Ο Αιθέρας στην αρχαιότητα, ακασικά αρχεία και κβαντική φυσική (με βιβλιογραφία - links)

Η παρούσα ανάρτηση είναι ένα τμήμα μιάς ανάρτησης – εργασίας μου 
(από 2 Φεβρουαρίου 2013), με τίτλο:

  «Τα Simulacra της Αμοργού – Ερμηνευτική προσέγγιση», 

Υπο τη μορφή που ακολουθεί, παρουσιάσθηκε - αναδημοσιεύθηκε

εν πρώτοις εδώ και μετά εδώ, εδώ, εδώ , εδώ , εδώ κι εδώ

Αρχαίες θεωρίες για τον αιθέρα

Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο (πεμπτουσία), μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος (Αριστοτέλης). Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον υλικό ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Αν και εθεωρείτο επιστημονικά «νεκρός», εδώ κι έναν αιώνα, ο Αιθέρας εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, ως μια θεωρία, για την ερμηνεία της παρατηρούμενης, αλλά ανεξήγητης «θάλασσας ενέργειας» και του «κοχλάζοντος κενού», που μας περιβάλει. Ο αιθέρας είναι απίστευτα λεπτός και διαπερνά τα πάντα, άβια και έμβια.

Οι σύγχρονοι επιστήμονες φυσικοί πλέον, κατά πλειοψηφία, δέχονται ότι ο χώρος που μας περιβάλει, αλλά και το Σύμπαν, είναι γεμάτα από «κοσμικό αφρό» (από αιθέρα, δηλαδή). Διαμέσου αυτού του «αφρού», γίνονται όλες οι ενεργειακές και υλικές αλληλεπιδράσεις στο ορατό Σύμπαν. Είναι αόρατος στους ανθρώπους, πάρα πολύ λεπτός, που διαπερνά τα πάντα. Τόσο η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, όσο και η Κβαντική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων, δέχονται ότι ο Κβαντικός αφρός είναι μια τεράστια και αόρατη δεξαμενή διαρκούς προσφοράς και απορροής υλοενέργειας, επάνω στην οποία στηρίζεται ο ορατός κόσμος. Πρόκειται για την αποκαλούμενη «Ενέργεια Μηδενικού Σημείου» (Zero-point Energy).

Σοφοί και ιδιαίτερα σκεπτόμενοι ερευνητές από τα πανάρχαια χρόνια, υποστήριζαν ότι υπάρχει ένα κοσμικό πεδίο που συνδέει τα πάντα, ένα είδος διαχρονικού και αιώνιου αρχείου στο οποίο είναι καταγεγραμμένα όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν (εικόνες, ήχοι, γεγονότα, κλπ.), όπου διασώζονται όλες οι πληροφορίες. 

Το πεδίο αυτό ονομάσθηκε Ακασικό αρχείο ή Ακασικό πεδίο ή Ακασικό χρονικό (Akashic field ή A-field). Είναι η διαρκής μνήμη του σύμπαντος, το διαρκές αρχείο όλων όσων συμβαίνουν και έχουν συμβεί ποτέ σε όλο το σύμπαν. 

Πρόσφατες ανακαλύψεις στην προωθημένη φυσική δείχνουν ότι το Ακασικό πεδίο (πάντοτε επιστημονικά θεωρούμενο), είναι πραγματικότητα και αντιστοιχεί στο πεδίο zero-point των επιστημόνων. 

Το πεδίο αυτό αποτελείται από μια θάλασσα κοσμικής ενέργειας από την οποία γεννώνται άτομα, γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field, αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy), μια πραγματική θάλασσα ενέργειας μέσα στην οποία κολυμπάμε, όπως τα ψάρια στη θάλασσα, μην έχοντας καμία αντίληψη της απεραντοσύνης του περιβάλλοντος. 

Μία από τις βασικές αρχές της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι ότι το απόλυτο κενό είναι εντελώς άδειο από ύλη και ενέργεια. Από την κβαντομηχανική όμως γνωρίζουμε ότι το απόλυτο κενό είναι γεμάτο ενέργεια. Σε ένα κενό, μετά από την απομάκρυνση όλης της ύλης και ενέργειας εξακολουθούν να υφίστανται απρόβλεπτες, τυχαίες διακυμάνσεις της λεγόμενης ενέργειας του κενού (μηδενικού σημείου).

Δηλαδή, η έννοια περί απολύτως κενού χώρου, δεν ισχύει πλέον στην επιστήμη. Υπάρχει στη θέση του κενού χώρου, ένα άπειρο πεδίο κοχλάζουσας δραστηριότητας, όπου μικροσκοπικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, διακυμαίνονται συνεχώς, ακόμα και όταν οι θερμοκρασίες αγγίζουν το απόλυτο μηδέν (-2730 C, η κατώτατη δυνατή θερμοκρασία στο σύμπαν, σύμφωνα με τις σημερινές επιστημονικές προσεγγίσεις).

Εντός του Σύμπαντος χώρου και εντός του “κβαντικού αφρού” (αιθερικού πεδίου), δραστηριοποιούνται τα μορφογενετικά πεδία, τα οποία «αντλούν» ενέργεια και “πληροφορίες” από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field (τα Ακασικά αρχεία). Στην εξελικτική βιολογία, το μορφογενετικό πεδίο (morphogenetic field) είναι μια ομάδα κυττάρων που είναι ικανά να αντιδρούν σε διακριτά και τοπικά βιοχημικά σήματα, οδηγώντας σε συγκεκριμένες μορφολογικές δομές ή όργανα. 

O Dr. Sheldrake υποστηρίζει πως η μνήμη, η εξέλιξη και η μάθηση συμβαίνουν έξω από το νου. Ισχυρίζεται πως η μεταβολή, η εξέλιξη και η εμβρυακή ανάπτυξη δεν ρυθμίζονται απ’ την αλληλεπίδραση των DNA και του περιβάλλοντος, όπως πίστευαν μέχρι τώρα οι βιολόγοι. Ακόμη ισχυρίζεται πως τα έμβρυα και ο εγκέφαλός τους αναπτύσσονται συντονιζόμενα με μια καινούργιου είδους (άυλη) διασταλτική δύναμη που ονομάζεται μορφογενετικό πεδίο. 

Όπως ένα μαγνητικό πεδίο δίνει τον προσανατολισμό για τα ειδικά σχήματα που θα δημιουργήσουν τα ρινίσματα του σιδήρου, έτσι κι αυτή η καινούργια δύναμη, μπορεί να σχηματίσει σώμα και νου. 

Με άλλα λόγια, η θεωρία προτείνει ότι κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται, είναι πανομοιότυπη με την προϋπάρχουσα, γιατί 'θυμάται' τη μορφή της μέσω της επανάληψης και ότι κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών, σαν οδηγό για την εμφάνισή της. 'Ετσι είναι πιθανόν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να παράγονται απο την φύση, δια μέσου των γεωλογικών αιώνων και στα πλαίσια των προαιώνια θεσπισμένων απο τον Θεο-Δημιουργό, νόμων, ομοιώματα-simulacra, τα οποία είναι αντίγραφα παλαιότερων υπαρχόντων (φυσικών ή τεχνητών) που για κάποιο λόγο, έχουν εξαφανισθεί.

Η Θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας

Ο Paul A. LaViolette είναι ο δημιουργός της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας. Σύμφωνα με αυτή, ύλη αναπαράγει όμοια ύλη ("Αρχή της Δημιουργίας του δημιουργού του σύμπαντος"), με όμοια κινητική κατάσταση και η ενέργεια (υπό μορφή θερμότητας) αναπαράγει ενέργεια (υπό μορφή θερμότητας). Υποστηρίζει την Μορφογένεση (ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ) των διαφόρων υλικών (πετρωμάτων και σωμάτων) η οποία δεν ερμηνεύεται με κανέναν από τους υπάρχοντες νόμους της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών. 

Ο σχηματισμός των υλικών, σύμφωνα με εκείνον, οφείλεται, όχι στην χημεία, αλλά στον τόπο που βρέθηκε το υλικό αυτό. Αποδεχόμαστε έτσι την ύπαρξη ενός μη ομοιογενούς πεδίου που διαμορφώνεται τοπικά και είναι υπεύθυνο για τις παρατηρούμενες ιδιαιτερότητες των πετρωμάτων από τόπο σε τόπο. Δεχόμαστε δηλαδή ότι ο χώρος και τα μορφογενετικά πεδία, επιβάλλουν τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις.

'Έτσι σύμφωνα με την θεωρία αυτή, είναι πιθανόν τοπικά, σε κάθε περιοχή, με το πέρασμα των γεωλογικών αιώνων, η φύση, νομοθετημένη και ρυθμιζόμενη απο τον έλλογο Δημιουργό Θεό μέσα στα πλαίσια των γνωστών, (αλλά και των περισσότερων άγνωστων επι του παρόντος νόμων του Σύμπαντος και της μητέρας φύσεως), να “σμιλεύει”, να “αποτυπώνει” σχήματα με “πατρόν-πρότυπο”, δείγματα απο την ίδια την φύση. 

Και αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, μέχρι το τέλος του παρόντος κόσμου και της ιστορίας του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΛΕΤΗ:

-http://paishellas.blogspot.gr/2014/01/links_11.html
-http://paishellas.blogspot.gr/2015/01/links.html

-http://paishellas.blogspot.gr/2013/09/links_13.html

-http://paishellas.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%92%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9F%CE%9C%CE%97%CE%A7%CE%91%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97

-http://paishellas.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CE%9A%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9A%CE%91%20%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%95%CE%99%CE%91

-http://paishellas.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%92%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%20%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%9F

-http://paishellas.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%92%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%20%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%94%CE%97%CE%A3%CE%97

 -http://paishellas.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%92%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%91%20%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%94%CE%9F%CE%9E%CE%91

 -http://paishellas.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7284.html

-http://paishellas.blogspot.gr/2013/12/rupert-sheldrake.html

Διαβάστε περισσότερα... »

Rupert Sheldrake: Από τα Μορφικά Πεδία στον Εκτεταμένο Νου

Πώς η βιολογία εξηγεί την τηλεπάθεια και άλλες ασυνήθιστες θεωρήσεις.

Το Σεπτέμβριο του 1981 το περίβλεπτο επιστημονικό περιοδικό Nature δημοσίευσε ένα ανυπόγραφο Editorial (που θεωρήθηκε ότι προερχόταν από τον εκδότη του περιοδικού, Sir John Maddox) με τον εμπρηστικό τίτλο "A book for burning?" (Ένα βιβλίο για κάψιμο;).

Μέχρι τη στιγμή της έκδοσης του βιβλίου του ο Sheldrake ήταν ένας ευυπόληπτος και ανερχόμενος φυσιολόγος φυτών και είχε απολάβει ακαδημαϊκές τιμές που περιλάμβαναν μια υποτροφία του Κολλεγίου του στο Cambridge. 

Η παραφορά που φούντωσε μετά από την επίθεση που του έγινε από το Nature έβαλε ένα τέλος στην ακαδημαϊκή του καριέρα και τον κατέστησε ανεπιθύμητο στην επιστημονική κοινότητα. 

Για τον Sheldrake λοιπόν, η συγκεκριμένη έκδοση αποτέλεσε μια CLM! (career-limiting move, Κίνηση Περιορισμού Καριέρας). Η συγκεκριμένη έκφραση χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, και σε ακαδημαϊκούς κύκλους για να υποδηλώσει μια δράση που είναι πιθανό να προκαλέσει τον υποβιβασμό ή την απώλεια του κύρους του ατόμου που κάνει τη συγκεκριμένη δράση).

Στο πρώτο του βιβλίο ο Sheldrake υποστήριξε ότι η φύση έχει μια εγγενή μνήμη και εξελίσσεται θεμελιωδώς. Ανέπτυξε περαιτέρω αυτές του τις ιδέες στο δεύτερο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1995 με τίτλο "The Presence of the Past" (Η Παρουσία του Παρελθόντος) στο οποίο εξερεύνησε τις συνέπειες της υπόθεσής του για τα 'μορφικά πεδία', όχι μόνο στη σφαίρα της Χημείας και της Βιολογίας, όπως είχε κάνει στην πρώτη του έκδοση, αλλά επίσης στη σφαίρα της Ψυχολογίας, της Κοινωνίας και του Πολιτισμού. 

Στα δύο αυτά βιβλία του, που απαρτίζουν τις δύο κύριες θεωρητικές του εργασίες, ο Sheldrake θέτει τον εαυτό του απέναντι στις ορθόδοξες επιστημονικές θεωρίες που εκτιμούν ότι οι νόμοι της φύσης δεν αλλάζουν. Με δύο ακόμα βιβλία του, το "Seven Experiments That Could Change the World" (Επτά Πειράματα που θα μπορούσαν να Αλλάξουν τον Κόσμο, 1995) και "The Sense of Being Stared At" (Η Αίσθηση του να σε Κοιτάζουν Επίμονα, 2003) ο Sheldrake πρότεινε μια ακόμα υπόθεση σχετικά με το ότι ο νους εκτείνεται πέρα από τα συνήθως θεωρούμενα όριά του.

Η Θεωρία των Μορφικών Πεδίων

Ο Sheldrake ορίζει τα πεδία με αρκετά γενικό τρόπο ως "μη υλικές περιοχές επίδρασης" που είναι φυσικώς 'πραγματικές', αν και δεν είναι άμεσα εντοπίσιμες από τις αισθήσεις μας. Έχουν συνεχή και ολιστική ποιότητα και δεν χωρίζονται. 

Πέρα από την εφαρμογή της προαναφερθείσας περιγραφής στα γνωστά και οικεία στους περισσότερους φυσικά πεδία, ο Sheldrake θεώρησε ότι υπάρχουν κι άλλα πεδία όπως τα βιολογικά 'μορφογενετικά' που τα ορίζει ως "η κατάσταση στην οποία το ζωντανό σύστημα οφείλει την τυπική του οργάνωση και τις ιδιαίτερες του δραστηριότητες". 

Σύμφωνα με τον Sheldrake, υπάρχουν εμβριθείς αναλογίες μεταξύ των οργανωτικών αρχών της βιολογικής σφαίρας και των γνωστών πεδίων της φυσικής, καθώς τα πεδία θεωρούνται ικανά για την παραγωγή χωρικής τάξης. Μια άλλη επίσης σημαντική ιδέα στη θεωρία του είναι μια έννοια 'ενδελέχειας' που χαρακτηρίζει τα πεδία καθώς έχουν τη δυνατότητα της αυτο-οργάνωσης και της κατευθυντικότητας σε στόχους, όπως ακόμα ένα σημαντικό αιτιακό ρόλο στο να οδηγούν τα συστήματα που βρίσκονται κάτω από την επιρροή τους προς χαρακτηριστικά πρότυπα οργάνωσης.

Σημαντική έννοια στη θεωρία των μορφογενετικών πεδίων είναι αυτή του βιολογικού πεδίου, καθώς οι γενικεύσεις που κάνει ο Sheldrake για τη θεωρία του δεν ξεκινούν από τα φυσικά πεδία και επεκτείνονται σε ανώτερης τάξης πεδία, όπως παραδοσιακά θα μπορούσε κανείς να το κατανοήσει, αλλά έχουν ως αφετηρία τα βιολογικά πεδία, ώστε τα φυσικά κατανοούνται ως κατώτερες μορφές των βιολογικών. 

Έχουν δε, εκτός από οργανωτικές ιδιότητες, μια στοιχειώδη μνήμη, διάρκεια και κατευθυντικότητα, κάτι που τα καθιστά ως έχοντα έναν βαθμό νοητικότητας. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, τα μορφογενετικά πεδία εξελίσσονται, έχουν εγγενή μνήμη και μπορούν να επηρεαστούν από κάτι που συνέβη στο παρελθόν, όπως επίσης να αποκτήσουν 'συμπεριφορές'.

Οι παραπάνω ιδιότητες εφαρμόζονται επίσης και στα ανώτερης τάξεως πεδία, στα οποία προκύπτει και η αναγκαιότητα να εξηγηθεί το πρόβλημα του φαινομένου της συνείδησης. Ο Sheldrake διακρίνει μεταξύ συνειδητής νοητικής δραστηριότητας και συμπεριφοράς και εξηγεί την πρώτη μέσω ενός πρόσθετου είδους πεδίων, των νοητικών πεδίων. Ενώ τα συμπεριφορικά πεδία οργανώνουν τις συνήθεις δραστηριότητές μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε, η συνειδητή νοητική δραστηριότητα, όπως η σκέψη και η λήψη αποφάσεων, δεν περιλαμβάνει πάντα εμφανή δράση και οργανώνεται από διαφορετικού είδους πεδία. 

Οι εξηγήσεις που δίνονται σε ψυχολογικές ιδιότητες είναι ωστόσο δύσκολες, εφόσον τα πεδία, εξ' ορισμού, έχουν χωρικές ιδιότητες ενώ τα ψυχολογικά και νοητικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα ο ποιοτικός χαρακτήρας των εμπειριών, δεν καταλαμβάνουν κατ' ανάγκη χώρο, γι' αυτό άλλωστε είχαν διαχωριστεί και από τον Descartes ως res Cogitans (νοητική υπόσταση) σε αντιδιαστολή με την res Extensa (εκτατή υπόσταση), επειδή σε αντίθεση με την ύλη δεν καταλαμβάνουν κάποιον χώρο. Η γενίκευση συνεπώς των βιολογικών μορφογενετικών πεδίων σε θέματα συνείδησης παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα.

Ένα ακόμα προβληματικό σημείο στη θεωρία του Sheldrake είναι η προέλευση των πεδίων, για την οποία ο Sheldrake διατηρεί μια αγνωστικιστική άποψη. Δεν παίρνει ξεκάθαρα θέση για το από που προέρχονται, υποθέτοντας ότι ίσως ακόμα και να εμφανίζονται αυτόματα από το πουθενά. Ή μπορεί να οργανώνονται από κάποιο υψηλότερο είδος πεδίου, ή τέλος μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια εκδήλωση προϋπαρχόντων αρχετύπων που πριν από την εκδήλωσή τους ήταν εντελώς υπερβατικά. Το τελευταίο αυτό σημείο κάνει τη θεωρία του ακόμα πιο αμφισβητήσιμη, εφόσον οι επιστημονικές θεωρίες που προτείνονται θα πρέπει να εξηγούνε περισσότερα πράγματα από αυτά που αφήνουν ως ερωτήματα όταν διατυπώνουν τις υποθέσεις τους και επίσης θα πρέπει να διέπονται από οντολογική οικονομία.

Ο 'εκτεταμένος νους' του Sheldrake

Η θεωρία αυτή του Sheldrake προορίζεται να ερμηνεύσει τα συνήθη αντιληπτικά φαινόμενα των ανθρώπων και των ζώων, αλλά επίσης και πιο ασυνήθιστα είδη φαινομενικώς εξωαισθητήριας ανθρώπινης και ζωικής αντίληψης, όπως η αίσθηση του να σε κοιτάζει κάποιος επίμονα, η τηλεπάθεια και η πρόγνωση. 

Ο Sheldrake έχει στηρίξει την υπόθεση της εξωαισθητήριας αντίληψης που υποστηρίζει σε διάφορα πειράματα που έχουν γίνει αντικείμενο αμφισβήτησης από πολλούς επιστήμονες, κυρίως ως προς την πειραματική μεθοδολογία που έχει χρησιμοποιήσει. Αφορμή για την ανάπτυξη της θεωρίας του ήταν, όπως ο ίδιος δηλώνει, η ανάγκη εξήγησης κάποιων πολύ συχνών ανεξήγητων ανθρώπινων και ζωικών ικανοτήτων, που δεν τις θεωρεί ως παραφυσικές ή υπερφυσικές, αλλά μέρος της βιολογικής μας φύσης.

Ο βασικός του ισχυρισμός είναι ότι ο νους εκτείνεται προς τα έξω στον κόσμο πέρα και γύρω από το σώμα και αυτή η έκταση του νου συμβαίνει μέσω πεδίων που συνδέουν οργανισμούς με το περιβάλλον τους και μεταξύ τους. Έτσι, η θεωρία του αποτελεί μια προέκταση της θεωρίας των μορφικών πεδίων που είχε παλιότερα διατυπώσει. Στο νέο ερευνητικό του εγχείρημα όμως, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη φύση του νοητικού πεδίου το οποίο είχε εισάγει στα δύο παλιότερα βιβλία του. Το περιγράφει ως:

Τα μορφικά πεδία υπόκεινται επίσης των αντιλήψεών μας, των σκέψεων και των άλλων νοητικών διεργασιών. Τα μορφικά πεδία των νοητικών διεργασιών καλούνται νοητικά πεδία. Μέσω των νοητικών πεδίων, ο εκτεταμένος νους απλώνεται προς τα έξω στο περιβάλλον μέσω της προσοχής και της πρόθεσης και συνδέεται με άλλα μέλη των κοινωνικών ομάδων. Αυτά τα πεδία βοηθούν να εξηγηθεί η τηλεπάθεια, η αίσθηση του να σε κοιτάζει κάποιος έντονα από πίσω, η μαντεία και η ψυχοκίνηση. Μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην κατανόηση των προαισθημάτων και των προγνώσεων μέσω προθέσεων που προβάλλονται στο μέλλον.

(Sheldrake 2003, The Sense of Being Stared At).

Αν και βασιζόμενα στον εγκέφαλο, τα νοητικά πεδία εκτείνονται πέρα από αυτόν και περιλαμβάνουν, σύμφωνα με τον Sheldrake, εγγενή μνήμη μέσω μορφικού συντονισμού. Παρομοιάζει ακόμα τη λειτουργία του εκτεταμένου νου με τη συμπεριφορά μιας αμοιβάδας που προεκβάλλει ψευδοπόδια για να τραφεί και για να μετακινηθεί. 

Θεωρεί τη συμπεριφορά αυτή της αμοιβάδας ως θεμελιώδη, τόσο για την βιολογική δομή και λειτουργία του εγκεφάλου που βασίζεται σε νευρικά κύτταρα τα οποία παρουσιάζουν αμοιβαδοειδείς συμπεριφορές, όσο και για τον ίδιο το νου που στέλνει νοητικά ψευδοπόδια πέρα από το σώμα και δημιουργεί δίκτυα από αλληλοσυνδέσεις με άλλους νόες. Η αναλογία αυτή που κάνει δεν είναι μεταφορική. Απεναντίας, θεωρεί ότι, στην περίπτωση της οπτικής προσοχής για παράδειγμα, ένα οπτικό ψευδοπόδιο εκτείνεται προς τα έξω από το σώμα ώστε να αγγίξει το αντικείμενο της προσοχής και να το επηρεάσει.

Αναλόγως, εικόνες προεκβάλλονται έξω από τα κεφάλια μας μέσω νοητικών πεδίων. Ο ισχυρισμός αυτός αναφέρεται στο φαινόμενο της όρασης. Ενώ παραδοσιακά θεωρείται πως όταν βλέπουμε, το φως κατευθύνεται στους υποδοχείς του αμφιβληστροειδή μας και στη συνέχεια κωδικοποιείται και επεξεργάζεται εσωτερικά μέσω των οπτικών νευρικών οδών και των αντίστοιχων εγκεφαλικών κέντρων, η θεωρία του προτείνει ότι αμέσως μετά την προβολή της εικόνας εσωτερικά υπάρχει μια εξωτερική προβολή της εικόνας. 

Αυτό καθιστά την όραση μια αμφίδρομη διαδικασία. Η εσωτερική παράμετρος της όρασης δημιουργεί εσωτερικές εικόνες στον εγκέφαλο ενώ η εξωτερική εικόνα επιστρέφει στο αντικείμενο που την προκάλεσε και μας βοηθάει να προσανατολιστούμε στον κόσμο. Υποστηρικτικό των απόψεων αυτών είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να το νιώσουν όταν κάποιος τους κοιτάζει έντονα χωρίς να τον κοιτάνε (π.χ. από πίσω).

Θεωρίες και Προβλήματα

Με την έκθεση των θεωριών του Sheldrake, ιδιαίτερα των σημείων που έχουν να κάνουν με τα νοητικά φαινόμενα, είναι φυσικό να αναρωτηθεί κανείς για τις οντολογικές παραδοχές που υπόκεινται των θέσεών του. Είναι προφανές ότι προσπαθεί να συμβιβάσει τα νοητικά φαινόμενα με φαινομενικά φυσικαλιστικές εξηγήσεις και αυτό το κάνει δίνοντας νέες ερμηνείες σε παραδοσιακά φυσικαλιστικές έννοιες όπως τα πεδία και ερμηνεύει εκ νέου τις νοητικές ιδιότητες. 

Από τη μια μεριά επαναδιατυπώνει την έννοια του πεδίου δίνοντάς του πολλά επιπλέον χαρακτηριστικά που το κάνουν να συγγενεύει με τη νοητική σφαίρα φαινομένων και από την άλλη μεριά προτείνει έναν 'φυσικό' μηχανισμό για τα νοητικά φαινόμενα, στον οποίο αυτό μηχανισμό χρησιμοποιεί τα μορφικά πεδία τα οποία κατάλληλα έχει προσαρμόσει.

Ένα αρκετά αμφισβητήσιμο σημείο είναι το πώς μέσα στο θεωρητικό σύστημα που προτείνει, καταφέρνει και να εξηγήσει ασυνήθιστα, αν όχι έντονα αμφισβητούμενα, αντιληπτικά φαινόμενα, αλλά τα χρησιμοποιεί ταυτόχρονα για να στηρίξει περαιτέρω τους ισχυρισμούς του. Εν ολίγοις, προτείνει έναν μηχανισμό για να εξηγήσει κάποια φαινόμενα που υποθέτει ότι υπάρχουν και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τα ίδια αυτά φαινόμενα για να στηρίξει την ισχύ του μηχανισμού αυτού.

Παρόλα τα διάφορα προβληματικά σημεία που μπορεί να εντοπίσει κανείς στις θεωρίες του Rupert Sheldrake, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι χαρακτηρίζονται από κάποιου είδους 'κομψότητα' και σίγουρα από μεγάλη ευρηματικότητα και πρωτοτυπία. 

Αν και πολλοί είναι εκείνοι που έχουν πολεμήσει τις απόψεις του χαρακτηρίζοντάς τις ως αντιεπιστημονικές, δεν θα πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι κάποια σημεία των θεωριών του προσφέρουν σημαντικές και πολύ χρήσιμες ενοράσεις για το πώς λειτουργούν συστήματα τα οποία απαρτίζονται από πολλά μέρη τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και που παρουσιάζουν αναδυόμενες συμπεριφορές, πεδίο το οποίο είναι σε ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη στις μέρες μας.

Σύνθεση άρθρου: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

ΠΗΓΕΣ:
Anthony Freeman, The Sense of Being Glared At (What Is It Like to be a Heretic?), Journal of Consciousness Studies, 12, No. 6, 2005, pp. 49

Fraser Watts, Morphic Fields and Extended Mind - An Examination of the Theoretical Concepts of Rupert Sheldrake, Journal of Consciousness Studies, 18, No. 11 - 12, 2011, pp. 20324

πηγή-news.pathfinder.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Νους, Μορφογενετικά πεδία, Κβαντική φυσική...

πηγή

Η σημερινή επιστήμη δεν μπορεί να βρει απάντηση στο πως η συνείδηση δημιουργείται από την ύλη. Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι ψάχνει λάθος ερώτημα. Σήμερα ολοένα και αυξάνει η δημοτικότητα της θεωρίας πως η ύλη είναι αποτέλεσμα της συνείδησης και όχι το αντίστροφο! Τα πάντα που νομίζουμε πως "υπάρχουν" είναι εκφάνσεις των αισθήσεων μας. Με αυτή την έννοια το δέντρο που βλέπω να "υπάρχει" είναι κάτι που έχει δημιουργήσει ο εγκέφαλος μου αντιλαμβανόμενος και ερμηνεύοντας τα σήματα των αισθητηρίων οργάνων μου.

Ο "υπαρκτός" λοιπόν κόσμος αποτελεί αποτέλεσμα και όχι την αιτία. Από την άλλη η συνείδηση φαίνεται να είναι πολύ πιο θεμελιώδης στην ουσία της από την ύλη. Μπορείς να αμφισβητήσεις πως αυτό το post που βλέπεις υπάρχει (στην πιο απλή περίπτωση κάποιος που είναι τυφλός δεν το βλέπει), αλλά ποτέ δεν θα αμφισβητήσεις την ικανότητα ΟΛΩΝ των ανθρώπων να μιλάνε για το "εγώ" τους, σαν συνειδητά όντα. Με άλλα λόγια η συνείδηση έχει τα πρωτεία επί της ύλης και όχι το αντίστροφο.

πηγή

Η σύγχρονη επιστήμη (κυρίως η κβαντική φυσική) έχει αναδείξει το ρόλο του παρατηρητή στη διαμόρφωση της «πραγματικότητας». Ο παρατηρητής δεν είναι πλέον ένα άβουλο ον αλλά αυτός που ουσιαστικά αποφασίζει για το τι θα δει. Η συνείδηση από «αποτέλεσμα της ύλης» (κάτι που πίστευαν χωρίς αποδείξεις αλλά δογματικά οι οπαδοί του δόγματος του υλισμού) έχει μετατραπεί σε «πηγή της πραγματικότητας». 

Ακόμα και τα δομικά συστατικά της ύλης, τα άτομα, είναι πλέον κύματα πιθανοτήτων που λαμβάνουν υπόσταση ανάλογα με την αλληλεπίδραση τους με όντα με συνείδηση. Με αυτή την έννοια τα άτομα είναι περισσότερο κάτι σαν «ιδέες» παρά σαν «μπάλες» που κινούνται από εδώ και από εκεί [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter].

Η μυστηριώδης κυματοσυνάρτηση παράγει ένα σύνολο πιθανοτήτων οι οποίες όλες υφίστανται ταυτόχρονα (κβαντομηχανική επαλληλία / υπέρθεση καταστάσεων). Και μόνο όταν υπάρξει αλληλεπίδραση με ένα ον με συνείδηση, η εν λόγω κυματοσυνάρτηση καταρρέει σε μία πραγματικότητα. (για παράδειγμα στο πείραμα της διπλής σχισμής, καμία αλληλεπίδραση με το βαρυτικό πεδίο, με ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή με τα σωματίδια των ανιχνευτών δεν προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης - μόνο όταν υπάρξει παρατήρηση από άνθρωπο έχουμε αυτή την κατάρρευση)

Σε πείραμα που έγινε (Schmidt, 1976), το αποτέλεσμα μιας γεννήτριας τυχαίων αριθμών καταγράφηκε σε δύο κασέτες ήχου. Ανάλογα με το (τυχαίο) αποτέλεσμα καταγράφεται ένα κλικ στο δεξιό ή το αριστερό κανάλι ήχου. Η μία κασέτα φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο. Την άλλη τη βάζουν να την ακούσει κάποιος με τον στόχο να επηρεάσει με τη θέληση του το αποτέλεσμα. 

Ενώ κανονικά η κασέτα πρέπει να έχει καταγράψει ίδιο αριθμό δεξιών και αριστερών κλικ, αυτός που την ακούει θέλει να επηρεάσει με τη σκέψη του το αποτέλεσμα. Σκέφτεται ότι θέλει περισσότερα κλικ στο δεξί αυτί. Και το πετυχαίνει, με ένα στατιστικά σημαντικό τρόπο! Και το πιο σημαντικό: ΑΦΟΥ ακούστηκε η πρώτη κασέτα και "επηρεάστηκε" με τον τρόπο που προανέφερα ΚΑΙ η κασέτα που είχαν κλεισμένη στο χρηματοκιβώτιο είχε τον ίδιο αριθμό περισσότερων δεξιών κλικ! (δες το κομμάτι "PK Effects with Pre-Recorded Random Events" στο http://www.fourmilab.ch/rpkp/strange.html)

Παρομοίως κάτι τέτοιο παρατηρούμε και στο Quantum Zeno effect (Κβαντικό Φαινόμενο Ζήνωνα): Όταν κάποιος παρατηρεί συνεχώς ένα ασταθές σωματίδιο που κανονικά διασπάται, τότε αυτό ΔΕΝ διασπάται για όσο το παρατηρεί κάποιος! [πηγή] Και μην ξεχνάμε και το πείραμα καθυστερημένης επιλογής του Wheeler, στο οποίο η συνειδητή επιλογή μας να παρατηρήσουμε κάτι επηρεάζει την πραγματικότητα που σχετίζεται με αυτό το κάτι, ακόμα και το παρελθόν του! [πηγή]

Εμείς επηρεάζουμε την πραγματικότητα! Αποδεδειγμένα!

Σύγχρονες θεωρίες περί μορφογενετικών πεδίων (morphogenetic fields) [βλ. Sheldrake] αναφέρουν επίσης πως ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάζει με τη βούληση του πεδία που διατρέχουν το χώρο και σαν αποτέλεσμα να επηρεάζει με το νου του την ύλη (κάνοντας έτσι τις συνάψεις των νευρώνων να ανοιγοκλείνουν όποτε εμείς το θέλουμε), να επηρεάζει άλλους από απόσταση (ζώα αναφέρονται να μαθαίνουν το ίδιο «κόλπο» όταν κάποιο άλλο παρόμοιο ζώο το μαθαίνει χιλιάδες μίλια μακριά), να έχει επιθανάτιες εμπειρίες (Near-Death experiences) [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter], να διατηρεί τη μνήμη του σαν άνθρωπος σε έναν εγκέφαλο που δεν φαίνεται να έχει κάπου ένα συγκεκριμένο μέρος που φυλάσσει τις μνήμες [βλ. Francis Crick, "Μνήμη - Από τον νου στα μόρια" των Larry R. Squire και Eric R. Kandel], να αποκτά διαφορετικά όργανα από κύτταρα που όλα διαθέτουν παντού το ίδιο DNA, να παραμένει ο «ίδιος» ακόμα και μετά από πλήρη αμνησία, κλπ.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος όπου αποθηκεύονται οι μνήμες... ["Μνήμη - Από τον νου στα μόρια"]

Αν η μνήμη αποθηκεύεται στον εγκέφαλο, τότε πρέπει τα κύτταρα του εγκεφάλου και η δομή τους να παραμένει ίδια για χρόνια. Και ξέρουμε ότι αυτό ΔΕΝ γίνεται 

[Francis Crick, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8].

Πολλές έρευνες έχουν γίνει σε ζώα που τους έχουν αφαιρεθεί έως και το 60% του εγκεφάλου και αυτά συνεχίζουν να θυμούνται αυτά που έχουν μάθει [Boycott, "Learning in the Octopus", p.44]. Όταν αφαιρείται η περιοχή του εγκεφάλου που "βλέπουμε" τώρα πως λειτουργεί πιο έντονα όταν θυμόμαστε κάτι, κάποιο άλλο σημείο του εγκεφάλου παίρνει το ρόλο αυτό. 

Σε κοτόπουλα που έμαθαν συγκεκριμένα "κόλπα" αφαίρεσαν χειρουργικά τα κομμάτια του εγκεφάλου τα οποία είχαν δει (με ραδιενεργές ουσίες που είχαν εγχύσει) πως αποτέλεσαν το μέρος αποθήκευσης αυτών των μνημών και όμως στη συνέχεια τα ζώα μπορούσαν και πάλι να κάνουν αυτό που είχαν μάθει [Sheldrake, The presence of the past, p.165]. 

Και το πιο απλό: ΚΑΘΕ μέρα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου αλλάζουν. 

Εσύ μένεις ο ίδιος. Πως γίνεται αυτό, αν όλο μας το Είναι βασίζεται στην ύλη; 

Αν η περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μάθηση καταστραφεί, τότε ο εγκέφαλος τη δημιουργεί ξανά σε άλλο σημείο! [πηγή] Πως μπορεί να ερμηνευτεί πιο εύκολα αυτό αν όχι με την ύπαρξη ενός άυλου ΕΚΤΟΣ του εγκεφάλου "κάτι" που καθορίζει τα της υλικής υπόστασης του νου;

Όλες οι σύγχρονες επιστημονικές παρατηρήσεις είναι περισσότερο συμβατές με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι ένα μέσο μετάδοσης ή/και εκδήλωσης της συνείδησης (και δη ένα μέσο που περιορίζει την εκδήλωση της συνείδησης σε μεγάλο βαθμό) παρά με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι η μηχανή "παραγωγής" της συνείδησης.

Και περιττό να πούμε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου σαν ΦΙΛΤΡΟ (που περιορίζει τη δυνατότητα μας να δούμε ολοκληρωμένα την πραγματικότητα) είναι μια θεωρία που εξηγεί καλύτερα από κάθε άλλη τις Μεταθανάτιες Εμπειρίες (Near Death Experiences - NDE) και τα άλλα παραψυχολογικά φαινόμενα που η σύγχρονη επιστήμη δεν θέλει να ερευνήσει (δεν θέλω να ψάξω στο υπόγειο, γιατί φοβάμαι τι μπορεί να βρω εκεί)...

Σύμφωνα μάλιστα με τον Schiller "η ύλη είναι μια εκπληκτική υπολογιστική μηχανή που ρυθμίζει και περιορίζει τη συνείδηση την οποία περιέχει" ("matter is admirably calculated machinery for regulating, limiting and restraining the consciousness which it encases"), ενώ σύμφωνα με τον Bergson "ο εγκέφαλος κατευθύνει και περιορίζει το μυαλό" ("the brain canalizes and limits the mind")... [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter] [9, 10]

Πειράματα γνωστών επιστημόνων και πανεπιστημίων έχουν δείξει ότι η συνείδηση δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη λειτουργία του εγκεφάλου. (βλ. Μη-τοπική συνείδηση. Όντας Θεός.) Περιπτώσεις ανθρώπων που βλέπουν πράγματα χιλιάδες μίλια μακριά ή που επηρεάζουν ανθρώπους ή πράγματα με τα οποία δεν είναι σε επαφή δείχνουν ότι είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.

 πηγή

 

Ο νους δεν είναι ο δούλος της ύλης, αλλά ο αφέντης της. Και φαίνεται πως η σύγχρονη επιστήμη θα αλλάξει σύντομα Παράδειγμα (paradigm shift - βλ. εδώ) και θα κινηθεί προς πιο ολιστικές μορφές σκέψης (βλ.Νοητικές Επιστήμες). Ένα ηλεκτρόνιο είναι ένα ηλεκτρόνιο. 

Πολλά ηλεκτρόνια είναι πολλά ηλεκτρόνια. Πως κάποιοι επιστήμονες καταφέρανε και έπεισαν τους εαυτούς τους πως αυτά τα σωματίδια θα μπορούσαν να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι; Γιατί δεν πιστέψανε αυτό που αισθάνονται, αλλά αφέθηκαν σε ανούσια τεχνητά υλιστικά δόγματα;

Από αρχαιοτάτων χρόνων αναζητούσαμε την ψυχή μας. Και όπως έλεγε και ο πολύς Blaise Pascal, «Δεν θα με αναζητούσες, αν δεν με είχες ήδη βρει»…

Σχετικά άρθρα
Human Consciousness and the end of Materialism
Άρθρα σχετικά με τον "εγκέφαλο"
Άρθρα σχετικά με το "νου"
Άρθρα σχετικά με τη "συνείδηση"
Μνήμη; ΟΧΙ στον εγκέφαλο πάντως…
Άρθρα σχετικά με NDE
Μη-τοπική συνείδηση. Όντας Θεός.

Μελέτες μεταθανάτιων εμπειριών (NDE studies): 1, 2, 3, 4, 5

πηγή-harmonia-philosophica

Διαβάστε περισσότερα... »