Δείτε... Ένα κοινωνικό πείραμα, μεγαλείου ψυχής... Ο αστυνομικός χτυπάει, ο ζητιάνος παραμένει ήρεμος και ελεεί τον άγνωστο πλησίον...

Αυτό το κοινωνικό πείραμα δε θα μπορούσε να είναι πιο σκληρό με την πρώτη ματιά: οι εμπνευστές του κάνουν πλάκα σε ένα άστεγο – με ένα παιδί.

Αλλά η αλήθεια γι’ αυτό που αποκαλύπτεται για τον άντρα από τη μία, και όλη την ανθρωπότητα από την άλλη, θα σας εκπλήξει.

Είναι πραγματικά τόσο άκαρδοι οι άνθρωποι; 

Και μπορεί να υπάρχει τόση καλοσύνη μέσα σε κάποιον που δεν έχει τίποτα; 

Αν αυτό το απίστευτο κοινωνικό πείραμα σας ενέπνευσε, τότε μοιραστείτε τις εικόνες με όλους όσους ξέρετε. 

πηγή-perivolipanagias

Διαβάστε περισσότερα... »

Έδεσαν το μάτια 6 μικρών παιδιών και τους ζήτησαν να βρουν τις μαμάδες τους. Το αποτέλεσμα; Πολύ συγκινητικό…

Αγωνία, αγάπη και συγκίνηση πλημμυρίζουν την αίθουσα, καθώς παιδιά ηλικίας 3-9 ετών αναζητούν τη μαμά τους με δεμένα μάτια! Θα τα καταφέρουν;

Στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος, ζήτησαν από 6 μητέρες να τους δώσουν άδεια να δέσουν τα μάτια των παιδιών τους. Στη συνέχεια ζητήθηκε από τα παιδιά να κάνουν κάτι υπέροχο. Να βρουν τη μαμά τους με κλειστά τα μάτια!

Τα παιδιά ξεναγήθηκαν προς την ομάδα των γυναικών και χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις και τη διαίσθησή τους προσπάθησαν να βρουν τη μητέρα τους.

Δείτε το υπέροχο βίντεο που έχει γίνει viral:

πηγή-sugklonistiko.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Ένα πείραμα κοινωνικής ευαισθησίας (NOT HAVING ENOUGH MONEY EXPERIMENT)!

Διαβάστε περισσότερα... »

Πως αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και το ωραίο...

Παρασκευή 12/1/2007, 7:51 π.μ. Ουάσινγκτον, 

Στάση Μετρό L’Enfant Plaza.

Ένας κύριος στέκεται κοντά στην είσοδο 

και αρχίζει να ερμηνεύει με το βιολί του 

κλασικά κομμάτια των Μπαχ και Σούμπερτ.

Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.

Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι.

Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν χρήματα στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.

Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός μέσου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. 

Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!

Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.

Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»

Το πείραμα απέφερε στη Washington Post ένα Pulitzer to 2007.

πηγή-omakoeio

Διαβάστε περισσότερα... »

Τα ψυχολογικά πειράματα, που σόκαραν τον κόσμο

πηγή

EΥΑ ΤΟΜΑΡΑ

Αντιδράσεις και έντονες επικρίσεις έχει προκαλέσει τις τελευταίες μέρες η αποκάλυψη των δύο αμερικανικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για τα αποτελέσματα μια έρευνας που διεξήχθη το 2012 και η οποία αποσκοπούσε στη διερεύνηση του κατά πόσο η έκθεση σε καθορισμένα συναισθήματα με θετικό ή αρνητικό πρόσημο είχε τη δύναμη να διαμορφώσει τις επιλογές των χρηστών του Facebook και να μεταβάλλει αναλόγως το συναισθηματικό φορτίο των αναρτήσεών τους. 

Οι συντάκτες της έρευνας παρατήρησαν ότι οι χρήστες που συμμετείχαν –εν αγνοία τους– σε αυτήν άρχισαν να χρησιμοποιούν κυρίως αρνητικού ή θετικού περιεχομένου λέξεις ανάλογα με το περιεχόμενο στο οποίο είχαν «εκτεθεί». 

Σύμφωνα με τους ερευνητές και τη σχετική δημοσίευση της έρευνας στην αμερικανική επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), «τα αποτελέσματα δείχνουν την πραγματικότητα του μαζικού συναισθηματικού επηρεασμού μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης».

Σοκαρισμένοι οι χρήστες του Διαδικτύου εξέφρασαν το «βαθύ προβληματισμό τους» και χαρακτήρισαν τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε «ανησυχητική» ή «διαβολική» σε ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης, ενώ παράλληλα η Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων στο Διαδίκτυο ξεκίνησε έρευνα για τις ενέργειες της διεύθυνσης του διάσημου ιστοτόπου. Προσφάτως, μάλιστα, η βρετανική αρχή προστασίας δεδομένων προέβη σε παρόμοια ανακοίνωση.

Παρά το γεγονός πως η δημοσίευση των αποτελεσμάτων έγινε πριν από περίπου ένα μήνα, η οργή για την έρευνα ξέσπασε τις τελευταίες μέρες, έπειτα από αναφορές στα μέσα, όπως οι “The New York Times” και το περιοδικό “The Atlantic” και τα ερωτήματα περί ηθικής και πειραματόζωων που τέθηκαν στα εν λόγω δημοσιεύματα.

Το ασυνήθιστο ξέσπασμα του Τύπου για την ενέργεια του Πανεπιστημίου Κορνέλ και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας οφείλεται στην ανυπαρξία συγκατάθεσης των χρηστών, αλλά και στο γεγονός της έλλειψης ενημέρωσης των κινδύνων που εγκυμονούσε η συμμετοχή τους. «Η μελέτη έβλαψε τους συμμετέχοντες επειδή μετέβαλε τη διάθεσή τους», καταλήγει ο Αμερικανός καθηγητής, «και αυτό είναι κακό ακόμα και για το Facebook».

Η έκταση, ωστόσο, που δόθηκε στο ζήτημα περί νομιμότητας η μή κατά την εκτέλεση της έρευνας οδηγεί αναπόφευκτα στη λήθη τα ενδιαφέροντα και ουσιώδη αποτελέσματά της. Η ταχύτητα επίδρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τόσο γνωστικά όσο και συγκινησιακά στο άτομο ανοίγουν αναμφίβολα ένα νέο κύκλο συζητήσεων στην ακαδημαϊκή κοινότητα στον τομέα της Γνωστικής και Συναισθηματικής Ψυχολογίας της Επικοινωνίας.

Το ψυχολογικό πείραμα “μεταβολής συναισθήματος στο Facebook", δεν είναι το μόνο που έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη τόσο ως προς τη διαδικασία, όσο και ως προς τα σοκαριστικά αποτελέσματά του.

Αναδρομή στα πιο σοκαριστικά κοινωνικά πειράματα

Το πείραμα του Ash (1953)

Το κοινωνικό πείραμα της συμμόρφωσης, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ήταν μία σειρά μελετών που δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του '50, επιδεικνύοντας την δύναμη της συμμόρφωσης στις ομάδες. Γνωστό και ως το "Παράδειγμα του Ας". Στα πειράματα υπό τον καθηγητή Πανεπιστημίου Σολομώντα Ας, ζητούνταν από μία ομάδα φοιτητών του να πάρει μέρος σε ένα υποτιθέμενο "οπτικό τεστ".

Στην πραγματικότητα, όλοι οι συμμετέχοντες, πλην ενός, ήταν συνεργάτες του ερευνητή με αντικείμενο μελέτης το πως θα αντιδράσει το υποκείμενο στη συμπεριφορά των "συννενοημένων" συμμετεχόντων, οι οποίοι θα έδιναν όλοι τις ίδιες λανθασμένες απαντήσεις. Το 33% των φοιτητών συμμορφώθηκε, απαντώντας λάθος, ακολουθώντας τις εξόφθαλμα λανθασμένες απαντήσεις των άλλων συμμετεχόντων.

Η δύναμη της συμμόρφωσης κυριαρχεί έναντι της λογικής και από κοινωνικής οπτικής η συναίνεση στο ευρύτερο κανόνα, λειτουργεί επιβεβαιωτικά στην τοποθέτηση του Γκάρι Μπέκερ, περί αδυναμίας του ατόμου να γίνει παραβάτης, φοβούμενος τον κοινωνικό στιγματισμό ή την τιμωρία.

Το πείραμα της απάθειας τουπαρευρισκομένου - Bystander effect (1968)

Αφορμή για το πείραμα, στάθηκε η δολοφονία μίας νεαρής γυναίκας το 1964. Συγκλονιστικός ήταν ο αριθμός από τους αυτόπτες μάρτυρες που ανέρχεται στους 38. 

Συγκλονιστικότερο, ωστόσο, είναι πως και οι 38 έμειναν απαθείς στη θέαση της στυγερής δολοφονίας. Οι John Darley και Bibb Latane ζήτησαν από εθελοντές, να λάβουν μέρος σε μία συζήτηση, όπου θα συζητούσαν με αγνώστους. Κάθε συνομιλητής, θα ήταν σε διαφορετικό δωμάτιο και θα συζητούσαν μέσω ενδοεπικοινωνίας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ένας από τους συνομιλητές θα πάθαινε κρίση επιληψίας. Ο στόχος του πειράματος ήταν να εξεταστεί το φαινόμενο της επίδρασης των παρευρισκομένων (bystander effect) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese και ειδικότερα οι λόγοι και οι διεργασίες που συντελούνται, ώστε τα άτομα να αρνούνται να πάρουν την ευθύνη ή να δώσουν βοήθεια σε κάποιον που την χρειάζ εται όταν άλλα άτομα είναι παρόντα.

Επιστρέφοντας στο πείραμα παρατηρήθηκε πως όταν η συζήτηση γινόταν μεταξύ δύο ατόμων και ο ένας πάθαινε επιληψία, το 85% των συνομιλητών, έβγαινε από το δωμάτιο και έψαχνε να τον βρει και να τον βοηθήσει. Όταν όμως τους δινόταν η εντύπωση πως τους ακούν ακόμα 3 άτομα, μόλις το 31% βγήκε από το δωμάτιο αναζητώντας αυτόν που χρειαζόταν τη βοήθειά του.

Το πείραμα της φυλακής του Stanford (1971)

Ο καθηγητής Philip Zimbardo, αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα πείραμα - παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ρόλων εξουσίας και υποταγής, το οποίο στην αρχή έμοιαζε απλό και ακίνδυνο. Έπειτα από εθελοντική συμμετοχή και ύστερα από ενημέρωση σχετικής αγγελίας (η οποία ζητούσε για το πείραμα νέους, υγιείς τόσο σωματικά όσο και ψυχικά), τα άτομα θα έμπαιναν “στην φυλακή του Stanford” άλλοι ως κρατούμενοι και άλλοι ως σωφρονιστικοί υπάλληλοι. Ο χώρος του τομέα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου είχε διαμορφωθεί σε φυλακή και επιβλεπόταν από τους αρμόδιους επιστήμονες.

Tην πρώτη μέρα, όλα κύλησαν ομαλά. Ωστόσο, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ κρατουμένων και φυλάκων, πειράματος και πραγματικότητας, ηθικής και διαφθοράς γρήγορα εξαφανίστηκε και γρήγορα η κατάσταση τέθηκε εκτός ελέγχου. Η βία, η παράνοια και η κατάχρηση της εξουσίας κυριάρχησαν και ανέδειξαν το πείραμα του Zimbardo ως το πιο γνωστό και συγκλονιστικό πείραμα στην Κοινωνική Ψυχολογία.

Philip Zimbardo: Η ψυχολογία του κακού

Το πείραμα του Milgram - Η δύναμη των εντολών (1974)

Το πρωτοποριακό και συγχρόνως αμφισβητούμενο πείραμα του Milgram μελέτησε συστηματικά μια πλευρά της υπακοής με αφορμή τις φρικαλεότητες της ναζιστικής εποχής. Το πείραμα "φάρσα" που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή, έφερε συγκλονιστικά αποτελέσματα στην επιφάνεια και μια αλήθεια για το περίφημο “τέρας” που κρύβεται μέσα μας.

Συγκεκριμένα πρόκειται για μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ, Stanley Milgram. Σε αυτό μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν στο πρόσωπο του Επιστήμονα που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.

Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Ο Μίλγκραμ πίστευε ότι η υπακοή που οδηγεί στο έγκλημα, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του. Σύμφωνα με τα πειράματα του Milgram είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά να ακολουθούν εντολές, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Ο υπεύθυνος χώριζε τα άτομα σε ζεύγη, μαθητή και δασκάλου. Ο «μαθητευόμενος» - ηθοποιός δενόταν σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
 

Ο «δάσκαλος» καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο υπεύθυνος του πειράματος. Κάθε φορά που ο ηθοποιός - μαθητής, έδινε λανθασμένη απάντηση, ο υπεύθυνος έδινε την εντολή, να πατήσουν το κουμπί, προκαλώντας ηλεκτροσόκ. 

Μάλιστα σε κάθε λάθος απάντηση το επόμενο ηλεκτροσόκ, ήταν ισχυρότερο. Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό; Το 66%, καθώς το πείραμα “ έπρεπε να ολοκληρωθεί”.

πηγή-kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Η ανευθυνότητα του πλήθους: Το πείραμα

"Η ανευθυνότητα του πλήθους" 

Το πείραμα των Ντάρλεϊ και Λατανέ.

"Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα." 

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι, δυστυχώς, φανταστική. Μοιάζει να βγήκε από ταινία τρόμου, ειδικά μόλις μαθαίνουμε ότι συνέβη μια Παρασκευή και 13.

Συγκεκριμένα την Παρασκευή, 13 Μαρτίου του 1964.

Ήταν τρεις η ώρα το πρωί και η Κάθριν Τζενοβέζε γύριζε σπίτι από τη βραδινή της βάρδια. Έμενε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, σε μια πολυκατοικημένη αστική περιοχή.

Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο της, προχώρησε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της.

Εκεί αντιλήφθηκε, μέσα στις σκιές, έναν άντρα -που πιθανότατα της φάνηκε ύποπτος- και γύρισε για να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο της ή να τηλεφωνήσει στην αστυνομία.

Δεν πρόλαβε. Ο άντρας, ονόματι Γουίνστον Μόουζλι, την πρόφτασε και της έχωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη. Καθώς εκείνη στράφηκε να τον αντιμετωπίσει τη μαχαίρωσε και στην κοιλιά.

Η Κάθριν άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια! Με σκοτώνουν! Βοηθήστε με!»

Φώτα άναψαν στις κοντινές κατοικίες και κουρτίνες κουνήθηκαν στα παράθυρα.

Αλλά κανείς δε βγήκε να δει τι συνέβαινε.

Ο Μόουζλι στην κατάθεση του αργότερα δήλωσε:

«Αισθάνθηκα ότι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δε θα κατέβαινε τις σκάλες.»

Και έτσι έγινε.

Μόνο ένας άντρας φώναξε: «Άσε ήσυχο το κορίτσι.»

Ο Μόουζλι έφυγε γρήγορα και η Κάθριν σύρθηκε μέχρι την είσοδο του σπιτιού της.

Όμως όλα τα φώτα στα σπίτια έσβησαν ξανά. Ο Μόουζλι πλησίασε την Κάθριν και τη μαχαίρωσε ξανά. Εκείνη ούρλιαξε και ζήτησε για άλλη μια φορά βοήθεια. Τα φώτα άναψαν πάλι, αλλά κανείς δε μίλησε, κανείς δε βγήκε.

Ο Μόουζλι απομακρύνθηκε και περίμενε. Λίγα λεπτά μετά, πλησίασε πάλι την κοπέλα που ανέπνεε ακόμα και την αποτελείωσε, κόβοντας 'την από το λαιμό ως τα γεννητικά όργανα. Μετά κατέβασε το παντελόνι του και ασέλγησε πάνω στο νεκρό σώμα.

Η απεχθής αυτή εγκληματική πράξη διήρκεσε 35 λεπτά. Η πρώτη επίθεση έγινε στις 3:15 και ο Μόουζλι έφυγε στις 3:50.

38 αυτόπτες μάρτυρες παρατηρούσαν την κοπέλα να μαχαιρώνεται (τρεις φορές), μέχρι θανάτου, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς καν να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία.

Η αστυνομία ειδοποιήθηκε στις 4 το πρωί και όταν έφτασε ήταν πολύ αργά. Για όλους.

Το έγκλημα αυτό ίσως να χανόταν ανάμεσα τους φακέλους της αστυνομίας, αν δεν το μάθαιναν δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι, ο Ντάρλεϊ και ο Λατανέ.

Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διεστραμμένη προσωπικότητα του δολοφόνου, αλλά για κάτι ίσως πιο συνταρακτικό:

Την απάθεια των παρατηρητών, την απροθυμία τους να βοηθήσουν. Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να αντιδράσουν;

Κάποιοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναφέρθηκαν στη «συναισθηματική άρνηση» των αυτόπτων μαρτύρων: Ότι εξαιτίας του σοκ, έμειναν αδρανείς, απαθείς.

Ένας άλλος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο της τηλεόρασης, η οποία είχε εθίσει τους τηλεθεατές στη βία και στην κοινωνική απάθεια.

Όμως ο Ντάρλεϊ με τον Λατανέ δεν πείστηκαν. Ένιωθαν, χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν, ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με την τηλεόραση ή με το συναισθηματικό κλονισμό, αλλά με κάτι βαθύτερο, ίσως και πιο αρχέγονο.

Έτσι προχώρησαν στο περίφημο πείραμα τους, αυτό που αποκάλυψε την έννοια της «διάχυσης της ευθύνης».

Όπως είναι ευνόητο, δεν μπορούσαν να αναπαραστήσουν μια δολοφονία, έτσι έκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης.

Το υποκείμενο, ένας φοιτητής, με μικρόφωνο και ακουστικά, καθόταν μόνος, σε ένα μικρό δωμάτιο.

Θα μιλούσε για 2 λεπτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη φοιτητική ζωή, αφού πρώτα θα άκουγε και άλλους φοιτητές, από άλλα δωμάτια, να μιλάνε για τη δική τους ζωή.

Κάποια στιγμή ένας από τους φοιτητές, που στην πραγματικότητα ήταν ηθοποιός, ξεκίνησε να λέει, ότι είναι επιληπτικός και αυτό συχνά του δημιουργεί προβλήματα κλπ κλπ.

Στη συνέχεια ο «επιληπτικός φοιτητής», άρχιζε να παθαίνει κρίση και να ζητάει βοήθεια: «Νομίζω ότι παθαίνω κρίση. Βοηθήστε με. Θα πεθάνω.»

Η ψεύτικη επιληπτική κρίση διαρκούσε έξι λεπτά. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μόλις το 31% των φοιτητών που άκουγαν σηκώθηκαν και ζήτησαν βοήθεια από τον υπεύθυνο του προγράμματος.

Το υπόλοιπο 69% των φοιτητών, ενώ είχαν ταραχτεί -καταρρίπτοντας έτσι την υπόθεση της απάθειας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης- δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Περίμεναν ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε τον επιληπτικό, έτσι δεν έκαναν τίποτα.

Η «διάχυση της ευθύνης» φάνηκε πιο καθαρά, όταν οι πειραματιστές άλλαξαν τις συνθήκες του πειράματος, δίνοντας την εντύπωση στον κάθε φοιτητή, ότι μιλάει μόνος του με τον επιληπτικό.

Όταν το υποκείμενο πίστευε ότι είναι μόνος του με τον επιληπτικό φοιτητή, αναζητούσε βοήθεια μέσα στα τρία πρώτα λεπτά. Συγκεκριμένα το 85% των φοιτητών αντέδρασε έτσι.

Το συμπέρασμα των Ντάρλει και Λατανέ ήταν:

«Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς στο πλήθος.»

Με διαφορετικά λόγια είναι λάθος να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος, όπως αυτό της πόλης. 

Είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσει ο ένας και μοναδικός σου γείτονας, παρά όλοι αυτοί οι άνθρωποι -οι οποίοι συνήθως είναι και άγνωστοι- που συνωστίζονται στις πολυκατοικίες τριγύρω σου και σε προσπερνούν στους πολυσύχναστους δρόμους.

Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές:

Ότι η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος.

Όμως οι Ντάρλει και Λατανέ έβγαλαν άλλο ένα συμπέρασμα, πιο αισιόδοξο, με κάποιο άλλο πείραμα που δε θα αναφέρω αυτή τη στιγμή, παρότι είναι εξίσου ενδιαφέρον: Ό,τι η αλληλεγγύη διδάσκεται.

Αν ένας άνθρωπος απλά ακούσει για τη «διάχυση της ευθύνης», είναι έτοιμος, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι «μπροστά στα μάτια του», να αντιδράσει διαφορετικά.

Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μην προσπεράσει το γέρο που έπεσε στη μέση του δρόμου, επειδή κάποιοι άλλοι ήδη στέκονται από πάνω του, λέγοντας -στον εαυτό του: «Ας τον βοηθήσουν αυτοί, εγώ τι μπορώ να κάνω παραπάνω;»

Είναι πιο πιθανό να μην αφήσει αβοήθητη μια γυναίκα ή ένα παιδί ή έναν άγνωστο ή έναν σκύλο που ξυλοκοπούνται, πιστεύοντας ότι δεν είναι δική του ευθύνη -αφού τόσοι παρακολουθούν, χωρίς να κάνουν τίποτα.

Γιατί ξέρει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -την ίδια ακριβώς, χωρίς διάχυση- για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, και δε θέλει να είναι ένας από τους 38 αυτόπτες μάρτυρες που άφησαν το Μόουζλι να κατακρεουργήσει την Κάθριν Τζενοβέζε.

Και ίσως τότε, αν τα συμπεράσματα των Ντάνλεϊ και Λατανέ είναι σωστά, ακόμα και αυτό το ασήμαντο κείμενο, μπορεί να βοηθήσει την επόμενη Κάθριν να επιζήσει. 

(Πηγή: «Το κουτί της Ψυχής», της Lauren Slater, από τις εκδόσεις Οξύ.)

πηγή-a-pistefto

Διαβάστε περισσότερα... »

Εντυπωσιακό πείραμα: Είσαι πιο όμορφη απ΄ ότι νομίζεις!

Οι γυναίκες είναι συνήθως ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού τους όσον αφορά την εμφάνιση, αφού σύμφωνα με έρευνες μόνο το 4% των γυναικών στον κόσμο πιστεύουν πως είναι πραγματικά όμορφες.

Το Dove αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα πολύ ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα χρησιμοποιώντας έναν σκιτσογράφο του FBI, για να αποδείξει πως οι γυναίκες είναι πολύ πιο όμορφες απ’ ότι οι ίδιες πιστεύουν. 

Στις φωτογραφίες, το πρώτο σκίτσο είναι βασισμένο στην περιγραφή κάθε γυναίκας για τον εαυτό της, όπως το έκανε ένας σκιτσογράφος που συνεργάζεται με την αστυνομία, ενώ το δεύτερο είναι αποτέλεσμα της περιγραφής ενός αγνώστου για την ίδια γυναίκα.

πηγή-koularisto

Διαβάστε περισσότερα... »

Κοινωνικό πείραμα: Η επίδραση των παρευρισκομένων (The Bystander effect)

Φωτο: plus.google.com

Δείτε κι εδώ

Ψυχολογικό πείραμα: the Bystander effect

Το Bystander effect (= η επίδραση των παρευρισκομένων) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese, είναι ένα φαινόμενο κοινωνικής ψυχολογίας στο οποίο τα άτομα αρνούνται να πάρουν την ευθύνη ή να δώσουν βοήθεια όταν άλλα άτομα είναι παρόν.

Το είχαμε πρόσφατα παρατηρήσει όλοι μας στην είδηση που έκανε τον γύρο του κόσμου τον περασμένο Οκτώβριο, όταν το δύο χρονών κοριτσάκι στη Κίνα, η Wang Yue, χτυπήθηκε από ένα μικρό λευκό βαν στην πόλη Foshan. Συνολικά 18 άνθρωποι πέρασαν δίπλα από το αιμόφυρτο κοριτσάκι, αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία ή βοήθεια. 

Το κορίτσι έμεινε αβοήθητο για 7 λεπτά, μέχρι που μία γυναίκα οδοκαθαριστής ενδιαφέρθηκε, αλλά ήταν ήδη αργά, αφού η αργοπορία κόστισε στο μικρό κορίτσι, τη ζωή του μετά από κάποιες μέρες παραμονής στην εντατική.

Πότε όμως ξεκίνησαν να παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα; Αν ήμασταν εμείς στη θέση των κινέζων θα βοηθούσαμε; Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, όχι λένε οι έρευνες! 

Ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι από όλο τον κόσμο και για αρκετά χρόνια μελετούν το Bystander effect.

Η πρώτη φορά που άρχισαν να το ερευνούν, ήταν το 1964, όταν η Kitty Genovese (ηλικίας 28), μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, έξω από το σπίτι της στη Νέα Υόρκη. Ο δρόμος ήταν πολυσύχναστος και περίπου 38 άτομα (γείτονες και περαστικοί) που είδαν τη δολοφονία δεν κάλεσαν την αστυνομία ούτε έδωσαν κάποια βοήθεια! Από τότε το φαινόμενο αυτό άρχισε να ερευνείται και πήρε την επιστημονική του ονομασία από το επίθετο του θύματος (σύνδρομο Genovese).

Για ποιο λόγο όμως εμείς οι άνθρωποι αντιδρούμε έτσι; Μετά από χρόνια ερευνών και πειραμάτων οι επιστήμονες έδωσαν τις απαντήσεις τους. 

Η πιθανότητα ένας περαστικός να βοηθήσει κάποιον είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού των παρευρισκομένων. Όσο δηλαδή περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόν, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να βοηθήσει κάποιος.

Οι κύριοι λόγοι εξήγησης είναι οι πιο κάτω:

Ένας άνθρωπος όταν δει κάποιο να υποφέρει, θα τον βοηθήσει. Όταν όμως υπάρχουν άλλοι παρευρισκόμενοι, τότε στο μυαλό του επιδρά η βασική αρχή της κοινωνικής επιρροής. 

Παρακολουθεί τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων, για να δει αν οι άλλοι θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να παρέμβει. 

Η σκέψη είναι η εξής: «Για να μην βοηθά κάποιος άλλος, πάει να πει πως το σωστό είναι ότι δεν πρέπει να βοηθήσω ούτε κι εγώ, για κάποιο λόγο». 

 Όταν όλοι όμως σκεπτόμαστε υποσυνείδητα το ίδιο πράγμα τότε κανείς δεν θα βοηθήσει, αφού όλοι μας περιμένουμε κάποιον άλλο να το κάνει ή να κάνει την αρχή. 

Επίσης πολλοί φοβούνται πως δεν θα δώσουν τη σωστή βοήθεια κι ότι κάποιος άλλος περαστικός, γιατρός για παράδειγμα θα βρεθεί να το κάνει.

Ακόμη ο φόβος ότι ίσως θα μπλέξουμε αν βοηθήσουμε ενισχύεται αρκετά με το να βλέπουμε ότι οι κανείς άλλος δεν βοηθά. Με το που βοηθήσει όμως ο πρώτος, αμέσως τρέχουμε κι εμείς ως «κοινωνικά όντα» (βλέπε βίντεο πιο κάτω). 

Σε ένα πείραμα όπου στη μέση του δρόμου ένας άντρας ξυλοκοπούσε μια γυναίκα, το 65% των περαστικών την βοήθησε όταν φώναζε: «Σταμάτα, δεν σε ξέρω».

Όταν όμως φώναζε: «Σταμάτα, δεν ξέρω γιατί σε παντρεύτηκα» μόνο το 19% την βοήθησε, αφού δεν ήθελε κανείς να μπει ανάμεσα στα συζυγικά προβλήματα!

Και κάτι τελευταίο, είναι η τάση μας ως άνθρωποι να βοηθάμε το «σωστό γκρουπ ανθρώπων»...

Δυστυχώς δίνουμε περισσότερη αξία στην ζωή, ενός δικηγόρου για παράδειγμα, παρά ενός ζητιάνου.

πηγή-diakonima.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Δείτε μια εικόνα, που δείχνει τι συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα

πηγή-namarizathema

Διαβάστε περισσότερα... »

Συγκλονιστικό κοινωνικό πείραμα: Ο Άστεγος και ο πλούσιος...

Ένας άστεγος και ένας καλοντυμένος επιχειρηματίας περπατούν στο δρόμο. Ξαφνικά σκοντάφτουν και πέφτουν. Άραγε θα παίξει ρόλο η εμφάνισή τους για το αν θα τους βοηθήσουν οι περαστικοί; 

Δύο ηθοποιοί, μία κρυφή κάμερα και ένα άκρως απογοητευτικό συμπέρασμα. 

Πριν ξεκινήσουν την καταγραφή των αντιδράσεων, οι συντελεστές του βίντεο, σκέφτηκαν ότι μάλλον θα δουν κάτι αναμενόμενο, δηλαδή ότι δεν θα υπάρχει διαφορά και μάλλον έπρεπε να ψάξουν κάποια άλλη ιδέα.

  Όταν όμως ξεκίνησαν σοκαρίστηκαν από τις αντιδράσεις του κόσμου. 

Αυτό το βίντεο αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι κρίνουν ένα βιβλίο μόνο από το εξώφυλλό του χωρίς να το πολυσκέφτονται… 

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση τους;

πηγή-thesecretrealtruth

Διαβάστε περισσότερα... »