Ο Χωροχρόνος σου

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα:

Καμία εξουσία δεν μπορεί να σε σκλαβώσει, αν δεν της επιτρέψεις να σου λεηλατήσει τον χωροχρόνο σου.

Στο σχολείο μας μαθαίνουν για τον χωροχρόνο διάφορα. Δεν μας μαθαίνουν όμως το πιο σημαντικό. Ότι δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος είναι βέβαια μαθηματικά, είναι βέβαια φυσική, αλλά είναι και ιδιότητες ζωής. Όχι μόνος της υλικής μας υπόστασης αλλά και της πνευματικής.

....

Και βέβαια η διεύρυνση του χωροχρόνου κάθε ανθρώπου, αντιστοιχεί ευθέως σε διεύρυνση της πνευματικής του ικανότητας και δυνατότητας. Μιλώντας πάντα για φυσιολογικό και υγιές άτομο.

Είναι εύκολο να φυλακίσεις κάποιον; Υπό φυσιολογικές συνθήκες όχι. Θα αντιδράσει! Ενδεχομένως να γίνει ομάδα και με άλλους και να σου δημιουργήσει προβλήματα.

Είναι εύκολο να πείσεις κάποιον να περιοριστεί σε συγκεκριμένο χώρο και να σου παρέχει μεγάλο μέρος του χρόνου του; Όχι λέτε; Τότε γιατί ο Πλάτωνας στη “Σπηλιά” του, περιγράφει τους ανθρώπους σαν αλυσοδεμένους στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς;

...

Αναφέρει λοιπόν ο Πλάτωνας, ότι οι άνθρωποι, ειναι αλυσοδεμένοι και περνούν τον χρόνο τους με παιχνίδια και μαντεψιές. Ουσιαστικά μας λέει, ότι αυτές είναι οι αλυσίδες τους! Το παιχνίδι και η συνήθεια!

Πολλοί άλλοι μεταγενέστεροι συγγραφείς έπραξαν το ίδιο.

Ο Τζον Στάιμπεκ στο “Τα Σταφύλια της Οργής” του, μας διηγείται πώς οι τράπεζες μέσω των χρεών, κλέβουν τη γη του αγρότη, τον μετατρέπουν σε περιπλανώμενο εργάτη και πώς ο κάθε εργοδότης προσπαθεί να του αρπάξει τον χρόνο του μέσα από εξοντωτική πολύωρη εξευτελιστικά αμοιβόμενη εργασία, με τις ευλογίες ενός εξ' ίσου άδικου και ληστρικού κράτους.

Ο Τζόρτζ Όργουελ, στο “1984” αλλά και στην “Φάρμα των Ζώων”, μας υποδεικνύει ότι η εξουσία μπορεί να μας κλέψει και τον χώρο αλλά και τον χρόνο, μέσα από τον φόβο που εντέχνως διοχετεύει μέσα μας και καλλιεργεί. Μας προειδοποιεί, ότι ακόμη και την συνείδηση μπορεί να μας αλλοιώσει!

Ο Άλντους Χάξλεϊ στον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” του, προειδοποιεί για μια κοινωνία, χωρίς την οικογένεια, παιδιά που από μικρά εθίζονται σε ναρκωτικά και τους γίνεται πλύση εγκεφάλου, σε κοινωνία απόλυτου ελέγχου.

Ο Ρέι Μπράντπουρι στο “Φαρενάιτ 451” του, μας μιλά για μια κοινωνία περιορισμένη όχι μόνο στον χώρο και στον χρόνο, αλλά και στο πνεύμα, αφού απαγορεύεται η κατοχή αλλά και η ανάγνωση βιβλίων. Η παράβαση δε του κανόνα αυτού σημαίνει θάνατο!

Όλοι οι παραπάνω, υπερέβησαν τον χώρο τους, αλλά και τον χρόνο τους (μια και κανείς τους δεν είναι πια στη ζωή), για να σου μεταφέρουν ένα μήνυμα: “Κινδυνεύει ο χωροχρόνος σου και μέσα από αυτό ο Άνθρωπος!”

Ελληνίδα, Έλληνα, πώς ξοδεύουμε εμείς τον χρόνο μας;

Από το: “Ο χρόνος είναι χρήμα”, του καπιταλιστή, που θέλει να βάλει τον εργαζόμενο να δουλεύει ατέλειωτες ώρες, με στόχο την παραγωγή όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ανά μονάδα και περισσότερης συνολικά, υπεραξίας, για χάρη του ίδιου του καπιταλιστή, αλλά και χάριν της αποβλάκωσης του εργαζόμενου, λόγω υπερκατανάλωσης του προσωπικού του χρόνου σε εργασία, που στον ίδιο αποφέρει ένα μικρό μόνο μέρος κέρδους από το συνολικό.

...

Σε ποιο επίπεδο κατατάσσεις την δική σου χρονοτριβή;

Βέβαια και μόνο από το ότι βρήκες τον χρόνο να διαβάσεις τούτες εδώ τις γραμμές, σημαίνει ότι δεν είσαι στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που “σκοτώνουν” κυριολεκτικά των χρόνο τους. 

Αλλά μη νομίζεις ότι το ποτάμι της ανοησίας, που δημιουργεί η αλόγιστη σπατάλη χρόνου των πολλών δεν είναι σε θέση να σε παρασύρει. Το αντίθετο! Και λάβε υπ' όψιν ότι η εξουσία κάθε άλλο παρά ενοχλείται από την χρονοτριβή των πολλών σε ανοησίες. Ίσα ίσα που έχει εφεύρει και πολλούς τρόπους ώστε να τονώνει την τάση αυτή και να την μετατρέπει σε κέρδος για την ίδια, απώλεια για τους πολλούς.

Στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα από την οποία ξένα αλλά και εγχώρια κέντρα εξουσίας έχουν βάλει στόχο να εξαφανίσουν τους Έλληνες, αλλά και το κύριο χαρακτηριστικό τους, τον λόγο, είναι αναγκαίο, ώστε να σταματήσει η κατηφόρα, αλλά και ικανό, ώστε να υπάρξει αντιστροφή, η συνειδητοποίηση του ότι σπαταλάμε τον χρόνο μας. 

Χωρίς να ζούμε, χωρίς να απολαμβάνουμε, χωρίς ψυχική ανάταση, χωρίς λογική διεπαφή, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι σε λίγο χρόνο θα βρεθούμε στη μοίρα των Σύριων, ψάχνοντας ένα άλλο τόπο. Αλήθεια ποιόν;

Να σου θυμίσω ότι πριν το 2010, η οκτάωρη εργασία ήταν κατοχυρωμένη και η υπερωρία πληρωνόταν;

Έχεις δει ποτέ σου πώς στοιβάζονται τα κοτόπουλα στα πτηνοτροφεία; Δες και τις πολυώροφες πολυκατοικίες με τα μικρά διαμερίσματα. Σε τι διαφέρουν;

Από πότε και για ποιο λόγο πρέπει κάθε λίγα χιλιόμετρα στην Εθνική αλλά και στην Εγνατία να βάζεις το χέρι στην τσέπη;

Γιατί το τηλέφωνο σταθερό και κινητό αλλά και το ίντερνετ, κοστίζουν τόσο πολύ; Θυμάμαι όταν τα τηλέφωνα ήταν ούτε το ένα δέκατο από τα σημερινά, πληρώναμε στον περιπτερά μία δραχμή για ένα τηλεφώνημα. Και κέρδιζε κι αυτός. Η αύξηση των πελατών της τηλεφωνίας θα έπρεπε να μειώσει το κόστος, όχι να το αυξήσει τόσο υπέρμετρα. Μήπως ο στόχος είναι να εμποδιστεί η διεπαφή των ανθρώπων;

Μήπως η τεχνητή ανάγκη που σου έχουν εμφυτεύσει για το χρήμα τους, είναι ο πραγματικός ληστής του χώρου και του χρόνου σου;

Παρατήρησε τους ανθρώπους γύρω, όχι μόνον τους Έλληνες. Διαβάζουν; Βιβλία με ποιότητα, όχι ανοησίες! Βλέπουν θέατρο; Όχι θέατρο κατάντιας, αληθινό θέατρο! Συζητούν; Όχι αερολογούν, πραγματική συζήτηση.

... 

Καλόν είναι να διεκδικήσεις το δίκαιο και το αυτονόητο. Τον χώρο σου και την πατρίδα σου. Τον χρόνο σου και μια πιο ανθρώπινη ζωή. 

Αν δεν τα διεκδικήσεις, η εξουσία καραδοκεί να σου τα υφαρπάξει!

πηγή-activistis.gr (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα... »

Το μέλλον μοιάζει πιο κοντινό σε σχέση με το παρελθόν

Δημήτρης Αγοραστός 

Όσοι είστε γνώστες κάποιων βασικών εννοιών φυσικής πιθανόν γνωρίζετε το φαινόμενο Ντόπλερ, το οποίο εμφανίζεται στη φύση σε πολλές μορφές, κυρίως κατά τη μετάδοση του ήχου ή του φωτός. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το φαινόμενο αυτό, όσο πιο μακριά είναι η πηγή ενός σήματος (π.χ. ήχος) σε σχέση με τον παρατηρητή τόσο πιο ασθενές γίνεται αντιληπτό αυτό το σήμα. 

Καθώς η πηγή πλησιάζει τον παρατηρητή, το σήμα γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Φανταστείτε ένα τραίνο το οποίο πλησιάζει το σημείο στο οποίο στέκεστε. Όταν είναι μακριά, δεν ακούγεται τόσο δυνατά, αλλά όσο πλησιάζει τόσο αυξάνεται ο θόρυβος που παράγει, ο οποίος εξασθενεί εκ νέου καθώς αυτό φεύγει από εσάς.

Το φαινόμενο Ντόπλερ όμως φαίνεται πως δεν εμφανίζεται μόνο στη φύση, αλλά και στην ανθρώπινη ψυχολογία. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο[1][2], οι οποίοι σε ένα πρόσφατο άρθρο τους περιγράφουν το φαινόμενο του χρονικού φαινομένου Ντόπλερ.

Το πείραμα και τα αποτελέσματα

Σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε η ερευνητική ομάδα του Δρ. Caruso τα γεγονότα που προσδοκούμε για το μέλλον φαίνονται πιο κοντινά σε σχέση με τα γεγονότα που έχουν γίνει στο παρελθόν. Εάν για παράδειγμα, προσδοκούμε μια εκδρομή σε μια εβδομάδα, έχουμε την αίσθηση ότι αυτό είναι πολύ κοντινό σε σχέση με μια εκδρομή που έχουμε κάνει πριν μια εβδομάδα. Παρόλο που οι χρονικές αποστάσεις είναι οι ίδιες, η τελική αίσθηση που έχουμε είναι διαφορετική.

Στο συγκεκριμένο πείραμα οι ερευνητές ρώτησαν δύο ομάδες συμμετεχόντων να βαθμολογήσουν σε μια κλίμακα από το 1 έως το 7 πόσο κοντά ένιωθαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Η μία ομάδα ρωτήθηκε μια εβδομάδα πριν τις 14 Φεβρουαρίου και η άλλη μια εβδομάδα μετά. Αυτοί οι οποίοι ρωτήθηκαν πριν, βαθμολόγησαν την χρονική απόσταση με 3.9, ενώ αυτοί που ρωτήθηκαν μια εβδομάδα μετά με 4.8. 

Πέραν του ότι η διαφορά αυτή βρέθηκε πως ήταν ουσιαστική (αυτό που στην έρευνα ονομάζουμε στατιστικώς σημαντική), αυτό το φαινόμενο παρουσιαζόταν ακόμη και όταν οι ερωτηθέντες απαντούσαν για γεγονότα που έγιναν πριν ένα χρόνο ή που θα γίνουν σε ένα χρόνο από τώρα.

Αυτό το οποίο κάνει τα αποτελέσματα αυτά ακόμη πιο ενδιαφέροντα είναι ένα δεύτερο πείραμα της ίδιας ομάδας, όπου οι συμμετέχοντες απαντούσαν στα ίδια ερωτήματα, αλλά αυτή τη φορά φορώντας γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και περπατώντας σε ένα διάδρομο προς τα πίσω. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί το χρονικό φαινόμενο Ντόπλερ. Δηλαδή, οι συμμετέχοντες πλέον αξιολογούσαν τα γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος ως το ίδιο κοντινά σε σχέση με το παρόν.

Συμπεράσματα

Αυτό το οποίο υπογραμμιζουν τα πιο πάνω ευρήματα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο. Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει συνεχώς σχέδια για το μέλλον και τις μελλοντικές του κινήσεις. Αποτέλεσμα αυτής της εστίασής μας στο μέλλον είναι να δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα και να προσδοκούμε αυτό το οποίο προγραμματίζουμε ότι θα ζήσουμε και όχι αυτό το οποίο έχουμε ζήσει ήδη. 

Μας είναι πιο εύκολο να εστιάσουμε σε αυτό το οποίο «έχουμε μπροστά μας», παρά αυτό το οποίο «έχουμ ε αφήσει πίσω μας», όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη φυσική μας κίνηση σε έναν χώρο. Η δεύτερη παρατήρηση γίνεται πιο κατανοητή όταν λάβουμε υπόψη τα αποτελέσματα της δεύτερης έρευνας η οποία υποδεικνύει τη σχέση μεταξύ της αντίληψης του χώρου και του χρόνου. Όπως ακριβώς κινούμαστε (συνήθως) προς τα μπροστά, έτσι και ο χρόνος κυλάει προς αυτή την κατεύθυνση.

Με την παρατήρηση φαινομένων όπως το χρονικό φαινόμενο Ντόπλερ βλέπουμε όχι μόνο πως συνυπάρχουν οι έννοιες του χρόνου και του χώρου αλλά και πως μπορούν να αλληλοεπηρεάσουν η μία την άλλη. Οι τρόπος αντίληψης των εννοιών αυτών από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουμε ως προς την κατανόησή ιδιαίτερα του χρόνου θέτουν πολλαπλά φιλοσοφικά ερωτήματα για την ακριβή αντίληψη του κόσμου γύρω μας. 

Δεν θα πρέπει να παραξενευόμαστε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι (ιδιαίτερα οι μη ειδικοί) αδυνατούν να κατανοήσουν πολύπλοκες θεωρίες θεωρητικών φυσικών για τον τρόπο δημιουργίας και εξάπλωσης του σύμπαντος και των διαστάσεων που το αποτελούν.

Όμως στο κάτω-κάτω της γραφής δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος για την αντίληψη του κόσμου που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Είμαστε δομημένοι με απώτερο σκοπό την επιβίωσή μας και όχι την αντίληψη αόριστων ή και πιο εκλεπτυσμένων εννοιών όπως ο χρόνος. Η φιλοσοφία και η μεταγνωστικές ικανότητες αναπτύχθηκαν πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, ενώ ο εγκέφαλός μας έχει ιστορία εκατομμυρίων ετών.

Εισαγωγική Φωτογραφία

Clock, by deux-chi

Περισσότερες Πληροφορίες / Βιβλιογραφία

Caruso, E. M., Boven, L. V., Chin, M., & Ward, A. (2013). The Temporal Doppler Effect When the Future Feels Closer Than the Past. Psychological Science. doi:10.1177/0956797612458804 [↩]

PsyBlog: The Temporal Doppler Effect: Why The Future Feels Closer Than The Past [↩]

πηγή-psychologein.dagorastos.net

Διαβάστε περισσότερα... »

Χρονικά παράδοξα που δεν μπορούν να εξηγηθούν

πηγή

Το ταξίδι στο χρόνο αποτελεί μια φαντασίωση πολλών ανθρώπων, ιδίως αυτών που ασχολούνται ένθερμα με την επιστημονική ... φαντασία ή την εναλλακτική ιστορία. Επίσης, αποτελεί κι ένα πολύ σοβαρό πεδίο μελέτης (με ισχυρές αντικρουόμενες απόψεις) για τους επιστήμονες - φυσικούς και μηχανικούς – και φιλοσόφους, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν αν είναι δυνατό να συμβεί και υπό ποιες προϋποθέσεις, καθώς και τρόπους για την επίτευξή του. 

Όσον αφορά τη θεωρητική πλευρά του ζητήματος, δηλαδή αν οι φυσικοί νόμοι επιτρέπουν την πραγματοποίηση ενός τέτοιου ταξιδιού, ένας σημαντικός λόγος που ενισχύει την άποψη που θέλει το ταξίδι στο χρόνο να είναι αδύνατο είναι τα χρονικά παράδοξα. Ο όρος είναι γνωστός σε πολλούς, αλλά ας δούμε αναλυτικότερα ποια ακριβώς είναι αυτά.

Το παράδοξο του παππού 

Πρόκειται για το γνωστότερο παράδοξο και είναι αυτό που συμβαίνει όταν τροποποιείς το παρελθόν με τέτοιο τρόπο ώστε να αδυνατεί να συμβεί το παρόν. Το παράδοξο αυτό μας λέει πως πηγαίνεις πίσω στο παρελθόν και σκοτώνεις τον παππού σου (ή τον πατέρα σου). Επομένως καθιστάς αδύνατη την ύπαρξή σου, άρα και το ταξίδι σου στο χρόνο, που όμως αν δε συμβεί τότε ο παππούς σου δεν σκοτώθηκε, επομένως γεννιέσαι, άρα ταξιδεύεις στο χρόνο και τον σκοτώνεις κ.ο.κ.

Το παράδοξο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στην πασίγνωστη ταινία “Επιστροφή στο μέλλον”, όπου ο Μάρτι ταξιδεύει στο παρελθόν και συναντά τη μητέρα του σε νεαρή ηλικία, η οποία αρχίζει να τον ερωτεύεται, με κίνδυνο να μην παντρευτεί τον πατέρα του κι έτσι ο ίδιος να μη γεννηθεί ποτέ!

Επίσης, στην τηλεοπτική σειρά Lost, στο επεισόδιο “He’s Our You”, ο Σαγίντ προσπαθεί να σκοτώσει τον Μπεν σε νεαρή ηλικία, εφόσον γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί. Με τον τρόπο αυτό θέλει ν' αλλάξει το παρόν που γνωρίζει, το οποίο -βεβαίως- αν συνέβαινε θα οδηγούσε σε παράδοξο. Τελικά, μάλλον η πράξη του αυτή δημιουργεί με κάποιο τρόπο το παρόν που ήδη γνωρίζει, οπότε και η θεωρία του Νόβικοφ (που θα παρουσιαστεί στη συνέχεια) φαίνεται να ερμηνεύει τα γεγονότα (αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο στο “Lost” μέχρι -ελπίζουμε- να ολοκληρωθεί).

Το παράδοξο της πληροφορίας

Αυτό το παράδοξο αναφέρεται σε πληροφορίες που λαμβάνουμε απ' το μέλλον και που δεν έχουν προέλευση. Για παράδειγμα, κάποιος φτιάχνει μια χρονομηχανή και ταξιδεύει στο παρελθόν, συναντά τον εαυτό του και του αποκαλύπτει τον τρόπο κατασκευής της. Επομένως, η χρονομηχανή φτιάχνεται κατόπιν της γνώσης του μελλοντικού εαυτού του κατασκευαστή, η οποία γνώση -τελικά- δεν προέρχεται από πουθενά, άρα δεν είναι δυνατό να υπάρχει.

Στην ταινία “Εξολοθρευτής” γίνεται αναφορά σ' αυτό το παράδοξο, εφόσον οι επιστήμονες δημιουργούν ρομπότ, μελετώντας το μικροτσίπ ενός εξ αυτών, το οποίο έχει έρθει απ' το μέλλον.

Το παράδοξο του Μπίλκερ

Αυτό το παράδοξο αναφέρεται σε κάποιον, ο οποίος ταξιδεύει στο μέλλον και μαθαίνει κάτι που πρόκειται να συμβεί, π.χ. ότι θα κερδίσει το λαχείο. Γυρνώντας πίσω στο παρόν, αποφασίζει να μην αγοράσει κανένα λαχείο για την υπόλοιπη ζωή του, επομένως καθιστά αδύνατο το μέλλον.

Για παράδειγμα, στη νέα τηλεοπτική σειρά “Flash Forward” που προβάλλεται φέτος στις Η.Π.Α. και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Καναδού συγγραφέα Robert Sawyer, έπειτα από ένα παράξενο “blackout” που παθαίνουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, έχουν αναμνήσεις απ’ το μέλλον. Η σειρά εξελίσσεται με τους πρωταγωνιστές να ενεργούν βάση όσων «γνωρίζουν» απ’ το μέλλον (παράδοξο της πληροφορίας), προσπαθώντας να το πραγματοποιήσουν ή να το αναιρέσουν (παράδοξο του Μπίλκερ). 

Τελικά, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο ή ανοιχτό σε όλες τις πιθανότητες;

Το σεξουαλικό παράδοξο 

Το παράδοξο αυτό μας λέει -με λίγα λόγια- ότι γίνεσαι πατέρας του εαυτού σου, πράγμα βιολογικά αδύνατο.

Ο βρετανός φιλόσοφος Τζόναθαν Χάρισον έγραψε μια ιστορία (Jocasta's Crime) όπου ο πρωταγωνιστής γίνεται πατέρας του εαυτού του και μάλιστα τον τρώει! Δημοσιεύτηκε το 1979 στο περιοδικό Analysis, όπου κάποιος αναγνώστης εντόπισε το βιολογικό παράδοξο της ύπαρξης ενός ατόμου, το οποίο έχει ταυτόχρονα το ίδιο DNA με τον πατέρα του, αλλά και το μισό απ' τη μητέρα του! (Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία εδώ.)

Ο Ρόμπερτ Χάινλαιν έχει γράψει ένα πολύ ωραίο διήγημα με τίτλο "All You Zombies", στο οποίο καταλαβαίνουμε ότι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τελικά ένα και μόνο άτομο, το οποίο είναι ταυτόχρονα μάνα, πατέρας, κόρη και γιος του εαυτού του! Στην ιστορία αυτή, ο Χάινλαιν σχεδόν καταφέρνει ν' αποφύγει το σεξουαλικό παράδοξο, αλλά και πάλι εντοπίζεται από κάποιον προσεκτικό αναγνώστη.

* * *

Τα χρονικά παράδοξα αναιρούνται με κάποιες παραδοχές. Δύο είναι οι επικρατέστερες θεωρίες σήμερα - εφόσον, βεβαίως, υποθέσουμε ότι είναι εφικτό το ταξίδι στο χρόνο.

Η πρώτη είναι η άποψη που υποστηρίζει ο Ρώσος κοσμολόγος Ιγκόρ Νόβικοφ, η οποία μας λέει ότι δρούμε αναγκαστικά με τέτοιο τρόπο ώστε να μη δημιουργούνται παράδοξα. Αν π.χ. ταξιδέψουμε στο παρελθόν και προσπαθήσουμε να σκοτώσουμε τους γονείς μας, “κάτι” θα μας αποτρέψει απ' το να το καταφέρουμε. Πολλοί μπορεί να υποθέσουν ότι ο Νόβικοφ μιλά για κάποια “θεϊκή παρέμβαση”, αλλά ο ίδιος ισχυρίζεται ότι πρόκειται για κάποιον -άγνωστο μέχρι στιγμής- φυσικό νόμο. 

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ένας τέτοιος περιορισμός στην ελεύθερη βούληση μπορεί να είναι ασυνήθιστος και μυστηριώδης, δεν είναι όμως χωρίς προηγούμενο. Για παράδειγμα, μπορεί η βούλησή μου να είναι να περπατήσω στο ταβάνι χωρίς μηχανική υποστήριξη. Υπάρχει, όμως, ο νόμος της βαρύτητας που με εμποδίζει. Αν το επιχειρήσω θα πέσω, άρα υπάρχουν περιορισμοί στην ελεύθερη βούληση.» (Stehen W. Hawking, Kip S. Thorne, Igor D. Novikov, Timothy Ferris, Alan Lightman, The Future of Spacetime)

Όπως αναφέρει, όμως, κι ο Μίκιο Κάκου στο βιβλίο του Παράλληλοι Κόσμοι (Michio Kaku, Parallel Worlds), τα χρονικά παράδοξα μπορούν να συμβούν ακόμη και με άψυχη ύλη (όπου δεν τίθεται το θέμα της ελεύθερης βούλησης). «Ας υποθέσουμε», γράφει, «ότι το 330 π.Χ., λίγο πριν τη μάχη του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Δαρείο Γ' της Περσίας, στέλνουμε στο παρελθόν πολυβόλα συνοδευόμενα από αναλυτικές οδηγίες χρήσης. Δυνητικά, κάτι τέτοιο θα μπορούσε ν’ αλλάξει εντελώς τη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή ιστορία.»

Είναι σχεδόν προφανές ότι η παραμικρή διατάραξη του παρελθόντος προκαλεί αναπάντεχα παράδοξα στο παρόν. Οποιοδήποτε αντικείμενο - έστω και άψυχο, έστω και πολύ μικρό - σταλεί στο παρελθόν, μπορεί να το αλλάξει με απρόβλεπτους τρόπους, δημιουργώντας χρονικά παράδοξα. Σ’ αυτή, βέβαια, την περίπτωση, ο Νόβικοφ ίσως απαντούσε ότι πάλι για να διατηρηθεί η αυτοσυνέπεια της ιστορίας και του σύμπαντος, ένας άγνωστος νόμος της φύσης θα απέτρεπε την αλληλεπίδραση του αντικειμένου με το περιβάλλον του.

Η δεύτερη θεωρία που αναιρεί τα χρονικά παράδοξα είναι η θεωρία των πολλών κόσμων. Σύμφωνα μ' αυτή, όλοι οι πιθανοί κβαντικοί κόσμοι είναι εν δυνάμει υπαρκτοί. Η ροή του χρόνου διακλαδώνεται δημιουργώντας δύο -ή περισσότερα- ξεχωριστά σύμπαντα. 

Δηλαδή, αν κάποιος ταξιδέψει στο παρελθόν και σκοτώσει τους γονείς του, στην πραγματικότητα έχει σκοτώσει δυο ανθρώπους σ' ένα εναλλακτικό σύμπαν, στο οποίο δε θα γεννηθεί. Όταν επιστρέψει στο δικό του σύμπαν οι γονείς του θα συνεχίζουν να ζουν κανονικά.

Ουσιαστικά και οι δυο θεωρίες μπορούν να αναιρέσουν τα παράδοξα, η καθεμιά όμως αναφέρεται σε διαφορετικό χρόνο. Η θεωρία του Νόβικοφ χρησιμοποιείται για ένα ταξίδι στην ίδια “χρονική ροή”, όπου π.χ. μπορούμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας σε μικρή ηλικία, αλλά δεν μπορούμε για κάποιο λόγο να αλληλεπιδράσουμε μαζί του (ή με οτιδήποτε άλλο) – ουσιαστικά λειτουργούμε σαν παρατηρητές. 

Η θεωρία του πολυσύμπαντος δίνει εντελώς διαφορετική διάσταση στα χρονοταξίδια, θεωρώντας ότι ένα ταξίδι στο χρόνο είναι ταυτόχρονα και ταξίδι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, οπότε και αποκλείονται τα παράδοξα, εφόσον επισκεπτόμαστε και αλληλεπιδρούμε με έναν διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που προερχόμαστε. Αυτό, βέβαια, είναι κάπως απογοητευτικό για τους μελετητές της ιστορίας ή όσους έχουν δολοφονικές επιθυμίες για τους προγόνους τους, μιας και ποτέ δε θα μπορέσουν να ταξιδέψουν στη χρονική ροή απ’ την οποία προέρχονται.

πηγή-thesecretrealtruth

Διαβάστε περισσότερα... »

Η Φυλακή του Χρόνου

Μέσω αυτών των σελίδων θα προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι ο χρόνος και γιατί μας φυλακίζει, τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην είμαστε πάντα δεμένοι σ' ένα σκληρό και άκαρδο αφεντικό που συνηθίζει να εκδηλώνεται σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων κάτω από μία μικρή και ακίνδυνη εμφάνιση σαν τα ρολόγια που φοράμε.

Όταν μιλάμε για τις μεγάλες συντεταγμένες που διοικούν τον άνθρωπο και τον τοποθετούν μέσα στην ύπαρξη, αναφέρουμε τον "χρόνο" και τον "χώρο". Σε ποιο χώρο κινούμαστε; πόσο μπορούμε να καταφέρουμε να διαρκέσουμε; Ο χώρος και ο χρόνος μας, παρόλο που είναι δύο μεγάλες συντεταγμένες, μας έγιναν μικρές και έχουμε ξεχάσει ότι επίσης εκδηλώνονται, αν και με λίγο περισσότερες ποικίλες μορφές, σε άλλες διαστάσεις, σε άλλα επίπεδα, σε άλλες μορφές ύπαρξης που επίσης κατέχει ο άνθρωπος.

Αν καθώς λένε οι αρχαίοι -και ακόμα και όπως υποστηριζόταν στη διάρκεια όλου του Μεσαίωνα, και όπως πολλοί φιλόσοφοι συμφωνούν στους ισχυρισμούς τους-, ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο από ύλη, αν στον άνθρωπο υπάρχουν άλλες μορφές έκφρασης, άλλες διαστάσεις, ο χρόνος και ο χώρος θα προσαρμοστούν λογικά σ'αυτές τις άλλες διαστάσεις.

Άραγε είναι ο χρόνος ίδιος για το σώμα, για το ψυχισμό, για το νου, για τη Ψυχή; Βέβαια όχι. Αυτές οι συντεταγμένες γίνονται διαφορετικές μόλις μπαίνουν σ' άλλο επίπεδο εκδήλωσης. Γίνονται πιο πλαστικές, ο χώρος έχει άλλη μορφή έκφρασης, ο χρόνος έχει άλλη διάρκεια. Υπάρχει ένας φυσικός χρόνος που είναι ικανοί να μετρούν οι δείκτες του ρολογιού, υπάρχει ένας νοητικός χρόνος που μας χρησιμεύει για να μάθουμε ορισμένα πράγματα, περισσότερο ή λιγότερο μακρύς σύμφωνα μ'αυτό που πρόκειται να μάθουμε, και υπάρχει ένας πνευματικός χρόνος που μπορούμε να συσχετίσουμε με την εξέλιξη, πραγματικά μακρύς. Ως προς αυτό, μερικές φορές περπατάμε σαν την πιο βαριά χελώνα, αν κινούμαστε. 

Ας κάνουμε στον εαυτό μας τις μεγάλες ερωτήσεις που έκαναν οι αρχαίοι: υπάρχει ο χρόνος, είναι ο χρόνος κάτι που τρέχει; Ή αυτοί που τρέχουμε και κινούμαστε είμαστε εμείς και ο χρόνος είναι απλώς στατικός και αφήνεται να διαπεραστεί από τα σώματά μας, το νου μας, από μας σαν πνευματικά όντα; Αν είμαστε ολοκληρωμένα όντα θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την κάθε μορφή χρόνου. 

Να ξέρουμε ποιες είναι οι ώρες που χρησιμεύουν για το υλικό μας μέρος και ποιες αυτές που χρησιμεύουν για τις πιο λεπτές μας αρχές. 'Ετσι θα έχουμε μία σειρά ικανοτήτων έκφρασης που θα διευρύνονταν, εφ' όσον, παραδόξως, όσο πιο λεπτή είναι η έκφραση του ανθρώπου, τόσο πιο ευρύς γίνεται αυτός ο χρόνος. 

Ο ψυχολογικός χρόνος, ο νοητικός χρόνος, ο πνευματικός χρόνος έχουν μία ευπλαστικότητα που δεν έχει ο φυσικός χρόνος. Και είναι γι' αυτό που ο φυσικός χρόνος μπορεί να παρουσιαστεί μπροστά μας σαν μία φυλακή, με σκληρά και άκαμπτα κάγκελα που μας διατηρούν φυλακισμένους μέχρι να μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε βυθισμένοι μέσα σε μία παγίδα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Ο κίνδυνος που εγκυμονεί η μη κυριαρχία του χρόνου είναι ότι μπορούμε να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας με ένα φοβερό ερώτημα στις πλάτες μας: Τι έκανα με τη ζωή μου; 

Πού είναι τα χρόνια μου; Τι έχω καταφέρει να αποθησαυρίσω; Μόλις ένα τρέξιμο προς τα εμπρός, μόλις μία προσπάθεια να κουνήσουμε τα κάγκελα του χρόνου, και, όμως, η ανικανότητα, η αδυναμία να αντιληφθούμε κάτι που να πάει πιο πέρα από την ύλη, μας υποχρεώνει να είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα μικροσκοπικό ρολόι. 

Γιατί ο άνθρωπος φυλακίζεται μέσα στον χρόνο; Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μας παρασύρουν σ' αυτό. Για παράδειγμα, η ανικανότητα να αντιληφθούμε οτιδήποτε άλλο. Ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι ο νοητικός χρόνος μπορεί να είναι διαφορετικός; Επιπλέον, υπάρχει μία δύναμη δυσκολονίκητη στο ανθρώπινο κοπάδι. 

Όταν όλοι κάνουν κάτι, φαίνεται ότι πρέπει να το κάνουμε. Και αν όλοι αφήνονται να πιαστούν από τον χρόνο, απ' ό,τι φαίνεται πρέπει όλοι να αφεθούμε να πιαστούμε από αυτόν επίσης και να είμαστε οι φυλακισμένοι του. Υπάρχει άλλος παράγοντας. Είναι ο παράγοντας άνεση. 

Ο χρόνος, η μέτρηση, η ακαμψία, η ώρα των 60 λεπτών, η ημέρα 24 ωρών μας δίνουν μία κάποια ασφάλεια, μία κάπως κυριαρχία, σαν να μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με αριθμούς, με περιορισμούς ή με διαστάσεις που μας καθησυχάζουν. 

Επειδή αν μεταπηδήσουμε σε άλλη διάσταση, στερούμαστε μέτρα, αισθανόμαστε ανασφαλείς και αμέσως επιστρέφουμε στη φυλακή μας σαν ευτυχείς φυλακισμένοι. Χρειάζεται, λοιπόν, για να μην είμαστε φυλακισμένοι του χρόνου, να αρχίσουμε από το να θέλουμε να βγούμε από αυτή τη φυλακή. 

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από εκείνον που αισθάνεται ευχάριστα, άνετα, μέσα στη φυλακή του. Αυτό δεν είναι τίποτα το καινούργιο. Σε παλιά βιβλία πολύ αρχαίας παράδοσης, στο μαθητή υπενθυμίζεται: "Προσοχή, μαθητή, αν η ψυχή σου χαμογελάει καθώς λούζεται μέσα στον ήλιο της ζωής, αν η ψυχή σου τραγουδάει μέσα στη χρυσαλλίδα της από σάρκα και ύλη, αν η ψυχή σου κλαίει μες στο φανταστικό παλάτι της, ξέρε το, ω μαθητή, πως η ψυχή σου δεν είναι παρά γήινη". 

Και έτσι λέμε εμείς ακολουθώντας αυτήν τη διδασκαλία: αν αισθανόμαστε ευχάριστα μέσα στα κάγκελα του χρόνου, αν είμαστε ευτυχισμένοι μετρούμενοι με βάση λεπτά και ώρες, είμαστε φυλακισμένοι μονάχα επειδή θέλουμε. Επειδή θέλουμε, έχουμε διαλέξει ένα ρυθμό ζωής, έναν κύκλο που μας υποχρεώνει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα στο χρόνο.

Γεννιέται ένα παιδί και υπάρχει ο χρόνος στον οποίο του επιτρέπεται να παίζει, επειδή είναι παιδί. Μετά έρχεται ο χρόνος στον οποίο το παιδί πρέπει να μάθει να διαβάζει και να γράφει, επειδή ο τάδε "χρόνος" το υποδεικνύει. Όταν κάποιο παιδί εκδηλώνει εκτός χρόνου τη δυνατότητα να διαβάζει ή να γράφει, όλοι τρομαγμένοι δημοσιεύουμε και διαβάζουμε: "τέρας μιλάει οκτώ μηνών, τέρας γράφει στα δύο του χρόνια". Δεν βρίσκεται στο χρόνο. 

Ο χρόνος υποδεικνύει ότι πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας για να διαβάζει ή να γράφει. Και ο χρόνος συνεχίζει να μας υποδεικνύει προς τα πού φτάνει το επόμενο κάγκελο. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε; Ποια είναι τα παιχνίδια με τα οποία δεν μπορεί κανείς να παίζει πλέον; Ποιες είναι οι ελπίδες που δεν μπορεί πια να έχει κανείς; Πoια τα όνειρα που δεν μπορούν να διατηρηθούν, επειδή δεν είναι πλέον παιδικά; 

Όταν περνάει ο χρόνος και είναι κανείς 14, 15, 16 χρόνων, δεν μπορεί πλέον να είναι κανείς αθώος, επειδή, βέβαια, έχει ήδη "μπει στη ζωή". Δεν μπορεί πλέον να ονειρεύεται, πρέπει να αλλάξει η ποίηση, δεν κοιτάει άλλο τα πουλιά, και ο ήλιος και το φεγγάρι καταντούν στολίδια στον ουρανό. Ύστερα ξέρουμε ότι πρέπει να ετοιμάσουμε μία σταδιοδρομία, αυτό είναι απαραίτητο. Για να αξίζει κανείς πρέπει να έχει μία καριέρα.

Αν δεν αρέσει σε κάποιον, κρίμα. Αποτέλεσμα: τρεις μέρες αφού έχει τελειώσει την τελική εξέταση και με ένα ολοκαίνουργιο πτυχίο κρεμασμένο στον τοίχο μας, μας κάνουν μία ερώτηση και χρειαζόμαστε να συμβουλευτούμε τα βιβλία μας.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει μάθει πραγματικά. Ήταν μία από τις τόσες επιβολές του χρόνου. Όπως εκείνες οι άλλες επιβολές που λένε ότι πρέπει κανείς να παντρευτεί, πράγμα που είναι πολύ καλό, υπό τον όρο να μην το επιβάλλει ο χρόνος και να είναι μία φυσική απόφαση δύο ανθρώπων που θέλουν να παντρευτούν αλλά όχι επειδή έκλεισε κανείς τα «κατάλληλα» χρόνια για αυτό. 

Το πιο συνηθισμένο σλόγκαν είναι να λένε σε μία καημένη κοπέλα, πικραίνοντάς την για πάντα: "Παιδί μου, ήδη είσαι 25 χρονών, πότε θα παντρευτείς; Ήδη είναι καιρός, έτσι δεν είναι;" Και βέβαια, η καημένη νιώθει ότι τα 25 χρόνια είναι ένας τόνος που κουβαλάει στις πλάτες της, και επειδή δεν έχει παντρευτεί ακόμα, θα είναι στιγματισμένη για πάντα, επειδή δεν μπήκε στον τροχό του χρόνου, στο σημαδεμένο πράγμα. Όταν πλέον παντρεύονται και το παιδί δεν γεννιέται κάπως σύντομα, έρχεται η άλλη ερώτηση: "Παιδιά μου, ήδη είσαστε παντρεμένοι εδώ και τρία χρόνια, και τα μωρά;" Αυτό το καημένο ζευγάρι αισθάνεται βυθισμένο κάτω από ένα τεράστιο βάρος, επειδή μερικές φορές δεν μπορεί να απαντάει γιατί δεν έφτασαν, ή δεν τολμάει να πει ότι επειδή δεν μπορούν ή δε θέλουν. 

Ο "χρόνος" υποδεικνύει ότι υπάρχει ένας κύκλος και είναι αναγκαίο, αναπόφευκτα αναγκαίο, να τηρήσει κανείς τον κύκλο και να φιλάει τα κάγκελα ένα- ένα, έτσι όπως είναι καταμερισμένα. Για να μη συνεχίσουμε με τα πιο θλιβερά κάγκελα, εκείνα που έρχονται αργότερα, όταν είναι κανείς γέρος και αυτή η λέξη σημαίνει ότι δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα. 

Γέρος σημαίνει πικραμένος, θλιμμένος, μόνος, απομακρυσμένος, και πρέπει να τηρήσει κανείς το τυπικό του χρόνου. Δεν μπορεί να γελάει, δεν μπορεί να παίζει, δεν μπορεί να ονειρεύεται, δεν μπορεί να φοράει χρωματιστά, δεν μπορεί να αναζητάει τίποτα καινούργιο. Γιατί; Επειδή ο χρόνος υποδεικνύει ότι είναι γέρος. Και αυτός είναι ένας κύκλος που μας τρώει τη ζωή. Αυτός είναι ο μεγάλος κύκλος που εντάσσεται στο μικρό κύκλο της κάθε μέρας, που μας τρώει όλες τις ώρες, εφ' όσον είναι ήδη προκαθορισμένες. 

Ώρες προκαθορισμένες για να σηκωθεί κανείς, για να ντυθεί, για να πλυθεί, για να διαβάσει, για να δουλέψει, για να φάει, για να συνεχίσει να δουλεύει, για να ξαναπλυθεί, για να ξανακοιμηθεί. Μερικές φορές είναι στη μέση η ώρα της Τ.V., ή η ώρα των ειδήσεων που διαβάζει κανείς ή του περιοδικού που ξεφυλλίζει βιαστικά. Και μένει κανείς περιμένοντας τον κύκλο, το μικρό κύκλο της ημέρας που εντάσσεται στο Μεγάλο Κύκλο, στον τεράστιο κύκλο της κάθε μέρας.

Δε θέλουμε να πούμε με αυτό ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από κάποιους ρυθμούς. Κάποιοι ρυθμοί της ζωής είναι απολύτως αναγκαίοι. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτούς. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το να παίζουμε όταν είμαστε παιδιά, από το να μεγαλώνουμε, από το να πρέπει να διαβάσουμε, από το να πρέπει να δουλεύουμε κάπου... Αυτό είναι απολύτως φυσικό. Αυτό που επιβάλλεται για να μην είμαστε φυλακισμένοι του χρόνου είναι να μην αφήσουμε τον ρυθμό να μας αιχμαλωτίσει, αλλά να τον νιώθουμε και να τον ζούμε σαν κάτι φυσικό. 

Για να μπορούμε να ζούμε το χρόνο με τις φυσικές διαδικασίες του, θα έπρεπε να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε αυτά που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε δραστήριο χρόνο και παθητικό χρόνο. Θα ονομάσουμε "δραστήριο χρόνο" εκείνο που σημαίνει εξέλιξη και ανάπτυξη. Και "παθητικό χρόνο" εκείνο που σημαίνει αδράνεια όσον αφορά τέτοιες αξίες. Ο δραστήριος χρόνος δεν είναι αυτός που κινείται πολύ, είναι αυτός που μπορεί να περπατάει πολύ. Αλλά μερικές φορές περπατάει κανείς πολύ -πολύ αργά. 

Ας θυμηθούμε σχετικά τις διάσημες ιστορίες των παραμυθιών με κούρσες ανάμεσα σε λαγούς και χελώνες, και πώς γενικώς κερδίζουν εκείνες, που είναι αργές, επειδή έχουν την πολύτιμη ικανότητα της συνέχειας, της εμμονής, της επιμονής. Έτσι λοιπόν, για να βγει κανείς από αυτή τη φυλακή πρέπει να έχει πραγματική επιθυμία να το κάνει κα να κατορθώσει την δυνατότητα να ζει ένα χρόνο πραγματικά δραστήριο. 

Ας θεωρήσουμε ένα άλλο σημείο: αυτό του χρόνου ως μία μεγάλη ενέργεια. Εμείς, ως άνθρωποι, διαθέτουμε ενέργεια και έχουμε την ικανότητα να διαλέγουμε πού θα τη διοχετεύσουμε. Αναφερόμενοι στο χρόνο, το έξυπνο είναι να επενδύουμε την ενέργειά μας, όχι σ'αυτό που έχει την εξωτερική εμφάνιση πολλών ωρών, αλλά σ'αυτό που είναι όντως διαρκές, ή, για να χρησιμοποιήσουμε ένα φιλοσοφικό όρο, σε εκείνο που έχει μία εμφάνιση αιωνιότητας. Αν βάζουμε την ενέργειά μας στο αιώνιο και όχι στο περαστικό, ο χρόνος μας πραγματικά θα έχει εκμεταλλευτεί. Έτσι, αν ο χρόνος είναι ενέργεια, πρέπει να την καταμερίσουμε έξυπνα. 

Η ενέργεια φτασμένη στο χρόνο μάς πλησιάζει στην αιωνιότητα, σε εκείνα τα βαθιά μυστήρια όπου τα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Έχουμε ακόμα κι άλλους παράγοντες να θεωρήσουμε εκτός από τον δραστήριο χρόνο που είναι εξέλιξη και τον χρόνο-ενέργεια που είναι αιωνιότητα. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι Νιότη. Τι είναι νιότη; Νιότη είναι ακριβώς να βγει κανείς από τη φυλακή του χρόνου. 

Νιότη είναι να τοποθετήσουμε τη συνείδησή μας όχι σε ένα σώμα που προορίζεται να φθαρεί και να γεράσει, αλλά στο αιώνιο, σ' εκείνο που είναι πάντα και που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και να λέμε: "Εγώ είμαι". Επειδή υπάρχει μία συνέχεια από τότε που υπήρξαμε παιδιά, νέοι, ώριμοι, γέροι. Τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας; Ποιο είναι αυτό το νήμα που ενώνει όλες τις χάνδρες του κολιέ και που έρχεται από το βάθος του χρόνου για να σταθεί στο παρόν μας; Εκεί είναι που γεννιέται η νιότη χωρίς χρόνο, εκεί είναι που ανοίγονται τα κάγκελα της φυλακής... Με αυτούς τους τρεις παράγοντες μπορούμε να ριχτούμε πραγματικά στο να σπάσουμε εκείνο που μας έχει σταματημένους.

Αυτό, που μπορεί να φανεί για μας σχεδόν αδύνατο, ήταν όμως μία μελέτη στην οποία αφιέρωναν πολύ χρόνο -ας χρησιμεύσει ο πλεονασμός- οι αρχαίοι στις Σχολές Μυστηρίων, δεδομένου ότι, κατά κάποιον τρόπο, είχαν καταφέρει να χειρίζονται τον χρόνο. Πώς; Μέσω μίας συνείδησης και μιας προσοχής συνεχόμενων, και όχι με σκαμπανεβάσματα. 

Γιατί εμείς έχουμε τόσο συχνά την αίσθηση ενός χρόνου που μας ταρακουνάει και μας διαπερνάει; Επειδή ζούμε με άλματα, επειδή η συνείδησή μας τοποθετείται σε κάθε σημείο μονάχα κάποιες στιγμές, αφού υπάρχουν πράγματα που της αποσπούν την προσοχή. Και η προσοχή μας απελπίζεται επειδή ο χρόνος της είναι βαρύς όσο δεν καταφέρνει συνέχεια. Ίσως ένα από τα πιο δυσκολοκατανόητα μυστικά αυτών των μεγάλων Σοφών να ήταν αυτό το αίσθημα συνέχειας και μιας συνείδησης τόσο σταθερής που ο χρόνος ησύχαζε και σταθεροποιούνταν και γινόταν δραστήριος, όσο η προσοχή μπορούσε να συμπεριλάβει όλα όσα χρειαζόταν. 

Αυτοί επιτάχυναν τον χρόνο. Μετάλλαξαν το μέλλον σε παρόν. Επιτάχυναν την εξέλιξή τους, τη γνωσιολογική τους ικανότητα, κατανόησης, και με αυτή την επιτάχυνση χρόνου ανέλαβαν μία διάσταση μεγαλιότητας που μας προκαλεί θαυμασμό και μας κάνει να μιλάμε για μεγάλα Όντα, μεγάλους Δασκάλους, Μύστες. Ανάμεσα στις παλιές παραδόσεις που ακόμα διατηρούνται -αν και πετσοκομμένες και μερικές φορές ακατανόητες- μπορούμε να βρούμε αναφορά στις τελετές που γιορτάζονταν στην Αρχαία Αίγυπτο, στο Σαλιγκάρι της Αβύδου. Ηταν όλες οι τελετές σχετικές με το χρόνο.

Ο Κοχλίας ήταν το σύμβολο του Χρόνου, και ο άνθρωπος που διείσδυε σε μυστηριώδεις περιστροφές έπρεπε να περάσει μία σειρά δοκιμασιών συσχετισμένες με το Χρόνο. Βγαίνοντας, κάπως έπρεπε να είχε υπερβεί την αίσθηση του Χρόνου. Αυτό ήταν το σύμβολο που αποδίδονταν στο σαλιγκάρι, με το σπίτι στις πλάτες του, με το χρόνο του μικρών εμπειριών πάνω στην πλάτη του, αλλά με τη δυνατότητα να σηκώσει τα μάτια και τις κεραίες πάνω από το κεφάλι του, πάνω από το σώμα του, από τη νεκρή και βαριά ύλη. 

Ήδη στην Αρχαία Αίγυπτο, νεαροί μαθητές -νεαροί με αυτή τη νιότη χωρίς φυλακή και χωρίς όριο- συγκεντρώνονταν στο εσωτερικό των ναών για να εορτάσουν τελετές στο Θεό του Χρόνου, στην ικανότητά τους να περάσουν πιο πέρα από εκείνο που τους παρακρατούσε. Σήμερα είμαστε φυλακισμένοι. Σχολές Μυστηρίων και Μυητικές; Δεν γνωρίζονται. Δυνατότητες να πραγματοποιούνται μαγικές τελετές; Λίγες ή καμία, εφ' όσον αυτά τα πράγματα θεωρούνται "αιρετικά". Ζούμε μία ιστορική στιγμή επιτάχυνσης των καιρών. ΄Ολα γύρω μας επιταχύνονται.

Όπως δέχονταν πολλοί σκεπτόμενοι και ιστοριογράφοι, η πάροδος της ζωής δεν είναι μία απλή ευθεία γραμμή συνεχόμενης κι ανοδικής εξέλιξης όπου η σημερινή ημέρα είναι πάντα καλύτερη από τη χθεσινή και η αυριανή θα είναι καλύτερη από τη σημερινή. Η ανοδική ιστορική διαδικασία δεν είναι μία γραμμή, αλλά μία σπείρα -όπως το Σαλιγκάρι των αιγυπτίων- που ανεβαίνει, αλλά το κάνει αργά, γύρο με γύρο, βήμα με βήμα. Σε οποιαδήποτε σπείρα, αν κάναμε τη φυσική δοκιμή, θα βλέπαμε στιγμές "στροφής" -κυρίως όταν είμαστε στο τσακ να αλλάξουμε κατεύθυνση- όπου γίνεται μία μικρή επιτάχυνση. 

Είναι η επιτάχυνση της ώθησης που χρειαζόμαστε για να ανεβούμε ένα βήμα περισσότερο στην ιστορική στροφή που κάνουμε. Η ανάλυση των όσων συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, κατά μήκος όλης της Γης, μας επιτρέπει να καθορίσουμε ότι είμαστε σε μία από αυτές τις στιγμές όπου, φαινομενικά και κάτω από όψη κρύα και λίγο μοιρολατρική, προκύπτει φοβερή. Σ' αυτή τη στιγμή επιτάχυνσης δε μπορούμε να παίζουμε με τον παθητικό χρόνο, να μένουμε μέσα στα κάγκελα, επειδή αλλιώς η Ιστορία θα μας σκουπίσει. Πρέπει να παίξουμε με το να είμαστε συντονισμένοι με την Ιστορία. Πώς να το κάνουμε; Ο καθένας έχει στο χρόνο του, σε όλα τα επίπεδα, μία δυνατότητα να το κάνει. 

Ο καθένας έχει στο φυσικό του χρόνο μία δυνατότητα να λογαριάσει καλύτερα τα λεπτά του. Ο καθένας έχει στο ψυχολογικό του χρόνο μία δυνατότητα να βρει καλύτερες και πιο καθαρές στιγμές. Ο καθένας έχει στο νοητικό του χρόνο τη δυνατότητα να διαλέξει τις γνώσεις ή να ερευνήσει τους νόμους ή έννοιες που να του επιτρέπουν να διευρύνει το χώρο της στενής φυλακής όπου κινούμαστε. 

Ο καθένας έχει πνευματικά τη δυνατότητα να ψάξει τον εαυτό του και να τον βρει, και να εκπληρώσει εκείνη την απαίτηση που απαιτούνταν εδώ και πολύ καιρό στους αρχαίους Ναούς: "Γνώθι σ' αυτόν". Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να επιμηκύνουμε το χρόνο, τη ζωή, και να επιταχύνουμε τη διαδικασία εξέλιξης. 

Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε νέοι. Εκ των πραγμάτων, είμαστε. Θα αρκούσε μονάχα να αλλάξουμε το σημείο συνείδησης. 

Εμείς διευθύνουμε το χρόνο, δεν είναι ο χρόνος που μας καταπίνει εμάς. Τότε θα κυήσουμε το θαύμα τού να βγούμε από τον υλικό χρόνο, από τις ώρες που μας δείχνουν πώς "πρέπει" να είμαστε, το θαύμα τού να ανοίξουμε τα κάγκελα και να εκτοξεύσουμε προς τα εμπρός την ψυχή, που πάντα είναι νέα. 

Να ανοίξουμε τα κάγκελα δε σημαίνει να εξαλείψουμε ρολόγια, την καθημερινή ζωή και την περίπλοκη ζωτική διαδικασία. Σημαίνει να ζούμε, εκτός από το χρόνο των ρολογιών, την άλλη ζωή στις άλλες Διαστάσεις, στους άλλους Χρόνους. Και κάθε μέρα να μη μας προκύψει 24ων ωρών, αλλά άπειρων ωρών. 

... Τι πειράζει ότι μετρούν οι ώρες αν εγώ είμαι πέρα από αυτές τις ώρες, και έρχομαι από πριν από αυτές!

Ας είμαστε όλοι εμείς χωρίς φυλακή, άπειρα ελεύθεροι, άπειρα νέοι, άπειρα ανθρώπινοι, άπειρα εμείς.

Πηγή: nea-acropoli-athens.gr 

πηγή-filosofoi-tou-dromou

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι παράξενες ιδιότητες του χρόνου

Οι παράξενες κι ελαστικές ιδιότητες του χρόνου: 

Το προσωπικό ημερολόγιο δεν είναι κάτι το σύνηθες, ο κόσμος σπάνια έχει χρόνο για κάτι τέτοιο, έχει όμως μια ξεχωριστή μαγεία, που την γνωρίζουν όποιοι το χρησιμοποιούν.


Ανατρέχοντας σε καταχωρήσεις του περασμένου χρόνου, πολλές φορές τα γεγονότα έχουν εκπληκτική ομοιότητα με τα τεκταινόμενα του σήμερα – ή φαίνονται σα να συνέβησαν χθες, αποδεικνύοντας την εσφαλμένη αντίληψη του χρόνου που έχουμε ως άνθρωποι. Ωστόσο, η αντίληψη αυτή είναι το θέμα που αναλύει η δημοσιογράφος και συγγραφέας ψυχολογίας Κλώντια Χάμοντ σε σχετικό της άρθρο. 

Στο άρθρο της αναλύεται:

α) η άποψη ότι η αντίληψή μας του χρόνου δημιουργείται ενεργά από τον ίδιο μας τον εγκέφαλο
 
β) το τι αποκαλούν «χρόνο του νου» οι νευρολόγοι και οι ψυχολόγοι.

Όσο αλλόκοτο κι αν φαίνεται το όλο θέμα –άλλωστε, έχουμε μεγαλώσει με την ακλόνητη πίστη ότι ο χρόνος είναι ένα από τα λίγα απολύτως αξιόπιστα και αντικειμενικά πράγματα στη ζωή- τόσο μυστηριωδώς ενθαρρυντική είναι η σκέψη ότι το φαινόμενο, που απεικονίζεται ως ο ανελέητος δικτάτορας της ζωής, μπορεί να αποτελέσει πηγή πλεονεκτημάτων.

 Η Χάμοντ γράφει:

«Η εμπειρία του χρόνου δημιουργείται από εμάς τους ίδιους στο νου μας, άρα μπορούμε να αλλάξουμε τα στοιχεία που θεωρούμε προβληματικά –είτε προσπαθώντας να σταματήσουμε τα χρόνια που κυλούν σα νερό, να επιταχύνουμε το χρόνο που περιμένουμε σε μια ουρά, ή να ζήσουμε περισσότερο το παρόν.

Όσο εχθρός μπορεί να φαίνεται ο χρόνος, μπορεί να γίνει φίλος, αρκεί να τον χαλιναγωγήσουμε κατάλληλα. Η αντίληψη του χρόνου είναι πολύ σημαντική γιατί μας δένει με τη νοητική μας πραγματικότητα. Ο χρόνος δεν είναι μονάχα η καρδιά του τρόπου οργάνωσης της ζωής μας, αλλά και ο τρόπος που τη βιώνουμε».

Οι παράξενες κι ελαστικές ιδιότητες του χρόνου: 

 Ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα του «χρόνου του νου» είναι η ελαστικότητα του πώς βιώνουμε το χρόνο. 

Όταν βιώνουμε τον απόλυτο τρόμο, ο χρόνος κυλά αργά· η Χάμοντ παραθέτει μια έρευνα που έδειξε πως οι αραχνοφοβικοί, από τους οποίους ζητήθηκε να κοιτάξουν μια αράχνη για 45 δευτερόλεπτα, δήλωσαν ότι η διάρκεια του χρόνου τους φάνηκε πολύ μεγαλύτερη.

Το ίδιο παρατηρήθηκε και σε αρχάριους της ελεύθερης πτώσης, οι οποίοι παρατήρησαν ότι οι πτώσεις των συναδέλφων τους διήρκεσαν ελάχιστα, ενώ οι δικές τους (από το ίδιο ύψος) κράτησαν πολύ.

Αντίθετα, ο χρόνος μοιάζει να επιταχύνει καθώς γερνάμε, ένα φαινόμενο που πολλές θεωρίες έχουν αποπειραθεί να εξηγήσουν. Η μια χρησιμοποιεί απλά μαθηματικά, υποστηρίζοντας ότι ένα έτος, φαίνεται μικρότερο αν είμαστε 40 ετών, παρά αν είμαστε 8, λόγω του ότι θα είναι το ένα τεσσαρακοστό της ζωής μας, αντί για το ένα όγδοο.

Όμως, η Χάμοντ δε δείχνει να πείθεται: Η κάθε στιγμή, ανάλογα με τη φύση των εμπειριών που εμπεριέχει, κυλάει διαφορετικά και όχι η μέρα δεν έχει 24 ώρες.

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι ίσως ευθύνονται οι ρυθμοί της ζωής που έχουν αυξηθεί και την κάνουν να μοιάζει συντομότερη.

Όμως, είναι σίγουρο ότι κάτι αλλάζει με τα χρόνια: Καθώς γερνάμε, τείνουμε να νιώθουμε ότι η περασμένη δεκαετία πέρασε πολύ γρήγορα, ενώ οι προηγούμενες πέρασαν αργά. Παρόμοια, πιστεύουμε ότι ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν μέσα στην περασμένη δεκαετία έλαβαν χώρα πολύ πιο πρόσφατα (θυμηθείτε· πότε συνέβη το τσουνάμι στην Ιαπωνία; ). Αντίστροφα, θεωρούμε ότι γεγονότα που συνέβησαν πάνω από δέκα χρόνια πριν, έλαβαν χώρα πολύ πιο πριν.


Αυτό, λέει η Χάμοντ, λέγεται «σύμπτυξη προς τα μπρος». Φαίνεται λες και ο χρόνος συμπιέστηκε και τα πράγματα μοιάζουν κοντινότερα απ’ όσο πραγματικά είναι.

Η πιο ξεκάθαρη εξήγηση ονομάζεται «υπόθεση καθαρότητας μνήμης» και την πρότεινε ο ψυχολόγος Νόρμαν Μπράντμπερν το 1987. Μιας και ξέρουμε ότι οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν με το χρόνο, χρησιμοποιούμε την καθαρότητα της μνήμης σαν οδηγό για το πόσο πρόσφατη είναι. Επομένως, αν μια ανάμνηση μοιάζει θολή, υποθέτουμε ότι συνέβη πιο παλιά.

Ωστόσο, ο εγκέφαλος εξακολουθεί και καταγράφει το χρόνο, αν και όχι πάντα με ακρίβεια. Η Χάμοντ εξηγεί τους παράγοντες της εσωτερικής μας χρονομέτρησης:

«Είναι ξεκάθαρο ότι το σύστημα μέτρησης του χρόνου από τον εγκέφαλό μας είναι ευέλικτο. Λαμβάνει υπ’ όψη του παράγοντες όπως συναισθήματα, απορρόφηση, προσδοκίες, τις απαιτήσεις ενός έργου, ακόμα και τη θερμοκρασία. Ρόλο παίζει και η αίσθηση που χρησιμοποιούμε: Ένα ακουστικό γεγονός μοιάζει μεγαλύτερο χρονικά από ένα οπτικό. Όμως, η αντίληψη του χρόνου, όπως τη δημιουργεί ο νους, μοιάζει τόσο αληθινή που πάντα εκπλησσόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε ότι συγχέουμε τη χρονική τοποθέτηση ενός γεγονότος».

Για την ακρίβεια, η μνήμη σχετίζεται άμεσα με τη σύγχυση αυτή. Γνωρίζουμε ότι ο χρόνος επηρεάζει τη μνήμη, αλλά και η μνήμη δημιουργεί και μεταπλάθει τη χρονική μας εμπειρία. Η αντίληψή μας του παρελθόντος ενώνεται με την αντίληψη του παρόντος σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο φανταζόμαστε. Η μνήμη ευθύνεται για τις παράξενες και ελαστικές ιδιότητες του χρόνου.

Όμως, μυστηριωδώς, θυμόμαστε εντονότερα εμπειρίες που είχαμε ανάμεσα στα 15 και τα 25 μας. Ο λόγος; Η περίοδος αυτή είχε πολλές καινούργιες εμπειρίες –την πρώτη σεξουαλική επαφή, την πρώτη μας δουλειά, το πρώτο μας ταξίδι χωρίς τους γονείς, την πρώτη εμπειρία της ζωής μακριά από το σπίτι. Το νέο πράγμα έχει πολύ ισχυρό αντίκτυπο στη μνήμη.

Η Χάμοντ πιστεύει ότι επειδή η μνήμη και η ταυτότητα είναι τόσο στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους, η περίοδος ανάμεσα στα 15 και τα 25 είναι μεγάλης σημασίας όσον αφορά τη δημιουργία της θέσης μας στον κόσμο, οπότε η μνήμη συχνά ανασύρει αναμνήσεις από την περίοδο αυτή, ως συστατικά στοιχεία της σημερινής μας ταυτότητας. Το ίδιο συμβαίνει και με μεταγενέστερες εμπειρίες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ταυτότητά μας, όπως για παράδειγμα η αλλαγή επαγγέλματος.

Άρα, τι μας κάνει να τοποθετούμε χρονικά τα γεγονότα με μεγαλύτερη ακρίβεια; Η Χάμοντ συνοψίζει:

«Είναι πιθανότερο να τοποθετήσουμε σωστά ένα γεγονός εάν ήταν ξεχωριστό, έντονο, καθοριστικό ή κάτι που επαναλήφθηκε πολλές φορές στη συνέχεια». Πάντως, μια από τις πιο μαγευτικές περιπτώσεις χρονικής στρέβλωσης είναι αυτό που η Χάμοντ αποκαλεί «το παράδοξο των διακοπών – δηλαδή η αίσθηση ότι οι ευχάριστες διακοπές περνούν γρήγορα, αλλά φαίνονται μεγάλες όταν κάνουμε ανασκόπηση των γεγονότων».

Αυτό προκαλείται από το ότι βλέπουμε το χρόνο με δύο διαφορετικούς τρόπους, μέσω των προσδοκιών και μέσω της ανασκόπησης. Χρησιμοποιούμε τους δύο αυτούς τρόπους για να μετρήσουμε το πέρασμα του χρόνου. Συνήθως βρίσκονται σε ισορροπία, αλλά οι αξιοσημείωτες εμπειρίες τη διαταράσσουν, κάποιες φορές δραματικά.

Σε αυτό οφείλεται και το ότι δεν θα συνηθίσουμε ποτέ – πάντα θα αντιλαμβανόμαστε το χρόνο με τους δύο αυτούς τρόπους και πάντα θα εκπλησσόμαστε κάθε φορά που πηγαίνουμε διακοπές.

Όπως αναλύσαμε και παραπάνω, έτσι και το παράδοξο των διακοπών έχει να κάνει με την ποιότητα και τη συγκέντρωση νέων εμπειριών, ειδικά σε αντίθεση με την καθημερινή ρουτίνα.  

Όλο το έτος ο χρόνος μοιάζει να κυλά κανονικά, και χρησιμοποιούμε την αρχή της εργάσιμης μέρας, τα σαββατοκύριακα και την ώρα που πάμε για ύπνο για να μετράμε το χρόνο. Όμως, άπαξ και πάμε διακοπές, η αλλαγή παραστάσεων, ήχων και εμπειριών δημιουργεί μια δυσανάλογη αίσθηση πρωτοτυπίας, πράγμα που επηρεάζει την αντίληψή μας του χρόνου.

Κλείνοντας, η Χάμοντ γράφει ότι: «Δε θα αποκτήσουμε ποτέ τον απόλυτο έλεγχο αυτής της ιδιόμορφης διάστασης. Ο χρόνος θα στρεβλώνεται, όσα κι αν μάθουμε γι’ αυτόν. Όμως, όσα περισσότερα μάθουμε, τόσο θα μπορούμε να του δίνουμε το σχήμα που εμείς θέλουμε. Μπορούμε να τον επιταχύνουμε ή να τον καθυστερήσουμε. Μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν καλύτερα και να προβλέπουμε το μέλλον με μεγαλύτερη ακρίβεια».

Ο Χρόνος υπάρχει πάντα, όπου υπάρχει η λέξη, “υπάρχει” και “πάντα”.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει πάντα. 

Αυτές οι δύο λέξεις, “υπάρχει” και “πάντα” αλλά και οι λέξεις γενικότερα κάνουν τον χρόνο στην γραμμική του μορφή να υπάρχει. Ο κόσμος των λέξεων και των σκέψεων αλλά και ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε κάνουν τον χρόνο να υπάρχει. Άλλωστε αυτές είναι που δημιουργούν και τον χρόνο και τον χώρο.

Χρόνος Κβαντικός, Γραμμικός, Φρακταλικός, Άπειρος, Στατικός. Χρόνος δημιουργικός, χρόνος για χάσιμο, για πέταμα, χρόνος υπαρκτός ή ανύπαρκτος.

Τι είναι τελικά ο χρόνος;

Στον νέο κόσμο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει ή τον σπαταλάει σε ανοησίες! Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν, αλλά και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος, αν υπάρχει, αυτό που δεν έχει.

Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του “Εγώ” ο άνθρωπος και όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.

Αλιευθέν από EDW HELLAS

Eos Aurora

 πηγή-terrapapers.com 

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο Χρόνος είναι καθρέφτης; Έχει ο Χρόνος, δύο διαστάσεις;

Δεν υπάρχει ο χρόνος που ρέει προς μια κατεύθυνση και κυριολεκτικά χρόνος σε συμπαντική κλίμακα, ΔΕΝ υφίσταται.
Richard Feynman. 

Κατ’ αυτόν, δεν υπάρχουν δυο αντίθετα ηλεκτρικά φορτία. Αυτό που υπάρχει, είναι η μεταξύ των φορτίων αντίθετη κίνηση στο χρόνο. Τα περίφημα διαγράμματα Feynman! 

Ναι αλλά η βαλίτσα πάει μακριά! Τότε που το “πέταξε” το σήκωσαν οι φυσικοί σαν άλλον ένα σβώλο σαν αυτούς που μέχρι τότε “παίζανε”. Μόνο που ο R. Feynman τους πέταξε χειροβομβίδα! Ήρθε η ώρα ν’ την απασφαλίσουμε.

Ο δε χρόνος, είναι κυριολεκτικά, άλλος ένας χώρος και σαν χώρος, απλά υπάρχει, δεν κινείται. Δυο φορτία –έστω δυο ηλεκτρόνια, κινούνται μεταξύ τους αντίθετα, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη σε ποιο χώρο τα παρατηρούμε.

Στο «χώρο» χώρο ή στο «χώρο» χρόνο!  

Στον πρώτο «χώρο» χώρο, τα βλέπουμε με ίδιο φορτίο, αλλά αν τα παρατηρούμε στο «χώρο» χρόνο, τότε το ένα θα το βλέπουμε ηλεκτρόνιο και το άλλο ποζιτρόνιο! 

Μια συμμετρία ανάλογη του καθρέφτη –το δεξί γίνεται αριστερό ή αλλιώς στον άξονα των Χ, τα συν γίνονται πλην στο είδωλο.

Δηλαδή ο «χώρος» χρόνος, είναι ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ!

Αυτό που υπάρχει «έξω» από τον καθρέφτη –το πραγματικό ("χώρος" χώρος), μέσα στον καθρέφτη, είναι είδωλο 

- και όχι μόνο! Το είδωλο εντός του καθρέφτη, περιέχει μονάχα την πληροφορία της μορφής του εκτός αυτού αντικειμένου και με την ολογραφία-είδωλο του καθρέφτη-ολογράμματος! 

Περί της ΟΥΣΙΑΣ του αντικειμένου περί της δομής του, περί της συστάσεως του και τα δυο είδωλα έχουν ΟΥΔΕΜΙΑ πληροφορία –ουδαμώς φέρουν πλήρως!

Α: Ο καθρέφτης «περιέχει» Μόνο είδωλα!

Β: Ο χρόνος είναι καθρέφτης

Γ: Ο «χώρος» χρόνος περιέχει είδωλα – μορφικές πληροφορίες

Δ: Ο χωροχρόνος είναι μιγαδικός. Περιέχει τα αντικείμενα ΚΑΙ τα είδωλα τους!

Ε: Η μορφή –που δεν είναι η ουσία του πράγματος, φαίνεται μόνο στον καθρέφτη, ως είδωλο αντικειμένου

Στ: Το είδωλο σου προσφέρει μόνο αντίληψη του αντικειμένου –όχι Κατανόηση-Επίγνωση

Ζ: ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή όλες οι παρατηρήσεις και μετρήσεις της φυσικής γίνονται επί/εντός του καθρέφτη χρόνου, μόνο αντίληψη έχουμε και ποτέ κατα,νόηση των πραγμάτων. Π.χ. αντιλαμβανόμαστε το ηλεκτρικό φορτίο, ΤΙ ΕΙΝΑΙ δεν κατανοούμε ακόμα. Να θυμίσω βεβαίως ότι αξιωματική θεμελιώδη έννοια της φυσικής –μητέρας των επιστημών, αποτελεί ο χρόνος!...

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ.

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ / ΦΥΣΗ / ΠΟΙΟΝ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!

Αγκάλιασε, χαστούκισε, φίλησε, φτύσε το είδωλο σου στο καθρέφτη! ΟΧΙ το γυαλί! Χειρούργησε το ανοίγοντας του τομή, επιδιόρθωσε μια βλάβη όποιου οργάνου του, σκούπισε τα αίματα, ράψε το και μη ξεχάσεις και το φακελάκι! 

Μπορείς να τα κάνεις αυτά στο είδωλο σου; Όχι; Γιατί όχι;

Διότι το είδωλο είναι και άυλο και σε άλλο κυριολεκτικά χώρο, αυτόν μέσα στον καθρέφτη! Ενώ εσύ αυτή καθαυτή η οντότητα έχεις ύλη και χώρο – όχι χρόνο. Και με την λέξη 'ύλη', να εννοούμε πλέον το ποιόν το φέρον! Και ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ η αντιμεταθετική ιδιότητα! Τροποποίηση σε σένα, επιφέρει τροποποίηση στο είδωλο σου! ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!

Πως, τίνι τρόπω απαλλάσσεσαι από τον καθρέφτη; Μήπως η συνείδηση μας είναι εγκλωβισμένη στο καθρέφτη-«χώρο» του χρόνου, ώστε να έχει μόνο αντίληψη της φέρουσας οντότητας της και όχι ΕΠΙΓΝΩΣΗ;  

Πατάμε με το ένα πόδι σ’ αυτό που όντως είμαστε και με το άλλο πόδι στο είδωλο-εικονική πραγματικότητα...

...Σχέσεις βρήκε η κβαντοφυσική. Αντικατέστησε την αιτιοκρατία με την πιθανοκρατία.

Το χάος όμως, το απρόβλεπτο χάος, ΕΙΝΑΙ αιτιοκρατικό – αυστηρά. Όσον αφορά το χρόνο. Ούτε ο χρόνος, ούτε η μάζα, ούτε το φορτίο, ούτε το πεδίο γνωρίζουμε Τι είναι. Όχι, όχι, όχι. Δε μας τα λέει καλά η κβαντοφυσική!...

Ένας από τους λόγους που τα φράκταλ είχαν τόση απήχηση είναι η ευκολία και η ομορφιά των παραστάσεων τους. ΟΜΩΣ! Η μορφή ανήκει στα Φράκταλ. Η ΔΟΜΗ όμως ανήκει στη λωρίδα του Μέμπιους.

Στην Σχετικότητα και την Κβαντοφυσική, οι θεωρίες πεδίου και αιθέρα δεν λαμβάνουν υπ΄ όψιν τους τις θαυμαστές ιδιότητες της, άμεσα συγγενείς με τους στροβίλους των πεδίων και του αιθέρα...

 
ΜΕΜΝΗΣΘΕ ΑΠΙΣΤΗΤΕ. Διατελών φιλίως κι εντίμως.-

Στον νέο κόσμο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. 

Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει ή τον σπαταλάει σε ανοησίες! Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν, αλλά και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος αν υπάρχει αυτό που δεν έχει. Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του “Εγώ”, ο άνθρωπος και όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.

Εφ όσον ο χρόνος δεν υπάρχει.
Εσύ, πως καταφέρνεις να μην έχεις κάτι που δεν υπάρχει;

 
 Mythaon Pontix

πηγή-terrapapers.com (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι σκουληκότρυπες μπορούν να μεταφέρουν μηνύματα στον χρόνο

Σαν μια παράξενη μορφή οπτικής ίνας, μια μακριά, λεπτή σκουληκότρυπα θα μπορούσε να σας επιτρέψει να στείλετε μηνύματα μέσα στο χρόνο, χρησιμοποιώντας παλμούς φωτός.

Οι ειδικοί τις ονόμασαν «σκουληκότρυπες» και στην πραγματικότητα είναι χωροχρονικές σήραγγες που προκύπτουν απο τις εξισώσεις πεδίου του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα. Θεωρητικώς οι σκουληκότρυπες συνδέουν σημεία του χωροχρόνου.

Δηλαδή, αν κάποιος εισέλθει σε μια σκουληκότρυπα, ας πούμε λίγο έξω από τη Γη, μπορεί σε χρόνο dt να βρεθεί σε ένα απομακρυσμένο σημείο του Γαλαξία ή και του Σύμπαντος, που υπό κανονικές συνθήκες θα χρειαζόταν χιλιάδες ή εκατομμύρια έτη για να φτάσει ως εκεί.

Αν κάτι θα μπορούσε να διασχίσει μία σκουληκότρυπα, θα άνοιγε ενδιαφέρουσες δυνατότητες, όπως το ταξίδι στο χρόνο και την άμεση επικοινωνία.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: οι σκουληκότρυπες του Αϊνστάιν είναι εμφανώς ασταθείς, και δεν παραμένουν ανοικτές αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να επιτρέψουν κάτι να περάσει. 

Το 1988, ο Kip Thorne στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια και οι συνεργάτες του υπέθεσαν ότι οι σκουληκότρυπες θα μπορούσαν να παραμείνουν ανοικτές, χρησιμοποιώντας μια μορφή αρνητικής ενέργειας που ονομάζεται ενέργεια Casimir.

Η κβαντομηχανική μας λέει ότι το κενό του χωροχρόνου μπορεί να έχει μέση ενέργεια μηδέν, αλλά είναι γεμάτο με τυχαίες κβαντικές διακυμάνσεις, οι οποίες δημιουργούν κύματα ενέργειας.
Τώρα φανταστείτε δύο μεταλλικές πλάκες που κάθονται παράλληλα σε αυτό το κενό. Μερικά ενεργειακά κύματα είναι πολύ μεγάλα για να χωρέσουν μεταξύ των πλακών και έτσι τελικά ο αριθμός των κυμάτων που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο πλάκες είναι πολύ μικρότερος απο αυτόν που υπάρχει έξω από τις πλάκες.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο η ποσότητα της ενέργειας μεταξύ των πλακών είναι μικρότερη από εκείνη που τις περιβάλλει. Με άλλα λόγια, ο χωροχρόνος μεταξύ των πλακών έχει αρνητική ενέργεια.

Θεωρητικές προσπάθειες να χρησιμοποιηθούν τέτοιες πλάκες για να κρατήσουν ανοικτές σκουληκότρυπες έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί αβάσιμες. Τώρα ο Luke Butcher στο Πανεπιστήμιο του Cambridge μπορεί να βρήκε μια λύση με μια νέα θεωρία που ανέπτυξε σχετικά με τις σκουληκότρυπες.

Η σκουληκότρυπα θα είναι ανοικτή αρκετό καιρό. Ο Butcher προτείνει να στείλει ένα φωτόνιο μέσα στην άλλη πλευρά. Επειδή τα άκρα μιας σκουληκότρυπας μπορεί ναυπάρχουν σε διάφορα σημεία στο χρόνο, αν η θεωρία του αποδειχθεί σωστή, ένα μήνυμα μπορεί να σταλεί μέσω του χρόνου

Σύμφωνα με τον δρα Butcher οι σκουληκότρυπες μπορούν να λειτουργήσουν ως ένας κοσμικός server (διακομιστής) μεταφοράς μηνυμάτων στον χρόνο. Ο επιστήμονας θεωρεί ότι μπορεί κάποιος να στείλει μέσα από μια σκουληκότρυπα μηνύματα είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Ο ενδιαφερόμενος θα στέλνει μέσα σε μια σκουληκότρυπα παλμούς φωτός οι οποίοι θα εμπεριέχουν το μήνυμα που επιθυμεί να στείλει στον χωροχρόνο.

"Τι θα συμβεί αν η ίδια η σκουληκότρυπα θα μπορούσε να πάρει τη θέση των πλακών;" λέει. Με άλλα λόγια, υπό τις σωστές συνθήκες, θα μπορούσε το σωληνοειδές σχήμα της ίδιας της σκουληκότρυπας να παράγει ενέργεια Casimir; Οι υπολογισμοί του δείχνουν ότι, αν ο λαιμός της σκουληκότρυπας είναι τάξεις μεγέθους μακρύτερος από το πλάτος του στομίου της, δημιουργεί πράγματι ενέργεια Casimir στο κέντρο της.

"Δυστυχώς, αυτή η ενέργεια δεν είναι αρκετή για να κρατήσει σταθερή την σκουληκότρυπα. Θα καταρρεύσει», λέει ο Butcher . "Αλλά η ύπαρξη της αρνητικής ενέργειας επιτρέπει στη σκουληκότρυπα να καταρρεύσει πολύ αργά."

Περαιτέρω πρόχειροι υπολογισμοί δείχνουν ότι το κέντρο της σκουληκότρυπας θα μπορούσε να παραμείνει ανοικτό αρκετό καιρό για να επιτρέψει σε έναν παλμό φωτός να περάσει.

Μια σκουληκότρυπα είναι μια συντόμευση μέσα στο χωρόχρονο, έτσι στέλνοντας ένα παλμό φωτός μέσω μιας σκουληκότρυπας, θα μπορούσε να επιτρέψει επικοινωνία με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Και καθώς τα δύο στόμια της σκουληκότρυπας μπορούν να υπάρχουν σε διαφορετικά σημεία στο χρόνο, στη θεωρία ένα μήνυμα θα μπορούσε να σταλεί δια μέσω του χρόνου.

Ο Butcher προειδοποιεί ότι χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά για να επιβεβαιωθεί ότι άλλα μέρη της σκουληκότρυπας, εκτός από το κέντρο της παραμένουν ανοιχτά, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε το φως να καταφέρει να διασχίσει όλη τη διαδρομή. Χρειάζεται επίσης να διευκρινιστεί εάν ένας παλμός αρκετά μεγάλος για να μεταδώσει σημαντικές πληροφορίες θα μπορούσε να διαφύγει μέσα από το σιγά-σιγά καταρρέοντα λαιμό. Και, φυσικά, είμαστε πολύ μακριά από τη μετάφραση των θεωρητικών εξισώσεων σε ένα φυσικό αντικείμενο.

"Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχουμε την τεχνολογία για την οικοδόμηση μιας σκουληκότρυπας;" αναρρωτιέται ο Matt Visser από το Victoria University of Wellington της Νέας Ζηλανδίας. "Η απάντηση είναι ακόμα όχι." Ωστόσο έχει ενθουσιαστεί από το έργο του Butcher . "Από την άποψη της φυσικής, μπορεί να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τις σκουληκότρυπες."

Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι σκουληκότρυπας που ενδιαφέρουν τους φυσικούς: οιλορεντζιανές (Lorentzian) σκουληκότρυπες (από τη Γενική Σχετικότητα) και οιευκλείδειες σκουληκότρυπες (από τη σωματιδιακή φυσική).

Οι λορεντζιανές σκουληκότρυπες είναι ουσιαστικά οι συντομότεροι δρόμοι μέσω του χώρου και του χρόνου. Μελετώνται κυρίως από τους ειδικούς που ασχολούνται με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν και εάν υπήρχαν στην πραγματική ζωή, θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο παρόμοιες με τις σκουληκότρυπες που βλέπουμε σε ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας.

Οι ευκλείδειες σκουληκότρυπες είναι ακόμη πιο παράξενες. αφού ακολουθούν ιδιότητες της κβαντικής μηχανικής και η χαοτική τους φύση δεν είναι εύκολο να μελετηθεί.

Εκείνος που έκανε γνωστές στο ευρύ κοινό τις σκουληκότρυπες ήταν ο αμερικανός αστρονόμος και αστροφυσικός Carl Sagan. Εγραψε ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας στο οποίο εξωγήινοι επικοινωνούν με τους ανθρώπους κάνοντας γνωστή την ύπαρξή τους. Ο Sagan ήθελε να φέρει σε επαφή τους ανθρώπους και τους εξωγήινους όχι με ένα όχημα ή με κάποια άλλη μέθοδο που θα ήταν καθαρά προϊόν της φαντασίας του αλλά με έναν τρόπο που θα πατούσε σε υπαρκτά επιστημονικά δεδομένα. 

Ζήτησε έτσι τη βοήθεια του Kip Thorne, καθηγητή Θεωρητικής Φυσικής του ΜΙΤ, ο οποίος μαζί με δύο μεταπτυχιακούς φοιτητές του ασχολήθηκαν με το αίτημα του Sagan.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια σκουληκότρυπα μπορούσε να αποτελέσει τη δίοδο μεταφοράς της ηρωίδας του βιβλίου, αρκεί να μπορούσε να παραχθεί αρνητική ενέργεια σε ποσότητα τέτοια ώστε να παραμείνουν ανοικτά τα στόμιά της. Φυσικά το μυθιστόρημα δεν είναι άλλο από το «Contact» που έγινε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια την Τζόντι Φόστερ.

Οι καλές ειδήσεις για τις λορεντζιανές σκουληκότρυπες είναι ότι οι επιστήμονες δεν μπορούν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν, άρα...

Οι κακές ειδήσεις αφορούν το ότι όλες οι μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι ακόμη και αν υπάρχουν οι σκουληκότρυπες πρόκειται για εντελώς ασταθή κοσμικά αντικείμενα που ανοιγοκλείνουν σε κλάσματα του δευτερόλεπτου. Αν λοιπόν υπάρχουν, χρειάζονται μεγάλα ποσά αρνητικής μάζας (ενέργειας) για να κρατηθούν ανοικτές και να εμποδιστεί η κατάρρευσή τους.

Μπορούμε να πάρουμε μικρά ποσά αρνητικής ενέργειας στο εργαστήριο (με το φαινόμενο Casimir), αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε με τις παρούσες τεχνολογίες μεγάλα ποσά αρνητικής ενέργειας, τέτοια που απαιτούνται για να κρατήσουμε σε ένα κανονικό μέγεθος αλλά και για ικανό χρονικό διάστημα τη λορεντζιανή σκουληκότρυπα.

Ωστόσο πριν από λίγο καιρό μια ομάδα φυσικών από τη Γερμανία και την Ελλάδα (συμμετείχε η Παναγιώτα Καντή, αναπληρώτρια καθηγήτρια Θεωρητικής Φυσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) πραγματοποίησε μελέτη στην οποία διατυπώνεται η άποψη ότι η κατασκευή μιας σκουληκότρυπας μπορεί να είναι δυνατή χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καμία αρνητική ενέργεια.

«Δεν χρειάζεται καν κανονική ύλη με θετική ενέργεια», ανέφερε ο Μπέρτχαρντ Κλαϊχάουζ του Πανεπιστημίου του Oldenburg στη Γερμανία. «Οι σκουληκότρυπες μπορούν να μείνουν ανοιχτές και με "το τίποτα"» τόνισε ο ερευνητής ανοίγοντας νέο πεδίο μελετών και συζητήσεων γύρω από το αν είναι εφικτό το ταξίδι στον χωροχρόνο.

Ένα δυνητικό ταξίδι στον χωρόχρονο μπορεί κάποτε να γίνει πραγματικότητα και να ανοίξει απίθανους ορίζοντες στην ανθρωπότητα και το διαστημικό μέλλον της.

πηγή-awakengr.com

Διαβάστε περισσότερα... »