Άν ξανακατεβείς Χριστέ στη γή μας...

('κλίκ' επι της εικόνας, για μεγέθυνση)

Άν ξανακατεβείς Χριστέ στη γή μας...

('κλίκ' επι της εικόνας, για μεγέθυνση)

Οι εικόνες της παρούσης αναρτήσεως είναι απο ποικίλους διαδικτυακούς χώρους. 

Διαβάστε περισσότερα... »

Σε ποια γλώσσα έγινε η συνομιλία Πιλάτου - Χριστού; Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές

Άραγε η συνομιλία μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Ιησού Χριστού έγινε στην Ελληνική γλώσσα;

Διαβάζοντας συγγράμματα 4 ευαγγελιστών μπορεί να υποθέσει κανείς πως χρησιμοποιήθηκε η Ελληνική.

Ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές…

Ας δούμε, όμως τι λένε ακριβώς οι 4 ευαγγελιστές

1. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ:

«… 11 Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν τού ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε έφη αυτώ· Σύ λέγεις. 12 και εν τώ κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο. 13 τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; 14 και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν. 15 Κατά δε την εορτήν ειώθει ο ηγεμών απολύειν ένα τώ όχλω δέσμιον ον ήθελον. 16 είχον δε τότε δέσμιον επίσημον λεγόμενον Βαραββάν. 17 συνηγμένων ούν αυτών είπεν αυτοίς ο Πιλάτος· Τίνα θέλετε απολύσω υμίν, Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; 18 ήδει γάρ ότι διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν. 19 Καθημένου δε αυτού επί τού βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· Μηδέν σοί και τώ δικαίω εκείνω· πολλά γάρ έπαθον σήμερον κατ” όναρ δι” αυτόν. 20 Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν. 21 αποκριθείς δε ο ηγεμών είπεν αυτοίς· Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν; οι δε είπον· Βαραββάν. 22 λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τί ούν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αυτώ πάντες· Σταυρωθήτω. 23 ο δε ηγεμών έφη· Τί γάρ κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες· Σταυρωθήτω. 24 ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι τού όχλου, λέγων· Αθώός ειμι από τού αίματος τού δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε. 25 και αποκριθείς πάς ο λαός είπε· Τό αίμα αυτού εφ” ημάς και επί τα τέκνα ημών. 26 τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν φραγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή…» (Ματθ. 27, 11-26).

2. ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ:

«1 Και ευθέως επί το πρωί συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τώ Πιλάτω. 2 και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ· Σύ λέγεις. 3 και κατηγόρουν αυτού οι αρχιερείς πολλά, αυτός δε ουδέν απεκρίνατο. 4 ο δε Πιλάτος πάλιν επηρώτα αυτόν λέγων· Ουκ αποκρίνη ουδέν; ίδε πόσα σου καταμαρτυρούσιν. 5 ο δε Ιησούς ουκέτι ουδέν απεκρίθη, ώστε θαυμάζειν τον Πιλάτον. 6 Κατά δε εορτήν απέλυεν αυτοίς ένα δέσμιον όνπερ ητούντο. 7 ήν δε ο λεγόμενος Βαραββάς μετά των συστασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τή στάσει φόνον πεποιήκεισαν. 8 και αναβοήσας ο όχλος ήρξατο αιτείσθαι καθώς αεί εποίει αυτοίς. 9 ο δε Πιλάτος απεκρίθη αυτοίς λέγων· Θέλετε απολύσω υμίν τον βασιλέα των Ιουδαίων;

10 εγίνωσκε γάρ ότι διά φθόνον παραδεδώκεισαν αυτόν οι αρχιερείς. 11 οι δε αρχιερείς ανέσεισαν τον όχλον ίνα μάλλον τον Βαραββάν απολύση αυτοίς. 12 ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή» (Μάρκ. 15, 1-15)

3. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ:

«1 Και αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον. 2 ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι. 3 ο δε Πιλάτος ηρώτησεν αυτόν λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς αυτώ έφη· Σύ λέγεις. 4 ο δε Πιλάτος είπε προς τους αρχιερείς και τους όχλους ότι ουδέν ευρίσκω αίτιον εν τώ ανθρώπω τούτω. 5 οι δε επίσχυον λέγοντες ότι ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ’ όλης της Ιουδαίας, αρξάμενος από της Γαλιλαίας έως ώδε. 6 Πιλάτος δε ακούσας Γαλιλαίαν επηρώτησεν ει ο άνθρωπος Γαλιλαίός εστι· 7 και επιγνούς ότι εκ της εξουσίας Ηρώδου εστίν, ανέπεμψεν αυτόν προς Ηρώδην, όντα και αυτόν εν Ιεροσολύμοις εν ταύταις ταίς ημέραις. 8 ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη λίαν· ήν γάρ εξ ικανού θέλων ιδείν αυτόν διά το ακούειν αυτόν πολλά περί αυτού, και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ” αυτού γινόμενον. 9 επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς· αυτός δε ουδέν απεκρίνατο αυτώ.

10 ειστήκεισαν δε οι γραμματείς και οι αρχιερείς εντόνως κατηγορούντες αυτού. 11 εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης σύν τοίς στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν τώ Πιλάτω. 12 εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τή ημέρα μετ” αλλήλων· προϋπήρχον γάρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς. 13 Πιλάτος δε συγκαλεσάμενος τους αρχιερείς και τους άρχοντας και τον λαόν 14 είπε προς αυτούς· Προσηνέγκατέ μοι τον άνθρωπον τούτον ως αποστρέφοντα τον λαόν, και ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τώ ανθρώπω τούτω αίτιον ών κατηγορείτε κατ” αυτού. 15 αλλ” ουδέ Ηρώδης· ανέπεμψα γάρ υμάς προς αυτόν· και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ. 16 παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 17 ανάγκην δε είχεν απολύειν αυτοίς κατά εορτήν ένα. 18 ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· Αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν· 19 όστις ήν διά στάσιν τινά γενομένην εν τή πόλει και φόνον βεβλημένος εις την φυλακήν.

20 πάλιν ούν ο Πιλάτος προσεφώνησε, θέλων απολύσαι τον Ιησούν. 21 οι δε επεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. 22 ο δε τρίτον είπε προς αυτούς· Τί γάρ κακόν εποίησεν ούτος; ουδέν άξιον θανάτου εύρον εν αυτώ· παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 23 οι δε επέκειντο φωναίς μεγάλαις αιτούμενοι αυτόν σταυρωθήναι, και κατίσχυον αι φωναί αυτών και των αρχιερέων. 24 ο δε Πιλάτος επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών, 25 απέλυσε δε αυτοίς τον Βαραββάν τον διά στάσιν και φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν, ον ητούντο, τον δε Ιησούν παρέδωκε τώ θελήματι αυτών..» (Λουκ. 23, 1-25)

4. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ:

«… 29 εξήλθεν ούν ο Πιλάτος έξω προς αυτούς και είπε· Τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά τού ανθρώπου τούτου;

30 απεκρίθησαν και είπον αυτώ· Ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν. 31 είπεν ούν αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν. είπον ούν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα· 32 ίνα ο λόγος τού Ιησού πληρωθή ον είπε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν. 33 Εισήλθεν ούν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; 34 απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς· Αφ” εαυτού σύ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; 35 απεκρίθη ο Πιλάτος· Μήτι εγώ Ιουδαίός ειμι; το έθνος το σόν και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εμοί· τι εποίησας; 36 απεκρίθη Ιησούς· Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ τού κόσμου τούτου· ει εκ τού κόσμου τούτου ήν η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοίς Ιουδαίοις· νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 37 είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. 38 λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια; και τούτο ειπών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους και λέγει αυτοίς· Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ. 39 έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τώ πάσχα· βούλεσθε ούν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων;

40 εκραύγασαν ούν πάλιν πάντες λέγοντες· Μή τούτον αλλά τον Βαραββάν. ήν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιω. 18,29-40)

«1 Τότε ούν έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσε. 2 και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τή κεφαλή, και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλον αυτόν 3 και έλεγον· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· και εδίδουν αυτώ ραπίσματα. 4 εξήλθεν ούν πάλιν έξω ο Πιλάτος και λέγει αυτοίς· Ίδε άγω υμίν αυτόν έξω, ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω. 5 εξήλθεν ούν ο Ιησούς έξω φορών τον ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον, 6 και λέγει αυτοίς· Ίδε ο άνθρωπος. ότε ούν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε· εγώ γάρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν.7 απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημείς νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν. 8 Ότε ούν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, μάλλον εφοβήθη, 9 και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τώ Ιησού· Πόθεν εί σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ.

10 λέγει ούν αυτώ ο Πιλάτος· Εμοί ου λαλείς; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε; 11 απεκρίθη Ιησούς· Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ” εμού, ει μη ήν δεδομένον σοι άνωθεν· διά τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει. 12 εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν· οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες· Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος τού Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τώ Καίσαρι. 13 ο ούν Πιλάτος ακούσας τούτον τον λόγον ήγαγεν έξω τον Ιησούν, και εκάθισεν επί τού βήματος εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Εβραϊστί δε Γαββαθά· 14 ήν δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη· και λέγει τοίς Ιουδαίοις· Ίδε ο βασιλεύς υμών. 15 οι δε εκραύγασαν· Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τόν βασιλέα υμών σταυρώσω; απεκρίθησαν οι αρχιερείς·

Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα. 16 τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» (Ιω.19, 1-15).

kalyterotera

πηγή-conspiracyfeeds

Η συνομιλία έγινε στα ελληνικά!..

Σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές που κάναμε στο παρελθόν με τον (αείμνηστο σήμερα) φίλο μου, συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή Διονύση Γ. Χιώνη, όπου παρουσιάζαμε το βιβλίο του: «Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;», μεταξύ άλλων αναφέρθηκαν τα εξής:

«... Μα και όταν συνελήφθη ο Χριστός, μας λέει ο Ευαγγελιστής: «Οι αρχιερείς και οι υπηρέτες, εκραύγασαν λέγοντες˙ σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε˙ εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι˙ ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν ότι εαυτόν υιόν Θεού εποίησεν». (Ιωάν. 19, 6-7)

Και αλλού: «Και εισήλθεν (ο Πιλάτος) εις το Πραιτώριον και λέγει τω Ιησού˙ πόθεν ει σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ. Λέγει ουν αυτώ ο Πιλάτος εμοί ου λαλείς; Ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαι σε; Απεκρίθη Ιησούς ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν». ( Ιωάν. 19,9-11).

Θα ήταν λοιπόν πολύ αφελές να πιστέψη κανείς έστω και προς στιγμήν ότι ο περήφανος αυτός Ρωμαίος κυβερνήτης, ο άνθρωπος της κραταιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα μιλούσε μαζί με το Χριστό και τους Εβραίους γλώσσα αραμαϊκή ή εβραϊκή τη στιγμή που, όπως είναι γνωστό, ήξερε μόνο λατινικά και ελληνικά.

Τώρα, ίσως κάποιοι ρωτήσουν, γιατί δεν τους μίλαγε λατινικά; Μα γιατί είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι η λατινική γλώσσα ποτέ δεν μιλήθηκε από το λαό της Ανατολής. Άλλωστε, όλοι στην Ιερουσαλήμ γνώριζαν να μιλούν μόνο την ελληνική γλώσσα.

Μια γλώσσα που έχουμε καθήκον να τη διαφυλάξουμε εμείς οι Έλληνες ως κόρη οφθαλμού. Και αυτό, βέβαια όχι από στείρο εθνικισμό, αλλά από πεποίθηση ότι ο Ελληνισμός του τότε, του σήμερα και του αύριο (γλώσσα- πολιτισμός – φιλοσοφία – επιστήμες – τέχνες) εξέφραζε, εκφράζει και θα εκφράζει τον άνθρωπο στην ανώτερη αξία του.

Ας το προσέξουμε τώρα όσο ποτέ άλλοτε όλοι μας σήμερα που «οι καιροί ου μενετοί». Σήμερα που τα σχέδια των εχθρών του Ελληνισμού δεν είναι άλλα, παρά ο οριστικός και παντελής αφανισμός της Ελλάδας μας.

Αναμφιβόλως ο Ιησούς Χριστός μιλούσε τόσο πολύ την ελληνική γλώσσα σαν να ήταν μητρική Του και αυτό μπορούμε να το συναγάγουμε απ’ τα όσα στοιχεία μέσα σε τούτο το βιβλίο αναφέρω.

Βλέπουμε ότι σ’ όλη τη ζωή Του διδάσκει και μιλά μόνον προς τους Εβραίους των ελληνικών πόλεων της Γαλιλαίας, που όπως μας βεβαιώνουν οι τότε ιστορικοί, μιλιόταν μόνο η Κοινή ελληνική γλώσσα. Όμως δεν παραλείπει να μιλά και στους Έλληνες αποίκους, κατοίκους της Γαλιλαίας και των γύρω από αυτή ελληνιστικών πόλεων και χωριών, όπως της ελληνικής Δεκαπόλεως, της Περαίας, της Τραχωνίτιδας χώρας και της Φοινίκης, οι κάτοικοι των οποίων δεν μιλούσαν την αραμαϊκή. Ποτέ δεν εδίδαξε στην ύπαιθρο της Σαμάρειας και της Ιουδαίας γιατί στα χωριά αυτά μιλιόταν μια ελληνορωμαϊκή διάλεκτος.

Μπορεί βέβαια για πολύ μικρό διάστημα να μίλησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές των Εβραίων˙ και τούτο γιατί τότε βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι (προσκυνητές) από όλες τις χώρες και τα χωριά της Παλαιστίνης που μιλούσαν την ελληνική Κοινή».

Τι λέει ο Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης

Ο άλλος μεγάλος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, εις το έργο του: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΞ ΑΠΟΨΕΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗΣ» (Αθήνα 1958) υποστηρίζει ότι: «Ο Καίσαρ ευρίσκει ελληνικήν γραφήν και γλώσσαν». Και πιο κάτω: «άρα και εν Παλαιστίνη ήτο η ελληνική». Εις την σελίδα 539 του εν λόγω βιβλίου του υποστηρίζει, πέραν των άλλων ότι: 

«Ο Πιλάτος εγνώριζε την ελληνικήν, ήτις ήτο τότε η κρατούσα εν τη οικουμένη γλώσσα, της λατινικής περιοριζόμενης μόνον εν τω στρατώ, 56 αλλ’ η μετά των αραμαϊστί λαλούντων Εβραίων χρησιμοποίησις υπ’ αυτού της ελληνικής είναι απίθανον μόνον κατά τον εν τω εσωτερικώ του Πραιτωρίου διάλογον του Πιλάτου μετά του Ιησού, 57 όστις εν τη παγγνωσία αυτού εγνώριζε και ηδύνατο λαλείν πάσαν γλώσσαν και την ελληνικήν άρα, δεν αποκλείεται η χρησιμοποίησις της ελληνικής ή της λατινικής υπ’ αμφοτέρων.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Χωρίς αμφιβολία, η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά!..

πηγή-sakketosaggelos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Ένα έργο - αριστούργημα: "Marcelino Pan y Vino" - "The Miracle of Marcelino"

«Marcelino Ψωμί και Κρασί»

πηγή

Βασισμένο σε ένα θρύλο του Μεσαίωνα, η ισπανική ταινία του 1955, «Marcelino Ψωμί και Κρασί» (στα ισπανικά: ''Marcelino Pan y Vino'') είναι μία γλυκιά ταινία που υπήρξε πολύ δημοφιλής την δεκαετία του '50. 

Την ταινία πρόβαλε η κρατική τηλεόραση, την δεκαετία του 70.

Η ιστορία, που βασίστηκε στη νουβέλα του José María Sánchez Silva, αναφέρεται σε ένα θαύμα (και για αυτό ο αγγλικός τίτλος είναι «The Miracle of Marcelino») με πρωταγωνιστή ένα μικρό παιδί, τον Marcelino, που το μεγάλωσαν από μωρό οι καθολικοί καλόγεροι σε ένα μοναστήρι τον 18ο αιώνα.

Ο Marcelino είχε μία καταπληκτική εμπειρία. Μίλησε με τον Χριστό και έφαγε μαζί του. Ο Χριστός του έδωσε το όνομα «Μαρσελίνο Ψωμί και Κρασί»......

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον Marcelino, ένα ορφανό αγόρι που μωρό βρέθηκε εγκαταλελειμμένο στα σκαλιά ενός καθολικού μοναστηριού, στην Ισπανία, τον δέκατο όγδοο αιώνα. 

πηγή

Οι μοναχοί αναλαμβάνουν την ανατροφή του παιδιού, το οποίο όμως μεγαλώνοντας γίνεται ένα τραχύ και ανυπάκουο παιδί. Οι μοναχοί τον έχουν προειδοποιήσει να μην επισκεφθεί την σοφίτα της μονής, όπου υποτίθεται ότι ζει ένας μπαμπούλας.

Κάποια στιγμή ο Marcelino αποφασίζει να πάει στην σοφίτα, όπου δεν βλέπει κανέναν μπαμπούλα, αλλά ένα όμορφο άγαλμα του Χριστού στο Σταυρό. 

Παρατηρώντας ότι το άγαλμα μοιάζει πεινασμένο, ο Marcelino του λέει: "Φαίνεσαι πολύ πεινασμένος. Θα σου φέρω κάτι να φας" και στη συνέχεια κλέβει λίγο ψωμί και κρασί για να τα προσφέρει στο άγαλμα, το οποίο ζωντανεύει, κατεβαίνει από τον Σταυρό και τρώει το ψωμί και πίνει το κρασί που του έφερε. 

Το άγαλμα γίνεται ο καλύτερος φίλος του Marcelino, ενώ κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι το άγαλμα, είναι ο Χριστός. 

O Marcelino ρωτάει κάποια στιγμή τον Χριστό: "που είναι η Μητέρα σου;" και εκείνος απαντάει: "εκεί που είναι και η δικιά σου"...

Οι μοναχοί γνωρίζουν κάτι περίεργο συμβαίνει, καθώς εξαφανίζεται το ψωμί και το κρασί και αποφασίζουν να κατασκοπεύσουν τον Marcelino. Μια μέρα, το άγαλμα ρωτάει τον Marcelino που είναι σκεπτικός με τι θα ήθελε να τον ανταμείψει για την καλοσύνη του. 

Ο Marcelino απαντάει: "Θέλω μόνο να δω τη μητέρα μου, και να δω και την δική σου μετά". 

Το άγαλμα τον ρωτάει εάν θα ήθελε να γίνει αυτό τώρα. Το παιδί απαντά θετικά και το άγαλμα – Χριστός παίρνει τον Marcelino στην αγκαλιά του και του λέει ότι τώρα θα κοιμηθεί και o Marcelino πεθαίνει ευτυχισμένος στην αγκαλιά του.

Οι μοναχοί μέσα από μία τρύπα της πόρτας, παρατηρούν το θαύμα, και τον νεκρό Marcelino, λουσμένο μέσα σε ένα παραδεισένιο φως. Το άγαλμα επιστρέφει στη θέση του στον Σταυρό, και ο Marcelino, θάβεται κάτω από το παρεκκλήσι.

Η ταινία παραμένει μια από τις πιο γνωστές και επιτυχημένες ισπανικές ταινίες που έγιναν ποτέ και μία από τις πρώτες ισπανικές ταινίες που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ. Η ταινία κέρδισε δύο βραβεία στο φεστιβάλ Καννών το 1955.

Στον ρόλο του Marcelino, ο καταπληκτικός επτάχρονος Pablito Calvo (πραγματικό όνομα Pablo Calvo Hidalgo), ο οποίος πέθανε το 2000.

Η ταινία αναφέρεται σε ένα λαϊκό ισπανικό θρύλο του Μεσαίωνα και είναι γυρισμένη από καθολικούς, είναι πάρα πολύ ωραία και συγκινητική. 

Άλλωστε η παιδική απλότητα-αθωότητα, μπροστά στον Θεό, είναι πάντα ευπρόσδεκτη.


Η ΤΑΙΝΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΔΩ: 
- https://www.facebook.com/watch/?v=770701059740243
- https://www.facebook.com/watch/?v=1666367430055856

Αυτή η ταινία πρίν λίγα χρόνια ήταν εύκολα προσβάσιμη στο διαδίκτυο, όμως σήμερα (εξ όσων γνωρίζουμε) δεν είναι δυνατόν να βρεθεί με ελληνικούς υπότιτλους! 

Επί πλέον πληροφορίες για την ταινία του 1955, εδώ.

πηγή-koinoniaagion

πηγή-hamomilaki

Διαβάστε περισσότερα... »

Η ημερομηνία της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Kυρίου

Καθηγητής Στράτος Θεοδοσίου

Τα ημερολόγια είναι θέμα ανθρώπινης συμφωνίας. Για να μπορέσουμε να μετρήσουμε ένα συγκεκριμένο ημερολογιακό κύκλο, πρέπει να ορίσουμε την αφετηρία του. H φύση όμως δεν προβάλλει κάποιο γεγονός ιδιαίτερα, για να αρχίσει από αυτό η αρίθμηση ενός ημερολογίου, ούτε καθορίζει επίσης ποια είναι η πρώτη ημέρα με την οποία θα πρέπει να αρχίσει το δωδεκάμηνο πολιτικό έτος μας. 

Επειδή λοιπόν η αρίθμηση των ημερολογίων που χρησιμοποιούνται από τους λαούς της Γης είναι αυθαίρετη, ο ακριβής προσδιορισμός των ημερομηνιών σημαντικών γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας, όπως η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού είναι μία πρόκληση για τους αστρονόμους.

Oι ημερομηνίες εορτασμού του εβραϊκού Πάσχα

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνουν τα ιερά κείμενα, ο Xριστός σταυρώθηκε όταν ηγεμόνας της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος, επί Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου (14-37 μ.X.).

O Ηρώδης, με την επωνυμία Mέγας, βασίλεψε από το 38 ως το 4 π.X. Mετά τον θάνατό του, ο Αύγουστος χώρισε το ιουδαϊκό βασίλειο σε τρία υποβασίλεια, που τα μοίρασε στους τρεις γιους τού Ηρώδη. Το πρώτο, που περιελάμβανε την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και την Iδουμαία, δόθηκε στον Αρχέλαο (Mατθ. B΄, 22), ενώ ο Ηρώδης Aντίπας και ο Φίλιππος πήραν αντίστοιχα τη Γαλιλαία και τη βορειοανατολική ζώνη. 

O Ηρώδης Aντίπας, άλλοτε ως Τετράρχης και άλλοτε ως βασιλιάς της Γαλιλαίας και της Περαίας, βασίλεψε ως το 37 μ.X. Είναι αυτός ο Ηρώδης που διέταξε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Bαπτιστή, ανέκρινε τον Iησού Xριστό και στη συνέχεια τον έστειλε πίσω στον Πόντιο Πιλάτο.

Γνωρίζουμε ακόμα ότι ο Πόντιος Πιλάτος, ο ανθύπατος του Τιβερίου, ήταν ο πέμπτος επίτροπος από την αρχή της ρωμαϊκής κατοχής στην Ιουδαία και ότι παρέμεινε εκεί κατά τη δεκαετία 26 έως 35 μ.X., γεγονός που επιβεβαιώνεται από μια επιτύμβια πλάκα που βρέθηκε στην Kαισάρεια το 1961. Aυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπολογίσουμε τις ημερομηνίες που γιορτάστηκε το εβραϊκό Πάσχα γι’ αυτήν ακριβώς τη δεκαετία σύμφωνα με τη χριστιανική χρονολόγηση. 

O μήνας Nισάν στον οποίον εορτάζεται το εβραϊκό Πάσχα αρχίζει με τη νέα Σελήνη στο σεληνοηλιακό εβραϊκό ημερολόγιο και το Πάσχα γιορταζόταν τη 14η Nισάν, που βέβαια συνέπιπτε με την πανσέληνο αυτού του μήνα.

Oι υπολογισμοί μας φαίνονται στον παρακάτω πίνακα:

Γνωρίζουμε, ακόμα, ότι κατά το έτος της Σταύρωσης του Σωτήρος Xριστού, το εβραϊκό Πάσχα έπεσε ημέρα Σάββατο. Όπως, λοιπόν, φαίνεται από τον παραπάνω πίνακα, αυτό συνέβη μόνο στα έτη 26 μ.X., 30 μ.X. και 33 μ.X.

Oι πιθανές ημερομηνίες Σταύρωσης και Ανάστασης του Kυρίου

Mετά τα όσα έχουμε αναφέρει ήδη, εάν δεχτούμε την άποψη κάποιων αστρονόμων και μερίδας των ιστορικών ότι ο Xριστός γεννήθηκε το 7 π.X. και ότι έζησε 33 έτη κατά τα Ευαγγέλια, τότε πιθανώς η Σταύρωσή του έγινε το 26 μ.X.

Εάν, όμως, θεωρήσουμε ότι ο Xριστός γεννήθηκε γύρω στο 4 π.X., τότε πιθανώς η Σταύρωσή του έγινε γύρω στο 30 μ.X. Τέλος, εάν δεχτούμε ότι ο Xριστός βαπτίστηκε σε ηλικία 30 ετών και ήταν τριετής ο δημόσιος βίος του, τότε πιθανώς η Σταύρωση του Xριστού να έγινε το 33 μ.X.

Ένα επιπλέον στοιχείο που έχουμε από τα Ευαγγέλια είναι οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή της Σταύρωσης του Iησού στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, ξέρουμε ότι ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού τού Αρχιερέα Καϊάφα και ζεσταινόταν στη φωτιά, γεγονός που σημαίνει ότι έκανε κρύο τα βράδια στην Ιερουσαλήμ κατά τον χρόνο της Σταύρωσης του Kυρίου. 

Ήταν, λοιπόν, μάλλον μια πρώιμη ανοιξιάτικη βραδιά με σχετικό κρύο και υγρασία, που εξαρτάται τόσο από το ύψος της τοποθεσίας της Ιερουσαλήμ (740 μ. πάνω από τη θάλασσα) όσο και από μία πιθανή πτώση της θερμοκρασίας, όχι όμως αρκετά χαμηλή ώστε να μπουν μέσα στο σπίτι για να προφυλαχτούν, αλλά να παραμένουν στην ύπαιθρο γύρω από τη ζεστασιά μιας μικρής φωτιάς.

Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, η Ανάσταση του Xριστού έγινε την πρώτη ή μία του Σαββάτου, τη μετέπειτα Kυριακή των Χριστιανών.

Τελικά, λοιπόν, τα πιθανά συμπεράσματά μας για τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Kυρίου, μετατρέποντας τις ημερομηνίες του ιουδαϊκού ημερολογίου σε αντίστοιχες ημερομηνίες Γρηγοριανού ημερολογίου, φαίνονται στον παρακάτω Πίνακα ΙΙ.

Επειδή η αρίθμηση των ημερολογίων που χρησιμοποιούνται από τους λαούς της Γης είναι αυθαίρετη, ο ακριβής προσδιορισμός των ημερομηνιών σημαντικών γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας, όπως η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού είναι μία πρόκληση για τους αστρονόμους. Συνεχίζουμε την προσέγγιση του άκρως ενδιαφέροντος αυτού ζητήματος.

Oι υπολογισμοί του Nεύτωνος

Φαίνεται, όπως αναφέρουν πολλοί ερευνητές (Pratt, 1991), πως ο Νεύτων (1733), ήταν ο πρώτος που υπολόγισε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τη Σταύρωση του Iησού, λαμβάνοντας υπόψη του ότι:

1. Oι Εβραίοι υπολογίζουν τη νέα Σελήνη όχι κατά την πραγματική σύνοδο, αλλά με την εμφάνιση του πρώτου φωτός της Σελήνης, και

2. Τη συσχέτιση των ημερομηνιών του ατελούς σεληνοηλιακού ιουδαϊκού ημερολογίου, με τις αντίστοιχες του Ιουλιανού ηλιακού ημερολογίου.

Δύο είναι γενικά, στη διεθνή βιβλιογραφία, οι πιο παραδεκτές ημερομηνίες για τη Σταύρωση του Iησού Xριστού. 

H Παρασκευή 7 Απριλίου του 30 μ.X. και η Παρασκευή 3 Απριλίου του 33 μ.X. 

O Νεύτων, αρχικά υπέθεσε ότι το πιο πιθανό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο συνέβη η Σταύρωση του Kυρίου, ήταν από το 31-36 μ.X. Mετά από σχετικούς υπολογισμούς του απέκλεισε τα έτη 31, 32, 35 και 36 μ.X., εφόσον η 14η Nισάν δεν έπεφτε σε αυτά Παρασκευή. Υπολόγισε, λοιπόν, ότι οι δύο πιθανές ημερομηνίες για τη Σταύρωση επικεντρώνονταν στην 3η Απριλίου του 33 μ.X. και στην 23η Απριλίου του 34 μ.X. 

Σημειώνουμε, ότι το 34 μ.X., η 14η Nισάν έπεσε, κατά τον Νεύτωνα, την Τετάρτη 24η Mαρτίου. 

Παρ’ όλα αυτά, ο σπουδαίος φυσικός πίστευε ότι οι Εβραίοι, για να αποφύγουν την εαρινή ισημερία, που έπεσε την ίδια ημέρα, και για να προσαρμόσουν καλύτερα τον χρόνο θερισμού, μετέφεραν την ημερομηνία στην αντίστοιχη 23η Απριλίου!

O Νεύτων, παρόλο που οι υπολογισμοί του αναδείκνυαν ως ημερομηνία της Σταύρωσης, εκείνη της 3ης Απριλίου του 33 μ.X., εντούτοις έδειχνε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην Παρασκευή 23η Απριλίου του 34 μ.X., γεγονός που οι Humphreys και Waddington (1983), καθώς και ο Humphreys (1989), το αποδίδουν στη γιορτή του Aγίου Γεωργίου!

Σκέψεις για την ημερομηνία Σταύρωσης του Kυρίου

Σχετικά με τον προαναφερθέντα πίνακα μπορούμε να κάνουμε κάποιες σκέψεις. Έτσι, αν ο Ιησούς Xριστός, όπως έχουμε αναφέρει ήδη, άρχισε τη δημόσια δράση του κάποια ημερομηνία μεταξύ της 1ης Tίσρι (Σεπτέμβριος/Οκτώβριος) του 27 μ.X. και της 18ης Aυγούστου του 29 μ.X., και αυξήσουμε αυτήν τη χρονική περίοδο κατά τα 2,5 περίπου έτη του δημόσιου βίου του, τότε η Σταύρωσή του δεν μπορεί να είναι προγενέστερη του 29 μ.X. Συνεπώς το έτος 26 μ.X. –αν και συμπίπτουν καλά οι αντίστοιχες ημερομηνίες του– πρέπει να αποκλειστεί, εφόσον βρίσκεται μάλλον έξω από το χρονικό μας πλαίσιο.

Tο έτος 33 μ.X. πάλι, μολονότι αντιστοιχεί πολύ καλά στους υπολογισμούς, πρέπει κι αυτό να αποκλειστεί. Αν ο Ιησούς σταυρώθηκε το έτος αυτό, θα ήταν 37,5/38,5 ετών, αφού γεννήθηκε μέσα στη διετία πριν από τον θάνατο του Ηρώδη (4 π.X.) και επομένως στη αρχή του δημόσιου βίου του θα ήταν 35/36 ετών, που ξεφεύγει ούτως ή άλλως από την προσεγγιστική ένδειξη «ωσεί ετών τριάκοντα».

Σημειώνουμε ακόμη ότι αν ο δημόσιος βίος του Xριστού άρχισε το αργότερο το 29 μ.X. και διήρκεσε περίπου 2,5 έτη, τότε η Σταύρωσή του θα είχε συμβεί οπωσδήποτε πριν το 33 μ.X. Άρα το έτος 30 μ.X. φαίνεται σαν το πιο πιθανό έτος της Σταύρωσης του Kυρίου, γιατί ταιριάζει τόσο με τους αστρονομικούς υπολογισμούς όσο και με τα ιστορικά δεδομένα που έχουμε αναλύσει έως τώρα.

Υποθέτοντας ότι ο Ιησούς γεννήθηκε μέσα στη διετία πριν από τον θάνατο του Ηρώδη, που κατά πάσαν πιθανότητα συνέβη το 4 π.X., τότε στην αρχή του δημόσιου βίου του θα ήταν 32 ή το πολύ 33 ετών, πραγματικά δηλαδή «ωσεί ετών τριάκοντα». Αν ο βίος του διήρκεσε 2,5 έτη, τότε κατά τον θάνατό του το 30 μ.X. θα ήταν 34,5 ή 35,5 ετών.

Σημειώνουμε, ότι ο αείμνηστος αστρονόμος Κωνσταντίνος Xασάπης υποστήριζε ένθερμα τις παραπάνω απόψεις αναφέροντας ότι σύμφωνα με τις έρευνές του: «ο Kύριος ανέστη, τω όντι, την Kυριακήν 9ην Απριλίου του έτους 30 μ.X.» (M. Παπαθανασίου, 1974).

Επειδή η αρίθμηση των ημερολογίων που χρησιμοποιούνται από τους λαούς της Γης είναι αυθαίρετη, ο ακριβής προσδιορισμός των ημερομηνιών σημαντικών γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας, όπως η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού είναι μία πρόκληση για τους αστρονόμους. 

Ολοκληρώνουμε την προσέγγιση του άκρως ενδιαφέροντος αυτού ζητήματος.

Πότε οι υπολογισμοί μας θα ήταν πιο ακριβείς;

Ως αστρονόμοι θέλουμε να σημειώσουμε ότι οι αστρονομικοί υπολογισμοί μας θα ήταν πολύ πιο ακριβείς, αν οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή ένα σταθερό και ακριβές ηλιακό ημερολόγιο. 

Oι Εβραίοι, όμως, χρησιμοποιούσαν σεληνοηλιακό ημερολόγιο, στο οποίο οι κυριότερες ημερομηνίες βασίζονταν σε καθαρά εμπειρικούς κανόνες. Για παράδειγμα, ο κάθε σεληνιακός μήνας άρχιζε την επομένη ημέρα από την παρατήρηση της νέας Σελήνης στην Ιερουσαλήμ. Τότε οι ιερείς, οι επιφορτισμένοι με αυτήν την εργασία άναβαν φωτιές στην κορυφή του Όρους των Ελαιών για να αναγγελθεί η αρχή του νέου μήνα. 

H μέθοδος αυτή, όμως, είναι αφεαυτής επισφαλής και όταν η νέα Σελήνη για λόγους κλιματολογικούς ή τυχόν άλλους δεν γινόταν ορατή στην Ιερουσαλήμ, τότε άρχιζαν τα ημερολογιακά σφάλματα. Επιπλέον, λόγω της φύσης του εβραϊκού ημερολογίου, παρείσφρεαν και άλλα σφάλματα που οι Εβραίοι αστρονόμοι προσπαθούσαν να τα διορθώσουν με την εισαγωγή του 13ου εμβόλιμου μήνα. 

H προσθήκη όμως κι αυτού του μήνα ήταν πάλι καθαρά εμπειρική, αφού προστίθετο στο έτος κάθε τρίτο χρόνο, όταν τα σιτηρά άρχιζαν να ωριμάζουν. Πράγματι το Νομικό Πάσχα (14 Nισάν) γιορταζόταν όταν ήταν ώριμα τα πρώτα στάχια του νέου θερισμού γιατί τη 16η Nισάν έπρεπε οι αγρότες να προσφέρουν ένα δεμάτι ώριμα στάχια στον βωμό του Ναού.

Άρα με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι το εβραϊκό ημερολόγιο παρουσίαζε μεγάλες αποκλίσεις σε σχέση με το τροπικό έτος των εποχών και τα πραγματικά αστρονομικά δεδομένα. 

Γι’ αυτόν τον λόγο αρκετοί ερευνητές βασιζόμενοι στην ημερολογιακή ασάφεια πρότειναν πολλές και διαφορετικές ημερομηνίες τόσο για τη Γέννηση όσο και τη Σταύρωση του Iησού Xριστού. Πάντως η Γέννηση του Kυρίου τοποθετείται γενικά μεταξύ του 7 και του 5 π.X., χωρίς όμως να λείπουν και ερευνητές οι οποίοι προτείνουν ακραίες τιμές που φτάνουν μέχρι το 12 π.X. ή το 1 μ.X. 

Εξάλλου και για την ημερομηνία της Σταύρωσης έχουν γραφεί και υποστηριχθεί παράλογες ημερομηνίες, από το έτος 21 μ.X. που υποστήριζε ο R. Eisler, μέχρι το 58 μ.X. που υποστήριξαν άλλοι μελετητές. Φαίνεται όμως ότι η πιο παραδεκτή ημερομηνία για τη Σταύρωση θεωρείται μάλλον η Παρασκευή 7 Απριλίου του 30 μ.X. H αντίστοιχη εβραϊκή ημερομηνία του μήνα πρέπει να ήταν η 14η ή η 15η Nισάν. Αυτή η διαφορά της μιας ημέρας συναντάται και στα Ευαγγέλια.

O Ευαγγελιστής Ιωάννης θεωρεί ότι η ημέρα του θανάτου του Iησού ήταν η 14η Nισάν, ενώ οι Συνοπτικοί θεωρούσαν τη 15η. Πράγματι τόσο το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όσο και τα Συνοπτικά Ευαγγέλια τοποθετούν το τελευταίο δείπνο την Πέμπτη και τη Σταύρωση του Iησού την Παρασκευή, διαφέρουν όμως οι ημερομηνίες που δίνουν. Σύμφωνα με τους Συνοπτικούς ο Ιησούς συνελήφθη τη νύχτα μεταξύ 14ης/15ης Nισάν. 

Oι ταλαιπωρίες του, η δίκη του και η καταδίκη του ολοκληρώθηκαν το πρωί της 15ης Nισάν, ενώ στις 3 μ.μ. της ίδιας ημέρας σταυρώθηκε. Εντούτοις εκείνη την ημέρα ήταν Πάσχα και ως εκ τούτου απαγορευόταν κάθε εργασία (Έξοδ. 12, 16. Λευϊτ. 23, 7), ίσχυαν μάλιστα οι κανόνες αργίας του Σαββάτου, ακόμα κι αν η ημέρα αυτή δεν ήταν Σάββατο. 

Εξάλλου στα Ευαγγέλια περιγράφονται πολλές πράξεις ανθρώπων που δεν θα μπορούσαν να γίνουν Σάββατο ή Πάσχα γιατί παραβίαζαν την αργία της γιορτής. 

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η ημέρα της Σταύρωσης δεν πρέπει να ήταν ιερή, ούτε αργία – τουλάχιστον όχι για όλους. Πάντως, ούτως ή άλλως η διαφορά μεταξύ Συνοπτικών και του Ευαγγελιστή Ιωάννη υφίσταται. Για να συμβιβαστεί, λοιπόν, αυτή η ημερολογιακή ασυμφωνία μεταξύ των Ευαγγελιστών προτάθηκαν, ως συνήθως, αρκετές υποθέσεις.

Mία από αυτές, που υποστηρίχτηκε από τον Ευσέβιο Καισαρείας (Περί της του Πάσχα εορτής, 12), θεωρεί ότι εκείνο ειδικά το έτος, οι Αρχιερείς καθυστέρησαν κατά μία ολόκληρη ημέρα το Πάσχα τους, μεταφέροντάς το στις 16 Nισάν για να μπορούν ελεύθεροι από την ιερή γιορτή να δικάσουν και να καταδικάσουν τον «επικίνδυνο» Iησού. H υπόθεση αυτή φαίνεται, όμως, μάλλον απίθανη.

Oι Ιουδαίοι ήταν και είναι προσκολλημένοι στις συνήθειες και τα έθιμά τους, άρα φαντάζει απίθανο να άλλαξαν την ημερομηνία της πιο σπουδαίας γιορτής τους και μάλιστα αυτό να είχε αποφασιστεί εκ των πραγμάτων μέσα σε λίγες ώρες και επιπλέον να είχε επιβληθεί από τους λίγους επώνυμους –Αρχιερείς και Φαρισαίους– στα πλήθη των ανώνυμων πιστών.

Για μας που ασχοληθήκαμε ιδιαιτέρως με το εβραϊκό ημερολόγιο όλες αυτές οι ασάφειες φαίνεται πως έχουν την αφετηρία τους στο ημερολογιακό πλαίσιο των Ιουδαίων. Το ημερολογιακό σύστημά τους ήταν και είναι ακόμα και σήμερα περίπλοκο και πολύπλοκο, αν και έχουν τεθεί ήδη κάποιες σταθερές ημερολογιακές βάσεις.

Την εποχή εκείνη, όμως, το εβραϊκό ημερολόγιο καθοριζόταν εμπειρικά και με αβέβαια μέσα, που, όπως ήταν επόμενο, επέφεραν μεγάλη ελαστικότητα στον αντίστοιχο ημερολογιακό καθορισμό των εορτών. Σε αυτές ακριβώς τις εμπειρικές μεθόδους καθορισμού του ημερολογίου πιστεύουμε ότι οφείλεται η διαφορά μεταξύ του Ευαγγελιστή Ιωάννη και των Συνοπτικών. 

Δηλαδή, πολύ πιθανόν κάποιοι Ιουδαίοι να θεωρούσαν την Παρασκευή του θανάτου του Iησού ως 14η και άλλοι ως 15η Nισάν. Aυτό θα μπορούσε κάλλιστα να δικαιολογήσει τη σχετική διαφορά. Πάνω σε αυτή τη θέση, φαίνεται ότι την εποχή του Iησού υπήρξε κάποια σοβαρή διαφωνία μεταξύ Σαδδουκαίων και Φαρισαίων σχετικά με την ημερομηνία καθορισμού της Πεντηκοστής και φυσικά του Πάσχα, αφού οι δύο εορτές αλληλοσυνδέονται. 

Άρα η ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα διέφερε κατά μία ημέρα ανάμεσα στις δύο αυτές θρησκευτικές μερίδες και τους οπαδούς τους. Πιθανώς, λοιπόν, ο Ιωάννης να συμφωνεί με το ημερολόγιο των Σαδδουκαίων και οι Συνοπτικοί με το αντίστοιχο ημερολόγιο των Φαρισαίων (G. Ricciotti, 1941).

Αυτή ακριβώς η διαφορά διαιωνίστηκε και δημιούργησε στις πρωτοχριστιανικές Εκκλησίες το πρόβλημα μεταξύ των «τεσσερακαιδεκατιτών» και των «πεντεκαιδεκατιτών» σχετικά με τον εορτασμό του χριστιανικού πλέον Πάσχα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Θεοδοσίου Στράτος και Δανέζης Mάνος, 1995, H Oδύσσεια των ημερολογίων, τόμος Α΄,Αναζητώντας τις ρίζες της γνώσης. Eκδόσεις Δίαυλος, Aθήνα.

Θεοδοσίου Στράτος και Δανέζης Mάνος, 1995, H Oδύσσεια των ημερολογίων, τόμος Β΄: Αστρονομία και παράδοση. Eκδόσεις Δίαυλος, Aθήνα.

Θεοδοσίου Στράτος και Δανέζης Mάνος, 2000, Στα ίχνη του I.X.Θ.Y.Σ.–Aστρονομία-Iστορία-Φιλοσοφία. Eκδόσεις Δίαυλος, Aθήνα.


πηγή1-pemptousia.gr
πηγή2-pemptousia.gr
πηγή3-pemptousia.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Σε ποιά γλώσσα μίλησαν ο Πιλάτος με τον Χριστό;

Σε ποια γλώσσα μίλησαν ο Πιλάτος με τον Χριστό;

Διαβάστε τα στοιχεία εκείνα τα οποία αποδεικνύουν, ότι η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά!..

Χάλκινο νόμισμα που κόπηκε από τον Πόντιο Πιλάτο. 

Οπίσθια όψη: Ελληνικά γράμματα TIBEPIOY KAICAPOC (Τιβερίου Καίσαρα ) 

Πρόσθια όψη: Ελληνικά γράμματα IOYLIA KAICAPOC ([Ιουλία -μητέρα του-Καίσαρα)

ΕΙΝΑΙ ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές. Αν δηλαδή η συνομιλία που έγινε μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Ιησού Χριστού έγινε ή όχι στην ελληνική γλώσσα. Ας δούμε, όμως τι λένε ακριβώς οι 4 ευαγγελιστές και θα επανέλθουμε:

1. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ:
«… 11 Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν τού ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε έφη αυτώ· Σύ λέγεις. 12 και εν τώ κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο. 13 τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; 14 και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν. 

15 Κατά δε την εορτήν ειώθει ο ηγεμών απολύειν ένα τώ όχλω δέσμιον ον ήθελον. 16 είχον δε τότε δέσμιον επίσημον λεγόμενον Βαραββάν. 17 συνηγμένων ούν αυτών είπεν αυτοίς ο Πιλάτος· Τίνα θέλετε απολύσω υμίν, Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; 18 ήδει γάρ ότι διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν. 19 Καθημένου δε αυτού επί τού βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· Μηδέν σοί και τώ δικαίω εκείνω· πολλά γάρ έπαθον σήμερον κατ' όναρ δι' αυτόν.

20 Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν. 21 αποκριθείς δε ο ηγεμών είπεν αυτοίς· Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν; οι δε είπον· Βαραββάν. 22 λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τί ούν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αυτώ πάντες· Σταυρωθήτω. 23 ο δε ηγεμών έφη· Τί γάρ κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες· Σταυρωθήτω.

24 ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι τού όχλου, λέγων· Αθώός ειμι από τού αίματος τού δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε. 25 και αποκριθείς πάς ο λαός είπε· Τό αίμα αυτού εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών. 26 τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν φραγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή…» (Ματθ. 27, 11-26).


2. ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ:
«1 Καί ευθέως επί το πρωί συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τώ Πιλάτω. 2 και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ· Σύ λέγεις. 3 και κατηγόρουν αυτού οι αρχιερείς πολλά, αυτός δε ουδέν απεκρίνατο. 

4 ο δε Πιλάτος πάλιν επηρώτα αυτόν λέγων· Ουκ αποκρίνη ουδέν; ίδε πόσα σου καταμαρτυρούσιν. 5 ο δε Ιησούς ουκέτι ουδέν απεκρίθη, ώστε θαυμάζειν τον Πιλάτον. 6 Κατά δε εορτήν απέλυεν αυτοίς ένα δέσμιον όνπερ ητούντο. 7 ήν δε ο λεγόμενος Βαραββάς μετά των συστασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τή στάσει φόνον πεποιήκεισαν. 8 και αναβοήσας ο όχλος ήρξατο αιτείσθαι καθώς αεί εποίει αυτοίς. 9 ο δε Πιλάτος απεκρίθη αυτοίς λέγων· Θέλετε απολύσω υμίν τον βασιλέα των Ιουδαίων; 

10 εγίνωσκε γάρ ότι διά φθόνον παραδεδώκεισαν αυτόν οι αρχιερείς. 11 οι δε αρχιερείς ανέσεισαν τον όχλον ίνα μάλλον τον Βαραββάν απολύση αυτοίς. 12 ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή.» (Μάρκ. 15, 1-15)

3. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ:
«1 Καί αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον. 2 ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι. 3 ο δε Πιλάτος ηρώτησεν αυτόν λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς αυτώ έφη· Σύ λέγεις. 4 ο δε Πιλάτος είπε προς τους αρχιερείς και τους όχλους ότι ουδέν ευρίσκω αίτιον εν τώ ανθρώπω τούτω. 5 οι δε επίσχυον λέγοντες ότι ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ’ όλης της Ιουδαίας, αρξάμενος από της Γαλιλαίας έως ώδε. 

6 Πιλάτος δε ακούσας Γαλιλαίαν επηρώτησεν ει ο άνθρωπος Γαλιλαίός εστι· 7 και επιγνούς ότι εκ της εξουσίας Ηρώδου εστίν, ανέπεμψεν αυτόν προς Ηρώδην, όντα και αυτόν εν Ιεροσολύμοις εν ταύταις ταίς ημέραις. 8 ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη λίαν· ήν γάρ εξ ικανού θέλων ιδείν αυτόν διά το ακούειν αυτόν πολλά περί αυτού, και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ' αυτού γινόμενον. 9 επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς· αυτός δε ουδέν απεκρίνατο αυτώ.

10 ειστήκεισαν δε οι γραμματείς και οι αρχιερείς εντόνως κατηγορούντες αυτού. 11 εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης σύν τοίς στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν τώ Πιλάτω. 12 εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τή ημέρα μετ' αλλήλων· προϋπήρχον γάρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς. 13 Πιλάτος δε συγκαλεσάμενος τους αρχιερείς και τους άρχοντας και τον λαόν 

14 είπε προς αυτούς· Προσηνέγκατέ μοι τον άνθρωπον τούτον ως αποστρέφοντα τον λαόν, και ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τώ ανθρώπω τούτω αίτιον ών κατηγορείτε κατ' αυτού. 15 αλλ' ουδέ Ηρώδης· ανέπεμψα γάρ υμάς προς αυτόν· και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ. 16 παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 17 ανάγκην δε είχεν απολύειν αυτοίς κατά εορτήν ένα. 18 ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· Αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν· 19 όστις ήν διά στάσιν τινά γενομένην εν τή πόλει και φόνον βεβλημένος εις την φυλακήν.

20 πάλιν ούν ο Πιλάτος προσεφώνησε, θέλων απολύσαι τον Ιησούν. 21 οι δε επεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. 22 ο δε τρίτον είπε προς αυτούς· Τί γάρ κακόν εποίησεν ούτος; ουδέν άξιον θανάτου εύρον εν αυτώ· παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 23 οι δε επέκειντο φωναίς μεγάλαις αιτούμενοι αυτόν σταυρωθήναι, και κατίσχυον αι φωναί αυτών και των αρχιερέων. 24 ο δε Πιλάτος επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών, 25 απέλυσε δε αυτοίς τον Βαραββάν τον διά στάσιν και φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν, ον ητούντο, τον δε Ιησούν παρέδωκε τώ θελήματι αυτών..» (Λουκ. 23, 1-25)

4. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ:
«… 29 εξήλθεν ούν ο Πιλάτος έξω προς αυτούς και είπε· Τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά τού ανθρώπου τούτου;
30 απεκρίθησαν και είπον αυτώ· Ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν. 31 είπεν ούν αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν. είπον ούν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα· 32 ίνα ο λόγος τού Ιησού πληρωθή ον είπε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν. 

33 Εισήλθεν ούν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; 34 απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς· Αφ' εαυτού σύ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; 35 απεκρίθη ο Πιλάτος· Μήτι εγώ Ιουδαίός ειμι; το έθνος το σόν και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εμοί· τι εποίησας; 36 απεκρίθη Ιησούς· Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ τού κόσμου τούτου· ει εκ τού κόσμου τούτου ήν η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοίς Ιουδαίοις· νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 

37 είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. 38 λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια; και τούτο ειπών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους και λέγει αυτοίς· Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ. 39 έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τώ πάσχα· βούλεσθε ούν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων; 

40 εκραύγασαν ούν πάλιν πάντες λέγοντες· Μή τούτον αλλά τον Βαραββάν. ήν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιω. 18,29-40)


«1 Τότε ούν έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσε. 2 και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τή κεφαλή, και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλον αυτόν 3 και έλεγον· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· και εδίδουν αυτώ ραπίσματα. 4 εξήλθεν ούν πάλιν έξω ο Πιλάτος και λέγει αυτοίς· Ίδε άγω υμίν αυτόν έξω, ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω. 5 εξήλθεν ούν ο Ιησούς έξω φορών τον ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον, 6 και λέγει αυτοίς· Ίδε ο άνθρωπος. ότε ούν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε· εγώ γάρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. 

7 απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημείς νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν. 8 Ότε ούν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, μάλλον εφοβήθη, 9 και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τώ Ιησού· Πόθεν εί σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ.

10 λέγει ούν αυτώ ο Πιλάτος· Εμοί ου λαλείς; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε; 11 απεκρίθη Ιησούς· Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ' εμού, ει μη ήν δεδομένον σοι άνωθεν· διά τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει. 12 εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν· οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες· Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος τού Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τώ Καίσαρι. 13 ο ούν Πιλάτος ακούσας τούτον τον λόγον ήγαγεν έξω τον Ιησούν, και εκάθισεν επί τού βήματος εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Εβραϊστί δε Γαββαθά· 

14 ήν δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη· και λέγει τοίς Ιουδαίοις· Ίδε ο βασιλεύς υμών. 15 οι δε εκραύγασαν· Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τόν βασιλέα υμών σταυρώσω; απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα. 16 τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» (Ιω.19, 1-15).

Η συνομιλία έγινε στα ελληνικά!..

Σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές που κάναμε στο παρελθόν με τον (αείμνηστο σήμερα) φίλο μου, συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή Διονύση Γ. Χιώνη, όπου παρουσιάζαμε το βιβλίο του: «Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;», μεταξύ άλλων αναφέρθηκαν τα εξής:

«... Μα και όταν συνελήφθη ο Χριστός, μας λέει ο Ευαγγελιστής: «Οι αρχιερείς και οι υπηρέτες, εκραύγασαν λέγοντες˙ σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε˙ εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι˙ ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν ότι εαυτόν υιόν Θεού εποίησεν». (Ιωάν. 19, 6-7)

Και αλλού: «Και εισήλθεν (ο Πιλάτος) εις το Πραιτώριον και λέγει τω Ιησού˙ πόθεν ει σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ. Λέγει ουν αυτώ ο Πιλάτος εμοί ου λαλείς; Ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαι σε; Απεκρίθη Ιησούς ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν». ( Ιωάν. 19,9-11).

Θα ήταν λοιπόν πολύ αφελές να πιστέψη κανείς έστω και προς στιγμήν ότι ο περήφανος αυτός Ρωμαίος κυβερνήτης, ο άνθρωπος της κραταιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα μιλούσε μαζί με το Χριστό και τους Εβραίους γλώσσα αραμαϊκή ή εβραϊκή τη στιγμή που, όπως είναι γνωστό, ήξερε μόνο λατινικά και ελληνικά.

Τώρα, ίσως κάποιοι ρωτήσουν, γιατί δεν τους μίλαγε λατινικά; Μα γιατί είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι η λατινική γλώσσα ποτέ δεν μιλήθηκε από το λαό της Ανατολής. Άλλωστε, όλοι στην Ιερουσαλήμ γνώριζαν να μιλούν μόνο την ελληνική γλώσσα.
Μια γλώσσα που έχουμε καθήκον να τη διαφυλάξουμε εμείς οι Έλληνες ως κόρη οφθαλμού. Και αυτό, βέβαια όχι από στείρο εθνικισμό, αλλά από πεποίθηση ότι ο Ελληνισμός του τότε, του σήμερα και του αύριο (γλώσσα- πολιτισμός – φιλοσοφία – επιστήμες – τέχνες) εξέφραζε, εκφράζει και θα εκφράζει τον άνθρωπο στην ανώτερη αξία του.

Ας το προσέξουμε τώρα όσο ποτέ άλλοτε όλοι μας σήμερα που «οι καιροί ου μενετοί». Σήμερα που τα σχέδια των εχθρών του Ελληνισμού δεν είναι άλλα, παρά ο οριστικός και παντελής αφανισμός της Ελλάδας μας.

Αναμφιβόλως ο Ιησούς Χριστός μιλούσε τόσο πολύ την ελληνική γλώσσα σαν να ήταν μητρική Του και αυτό μπορούμε να το συναγάγουμε απ’ τα όσα στοιχεία μέσα σε τούτο το βιβλίο αναφέρω.

Βλέπουμε ότι σ’ όλη τη ζωή Του διδάσκει και μιλά μόνον προς τους Εβραίους των ελληνικών πόλεων της Γαλιλαίας, που όπως μας βεβαιώνουν οι τότε ιστορικοί, μιλιόταν μόνο η Κοινή ελληνική γλώσσα. Όμως δεν παραλείπει να μιλά και στους Έλληνες αποίκους, κατοίκους της Γαλιλαίας και των γύρω από αυτή ελληνιστικών πόλεων και χωριών, όπως της ελληνικής Δεκαπόλεως, της Περαίας, της Τραχωνίτιδας χώρας και της Φοινίκης, οι κάτοικοι των οποίων δεν μιλούσαν την αραμαϊκή. Ποτέ δεν εδίδαξε στην ύπαιθρο της Σαμάρειας και της Ιουδαίας γιατί στα χωριά αυτά μιλιόταν μια ελληνορωμαϊκή διάλεκτος.

Μπορεί βέβαια για πολύ μικρό διάστημα να μίλησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές των Εβραίων˙ και τούτο γιατί τότε βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι (προσκυνητές) από όλες τις χώρες και τα χωριά της Παλαιστίνης που μιλούσαν την ελληνική Κοινή».

Τι λέει ο Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης

Ο άλλος μεγάλος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, εις το έργο του: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΞ ΑΠΟΨΕΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗΣ» (Αθήνα 1958) υποστηρίζει ότι: «Ο Καίσαρ ευρίσκει ελληνικήν γραφήν και γλώσσαν». Και πιο κάτω: «άρα και εν Παλαιστίνη ήτο η ελληνική». 

Εις την σελίδα 539 του εν λόγω βιβλίου του υποστηρίζει, πέραν των άλλων ότι:
«Ο Πιλάτος εγνώριζε την ελληνικήν, ήτις ήτο τότε η κρατούσα εν τη οικουμένη γλώσσα, της λατινικής περιοριζόμενης μόνον εν τω στρατώ, 56 αλλ’ η μετά των αραμαϊστί λαλούντων Εβραίων χρησιμοποίησις υπ’ αυτού της ελληνικής είναι απίθανον μόνον κατά τον εν τω εσωτερικώ του Πραιτωρίου διάλογον του Πιλάτου μετά του Ιησού, 57 όστις εν τη παγγνωσία αυτού εγνώριζε και ηδύνατο λαλείν πάσαν γλώσσαν και την ελληνικήν άρα, δεν αποκλείεται η χρησιμοποίησις της ελληνικής ή της λατινικής υπ’ αμφοτέρων.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Χωρίς αμφιβολία, η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά!..

πηγή-sakketosaggelos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Νηστεία και ‘Πρώτη Ανάσταση’

Πώς γίνεται κάποιοι να λένε ότι η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο το πρωί με την “πρώτη ανάσταση”, τη στιγμή που το Μεγάλο Σάββατο είναι το μόνο Σάββατο που νηστεύουμε και το λάδι;

Και τι ακριβώς είναι η “πρώτη ανάσταση”;

Η “πρώτη Ανάσταση” είναι ο εσπερινός της εορτής της Ανάστασης (που τελείται στους ναούς το πρωί του Σαββάτου). Είναι δηλαδή το ξεκίνημα της εορτής και όχι η ολοκλήρωσή της.

Τρώμε πανηγυρικά μετά την επίσημη Θεία Λειτουργία της εορτής, δηλαδή τα ξημερώματα της Κυριακής. Άλλωστε το πρωί δεν λέμε ακόμα το “Χριστός Ανέστη”. Μέχρι τα μεσάνυχτα ο Χριστός είναι ακόμα στον τάφο.

Έχει ενδιαφέρον να ρωτήσουμε εκείνους που μιλάνε για πρώτη Ανάσταση, αν ξέρουν πόσες φορές αναστήθηκε ο Χριστός! 

Εφόσον αναστήθηκε μόνο μία -και το ξέρουν καλά όλοι- το μόνο συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως τα περί “πρώτης ανάστασης” αποτελούν έναν “τρόπο του λέγειν”, μία συνήθεια έκφρασης.

Η μοναδική έννοια “Πρώτη Ανάσταση” που υπάρχει στην Ορθόδοξη Θεολογία, είναι αυτή που προκύπτει από το εδάφιο 20:6 της Αποκάλυψης Ιωάννου:

“Μακάριος και άγιος είναι εκείνος που θα πάρει μέρος στην ανάσταση την πρώτη”

Είναι το περίφημο εδάφιο που διαστρέφουν όλες οι χιλιαστικές αιρέσεις όπως οι ΜτΙ. Αυτοί, ενάντια στα δεδομένα της Κ.Δ. που γράφει σαφώς για μία και μοναδική ανάσταση όλων, μιλάνε για δύο αναστάσεις, μία των δικαίων (οι οποίοι θα ζήσουν για χίλια χρόνια μαζί με τον Χριστό) και μία όλων των άλλων ανθρώπων. 

Αυτό το κάνουν για να δικαιολογήσουν το ότι πιστεύουν σε χιλιετή επίγεια βασιλεία.

Αντιθέτως, στην Ορθοδοξία η πρώτη ανάσταση είναι η της μετάνοιας, δηλ. η ανάσταση των πιστών που γλυτώνουν από τη δουλεία της αμαρτίας και η αναγέννηση τους στο σώμα του Χριστού, και η δεύτερη είναι η μία και μοναδική και κοινή ανάσταση όλων των κεκοιμημένων.

Ἦχος βαρὺν

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Στίχ. Ὁ Θεὸς ἔστη ἐν συναγωγῇ Θεῶν, ἐν μέσῳ δὲ θεοὺς διακρινεῖ.

Στίχ. Ἕως πότε κρίνετε ἀδικίαν, καὶ πρόσωπα ἁμαρτωλῶν λαμβάνετε;

Στίχ. Οὐκ ἔγνωσαν, οὐδὲ συνῆκαν, ἐν σκότει διαπορεύονται, σαλευθήτωσαν πάντα τὰ θεμέλια τῆς γῆς.

Στίχ. Ἐγὼ εἶπα· Θεοί ἐστε, καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες· ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνῄσκετε, καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.

πηγή-inpantanassis

Διαβάστε περισσότερα... »

Το έθιμο του σπασίματος του αυγού στις αρχαίες παραδόσεις

Σύμφωνα με την διδασκαλία των Oρφικών, ο Έρως εγεννήθη από ένα λαμπρό ασημένιο ωόν (αυγό) του Κρόνου/Χρόνου και της Αφροδίτης/Αστάρτης, στους κόλπους του Χάους, το οποίο συστρεφόταν εντός του Ερέβους.

Ο Ωογενής Έρως ήταν αυτός ο οποίος έφερε την τάξη. Ο Έρως εγεννήθη πρώτος (γι' αυτό και ελέγετο και Πρώτος/Πρωτόγονος) και μετά εγεννήθησαν οι (άλλοι) θεοί! Εφάνη πρώτος κι ονομάσθηκε και Φάνης / Φάνος. (Αναφέρεται και με άλλα ονόματα, όπως Μήτις ή Πολυμήτις, Γενέτωρ, Αβρός, κ.ά.).

Και ο διφυής / δίφυλος (ανδρόγυνος) Έρως ως δημιουργική αιτία, εν συνεχεία, ανάμειξε τα πάντα. Αυτός εγέννησε το Φάος / Φως και την Ημέρα. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη (αγία) Τριάδα: Φάνης, Αιθήρ, Χάος.

Κατ' άλλην παράδοσή μας, εν αρχή υπήρχε το Χάος, η Νυξ, το Έρεβος και ο Τάρταρος.

Από ένα αυγό της μελανόπτερης Νυκτός - θεά, την οποία ακόμα και ο Ζευς σεβόταν - και του Ερέβους (ή του Ανέμου, ο οποίος την ξελόγιασε) εγεννήθη ένα ασημένιο αυγό, απ΄όπου βγήκε ο χρυσόπτερος και τετρακέφαλος Έρως. 

Αυτός έβαλε σε κίνηση το Σύμπαν! Αυτός έδωσε «το πρώτο κινούν» (κάποιοι το λένε σήμερα «θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως ή του Bing Bang»). Άρα «από το αυγό δημιουργήθηκε ο κόσμος!». 

Η Νύχτα συζούσε μαζί του σε ένα σπήλαιο. Η Νύχτα ήταν τρισυπόστατη (άλλη Τριάδα: Νύχτα, Τάξη, Δικαιοσύνη). Και ο Έρως εδημιούργησε την Γη, τον Ουρανό, τον Ήλιο και την Σελήνη... 

Η λατρεία της μελανόπτερης Νυκτός πέρασε στην... μαύρη κότα. Τα αυγά που κάνουν οι μαυρόκοτες την Μεγάλη Πέμπτη, λέει ο λαός μας, έχουν θαυμαστές ιδιότητες: Μπορούν να διώξουν κάθε κακό! Τα μεγαλοπεφτιάτικα αυγά της μαυρόκοτας είναι ιαματικά (γιατρεύουν τον πονόλαιμο), εντομοκτόνα (διώχνουν μακριά τα σκαθάρια), και προφυλακτικά (φυλάγουν τ' αμπέλι απ' το χαλάζι)...

Το αρχαίο ελληνικό κοσμικό αυγό αυτό, είναι χωρισμένο στα δυο:

Το κάτω τμήμα του είναι η Γη και το επάνω, το σκέπασμά της, ο Ουρανός. Από τον Έρωτα και το Χάος εγεννήθη το γένος των Ορνίθων, έπειτα ο Ουρανός, η Γη και το γένος των αθανάτων.

Απ' αυτήν την παράδοση βαστάει το φαινομενικά παιδικό κι απλοϊκό ερώτημα του λαού μας εάν «η κότα (όρνιθα) έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα»... Τα δε ορνίθια έγιναν σε πολλές κατοπινές θρησκείες, τα πετεινά τ' ουρανού...

Έτσι, το αυγό γίνεται σύμβολον του μυστηρίου της ζωής, της δημιουργίας, της αναστάσεως!

Το ωόν συμβολίζει, λοιπόν, την αρχή της εν τάξει ζωής από τον κόσμο του Χάους, τον σπόρο κάθε δημιουργίας, το Όλον, το αυγό περικλείει τα πάντα! Περιβάλλεται από έναν όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του (ουροβόρος όφις).

Τα κόκκινα αυγά έλκουν την καταγωγή τους από τα Ελευσίνια μυστήρια. Όπως αναφέρει ο Θ. Ι. Λεφάκης, σε έργο του που είχε εκδοθεί το 1896, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων υπό τον τίτλο:

«Μελέτη επί των Ελευσίνιων Μυστηρίων και των Μαντείων», αναφερόμενος εις τα Μείζονα Μυστήρια, δεδομένου ότι υπήρχαν και τα Ελάσσονα Μυστήρια, γράφει σε μία υποσημείωσίν του τα εξής:

"Τα εν τη κίστη περικλειόμενα χρυσά μήλα ήσαν: Το μήλον της πεύκης (σύμβολον της γονιμότητος, της γενέσεως) ο σπειροειδής όφις (σύμβολον της παγκοσμίου εξελίξεως της ψυχής: της εν τη όλη δηλ. πτώσεως αυτής και της δια του πνεύματος απολυτρώσεως), το ωόν (υπενθυμίζον την σφαίραν ή την θείαν τελειότητα, ήτις είναι ο σκοπός του ανθρώπου.)"

Κατά μια άλλη, λιγότερο γνωστή ελληνική παράδοση, η θεά Πάνδημος Αφροδίτη ξεπρόβαλλε μέσα από ένα τεράστιο αυγό, το οποίο έπεσε στον ποταμό Ευκράτη/Ευφράτη...

Τα ψάρια μετέφεραν το αυγό στην όχθη του ποταμού. Κάποια περιστέρια εκάθησαν επάνω του και αφ' ότου εκείνο ζεστάθηκε, βγήκε από μέσα του η θεά Αφροδίτη, από την οποία αργότερα ονομάσθηκε η θεά της Συρίας, Αστάρτη. 

Δεδομένου ότι η θεά διακρίνονταν από ακεραιότητα και αίσθημα δικαιοσύνης, αγαθά που της έδωσε ο Ζευς, ιεροποίησε τα ψάρια και τα έθεσε ανάμεσα στ' αστέρια, δημιουργώντας τον Αστερισμό των Ιχθύων. Γι' αυτόν τον λόγο, οι Σύριοι θεωρούν τα ψάρια και τα περιστέρια θεούς και δεν τα τρώνε...

Άλλες αρχαίες μυθολογίες - κυρίως των λαών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, κ.ά. - διδάσκουν πως το Πουλί του θεού Ηλίου έχει εκκολαφθεί από το Αυγό της Γης.

Σε Σουμερικούς τάφους στις πόλεις Ουρ και Νιπούρ ανακαλύφθηκαν χρυσά αυγά.

Οι δε Πέρσες μνημόνευαν τα κόκκινα αυγά στις προσευχές τους.

Στην περίοδο των Αχαιμενιδών το Περσικό ημερολόγιο ήταν επηρεασμένο από τον ζωροαστρισμό και την εαρινή ισημερία, η πρώτη ημέρα του ημερολογιακού τους έτους, ήταν εορτή, οπως βλέπουμε και σε ανάγλυφο από την Περσέπολη (500 π.Χ.), όπου ευγενείς παριστάνονται να κρατούν στα χέρια αυγά.

Η εαρινή ισημερία εορτάζεται, μάλιστα, ακόμη και σήμερα στην Περσία με το βάψιμο αυγών και την κατανάλωσή τους. Τέλος, οι Ωάννες έβγαιναν με «σκάφανδρα» από τα βάθη της θάλασσας, μέσα από ένα μεγάλο αυγό!

Παραστατικότερη παρομοίωση για την γέννηση της ζωής μέσα από τον κόλπο και το αμνιακό υγρό δεν υπάρχει. Είτα, ήλθαν οι παιδευτικοί μύθοι, οι οποίοι εδίδαξαν πως πρέπει να προφυλάσσονται τα αυγά, ως δημιοιυργοί ζωής (μύθος Αλκυόνης).

Και στην λακωνική μυθολογία θα βρούμε θεογεννήσεις μέσα από αυγό: Οι Διόσκουροι («Διός κούροι»), οι δίδυμοι Λακεδαιμόνιοι παίδες του Διός-κύκνου, καταδιωκομένου υπό αετού, με την βοήθεια της Αφροδίτης, λ.χ. εγεννήθησαν μέσα από ένα χρυσό αυγό στον Ταΰγετο, με φορέα την ωραιοτάτη Λήδα, σύζυγο του βασιλέα Τυνδάρεω. (Κατά παραλλαγήν, υποδοχέας του θεϊκού σπέρματος ήταν η Νέμεσις, ή η Περσεφόνη. 

Όποια και να ήταν, εγκατέλειψε το αυγό, το οποίο μετά το βρήκε η αιτωλικής καταγωγής Λήδα, και το επώασε. Από το αυγό αυτό, που η Λήδα ετοποθέτησε επί βωμού, βγήκε η Ελένη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Διοσκούρων, της Λήδας και του Τυνδάρεω - βλ. σχ. και ερυθρόμορφο κρατήρα, του 420 π.Χ. ο οποίος εκτίθεται στο Ακαδημαϊκό Μουσείο Τέχνης Βόννης).

Έτσι «μαγικά» προέκυψαν οι «Τυνδαρίδαι»: Ο αθάνατος Πολυδεύκης, ο θνητός Κάστωρ και η αδελφή τους, (Ωραία) Ελένη.

 
Έτσι συμπληρώνεται η ιερή Τριάδα των Λακώνων.

Οι Διόσκουροι ήσαν επίσης θεότητες του φωτός (ως ο Φάνης των ορφικών) και από την Λακωνία και την Μεσσηνία, η λατρεία τους διεδόθη σε όλον τον ελληνισμό...

Το ιερό αυτό αυγό οι Λάκωνες το φυλούσαν στο ιερόν της Ιλάειρας και της Φοίβης.

Το είχαν κρεμασμένο από την οροφή του ναού και τυλιγμένο σε μεταξωτά πανιά! Αργότερα, στα Εκαταία (ή Οξυθύμια ή Περισκυλακισμός, εορτές υπέρ της θεάς Εκάτης), που τελούνταν την τελευταία ημέρα εκάστου μηνός, «καθάριζαν» τα σπίτια τους - κάτι σαν την σημερινή Καθαρά Δευτέρα - και έβαζαν αυγά, μέλι, τυρί και ψάρια στα τρίστρατα, για να τα βρουν και να τα φάνε οι επαίτες (παρακαθήμενοι στο Εκάτης δείπνον).

Όσοι όμως έτρωγαν τα εκατήσια των πτωχών, στιγματίζονταν ως «ακάθαρτοι».

Ενώ η Ιστορία Κόρακος και Τεισία, καταλήγει με την φράση «εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν», απόδειξις πως οι αρχαίοι εγνώριζαν την γενετική κληρονομικότητα, φορέας της οποίας είναι το ωόν (ωάριον). 

Έτσι το αυγό επέρασε στην λατρευτική συνείδηση του Έλληνος ως ιερόν. Και είθισται, οι Έλληνες τις ημέρες εορτής της Αναστάσεως, στα Αδώνια, ή στα νεκρόδειπνα-μνημόσυνα υπέρ των νεκρών, να έσπαγαν αυγά πάνω από τους τάφους, έτσι ώστε απ' αυτά να ξαναγεννηθεί ζωή...

Το ίδιο κάνουν και σήμερα - χωρίς να τα ξεύρουν όλα αυτά - όταν τσουγκρίζουν (σπάνε) βαμμένα αυγά, μετά την Ανάσταση, όταν τρώνε την αυγοκομμένη μαγειρίτσα...

Κύρια πηγή: Γ. Λεκάκης «Τάματα και αναθήματα», εκδ. Γεωργιάδης, 2000.

πηγή-mythagogia (ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ)

Διαβάστε περισσότερα... »