστω και για μια φορά, ακόμα κι αν είναι μπερδεμένα, ακόμη κι αν πρέπει να πλεύσετε στις θάλασσες του αφηρημένου! …Η επιστημονική γνώση δεν είναι αντικειμενική.Όλες οι βάσεις στις οποίες είναι στηριγμένα τα θεόρατα οικοδομήματά της είναι αυθαίρετες. Είναι, όπως ακριβώς και ο πολιτισμός μας, μια Συνωμοσία, ένα πονηρό συμβόλαιο, ένας εξορκισμός. Έχουμε τα γεγονότα για να μην κινδυνεύουν οι υπάρχουσες αιτιολογίες. Κατάρα σε όλα τ’ άλλα.

Ζούμε υπό το καθεστώς πολύ αυστηρής έρευνας και εγκαθίδρυσης αυθαίρετων συμπερασμάτων, που επηρεάζουν άμεσα όλους τους ανθρώπους, και το όπλο που χρησιμοποιούμε πιο συχνά ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς είναι η αμφισβήτηση και η γελοιοποίηση. Δεν έχουμε άλλη λύση: αμφισβητείστε και γελοιοποιήστε ό,τι σας λένε!Πώς μπορεί να εξελιχθεί σωστά και να λειτουργήσει η γνώση, κάτω από τέτοιες συνθήκες;

Το πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να είναι να προσθέσουμε στις συνταγματικές ελευθερίες, το δικαίωμα και την ελευθερία να αμφισβητούμε την επιστήμη!… Πιστεύω πως μία ημέρα ο άνθρωπος θα έχει μία έκτη αίσθηση, μία αίσθηση σκοπού της ζωής, άμεση και χωρίς υποθέσεις… Η συνείδηση του ανθρώπου είναι ισχυρή σαν μικροσκόπιο, μπορεί να συλλάβει και να αναλύσει την εμπειρία με ένα τρόπο που δεν μπορεί να πετύχει κανένα άλλο ζώο. Αλλά η μικροσκοπική όραση είναι στενή όραση. Χρειάζεται να αναπτύξουμε ένα άλλο είδος συναίσθησης που είναι αντίστοιχο του τηλεσκοπίου.

πηγή-terrapapers.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Αυτό που βλέπουμε, μήπως είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε;

Κοιτάζοντας γύρω μας, έχουμε πάντα τη βεβαιότητα ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πιστή αποτύπωση του πραγματικού κόσμου που μας περιβάλλει. Ο γνωστός νευροφυσιολόγος Vernon Mountcastle λέγει ότι «στην πραγματικότητα είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε έναν εγκέφαλο και η μόνη μας επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται με διαύλους επικοινωνίας, τις αισθήσεις, που μεταφέρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι πληροφοριών για το τι συμβαίνει εκεί έξω». 

Σ’ αυτή τη φιλτραρισμένη αναπαράσταση του κόσμου θα πρέπει να προσθέσουμε και τη διαστρέβλωση, μεγέθυνση ή σμίκρυνση του ποσού πληροφοριών που γίνεται σε όλα τα επίπεδα επεξεργασίας καθώς οι πληροφορίες αυτές οδεύουν μέσα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι τελικά παρά το αποτέλεσμα πολλαπλής σύνθετης και επιλεκτικής επεξεργασίας του σήματος που διεγείρει την όραση, δηλαδή της φωτεινής ακτινοβολίας που έρχεται από τον κόσμο που βρίσκεται έξω από εμάς.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα βήματα αυτής της επεξεργασίας καθώς η φωτεινή ακτινοβολία από το περιβάλλον διεγείρει το όργανο της όρασης, δηλαδή τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Τα κύτταρα του χιτώνα αυτού είναι ευαίσθητα στην ένταση της ακτινοβολίας και στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας που είναι και τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. 

Από το σημείο αυτό και πέρα, το σύστημα αρχίζει να γίνεται επιλεκτικό. Ενώ το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας είναι συνεχές στο ορατό φάσμα, οι φωτοϋποδοχείς, τα φωτοευαίσθητα δηλαδή κύτταρα του ματιού μας, απαντούν επιλεκτικά σε τρεις ζώνες μήκους κύματος που αντιστοιχούν στο μπλε, πράσινο και κίτρινο κόκκινο χρώματα. 

Έτσι το συνεχές φάσμα μετατρέπεται σε έναν συνδυασμό τριών βασικών στοιχείων και με το συνδυασμό αυτό αντιλαμβανόμαστε το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας και το κωδικοποιούμε σε κατηγορίες, τα χρώματα. Ήδη λοιπόν από τον αμφιβληστροειδή ξεκινά μια διαδικασία μετατροπής της πληροφορίας, για το μήκος κύματος του φυσικού ερεθίσματος, σε περιορισμένο αριθμό κατηγοριών που είναι ουσιαστικά μια μείωση της πληροφορίας. 

Τα φωτοευαίσθητα κύτταρα μεταφέρουν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας στα γαγγλιακά κύτταρα που είναι ο πρώτος νευρικός σταθμός επεξεργασίας των οπτικών ερεθισμάτων. Τα γαγγλιακά κύτταρα κωδικοποιούν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας σε κάθε σημείο όχι κατά απόλυτη τιμή αλλά σαν διαφορά έντασης. 

Έτσι, κάθε γαγγλιακό κύτταρο απαντά όχι στο επίπεδο φωτεινότητας που έρχεται από ένα σημείο του εξωτερικού χώρου, αλλά στην αλλαγή του επιπέδου φωτεινότητας ανάμεσα σε γειτονικά σημεία. Για να κάνει αυτή την επεξεργασία το κάθε γαγγλιακό κύτταρο συλλέγει την πληροφορία έντασης φωτεινής ακτινοβολίας από ένα σύνολο γειτονικών φωτοϋποδοχέων του αμφιβληστροειδούς. Το σύνολο αυτό είναι μεγάλο για την περιφέρεια του αμφιβληστροειδούς και πολύ μικρότερο για την κεντρική περιοχή της ωχράς κηλίδος.

Τα γαγγλιακά κύτταρα λοιπόν κωδικοποιούν διαφορές φωτεινότητας σε έναν χάρτη που αντιστοιχεί στον αμφιβληστροειδή. Η σάρωση στο χάρτη αυτόν είναι πολύ λεπτομερής για το κέντρο και αδρή για την περιφέρεια. Η διαφοροποίηση αυτή διατηρείται σε όλη την πορεία της αισθητικής οδού μέχρι και τον φλοιό του εγκεφάλου. Το αδρό σύστημα, ή «μακροκυτταρικό», συλλέγει πληροφορία αλλαγής φωτεινότητας, από μεγάλες περιοχές του χώρου και είναι ευαίσθητο σε ταχείες αλλαγές φωτεινότητας όπως για παράδειγμα κατά την κίνηση αντικειμένων στο χώρο. 

Το λεπτομερές σύστημα, ή «μικροκυτταρικό», συλλέγει πληροφορία από μικρές περιοχές του χώρου και είναι ευαίσθητο σε λεπτομέρειες και στο μήκος κύματος που θα μεταφραστεί στο χρώμα. Η δομή αυτού του χάρτη που είναι ουσιαστικά μια διαστρεβλωμένη στο χώρο οπτική αναπαράσταση μεταβολών φωτεινότητας θα διατηρηθεί και στον πρώτο σταθμό επεξεργασίας της οπτικής οδού δηλαδή τον έξω γονατώδη πυρήνα του θαλάμου. 

Από εκεί ο επόμενος σταθμός θα είναι ο πρωτοταγής οπτικός φλοιός στον ινιακό φλοιό (περιοχή V1 κατά Broadman). Στην περιοχή αυτή θα διατηρηθεί η διάκριση μακροκυτταρικού και μικροκυτταρικού συστήματος που θα οδεύσουν σε διαφορετικές περιοχές (στοιβάδες) του φλοιού. 

Παράλληλα, τα κύτταρα του οπτικού φλοιού είναι πλέον ευαίσθητα σε μεταβολές φωτεινότητας κατά μήκος ενός άξονα και όχι ανάμεσα σε δυο σημεία. Τα «απλά» λεγόμενα κύτταρα του φλοιού κωδικοποιούν έτσι μεταβολές φωτεινότητας σε συγκεκριμένη περιοχή του χώρου κατά μήκος συγκεκριμένου άξονα, ενώ τα «σύνθετα» λεγόμενα κύτταρα κωδικοποιούν μεταβολές φωτεινότητας κατά μήκος ενός συγκεκριμένου κάθε φορά άξονα, ανεξαρτήτως της θέσης του στο χώρο. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πρωτοταγής οπτικός φλοιός αρχίζει να αναγνωρίζει περιγράμματα από τις αλλαγές φωτεινότητας. Τα περιγράμματα αυτά θα αποτελέσουν το υλικό για την αναγνώριση σχημάτων. Τα απλά και σύνθετα κύτταρα κατανέμονται σε κολόνες στον πρωτοταγή οπτικό φλοιό και γειτονικές κολόνες έχουν παρόμοια προτίμηση στη διεύθυνση του άξονα που αναγνωρίζουν. 

Ανάμεσα στις κολόνες υπάρχουν «κηλίδες» με κύτταρα που μεταφέρουν την πληροφορία του χρώματος. Αυτή η πολύπλοκη δομή χάρτη στον πρωτοταγή οπτικό φλοιό, επαναλαμβάνεται και στον δευτεροταγή οπτικό φλοιό (περιοχές V2,V3 κατά Broadman) όπου πλέον τα κύτταρα είναι ευαίσθητα σε πιο σύνθετα περιγράμματα. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός της οδού σε ένα ραχιαίο τμήμα που καταλήγει στην περιοχή V5 κατά Broadman και από εκεί στον οπίσθιο βρεγματικό φλοιό και ένα κοιλιακό τμήμα που οδεύει στον κροταφικό φλοιό.

Η ραχιαία οδός δέχεται πληροφορίες κυρίως από το μακροκυτταρικό σύστημα και τα κύτταρα στις περιοχές αυτές κωδικοποιούν κίνηση αντικειμένων στο χώρο, καθώς και τη σχετική κίνηση του ίδιου του ατόμου (ή μελών του σώματός του) σε σχέση με σταθερά αντικείμενα στο χώρο. Το σύστημα αυτό δηλαδή επεξεργάζεται το κομμάτι αυτό των πληροφοριών της οπτικής εικόνας που είναι απαραίτητο για να μπορούμε να κινούμαστε στο χώρο, να αποφεύγουμε αντικείμενα και να πιάνουμε αντικείμενα. 

Η κοιλιακή οδός θα καταληξει στον κάτω κροταφικό φλοιό. Εδώ υπάρχουν κύτταρα που είναι ευαίσθητα σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Μάλιστα η διάκριση μπορεί να είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε κάποια κύτταρα να «αναγνωρίζουν» μόνο αντικείμενα που χρησιμοποιούμε ως εργαλεία, ενώ άλλα κύτταρα να «αναγνωρίζουν» μόνο έμψυχα όντα όπως τα ζώα. 

Δεν γνωρίζουμε ακόμα με ποιους πολύπλοκους κανόνες λειτουργούν τα κύτταρα αυτης της περιοχής, διαμορφώνοντας αυτές τις καταπληκτικές ειδικότητες στην αναγνώριση συγκεκριμένων μορφών. Στην περιοχή αυτη βρίσκονται και τα περίφημα κύτταρα που απαντούν με ενεργοποίηση στην εμφάνιση στην οπτικη εικόνα ανθρώπινων προσώπων (Gross & Sergent. 

Υπάρχει δε μια συγκεκριμένη βλάβη στον αριστερό κάτω κροταφικό φλοιό που οδηγεί στο σύνδρομο της προσωποαγνωσίας. Στη διαταραχη αυτη το άτομο βλέπει κανονικά αλλά δεν μπορεί να αναγνωρίσει πρόσωπα. Μία άλλη περιοχη όπου καταληγει η κοιλιακη οδός είναι στον ινιακό φλοιό, η περιοχη V4 κατά Broadman, η οποία κάνει την τελικη επεξεργασία του χρώματος. Σε βλάβη της περιοχης αυτης, το άτομο πάσχει από αχρωματοψία, δηλαδή βλέπει τον κόσμο μαυρόασπρο.

Είναι λοιπόν φανερό από τα παραπάνω ότι με όσα μπορούμε να γνωρίζουμε ώς σημερα η οπτικη εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει μέσα στον εγκέφαλο αποτελείται από κομμάτια πληροφορίας που αφορούν προϊόντα επεξεργασίας πολύ συγκεκριμένου τμήματος της φωτεινής ακτινοβολίας και οδηγεί στη σύνθετη πληροφορία για συγκεκριμένα αντικείμενα, χρώμα η κίνηση αντικείμενων.

Ένα εμφανές πρόβλημα που προκύπτει από όλη αυτη τη διαδικασία είναι πως συντίθενται αυτά τα διασπασμένα και διασκορπισμένα στο φλοιό τμηματα που επεξεργάζονται διαφορετικές πληροφορίες στο ένα, ενιαίο, σύνολο που αντιλαμβανόμαστε σαν οπτικη εικόνα. Μια απάντηση στο ερώτημα αυτό της σύζευξης έχει προταθεί ότι είναι η σύξευξη στο χρόνο της ενεργοποίησης των περιοχών αυτών. Είναι σαν μια ορχηστρα όπου το κάθε όργανο παίζει το δικό του κομμάτι και το σύνολο των οργάνων που παίζουν ταυτόχρονα προκαλεί την μουσικη όπως την ακούμε.

Μια άλλη ερώτηση είναι αν αυτά που επιλέγουμε να δούμε τα επιλέγουμε τυχαία η υπάρχει επιλογη από πριν. Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν και οι δυο διαδικασίες. Η διαδικασία από κάτω προς τα επάνω επιλέγει τυχαία περιοχές του χώρου όπου κοιτάμε. Η διαδικασία από πάνω προς τα κάτω κατευθύνει την προσοχη μας και αντίστοιχα και την όραση μας σε συγκεκριμένες περιοχές του χώρου που θεωρούμε από πριν ότι μπορεί να έχουν σημασία. 

Η διαδικασία αυτη επιλογής εφορεύεται από περιοχές του φλοιού όπως ο μετωπιαίος και ο βρεγματικός φλοιός. Στο σύνδρομο αμέλειας χώρου που εμφανίζεται έπειτα από βλάβες του βρεγματικού φλοιού, τα άτομα δεν κοιτούν μια συγκεκριμένη περιοχή του χώρου γιατί η προσοχή τους δεν στρέφεται στην περιοχή αυτη.

Μια τελευταία ερώτηση που σημερα έχει αρχίσει να διερευνάται αφορά το κατά πόσον το άτομο είναι ενημερο για όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την οπτικη εικόνα. Σε πειράματα με διχοτομημένη όραση όπου κάθε μάτι βλέπει μια διαφορετικη εικόνα έχει φανεί ότι τα άτομα είναι ενημερα για μια από τις δυο εικόνες και μετά λίγα δευτερόλεπτα είναι ενημερα για την άλλη. 

Η εναλλαγη ενημερότητας συμβαίνει με έναν στοχαστικό τρόπο στο χρόνο. Ο Νικόλαος Λογοθέτης έδειξε το 1989 (Logothetis & Schall, 1989) ότι, όταν ο πίθηκος βλέπει μια εικόνα με διχοτομημένη όραση, αναφέρει συνειδητή ενημερότητα με το ίδιο στοχαστικό πρότυπο στο χρόνο όπως και ο άνθρωπος, πράγμα που σημαίνει ότι και στον πίθηκο υπάρχει αυτη η μορφη συνειδητης ενημερότητας για την οπτικη εικόνα. Προχωρώντας σε νευρωνικές καταγραφές, ο Λογοθέτης έδειξε ότι ορισμένοι νευρώνες στον κάτω κροταφικό φλοιό απαντούσαν περισσότερο όταν το αντικείμενο προτίμησης τους ηταν στη συνειδητη ενημερότητα του ζώου από την περίπτωση που το ίδιο αντικείμενο έφευγε από την ενημερότητα. Οι νευρώνες αυτοί, λοιπόν, έδιναν και το στίγμα της συνειδητης ενημερότητας που αφορούσε την οπτικη εικόνα.

Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που περιγράφουμε σαν «οπτικη αναγνώριση» είναι ένα σύνολο διεργασιών επεξεργασίας πληροφορίας σε πολλαπλές περιοχές του Νευρικού Συστήματος. Οι διεργασίες αυτές, που ακόμα δεν έχουν κατανοηθεί πληρως, οδηγούν σε μια επιλεκτική αναγνώριση συγκεκριμένων δομών στην οπτικη εικόνα, ενώ η επιλογη του τι θα δούμε και πότε γίνεται πάλι με τη συμμετοχη πολλών περιοχών του φλοιού. Τέλος, το τι βλέπουμε συνειδητά και τι ασυνείδητα στην οπτικη εικόνα φαίνεται να αποτυπώνεται επίσης στα χαρακτηριστικά λειτουργίας του πολύπλοκου αυτού συστήματος.

Είναι λοιπόν η οπτικη αναγνώριση μια διαδικασία αποτύπωσης του οπτικού ερεθίσματος που έρχεται από τον κόσμο που μας περιβάλλει η είναι μια πολύπλοκη νοητικη επεξεργασία συγκεκριμένων και πολύ περιορισμένων πληροφοριών του οπτικού κόσμου που γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μας επιτρέπει να ερμηνεύουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και όχι απλά να τον βλέπουμε. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, αυτό που βλέπουμε μήπως είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε; 

Συγγραφέας: Νικόλαος Σμύρνης

Βιβλιογραφικές αναφορές

Gross, C. G. & Sergent, J. (1992). Face recognition. Current Opinion in Neurobiology, 2,156-161.

Logothetis, N. K. & Schall, J. D. (1989). Neuronal correlates of subjective visual perception. Science, 245,761-763.

Farah, M. J. (2000). The cognitive neuroscience of vision. Oxford UK: Blackwell Publishers. 

πηγή-gerasimos-politis

Διαβάστε περισσότερα... »

Πραγματικότητα, Γίγνεσθαι και ψευδαισθήσεις;

πηγή

Ακόμα κι όταν μιλά κάποιος από Εμπειρία και διατυπώνει μια αλήθεια που βίωσε και μπορεί να αποδείξει την αλήθεια των λεγόμενών του… πάλι είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητά αυτά που λέει από αυτούς που δεν το έχουν ζήσει. 

Αντί να δοκιμάσουν (οι άλλοι) να το βιώσουν – εφόσον τους ενδιαφέρει και θέλουν να καταβάλουν την ανάλογη προσπάθεια και να διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο – και να διαπιστώσουν «με τα ίδια τα μάτια τους» την αλήθεια του «λόγου», το συλλαμβάνουν νοητικά ή το «προσπερνούν» σαν αδιάφορο, χωρίς να αποκομίσουν τίποτα… τελικά καθένας «προσλαμβάνει» αυτά που είναι σε «θέση» να προσλάβει κι όχι όλα όσα αληθινά υπάρχουν εκεί έξω.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ – κι αυτό το λέμε από εμπειρία – Είναι Μία, Αδιαίρετη, Εδώ, Τώρα, Έξω από τον Χρόνο…

ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ το ΕΙΝΑΙ και το ΜΗΔΕΝ Ταυτίζονται. Όλα Υπάρχουν, Τίποτα Δεν υπάρχει. Με άλλα λόγια το ΑΠΟΛΥΤΟ Είναι η ΔΥΝΑΜΗ, η ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΕΙ κι Έρχονται σε «Ύπαρξη». Μόλις Αναζητηθούν Από την ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ Θεωρείται σαν ΕΙΝΑΙ τότε Χαρακτηρίζεται σαν ΦΥΣΗ Από ΤΗΝ Οποία «Φύονται» τα Πάντα… Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ «Εκλαμβάνεται» σαν ΜΗΔΕΝ τότε είναι το «ΜΗΔΕΝ» Από Το Οποίο «Δημιουργούνται» τα Πάντα… Και οι δύο απόψεις είναι Σωστές, γιατί σε τελευταία ανάλυση (τα «αντίθετα») λένε το ίδιο πράγμα…

Είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (Αυτή) που Εδώ, Τώρα, Ρέει, Συλλαμβάνει, Διακρίνει, Διαχωρίζει, Απομονώνει… Κι Ενώ Όλα Αυτά Συμβαίνουν Εδώ, Τώρα, επειδή η ΑΝΤΙΛΗΨΗ Εκλαμβάνει τις Δραστηριότητές της (όχι σαν Προϊόν της αλλά) σαν «πραγματικές» (και πραγματικότητες), δημιουργεί την Πραγματικότητα της Ύπαρξης, των Κόσμων, της Ατομικότητας (και της Πολλαπλότητας), τις εμπειρίες σε διάφορα πεδία εκδήλωσης, την ίδια την ζωή όπως την βιώνουμε στον υλικό κόσμο…

Έτσι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ Εμπλέκεται σε ένα Κόσμο Ψευδαισθήσεων που εξελίσσεται στον δικό του (φανταστικό) χρόνο: Και το Όνειρο ξετυλίγεται… Κι όπως έλεγαν οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας… Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.

1) Ενώ Όλα Υπάρχουν (και Δεν υπάρχουν) -στον ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ - Ταυτόχρονα, Έξω από την ΚΙΝΗΣΗ, τον Χρόνο… Όλα Εμφανίζονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ σαν ΚΙΝΗΣΗ, σαν Γίγνεσθαι, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει (στο Παρόν)… κι από την Κίνηση, την Μεταβολή, την Αλλαγή των Σχέσεων ανάμεσα στα Φαινόμενα, δημιουργείται η αντίληψη της εξέλιξης, του χρόνου... και το Όνειρο γίνεται όλο και πιο πραγματικό.

πηγή

ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ;

2) Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Καθαρή Μορφή της Αντιλαμβάνεται το Είναι σαν Ενότητα, Ομοιογένεια, Χωρίς Ιδιότητες. Μια Αγνή Παρουσία Όπου Υπάρχει Μόνη, Μια Αιώνια Κατάσταση που Ρέει, Πάντα Ζωντανή, Πάντα Νέα, Χωρίς να Αλλοιώνεται, (κι Όπου δεν έχουν αναδυθεί ή «έχουν ξεπερασθεί», διακρίσεις, διαχωρισμοί… Όπου δεν υπάρχει υποκείμενο-αντικείμενο…).

3) Σε Ένα Δεύτερο Επίπεδο – μια Δευτερογενή Δραστηριότητα, που Βασίζεται στο Έδαφος της Ομοιογενούς Ενότητας – Αναδύονται οι Διακρίσεις, χωρίς όμως να γίνονται Διαχωρισμός. Μια Ενιαία Αντίληψη Όπου Όλα Διακρίνονται, αλλά Όλα Ενώνονται με Άρρηκτους Δεσμούς Ενότητας που Πρακτικά Εκδηλώνονται σαν ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ που τα Κρατάει Όλα Ενωμένα σε ΕΝΑ… 

Εδώ τα «Όντα» συμμετέχουν με τον Πυρήνα της Ύπαρξής τους, που Είναι «Εικόνα της Πρωτογενούς Ομοιογένειας», ο Αληθινός Εαυτός, ο Ανώτερος Εαυτός… σε Μια Άρρηκτη Ενότητα με Όλα, σε μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, που ξεπερνά τις διακρίσεις υποκειμένου, αντικειμένου

4) Σε μια Τρίτη Κίνησή της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) «Ενισχύει» τις Διακρίσεις, απομονώνει, υποστασιοποιεί τις Διακρίσεις και φτάνει στον Διαχωρισμό… Έτσι δημιουργείται ηΑτομικότητα που έχει σαν αποτέλεσμα -σε παγκόσμια κλίμακα – την πολλαπλότητα.

Ακριβώς αυτή η Δραστηριότητα του Διαχωρισμού (Μέσα στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ) είναι ο Νους, η Σκέψη. Ενώ όμως αυτή η Δραστηριότητα στην Φυσική της Λειτουργεία είναι μια Προσωρινή Δραστηριότητα που μπορεί (Κατά Βούληση) να Ανακληθεί και να Επιστρέψουμε στην Ενότητα, οι υπάρξεις «παρασύρονται» κι «ενισχύουν» αυτή την αντίληψη και μονιμοποιούν τον διαχωρισμό.

Θέλουμε να πούμε ότι ο Νους, η Σκέψη, αυτή καθεαυτή, όταν Λειτουργεί και Ρέει Ελεύθερα, Διακρίνει, Διαχωρίζει και πάλι εγκαταλείπει τους διαχωρισμούς για να Ρέει Ελεύθερα, Αποκαλύπτοντας την Ενότητα του Βάθους (όλων των φαινομένων). Αυτή είναι η Φυσική Λειτουργία της Σκέψης… που μπορούμε να Χαρακτηρίσουμε σαν ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΟΛΟΚΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ…

Όμως οι υπάρξεις δεν αφήνουν την Σκέψη να Ρέει Ελεύθερα αλλά αρπάζονται από τις αντιλήψεις, μονιμοποιούν τις αντιλήψεις και τις εμπειρίες. Κι έτσι η Σκέψη από Ρέουσα Ελεύθερα Διαδικασία, Διάκρισης, Διαχωρισμού κι Επανένωσης, γίνεται μόνιμη διαχωριστική δραστηριότητα… γίνεται η σκέψη, η συμβολική σκέψη των εννοιών (δηλαδή των απολιθωμένων διανοημάτων), η εννοιολογική δραστηριότητα. 

Αυτό το είδος της Σκέψης είναι μια Παρεκτροπή από την ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ (την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ), μια σχιζοφρενική εμμονή σε πράγματα που «δεν είναι» αλλά «φαίνονται», μια αρρώστια και μια πτώση. Με αυτή την «έννοια» η Σκέψη είναι κάτι κακό γιατί βυθίζει τις υπάρξεις σε ένα φανταστικό κόσμο σταθερών πραγμάτων, σε ένα κόσμο όπου εκλαμβάνονται σαν πραγματικές οι αντιλήψεις (δηλαδή οι δραστηριότητες της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ), σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων.

5) Σε ένα Κατώτερο Επίπεδο – μια Επιπλέον Δραστηριότητα της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ – η ΑΝΤΙΛΗΨΗ προσκολλάται σε όσα θεωρεί «σταθερά πράγματα» και σιγά-σιγά συσσωρεύει έλξεις, απωθήσεις, αδιαφορία… δηλαδή συναισθήματα, δημιουργώντας τον «ψυχικό» (συναισθηματικό, συγκινησιακό) κόσμο. 

Κι Ενώ, στην πραγματικότητα, όλα τα φαινόμενα ενώνονται, είναι αλληλένδετα, καλά, κακά, όλα προϊόντα της εξέλιξης, της ζωής, οι υπάρξεις τα διαχωρίζουν, προσκολλώνται σε ό,τι θεωρούν καλό και προσπαθούν να αποφύγουν ό,τι θεωρούν κακό.

6) Σε ένα ακόμα πιο Εξωτερικό Επίπεδο η ΑΝΤΙΛΗΨΗ συλλαμβάνει όχι το Ενιαίο Πεδίο των Φαινομένων, όπου όλα τα φαινόμενα είναι «συμπυκνώσεις» του Πεδίου κι είναι Αλληλένδετα (Όλα Αλληλένδετα), προσωρινές, φθαρτές, συμπυκνώσεις, οράματα, που εμφανίζονται και σβήνουν μετά στο Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο… αλλά συλλαμβάνει (λανθασμένα) τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν «ξεχωριστά ανεξάρτητα πράγματα»…

Έτσι, Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, Ενώ η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Φυσική Λειτουργεία της Αντιλαμβάνεται Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα (όπου όλα είναι «πνευματικά» και «υλικά» ταυτόχρονα, γιατί στα Πλαίσια της Μιας Ουσίας, δεν έχουν νόημα οι διακρίσεις, πνευματικό, υλικό) και δεν υφίστανται πραγματικές διακρίσεις σε Πεδία, Κόσμους, ζωές… με τις Δραστηριότητές της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) Βυθίζεται στον Κόσμο του Γίγνεσθαι και στην Εμπειρία της Ύπαρξης, στο Βίωμα της Ατομικότητας, της Ζωής στους Κόσμους (τον νοητικό, τον αστρικό κόσμο και) στην περιπέτεια της ζωής στην γη.

Κι όσο (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) το Κάνει Ορθά – όσο δηλαδή Κατανοεί ότι Όλα είναι Αντιλήψεις, Δραστηριότητες, Φαινόμενα – Ελέγχει την Δράση της και δεν παρασύρεται στο «Όνειρο». Με αυτή την «έννοια» Αντιλαμβάνεται την Ενότητα των Πάντων. 

Υπάρχει, Σκέπτεται, διαχωρίζει κι ενώνει. Προσκολλάται κι εγκαταλείπει φυσιολογικά. Βλέπει ξεχωριστά πράγματα και αντιλαμβάνεται την Ενότητά τους με το Όλο… Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΦΥΣΙΚΑ, Ενωτικά, Λογικά, Ισορροπημένα, Με Υγιή Τρόπο. Μια ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ δεν έχει Εμπόδια και Βιώνει την Ζωή (το Γίγνεσθαι) με Ορθό Τρόπο… ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.

Αλλά οι υπάρξεις (οι άνθρωποι) δεν λειτουργούν έτσι. Δεν Αντιλαμβάνονται την Ενότητα της Ύπαρξης. Η Σκέψη τους δεν είναι Λογική, από Ρέουσα Ελεύθερα (διαχωρίζοντας κι ενοποιώντας) γίνεται διαχωριστική, συμβολική σκέψη εννοιών… Προσκολλώνται έντονα στα «αντικείμενα». Και βιώνουν την εξωτερική ζωή κατακομματιασμένη, κι είναι σε πόλεμο με όλα (αφού δεν Βλέπουν την Υπάρχουσα Ενότητα αλλά βλέπουν μόνον την «απομόνωση» των πραγμάτων.

Τελικά – αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ – όταν Λειτουργεί Λανθασμένα – που διακρίνει, διαχωρίζει, ζυγίζει, απομονώνει… Όλη Αυτή η Εμπειρία είναι απλά μια λανθασμένη δραστηριότητα.

Απλά Πρέπει να Κατανοηθεί και να Διορθωθεί η Λανθασμένη Δράση μας, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Αυτός είναι ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ, ο Δρόμος που μας Αποκαλύπτει την Ενότητα της Ύπαρξης, που μας Οδηγεί στην Συμμετοχή στην ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΥΠΑΡΞΗ, που μας Φέρνει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, στον ΘΕΟ (όπως θέλουν και Το Ονομάζουν οι άνθρωποι).

πηγή

ΤΟΣΟ ΦΥΣΙΚΑ, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ, ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!

Κι όλα αυτά που λέμε δεν είναι μια Ωραία Θεωρία. Είναι Κάτι που Ζούμε, που Έχουμε Δοκιμάσει, που Μπορούμε να Περιγράψουμε (στις εξωτερικές δραστηριότητες και στις εσωτερικές εμπειρίες) και Προκαλούμε οποιονδήποτε να δοκιμάσει. Πρέπει κάποιος να έχει προσωπική εμπειρία για να διαπιστώσει αν κάτι είναι αληθινό ή όχι –και να έχει εξαντλήσει κάθε ανθρώπινη δυνατότητα. 

Όταν δεν το κάνει ή το κάνει λανθασμένα έχει δικαίωμα «λόγου»; Αλλά στην «Γιορτή των Τρελών» - όπως έχουν καταντήσει την ζωή σε αυτόν τον έρημο πλανήτη, που όσο κι αν ψάχνει κάποιος από «έξω» δεν πρόκειται να τον βρει μέσα στο Απέραντο Σύμπαν – ο καθένας κάνει και λέει ό,τι θέλει..

Αλλά είναι «Κάποιοι» που δεν βρίσκουν πια κανένα ενδιαφέρον στις «γιορτές των τρελών»… προτιμούν τα «βουνά», τα δάση, τα ήσυχα μέρη, που δεν μολύνουν οι άνθρωποι, την ΣΙΩΠΗ, την ΓΑΛΗΝΗ, ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.

Οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Νομίζουν πως μπορούν να Αποφύγουν ή να Κρύψουν την ΑΛΗΘΕΙΑ… Προσπαθούν να Κρύψουν τον ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ με τα χέρια τους…

πηγή-wholemind8  Κωνσταντίνος Προκοπίου

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο άνθρωπος ζει σε μια ψευδαίσθηση: η αλληγορία του Σπηλαίου και οι πιθανές ερμηνείες της

Τα θέματα, τις ιδέες τα ερευνούμε, τα αναλύουμε και δεν τα πιστεύουμε. Πιστεύουν μόνον οι μάζες, ο όχλος, οι πιστοί δηλ. τα πρόβατα-αμνοί. Ένας εχέφρων άνθρωπος δεν πιστεύει, ή γνωρίζει ή τίποτα. 

Η λέξη «πιστεύω» και τα παράγωγα της είναι μη συμβατή για έναν άνθρωπο με έλλογο νου, όπως και κάμποσες άλλες λέξεις… Αλλά έχω καταλάβει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιον, που έχει μεγαλώσει πιστεύοντας ό,τι του λένε, άσχετα αν θεωρεί δικές του τις δοξασίες του και είναι αδιανόητο για την πραγματικότητα του. Αυτόν τον άνθρωπο τον έχουν μάθει να σκέφτεται με «κουτάκια» και να ομαδοποιεί τον κόσμο γύρω του για να τον αντέξει.

Αν με κάποιον τρόπο, έφευγαν τα κουτάκια που του έχουν φτιάξει και ο ίδιος συμφωνεί να πιστεύει σαν αληθινά, ο περί ου ο λόγος πιστός θα τρελαινόταν, άρα θα ήταν άχρηστος για τους αφέντες του, τους Δεσμώτες κατά Πλάτωνα, αυτούς που δημιουργούν τις σκιές στον τοίχο της σπηλιάς, που ο κάθε πιστός όντας αλυσοδεμένος τις θεωρεί «αληθινό κόσμο» και είναι έτοιμος να σκοτώσει όποιον επιχειρήσει να του τις αφαιρέσει...

Πριν 2500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» στο 7ο κεφάλαιο παρουσιάζει την Θεωρία της «Σπηλιάς» και θέτει την αμφισβήτηση της πραγματικότητας, την απατηλότητα του κόσμου, των ιδεών, των λόγων και των πραγμάτων (ύλης) έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε. 

Σίγουρα κάτι παραπάνω ήξερε, όμως ο άνθρωπος σήμερα ξεχνάει την σπηλιά και νομίζει πως είναι ελεύθερος επειδή απλώς δεν βλέπει τα κάγκελα της φυλακής του!

Ο Μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνα

Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. 

Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. 

Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ακόμη ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Κατά τον Πλάτωνα, ο απελεύθερος δεσμώτης είναι ο φιλόσοφος, ο οποίος βλέπει τα ίδια τα όντα, τις ιδέες, και όχι τα είδωλά τους. Οι αλυσοδεμένοι σύντροφοι του είναι οι κοινοί άνθρωποι που, έχοντας εθισθεί στις απατηλές παραστάσεις των αισθητών πραγμάτων, ζουν, χωρίς να το ξέρουν, μέσα στο ψέμα. Πάντοτε βέβαια, για τον Πλάτωνα, υπάρχει η δυνατότητα απεμπλοκής των αλυσοδεμένων ανθρώπων από τις πλάνες τους. 

Για να το πετύχουν αυτό, χρειάζεται να αποδεσμευτούν από τις αλυσίδες τους. Αυτές συμβολίζουν τις αισθήσεις τους, που τους υποχρεώνουν να παρατηρούν μόνο τα απατηλά είδωλα των ιδεών, των αληθινών όντων. Αντί για τις αισθήσεις τους όμως θα πρέπει να εμπιστευτούν το νου τους.

Η αλληγορία του σπηλαίου είναι μια προσπάθεια τεκμηρίωσης της θέσης του φιλόσοφου ως βασιλιά στην Ιδεώδη Πολιτεία. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν τα μη πραγματικά σχήματα των σκιών με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι η πραγματικότητα.

Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο, για ολόκληρο το έργο της Πολιτείας, εκφράζει την εμμονή στα αισθητά πράγματα, όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους, ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ήλιου οδηγούν στην κατα τον Πλάτωνα απόλυτη αλήθεια: 

Την εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού.

Καθηλωμένοι στην ίδια θέση οι έγκλειστοι βλέπουν μόνο σκιές και, ελλείψει άλλων ερεθισμάτων, θεωρούν αυτονόητη την αυθεντικότητά τους. Τα δεσμά τούς στερούν κάθε δυνατότητα κίνησης, αυτενέργειας και διεύρυνσης του οπτικού τους πεδίου. Προσωπική δράση δεν υφίσταται. Υπάρχει μόνον όρασης αλλά και αυτή δεν είναι άλλο από παθητική παρατήρηση των συμβάντων, αναντίρρητη αποδοχή των δεδομένων των αισθήσεων, άγνοια, πλάνη.

Η ανάβαση στον κόσμο του φωτός συνιστά μια πορεία, η οποία ξεκινώντας από μια αρνητική γνώση, από τη γνώση «του τι δεν είναι», απολήγει στην αυτογνωσία και την κοσμογνωσία. Ο κόσμος του σπηλαίου απεικονίζει την εμμονή της ψυχής στο αισθητόν, την υπερεκτίμησή του, την παντελή κυριαρχία των αισθήσεων και του επιθυμητικού τμήματός της επί του λογιστικού. 

Η προσκόλληση στο γίγνεσθαι επιφέρει ψυχική σύγχυση, νόσον, ενώ η θέασις των όντων εσωτερική ισορροπία, τηνεναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού μέρους της. Για τον Πλάτωνα, το αίτημα της αυτογνωσίας είναι πρωταρχικό. Ακόμη κι αν δε βρεθεί ποτέ ο φιλόσοφος -ηγέτης που θα διοικήσει την ιδανική πολιτεία, κάθε άνθρωπος χωριστά θα πρέπει να επιδιώξει τουλάχιστον να ρυθμίσει το πολίτευμα της ψυχής του.

Η ερμηνεία της αλληγορίας του σπηλαίου του Πλάτωνα στη σύγχρονη εποχή

Οι άνθρωποι, από αρχαιότατες εποχές ως σήμερα, ζούμε φυλακισμένοι στα σώματά μας, μέσα στις παραισθήσεις, τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες μας που δημιουργούνται από τον εγωκεντρισμό, την επιθυμία για απόκτηση και εξουσία, τον ατομικισμό, την αδιαφορία για τους άλλους, την προσκόλληση μόνο στις σωματικές μας ανάγκες και σε αυτές που μας προστάζει η αυτοϊκανοποίηση του εαυτούλη μας και την άκριτη υπακοή σε αυτό που μας παρουσιάζουν ως πραγματικό και ως την μοναδική μας επιλογή για ζωή. Για να γνωρίσουμε την αλήθεια, πρέπει ν’ αποτινάξουμε τα δεσμά των αισθήσεων αλλά και τα δεσμά των ποικίλων εξουσιαστών, που αφήνουν ν’ αντιλαμβανόμαστε μόνο τα αντίγραφα και τις απατηλές σκιές της πραγματικότητας.

Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που κάποιοι δεσμώτες, καταφέρνουν ν’ απαλλαγούν απ’ την επιρροή των αισθήσεων και των δογμάτων και να γνωρίσουν την αλήθεια, βασιζόμενοι στις αποδείξεις που τους παρέχει μόνο ο ορθός λόγος και η καθαρή σκέψη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι φιλόσοφοι και οι «πεπαιδευμένοι», οι μορφωμένοι, που η παιδεία τους δείχνει τον τρόπο πώς, ξεγλιστρώντας μέσα από τα ποικίλα δογματικά δίχτυα, να ξεφύγουν από τη μοίρα των δεσμωτών της σπηλιάς…

Άλλωστε ο κόσμος του σπηλαίου και όσα διαδραματίζονται εντός του είναι τόσο δεδομένος, ώστε να μη γεννά την παραμικρή αμφιβολία για το αν είναι αληθινός. Ωστόσο αυτό συμβαίνει και στη δική μας πραγματικότητα που δεδομένα και αληθινά θεωρούνται μόνο όσα μας δείχνουν τα ΜΜΕ, όσα μάθαμε στο σχολείο, όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας όχι όμως με τον νου μας, όσες επιθυμίες απορρέουν από τις σωματικές μας ανάγκες αλλά και τις ανάγκες επιβεβαίωσης του υπέρμετρου εγώ μας με αποτέλεσμα όλα αυτά να έχουν οδηγήσει τον άνθρωπο στη ψευδαίσθηση πως είναι μόνος του και ο μόνος τρόπος να επιβιώσει είναι εις βάρος των άλλων και της φύσης.

Οι ομοιότητες με την ταινία Matrix

Όπως στο μύθο του σπηλαίου, ο κόσμος του Μάτριξ (σπηλιά -ΜΗΤΡΑ - matrix), είναι ένας κόσμος παραισθήσεων. Οι άνθρωποι ζουν και κινούνται σε αυτόν, χωρίς να υποψιάζονται την πραγματική «ψεύτικη» κατάστασή του. Η ταινία αναφέρεται δήθεν στο μέλλον, για ευνόητους λόγους, ενώ περιγράφει γλαφυρά τη σύγχρονη κατάσταση της ανθρωπότητας. Στην πρώτη ταινία της σειράς, ο ήρωας ο Neo, διαλέγει το κόκκινο χάπι που του επιτρέπει να προχωρήσει στην αφύπνιση. 

Ο Σκοτεινός, όπως τον αποκαλούσαν, Ηράκλειτος δηλώνει χαρακτηριστικά:

«ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΤΟΥΣ. ΟΙ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ».

Όμως δεν θέλουν όλοι οι άνθρωποι να ξεφύγουν από το Μάτριξ!.. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να αντικρούσουν την φοβερή πραγματικότητα. Θέλουν σαν το Σάιφερ να ζουν στον ψεύτικο κόσμο. Όταν τους δίνουν «το κόκκινο και το μπλε χάπι», δεν επιλέγουν οι περισσότεροι το κόκκινο που θα τους οδηγήσει στο «ξύπνημα». Προτιμούν να μένουν στο όνειρο, παρά να αντιληφθούν το μέγεθος του εφιάλτη στον οποίο είναι έτσι κι αλλιώς μπλεγμένοι.

Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανένα να ξυπνήσει με το ζόρι. Αυτό όμως που έχουμε υποχρέωση είναι να καταστήσουμε εμφανή και προσβάσιμη την έξοδο από το τούνελ γι' αυτούς, που έχουν κουραστεί να ζουν στο όνειρο-εφιάλτη και η ψυχή τους είναι έτοιμη να ανθίσει στη συνειδητότητα. 

Δεν είναι χρήσιμο να περιμένουμε την έλευση του Νέου (Νήο=New) εκλεκτού για να μας σώσει από τη μηχανικότητα, γιατί μόνο ο καθένας μπορεί, με τη δική του προσπάθεια και τη σχετική εξωτερική βοήθεια, να γίνει o σωτήρας του εαυτού του. 

Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο ζοφερά. Αυτή είναι η μία πλευρά της Σελήνης, η σκοτεινή. 

Υπάρχει όμως και η άλλη που μας κάνει να είμαστε, υπό όρους, αισιόδοξοι.... Είναι η πλευρά που υπάρχει στην έξοδο του σπηλαίου....

ΠΗΓΗ: Το The Employment είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή του Αργεντίνικου Animation Studio Opusbou και με πάνω από 100 βραβεία, το «The Employment» αξίζει το χρόνο σου και με το παραπάνω. Μέσα σε μερικά λεπτά ανοίγεται μπροστά μας όλη η πραγματικότητα της ζωής που ζούμε όπως ακριβώς την ανέφερε ο Σωκράτης στον Πλάτωνα.





πηγή-ta4mx

Διαβάστε περισσότερα... »

Απίστευτες οπτικές ψευδαισθήσεις! Δείτε πως μας γελούν τα μάτια μας..

«YES or NΟ?»… Όπως το δει κανείς!

Στο παιχνίδι της οπτικής ψευδαίσθησης έχουμε βρεθεί όλοι πάρα πολλές φορές, «ζαλίζοντας» τα μάτια αλλά και το μυαλό μας με εικόνες που μοιάζουν, για παράδειγμα, ότι κινούνται αλλά το αντίθετο συμβαίνει! 

Γιατί μια οφθαλμαπάτη είναι και τίποτα περισσότερο, αφού αυτό που είναι οπτικά αντιληπτό σε εμάς διαφέρει από την αντικειμενική πραγματικότητα.

Και η εξήγηση μπορεί να είναι απλή, καθώς οι πληροφορίες που συγκεντρώνονται από το μάτι στέλνουν μήνυμα στον εγκέφαλο που δεν συμπίπτει με τη φυσική εικόνα, αλλά το αποτέλεσμα εκπληκτικό!

Στο παιχνίδι αυτό μπαίνει και ένας καλλιτέχνης που ονομάζεται Markus Raetez, ο οποίος κατασκευάζει γλυπτά-οφθαλμαπάτες. 

Πρόσφατη δημιουργία του οι λέξεις «YES» και «ΝΟ» και ένα εύλογο ερώτημα: «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ», ιδού η απορία!

 Ή μήπως και τα δύο μαζί; Η απάντηση διαφοροποιείται ανάλογα με την οπτική γωνία που βλέπεις τις λέξεις… Απίθανο!

πηγή-perierga.gr

«Thatcher effect»: Μια παράξενη οφθαλμαπάτη!

Το πρώτο πράγμα που σίγουρα κάνει εντύπωση είναι το όνομά του! 

Το «Thatcher effect», δεν είναι τίποτα άλλο, από μια εντυπωσιακή οφθαλμαπάτη που έλαβε το όνομα της «Σιδηράς Κυρίας», ακριβώς επειδή οι δημιουργοί της, την εφάρμοσαν για πρώτη φορά στη φωτογραφία της Βρετανίδας πρωθυπουργού.

Το δεύτερο πράγμα που εκπλήσσει είναι ότι… τίποτα δεν φαίνεται παράξενο στην αναποδογυρισμένη φωτογραφία, πέρα από το γεγονός ότι το πρόσωπο που εικονίζεται είναι… ανάποδα! Όλα καλά μέχρι εδώ. 

Αμ, δε! Μόλις η φωτογραφία γυρίσει στη σωστή της θέση… λύνεται το μυστήριο και το εφέ αποκαλύπτεται! Τι σημαίνει αυτό;

Ο θεατής είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει τοπικές αλλαγές στα χαρακτηριστικά ενός αναποδογυρισμένου προσώπου (στα μάτια, μύτη, βλέφαρα κ.λπ.), παρά το ότι οι αλλαγές αυτές είναι εμφανείς στο κανονικό πρόσωπο. 

Το «εφέ της Θάτσερ», λοιπόν, έχει ως εξής:

Η φωτογραφία στην κανονική της θέση έχει «πειραγμένα» μάτια, μύτη, στόμα ή βλέφαρα, που φαίνονται ξεκάθαρα. 

Μόλις, όμως, η ίδια εικόνα αναποδογυρίσει τότε οι αλλοιώσεις στα χαρακτηριστικά χάνονται ως διά μαγείας, ή καλύτερα δεν φαίνονται και το μόνο που βλέπει ο θεατής είναι μια κανονική φωτογραφία τοποθετημένη ανάποδα! 

Πιστεύεται πως αυτό το φαινόμενο οφείλεται σε κάποιες ψυχολογικές διαδικασίες που εμπλέκονται στην αντίληψη του προσώπου και οι οποίες είναι συντονισμένες στα «κανονικά» όρθια πρόσωπα.

πηγή-perierga.gr

Δίσκοι που μοιάζουν να στροβιλίζονται χωρίς στην πραγματικότητα να μετακινούνται ούτε μία μοίρα, «διπλά» πρόσωπα που φαίνονται σαν ένα, «αδύνατα» αντικείμενα που παίρνουν σχήματα τα οποία η λογική μας δεν μπορεί να δεχθεί.Οι εικόνες που θα δείτε παίζουν όλα αυτά τα παιχνίδια και ακόμη περισσότερα.

Τις πιο πολλές φορές τα παιχνίδια αυτά, τα οποία έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε οφθαλμαπάτες, απλώς μας παραξενεύουν ή μας διασκεδάζουν ή προκαλούν τον θαυμασμό μας. Για τους επιστήμονες όμως σημαίνουν κάτι πολύ ουσιαστικότερο. 

Αποτελούν ένα πολύτιμο εργαλείο που τους προσφέρει την ευκαιρία να μελετήσουν το οπτικό μας σύστημα και να αποκτήσουν βαθύτερες γνώσεις για τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται τον κόσμο.

Σας παρουσιάζουμε μερικές από τις ανακαλύψεις τους με στόχο όχι μόνο να σας ψυχαγωγήσουμε, αλλά και να σας δώσουμε μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσετε πως η πραγματικότητα που νομίζουμε ότι βλέπουμε είναι κάθε άλλο παρά απόλυτα πραγματική.

Πλαστική πεταλούδα

Το «Plastic butterfly», ή «Πλαστική πεταλούδα» του Ακιγιόσι Κιταόκα, φαίνεται να «ανοίγει» και να επεκτείνεται σιγά-σιγά. Η οφθαλμαπάτη βασίζεται στη βελτιωμένη εκδοχή της οφθαλμαπάτης Φρέιζερ-Γουίλκοξ που έχει αναπτύξει ο ιάπωνας ερευνητής. 

Επιπλέον βασίζεται και σε μια δικής του εμπνεύσεως οφθαλμαπάτη η οποία δημιουργεί την αίσθηση «ταλάντωσης». Η οφθαλμαπάτη αυτή δεν έχει προς το παρόν όνομα – όπως λέει μιλώντας στο «Βήμα» μια ιδέα είναι το «οφθαλμαπάτη εξαρτώμενη από τις συσπάσεις κατά το πετάρισμα, δηλαδή τη σακκαδική κίνηση, των ματιών».

Η μάσκα του έρωτα

Αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε είναι ένα θολό, θλιμμένο πρόσωπο. 

Αν όμως κρύψετε τη βενετσιάνικη μάσκα, θα δείτε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πρόσωπα, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, σε μια τρυφερή στιγμή. 

Οι πληροφορίες που συγκρατεί ο εγκέφαλος προκειμένου να «αναγνωρίσει» ένα ανθρώπινο πρόσωπο, είναι παραπάνω από περιορισμένες: αρκούν μερικές «γραμμές» που αντιστοιχούν σε δύο μάτια, μία μύτη και ένα στόμα. 

Η έξυπνη γωνία στην οποία είναι τοποθετημένα τα πρόσωπα των ερωτευμένων και η φλου εικόνα τον ξεγελούν. Το πλαίσιο της μάσκας, που ορίζει το περίγραμμα του προσώπου, ολοκληρώνει την απάτη. 

Η οφθαλμαπάτη του «The Mask of Love», δημιουργία των Τζάνι Σαρκόνε, Κόρτνεϊ Σμιθ και Μαρί-Τζο Γουέμπερ, ήταν μία από τις 10 φιναλίστ του διαγωνισμού «Best Illusion of the Year 2011».

Οπως σημειώνουν οι δημιουργοί της, από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχουν δύο πρόσωπα, όταν την κοιτάζετε θα βλέπετε είτε ένα είτε δύο πρόσωπα σε εναλλαγή, σε ένα είδος οφθαλμαπάτης που ονομάζεται «bistable» ή «δισταθής».

Θεραπευτική στροφή

Όπως σημειώνει ο Ακιγιόσι Κιταόκα στην ιστοσελίδα του, οι οφθαλμαπάτες ως μέθοδος θεραπείας αποτελούν προς το παρόν ένα προσωπικό του αστείο. «Δεν υπάρχουν στοιχεία ούτε αναφορές ότι οι οφθαλμαπάτες μειώνουν το στρες στους ανθρώπους» λέει μιλώντας στο «Βήμα».

Η συγκεκριμένη εικόνα, η οποία φέρει τον τίτλο «Illusion design for healing 1» ή «Σχέδιο οφθαλμαπάτης για θεραπεία 1», φαίνεται να περιστρέφεται αντίστροφα από τη φορά του ρολογιού και να συστέλλεται.

Αδυνατίστε με… τούμπα

πηγή

Ποιός είναι πιο αδύνατος; Αν θέλετε να φαίνεστε πιο αδύνατοι, γυρίστε ανάποδα. Οπως βλέπετε σε αυτή την οφθαλμαπάτη, την οποία ανακάλυψε ο Πίτερ Τόμσον του Πανεπιστημίου του Γιορκ, κερδίζοντας μια θέση στους φιναλίστ του «Best Illusion of the Year 2010», στο «ανάποδο» πορτρέτο του ένα πρόσωπο δείχνει πιο λεπτό.

Την αποκαλεί «Οφθαλμαπάτη του χοντρού-λεπτού προσώπου» («The fat face thin (fit) illusion») και αποτελεί παραλλαγή της παλαιότερης «Οφθαλμαπάτης της Μάργκαρετ Θάτσερ». Το 1980, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα ένα πορτρέτο της τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας, ο καθηγητής είχε δείξει ότι δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ή να διακρίνουμε αλλαγές στην έκφραση και στα χαρακτηριστικά προσώπων όταν τα βλέπουμε ανάποδα. 

Το φαινόμενο δεν έχει εξηγηθεί ακόμη πλήρως, θεωρείται όμως πως οφείλεται στο γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας είναι «προγραμματισμένος» ώστε να αναγνωρίζει «όρθια» τα πρόσωπα.

Η Op Art του Βικτόρ Βαζαρελί

Τα έργα του Βικτόρ Βαζαρελί, προδρόμου του κινήματος της Op Art και μετρ του «trompe-l’-oeil», αποτελούν αντικείμενο ερευνών για τους νευροεπιστήμονες και τους έχουν αποκαλύψει άγνωστους ως τώρα μηχανισμούς του οπτικού συστήματος.

Αν δείτε συνολικά το εικονιζόμενο «Hexa 5», θα σας φανεί σαν μια σειρά από κοίλα εξάγωνα. Κοιτάζοντας ένα-ένα ξεχωριστά τα στοιχεία μπορείτε να δείτε μεγάλους «σκαμμένους» κύβους ή μικρότερους κύβους τοποθετημένους μέσα σε «κουτιά».

Μπορείτε επίσης να δείτε μεγάλους κύβους με μικρότερους κύβους τοποθετημένους μπροστά τους υπό γωνία.

Τα περιστρεφόμενα φίδια

Οι δίσκοι του διάσημου «Rotating Snakes» του Ακιγιόσι Κιταόκα, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Ριτσουμεϊκάν του Κιότο της Ιαπωνίας, αν και είναι απόλυτα στατικοί, δίνουν την εντύπωση ότι περιστρέφονται, και μάλιστα με «φιδίσια» χάρη.

Η περιστροφή αυτή φυσικά συντελείται μόνο μέσα στο μυαλό μας και θεωρείται ότι έχει σχέση με τις κινήσεις που κάνουν τα μάτια μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Αν «καρφώσετε» σταθερά το βλέμμα σας στο κέντρο ενός δίσκου, το πιθανότερο είναι ότι η κίνηση θα επιβραδυνθεί ή θα σταματήσει εντελώς.

Το φαινόμενο βασίζεται στην οφθαλμαπάτη Φρέιζερ-Γουίλκοξ, στην οποία δύο δίσκοι με παρόμοιο σχήμα και σχέδιο φαίνονται να περιστρέφονται. Δημιουργώντας μια πιο «εξελιγμένη» εκδοχή ο Ιάπωνας καθηγητής έχει επιταχύνει την αίσθηση της περιστροφής και έχει ανακαλύψει ποιες διατάξεις χρωμάτων επηρεάζουν την αντίληψη της φοράς της ώστε τα «φίδια» να δίνουν την εντύπωση ότι περιστρέφονται είτε δεξιόστροφα είτε αριστερόστροφα.

Όπως μας εξηγεί ο ερευνητής, υπάρχουν δύο θεωρίες για την ερμηνεία του φαινομένου. Σύμφωνα με το «μοντέλο της αλλαγής θέσης», η οφθαλμαπάτη οφείλεται σε μια οπτική καθυστέρηση _ τα τμήματα της εικόνας που έχουν έντονη αντίθεση (μαύρο και άσπρο) «συλλαμβάνονται» από το οπτικό σύστημα πιο γρήγορα από ό,τι τα τμήματα με μικρότερη αντίθεση (γαλάζιο και κίτρινο). 

Με τον τρόπο αυτόν, λέει η συγκεκριμένη θεωρία, δημιουργείται μια φαινόμενη κίνηση με κατεύθυνση από τα τμήματα με τη μεγαλύτερη αντίθεση προς αυτά με τη μικρότερη αντίθεση.

Το «μοντέλο ασυμμετρίας των σημάτων της κίνησης» υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη οφθαλμαπάτη, αποκαλύπτει μια ασυμμετρία στα σήματα της κίνησης που στέλνουν οι ανιχνευτές κίνησης του οπτικού συστήματός μας _ το κινητικό σήμα που προκαλεί η σειρά μαύρο -> σκούρο γκρι -> λευκό -> ανοιχτό γκρι -> μαύρο θα πρέπει να είναι πιο ισχυρό από το σήμα της κατεύθυνσης μαύρο -> ανοιχτό γκρι -> λευκό -> σκούρο γκρι -> μαύρο.

«Εμείς υποστηρίζουμε τη δεύτερη θεωρία», λέει ο κ. Κιταόκα μιλώντας στο «Βήμα». 

«Η συνεχής κίνηση του αμφιβληστροειδούς ακολουθούμενη από μικροσκοπικές κινήσεις των ματιών δίνει σήματα κίνησης προς όλες τις κατευθύνσεις και η ασυμμετρία των κινητικών σημάτων που δίνονται δημιουργεί αυτή την οφθαλμαπάτη. Από τις έρευνες προκύπτουν στοιχεία ότι η οφθαλμαπάτη δεν λειτουργεί όταν ο παρατηρητής σταματά να κινεί τα μάτια του ή όταν του δίνεται μια στατική για τον αμφιβληστροειδή άποψη της εικόνας».

Έρευνες έχουν επίσης δείξει ότι η φανταστική περιστροφή ενεργοποιεί στον εγκέφαλο περιοχές παρόμοιες με αυτές που ενεργοποιούνται από την κίνηση.

Ο πύργος της Πίζας

Ποιο είναι πιο λοξό; Όχι, ο Πύργος της Πίζας δεν έχει γείρει περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς εικόνα του διάσημου μνημείου, επαναλαμβανόμενη απλώς εις διπλούν. 

Το φαινόμενο οφείλεται στις «διορθωτικές» προσαρμογές που κάνει ο εγκέφαλός μας ώστε να έχουμε ακριβέστερη εικόνα της πραγματικότητας. Κανονικά, όταν κοιτάζουμε δύο παράλληλα ψηλά κτίρια υπό την ίδια γωνία, εξαιτίας της προοπτικής θα έπρεπε να βλέπουμε τις κορυφές τους να συγκλίνουν. Το οπτικό μας σύστημα λαμβάνει αυτό το γεγονός υπόψη και «προσαρμόζει» την εικόνα ώστε οι γραμμές να παραμένουν παράλληλες. 

Βλέποντας τα δύο κτίρια στη φωτογραφία δεν ξεχωρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται πλάι-πλάι και εφαρμόζει αυτόματα την ίδια προσαρμογή, με αποτέλεσμα να φαίνονται να αποκλίνουν.

Η οφθαλμαπάτη του κεκλιμένου πύργου («The Leaning Tower Illusion») ανακαλύφθηκε από τους Φρέντερικ Κίνγκντομ, Αλι Γιουνέσι και Ελενα Γκεοργκίου του Πανεπιστημίου Μακ Γκιλ του Καναδά και απέσπασε το πρώτο βραβείο του «Best Illusion of the Year 2007». 

Δεν ισχύει μόνο για πύργους, αλλά και για σιδηροδρομικές γραμμές, δρόμους και άλλα αντίστοιχα «τοπία». «Αυτό που αποκαλύπτει» τονίζουν οι δημιουργοί της «δεν έχει να κάνει τόσο με την προοπτική όσο με τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει δύο εικόνες που βρίσκονται δίπλα-δίπλα ως τμήμα της ίδιας σκηνής».

Ποιός κύκλος είναι μεγαλύτερος;

Οι κύκλοι που βρίσκονται στο κέντρο των δύο «λουλουδιών» είναι ακριβώς ίδιοι, παρ’ ότι ο δεξιός μάς φαίνεται μικρότερος. Η οφθαλμαπάτη του Εμπινγκχάους _ από το όνομα του Γερμανού ψυχολόγου που την ανακάλυψε στο τέλος του 18ου αιώνα _ μας κάνει να βλέπουμε τον αριστερό κύκλο μικρότερο μόνο και μόνο επειδή περιβάλλεται από μεγαλύτερους κύκλους. 

Τον περασμένο Μάρτιο μια ομάδα ερευνητών του University College του Λονδίνου ανακάλυψε ότι η οφθαλμαπάτη δεν ισχύει αν κοιτάζουμε τον κεντρικό κύκλο με το ένα μάτι και τους γύρω κύκλους με το άλλο. 

Αυτό, υποστηρίζουν, σημαίνει ότι ο προσδιορισμός του μεγέθους ενός αντικειμένου σε σχέση με άλλα που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με αυτό γίνεται προτού ο εγκέφαλος περάσει στην τρισδιάστατη επεξεργασία μιας εικόνας.

Το ανύπαρκτο τρίγωνο

Βλέπετε ένα λευκό τρίγωνο τοποθετημένο επάνω σε ένα τρίγωνο με μαύρο περίγραμμα και τρεις μαύρους δίσκους. Παρ’ όλα αυτά κανένα τρίγωνο δεν έχει σχεδιαστεί πραγματικά. 

Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλός σας συμπληρώνει αυτομάτως τα κενά προτιμώντας την πιο λογική εξήγηση του ενός λευκού τριγώνου από αυτήν των «κομμένων» κύκλων και των ατελών κορυφών. Η οφθαλμαπάτη αυτή είναι γνωστή ως «τρίγωνο του Κανίζα» από τον Ιταλό ψυχολόγο που την ανακάλυψε.

Δύο Καραγκιόζηδες

Ποιος Καραγκιόζης είναι μεγαλύτερος; 

Η δεξιά φιγούρα του Καραγκιόζη φαίνεται μεγαλύτερη, ωστόσο και οι δύο είναι ακριβώς ίδιες.

Γνωστό ως οφθαλμαπάτη του Τζάστροου, από το όνομα του Αμερικανού ψυχολόγου που την ανακάλυψε το 1889, το φαινόμενο δεν έχει ακόμη εξηγηθεί απόλυτα.

Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι, όταν ο εγκέφαλός μας συγκρίνει το μέγεθος δύο κυρτών σχημάτων που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, παίρνει ως «μέτρο» την εσωτερική καμπύλη του αριστερού και την εξωτερική του δεξιού: επειδή η εξωτερική καμπύλη του δεξιού έχει μεγαλύτερο μήκος, μπερδεύεται και καταγράφει συνολικά το σχήμα ως μεγαλύτερο.

«Rotating water»

Το «Rotating water» ή «Περιστρεφόμενο νερό» του Ακιγιόσι Κιταόκα φαίνεται σαν να περιστρέφεται και να απλώνεται μαζί.

Το φευγαλέο τόξο

Μια κλασική περίπτωση «αδύνατου» αντικειμένου. Δημιουργία του Ντέγιαν Τοντόροβιτς του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, το «Φευγαλέο τόξο» («Illusive Arch») απέσπασε το τρίτο βραβείο του πρώτου διαγωνισμού «Best Illusion of the Year 2005». 

Ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος «συλλαμβάνει» τα φωτοσκιασμένα τρισδιάστατα αντικείμενα εξαρτάται από το περίγραμμά τους. 

Με ένα διαφορετικό περίγραμμα στην κάθε πλευρά των φωτοσκιάσεων του τόξου ο ερευνητής μάς κάνει να βλέπουμε ένα παράξενο αντικείμενο που μπορεί να υπάρχει μόνο στη φαντασία μας.

Πού είναι οι κύκλοι;

Βλέπετε μόνο «ανάγλυφα» τετράγωνα τοποθετημένα σε σειρές, που θυμίζουν την επιφάνεια μιας πόρτας. Παρ’ όλα αυτά η εικόνα κρύβει και κύκλους, και μάλιστα 16 τον αριθμό. Δημιουργία του Αντονι Νόρσια, ερευνητή του Smith-Kettlewell Eye Research Institute των Ηνωμένων Πολιτειών, η οφθαλμαπάτη αυτή είναι γνωστή ως «οφθαλμαπάτη του φατνώματος» («the coffer illusion»). 

Ήταν ανάμεσα στις 10 φιναλίστ του διαγωνισμού «Best Illusion of the Year 2006» και εξακολουθεί να είναι μία από τις δημοφιλέστερες του κοινού. 

Όπως λέει ο δημιουργός της, πρόκειται για μια «διπλή» εικόνα η οποία παίζει με την τάση του εγκεφάλου μας να δίνει προτεραιότητα στην τρισδιάστατη απεικόνιση και στα ξεκάθαρα περιγράμματα των τετραγώνων «χάνοντας» τους ασαφείς και χωρίς περίγραμμα κύκλους που κρύβονται ανάμεσά τους.

Ελατήριο χωρίς άκρες

Φαίνεται σαν ένα σπιράλ που στριφογυρίζει και επεκτείνεται προς το βάθος. Στην ουσία όμως πρόκειται για δύο ομόκεντρους κύκλους που είναι παντελώς ακίνητοι και δεν συναντιούνται πουθενά.

Το «Wanage» του Ακιγιόσι Κιταόκα είναι ένα ακόμη από τα «αδύνατα αντικείμενα» που μας προσφέρουν οι οφθαλμαπάτες.

Η αλλόκοτη αίσθηση προέρχεται από το γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει μεν ξεκάθαρα τους κύκλους αλλά «μπερδεύεται» αφενός από τη φαινόμενη κίνηση που προκαλεί η διάταξη των χρωμάτων, αφετέρου από το γεγονός ότι προσπαθεί να συνδυάσει τα χρώματα στους δύο κύκλους.

πηγή-a-pistefto

Διαβάστε περισσότερα... »