Μέσω αυτών των σελίδων θα προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι ο χρόνος και γιατί μας φυλακίζει, τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην είμαστε πάντα δεμένοι σ' ένα σκληρό και άκαρδο αφεντικό που συνηθίζει να εκδηλώνεται σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων κάτω από μία μικρή και ακίνδυνη εμφάνιση σαν τα ρολόγια που φοράμε.
Όταν μιλάμε για τις μεγάλες συντεταγμένες που διοικούν τον άνθρωπο και τον τοποθετούν μέσα στην ύπαρξη, αναφέρουμε τον "χρόνο" και τον "χώρο". Σε ποιο χώρο κινούμαστε; πόσο μπορούμε να καταφέρουμε να διαρκέσουμε; Ο χώρος και ο χρόνος μας, παρόλο που είναι δύο μεγάλες συντεταγμένες, μας έγιναν μικρές και έχουμε ξεχάσει ότι επίσης εκδηλώνονται, αν και με λίγο περισσότερες ποικίλες μορφές, σε άλλες διαστάσεις, σε άλλα επίπεδα, σε άλλες μορφές ύπαρξης που επίσης κατέχει ο άνθρωπος.
Αν καθώς λένε οι αρχαίοι -και ακόμα και όπως υποστηριζόταν στη διάρκεια όλου του Μεσαίωνα, και όπως πολλοί φιλόσοφοι συμφωνούν στους ισχυρισμούς τους-, ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο από ύλη, αν στον άνθρωπο υπάρχουν άλλες μορφές έκφρασης, άλλες διαστάσεις, ο χρόνος και ο χώρος θα προσαρμοστούν λογικά σ'αυτές τις άλλες διαστάσεις.
Άραγε είναι ο χρόνος ίδιος για το σώμα, για το ψυχισμό, για το νου, για τη Ψυχή; Βέβαια όχι. Αυτές οι συντεταγμένες γίνονται διαφορετικές μόλις μπαίνουν σ' άλλο επίπεδο εκδήλωσης. Γίνονται πιο πλαστικές, ο χώρος έχει άλλη μορφή έκφρασης, ο χρόνος έχει άλλη διάρκεια. Υπάρχει ένας φυσικός χρόνος που είναι ικανοί να μετρούν οι δείκτες του ρολογιού, υπάρχει ένας νοητικός χρόνος που μας χρησιμεύει για να μάθουμε ορισμένα πράγματα, περισσότερο ή λιγότερο μακρύς σύμφωνα μ'αυτό που πρόκειται να μάθουμε, και υπάρχει ένας πνευματικός χρόνος που μπορούμε να συσχετίσουμε με την εξέλιξη, πραγματικά μακρύς. Ως προς αυτό, μερικές φορές περπατάμε σαν την πιο βαριά χελώνα, αν κινούμαστε.
Ας κάνουμε στον εαυτό μας τις μεγάλες ερωτήσεις που έκαναν οι αρχαίοι: υπάρχει ο χρόνος, είναι ο χρόνος κάτι που τρέχει; Ή αυτοί που τρέχουμε και κινούμαστε είμαστε εμείς και ο χρόνος είναι απλώς στατικός και αφήνεται να διαπεραστεί από τα σώματά μας, το νου μας, από μας σαν πνευματικά όντα; Αν είμαστε ολοκληρωμένα όντα θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε την κάθε μορφή χρόνου.
Να ξέρουμε ποιες είναι οι ώρες που χρησιμεύουν για το υλικό μας μέρος και ποιες αυτές που χρησιμεύουν για τις πιο λεπτές μας αρχές. 'Ετσι θα έχουμε μία σειρά ικανοτήτων έκφρασης που θα διευρύνονταν, εφ' όσον, παραδόξως, όσο πιο λεπτή είναι η έκφραση του ανθρώπου, τόσο πιο ευρύς γίνεται αυτός ο χρόνος.
Ο ψυχολογικός χρόνος, ο νοητικός χρόνος, ο πνευματικός χρόνος έχουν μία ευπλαστικότητα που δεν έχει ο φυσικός χρόνος. Και είναι γι' αυτό που ο φυσικός χρόνος μπορεί να παρουσιαστεί μπροστά μας σαν μία φυλακή, με σκληρά και άκαμπτα κάγκελα που μας διατηρούν φυλακισμένους μέχρι να μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε βυθισμένοι μέσα σε μία παγίδα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.
Ο κίνδυνος που εγκυμονεί η μη κυριαρχία του χρόνου είναι ότι μπορούμε να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας με ένα φοβερό ερώτημα στις πλάτες μας: Τι έκανα με τη ζωή μου;
Πού είναι τα χρόνια μου; Τι έχω καταφέρει να αποθησαυρίσω; Μόλις ένα τρέξιμο προς τα εμπρός, μόλις μία προσπάθεια να κουνήσουμε τα κάγκελα του χρόνου, και, όμως, η ανικανότητα, η αδυναμία να αντιληφθούμε κάτι που να πάει πιο πέρα από την ύλη, μας υποχρεώνει να είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα μικροσκοπικό ρολόι.
Γιατί ο άνθρωπος φυλακίζεται μέσα στον χρόνο; Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μας παρασύρουν σ' αυτό. Για παράδειγμα, η ανικανότητα να αντιληφθούμε οτιδήποτε άλλο. Ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι ο νοητικός χρόνος μπορεί να είναι διαφορετικός; Επιπλέον, υπάρχει μία δύναμη δυσκολονίκητη στο ανθρώπινο κοπάδι.
Όταν όλοι κάνουν κάτι, φαίνεται ότι πρέπει να το κάνουμε. Και αν όλοι αφήνονται να πιαστούν από τον χρόνο, απ' ό,τι φαίνεται πρέπει όλοι να αφεθούμε να πιαστούμε από αυτόν επίσης και να είμαστε οι φυλακισμένοι του. Υπάρχει άλλος παράγοντας. Είναι ο παράγοντας άνεση.
Ο χρόνος, η μέτρηση, η ακαμψία, η ώρα των 60 λεπτών, η ημέρα 24 ωρών μας δίνουν μία κάποια ασφάλεια, μία κάπως κυριαρχία, σαν να μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με αριθμούς, με περιορισμούς ή με διαστάσεις που μας καθησυχάζουν.
Επειδή αν μεταπηδήσουμε σε άλλη διάσταση, στερούμαστε μέτρα, αισθανόμαστε ανασφαλείς και αμέσως επιστρέφουμε στη φυλακή μας σαν ευτυχείς φυλακισμένοι. Χρειάζεται, λοιπόν, για να μην είμαστε φυλακισμένοι του χρόνου, να αρχίσουμε από το να θέλουμε να βγούμε από αυτή τη φυλακή.
Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από εκείνον που αισθάνεται ευχάριστα, άνετα, μέσα στη φυλακή του. Αυτό δεν είναι τίποτα το καινούργιο. Σε παλιά βιβλία πολύ αρχαίας παράδοσης, στο μαθητή υπενθυμίζεται: "Προσοχή, μαθητή, αν η ψυχή σου χαμογελάει καθώς λούζεται μέσα στον ήλιο της ζωής, αν η ψυχή σου τραγουδάει μέσα στη χρυσαλλίδα της από σάρκα και ύλη, αν η ψυχή σου κλαίει μες στο φανταστικό παλάτι της, ξέρε το, ω μαθητή, πως η ψυχή σου δεν είναι παρά γήινη".
Και έτσι λέμε εμείς ακολουθώντας αυτήν τη διδασκαλία: αν αισθανόμαστε ευχάριστα μέσα στα κάγκελα του χρόνου, αν είμαστε ευτυχισμένοι μετρούμενοι με βάση λεπτά και ώρες, είμαστε φυλακισμένοι μονάχα επειδή θέλουμε. Επειδή θέλουμε, έχουμε διαλέξει ένα ρυθμό ζωής, έναν κύκλο που μας υποχρεώνει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα στο χρόνο.
Γεννιέται ένα παιδί και υπάρχει ο χρόνος στον οποίο του επιτρέπεται να παίζει, επειδή είναι παιδί. Μετά έρχεται ο χρόνος στον οποίο το παιδί πρέπει να μάθει να διαβάζει και να γράφει, επειδή ο τάδε "χρόνος" το υποδεικνύει. Όταν κάποιο παιδί εκδηλώνει εκτός χρόνου τη δυνατότητα να διαβάζει ή να γράφει, όλοι τρομαγμένοι δημοσιεύουμε και διαβάζουμε: "τέρας μιλάει οκτώ μηνών, τέρας γράφει στα δύο του χρόνια". Δεν βρίσκεται στο χρόνο.
Ο χρόνος υποδεικνύει ότι πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας για να διαβάζει ή να γράφει. Και ο χρόνος συνεχίζει να μας υποδεικνύει προς τα πού φτάνει το επόμενο κάγκελο. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε; Ποια είναι τα παιχνίδια με τα οποία δεν μπορεί κανείς να παίζει πλέον; Ποιες είναι οι ελπίδες που δεν μπορεί πια να έχει κανείς; Πoια τα όνειρα που δεν μπορούν να διατηρηθούν, επειδή δεν είναι πλέον παιδικά;
Όταν περνάει ο χρόνος και είναι κανείς 14, 15, 16 χρόνων, δεν μπορεί πλέον να είναι κανείς αθώος, επειδή, βέβαια, έχει ήδη "μπει στη ζωή". Δεν μπορεί πλέον να ονειρεύεται, πρέπει να αλλάξει η ποίηση, δεν κοιτάει άλλο τα πουλιά, και ο ήλιος και το φεγγάρι καταντούν στολίδια στον ουρανό. Ύστερα ξέρουμε ότι πρέπει να ετοιμάσουμε μία σταδιοδρομία, αυτό είναι απαραίτητο. Για να αξίζει κανείς πρέπει να έχει μία καριέρα.
Αν δεν αρέσει σε κάποιον, κρίμα. Αποτέλεσμα: τρεις μέρες αφού έχει τελειώσει την τελική εξέταση και με ένα ολοκαίνουργιο πτυχίο κρεμασμένο στον τοίχο μας, μας κάνουν μία ερώτηση και χρειαζόμαστε να συμβουλευτούμε τα βιβλία μας.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει μάθει πραγματικά. Ήταν μία από τις τόσες επιβολές του χρόνου. Όπως εκείνες οι άλλες επιβολές που λένε ότι πρέπει κανείς να παντρευτεί, πράγμα που είναι πολύ καλό, υπό τον όρο να μην το επιβάλλει ο χρόνος και να είναι μία φυσική απόφαση δύο ανθρώπων που θέλουν να παντρευτούν αλλά όχι επειδή έκλεισε κανείς τα «κατάλληλα» χρόνια για αυτό.
Το πιο συνηθισμένο σλόγκαν είναι να λένε σε μία καημένη κοπέλα, πικραίνοντάς την για πάντα: "Παιδί μου, ήδη είσαι 25 χρονών, πότε θα παντρευτείς; Ήδη είναι καιρός, έτσι δεν είναι;" Και βέβαια, η καημένη νιώθει ότι τα 25 χρόνια είναι ένας τόνος που κουβαλάει στις πλάτες της, και επειδή δεν έχει παντρευτεί ακόμα, θα είναι στιγματισμένη για πάντα, επειδή δεν μπήκε στον τροχό του χρόνου, στο σημαδεμένο πράγμα. Όταν πλέον παντρεύονται και το παιδί δεν γεννιέται κάπως σύντομα, έρχεται η άλλη ερώτηση: "Παιδιά μου, ήδη είσαστε παντρεμένοι εδώ και τρία χρόνια, και τα μωρά;" Αυτό το καημένο ζευγάρι αισθάνεται βυθισμένο κάτω από ένα τεράστιο βάρος, επειδή μερικές φορές δεν μπορεί να απαντάει γιατί δεν έφτασαν, ή δεν τολμάει να πει ότι επειδή δεν μπορούν ή δε θέλουν.
Ο "χρόνος" υποδεικνύει ότι υπάρχει ένας κύκλος και είναι αναγκαίο, αναπόφευκτα αναγκαίο, να τηρήσει κανείς τον κύκλο και να φιλάει τα κάγκελα ένα- ένα, έτσι όπως είναι καταμερισμένα. Για να μη συνεχίσουμε με τα πιο θλιβερά κάγκελα, εκείνα που έρχονται αργότερα, όταν είναι κανείς γέρος και αυτή η λέξη σημαίνει ότι δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα.
Γέρος σημαίνει πικραμένος, θλιμμένος, μόνος, απομακρυσμένος, και πρέπει να τηρήσει κανείς το τυπικό του χρόνου. Δεν μπορεί να γελάει, δεν μπορεί να παίζει, δεν μπορεί να ονειρεύεται, δεν μπορεί να φοράει χρωματιστά, δεν μπορεί να αναζητάει τίποτα καινούργιο. Γιατί; Επειδή ο χρόνος υποδεικνύει ότι είναι γέρος. Και αυτός είναι ένας κύκλος που μας τρώει τη ζωή. Αυτός είναι ο μεγάλος κύκλος που εντάσσεται στο μικρό κύκλο της κάθε μέρας, που μας τρώει όλες τις ώρες, εφ' όσον είναι ήδη προκαθορισμένες.
Ώρες προκαθορισμένες για να σηκωθεί κανείς, για να ντυθεί, για να πλυθεί, για να διαβάσει, για να δουλέψει, για να φάει, για να συνεχίσει να δουλεύει, για να ξαναπλυθεί, για να ξανακοιμηθεί. Μερικές φορές είναι στη μέση η ώρα της Τ.V., ή η ώρα των ειδήσεων που διαβάζει κανείς ή του περιοδικού που ξεφυλλίζει βιαστικά. Και μένει κανείς περιμένοντας τον κύκλο, το μικρό κύκλο της ημέρας που εντάσσεται στο Μεγάλο Κύκλο, στον τεράστιο κύκλο της κάθε μέρας.
Δε θέλουμε να πούμε με αυτό ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από κάποιους ρυθμούς. Κάποιοι ρυθμοί της ζωής είναι απολύτως αναγκαίοι. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτούς. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το να παίζουμε όταν είμαστε παιδιά, από το να μεγαλώνουμε, από το να πρέπει να διαβάσουμε, από το να πρέπει να δουλεύουμε κάπου... Αυτό είναι απολύτως φυσικό. Αυτό που επιβάλλεται για να μην είμαστε φυλακισμένοι του χρόνου είναι να μην αφήσουμε τον ρυθμό να μας αιχμαλωτίσει, αλλά να τον νιώθουμε και να τον ζούμε σαν κάτι φυσικό.
Για να μπορούμε να ζούμε το χρόνο με τις φυσικές διαδικασίες του, θα έπρεπε να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε αυτά που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε δραστήριο χρόνο και παθητικό χρόνο. Θα ονομάσουμε "δραστήριο χρόνο" εκείνο που σημαίνει εξέλιξη και ανάπτυξη. Και "παθητικό χρόνο" εκείνο που σημαίνει αδράνεια όσον αφορά τέτοιες αξίες. Ο δραστήριος χρόνος δεν είναι αυτός που κινείται πολύ, είναι αυτός που μπορεί να περπατάει πολύ. Αλλά μερικές φορές περπατάει κανείς πολύ -πολύ αργά.
Ας θυμηθούμε σχετικά τις διάσημες ιστορίες των παραμυθιών με κούρσες ανάμεσα σε λαγούς και χελώνες, και πώς γενικώς κερδίζουν εκείνες, που είναι αργές, επειδή έχουν την πολύτιμη ικανότητα της συνέχειας, της εμμονής, της επιμονής. Έτσι λοιπόν, για να βγει κανείς από αυτή τη φυλακή πρέπει να έχει πραγματική επιθυμία να το κάνει κα να κατορθώσει την δυνατότητα να ζει ένα χρόνο πραγματικά δραστήριο.
Ας θεωρήσουμε ένα άλλο σημείο: αυτό του χρόνου ως μία μεγάλη ενέργεια. Εμείς, ως άνθρωποι, διαθέτουμε ενέργεια και έχουμε την ικανότητα να διαλέγουμε πού θα τη διοχετεύσουμε. Αναφερόμενοι στο χρόνο, το έξυπνο είναι να επενδύουμε την ενέργειά μας, όχι σ'αυτό που έχει την εξωτερική εμφάνιση πολλών ωρών, αλλά σ'αυτό που είναι όντως διαρκές, ή, για να χρησιμοποιήσουμε ένα φιλοσοφικό όρο, σε εκείνο που έχει μία εμφάνιση αιωνιότητας. Αν βάζουμε την ενέργειά μας στο αιώνιο και όχι στο περαστικό, ο χρόνος μας πραγματικά θα έχει εκμεταλλευτεί. Έτσι, αν ο χρόνος είναι ενέργεια, πρέπει να την καταμερίσουμε έξυπνα.
Η ενέργεια φτασμένη στο χρόνο μάς πλησιάζει στην αιωνιότητα, σε εκείνα τα βαθιά μυστήρια όπου τα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Έχουμε ακόμα κι άλλους παράγοντες να θεωρήσουμε εκτός από τον δραστήριο χρόνο που είναι εξέλιξη και τον χρόνο-ενέργεια που είναι αιωνιότητα. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι Νιότη. Τι είναι νιότη; Νιότη είναι ακριβώς να βγει κανείς από τη φυλακή του χρόνου.
Νιότη είναι να τοποθετήσουμε τη συνείδησή μας όχι σε ένα σώμα που προορίζεται να φθαρεί και να γεράσει, αλλά στο αιώνιο, σ' εκείνο που είναι πάντα και που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και να λέμε: "Εγώ είμαι". Επειδή υπάρχει μία συνέχεια από τότε που υπήρξαμε παιδιά, νέοι, ώριμοι, γέροι. Τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας; Ποιο είναι αυτό το νήμα που ενώνει όλες τις χάνδρες του κολιέ και που έρχεται από το βάθος του χρόνου για να σταθεί στο παρόν μας; Εκεί είναι που γεννιέται η νιότη χωρίς χρόνο, εκεί είναι που ανοίγονται τα κάγκελα της φυλακής... Με αυτούς τους τρεις παράγοντες μπορούμε να ριχτούμε πραγματικά στο να σπάσουμε εκείνο που μας έχει σταματημένους.
Αυτό, που μπορεί να φανεί για μας σχεδόν αδύνατο, ήταν όμως μία μελέτη στην οποία αφιέρωναν πολύ χρόνο -ας χρησιμεύσει ο πλεονασμός- οι αρχαίοι στις Σχολές Μυστηρίων, δεδομένου ότι, κατά κάποιον τρόπο, είχαν καταφέρει να χειρίζονται τον χρόνο. Πώς; Μέσω μίας συνείδησης και μιας προσοχής συνεχόμενων, και όχι με σκαμπανεβάσματα.
Γιατί εμείς έχουμε τόσο συχνά την αίσθηση ενός χρόνου που μας ταρακουνάει και μας διαπερνάει; Επειδή ζούμε με άλματα, επειδή η συνείδησή μας τοποθετείται σε κάθε σημείο μονάχα κάποιες στιγμές, αφού υπάρχουν πράγματα που της αποσπούν την προσοχή. Και η προσοχή μας απελπίζεται επειδή ο χρόνος της είναι βαρύς όσο δεν καταφέρνει συνέχεια. Ίσως ένα από τα πιο δυσκολοκατανόητα μυστικά αυτών των μεγάλων Σοφών να ήταν αυτό το αίσθημα συνέχειας και μιας συνείδησης τόσο σταθερής που ο χρόνος ησύχαζε και σταθεροποιούνταν και γινόταν δραστήριος, όσο η προσοχή μπορούσε να συμπεριλάβει όλα όσα χρειαζόταν.
Αυτοί επιτάχυναν τον χρόνο. Μετάλλαξαν το μέλλον σε παρόν. Επιτάχυναν την εξέλιξή τους, τη γνωσιολογική τους ικανότητα, κατανόησης, και με αυτή την επιτάχυνση χρόνου ανέλαβαν μία διάσταση μεγαλιότητας που μας προκαλεί θαυμασμό και μας κάνει να μιλάμε για μεγάλα Όντα, μεγάλους Δασκάλους, Μύστες. Ανάμεσα στις παλιές παραδόσεις που ακόμα διατηρούνται -αν και πετσοκομμένες και μερικές φορές ακατανόητες- μπορούμε να βρούμε αναφορά στις τελετές που γιορτάζονταν στην Αρχαία Αίγυπτο, στο Σαλιγκάρι της Αβύδου. Ηταν όλες οι τελετές σχετικές με το χρόνο.
Ο Κοχλίας ήταν το σύμβολο του Χρόνου, και ο άνθρωπος που διείσδυε σε μυστηριώδεις περιστροφές έπρεπε να περάσει μία σειρά δοκιμασιών συσχετισμένες με το Χρόνο. Βγαίνοντας, κάπως έπρεπε να είχε υπερβεί την αίσθηση του Χρόνου. Αυτό ήταν το σύμβολο που αποδίδονταν στο σαλιγκάρι, με το σπίτι στις πλάτες του, με το χρόνο του μικρών εμπειριών πάνω στην πλάτη του, αλλά με τη δυνατότητα να σηκώσει τα μάτια και τις κεραίες πάνω από το κεφάλι του, πάνω από το σώμα του, από τη νεκρή και βαριά ύλη.
Ήδη στην Αρχαία Αίγυπτο, νεαροί μαθητές -νεαροί με αυτή τη νιότη χωρίς φυλακή και χωρίς όριο- συγκεντρώνονταν στο εσωτερικό των ναών για να εορτάσουν τελετές στο Θεό του Χρόνου, στην ικανότητά τους να περάσουν πιο πέρα από εκείνο που τους παρακρατούσε. Σήμερα είμαστε φυλακισμένοι. Σχολές Μυστηρίων και Μυητικές; Δεν γνωρίζονται. Δυνατότητες να πραγματοποιούνται μαγικές τελετές; Λίγες ή καμία, εφ' όσον αυτά τα πράγματα θεωρούνται "αιρετικά". Ζούμε μία ιστορική στιγμή επιτάχυνσης των καιρών. ΄Ολα γύρω μας επιταχύνονται.
.jpg)
Όπως δέχονταν πολλοί σκεπτόμενοι και ιστοριογράφοι, η πάροδος της ζωής δεν είναι μία απλή ευθεία γραμμή συνεχόμενης κι ανοδικής εξέλιξης όπου η σημερινή ημέρα είναι πάντα καλύτερη από τη χθεσινή και η αυριανή θα είναι καλύτερη από τη σημερινή. Η ανοδική ιστορική διαδικασία δεν είναι μία γραμμή, αλλά μία σπείρα -όπως το Σαλιγκάρι των αιγυπτίων- που ανεβαίνει, αλλά το κάνει αργά, γύρο με γύρο, βήμα με βήμα. Σε οποιαδήποτε σπείρα, αν κάναμε τη φυσική δοκιμή, θα βλέπαμε στιγμές "στροφής" -κυρίως όταν είμαστε στο τσακ να αλλάξουμε κατεύθυνση- όπου γίνεται μία μικρή επιτάχυνση.
Είναι η επιτάχυνση της ώθησης που χρειαζόμαστε για να ανεβούμε ένα βήμα περισσότερο στην ιστορική στροφή που κάνουμε. Η ανάλυση των όσων συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, κατά μήκος όλης της Γης, μας επιτρέπει να καθορίσουμε ότι είμαστε σε μία από αυτές τις στιγμές όπου, φαινομενικά και κάτω από όψη κρύα και λίγο μοιρολατρική, προκύπτει φοβερή. Σ' αυτή τη στιγμή επιτάχυνσης δε μπορούμε να παίζουμε με τον παθητικό χρόνο, να μένουμε μέσα στα κάγκελα, επειδή αλλιώς η Ιστορία θα μας σκουπίσει. Πρέπει να παίξουμε με το να είμαστε συντονισμένοι με την Ιστορία. Πώς να το κάνουμε; Ο καθένας έχει στο χρόνο του, σε όλα τα επίπεδα, μία δυνατότητα να το κάνει.
Ο καθένας έχει στο φυσικό του χρόνο μία δυνατότητα να λογαριάσει καλύτερα τα λεπτά του. Ο καθένας έχει στο ψυχολογικό του χρόνο μία δυνατότητα να βρει καλύτερες και πιο καθαρές στιγμές. Ο καθένας έχει στο νοητικό του χρόνο τη δυνατότητα να διαλέξει τις γνώσεις ή να ερευνήσει τους νόμους ή έννοιες που να του επιτρέπουν να διευρύνει το χώρο της στενής φυλακής όπου κινούμαστε.
Ο καθένας έχει πνευματικά τη δυνατότητα να ψάξει τον εαυτό του και να τον βρει, και να εκπληρώσει εκείνη την απαίτηση που απαιτούνταν εδώ και πολύ καιρό στους αρχαίους Ναούς: "Γνώθι σ' αυτόν". Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να επιμηκύνουμε το χρόνο, τη ζωή, και να επιταχύνουμε τη διαδικασία εξέλιξης.
Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε νέοι. Εκ των πραγμάτων, είμαστε. Θα αρκούσε μονάχα να αλλάξουμε το σημείο συνείδησης.
Εμείς διευθύνουμε το χρόνο, δεν είναι ο χρόνος που μας καταπίνει εμάς. Τότε θα κυήσουμε το θαύμα τού να βγούμε από τον υλικό χρόνο, από τις ώρες που μας δείχνουν πώς "πρέπει" να είμαστε, το θαύμα τού να ανοίξουμε τα κάγκελα και να εκτοξεύσουμε προς τα εμπρός την ψυχή, που πάντα είναι νέα.
Να ανοίξουμε τα κάγκελα δε σημαίνει να εξαλείψουμε ρολόγια, την καθημερινή ζωή και την περίπλοκη ζωτική διαδικασία. Σημαίνει να ζούμε, εκτός από το χρόνο των ρολογιών, την άλλη ζωή στις άλλες Διαστάσεις, στους άλλους Χρόνους. Και κάθε μέρα να μη μας προκύψει 24ων ωρών, αλλά άπειρων ωρών.
... Τι πειράζει ότι μετρούν οι ώρες αν εγώ είμαι πέρα από αυτές τις ώρες, και έρχομαι από πριν από αυτές!
Ας είμαστε όλοι εμείς χωρίς φυλακή, άπειρα ελεύθεροι, άπειρα νέοι, άπειρα ανθρώπινοι, άπειρα εμείς.
Πηγή: nea-acropoli-athens.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου