"κλίκ' επι της εικόνας για μεγέθυνση
Ακολουθήστε μας στο Facebook
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015
Γίνε εσύ το χαμόγελο, γίνε εσύ η στοργή, γίνε εσύ η αγάπη!
Της Ρίνας Σερέτη
Κάθε πρωί πάω στον σταθμό τον μικρό, χαμογελώ, λέω καλημέρα στους γονείς στην είσοδο της αυλής και ίσα που απαντούν. Κάποιοι δεν απαντούν καν! Μπαίνω μέσα και οι ίδιοι οι άνθρωποι με το που βλέπουν τις νηπιαγωγούς χαμογελούν διάπλατα, συζητούν χαρούμενα, ξαφνικά επικοινωνούν.
Στην δουλειά είμαι βαμμένη, περιποιημένη με πολύ προσεγμένο ντύσιμο. Όταν θέλω να περάσω τον δρόμο οι οδηγοί χαμογελούν και κάνουν ένα ευγενικό νεύμα προτροπής.
Στην καθημερινότητά μου φορώ φόρμες, είμαι άβαφτη, με μαλλιά ατημέλητα. Όταν θέλω να περάσω τον δρόμο τα αυτοκίνητα περνούν και δεν σταματούν. Οι οδηγοί κοιτούν συνήθως θυμωμένοι, αισθάνομαι πως κάνω παρανομία και περνώ ξυστά και στο παραπέντε.
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε πτήση πλάι σε μαμά με μωρό. Η αεροσυνοδός χαμογελούσε σε όλους με το επαγγελματικό της χαμόγελο αυτό που φοράς επειδή σε πληρώνουν και το δίνεις με το βλέμμα στο πουθενά.
Όταν έφτασε στο μωρό έλαμψε το πρόσωπό της, άλλαξαν τα χαρακτηριστικά της. Του χαμογέλασε, το κοίταξε γλυκά στα μάτια, του μίλησε με ζεστασιά, με αγάπη. Έλαμψε και η δική μου ψυχή κι ας μην ήταν για εμένα.
Όταν έφυγε, επέστρεψε στο κλασικό στεγνό επαγγελματικό της χαμόγελο.
Τι είναι αυτό που μας ωθεί σε επιλεκτική χαρά, τι είναι αυτό που ρυθμίζει το χαμόγελο να βγει; Πώς αξιολογούμε ποιος αξίζει την εγκαρδιότητά μας και ποιος όχι; Γιατί να βάζουμε φραγμούς και σύνορα; Θα μου πεις πλέον όποιος κυκλοφορεί χαμογελαστός κινδυνεύει να χαρακτηριστεί στον κόσμο του, χαζοχαρούμενος και εκτός πραγματικότητας.
Ποιος ορίζει τους λόγους που θα χαιρόμαστε; Γιατί ξεχάσαμε την διαφορά της χαράς από την χαζομάρα και τα χαρακτηρίζουμε όλα χαζά; Άραγε υπάρχουν όρια στην θετική σκέψη, υπάρχουν νόμοι για την αισιοδοξία, για το χαμόγελο και τον από καρδιάς χαιρετισμό ή έχουμε βυθιστεί στην θλίψη που θέλουν κάποιοι να βυθιστούμε;
Μήπως η εικόνα είναι αυτή που μετρά; Να φανούμε ευγενικοί σε μια προσεγμένη εμφάνιση, να χαμογελάσουμε στην δεδομένη αγαθοσύνη ενός μωρού παιδιού; Ή η καθωσπρέπει συμπεριφορά απέναντι στους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν τα παιδιά μας και άλλα πόσα παραδείγματα. Κι αν όλοι μας ξυπνούσαμε κάθε πρωί, παίρναμε μια βαθιά απολαυστική ανάσα και μόνο χαμογελούσαμε, πόσο διαφορετική και όμορφη θα ήταν η συνέχεια; Κάποιοι θα πουν: Μα ο κόσμος έχει γίνει άνω κάτω!
Πείνα, δυστυχία, οικονομική κατάρρευση, αρρώστια!
Σε κοιτώ στα μάτια και σε ρωτώ…
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βοήθησες τον διπλανό σου;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούμπησες κάποιον που το έχει ανάγκη στον ώμο και τους είπες, είμαι εδώ!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες κάποιον στα μάτια δίχως να ντραπείς πως θα παρεξηγηθείς;
Αχ μη μου πεις πως έχει χαθεί η εμπιστοσύνη! Μη μου πεις θα σε περάσουν για τρελό!
Πότε ζήτησες με την ψυχή σου να αλλάξει όλο αυτό; Εσύ, εγώ και όλοι μαζί μπορούμε να αρχίσουμε από την αρχή!
Σταμάτα να ζεις με τη νοοτροπία πως τίποτα δεν θα αλλάξει και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Μια μικρή αλλαγή σήμερα και πολλές μαζί, ένα διαφορετικό καινούργιο αύριο! Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τη συνήθεια και θεωρούμε ρομαντικό και ανώριμο να πιστεύουμε στην μοναδικότητα της κάθε στιγμής, της κάθε μέρας! Στην δύναμη που υπάρχει στον καθένα μέσα μας πως μπορεί να φέρει τούμπα αυτόν τον κόσμο.
Ξεκίνα από αυτά που θεωρείς απλά και ασήμαντα και αυτά που θεωρείς σύνθετα θα έρθουν μόνα τους.
Ξεκίνα από το πρωινό σου με πολλές εγκάρδιες καλημέρες!
Ξεκίνα φορώντας το πιο ζεστό σου χαμόγελο, μα μη διαλέξεις πού θα το χαρίσεις, μην ξαναδιαλέξεις πότε! Απλά γέμισε τους γύρω σου ζεστασιά και αγάπη!
Ξεκίνα κοιτώντας στα μάτια τον διπλανό σου και απελευθέρωσε την αγάπη που κρύβεις!
Ξεκίνα δείχνοντας εμπιστοσύνη!
Γίνε εσύ το χαμόγελο, γίνε εσύ η στοργή, γίνε εσύ η αγάπη!
«Οι Επισκέπτες»: Μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους, για τα Χριστούγεννα
Μια ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη
με την ευγενική χορηγία της Τράπεζας Χανίων
Η παραπάνω ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Παπαδουλάκη, πραγματεύεται τις μέρες των Χριστουγέννων και τις οικογενειακές στιγμές που οι περισσότεροι περνούν γύρω από τα στολισμένα τους τραπέζια. Όχι όλοι όμως.
Πρωταγωνιστές είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το οποίο κάθεται σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι έτοιμο να υποδεχθεί ολόκληρη την οικογένεια και γεμίσει το σπίτι με αγάπη, χαρά και παιδικά χαμόγελα.
Μόνο που η οικογένεια θα βρεθεί με τη βοήθεια της… τεχνολογίας, αφού τους χωρίζει μεγάλη απόσταση. Όταν η σύνδεση θα χαθεί, το ζευγάρι επαναφέρεται στην πραγματικότητα και στη μοναξιά, μέχρι που οι απρόσμενοι επισκέπτες θα κάνουν την εμφάνισή τους και θα δώσουν καινούριο νόημα στη βραδιά!
Ημιμάθεια: το μέγιστο κακό
Της Ειρήνης-Μαρίας Σταματοπούλου
Ημιμάθεια, σημαίνει γνωρίζω κάτι ημιτελώς, ανεπάρκεια γνώσεων, ψευτομόρφωση. Η κοινωνία μας δέχεται ένα από τα πιο ισχυρά πλήγματα. Πλήγμα που οι καταστροφικές συνέπειές του δεν είναι άμεσα ορατές, που οι συνέπειές του ξεπερνάνε την αντίληψή μας. Τι χειρότερο από το να γνωρίζουμε κάτι χωρίς όμως να το γνωρίζουμε; Ζούμε δηλαδή σε μια ψευδαίσθηση. Γνωρίζουμε τα πάντα χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα.
Η ημιμάθεια είναι ένα είδος φασισμού. Αυτό γιατί μέσω της ψευτομόρφωσής μας και νομιζόμενοι λόγω της ψευδαίσθησης ότι έχουμε πάντα δίκιο και ότι τα ξέρουμε όλα, προσπαθούμε να επιβληθούμε. Πριν μιλήσουμε καλό θα ήταν να ακούσουμε. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Ο διάλογος πολλές φορές έχει και αντίλογο, ο αντίλογος δεν είναι παρά η ώθηση προς το άκουσμα του διαφορετικού. Ο διάλογος είναι η γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες ενός ποταμού. Που ενώνει ανθρώπους.
Το να γνωρίζεις κάτι χωρίς να το γνωρίζεις είναι το μέγιστο κακό που απειλεί την ψυχική σου υγεία. Θα το πω απλά. Η ημιμάθεια σε φανατίζει. Έχοντας διαμορφώσει μια άποψη που δεν την έχεις ψάξει σφαιρικά και πολύπλευρα, την υιοθετείς μόνο και μόνο επειδή σου άρεσε σαν άκουσμα. Γλύκανε τα αυτιά σου και βόλεψε τη συμπεριφορά σου. Έχεις δικαίωμα βέβαια να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά αυτό το δικαίωμα πρέπει να το περιορίσεις γιατί δεν είσαι μόνος σου. Επομένως ο φανατισμός που σου προκαλεί η ημιμάθεια οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές. Βλέπε τριγύρω σου.
Όλοι είναι πιο ευέξαπτοι και οξύθυμοι όταν ανοίγουν ένα θέμα συζήτησης που έχει διαφορετικές απόψεις. Δοκίμασε το εξής: μάζεψε την παρέα σου και ξεκίνα να συζητάς για το φλέγον θέμα της μετανάστευσης. Θα ακούσεις πολλές απόψεις. Οι απόψεις όμως αυτές προέρχονται από έρευνα; Έχουν ψάξει όσοι τοποθετήθηκαν για την ιστορία του ζητήματος, για το είναι αυτών των ανθρώπων; Αν ναι είστε σε καλό δρόμο, αν όχι θα παρατηρήσεις ότι το κλίμα της συζήτησης θα ανάψει. Κι αυτό γιατί μίλησαν όσοι γνωρίζουν κάτι ανολοκλήρωτα και έχουν διαμορφώσει μια άποψη ανολοκλήρωτη. Καταλήγουμε λοιπόν ότι η ημιμάθεια είναι ένα πρόβλημα που δημιουργεί εντάσεις και που αποσυντονίζει τη σκέψη.
Τρεις είναι οι μέθοδοι με τις οποίες μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα. Ή θα αναζητήσεις το γιατί και θα ανατρέξεις στο παρελθόν, ή θα αναζητήσεις το πώς και θα ανατρέξεις στο μέλλον ή θα επικεντρωθείς στο παρόν. Και οι τρείς μέθοδοι έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Το ποια μέθοδο θα επιλέξεις εξαρτάται καθαρά από εσένα. Η απάντηση και η λύση βρίσκεται μέσα σου.
Γιατί υπάρχει η ημιμάθεια; Γιατί έχουμε συνηθίσει, ειδικά οι νεότερες γενιές, στην εύκολη λύση και στη μασημένη τροφή. Γιατί δεν εκτιμούμε την πληθώρα γνώσεων που υπάρχει τριγύρω μας, προνόμιο που πρόγονοί μας ποτέ δεν απόλαυσαν. Πρόγονοί μας, που διψούσαν για μάθηση, προτιμούσαν να μην φάνε το γλυκό της βδομάδας που δικαιούνταν ώστε να μαζέψουν λεφτά να αγοράσουν ένα βιβλίο. Κι εσύ που έχεις τόσα βιβλία μπροστά σου κάθεσαι και βλέπεις τηλεόραση.
Πώς δημιουργήθηκε η ημιμάθεια; Από τη συμπεριφορά σου μέχρι τώρα και από το γεγονός ότι η τεχνολογία μας έχει αποβλακώσει. Την τεχνολογία πρέπει να την δεις με άλλο μάτι. Με αυτό που θα σε βοηθήσει, που θα την χρησιμοποιείς ώστε να μάθεις περισσότερα, ώστε να δεις τι συμβαίνει τριγύρω σου και ώστε να κινητοποιηθείς με τον χι ψι τρόπο που εσύ θες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις τη μελλοντική σου συμπεριφορά. Μικρές μικρές πράξεις και μικροαλλαγές στην συμπεριφορά σου αλλάζουν συλλήβδην και τον τρόπο που βλέπεις την κοινωνία. Τόλμησε να δράσεις.
Όσον αφορά το παρόν η ημιμάθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί καταρχήν κατανοώντας την σαν έννοια και μαθαίνοντας τις συνέπειες αυτής. Αν δεις ότι η ημιμάθεια είναι όντως ένα καταστροφικό λιθαράκι σε όλο αυτό τον πανικό που βλέπεις έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα να την εξαλείψεις. Αυτό που έχεις να κάνεις μετά είναι να ερευνάς. Διαμόρφωσε κάθε άποψη σου αφού εξετάσεις τον λόγο και τον αντίλογο, αφού εξετάσεις όλες τις μεριές. Όλα έχουν τη δικιά τους αλήθεια και το δικό τους δίκιο.
Το θέμα είναι τι ταιριάζει με σένα, τι ταιριάζει σε σένα. Το οποίο μην περιμένεις να είναι το ίδιο. Όσο αλλάζουν και οι συνθήκες αλλάζει και ο άνθρωπος. Είμαστε μια δεξαμενή που περιέχει όλα τα συναισθήματα, τόσο τα θετικά όσα και τα αρνητικά. Στην επιφάνεια βγαίνουν όσα μας προκαλούν να βγάλουμε και όσα μένουν στο παρασκήνιο είναι όσα η καλλιέργειά μας επιτρέπει τη διαμονή τους εκεί.
«Κάποτε ήταν ένας νέος που είχε χαθεί μέσα σε ένα μεγάλο δάσος. Προχωρούσε με σκοπό να βρει τον δρόμο του, ήταν ολομόναχος. Στον δρόμο του συνάντησε μια διασταύρωση, δεν ήξερε ποιόν δρόμο να επιλέξει. Τα μονοπάτια φαίνονταν ίδια, δεν ήξερε όμως που οδηγούσε το καθένα. Ξαφνικά συνάντησε έναν κύριο στην ηλικία της γενιάς του πατέρα του και δεν δίστασε να τον ρωτήσει: «Συγγνώμη κύριε, έχω χαθεί, ποιόν δρόμο να επιλέξω;». Ο κύριος λοιπόν του απάντησε «Εσύ θα επιλέξεις, πάντως από εκείνον τον δρόμο μην πας, γιατί από εκεί έρχομαι.». (χάριν της ιστορίας, μην κάνεις τα ίδια λάθη, είναι μια τρύπα στο νερό).
Γιατί οι δύσκολοι άνθρωποι είναι δάσκαλοί μας;
Όλοι συναντάμε κατά καιρούς δύσκολους ανθρώπους, είτε στην εργασία μας είτε στο φιλικό περιβάλλον είτε ακόμα χειρότερα, στο οικογενειακό ή συγγενικό μας περιβάλλον. Το ζήτημα των σχέσεων μοιάζει πολλές φορές με έναν λαβύρινθο ή μια σπαζοκεφαλιά, την οποία δυσκολευόμαστε να λύσουμε και συχνά, δεν τα καταφέρνουμε ποτέ.
Πολλές φορές, η μοναδική λύση για να απαλλαγούμε από έναν δύσκολο άνθρωπο είναι να τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας ώστε, να μην μας επηρεάζει. Αυτή η τακτική όμως ενέχει δύο σημαντικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι η απομάκρυνση αυτών των προσώπων δεν είναι πάντα εφικτή και το δεύτερο είναι ότι κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει στη ζωή μας για να μας προσφέρει ένα μεγάλο δώρο. Ένα μάθημα αυτογνωσίας.
Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες σχέσεις με τους άλλους καθρεφτίζουν τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας.
Εάν το συνειδητοποιήσουμε αυτό βαθιά και επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διδαχθεί από αυτούς τους ανθρώπους, τότε θα έχουμε κερδίσει πολλά. Ας δούμε επιγραμματικά γιατί οι δύσκολοι άνθρωποι είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μας και πώς μπορούμε να αποκομίσουμε τα μέγιστα από αυτούς, οφέλη.
1. Μας φωτίζουν τα σκιερά κομμάτια του εαυτού μας
Οι δύσκολοι άνθρωποι έχουν μια εξαιρετική ικανότητα να πατούν τα «κουμπιά» μας και να μας κάνουν έξω φρενών σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Αυτά τα «κουμπιά» λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από τα σκιερά μας κομμάτια τα οποία φροντίζουμε να θάβουμε και αυτά τα πρόσωπα έχουν την ικανότητα να τα φέρνουν στην επιφάνεια. Αναρωτηθείτε: Μήπως νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος εκθέτει κάποιο μέρος του εαυτού μου που δεν θέλω να παραδεχτώ ότι υπάρχει;
2. Μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας
Οι άνθρωποι, πολλές φορές, γίνονται «δύσκολοι» όταν μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Όλοι δεχόμαστε κριτική, υπάρχουν όμως κάποια ήδη κριτικής τα οποία δεν ανεχόμαστε ή μας βγάζουν «εκτός εαυτού».
Πολλές φορές, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή ακούμε τα λόγια που ξεστομίζει ο κριτής μας στο κεφάλι μας. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος ο οποίος κατηγορεί τον εαυτό του, στις μύχιες σκέψεις του, ότι είναι τεμπέλης (άσχετα με το εάν αυτό αποτελεί μια αντικειμενική αλήθεια ή όχι) θα εκνευριστεί πολύ περισσότερο εάν τον αποκαλέσει κάποιος «τεμπέλη», από κάποιον άλλον που δεν αισθάνεται έτσι. Αναρωτηθείτε: Μήπως κάποια από τα λόγια ή τις συμπεριφορές των δύσκολων ανθρώπων αντανακλούν τον τρόπο που μιλάτε ή συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας;
3. Μας καταδεικνύουν ποια είναι τα όριά μας
Τα πρόσωπα αυτά καταπατούν τα «ιδιωτικά» μας όρια, τον προσωπικό μας χώρο. Γίνονται θρασείς και επιβάλλουν τον εαυτό τους στη ζωή μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζούμε σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία η οποία έχει ως σύνθημα ότι τα όρια της ελευθερίας τελειώνουν εκεί που ξεκινούν τα όρια του άλλου.
Αδιαμφισβήτητα, υπάρχουν άνθρωποι που τείνουν να καταπατούν τα όρια των άλλων, αλλά οι περισσότεροι τα σέβονται διότι κανείς δεν θέλει να αισθάνεται ότι «τον βάζουν στη θέση του». Η οριοθέτηση του προσωπικού μας χώρου, σπάνια λαμβάνει χώρα σε λεκτικό επίπεδο. Η μη λεκτική επικοινωνία (η οποία αποτελεί το 92% της επικοινωνίας μας με τους άλλους) αναλαμβάνει να κοινοποιήσει τα όριά μας σε οποιονδήποτε συναντάμε. Αναρωτηθείτε: Μήπως έχω δώσει το δικαίωμα σε αυτόν τον άνθρωπο να πιστεύει ότι μπορεί να με κακομεταχειρίζεται χωρίς συνέπειες;
4. Μας δείχνουν πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε
Πολλές φορές ανεχόμαστε συμπεριφορές ή προσβολές, τις οποίες άλλοι άνθρωποι δεν θα ανεχόντουσαν. Κάποιοι, όχι απλώς τις ανέχονται αλλά και τις επιβεβαιώνουν μέσα τους. Εάν κάποιος σας κακομεταχειρίζεται και δεν κάνετε τίποτα γι αυτό, αξίζει να αναρωτηθείτε: Μήπως πιστεύω ότι μου αξίζει να με κακομεταχειρίζονται; Γιατί;
5. Μας βοηθούν να υπερβούμε τον εαυτό μας
Οι άνθρωποι αυτοί μας φέρνουν αντιμέτωπους με δυσκολίες τις οποίες καλούμαστε να υπερβούμε. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, είναι πολύ πιθανό να μην κάναμε ποτέ καμία υπέρβαση του εαυτού μας. Αντί να μπείτε στον φαύλο κύκλο της γκρίνιας, αναρωτηθείτε: Ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης; Δημιουργήστε μια στρατηγική και εφαρμόστε την.
6. Μας κάνουν να εκτιμήσουμε όλες τις σχέσεις μας
Μια δύσκολη – πάσης φύσεως – σχέση μας βοηθά να εκτιμήσουμε τους πραγματικούς φίλους, τους ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε.
7. Μας βοηθούν να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε από τις σχέσεις μας
Τα δύσκολα πρόσωπα στη ζωή μας είναι ιδανικά για να καθορίσουμε, το τι πραγματικά επιζητούμε από μια επαγγελματική, φιλική ή ερωτική σχέση και έτσι μας οδηγούν σε πιο σοφές μελλοντικές επιλογές.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «δύσκολος» και η λέξη «δάσκαλος» μοιάζουν τόσο πολύ. Οι δυσκολίες έρχονται σε όλους, κάποιοι λένε ότι τις επιλέγουμε, κάποιοι λένε ότι είναι τυχαίες. Το σίγουρο είναι, ότι ακόμα κι αν δεν μπορούμε να επιλέξουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας, μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίον θα τις αντιμετωπίσουμε.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι «κακός». Ο καθένας μας έχει τις δυσκολίες του, τα ελλείμματά του και τα προτερήματά του. Καθώς κάποιοι μπορεί να αποτελούν «δύσκολους ανθρώπους» στη ζωή μας, ενδέχεται κι εμείς να είμαστε οι «δύσκολοι άνθρωποι» για κάποιους άλλους. Πριν απορρίψουμε λοιπόν έναν άνθρωπο, ας προσπαθήσουμε να μάθουμε από αυτόν, τι προσφέρει στη ζωή μας, πώς μας εξελίσσει, ποιες αδυναμίες μας φωτίζει.
Μόνο όταν αναγνωρίσουμε τις πληγές μας είμαστε ικανοί να τις θεραπεύσουμε. Ίσως έτσι βοηθήσουμε και τον άλλον να έρθει αντιμέτωπος με τη συμπεριφορά του και να πορευτεί καλύτερα στη ζωή του.
Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι δύσκολες σχέσεις που εξελίχθηκαν στις μεγαλύτερες φιλίες, στους πιο ευτυχισμένους γάμους και στις καλύτερες συνεργασίες.
Εάν τα έχετε αυτά στο νου σας, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε έναν «δύσκολο άνθρωπο» στη ζωή σας, πριν τον απορρίψετε μεμιάς, ίσως αξίζει να το δείτε σαν πρόκληση αυτογνωσίας.
Εξάλλου, Όπως είπε και ο Γκάντι «Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς τη συγκατάθεσή μου».
Μωυσής
Η συγκινητική αφοσίωση ενός 84χρονου Κινέζου στην κατάκοιτη γυναίκα του. Εγκατέλειψε τα πάντα για να αφοσιωθεί στη φροντίδα της!
Ωδή στην πραγματική αγάπη...
Ένας αφοσιωμένος σύζυγος πέρασε τα 56 τελευταία χρόνια, στο να φροντίζει αδιαμαρτύρητα την κατάκοιτη σύζυγό του.
Ο 84χρονος Du Yuanfa, από την Sunjiayu, στην ανατολική Κίνα, στην επαρχία Shandong, εγκατέλειψε την εργασία του ως ανθρακωρύχος το 1959, λίγο μετά την αρρώστια της λατρεμένης τους συζύγου Zhou Yu'ai, η οποία σταδιακά παρέλυσε.
Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο μόλις πέντε μήνες όταν η μοίρα τους έπαιξε αυτό το δυσάρεστο παιχνίδι, αλλά ο Du Yuanfa ορκίστηκε αιώνια αφοσίωση στην νεαρή τότε σύντροφό του, πράγμα που έκανε.
Οι δυο τους ζουν φτωχικά σε ένα πλινθόκτιστο σπίτι, από όπου και οι φωτογραφίες. Το ιδιαίτερο σε αυτή την ιστορία, εκτός της συγκινητικής αφοσίωσης, είναι ότι οι φίλοι του άντρα τον είχαν συμβουλέψει τότε να εγκαταλείψει την σύντροφο της ζωής του, να ακυρώσει τον γάμο και να παντρευτεί ξανά.
Εκείνος όμως όχι μόνο αρνήθηκε σθεναρά, αλλά παραιτήθηκε από την εργασία του προκειμένου να της αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι.
Η σκέψη μας, μας ταξιδεύει στο χρόνο…
Γράφει ο ψυχολόγος Νίκος Βακόνδιος
Πολλές φορές, πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται… Ποιος είναι ο λόγος που καταλαβαίνουμε την αξία μίας στιγμής, όταν πια αυτή έχει γίνει μία ανάμνηση;
Κατά ένα μαγευτικό τρόπο, το ταξίδι στο χρόνο είναι μία ικανότητα του μυαλού μας… Το κάνουμε κάθε μέρα με τη σκέψη να σεργιανίζει αστραπιαία στη μνήμη μας. Συμπεριφερόμαστε κατά κάποιο τρόπο λόγω εμπειριών που ζήσαμε ή δεν ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια.
Σχεδιάζουμε ή αναβάλλουμε πράγματα σκεφτόμενοι πώς θα είναι το μέλλον. Στην ουσία, κάθε μέρα, στέλνουμε τη σκέψη μας σε αμέτρητα ταξίδια «μπροστά και πίσω», στο παρελθόν και στο μέλλον, χωρίς καν να συνειδητοποιούμε ότι ταξιδεύουμε στο χρόνο.
Μια φίλη κάποτε είπε «το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό…». Η ίδια όμως το είχε κάνει με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο… Ήταν είκοσι ετών και μόλις είχαν περάσει οι εορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, όταν της ήρθε η πρωτότυπη ιδέα να γράψει ένα γράμμα στον… εαυτό της στο μέλλον.
Δεν έγραψε πολλά, δυο-τρεις παραγράφους που αφορούσαν συναισθήματα που ένιωθε τον καιρό που μάζευαν ξανά το χριστουγεννιάτικο δέντρο… Αν της έλειπε κάποιος πολύ…, αν ήταν ευτυχισμένη, αν την απασχολούσε ή αν την ανησυχούσε κάτι. Τοποθέτησε το μονοσέλιδο γράμμα, χωρίς φάκελο, μέσα στη σακούλα με τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου…
Στόλιζε πάντα εκείνη και γνώριζε ότι σε ένα χρόνο θα άνοιγε την ίδια σακούλα με τα λαμπάκια για να ξαναστολίσει. Ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκε το γράμμα στα Χριστούγεννα του επόμενου χρόνου, στα Χριστούγεννα του μέλλοντος όπως στην ιστορία του Ντίκενς. Αναρωτιόταν πώς θα «έβλεπε» τις σκέψεις και τα συναισθήματά της εκείνη τη στιγμή ο μελλοντικός εαυτός της…
Οι εποχές πέρασαν η μία μετά την άλλη γρήγορα… Η σακούλα με τα λαμπάκια βρισκόταν κλεισμένη στο πατάρι μαζί με τα άλλα στολίδια. Ένα χρόνο μετά, είχαν ξεχαστεί τα πάντα σχετικά με το γράμμα… Ένα χρόνο μετά, σχεδόν ίδια μέρα του μήνα, ήρθε η σειρά της σκονισμένης σακούλας με τα λαμπάκια να ανοίξει ξανά.
Το βλέμμα τράβηξε ένα κιτρινισμένο διπλωμένο χαρτί… το άνοιξε και η έκπληξη που ένιωσε ήταν μεγάλη. Είχε ξεχάσει ότι το γράμμα ήταν εσκεμμένα γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο, για να κάνει χιούμορ στον εαυτό της. Ξεκινούσε με τη φράση «Σου εύχομαι και φέτος να έχεις όμορφα και καλά Χριστούγεννα, σήμερα που μάζεψες το δέντρο σκεφτόσουν αυτά…» και συνέχιζε, εξιστορώντας σκέψεις και συναισθήματα…
Η έκπληξη της να διαβάζει πώς ένιωθε ένα χρόνο πριν ήταν τόσο μεγάλη… Πολλές φορές ενώ διάβαζε, ένιωσε και σκέφτηκε… Κοίτα με τι στενοχωριόμουν, κοίτα τι ανέβαλα, κοίτα τι δεν τόλμησα… Στην ουσία με αυτό που είχε κάνει «έβλεπε» συναισθήματα και σκέψεις, με όλη τους την δύναμη και ένταση «παγιδευμένα» ατόφια, σε ένα κομμάτι χαρτί. Τώρα μπορούσε να θυμηθεί επιθυμίες, φόβους, σκέψεις που έκανε τότε, και να σκεφτεί πάνω σε αυτά πιο καθαρά, χωρίς να ζει μέσα σε αυτά. Να σκεφτεί πάνω στο πώς σκεφτόταν τότε. «Είδε» και κάποιες αποφάσεις που φαίνονταν τότε λογικές. Τώρα όμως καταλάβαινε ότι ήταν το συναίσθημα του φόβου που τις είχε υπαγορεύσει.
Τις αποφάσεις αυτές τις ονόμαζε τότε λογικές… Τώρα καταλάβαινε ότι ήταν συναισθηματικές, με βάση το φόβο. Τότε δεν είχε επίγνωση των φόβων, δεν το παραδεχόταν. Τώρα, διαβάζοντας το, το καταλάβαινε. Ήταν σαν ο εαυτός της με ωριμότητα πια, «να ψυχανέλυε» τον εαυτό της του παρελθόντος. Ένας χρόνος είχε δώσει πια μία αντικειμενική απόσταση από το νεότερο εαυτό της όπως επίσης και το γεγονός ότι διάβαζε για αυτόν σαν να πρόκειται για τον ήρωα ενός βιβλίου.
Τώρα καταλάβαινε τη φράση του Φρόυντ που είχε ακούσει… «Το να κατανοήσεις τα πάντα, δε σημαίνει ότι χάνεις τα πάντα (την απόλαυση των συναισθημάτων). Η ψυχανάλυση δεν μας διδάσκει απλώς τι μπορούμε να υπομένουμε…Μας δείχνει και τι πρέπει να αποφεύγουμε…Μας λέει τι μπορούμε να πολεμάμε…η ανοχή του κακού δε σημαίνει γνώση…κάθε άλλο».
Τώρα η ίδια κατανοούσε καλύτερα τον εαυτό της ένα χρόνο μετά… Αυτό που είχε καταφέρει με αυτό το γράμμα ήταν ότι ξαναζούσε συναισθήματα αλλά τώρα μπορούσε να συλλογιστεί ακόμη και πάνω στον τρόπο σκέψης που είχε τότε… Την έκανε να θυμηθεί βασικές συναισθηματικές ανάγκες που θυσίασε. Την έκανε όμως και να θυμηθεί τι ήθελε πάντα και έπρεπε να φροντίσει να μη το ξαναξεχάσει τώρα…
Κατανοούσε πια, ότι αν επιτρέπουμε σε ανησυχίες να απασχολούν μέρος του μυαλού μας, δεν επιτρέπουμε σε αυτό να δώσει όλη του την προσοχή στην απόλαυση μιας στιγμής. Έτσι τη ζούμε με μικρότερη ένταση. Αργότερα, όταν οι ανησυχίες έχουν φύγει με το πέρασμα του χρόνου, τότε μπορούμε πια να κατανοήσουμε σε βάθος την πραγματική ομορφιά της στιγμής που ζήσαμε… Έχει χαθεί πια, μα την εκτιμούμε και τη ξαναζούμε στη μνήμη μας.
Τώρα ήξερε πραγματικά τι δρόμο θα ήθελε να πει στον νεότερο εαυτό της να ακολουθήσει, όμως αυτός δε γινόταν να την ακούσει. Σκέφτηκε όμως ότι ήταν ακόμη αρκετά νέα για να γράψει νέες σελίδες πιο έντονες τις οποίες θα διάβαζε ο εαυτός της στο ακόμη μακρύτερο παρελθόν.
Κατανοώντας δηλαδή τον εαυτό της στο παρελθόν, αποφάσιζε να αλλάξει πια τον εαυτό της στο μέλλον. Τελικά, ένα γράμμα από τον εαυτό του παρελθόντος μπορεί να προκαλέσει κάτι που στην ψυχολογία ονομάζεται μεταγνώση. Το να μπορούμε να σκεφτούμε πάνω στον τρόπο που σκεφτόμαστε και σε αυτό που νιώθουμε.
Στην ανάγνωση κρυφών συναισθημάτων που μπορεί λανθασμένα να ξεχάσαμε ότι χρειάζεται συχνά να νιώθουμε… πηγαίων αναγκών που μπορεί να κοιμίζουμε…Όταν κατανοήσουμε ότι κάναμε κάτι τέτοιο στο παρελθόν, είναι πιθανό να αποφύγουμε ξανά να το πράξουμε στο μέλλον.
Το γράμμα όμως από τον εαυτό του παρελθόντος βοήθησε και στη συνειδητοποίηση σχετικά με τις στιγμές που τελικά μένουν στο μυαλό μας και θυμόμαστε για πάντα… Συνήθως είναι οι πιο έντονα φορτισμένες συναισθηματικά, αυτές που αναγκαστήκαμε να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας και να ξεπεράσουμε φόβους μας. Για αυτό ακριβώς το λόγο μας άφησαν και μια βαθιά ικανοποίηση.
Αν φανταστούμε τη ζωή μας σαν ένα βιβλίο που γράφουμε κάθε μέρα, είμαστε σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί στην ιστορία του. Αυτό όμως που βοηθάει έναν συγγραφέα στο να γράφει μία όμορφη ιστορία, είναι η ικανότητα να σκέφτεται και ως αναγνώστης του βιβλίου του και πώς αυτό θα είναι πιο ευχάριστο όταν θα το διαβάζει στο μέλλον…
Σε όλα αυτά τα ταξίδια της σκέψης μας στο χρόνο, μας βοηθά και ο εαυτός μας, στέλνοντας μας γράμματα, αναμνήσεις και επιθυμίες του, από το παρελθόν…
«Καλός ταξιδιώτης είναι κάποιος που μπορεί να ταξιδεύει με το μυαλό και τη φαντασία…».
Ο Θάνατος είναι ακόμα Ζωή!
Σε αυτές τις γιορτινές άγιες μέρες, κυριαρχεί το χαρούμενο πνεύμα..
Κι όμως υπάρχει θλίψη εδώ, θλίψη για εκείνους που έχουμε χάσει. Τους δικούς μας ανθρώπους, τις ψυχές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο..όσα χρόνια κι αν περάσουν. Υπάρχουν μέσα μας, στα πράγματα που άφησαν, στα λόγια που είπαν, σε όσα έφτιαξαν, όσα απλόχερα μας χάρισαν. Κάποτε..μας μίλησαν, μας αγκάλιασαν, μας αγάπησαν, μας έδωσαν, μας συμβούλεψαν, έδωσαν απο αυτό που ίσως και να μην είχαν.
Κι ας μην είναι εδώ τώρα πια με την φυσική τους παρουσία. Υπήρξαν κι ότι υπήρξε θα υπάρχει. Θα συνεχίσει να υπάρχει, ειδικά αν αυτοί που μένουν πίσω το κρατάνε, το καλλιεργούν και το δωρίζουν ως πολύτιμο από ψυχή σε ψυχή μέσα στα απέραντα χρόνια.
Υπάρχουν εκεί έστω και μόνο μέσα από μια φωτογραφία.. να αποτυπώνει τη στιγμή.
Στιγμές είναι όλα, το ξέρουμε, όμως η καθημερινότητα μας αναγκάζει να το ξεχνάμε..
Τα μάτια που κατορθώνουν να ζουν, δεν ξεχνιούνται ποτέ. Η ζωή προχωρά και παίρνει και το θάνατο μαζί της..
Ο θάνατος υπάρχει. Mας υπενθυμίζει να ζούμε τη ζωή.
Το δώρο που μας δόθηκε. Να το αξιοποιούμε, να ευγνωμονούμε, να απολαμβάνουμε, να χαιρόμαστε, να αγαπάμε, να εκτιμάμε, να σωπαίνουμε..
Η μνήμη... είναι ζωντανή κι αυτός ο θάνατος ακόμα μυρίζει ζωή.
Οτι αγαπήσαμε δεν γίνεται να πεθαίνει. Δεν σβήνει, δεν χάνεται. Υπάρχει όσο υπάρχουμε. Αυτό έχει Αξία, αυτό κι όσα αγαπήσαμε.. Αυτές τις Άγιες μέρες, ας αγκαλιαστούμε, ας προσευχηθούμε κι ας θυμηθούμε...
ΜΜ
Αποχαιρετώντας τη χρονιά που φεύγει...
Της Λίτσας Μπέστα, Master, NLP Life and Health Coach
Πάντα αυτόν τον τελευταίο μήνα του έτους αναλογίζομαι όλα όσα έζησα μέσα στην χρονιά… όλα όσα έμαθα… όλα όσα πήρα και θα με ακολουθούν και τις επόμενες χρονιές. Κάνω τον απολογισμό μου, νιώθω ευγνωμοσύνη και αποχαιρετώ με αισιοδοξία την παλιά χρονιά. Πόσο εύκολο είναι άραγε να το κάνουμε αυτό;
Τα αισθήματα αυτή την περίοδο είναι ανάμεικτα. Πoλλά από τα όνειρά μας και τους στόχους μας έμειναν ανεκπλήρωτα και ίσως η λύπη να ξεπέρασε σε ποσότητα τη χαρά. Ευτυχώς, έχω μάθει στη ζωή μου να κοιτάω την ποιότητα και όχι την ποσότητα. Και τέτοιου είδους απολογισμό θα κάνω και φέτος.
Δεν θα μετρήσω πόσες ευχάριστες στιγμές έζησα, αλλά με ποιούς τις μοιράστηκα.
Δεν θα μετρήσω πόσες φορές γέλασα, αλλά πώς γέλασα; Δεν θα μετρήσω πόσα πολλά ή λίγα έμαθα, αλλά πως αυτά με διαμόρφωσαν. Θα ψάξω αυτό το ΠΩΣ που πολλές φορές είναι λυτρωτικό και βοηθητικό για να αποχαιρετήσεις την χρονιά με ένα χαμόγελο.
Εσύ θα κάνεις φέτος τον απολογισμό σου;
Συμφωνώ πως είναι δύσκολο να κοιτάξεις τη λίστα με τους στόχους που δεν πέτυχες και να αισθανθείς καλά. Μήπως, όμως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις τους στόχους σου; Να εκτιμήσεις όσα έζησες μέσα στην χρονιά και με δυνατή φωνή να πεις στον εαυτό σου ‘’Δεν πειράζει..του χρόνου!’’ Πόσο εύκολο είναι άραγε να το πούμε αυτό το δεν πειράζει και να πάμε παρακάτω;
Μη μένεις σε όλα όσα δεν πέτυχες τη φετινή χρονιά, αλλά εστίασε στο συναίσθημα και στις δυσλειτουργικές σκέψεις που δεν σε άφησαν να τα πετύχεις. Ξεκίνησε από τον απολογισμό των μικρών στόχων που πέτυχες και αναλογίσου ‘’Τι με βοήθησε στο να πετύχω;’’
Επιβράβευσε τον εαυτό σου και κατέγραψε τις επιτυχίες σου, αλλά και τις αποτυχίες σου.
Η γνώση των επιτυχιών μας βοηθάει να βρούμε τον εαυτό μας, αλλά η αναγνώριση των σκοτεινών κομματιών μας είναι αυτή που μας εξελίσσει και μας πηγαίνει παρακάτω. Κράτησε από αυτή την χρονιά ό,τι σε γέμισε, ό,τι σε άγγιξε, ό,τι σου πρόσφερε χαμόγελο και ζωή! Σημασία για ακόμη μία φορά έχει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τώρα. Το μέλλον άλλωστε από μόνο του είναι κάτι αβέβαιο και το παρελθόν είναι κάτι που πέρασε και πια δεν μας αφορά!
Η αγάπη ίσως σου δώσει την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα σου. Και μιλάω για εκείνη την αγάπη που έδωσες σε οικογένεια και φίλους, κυρίως όμως για την αγάπη που έδωσες ή που ξέχασες να δώσεις στον εαυτό σου για ακόμη μία φορά. Αναλογίσου πάνω στην αγάπη και προσπάθησε να την θέσεις ως έναν από τους πρωταρχικούς στόχους για τη νέα χρονιά. Η αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους είναι η λύση για όλα τα προβλήματα.
Πες αντίο στο 2015 με ένα χαμόγελο και με μία υπόσχεση: ‘’Ο αυριανός εαυτός μου θα είναι καλύτερος από το τωρινό και σίγουρα πολύ καλύτερος από τον παρελθοντικό.’’
Χαρούμενες γιορτές, γεμάτες εκπλήξεις!!
Τελειώνει ο χρόνος;
Της Ρίνας Σερέτη
Τελειώνει ο χρόνος; Κι αν τελειώνει γιατί δεν μηδενίζει να το πάμε από την αρχή; Γιατί δεν σβήνονται όλα αυτή την όμορφη εορταστική νύχτα και το πρωί μετά το ξενύχτι να μην υπάρχει τίποτε άσχημο να θυμηθούμε, τίποτα πικρό από το χθες;
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνούν τα όμορφα και να θυμούνται τα άσχημα. Γιατί τα σημάδια δεν τα γιατρεύεις, γιατί τα αφήνεις εκεί; Γιατί δεν τα σβήνεις αφού πιστεύεις πως τελειώνει ο χρόνος, αφού εναποθέτεις τις ελπίδες σου στον νέο; Τελειώνει ο χρόνος. Τελειώνει ο χρόνος; Κι αν τελειώνει γιατί στα μάτια μου έχουν αρχίσει δειλά οι πρώτες ρυτίδες να με ενοχλούν;
Γιατί έχω αναμνήσεις που με κάνουν και δακρύζω; Γιατί τα ράφια μου να είναι γεμάτα με φωτογραφίες; Τι χρειάζομαι τόσο χθες στη ζωή μου; Κλείνω τα μάτια να γευτώ το καινούργιο, να γεμίσω νιάτα, ξεγνοιασιά, γαλήνη.
Πάλι το δάνειο στο μυαλό, η δίαιτα που δεν ξεκίνησα ποτέ; Πάλι η δουλειά που με πιέζει; Πάλι θέλω να τα παρατήσω όλα! Απελπισία!
Μα τι λένε όλοι αυτοί για νέα χρονιά, νέα δεδομένα; Πες μου ένα! Ναι, εσύ μέσα στο μυαλό μου, πες μου ένα, εσύ που γυρνάς σελίδα στο ημερολόγιο και χαίρεσαι που θα το γεμίσεις με καινούργιες σελίδες! Καθαρές! Την ψυχή σου την καθάρισες; Προσπάθησες; Τη συνείδησή σου μήπως την αλάφρωσες λιγάκι; Τις καινούργιες ιδέες, τις αποφάσεις για την αλλαγή σου πού τις έβαλες;
Γι” αυτές δεν αγοράζεις σελίδες από το βιβλιοπωλείο ξέρεις, γι” αυτές χρειάζεται εσύ να βάλεις το χεράκι σου! Να λερωθείς λιγάκι, δεν γίνονται όλα με την πιστωτική σου κάρτα ή το άγγιγμα της οθόνης του τηλεφώνου σου. Εεε είσαι ακόμη εκεί ή φοβήθηκες μήπως μείνει από μπαταρία το κινητό σου και επέστρεψες πάλι στην ελπίδα πως έρχεται ο νέος χρόνος; Σε ακούω, σιγοτραγουδάς…
-Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας μη μείνει στη καρδιά.
Τελειώνει ο χρόνος. Τελειώνει ο χρόνος; Κι αν φεύγει γιατί δεν παίρνει μαζί του τη σχέση σου που ζεις συμβιβασμένος τόσα χρόνια; Γιατί δεν παίρνεις την απόφαση να αντιμετωπίσεις το δεν πάει άλλο σου; Γιατί μένεις εκεί σε όλα τα τι θα πει ο κόσμος; Αχ αυτό το παιδί στο ράφι θα μείνει! Κοίτα εκεί 10 χρόνια παντρεμένοι και τον χώρισε! Και τι πειράζει που την χτύπαγε, τι πειράζει που πλέον δε κοιτιόντουσαν στα μάτια, τι πειράζει που ο ένας κοιτούσε τον ήλιο με γυαλιά και ο άλλος με γυμνό μάτι; Τι πειράζει που τα παιδιά ακούνε τα πάντα το βράδυ που εσύ νομίζεις πως κοιμούνται. Δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει αληθινή αγάπη ψουψουρίζουν οι σκέψεις σου στα κρυφά…
Και εσείς πάλι, ναι σε εσάς μιλώ, εσείς που κοιτιέστε στα μάτια μα κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα! Γνωρίζετε πως αν συνεχίσετε στην αδράνεια τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, να ξεκινήσει. Δράση, αντίδραση, ανάδραση…πράξη, πράξε!
Τελειώνει ο χρόνος. Τελειώνει ο χρόνος; Κι αν τελειώνει γιατί ο καινούργιος δεν ξεκινά με ειρήνη στις ψυχές όλων; Πώς και οι πολέμοι συνεχίζουν να τελειώνουν λαούς, να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές; Και εσύ που το παίζεις αρχηγός, πόση ματαιοδοξία επιτρέπεις στην ψυχή σου;
Ο αρχηγός είναι μόνο ένα ανώτατο αξίωμα, είναι απλά ο άνθρωπος που πρωτοστατεί σε μία ομάδα μέχρι εκεί όμως! Ποιος σου επέτρεψε να μην νοιάζεσαι για τα συναισθήματα των υφιστάμενών σου, τις προσδοκίες τους, τα όνειρά τους. Αφού τελειώνει ο χρόνος, γιατί να μην τελειώσεις και εσύ να είσαι αρχηγός και να αρχινίσεις να είσαι ηγέτης. Να διαχειρίζεσαι την δύναμή σου με δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Να αφυπνίζεις συνειδήσεις και μυαλά ώστε να γεννούν ιδέες που θα βοηθήσουν για το ανώτερο καλό. Το καλό όλων….
Τελειώνει ο χρόνος. Τελειώνει ο χρόνος που μόνο εσύ μπορείς να τον αλλάξεις. Τελειώνει ο χρόνος που μόνο μέσα στο μυαλό σου ζει η λογική του μα μόνο μέσα στην ψυχή σου το κύλισμα του. Και είναι τόσο ανάλαφρο να τον αισθάνεσαι μα τόσο βαρύ να προσπαθείς να τον καταλάβεις. Είναι τόσο ξέγνοιαστο να είσαι φίλος μαζί του μα τόσο δύσκολο να είσαι εχθρός του. Παλεύεις τόσα χρόνια να νικήσεις τον χρόνο του ρολογιού σου αποφάσισε φέτος να φιλιώσεις μαζί του!
Ζήσε κάθε χρόνο με αγάπη, ζήσε με αξίες, ζήσε μακριά από πρέπει και συμβιβασμούς.
Ζήσε κάθε χρόνο σα να είναι αυτός που δεν θα μετανιώσεις για καμία σου απόφαση, για καμία σου ενέργεια.
Πράξε, άλλαξε, μεταμορφώσου, γίνε εσύ ο νέος χρόνος που θα ήθελες να ζήσεις!
Κράτα δίπλα σου ανθρώπους με ποιότητα!
Γράφει η Κατερίνα Κεχαγιά - pillowfights.gr
Η διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας στηρίζεται, στο μεγαλύτερο μέρος της, στην επαφή με τους άλλους, στη σχεσιακή αλληλεπίδραση και στην ανταλλαγή ερεθισμάτων, εμπειριών και συναισθημάτων.
Σ’ αυτή τη διαδρομή καλό είναι να δίνουμε βάση στην ποιότητα των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν και όχι στην ποσότητα αυτών. Το πιο δύσκολο εγχείρημα της εποχής μας, δεν είναι η συναναστροφή μας με ποιοτικούς ανθρώπους, αλλά η αναγνώρισή τους και αυτό το τελευταίο, έχει σχέση με το δικό μας είναι, με το πόσο καλά έχουμε φιλτράρει τις πληροφορίες που δεχόμαστε και κατά πόσον έχουμε σκανάρει το προφίλ του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας. Πώς αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τους ανθρώπους που δίνουν ποιότητα στη ζωή μας;
Το πιο σημαντικό γνώρισμα των ποιοτικών ανθρώπων είναι ότι έχουν μάθει να δίνουν. Η προσφορά στην κάθε της μορφή είναι η πεμπτουσία της ανωτερότητας, της κατάρριψης του εγωισμού, της αγάπης και της αλληλεγγύης.
Ο ποιοτικός άνθρωπος σου δίνει γνώση, θέλει να σου μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα του για μάθηση για να γίνεις καλύτερος, σου δίνει συμβουλές που πηγάζουν από τις εμπειρίες ζωής του και θέλει να σε προστατεύσει από τυχόν λάθη, σ’ αγκαλιάζει με πάθος, γιατί σε αγαπά αληθινά και σου το δείχνει χωρίς φόβο. Θέλει να σε βλέπει ευτυχισμένο, γι’ αυτό προσπαθεί οι στιγμές σου να είναι ευχάριστες και να έχεις να θυμάσαι κάτι όμορφο από αυτές.
Ο άνθρωπος που έχει ως ίδιον χάρισμα την ποιότητα, έχει μάθει να επενδύει. Αυτό σημαίνει ότι αφιερώνει χρόνο στους ανθρώπους που τον ενδιαφέρουν γιατί γνωρίζει, ότι οι σχέσεις των ανθρώπων ωριμάζουν με το πέρασμα των ετών, κάποιες εξελίσσονται, κάποιες καταστρέφονται και κάποιες άλλες αλλάζουν. Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν μένει ίδιο.
Η μουσική, η τέχνη, η ποίηση, η μαγειρική και οποιαδήποτε άλλη μορφή έκφρασης αποτελούν στοιχεία του ποιοτικού ανθρώπου. Η εμβάθυνση στις σκέψεις σου, η αναμόχλευση με τα συναισθήματά σου τον εξιτάρουν, του κινούν την περιέργεια να τα φέρει στην επιφάνεια, να τα θεριέψει, να τα σεβαστεί, να τα υμνήσει. Οι ποιοτικοί άνθρωποι σου δίνουν χώρο μέσα τους να αναπτυχθείς και να δεις τη δική τους ψυχή, γιατί έχουν περίσσευμα και δε φοβούνται μήπως το χάσουν. Η ποιότητα της αγάπης τους, διακρίνεται στη συρρίκνωση του εγωισμού τους και στην ανιδιοτέλεια.
Να σου πω και ένα μυστικό; Συνήθως έχουν περάσει ένα διάστημα μοναχικότητας αυτοί οι άνθρωποι, όχι απαραίτητα μοναξιάς, αλλά έχουν συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο σκοπός τους στη ζωή και είναι τόσο αποφασισμένοι να ζήσουν όμορφες στιγμές που το μόνο που αποζητούν είναι να τις μοιραστούν.
Έχουν κι ένα κουσουράκι, είναι συνήθως τελειομανείς και αγωνίζονται να κάνουν και εσένα τέλειο. Ναι, ξέρω… μην τους παρεξηγείς! Κράτησέ τους κοντά σου, γιατί αυτή είναι η απόδειξη της αγάπης τους.
Η ποιότητα δεν κρύβεται στην τιμή, όταν αναφερόμαστε στον άνθρωπο, αν έχει πάει σε ιδιωτικά ή δημόσια σχολεία, αν ντύνεται με επώνυμα ρούχα ή αν βάφεται με επώνυμα καλλυντικά, αν συχνάζει σε ακριβά εστιατόρια ή μένει μόνο σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων.
Η ποιότητα του ανθρώπου βρίσκεται στην παιδεία που τον κάνει άνθρωπο, στην υπομονή να καλλιεργεί αενάως τον εαυτό του, στην επιμονή να κάνει τον κόσμο καλύτερο, στην αποφασιστικότητα να επιτυγχάνει τους στόχους του χωρίς να ρίχνει άλλους απ’ τη θέση τους, στην πίστη στο μαζί, στο σεβασμό της μοναδικότητας του κάθε ατόμου και στη διπλωματία που χρησιμοποιεί για να κάνει τον εχθρό του να φαίνεται ακόμη πιο μικρός, χωρίς να εμπλέκεται σε ανούσιες συγκρούσεις.
Έχουν έντονα ανεπτυγμένο το κριτήριο της αισθητικής. Και δεν εννοώ ότι ελκύονται από όμορφους ανθρώπους εξωτερικά, αλλά είναι καλαίσθητοι, προσεγμένοι, φινετσάτοι και απεχθάνονται τη μετριότητα. Τους αρέσουν τα θεάματα που έχουν να προσφέρουν κάτι πέραν της ψυχαγωγίας, αυτά που δίνουν τροφή σε μυαλό και ψυχή.
Εκπέμπουν ένα κύρος με τη στάση τους, είναι αξιοσέβαστοι και στέκονται πάντα στο ύψος των περιστάσεων. Δε σχολιάζουν με κίτρινη διάθεση, δεν μπαίνουν στη διαδικασία δημιουργίας ίντριγκας, δεν αποζητούν την επιβεβαίωση μέσω της μείωσης των άλλων και δεν είναι ο εαυτός τους το επίκεντρο του κόσμου τους.
Η ποιότητα των ανθρώπων που μας περιβάλλουν μπορεί να αναβαθμίσει την καθημερινότητά μας, από την επιλογή ενός καλού κόκκινου κρασιού, μέχρι την επιλογή συντρόφου. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ν. Καζαντζάκης «Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό».
Αναζητήστε λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν τις στιγμές σας τόσο όμορφες και ουσιαστικές που να τους αξίζει μία θέση στην αιωνιότητα.
Έπειτα θα΄ρθουν οι εκπλήξεις...
Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο.
Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα. Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο. Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας. Και ο εαυτό μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Είναι φώς και σκοτάδι μαζί. Ιερός και βέβηλος, σεμνός και πρόστυχος, άγιος και αμαρτωλός. Η αποδοχή είναι η αρχή για το ταξίδι. Έπειτα θα έρθουν και οι εκπλήξεις…
π. λίβυος
Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015
Το τρένο της σοφίας
Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου.
Στην πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει.
Ξεκινάμε από ένα σταθμό που ονομάζεται άγνοια.
Είναι ο σταθμός, στον οποίο μένουν όλοι εκείνοι που ούτε καν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν και, επομένως, δεν έχουν καμία ανάγκη να μάθουν.
Αν κάποιος αποφασίσει ν’ ανέβει στο τρένο, είναι επειδή κάποιος του έχει απλώσει το χέρι. Αν ανέβει στο τρένο, και ακολουθήσει το σωστό δρόμο, θα φτάσει στον τόπο των ερευνητών.
Αν το κάνει καλά και δεν χάσει το δρόμο του θα φτάσει στον επόμενο σταθμό. Τον σταθμό των δασκάλων. Κάποιοι από τους δασκάλους αποφασίζουν να διδάξουν, ενώ ορισμένοι θέλουν να μείνουν μόνοι με τις γνώσεις τους. Αν ένας δάσκαλος ζήσει πολλά πράγματα για πολλά χρόνια, ίσως καταφέρει να ανέβει ξανά στο τρένο για να φτάσει στον σταθμό της σοφίας, που είναι ο τελευταίος. Είναι ο τόπος όπου ζούν όλοι αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν.
Είναι αστείο, αλλά αν ρωτήσεις έναν πραγματικά σοφό, θα σου απαντήσει «δεν γνωρίζω αν γνωρίζω», όπως ακριβώς θα σου απαντούσε ένας αδαής.
Ίσως γι’ αυτό σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, θεωρούμε αδαείς κάποιους σοφούς και κάποιους αδαείς τους θεωρούμε σοφούς.
Χόρχε Μπουκάϊ
Χόρχε Μπουκάϊ
Παράξενοι θάνατοι διασήμων
Αισχύλος (456π.Χ.). Ένας γύπας πετάει στο κεφάλι του μια χελώνα.
Γάιος Γράκχος (121π.Χ.). Σύμφωνα με τον Πλούταρχο δολοφονήθηκε όταν επικηρύχθηκε με αντάλλαγμα το βάρος του κεφαλιού του σε χρυσό. Ένας από τους δολοφόνους του τον αποκεφάλισε,του άδειασε το κεφάλι και το γέμισε μολύβι. Το κεφάλι ζυγίστηκε στη Σύγκλητο, και ο δολοφόνος ανταμείφθηκε με 8 κιλά χρυσάφι.
Κλεοπάτρα, βασίλισσα της Αιγύπτου(30π.Χ.). Δάγκωμα φιδιού.
Αττίλας(453). Πνίγηκε από ρινορραγία την πρώτη νύχτα του γάμου του. Οι στρατιώτες του τον έβαλαν σε τρία φέρετρα,ένα χρυσό, ένα ασημένιο και ένα σιδερένιο, τον έθαψαν και μετά αυτοκτόνησαν για να μην μάθει ο τόπος ταφής του ποτέ.
Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄(963). Θύμα ξυλοδαρμού από τον σύζυγο της ερωμένης του.
Βασιλιάς Εδουάρδος Β΄(1327). Εκθρονισμένος και φυλακισμένος,πέθανε μ’ένα πυρωμένο σίδερο στον πρωκτό.
Ιωάννα της Λορένης (1431). Κάηκε στην πυρά καταδικασμένη για μαγεία.
Γκέρκι Ντόζα, αρχηγός της εξέγερσης εναντίον της βασιλικής αυλής της Ουγγαρίας (1514). Συνελήφθη και ψήθηκε πάνω σε σιδερένια πυρακτωμένη καρέκλα φορώντας πυρακτωμένο στέμμα και κρατώντας και πυρακτωμένο σκήπτρο. Μετά υποχρέωσαν τους συντρόφους του να τον φάνε.
Κρίστοφερ Μάρλοου, συγγραφέας (1593). Δολοφονήθηκε καβγαδίζοντας σε μια παμπ.
Φράνσις Μπέηκον, Βρετανός φιλόσοφος (1626). Πέθανε από πνευμονία,αφού γέμισε ένα κοτόπουλο με χιόνι για να δει αν το κρύο θα διατηρούσε το κρέας. Λέγεται ότι το φάντασμα του κοτόπουλου στοιχιώνει το κοιμητήριο του Χάιγκέητ!
Όλιβερ Κρόμγουεη, βρετανός στρατιωτικός και πολιτικός (1658). Πέθανε από ελονοσία. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, ξεθαύτηκε σύμφωνα με το έθιμο της μεταθανάτιας εκτέλεσης. Το σώμα του κρεμάστηκε, τεμαχίστηκε και πετάχτηκε. Το κεφάλι του, καρφωμένο σ’ένα πάσσαλο έξω από το Αβαείο του Ουέστμινστερ,παρέμεινε εκεί ως 1685.
Φρασουά Βατέλ, μάγειρας του Λουδοβίκου ΙΔ΄(1671). Αυτοκτόνησε μην μπορώντας ν’αντέξει την καταισχύνη ενός καθυστερημένου γεύματος, όταν τα ψάρια που παράγγειλε για το γεύμα του βασιλιά καθυστέρησαν. Το πτώμα του το βρήκε ένας παραγιός, που πήγε να τον ειδοποιήσει πως είχαν έρθει τα ψάρια.
Ντέηβιντ Ντάγκλας, Σκοτσέζος βοτανολόγος (1834). Παραπάτησε και έπεσε σε λάκκο-παγίδα ζώων. Πίσω του έπεσε και ένας ταύρος.
Ζαχαρίας Τέηλορ, δωδέκατος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1850). Πέθανε από βαρυστομαχιά μετά τη γιορτή της 4ης Ιουλίου.
Άλαν Πίνκερτον, ντετέκτιβ(1884). Σκόνταψε στο πεζοδρόμιο,δάγκωσε τη γλώσσα του και πέθανε από σηψαιμία.
Ελισάβετ της Αυστρίας, γνωστή ως Σίσυ(1898). Δολοφονήθηκε με λίμα των νυχιών. Ο δολοφόνος της δήλωσε αργότερα: «Ήθελα να σκοτώσω κάποιον από την βασιλική οικογένεια. Δεν έχει σημασία ποιον».
Τζακ Ντάνιελ ιδρυτής της γνωστής ποτοποιίας του Τενεσί (1911). Ξέχασε τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου του, και νευριασμένος το κλότσησε. Τραυμάτισε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του, το τραύμα μολύνθηκε προκαλώντας τον θάνατό του.
Φρανσουά Φαμπέρ από το Λουξεμβούργο (1915). Σκοτώθηκε σε ανάχωμα του δυτικού μετώπου,στον Α΄Πόλεμο, όταν έλαβε τηλεγράφημα ότι η γυναίκα του γέννησε κοριτσάκι,«πέταξε»από τη χαρά του, ανασηκώθηκε και έτσι τον σημάδεψε ένας Γερμανός σκοπευτής.
Γκρηγόρι Ρασπούτιν, Ρώσος μυστικιστής (1916). Πνίγηκε παγιδευμένος κάτω από τους πάγους. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη δολοφονία του. Λέγεται πως τον έριξαν στο νερό κάτω από τους πάγους, αφού τον δηλητηρίασαν και τον πυροβόλησαν πολλές φορές στο κεφάλι, στο συκώτι και στους πνεύμονες.
Νεαρές πριγκίπισσες της ρώσικης δυναστείας των Ρομανόφ (1918). Σφαγιάστηκαν, όταν οι σφαίρες των εκτελεστών δεν κατάφεραν να διαπεράσουν τα φορτωμένα με κοσμήματα φουστάνια τους.
Αλέξανδρος της Ελλάδος (1920). Δηλητηριάστηκε στις 25 Οκτωβρίου από δάγκωμα μαϊμούς.
Ισιδώρα Νάνκαν, χορεύτρια (1927). Στραγγαλίστηκε από την εσάρπα της, όταν αυτή μπερδεύτηκε στη ρόδα του αυτοκινήτου που επέβαινε.
Αλεξάντερ Βογκντάνωφ,Ρώσος γιατρός (1928). Έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια πειράματος, όταν του μετάγγισαν το αίμα ενός μαθητή,που έπασχε από ελονοσία και φυματίωση.
Άντον Τζόζεφ Κέρμακ,δήμαρχος του Σικάγου (1933). Δολοφονήθηκε κατά λάθος, όντας δίπλα στον Ρούσβελτ.
Μαρία Κιουρί, χημικός (1934). Πέθανε από λευχαιμία λόγω υπερβολικής έκθεσης στην ραδιενέργεια.
Λέων Τρότσκι (1940). Δολοφονήθηκε στο σπίτι του στο Μεξικό με σκαπάνη. Το πρώτο χτύπημα τον βρήκε στο κεφάλι, αλλά δεν τον σκότωσε. Ο Τρότσκι συνέχισε να παλεύει, ενώ οι φρουροί του μπήκαν να τον σώσουν. Τότε φώναξε: «Μην τον σκοτώσετε!Αυτός ο άνθρωπος είχε να πει μια ιστορία». Ο Τρότσκι πέθανε την επόμενη μέρα.
Το 1943 ένας Β-24 της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας ,βγήκε εκτός πορείας και έπεσε στην έρημο της Λιβύης. Τα πτώματα του πληρώματος βρέθηκαν το 1960, μουμιοποιημένα εξαιτίας των κλιματολογικών συνθηκών.
Έντεν Φον Χόρβατ, αυστριακός θεατρικός συγγραφέας(1945). Σκοτώθηκε περπατώντας στο Παρίσι. Ένα κλαρί δέντρου τον χτύπησε μέσα στην καταιγίδα.
Αλ Καπόνε (1947). Πέθανε από σύφιλη.
Μάργκαρετ Μίτσελ, συγγραφέας του Όσα παίρνει ο άνεμος (1949). Σκοτώθηκε από ταξί διασχίζοντας τον δρόμο να πάει στο θέατρο.
Φρανκ Χέης, τζόκεϊ (1953). Υπέστη καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια μιας κούρσας..Το άλογό του συνέχισε και τερματίστηκε πρώτο.
Μαίρυλιν Μονρόε (1962). Πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών. Δεν έχει εξακριβωθεί αν ήταν δολοφονία ή αυτοκτονία.
Μάλκομ Χ. (1953). Πυροβολήθηκε 16 φορές από 3 δολοφόνους.
Σωκράτης, φιλόσοφος, 339 π.Χ. Ήπιε κώνειο.
Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ζωγράφος 1890. Πέθανε δύο μέρες αφότου πυροβολήθηκε.
Τζέσε Γ. Λάζηερ, γιατρός 1900. Κόλλησε σκόπιμα κίτρινο πυρετό στα πλαίσια των ερευνητικών πειραμάτων του Γουώλτερ Ρηντ.
Χαρτ Κρέην, ποιητής, 1932. Αποχαιρέτησε τους συνεπιβάτες του, πήδηξε από το διαστημόπλοιο και πνίγηκε.
Λίλιαν (Πεγκ) Εντγουιστλ, ηθοποιός 1932. Αυτοκτόνησε πηδώντας από το γράμμα Η του Hollywood στο Λος Άντζελες.
Κιγιόκο Ματσουμότο, 19χρονος μαθητής, 1933. Πήδηξε μέσα στο ηφαίστειο του νησιού Όσιμα της Ιαπωνίας.Δυστυχώς η πράξη του αυτή έγινε μόδα,και τους επόμενους μήνες πήδηξαν άλλοι 300 μαθητές.
Βιρτζίνια Γουλφ, συγγραφέας, 1941.Πνίγηκε.
Ιωσήφ Γκέμπελς, 1945. Δηλητηρίασε τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του και αυτοκτόνησε.
Χέρμαν Γκέρινγκ, 1946. Ήπιε δηλητήριο μερικές ώρες πριν την εκτέλεσή του.
Σύλβια Πλαθ, ποιήτρια και συγγραφέας, 1963. Αυτοκτόνησε βάζοντας το κεφάλι της μέσα στο φούρνο γκαζιού.
Γιουκίο Μισίμα, Ιάπωνας συγγραφέας, 1970. Αυτοκτόνησε κάνοντας χαρακίρι, μπροστά στους μαθητές του στο πανεπιστήμιο, διαμαρτυρόμενος για τις δυτικές επιρροές στην Ιαπωνία.
Ρούντολφ Ες. 1987. Ο τελευταίος Ναζί αυτοστραγγαλίστηκε 93 ετών με καλώδιο στο κελί του.
Άχρηστες γνώσεις & Χρήσιμες πληροφορίες by ARIS X.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)