Δέκα πράγματα για τα οποία στην πραγματικότητα… δεν ξέρουμε τίποτα!

Κι όμως, εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα!

Η διαφορά μεταξύ του εξυπνάκια και του επιστήμονα είναι μία και απλή: ο εξυπνάκιας νομίζει ότι τα ξέρει όλα, την ίδια στιγμή που ο επιστημονικός νους παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα.

Ρωτήστε όποιον ειδικό σε κάποιο πεδίο θέλετε: θα παραδεχτεί ότι τα πράγματα που αγνοεί υπερτερούν καθοριστικά των γνώσεων που έχει, παρά το γεγονός ότι έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη του επιστημονικού αντικειμένου του.

Και γι’ αυτό άλλωστε έχουμε την επιστήμη και τα λοιπά συστήματα γνώσης, στην προσπάθειά μας να αποκαλύψουμε τα μυστήρια που περιβάλλουν τον κόσμο μας και να δώσουμε επιτέλους μια πειστική απάντηση!

Μόνο που κάποια από τα μυστήρια αυτά παραείναι κοινότοπα για να εξηγηθούν, σε μια συμπαντική συνωμοσία λες που είμαστε ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο.

Γιατί σε τελική ανάλυση, ακόμα δεν κατανοούμε:

Τα όνειρα

Από τη στιγμή που ο πρώτος πρωτόγονος συγγενής μας ονειρεύτηκε το κορίτσι των σπηλαίων των ονείρων του, τα όνειρα είναι μια καθημερινή πρακτική. Κι ενώ έχουμε αποκωδικοποιήσει τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς του ονείρου, με τη φυσιολογία και τη νευροψυχολογία να παρέχουν πλέον πειστικές εξηγήσεις για την ονειρική μηχανική, ακόμα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό! 

Και δεν μας λείπουν βέβαια οι θεωρίες (αλίμονο!), με μια σειρά επιστημονικών κλάδων να προσπαθούν να ρίξουν φως στο κατά τα άλλα ακατανόητο φαινόμενο. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε φτάσει καν κοντά στο να καταλάβουμε τη βαθύτερη ονειρική φύση, με το πελώριο αυτό «γιατί» να πλανάται σαν φάντασμα πάνω από κάθε προσπάθεια αποκάλυψης…

Τον θάνατο

Ο θάνατος παραμένει ένα από τα τελευταία μεγάλα μυστήρια που ανθίστανται σθεναρά στην όποια προσπάθεια αποκωδικοποίησής τους, με τις ερευνητικές υποθέσεις να γεννούν τελικά περισσότερα ερωτήματα από αυτά που καλούνται να απαντήσουν. Μια σειρά από μεταφυσικά και φιλοσοφικά θέματα εμπλέκονται στην επιστημική πραγμάτευση του θέματος (όπως τι γίνεται με τη συνείδηση π.χ.), με τη θρησκεία και τη ζωή μετά θάνατον να συσκοτίζει ακόμα περισσότερο το τοπίο. 

Δεν είναι τόσο το «γιατί πεθαίνουμε;» όσο το «τι γίνεται τελικά»; Κι αν πρόκειται για εμπειρία που πρέπει μάλλον να τη ζήσεις για να την καταλάβεις, η περιχαράκωση του θέματος στο προσωπικό επίπεδο κάνει την εξήγηση του θανάτου θέμα γούστου και ερμηνείας…

Τη ζωή

Ένα από τα διαπρεπέστερα μυστήρια της ανθρωπότητας παραμένει στο σκοτάδι, παρά το γεγονός ότι όλοι… ζούμε! Την ώρα που η ανθρωπότητα παράγει πλέον τεχνητή ζωή, δεν μπορεί να κατανοήσει το φυσικό αντίστοιχό της. 

Τι ξέρουμε για τη ζωή; Ιστορικού τύπου γνώσεις: κάποια στιγμή στην ιστορία της Γης, κάπου 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, τα μόρια άρχισαν να εμπλέκονται σε ολοένα και περισσότερο περίπλοκες χημικές ενώσεις, γεγονός που κατέληξε προοδευτικά στο RNA και, τελικά, στη ζωή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Υπάρχει βέβαια και ο ευφυής σχεδιασμός, με τη ζωή να αποτελεί τερτίπι της θεϊκής βούλησης, η απόδειξη ωστόσο εδώ αναμένεται ακόμη. Και δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε: επιστήμονες στα πέρατα του κόσμου προσπαθούν να αναδημιουργήσουν στο εργαστήριο τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Γη και οδήγησαν στην εμφάνιση της ζωής, χωρίς καρπούς ακόμα…

Το Σύμπαν

Την ώρα που δεν έχουμε ακόμα εξηγήσει τα της Γης, στρέφουμε τα μάτια μας στον ουρανό και το μοναδικής αισθητικής τοπίο του και αναρωτιόμαστε: τι υπάρχει εκεί έξω και -κυρίως- τι είναι αυτό; 

Οι γνώσεις μας για το Σύμπαν είναι σήμερα στο καλύτερο δυνατό σημείο, έχουμε κάνει και τις τσάρκες μας στο Φεγγάρι, μέχρι και να ερίζουμε φτάσαμε αν το Σύμπαν επεκτείνεται, ποια είναι τα όριά του κ.λπ. Κι όμως, για κάτι σαν το Διάστημα που είναι μέρος των πάντων οι γνώσεις μας είναι κλεισμένες στο επίπεδο της υπόθεσης εργασίας, με τις τελεσίδικες απαντήσεις να μην έχουν καν αρχίσει να διαφαίνονται…

Την Ιστορία

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Ιστορία ως ένα είδος μεγάλης -και γραμμικής- αφήγησης που καταλήγει στο σήμερα. Μόνο που το καλοβαλμένο σχήμα αποτελείται από… τεράστιες εννοιολογικές τρύπες και ιστορικά κενά, με τη σύγχρονη ιστοριογραφία να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα! Ολόκληροι αιώνες ιστορικής καταγραφής συνοψίζονται σε μία και μόνο ιστορική πηγή, με τη γνώση μας να είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα ερευνητικής ανασυγκρότησης ή απλής εικασίας. 

Ακόμα και για «δημοφιλείς» ιστορικές περιόδους με πλήθος πηγών και αρχαιολογικών ευρημάτων, όπως η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η αρχαία Ελλάδα, μας λείπουν ζωτικές πληροφορίες για να συμπληρωθεί το παζλ. Κι αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τους ιστορικούς που παραδέχονται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι για «πασίγνωστα» γεγονότα οι έγκυρες αναφορές είναι λιγοστές ή απουσιάζουν εντελώς, τότε καθίσταται πράγματι ενοχλητικό το πόσο λίγα ξέρουμε για το παρελθόν…

Την τέχνη

Ακόμα κι αν είχαμε τη δυνατότητα να ρωτήσουμε κάθε καλλιτέχνη που πέρασε από τη Γη, είναι πιθανότατο να παίρναμε μια ασαφή απάντηση. Γιατί φτιάχνουμε τέχνη λοιπόν δεν ξέρουμε, αν και το κάνουμε με μεγάλη μαεστρία εδώ και χιλιάδες χρόνια! 

Κανείς εξελικτικός λόγος δεν υπαγόρευσε στον πρωτόγονο να ζωγραφίζει στα σπήλαια, καθώς κανένα πλεονέκτημα δεν αποκομίζουμε ως είδος από την αισθητική. Γιατί το κάνουμε τότε; Θεωρίες σαφώς και υπάρχουν, αποτυγχάνουν ωστόσο να περικλείσουν τη «μεγάλη εικόνα». Αν λοιπόν και η καλλιτεχνική έκφραση λογίζεται πλέον ως ανάγκη, παραμένει μυστήριο η ίδια η ύπαρξή της…

Τη λογοτεχνία

Τι είναι αυτό που μας συγκινεί (και τι είναι η ίδια η συγκίνηση δηλαδή;) στο αγαπημένο μας βιβλίο; Μπορούμε να συζητάμε για ώρες για υφολογικά χαρακτηριστικά και βαθύτερα νοήματα, ο συναισθηματικός αντίκτυπος που επιφέρει ωστόσο στον ψυχισμό μας μια σειρά προτάσεων σε σωστή σειρά δεν μπορεί να κατανοηθεί! Κι επειδή το θέμα από δω και πέρα εμπίπτει στα της τέχνης, ας πάμε στο επόμενο…

Τη φωτιά

Εδώ τα πράγματα είναι απλούστερα απ’ όσο νομίζουμε: την ώρα που ξέρουμε με τη βοήθεια της επιστήμης τι είναι και πώς φτιάχνεται η φλόγα, δεν μπορούμε να την προσλάβουμε! Ύλη δεν είναι κι όμως τη βλέπουμε, αν αυτό δεν είναι περίεργο, τι είναι τότε; Κι ενώ η φωτιά άλλαξε τις ζωές μας καθοριστικά, συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε τι στο καλό είναι αυτό το κόκκινο «πράμα» που τσουρουφλίζει…

Τη βαρύτητα

Το γιατί πέφτει το μήλο από το δέντρο ο Νεύτωνας το κατάλαβε καλά, μόνο που τα χρόνια από τότε έχουν περάσει και η σύγχρονη φυσική καταλήγει μάλλον στο προφανές: η βαρύτητα αψηφά τους νόμους της βαρύτητας! 

Χωρίς να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, θα περιοριστούμε να αναφέρουμε ότι η βαρύτητα είναι η μόνη από τις 4 βασικές δυνάμεις που καταφέρνει να αντιφάσκει με τον εαυτό της, την ίδια στιγμή που μπορεί και να εκμηδενιστεί αν γίνουμε αρκετά μικροί. Είναι στην πραγματικότητα τέτοια σπαζοκεφαλιά για τη σύγχρονη επιστήμη που μερικοί διαπρεπείς φυσικοί διακήρυξαν πρόσφατα ότι η βαρύτητα δεν υπάρχει! 

Κι αυτό το ακατανόητο γεγονός περιβάλλει πλέον τις περισσότερες από τις νέες γνώσεις μας στον τομέα της σύγχρονης φυσικής: κάθε φορά που κάνουμε μια επαναστατική τομή στη γνώση, πείτε το και ανακάλυψη, αποδεικνύεται ότι ξέρουμε τελικά πολύ λιγότερα για τον κόσμο απ’ όσο είχαμε πιστέψει…

Τα πάντα...

Εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα είχαμε πιστέψει ειλικρινά ως ανθρωπότητα ότι είχαμε αγγίξει σχεδόν τα όρια της γνώσης. Εντάξει, κάποια μικροπράγματα παρέμεναν ακόμα στο σκοτάδι, μερικές ανωμαλίες συνέχιζαν να διαπιστώνονται, το μεγαλύτερο μέρος πάντως του γνωστού κόσμου είχε εξηγηθεί και οι φυσικοί της εποχής καλούσαν τα παιδιά να μην ασχοληθούν με το επιστημονικό πεδίο, μιας και η φυσική είχε κλείσει ως επιστήμη! 

Μετά βέβαια ήρθε ο Αϊνστάιν και η θεωρία της Σχετικότητας, ο Σρέντιγκερ και η κβαντομηχανική του και τα πράγματα έγιναν κουλουβάχατα. Κι ενώ μαζέψαμε άρον-άρον τα κομμάτια μας και καταλήξαμε ότι αυτοί τελικά είχαν δίκιο, τα κατοπινά χρόνια έμελλε να αποδειχθούν ακόμα πιο απαιτητικά στη στήριξη των μεγάλων εξηγητικών του κόσμου θεωριών. Αφήσαμε λοιπόν τα «μεγάλα» και ασχοληθήκαμε με τα «μικρά» και «τετριμμένα», εκεί που οι γνώσεις μας είναι μετρήσιμες και… ασφαλέστερες. 

Όσο για τα μεγάλα ερωτήματα, τα αφήσαμε στη μεταφυσική, τη θρησκεία και το βουντού, μιας και αυτό τελικά το «γιατί» αποδεικνύεται δυσκολότερος αντίπαλος απ’ όσο είχαμε αρχικά πιστέψει. 

Τελικά, εκεί που καταλήξαμε είναι ότι τίποτα δεν βγάζει νόημα, με την ίδια την ύπαρξη που το συλλαμβάνει αυτό, να είναι επίσης ένα τίποτα…

Πηγή: newsbeast.gr

πηγή-aggoureos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Η πίστη στην άγνοια

«Επιστήμη είναι η πίστη στην άγνοια των ειδικών.» 

Ρίτσαρντ Φάινμαν

Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση. Πολλές από τις ανθρώπινες προκαταλήψεις γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν έχουν αμφισβητηθεί κατά καιρούς από τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.

Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.

* Θετικές και φυσικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη των φυσικών φαινομένων και των τυπικών συστημάτων με βάση την παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική.

* Κοινωνικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας, στη βάση της παρατήρησης και της λογικής.

* Ανθρωπιστικές επιστήμες: ασχολούνται με τη διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της λογικής και της τέχνης.

* Εφαρμοσμένες επιστήμες: ασχολούνται με την πρακτική επίλυση προβλημάτων μέσω συστηματικών μεθοδολογιών και την επιστημονική θεμελίωση των μεθόδων αυτών (συνήθως αποτελούν εφαρμογή κάποιων θετικών επιστημών, αλλά μπορεί να έχουν και επιρροές από τις κοινωνικές επιστήμες).

Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί πως η ταξινόμηση αυτή είναι μόνο συμβατική, ενώ δεν είναι σπάνιο ένα επιστημονικό πεδίο να συνθέτει στοιχεία από διαφορετικούς κλάδους. Όταν αυτό το γεγονός ορίζει τον χαρακτήρα του πεδίου, μιλάμε για διεπιστημονικό πεδίο, διακλαδική επιστήμη ή διεπιστήμη (π.χ. βιβλιοθηκονομία, επιστήμη συστημάτων, γνωσιακή επιστήμη κλπ).

Η επιστημονική διαδικασία είναι η συστηματική έρευνα της νέας γνώσης σε ένα σύστημα. Αυτή η συστηματική έρευνα είναι γενικώς η επιστημονική μέθοδος και το σύστημα γενικώς είναι η φύση. Επιστήμη επίσης είναι η επιστημονική γνώση που έχει συστηματικά αποκτηθεί μέσω της επιστημονικής διαδικασίας.

Μερικά από τα ευρήματα της επιστήμης μπορεί να είναι εντελώς αντίθετα προς την ανθρώπινη διαίσθηση. Η ατομική θεωρία για παράδειγμα υποδηλώνει ότι ένας στερεός βράχος που εμφανίζεται ως βαρύς, σκληρός, γκρίζος κλπ. είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός από υπατομικά σωμάτια με καμία από αυτές τις ιδιότητες, τα οποία κινούνται ταχύτατα σε μία περιοχή που αποτελείται κυρίως από κενό χώρο.

Ιστορία και ετυμολογία της επιστήμης: Ενώ οι περιγραφές των εμπειρικών ερευνών για το φυσικό κόσμο υπάρχουν από την κλασσική αρχαιότητα (παραδείγματος χάριν, από τον Αριστοτέλη), και οι επιστημονικές μέθοδοι έχουν υιοθετηθεί από το Μεσαίωνα, η αυγή της σύγχρονης επιστήμης επισημαίνεται γενικά πίσω στην πρόωρη σύγχρονη περίοδο κατά τη διάρκεια αυτό που είναι γνωστό ως επιστημονική επανάσταση του 16ου και 17ου αιώνα.

Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από έναν νέο τρόπο παρατήρησης του φυσικού κόσμου, από το συστηματικό πειραματισμό που στόχευσε στον καθορισμό των ” νόμων της φύσης” αποφεύγοντας να ασχοληθεί με τις μεταφυσικές ανησυχίες όπως την Αριστοτελική θεωρία για την αιτιότητα.

Η γρήγορη συσσώρευση της γνώσης, που έχει χαρακτηρίσει την ανάπτυξη της επιστήμης από τον 17ο αιώνα, δεν είχε εμφανιστεί ποτέ πριν από εκείνη την περίοδο. Το νέο είδος επιστημονικής δραστηριότητας προέκυψε μόνο σε μερικές χώρες της δυτικής Ευρώπης, και περιορίστηκε σε εκείνη την μικρή περιοχή για περίπου διακόσια έτη. (Από τον 19ο αιώνα η επιστημονική γνώση έχει αφομοιωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο).

Αυτή η σύγχρονη επιστήμη αναπτύχθηκε από μια παλαιότερη και ευρύτερη επιχείρηση. Η λέξη ” science” είναι από τα παλαιά γαλλικά, και συνέχεια από το λατινικό scientia που ήταν μια από διάφορες λέξεις για τη λέξη “γνώση” σε εκείνη την γλώσσα.

Στα φιλοσοφικά πλαίσια,οι λέξεις “scientia” και ” science” χρησιμοποιήθηκαν για να μεταφράσουν την ελληνική λέξη επιστήμη, που είχε αποκτήσει έναν συγκεκριμένο καθορισμό στην ελληνική φιλοσοφία, ειδικά ο Αριστοτέλης, ως την είχε ορίσει ως τύπο αξιόπιστης γνώσης που ενισχύεται λογικά, και μπορεί να δημιουργήσει επικοινωνία και να διδαχθεί.

Από τον Μεσαίωνα ως τον Διαφωτισμό η επιστήμη ή αλλιώς scientia συνέχισε να χρησιμοποιείται με αυτή την ευρεία έννοια μέχρι το 2Οό αιώνα. Ο όρος “Science” επομένως είχε το ίδιο ευρύ νόημα που είχε και η φιλοσοφία εκείνο τον καιρό. Σε άλλες γλώσσες που είχαν επιρροές από τη λατινική, συμπεριλαμβανομένων των γαλλικών, ισπανικών, πορτογαλικών, και ιταλικών, η λέξη που αντιστοιχεί στην επιστήμη είχε επίσης αυτήν την έννοια.

Πριν από τον 18ο αιώνα, ο προτιμώμενος όρος για τη μελέτη της φύσης μεταξύ των Άγγλων ομιλητών ήταν «φυσική φιλοσοφία», ενώ άλλες φιλοσοφικές επιστήμες (π.χ. λογική, μεταφυσική, επιστημολογία, η ηθική και η αισθητική) συνήθως αναφέρονται ως ηθική φιλοσοφία». (Σήμερα, η “ηθική φιλοσοφία” είναι περισσότερο ή λιγότερο συνώνυμη με την “ηθική”)

Η επιστήμη συνδέθηκε πιο έντονα με τη φυσική φιλοσοφία σε σχέση με άλλες επιστήμες σταδιακά με την ισχυρή προώθηση της σημασίας της πειραματικής επιστημονικής μεθόδου, από ανθρώπους όπως ο Φράνσις Μπέικον (Francis Bacon). Με τον Μπέικον αρχίζει μια πιο ευρεία και ανοικτή κριτική της επιρροής του Αριστοτέλη που είχε δώσει έμφαση στη θεωρία και δεν αντιμετώπιζε τη συλλογή δεδομένων ως μέρος της ίδιας της επιστήμης.

Μια αντίθετη θέση έγινε κοινή: ότι αυτό που είναι κρίσιμο για την επιστήμη στις καλύτερες στιγμές της είναι η συστηματική συλλογή σαφών και χρήσιμων ακατέργαστων δεδομένων, κάτι που είναι ευκολότερο να κάνουμε σε ορισμένους τομείς από ότι σε άλλους.

Η λέξη «επιστήμη» στα αγγλικά πάντως ακόμη χρησιμοποιούνταν κατά τον 17ο αιώνα, αναφερόμενη στην αριστοτελική έννοια της γνώσης, η οποία ήταν αρκετά ασφαλής ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μια συνταγή για το πώς ακριβώς να εκτελεστεί μια συγκεκριμένη εργασία. Όσον αφορά στη μεταβατική χρήση του όρου «φυσική φιλοσοφία» κατά την περίοδο αυτή, ο φιλόσοφος Τζων Λοκ (John Locke) έγραψε το 1690 ότι «η φυσική φιλοσοφία δεν είναι ικανή να καθίσταται επιστήμη.” Ωστόσο, μπορεί να οφείλεται στο ότι ο Λοκ δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη “επιστήμη” με τη σύγχρονη έννοια, αλλά προτείνοντας ότι η «φυσική φιλοσοφία» δεν μπορούσε να συναχθεί κατά τον ίδιο τρόπο όπως τα μαθηματικά και η λογική.

Ο ισχυρισμός του Λοκ παρότι, από τις αρχές του 19ου αιώνα η φυσική φιλοσοφία είχε αρχίσει να διαχωρίζεται από τη φιλοσοφία, διατήρησε συχνά μια πολύ ευρεία έννοια. Σε πολλές περιπτώσεις, η επιστήμη συνέχισε να σημαίνει αξιόπιστη γνώση πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, με την ευρεία έννοια, με σύγχρονους όρους, όπως η πολιτική επιστήμη, και η πληροφορική.

Στην πιο συγκεκριμένη έννοιά της,ως φυσική φιλοσοφία συνδέθηκε με μια σειρά σαφώς καθορισμένων νόμων (ξεκινώντας με τους νόμους του Γαλιλαίου, τους νόμους του Κέπλερ, και τους νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση), έγινε πιο δημοφιλής, να αναφερθώ στη φυσική φιλοσοφία, όπως οι φυσικές επιστήμες. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, εξάλλου, υπήρξε αυξημένη τάση να συνδέουν την επιστήμη με τη μελέτη του φυσικού κόσμου (δηλαδή, το μη-ανθρώπινο κόσμο). Η κίνηση αυτή άφησε μερικές φορές τη μελέτη της ανθρώπινης σκέψης και της κοινωνίας (αυτό που θα ονομαστεί αργότερα κοινωνική επιστήμη) σε ένα γλωσσικό κενό από το τέλος του αιώνα και στη συνέχεια του επόμενου

Μέσα από τον 19ο αιώνα, πολλοί αγγλόφωνοι διαφοροποιούσαν την επιστήμη (δηλαδή, τις φυσικές επιστήμες) από όλες τις άλλες μορφές γνώσης με διάφορους τρόπους. Η πλέον γνωστή έκφραση-«επιστημονική μέθοδος», η οποία αναφέρεται στην περιοριστικό μέρος για το πώς κάνεις ανακαλύψεις στη φυσική φιλοσοφία, ήταν σχεδόν αχρησιμοποίητη μέχρι τότε, αλλά διαδόθηκε μετά το 1870, αν και υπήρξε σπάνια συνολική συμφωνία για το τι ακριβώς θα συνεπαγόταν.

Ο όρος «επιστήμονας», ο οποίος σήμαινε φύσει επιστήμη αυξήθηκε κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Ό,τι οι άνθρωποι πραγματικά εννοούσαν με αυτούς τους όρους αρχικά, περιέγραφαν τελικά την επιστήμη, με τη στενή έννοια της συνήθους χρήσης της επιστημονικής μεθόδου και τη γνώση που προέρχεται από αυτή, σαν κάτι το οποίο διακρίνεται από όλες τις άλλες σφαίρες της ανθρώπινης προσπάθειας.

Μέχρι τον 2Οό αιώνα, η σύγχρονη αντίληψη της επιστήμης ως ένα ιδιαίτερο είδος γνώσης για τον κόσμο, που ασκείται από μια ξεχωριστή ομάδα και να πραγματοποιείται μέσα από μια μοναδική μέθοδο, ήταν ουσιαστικά σε ισχύ. Χρησιμοποιήθηκε για να δώσει νομιμότητα σε διάφορους τομείς, μέσα από τέτοιους τίτλους όπως «επιστημονική» ιατρική, μηχανική, διαφήμιση, ή μητρότητα.

Στη διάρκεια του 2Οού αιώνα, η σχέση μεταξύ επιστήμης και τεχνολογίας έγινε επίσης όλο και πιο ισχυρή. Όπως εξηγεί ο Martin Rees, η πρόοδος στην επιστημονική γνώση και στην τεχνολογία έχουν συνεργατική και ζωτικής σημασίας σχέση η μία για την άλλη.

Ο Ρίτσαρντ Φάινμαν (Richard Feynman) περιέγραψε την επιστήμη κατά τον ακόλουθο τρόπο για τους μαθητές του: “Η αρχή της επιστήμης, ο ορισμός, σχεδόν, είναι ο εξής: Η δοκιμασία όλων των γνώσεων είναι πειραματισμός.Το πείραμα είναι ο μόνος κριτής της επιστημονικής “αλήθειας”.

Αλλά ποια είναι η πηγή της γνώσης; Από που προέρχονται οι νόμοι που πρέπει να δοκιμαστούν; Το πείραμα, από μόνο του, βοηθά στην παραγωγή αυτών των νόμων, υπό την έννοια ότι μας δίνει εναύσματα. Αλλά αυτό που χρειάζεται επίσης είναι φαντασία για να δημιουργηθούν από αυτά τα εναύσματα για τις μεγάλες γενικεύσεις.

Το επιστημονικό πνεύμα: Ο Φάινμαν έδωσε βαρύτητα κάνοντας διαλέξεις για να ξεχωρίσει την επιστημονική διαδικασία από την επιστήμη. Υποστήριζε πως η επιστημονική διαδικασία παράγει «ειδικούς» χωρίς γνώση, όταν ακολουθείται χωρίς το πνεύμα της επιστήμης που είναι η πρόκληση της εκάστοτε εκδοχής της αλήθειας την οποία υποστηρίζουν οι «ειδικοί». Με τη λογική αυτή του Νομπελίστα Φυσικού, κυρίαρχο ρόλο στην επιστήμη παίζει η αμφισβήτηση των απόψεων των «αυθεντιών» και η εμπιστοσύνη στην «κοινή αίσθηση» και τη «νοημοσύνη της φυσικότητας».

Η κλίμακα του σύμπαντος σχεδιασμένη με διακλαδώσεις της επιστήμης και την ιεραρχία της επιστήμης

πηγή-edwhellas.gr

Διαβάστε περισσότερα... »