Η Φαρμακοποιΐα του Ομήρου

πηγή

Δείτε ακόμη  εδώ κι εδώ

Ένα ακόμη μελέτημα για τον Όμηρο πιθανόν να γεννά στον αναγνώστη την υποψία ότι παλιές θεωρίες με νέο ντύμα έρχονται να προστεθούν με τη μορφή βιβλίου στα πολλά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Σύμμαχος ωστόσο ο τίτλος, διασαφηνίζει ότι δεν πρόκειται για μελέτη φιλολογική αλλά για τη "Φαρμακοποιία" του Ομήρου.

Με τον όρο "Φαρμακοποιία" υπονοούνται δύο πράγματα, σχετικά μεταξύ τους. Το ένα είναι η πράξη του "ποιείν" φάρμακο και το άλλο είναι η κωδικοποίηση όλων των πρώτων υλών, δραστικών και αδρανών για την παρασκευή των φαρμάκων και των φαρμακομορφών, καθώς και των μεθόδων, των κανόνων και των ελέγχων που διέπουν την παρασκευή αυτή. Σήμερα, η κωδικοποίηση αυτή είναι έγγραφη, έχει σχήμα συνήθως ογκώδους βιβλίου και αποτελεί επίσημο κρατικό εγχειρίδιο.

Η λέξη φάρμακο υπάρχει αυτούσια τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια, ενώ ο γλωσσικός πλούτος του ποιητή θησαυρίζει και άλλες, με το ίδιο νοηματικό περιεχόμενο λέξεις, όπως άλγος, πάθημα.

Στον κόσμο του Ομήρου φαρμακοποιούν θνητοί, θεοί και ημίθεοι. Υπάρχουν φάρμακα ήπια, φάρμακα εσθλά (καλά) και λυγρά (ολέθρια), θνητοφάγα και ανδροφόνα, αλλά και φάρμακα μητιόεντα (έξυπνα). Τα τελευταία αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν προάγγελοι των "έξυπνων" σύγχρονων φαρμάκων τα οποία στοχεύουν ένα συγκεκριμένο όργανο, ιστό ή πλήθος κυττάρων.

Συναντούμε φαρμακοτεχνικές μορφές, όπως είναι τα έλαια, οι αλοιφές, οι σκόνες επιπάσεως και τα διαλύματα. Αναφέρονται διάφορα είδη χορήγησης: η διαδερμική, η επιδερμική, η per os (από το στόμα) και η υπογλώσσια.

Δρόγες, όπως η ρίζα, συνήθως κονιοποιημένη, άνθη και καρποί υπάρχουν και στα δύο έπη, και βέβαια μορφές θεραπείας προς τις οποίες στρέφεται με αγωνία και ελπίδα ο σημερινός άνθρωπος θεωρώντας πως επιλέγει ό,τι πιο νεωτεριστικό, κι ας είναι γνωστές εδώ και χιλιετίες. 

Τέτοιες είναι η μουσικοθεραπεία (Οδυσσέας - γιοι του Αυτόλυκου), η αρωματοθεραπεία (Αφροδίτη - Έκτορας), η με λόγια θεραπεία, επικουρική της βοτανοθεραπείας (Πάτροκλος - Ευρύπυλος) και η αυτοθεραπεία, ύστερα από επίκληση στον Θεό (Γλαύκος - Φοίβος Απόλλων).

Θα συναντήσουμε φάρμακα αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά, αντισηπτικά, παραισθησιογόνα και ναρκωτικά και, βέβαια, όπως σε κάθε Φαρμακοποιία, αντίδοτα, καθώς και τα φαρμακολογικά φαινόμενα "συνέργεια" και "ανταγωνισμό".

Όσον αφορά στην κωδικοποίηση των προδιαγραφών που διέπουν τις πρώτες ύλες, τις δράσεις, τη συσκευασία και τη φύλαξη των φαρμάκων - αλοιφή εννέα χρόνων αναφέρεται στην Ιλιάδα - υπάρχει, όχι βέβαια με τη σημερινή μορφή επίσημου βιβλίου, δεσμευτικού για όλους όσους έχουν σχέση με το φάρμακο.

Σε όλα τα βιβλία, κυρίως τα εκπαιδευτικά αλλά και τα ιστορικά και λογοτεχνικά, κατά τα τελευταία χρόνια, σχεδόν για κάθε φυτό ή δρόγη υπάρχει η φράση: "αναφέρεται από τον Όμηρο".

Ήθελα να βρω τον στίχο και να ψηλαφήσω στο πρωτότυπο τις λέξεις που όριζαν ή συντρόφευαν το συγκεκριμένο φυτό ή δρόγη. Η ομοιότητα η μεγάλη ανάμεσα στο σήμερα και το τότε, όσον αφορά στην ονοματολογία φυτών και δρογών, δεν σημαίνει μόνο τη διαχρονικότητα της γλώσσας, αλλά γίνεται γεφυράκι για όποιον θέλει να πηγαινοέρχεται με ασφάλεια μπρος - πίσω.

Η έντονη παρουσία του στοιχείου S (θείου) στα έπη Ιλιάδα και Οδύσσεια αποτελεί την αφορμή για να δοθούν ορισμένες πληροφορίες γι'αυτό.

Το θείο είναι γνωστό από την αρχαιότητα και βρίσκεται στον Περιοδικό Πίνακα ανάμεσα στο οξυγόνο και το τελλούριο. Θεωρείται στοιχείο διαβολικό - συνδέεται με αστραπές, με τον δαίμονα, την Κόλαση και τη θεϊκή τιμωρία - αλλά και ενάρετο - απαραίτητο στη γεωργία, στο θειάφισμα.

Πρόκειται για το σκόρπισμα εξαχνωμένου θείου (sublimated Sulfur NF) πάνω στα φύλλα και τους βλαστούς των φυτών, ιδιαίτερα της αμπέλου. Με την υγρασία και τον αέρα το θειάφι μετατρέπεται σε διοξείδιo θείου (SO2) και τελικά σε θειώδες οξύ που καταστρέφει διάφορους μικροοργανισμούς.

Το θειάφι είναι μέσον καθαρισμού και κάθαρσης στα χέρια του Αχιλλέα και του Οδυσσέα.

Ο Αχιλλέας, στην Ιλιάδα, καθαρίζει καλά με θειάφι και τρεχούμενο νερό το καλοδουλεμένο ποτήρι που του χάρισε η μητέρα του Θέτις και μετά σπονδίζει στον Δία.

Ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια, ύστερα από τη μνηστηροφονία, αναλαμβάνει να καθαρίσει το σπίτι του. Ζητά από την τροφό του Ευρύκλεια να του προμηθεύσει το απαραίτητο θειάφι, το οποίο καίει στην αυλή για να εξαγνιστεί ο ίδιος και το παλάτι. Δηλαδή το στοιχείο αυτό έχει, κατά τον Όμηρο, όχι μόνο φυσικές αλλά και μεταφυσικές ιδιότητες.

Στην τραγωδία του Ευριπίδη Ελένη, η αιγύπτια μάγισσα Θεονόη λέει στην Ελένη:

πήγαινε μπρος εσύ να μου φωτίζεις

και κατά την πρεπούμενη συνήθεια

μες στον αιθέρα ανέμιζε το θειάφι

για να' ρθουν τ'ουρανού πνοές καθάριες

με τη φωτιά καθάρισε τον δρόμο

ανόσιο αν τον μόλυνε ποδάρι

Στους στίχους αυτούς οφείλεται και ο τίτλος του βιβλίου, στο οποίο μελετώνται μαζί με τα βότανα και δρόγες, ορυκτές και ζωικές, στα ομηρικά έπη.

Αιθέρια και Αρωματικά Έλαια

Αιθέρια ή πτητικά έλαια είναι σύνθετα, αρωματικής οσμής και ελαιώδους σύστασης φυτικά μείγματα διαφόρων ενώσεων, τα οποία εξατμίζονται στη συνηθισμένη θερμοκρασία, γι'αυτό και δεν αφήνουν κηλίδα στο χαρτί, όπως τα μόνιμα έλαια.

τα σκυλιά τα απομάκρυνε η κόρη του Δία, η Αφροδίτη

μέρα και νύχτα, και άλειφε τον Έκτορα με τριανταφυλλόλαδο αθάνατο,

για να μην τον ξεγδάρει ο Αχιλλέας που τον έσερνε δώθε - κείθε.

(Ιλιάδα, Ψ)

Η μόνη αναφορά αιθερίου ελαίου στις χιλιάδες στίχων της Ιλιάδας και της Οδύσσειας είναι του ροδελαίου και όλα τα άλλα αναφέρονται ανώνυμα.

Το τριανταφυλλόλαδο ή ροδέλαιο λαμβάνεται με απόσταξη με υδρατμούς από τα άνθη του φυτού Rosa gallica, damascena, centifolia κ.ά. Είναι το κατ'εξοχήν αιθέριο έλαιο αφού η πρώτη ύλη του, το ρόδο, θεωρείται ο βασιλιάς των λουλουδιών, με 25.000 είδη σε όλο τον κόσμο.

Από τον αρύβαλο, το μικρό πήλινο δοχείο που χρησίμευε για τη φύλαξη του τριανταφυλλόλαδου, η Αφροδίτη παίρνει λίγο με τις άκρες των δαχτύλων, το θερμαίνει τρίβοντάς το στις παλάμες της για να γίνει πιο λεπτόρρευστο ώστε να απορροφηθεί καλύτερα και ύστερα το εναποθέτει απαλά στο πληγωμένο, καταξεσκισμένο δέρμα του Έκτορα.

Ο Όμηρος, παρουσιάζει την Αφροδίτη να εφαρμόζει μία φαρμακοτεχνία, την αρωματοθεραπεία, η οποία επιβιώνει ως σήμερα και υπόσχεται πολλά στον τομέα της θεραπείας.

Από τις πολλές αναφορές της χρήσης των αρωμάτων και των μύρων από άντρες και γυναίκες, κοινούς θνητούς και βασιλείς, από θεούς και θεές, εύκολα συμπεραίνουμε την αταξική υιοθέτηση των αρωματικών και των αιθερίων ελαίων και τη χρήση τους στην καθημερινή ζωή.

Η θεά Ήρα π.χ. για να εμποδίσει τον Δία να βοηθήσει τους Τρώες στολίζεται με ολόχρυσα κοσμήματα και αλείφει το σώμα και τα ρούχα της με αρωματικό λάδι. 

Ύστερα παρασέρνει τον βασιλιά των θεών στην αγκαλιά της, πάνω στη λουλουδισμένη γη όπου φυτρώνει δροσερό τριφύλλι (Melilotus alba, Papilionaceae), μυρωδάτη ζαφορά (Crocus sativus, Iridaceae) και ζουμπούλια πυκνά και μαλακά (Hyacinthus orientalis, Liliaceae), όλα τους φαρμακευτικά φυτά. Καταφέρνει έτσι να τον αποκοιμίσει, οπότε απερίσπαστη τρέχει να εμψυχώσει τους Δαναούς που νικούν τους Τρώες. (Ιλιάδα, Ψ)

Σε αντίθεση με τη θεά Ήρα, η Πηνελόπη ομολογεί στην Ευρυνόμη ότι η θλίψη της δεν της επιτρέπει κάτι ανάλογο:

Αχ Ευρυνόμη, μην το λες κι ας με πονεί η ψυχή μου

να λούσω εγώ το σώμα μου και ν' αλειφτώ φτιασίδια.

(Οδύσσεια, Σ)

και αρνείται, παρόλο που ξέρει, όπως και ο Τηλέμαχος, ότι στο σπίτι της υπάρχει ευωδιαστό έλαιο σε αφθονία.

Ο Όμηρος επίσης αναφέρει τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια το μύρο. Ο Αχιλλέας π.χ. προστάζει να φροντίσουν τον νεκρό Πάτροκλο, να τον λούσουν, να τον αλείψουν με αρωματικό λάδι και να γεμίσουν τις πληγές του με μύρο.

Το μύρο ή μύρα (Myrrha) είναι δρόγη που προέρχεται από πολλά είδη του γένους Commifera. Είναι από τα αρχαιότερα θυμιάματα, ακριβό και σπάνιο και η χρήση του φανερώνει οικονομική άνεση. Το ίδιο ισχύει για τα αρωματικά ύδατα και τις αλοιφές, φαρμακομορφές δηλαδή με μεγάλη προστιθέμενη αξία.

Η Παιώνια

Το φαρμακευτικό φυτό παιώνια, του γένους Paeonia, με πολλά είδη (P. californica, mascula κ.ά) χρησιμοποιήθηκε κατά τον τοκετό των γυναικών για την ανακούφιση από τους πόνους. Ο μυθικός νονός της, ο ιαματικός Παιήονας, για πρώτη φορά εμφανίζεται στο Ε' της Ιλιάδας. 

Καλείται να θεραπεύσει τον Άρη και τον Άδη, γι'αυτό πασπαλίζει τις πληγές του με σκόνη από αναλγητικά βότανα. Οι κόνεις επιπάσεως-Pulveres, είναι επίσημη φαρμακοτεχνική μορφή που αναφέρεται στις σύγχρονες Φαρμακοποιίες.

Πριν από τον Παιήονα, στο Δ' της Ιλιάδας υπάρχει η πρώτη αναφορά του όρου φάρμακο από τον Αγαμέμνονα, ο οποίος προστάζει να έρθει ο γιος του Ασκληπιού, ο Μαχάων για να γιατρέψει τον πληγωμένο Μενέλαο.

έλκος δ'ιητήρ επιμάσσεται ήδ' επιθήσει

φάρμαχα κεν παύσησι μελαινάων οδυνάων

την πληγή σου θα την εξετάσει γιατρός και πάνω του θα βάλει βότανα

που θα σταματήσουν τους μαύρους πόνους.

(Ιλιάδα, Δ)

Ο πληγωμένος Ευρύπυλος ζητά από τον Πάτροκλο να τραβήξει τη σαίτα από τον μηρό του και να πασπαλίσει πάνω της μαλακτικά βότανα, όπως τον δίδαξε ο Αχιλλέας.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ ο Όμηρος μιλά γενικά για φάρμακα οι μεταφραστές τα αποδίδουν, όχι ορθά, ως βότανα ή βοτάνια, στενεύουν δηλαδή την καταγωγή και τη δράση του φαρμάκου χαρακτηρίζοντάς το μόνο φυτικό.

Η ραψωδία Λ' εκτός από τις πολλές αναφορές σε φάρμακα έχει κάτι το ξεχωριστό, την παρουσίαση από τον ποιητή της Αγαμήδης, μοναδικής φαρμακογνώστριας στην Ιλιάδα, η οποία ήξερε τόσα βοτάνια όσα τρέφει η πλατιά γη.

Η μελέτη των φαρμάκων γενικά και των βοτάνων ειδικά δίνει συναρπαστικές πληροφορίες για τον βίο των ανθρώπων, τη μυθολογία τους, την αντίληψή τους για τη ζωή και τον θάνατο, τη θρησκεία και τον έρωτα, μ' άλλα λόγια την ιστορία και τον πολιτισμό τους.

Μέλι και Μελισσοκέρι

Δυσανάλογα ολιγάριθμες οι αναφορές στο μέλι στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια και από αυτές μόνο δύο κυριολεκτούν. Οι υπόλοιπες απαντούν είτε ως παρομοίωση (μελιηδέα οίνο - γλυκό κρασί σαν μέλι) είτε παραπέμποντας στη μέλισσα.

Το μέλι αποτελει συστατικό του κυκεώνα (μείγμα από κρασί Πράμνειο, κριθάλευρο, μέλι και νερό) τον οποίο ετοιμάζει η Ευκαμήδη στο συμπόσιο του Νέστορα κ.ά. καθώς και η Κίρκη για τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Επίσης είναι συστατικό των χοών, όπως αφηγείται ο Οδυσσσέας

και έχυνα, γύρω από τα χείλη τους, σπονδές προς όλους τους νεκρούς

πρώτα μέλι με γάλα, κρασί μετά γλυκό, τρίτο νεράκι

και πάνω εκεί πασπάλιζα λευκό κριθάλευρο.

(Οδύσσεια, Λ)

Η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να βουλώσει τα αφτιά των συντρόφων του με μελισσοκέρι - τη θαυμάσια αυτή ζωική δρόγη που χρησιμοποιείται στη Φαρμακευτική και στην Κοσμετολογία - για να μη μαγευτούν από το τραγούδι των Σειρήνων. Του λέει να διαλέξει φρέσκια κερήθρα, ώστε το κερί της να είναι εύπλαστο και να παίρνει άνετα το σχήμα του ωτικού πόρου χωρίς να τον ερεθίζει.

Δεν ξέρουμε αν η Κίρκη γνώριζε τον βασιλικό πολτό και τη φυσική γύρη, μελισσοκομικά προϊόντα με αναγνωρισμένη σήμερα μεγάλη θεραπευτική αξία. 

Ως μάγισσα όμως, σίγουρα θα γνώριζε ότι κάθε φορά που κάποιος διαλέγει από τον πάγκο του φαρμακείου τις ωτασπίδες από κερί, το κάνει για να μπορέσει έτσι να κλειδώσει, έξω από την κάμαρή του, τους τρομερούς θορύβους που τον τυραννάνε καθημερινά στις πόλεις και τον καταδικάζουν σε αϋπνία ή για να απολαύσει ένα μακροβούτι χωρίς να βουλώσουν τα αφτιά του.

Η Κίρκη, η Μεταμόρφωση, το Αντίδοτο

αποκλεισμένοι οι σύντροφοι του Οδυσσέα εκεί θρηνούσαν,

πάνω στην ώρα η Κίρκη τούς ρίχνει πρίνους, βαλανίδια

και καρπούς κρανιάς,

να φάνε όπως τα χαμοκύλιστα γουρούνια.

(Οδύσσεια, Κ)

Ξανά η Κίρκη. Από το κερί της μέλισσας στα γουρούνια. Η Κ ραψωδία της Οδύσσειας προικίστηκε με τη μαγεία που περιβάλλει τα φοβερά παθήματα του Οδυσσέα και των συντρόφων του, τους χοίρους, τα μαγικά ραβδιά, τα μάγια, τα φάρμακα και τα αντιφάρμακα. Όλα αυτά μπλέκονται κάτω από το άγρυπνο μάτι του Ερμή, ευτυχώς!

Ο μύθος γνωστός. Η Κίρκη-θεά, όπως την συστήνει ο Ερμής στον Οδυσσέα, ως φαρμακεύτρια όχι μόνον γνωρίζει φάρμακα καλά και κακά, αλλά και πώς να τα χρησιμοποιεί. Στο σπίτι της άναψε φωτιά και πάνω της τοποθέτησε τα καζάνια με τις φαρμακείες. 

Παρακολουθεί τους συντρόφους του Οδυσσέα από μακριά, ενώ παρασκευάζει τον κυκεώνα της, όπου ρίχνει βοτάνια φαρμακερά, να τον πιουν αυτοί, να μεταμορφωθούν σε χοίρους και να λησμονήσουν την πατρίδα τους. Το μαγικό ραβδί που κρατάει είναι σύμβολο εξουσίας και παραπέμπει στο χρυσό ραβδί με τα απολλώνεια φίδια του ιαματικού Ασκληπιού.

σαν ήπιανε, μ' ένα ραβδί τους χτύπησε

και μες στη χοιρομάντρα τους έκλεισε

κι είχαν φωνή και τρίχες και σώμα χοίρων

μα γερός σαν πρώτα ο νους τους ήταν.

(Οδύσσεια, Κ)

Ο Ερμής, με όψη εφήβου, συμβουλεύει τον Οδυσσέα πώς να ματαιώσει τα σχέδια της Κίρκης, η οποία θέλει να μεταμορφώσει και αυτόν. Του δίνει το μώλυ, βότανο με μαύρη ρίζα και άνθος λευκό σαν γάλα, για να μπορέσει να μείνει στο σώμα και την ψυχή αμάγευτος. Είναι το αντιφάρμακο, χάρη στο οποίο οι σύντροφοι θα ξαναγίνουν άνθρωποι, σε πείσμα της Κίρκης.

Πέρα από τον μύθο, υπάρχει η προσπάθεια της επιστημονικής εξήγησης η οποία συνδέεται με τα παραισθησιογόνα φάρμακα και τα αντίδοτα.

Ο κυκεώνας περιέχει:

- τυρί (αμινοξέα τυραμίνη, καζείνη, ζωικό λίπος και καζεϊνικό ασβέστιο)

- κριθάλευρο. Για να χυλώσει ο κυκεώνας, αυτό βράζεται, διαλύεται στο νερό κάθε υδατοδιαλυτή ουσία και από τον αμυλόκοκκο απελευθερώνονται η αμυλόζη και η αμυλοπηκτίνη που μαζί με το

- μέλι κάνουν πυκνόρρευστο τον κυκεώνα και βελτιώνουν τις οργανοληπτικές του ιδιότητες

- κρασί, ως συντηρητικό, με αντιοξειδωτική και αντιμικροβιακή ιδιότητα.

Στον Όμηρο, εκτός από το κριθάρι αναφέρονται το σιτάρι και η σίκαλη. Ως γνωστόν, στους στάχεις των αγρωστωδών, παρατηρούνται το καλοκαίρι και το φθινόπωρο μεγάλα μαύρα σώματα τα οποία από πολύ παλιά ονόμαζαν όλυρα ή βρίζα ή εργότια. 

Πρόκειται για το σκληρώτιο του παρασιτικού μύκητα Claviceps purpurea το οποίο ονομάζεται ερισυβώδης όλυρα και περιέχει αλκαλοειδή (εργομητρίνη, εργονοβίνη και εργοβασίνη, φάρμακα χρήσιμα στη γυναικολογία), εργοταμίνη (φάρμακο κατά της ημικρανίας) και λυσεργικό οξύ, το διαιθυλαμίδιο του οποίου, γνωστό ως LSD, είναι ψευδαισθησιογόνο, επηρεάζει τη συνείδηση, τη σκέψη, τη βούληση, το συναίσθημα και χρησιμοποιείται στην ψυχιατρική.

Το LSD είναι υδατοδιαλυτό! Σε ελάχιστη δόση προκαλεί παροδική ψύχωση, όμοια με τη σχιζοφρένεια. Διεγείρει κέντρα του Α.Ν.Σ. στον υποθάλαμο. Προκαλεί αγγειοσύσπση, διέγερση των μυών των τριχών, αύξηση της θερμοκρασίας, σιελόρροια, εμετό, ελάττωση της αρτηριακής πίεσης και βραδυκαρδία.

Με βάση τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι το κριθάρι της Κίρκης ήταν μολυσμένο με εργότιο, γι'αυτό και η "μεταμόρφωση" των συντρόφων. Τα φάρμακα που αυτή προσθέτει στον χυλό πιθανόν είναι όπιο, κατασταλτικό του Κ.Ν.Σ.

Ο Όμηρος σπέρνει μήκωνες στην Ιλιάδα για να καρπίσουν στην Οδύσσεια και να δώσουν από τις άγουρες κωδείες το όπιο. Από τα πολλά αλκαλοειδή του οπίου η μορφίνη είναι το ισχυρότερο φυσικό αναλγητικό που προκαλεί ευφορία, νύστα και ύπνο. Η αλκοόλη του οίνου παρατείνει τη δράση της μορφίνης, αλλά ο εγκεφαλος δεν επηρεάζεται οργανικά από αυτήν παρά μόνον λειτουργικά.

Ο Οδυσσέας υπακούει στον Ερμή, πίνει τον μαγεμένο κυκεώνα αφού όμως έχει ρίξει μέσα το μώλυ, δρόγη η οποία σύμφωνα με τις περιγραφές του ποιητή ανήκει στο φυτό Μανδραγόρα ή Hyoscyamus niger, οικ. Solanaceae. 

Ο υο-σκύαμος ετυμολογείται από το υς=χοίρος + κύαμος=κουκί και περιέχει ουσίες οι οποίες ανταγωνίζονται την ακετυλοχολίνη, ουσία του παρασυμπαθητικού συστήματος και κατ' επέκταση το LSD. Ο Οδυσσέας δηλαδή πετυχαίνει με το μώλυ έναν επιθυμητό ανταγωνισμό, γλυτώνει από τα μάγια της Κίρκης και την αναγκάζει να δώσει το αντίδοτο και στους συντρόφους του.

Για όλα υπάρχει γιατρειά, που θα 'λεγε και ο ήρωας. Αρκεί να ξέρεις την κατάλληλη στιγμή. Μάστορας σ'αυτό ο Οδυσσέας, με τη βοήθεια του Θεού - cum Dei συνταγογραφούν ακόμη οι γιατροί - ξεγελά την μάγισσα.

Πρακτικά ίσως να μην έχει σημασία αν πρόκειται για LSD, μορφίνη ή ατροπίνη.

Η αναζήτηση της αλήθειας, που είναι μία αλλά έχει πολλά πρόσωπα, είναι αυτή που εμψυχώνει μια προσπάθεια και κάνει ένα κείμενο να σκαλώνει κάπου, ψηλά ή χαμηλά στον νου ή στην ψυχή μας και να μας κάνει συντροφιά...

Ελένη

Με έμμεσες και άμεσες αναφορές ο Όμηρος παρουσιάζει την Ελένη φαρμακογνώστρια και φαρμακοτέχνισσα, η οποία κατέχει και παρασκευάζει φάρμακα μητιόεντα (έξυπνα).

Μήτις είναι η ευφυία, που θα ονομαστεί αργότερα σοφία, φρόνηση, σύνεση και γνώμη και κατά τον Αριστοτέλη συνδέεται με το μέτρο και τον υπολογισμό.

Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει φάρμακο οποιασδήποτε Φαρμακοποίας στο οποίο δεν θα είναι αλληλένδετες οι έννοιες του μέτρου και του υπολογισμού, μ' άλλα λόγια η δοσολογία και η δοσιμετρία παίζουν πρωταρχικό ρόλο.

Η Ελένη είναι προικισμένη από τον πατέρα της Δία με το χάρισμα της φιλομάθειας και έχει εκπαδευτεί στη χρήση των φαρμάκων δίπλα στην Πολύδαμνα, γυναίκα του βασιλιά της Αιγύπτου. Γι'αυτό ρίχνει μυστικά στα ποτήρια με το κρασί, του Μενέλαου και του Τηλέμαχου, που θρηνεί για τον πατέρα του, ένα φάρμακο, το νηπενθές, κατάλληλο να σβύνει τις πίκρες και γιατρεύει τους πόνους. (Οδύσσεια, Δ)

Ποιο είναι το φάρμακο αυτό μόνο να εικάσουμε μπορούμε. Στη Φυτολογία υπάρχει φυτό της Μεσογείου με το λαiκό όνομα νηπενθές και ίσως να πρόκειται για το όπιο, ουσία ναρκωτική, που κάνει το άτομο απαθές απέναντι στον ψυχοσωματικό πόνο. Πρόκειται για υγρή φαρμακομορφή, ίσως βάμμα, το οποίο εύκολα διαλύεται στο κρασί χωρίς να γίνεται αντιληπτό.

Κατά δήλωσή της, συναντιέται με τον Οδυσσέα, ήρωα προικισμένο εξίσου με αυτήν με το χάρισμα της μήτιος, της ευφυίας.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος του έπους ο Οδυσσέας λέει:

ένεκα ριγεδανής Ελένης Τρωσίν πολεμίζω,

δηλαδή πολεμώ με τους Τρώες εξαιτίας της φρικτής (ριγεδανής) Ελένης.

(Ιλιάδα, Τ)

Ρίγος, ριγώ, ριγεδανή συνδέονται με την Ελένη και η ρίζα ριγ- παραπέμπει, με λίγη φαντασία στο γένος των φαρμακευτικών φυτών Origanum με διάφορα είδη, dictamus, majorana, vulgare, με θεραπευτικές ιδιότητες (σπασμολυτική τονωτική, αντιφλεγμονώδη).

Τα αθώα εκ πρώτης όψεως αυτά φυτά, κοινά της ελληνικής υπαίθρου, διεγείρουν τη μήτρα και προκαλούν συσπάσεις, όταν ληφθούν εσωτερικά σε μεγάλες δόσεις. Έχουμε λοιπόν το Origanum-Ρίγανη-ριγεδανή να συνδέεται με τη διακοπή της κύησης και με την Ελένη, υπεύθυνη για την απώλεια της ζωής πολλών ανθρώπων κατά τον Τρωικό πόλεμο.

Η αναφορά της Ρίγανης παραπέμπει σε άλλες δύο περιπτώσεις. Η μία έχει να κάνει με την αντισύλληψη ή έλεγχο της γονιμότητας όταν είναι επιθυμητές οι συσπάσεις της μήτρας, κάτι σαν το 'χάπι της επόμενης μέρας'. Η άλλη έχει να κάνει με τη λαiκή θεραπευτική, έργο του ιερατείου κατά την αρχαιότητα, στο οποίο ανήκαν και οι ποιητές, ίσως και ο Όμηρος.

Λωτοφάγοι

Ο Όμηρος, στην Ι ραψωδία της Οδύσσειας, αναφέρει τον καρπό ενός δέντρου σύμβολο του ναρκωμένου νου, της λησμονιάς και του λήθαργου. Πρόκειται για τον λωτό, ζουμερό και γλυκό καρπό, που τρώνε οι σύντροφοι του Οδυσσέα στη χώρα των ειρηνικών λωτοφάγων και ξεχνούν την επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη λωτός συναντάται και στην Ιλιάδα. 

Αυτός ο λωτός και στα δύο έπη δεν έχει τίποτε κοινό με τον λωτό-καρπό. Πρόκειται για τα φυτά Melilotus officinalis και Melilotus alba, το γνωστό τριφύλλι, συνηθισμένη ζωοτροφή αλλά και πηγή του αντιπηκτικού κουμαρίνη.

Όταν ο Οδυσσέας συναντά τον Αλκίνοο, καθώς αφηγείται τις ταλαιπωρίες του δίνει την ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι οι Λωτοφάγοι τρώνε άνθη:

Μέρες εννιά παράδερνα μ'ανάποδους ανέμους στο ψαροθρόφο πέλαγο.

Τη δέκατη πια μέρα στους Λωτοφάγους πήγαμε, που 'χουν τροφή λουλούδια.

(Οδύσσεια, Ι)

Στη συλλογική συνείδηση ο λωτός φέρνει τη λησμονιά, εξασθενεί τη μνήμη, αμβλύνει τις αισθήσεις. Τόσο ο Σεφέρης όσο και ο Ελύτης αλλά και ο Tennyson τον αναφέρουν στα ποιήματά τους με αυτές τις ιδιότητες.

Τι συμβαίνει στ' αλήθεια; Οι Λωτοφάγοι τρώνε άνθη λωτού ενώ φιλεύουν με τον μελωμένο καρπό τους ξένους. Πρόκειται για δύο διαφορετικά είδη, το ένα νούφαρο υδρόβιο και είναι η Νymphea caerulea, της οποίας τα άνθη περιέχουν απομορφίνη, ουσία με ψυχοτρόπους ιδιότητες. Το άλλο είδος είναι δέντρο που ανήκει στο γένος Diospyrus, με πιο γνωστό το D. lotus, έχει γλυκό καρπό χωρίς νευροτρόπο ή ψυχοτρόπο δράση. 

Αυτός ο καρπός πρέπει να ήταν το δόλωμα για να πειστούν οι σύντροφοι να δοκιμάσουν και άνθη του λωτού-νούφαρου, δεδομένου ότι η περιεχόμενη στον γλυκό λωτό φρουκτόζη θα επικάλυπτε την πικρή γεύση της απομορφίνης. Είναι δε η απομορφίνη παράγωγο της μορφίνης, η οποία πρώτα διεγείρει και μετά παραλύει το Κ.Ν.Σ.

Είναι λογικό να αγωνιά ο Οδυσσέας και να θέλει να αποτρέψει τους συντρόφους από τη βρώση των ανθέων του λωτου, συνοδευόμενη από τη μελένια γλύκα των καρπών, επειδή ξέρει πως 'όποιος λησμονεί δεν θυμάται πια' και τότε πώς θα γυρίσουν στην Ιθάκη;

Κάποιοι θα κατηγορήσουν τη χημεία για απομυθοποίηση κάθε φορά που μπερδεύεται στα μονοπάτια της ποίησης. Κάποιοι, ψηλαφώντας την αλήθεια, βλέπουν να ανοίγονται νέοι αισθητηριακοί και πνευματικοί δρόμοι. 

Διαλέγουμε και παίρνουμε. Ο  Όμηρος τους ικανοποιεί όλους.

πηγή-fee.org.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Ομηρική Βοτανολογία

Δείτε ακόμη εδώ κι εδώ

Μαχάων, 

«Ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων», 

(Ιλ. Λ 514)

Ο Ιπποκράτης διέτεινε ότι η τροφή είναι το φάρμακο για κάθε νόσο. Απλόχερα η φύση μας προσφέρει τα όπλα που σε συνδυασμό με την ανάλογη ψυχική στάση και άσκηση, στέκονται αρωγοί στην καταπολέμηση ασθενειών και ενοχλήσεων που μαστίζουν τον άνθρωπο από την αρχαιότητα εως σήμερα. 

Κάνοντας μια πρώτη προσέγγιση θα παραθέσουμε την εκπληκτική εισήγηση του κου Καραμπερόπουλου στο 41ο Πανελλήνιο παιδιατρικό συνέδριο (Ρόδος 2003). Το δικό μας σχόλιο: Όταν οι επιστήμονες σταματούν την έρευνα και η ελπίδα ίασης κλείνεται σε πλαστικά κουτάκια, τότε οι επιστήμονες γίνονται συνταγογράφοι και οι βιομηχανίες πλαστικών, Μεσσίες. Παραθέτουμε αυτούσια το κείμενο.

Στα έργα των αρχαίων Ελλήνων ιατρών, στα οποία αρχίζει να εμφανίζεται η επιστημονική ιατρική, καταγράφεται ένας μεγάλος αριθμός φαρμάκων από το φυσικό περιβάλλον ιδιαίτερα από τα βότανα. Δάσκαλος της βοτανοθεραπείας θεωρείται ο Κένταυρος Χείρων, που ζούσε στο Πήλιο, με τα πολυάριθμα φυτά και βότανα.

Από αυτόν διδάχθηκε ο μαθητής της Ιατρικής Ασκληπιός και στη συνέχεια οι γιοί του Μαχάων και Ποδαλείριος, οι οποίοι συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο.

Κατά τον Όμηρο…

Στα ομηρικά έπη συναντούμαι αναφορές χρήσης βοτάνων για θεραπευτικούς σκοπούς ή για δηλητηριάσεις, χωρίς όμως πολλές φορές να αναφέρεται ένα συγκεκριμένο βότανο ή να περιγράφεται με λεπτομέρεια:

Όταν ο Μενέλαος τραυματίσθηκε στον Τρωϊκό πόλεμο τον εξέτασε ο ιατρός Μαχάων, «άνδρας ίσος με τους θεούς «ισόθεος», προσπάθησε το βέλος να τραβήξει… κι’ αφού εξέτασε την πληγή, εκεί που μέσα έφτασε το βέλος το φαρμακερό, το αίμα βύζαξε, δίχως χρονοτριβή και με πείρα πασπάλισε «ήπια φάρμακα» φάρμακα μαλακτικά, που κάποτε τα χάρισε στον πατέρα του, τον Ασκληπιό, ο Χείρων», (Ιλ. Δ 212-218).

Για τον ιατρό Μαχάονα σε άλλο χωρίο της Ιλιάδος, ο Όμηρος με έμφαση τονίζει: «Ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων», (Ιλ. Λ 514), χαρακτηρισμός που διαχρονικά τιμά τους γιατρούς για την υψηλή τους προσφορά.

Σε άλλο επίσης σημείο της Ιλιάδος ο τραυματισμένος από τη μάχη Ευρύπυλος απευθύνεται στον φίλο του Πάτροκλο παρακαλώντας τον: «σώσε με τώρα ..και με μια νυστεριά βγάλε μου από το μηρό το βέλος. Και ξέπλυνε με χλιαρό νερό το μαύρο αίμα από την πληγή, κι απάνω πασπάλισε την με πραϋντικά φάρμακα για να γιάνη, που , καθώς λένε, τάμαθες από τον Αχιλλέα, που κι’ αυτόν τον είχε δασκαλέψει ο Χείρων, ο πιο ήμερος από όλους τους Κενταύρους», (Ιλ. Λ 828-832). Και ο Πάτροκλος έβαλε από πάνω με τα χέρια τρίβοντάς την με ρίζα πικρή που παύει τους πόνους. 

Ετσι ξεράθηκε η πληγή και σταμάτησε το αίμα», (Ιλ. Λ 844-848).

Ένας από του παλιούς θεούς-ιατρούς, όπως μας διηγείται ο Ομηρος, ήταν ο Παιήων, ο οποίος τον θέο Αρη γιάτρεψε στον Ολυμπο με βότανα παυσίπονα, οδυνήφατα. Το όνομα του Παιήωνα το έδωσαν οι αρχαίοι στο φυτό «παιωνία», το οποίο έχει και αιμοστατικές ιδιότητες.

Ο Διοσκουρίδης, (3.140) ονομάζει την «παιωνία» και «γλυκυσίδη, πεντόροβον», που η ρίζα του βοτάνου αυτού δίνεται στις γυναίκες, οι οποίες δεν καθαρίσθηκαν από τον τοκετό. Όταν πίνεται με κρασί βοηθά τους πόνους της κοιλιάς, όσους έχουν ίκτερο, νεφρίτιδα, και όσους πονάνε στην ουροδόχο κύστη και οι σπόροι όταν τρώγονται από τα παιδιά θεραπεύουν τη λιθίαση».

Για τα «οδυνήφατα φάρμακα», τα βότανα που σταματούν την οδύνη τον πόνο, γίνεται αναφορά και στον τραυματισμό του θεού Αδη ( Ιλ. Ε 401), τον οποίο «γιάτριψε ο Παιήων πασπαλίζοντας το τραύμα του με τα οδυνήφατα φάρμακα, που σταματούν τους πόνους».

Ακόμη στα Ομηρικά έπη μνημονεύονται τα βότανα «νηπενθές» (Οδ. Δ 220-226) το οποίο η Ελένη έλαβε από την Αίγυπτο και το είχε δώσει στον Τηλέμαχο για να λησμονήσει και να μην έχει λύπη για την κατάσταση με τους μνηστήρες στο σπίτι του πατέρα του και το άλλο βότανο το «μόλυ», για το οποίο υποστηρίχτηκε ότι το βότανο αυτό ήταν αντίδοτο στο Στραμμώνιον της Κίρκης με την αντιχολινεργική του δράση, που προκαλεί αμνησία και παραλήρημα.

Κατά τον Ιπποκράτη και Διοσκουρίδη…

Στα βιβλία της Ιπποκρατικής Συλλογής αριθμούνται 236 φυτικά φάρμακα, χωρίς όμως να υπάρχει περιγραφή του κάθε βοτάνου. Ισως διότι υπέθεταν ότι είναι γνωστά τα έργα των ριζοτόμων, που ασχολούνταν με τη συλλογή και περιγραφή των θεραπευτικών φυτών. (Εμμανουήλ, σελ. 78).

Ιδού μια αδρή φαρμακολογική κατάταξη με μερικές από τις ιπποκρατικές δρόγες:

Ως Ανθελμινθικά χορηγούνταν: άγνος, κεδρέλαιον, κρόμμυα, τορδύλιον.

Ως Εμετικά: σκαμωνία, θαψία, μέλας και λευκός ελλέβορος, υσσωπος, ραφανίς, ορίγανον.

Ως αποχρεμπτικά: κενταύριον, ύσσωπος, θαψία, ελατήριον, ορίγανον, σινάπι, κύμινον, ελελίφασκος, κάππαρις, χαλβάνη, βήχιον, άρον(Στην εικόνα το βότανο Αρον)

Ως διουρητικά: σκόροδον, πράσον, κρόμμυον, πετροσέλινον, γλήχων, αδίαντος, πήγανος, μάραθρον, μελία.

Ως στυπτικά του εντερικού σωλήνος: μήκων (όπιον), σίδιον μύρτα, κράνεα, μέσπιλα, κυδωνέα, καλαμίνθη, λάθυροι, κέγχρος, ανηθον.

Για τις παθήσεις του δέρματος: γλίσχραμα κριθής, άλευρον φακής και λαθύρου, ρίζα καισπέρμα κράμβης, ρίζα ελατηρίου, φλοιοί κρομμύου, πικραμύγδαλα, σπέρματα κνίδης, κλπ.

Επί πυορροούντων δοθιήνων χρησιμοποιούνταν: κηκίδες, φλοιός δρυός και ροδίων, πεντάφυλλον, κισσός, άκανθα, γλυκυσίδη (παιωνία), φύλλα ελαίας, μωρέας, βάτου, ελατήριον, κλπ.

Ως ελαφρό καθαρτικό στο «Περί αγμών», 36, και στους «Αφορισμούς» του Ιπποκράτους, (τμήμα τέταρτον 13), συνιστάται η χρήση του ελλέβορου, ενώ παράλληλα (στο Αφορισμό τμήμα πέμπτον 1), τονίζεται ότι ο σπασμός, που θα προέλθει από ελλέβορο είναι προγνωστικό θανάσιμο, επισημαίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, ότι θα πρέπει κανείς να προσέχει να χορηγεί την αναγκαία ποσότητα στον ασθενή, χωρίς να προκαλεί παρενέργειες.

Στο «Περί Διαίτης Οξέων» 8, (τόμ. Α, σελ. 307) ο Ιπποκράτης συνιστά για καθαρισμό των εντέρων να ενσταλάζουν σε ξερά σύκα επτά σταγόνες από το γαλάκτωμα του Τιθύμαλλου, κοινώς Γαλατσίδα.

Επίσης ο Ιπποκράτης γνωρίζει την ναρκωτική ενέργεια του μανδραγόρα και στο έργο του «Περί τόπων των κατά άνθρωπον», σημειώνει: «Στα πρόσωπα που κατέχονται από θλίψη, που πάσχουν από μελαγχολία και θέλουν να αυτοχειρισθούν, να κρεμασθούν, να τους δίνετε το πρωί ποτό από ρίζα μανδραγόρα, σε μικρή δόση ώστε να μην προκαλέσει παραλήρημα».

Την υπνωτική και αναισθητική ενέργεια του μανδραγόρα επισημαίνει και ο Διοσκουρίδης, (τόμ. Δ. 75), ο οποίος συνιστά συγκεκριμένη δοσολογία για την πρόκληση ληθάργου σε εκείνους που πρόκειται να υποβληθούν σε εγχείρηση ή καυτηρίαση.

Κατά τον Θεόφραστο…

Μια πρώτη συστηματική καταγραφή των φυτών έχουμε από τον Θεόφραστο, μαθητή του Αριστοτέλους, στο έργο του «Περί Φυτών Ιστορίας», του οποίου το 9ο βιβλίο είναι αφιερωμένο στα βότανα και τις ιατρικές τους ιδιότητες. Γράφει για τον τρόπο συλλογή των βοτάνων και τον τρόπο εξαγωγής του χυλού εξ αυτών. Η συλλογή και κοπή των ριζών των βοτάνων αποκαλούνταν ριζοτομία, ριζοτόμοι οι απασχολούμενοι με αυτήν και «Ριζοτομικόν», το σχετικό βιβλίο.

Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι Θρασύας ο Μαντινεύς έφτιαχνε ένα δηλητήριο με χυμούς κωνείου, μήκωνος και άλλων παρομοίων, το οποίο προκαλούσε ένα εύκολο και ανώδυνο τέλος της ζωής. Ακόμη γράφει ότι οι κάτοικοι της πόλεως Ιουλίδος της νήσου Κείου (Τζιάς) χρησιμοποιούσαν το κώνειο, το οποίο ως γνωστό σύμφωνα με σχετικό νόμο, το έπιναν οι ηλικιωμένοι οι υπερβαίνοντες το εξηκοστό έτος, δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ανώδυνο τέλος στη ζωή τους.

Αναφέρει ακόμη τα μέρη της Ελλάδος, στα οποία φυτρώνουν πολλά ιατρικά βότανα με πρώτο το Πήλιον στη Θεσσαλία, το Τελεύθριο στην Εύβοια, τον Παρνασσό, την Αρκαδία και τη Λακωνία. Μάλιστα μας δίνει την πληροφορία ότι οι κάτοικοι της Αρκαδίας κατά την εποχή της Ανοίξεως δεν έπιναν φάρμακα, αλλά μόνο γάλα αγελάδος «γαλακτοποτείν», και τούτο διότι το γάλα περιείχε πολλές ουσίες από τα χόρτα και βότανα, που οι αγελάδες έτρωγαν κατά την άνοιξη.

Ιδιαίτερα για το Δίκταμον της Κρήτης ο Θεόφραστος γράφει ότι χρησιμοποιείται σε πολλές καταστάσεις ακόμη και στη δυστοκία των γυναικών, αλλά είναι σπάνιο διότι, όπως σημειώνει, το αναζητούν και το τρώνε οι αίγες, οι οποίες τρώγοντας τον δίκταμο αποβάλλουν τα βέλη που έχουν δεχθεί, άποψη την οποία μνημονεύει ο Αριστοτέλης και ο Γαληνός. (η εικόνα είναι από περιηγητικό κείμενο του 1703).

Κατά τον Διοσκουρίδη…

Ο ονομαστότερος φαρμακολόγος της αρχαιότητας είναι ο Διοσκουρίδης, που έζησε κατά τον 1ο μ. Χ. αιώνα και του οποίου το κλασσικό του έργο «Περί ύλης Ιατρικής», δηλ. περί των χρησιμοποιουμένων φαρμάκων, έχει διασωθεί σε μερικούς κώδικες, με αρχαιότερο τον κώδικα του 512 μ. Χ., ο επονομασθείς κώδικας της Ανικίας, από την αρχόντισσα της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία παρήγγειλε στον αντιγραφέα το έργο του Διοσκουρίδη, και σήμερα ο κώδικας αυτός εναπόκειται τη Βιβλιοθήκη της Βιέννης.

Σε ένα άλλο κώδικα του Διοσκουρίδη του 12ου αι. που βρίσκεται σε Βιβλιοθήκη της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους βλέπουμε εκτός από τα φυτά να έχουν προστεθεί και ανθρώπινες φιγούρες. Στον παλαιότερο κώδικα του Διοσκουρίδη, του 512ου απεικονίζονται 383 φυτά και έχουν προστεθεί και μερικές ενδιαφέρουσες παραστάσεις.

Σε άλλη πάλι παράσταση βλέπουμε τον Κρατεύα να ζωγραφίζει τον μανδραγόρα.

Και στην επόμενη απεικονίζεται στο μέσον ο κένταυρος Χείρων, δάσκαλος του Ασκληπιού ενώ σε μία άλλη μικρογραφία παριστάνεται στο κέντρο ο Γαληνός περιστοιχιζόμενος από τους ιατρούς Διοσκουρίδη, Νίκανδρο, Ρούφο, Ανδρέα, Απολλώνιο και Κρατεύα.

Περισσότερα από 500 φυτά με τη δράση τους στις διάφορες ασθένειες του ανθρωπίνου σώματος είχε μελετήσει ο Διοσκουρίδης, ο οποίος τα κατέταξε σύμφωνα με τις θεραπευτικές τους ιδιότητες και οι αρρώστιες που ξεχωρίζει στο έργο του ξεπερνούν τις 50, αρχίζοντας από τον πονοκέφαλο και καταλήγοντας στον ίκτερο, τις παθήσεις του σπληνός, του νεφρού και τα έλκη του στομάχου.. (Μπάουμ 93).

Σημειώνουμε ότι πολλά από τα φυτά που ο Διοσκουρίδης αναγράφει στο Περί ύλης Ιατρικής, ο Αγγλος ιατρός και καθηγητής της Βοτανικής Σιπθορπ, που περιόδευσε την Ελλάδα το 1786, προσπάθησε και τα κατέγραψε με παράλληλο σχεδιασμό τους σε δέκα ογκώδεις τόμους με τίτλο Flora Graeca, που τον τίτλο του πρώτου τόμου του 1806 βλέπουμε στην εικόνα.

Στο περί πτελέας, κοινώς φτελιάς κεφάλαιο ο Διοσκουρίδης μνημονεύει και την αντισηπτική ιδιότητα της μούχλας (1, 84): «Η μούχλα η οποία μαζεύεται στα παλιά ξύλα και τη βάση των κορμών, αν πασπαλιστεί σαν αλεύρι, καθαρίζει και επουλώνει τα έλκη», παρατήρηση που αξιοποιήθηκε μετά από αιώνες με την ανακάλυψη της πενικιλλίνης από τον Φλέμιγκ.

Επίσης σχετικά με την ιτιά (Α 104) παρατηρεί ότι «ο καρπός, τα φύλλα, ο φλοιός και ο χυμός έχουν στυπτικές ιδιότητες» που βοηθούν στους πόνους των αυτιών. Και το αφέψημά της, όταν με αυτό γίνονται εξωτερικές πλύσεις, είναι πάρα πολύ καλό για την ποδάγρα». Σημειώνουμε ότι το 1827 απομονώθηκε από την ιτιά η σαλικίνη, η οποία ονομάσθηκε έτσι από το λατινικό όνομα της ιτιάς, Salix, και η γνώση της ουσίας αυτής συνετέλεσε στη σύνθεση της ασπιρίνης. Στη Φαρμακολογία του ο καθηγητής Κωστής στα 1855 την σαλικίνη την αποδίδει με το ελληνικό όνομα «ιτεϊνη».

Οι συχνοί πόλεμοι κατά την αρχαιότητα συντέλεσαν ώστε τα βότανα να έχουν σημαντική θέση στην θεραπευτική των τραυμάτων, όπως για παράδειγμα η «Λυσιμαχία», το φυτό το οποίο ονομάσθηκε προς τιμήν του Λυσιμάχου στρατηγού του Μ. Αλεξάνδρου και ο οποίος χρησιμοποίησε το φυτό αυτό ως αιμοστατικό για να γιατρεύει τις πληγές των στρατιωτών του. 

Περιγράφεται και από τον Διοσκουρίδη (Δ. 3) ο οποίος σημειώνει ότι «είναι κατάλληλο για τα τραύματα και αιμοστατικό», «προς αίματος αναγωγάς και δυσεντερίας», ιδιότητες που επαναλαμβάνει και ο Γαληνός. (τόμ. ΧΙ, σελ. 64) στο Περί των απλών φαρμάκων κράσεως και δυνάμεως.

Ακόμη ως αιμοστατικό χρησιμοποιούνταν το βότανο «Αχίλλειον», όπως σημειώνει ο Διοσκουρίδης (Δ 36), το οποίο το έδιναν και σε φλεγμονές και απεικονίζεται σε χειρόγραφο του Διοσκουρίδη.

Ένα πολύ κοινό φυτό που φυτρώνει στους τοίχους και χαλάσματα είναι το ονομαζόμενο από τον Διοσκουρίδη (Δ, 85) Ελξίνη ή παρθένιον, ή περδίκιον (εξ ού και περδικάκι στη νεοελληνική γλώσσα), του οποίου τα φύλλα αν τεθούν ως κατάπλασμα θεραπεύουν το ερυσίπελας, τα κονδυλώματα, τα εγκαύματα και κάθε φλεγμονή και πρήξιμο. 

Μάλιστα ο Πλίνιος 22.17, γράφει ότι ο Περικλής κατά την ανέγερση ναού στον Παρθενώνα σε έναν εργάτη που κτύπησε και αιμορραγούσε, πήρε το φυτό αυτό και το έθεσε πάνω στην πληγή με αποτέλεσμα το σταμάτημα της αιμορραγίας, γι’ αυτό και ονομάσθηκε «Παρθένιον», προς τιμή της θεάς Αθηνάς.

Για τις αντιβηχικές, αναλγητικές, στυπτικές και υπνωτικές ιδιότητες του οπίου, που βγαίνει από την μήκωνα την υπνοφόρο (Δ 64) ο Διοσκουρίδης, γράφει ότι « το όπιο… αν ληφθεί σε μικρή ποσότητα έως ενός ροβιού, είναι παυσίπονο, υπνωτικό και πεπτικό, ενώ βοηθά τους βήχες και τα κοιλιακά. Όταν πίνεται όμως σε μεγαλύτερη ποσότητα βυθίζει σε ληθαργικό ύπνο και είναι θανατηφόρο». Σημειώνουμε ότι η μήκων η υπνοφόρος είναι ο λογότυπος της Ελληνικής Αναισθησιολογικής Εταιρείας.

Ένα άλλο βότανο για το βήχα θεωρείται το «Πράσιον», εικόνα επίσης από χειρόγραφο, του οποίου τα φύλλα μαζί με τα σπέρματα βράζονται με μέλι και χορηγούνται στους φθισικούς, ασθματικούς και σε εκείνους που βήχουν.

Ακόμη για το αναπνευστικό σύστημα για βήχα και δύσπνοια έδιναν και το βότανο «Ιππουρίς, ή έφεδρον», που το αλκαλοειδές εφεδρίνη, που απομονονώθηκε το 1887, έδινε τα θεραπευτικά αποτελέσματα, ουσία που και σήμερα περιέχεται σε σκευάσματα για τον βήχα.

Στους κωλικούς των νεφρών από τον Γαληνό (ΧΙΙΙ, σελ. 89) συνιστάται «σπέρμα υοσκυάμου», «κώνειον», «οπό της μήκωνος», και «φλοιό της ρίζης του μανδαγόρα».

Στη «δυσουρία» χορηγούνταν επίσης το κοινό φυτό «καυκαλίδα ή μοσχολάχανο» το αναφερόμενο από τον Διοσκουρίδη (Γ 54) ως «Τόρδιλον» ή «Σέσελι Κρητικόν» του οποίου ο «χυμός του βλαστού και του σπόρου, όταν είναι ακόμη χλωρός, αν πίνεται μαζί με γλυκό κρασί για δέκα ημέρες, θεραπεύει όσους έχουν νεφρίτιδα». 

Τα φύλλα καθώς και η ρίζα του Παλίουρου, κοινώς παλιούρι, στο «Περί της των απλών φαρμάκων κράσεως και δυνάμεως Βιβλίον Θ», (τόμ. ΧΙΙ, σελ. 93-94) ο Γαληνός τα χρησιμοποιεί για να θεραπεύει τα φύματα, ενώ τον καρπό για να διαλύει του λίθους της ουροδόχου κύστεως, αντίληψη που διατηρείται μέχρι σήμερα.

Ένα άλλο βότανο (Γ 141) ήταν το «λιθόσπερμον» ή <αετόνυχον», ή «Ηράκλεια», του οποίου οι σκληροί σπόροι, γι’ αυτό και το όνομά του, έχουν τη δυνατότητα, όταν πίνονται μαζί με λευκό κρασί, να σπάνε τις πέτρες και να προκαλούν την ούρηση».

Οι αρχαίοι ιατροί χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά τη μέθοδο επάλειψης των βοτάνων στις πάσχουσες περιοχές του σώματος ως έμπλαστρα με την πεποίθηση ότι με την απορροφητική ικανότητα του δέρματος θα εισχωρήσουν οι δραστικές ουσίες των βοτάνων στο προσβεβλημένο μέρος του σώματος. Εξ άλλου και σήμερα εφαρμόζεται η διαδερμική χορήγηση με την επικόλληση στο δέρμα ταινιών όπου εναποτίθεται η δραστική φαρμακευτική ουσία.

Το βότανο «Γεντιανή» ονομάσθηκε (Γ 3) από το όνομα του βασιλιά της Ιλλυρίας Γέντη, (2ος αι. π.Χ.), ο οποίος τη χρησιμοποίησε για την πανώλη. ο Διοσκουρίδης σημειώνει ότι Το εκχύλισμα της ρίζας σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη ενδείκνυται στους πόνους των πλευρών, στις σήψεις, τα διαστρέμματα και ο χυμός για τα διαβρωτικά έλκη του δέρματος.

Το αφέψημα του «θυμαριού», χρησιμοποιήθηκε τόσο στη δύσπνοια και ως αποχρεμπτικό, όσο και ως ανθελμινθικό, ιδιότητα που θα οφείλεται στην εμπεριεχόμενη θυμόλη, η οποία σύμφωνα με την Φαρμακολογία του Ιωακείμογλου (τόμ. Α, σελ. 689) χρησιμοποιούνταν επί των παρασιτώσεων.

Η «Πτέρις» κατά τον Διοσκορίδη (Δ 184) αποβάλλει την έλμινθα, γι’ αυτό και έχει εκτρωτικές ιδιότητες έναντι των εμβρύων, άποψη που αναγράφει ο Γαληνός και ο Παύλος Αιγινήτης, (7ος αι. μ.Χ.) (Βιβλίον 7)

Για τον καρκίνο οι αρχαίοι ιατροί χρησιμοποιούσαν διάφορα βότανα όπως το αποκαλούμενο «Ασκληπιάς», που «αρμόζει και προς εν μαστοίς και μήτρα κακοήθη», την «ακαλύφη» ή «κνίδη» κοινώς τσουκνίδα, που χορηγούνταν από τον Διοσκουρίδη (Δ 93) και «προς καρκινώδη», όπως και από τον Γαληνό (ΧΙ σελ. 818) ο οποίος επαναλαμβάνει ότι θεραπεύει «τα γαγγραινώδη και τα καρκινώδη ».

Το Δρακόντιον το κοινώς λεγόμενο φιδόχορτο (Β 166) καταστρέφει τους πολύποδες της ρινός, όταν εισαχθεί το εκχύλισμα του καρπού και κατά την επάλειψη αναστέλλει τα καρκινώματά της. ΄Αποψη που επαναλαμβάνεται (ΧΙ σελ. 865), από τον Γαληνό «και καρκίνους και πολύποδας εκτήκειν», καταστρέφει.

Το βότανο «Ερύσιμον» το κοινώς λεγόμενο «σκυλλόβρουβα», (Β 158) ωφελεί και στα «κρυπτά καρκινώματα» ενώ σχετική συνταγή «Περί καρκινωδών και κακοήθων ελκών» (ΧΙΙΙ, σελ. 733), αναγράφει ο Γαληνός. Ο «ελλέβορος» χρησιμοποιείται από τους παλιούς ιατρούς εσωτερικά σε κρυφούς καρκίνους σύμφωνα με τον Ρούφο τον Εφέσιο (εκδ. Ματθει, σελ. 290), τον Ορειβάσιο, τόμ. 2, σελ. 138, τον Παύλο Αιγινήτη, (βιβλίον 4, κεφ. 26), ενώ ο Ιπποκράτης τον χρησιμοποιεί για εξωτερική χρήση.

Ο ιατρός Αέτιος (έκδ. Αλδου, σελ. 163) στα καρκινώματα του στόματος συνιστά τη χρήση καρπού ερίκης σε χυλό υοσκυάμου με μέλι.. Το «Ελατήριον ή σίκυς άγριος», η κοινώς πικραγγουριά συνιστάται από τον Ιπποκράτη (Επιδημιών Δεύτερον, Τμήμα έκτον) σε περίπτωση καρκίνου, «καρκίνου γενομένου ..διδόναι πίνειν ελατήριον ».

Ο ιξός (Διοσκ. Γ 89) που φυτρώνει στην κυδωνιά, αχλαδιά και σε άλλα δένδρα και στη ρίζα κάποιων θάμνων, έχει τη δυνατότητα να διαλύει, να μαλακώνει και να χωνεύει τις νεοπλασίες… με ίση ποσότητα ρετσινού και κεριού.

Για το βότανο Απαρίνη και τις θεραπευτικές του ιδιότητες έχουν γράψει οι αρχαίοι ιατροί, ενώ μεταγενέστερα θεωρήθηκε φάρμακο για τον καρκίνο. Συγκεκριμένα κατά το 1814 στον Ερμή το Λόγιο αναδημοσιεύεται η είδηση από τον αγγλικό τύπο ότι για το «φθοροποιόν πάθος καρκίνου λεγόμενον» έχει εφευρεθεί ένα νέο φάρμακο από το χόρτο το κατά τον Λινναίον ονομαζόμενο «Galion Aparine».

Και στις μέρες μας καταβάλλεται προσπάθεια από τους ερευνητές να εντοπίσουν βότανα με αντικαρκινικές ιδιότητες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα αντινεοπλασματικά φάρμακα Βινκριστίνη, και βιμπλαστίνη πηγή έχουν το φυτό Vinca Rosea.

Τα αντίδοτα στα δηλητήρια είχαν ξεχωριστή θέση στα έργα των

αρχαίων ιατρών. Ο ιατρός Νίκανδρος (2ος αι. π. Χ.) έχει γράψει τα «Θηριακά» και «Αλεξιφάρμακα», από όπου βλέπουμε τη σχετική εικόνα. Ένα από τα βότανα που χρησιμοποιούνταν ως αντίδοτο στα δήγματα από τα ερπετά ήταν ο Απήγανος, (Διοσκ Γ 45 φωτογρ 216). Ο Αθήναιος στο έργο του Δειπνοσοφιστές δίνει την πληροφορία ότι οι καλεσμένοι του τυράννου Κλέαρχου στην Ηράκλεια Θράκης έτρωγαν προληπτικά απήγανο γιατί φοβούνταν μην τους δηλητηριάσει με ακόνιτο.

Ένα άλλο δηλητηριώδες και θανατηφόρο φυτό είναι το κώνειο, για το οποίο σημειώνεται ότι θανατώνει παγώνοντας το σώμα του ανθρώπου, ενέργεια που μας θυμίζει τις περιγραφές του Σωκράτη κατά τη λήψη του κωνείου, όταν είχε καταδικασθεί σε θάνατο. Ο χυμός του κωνείου όταν ξεραθεί είναι χρήσιμος σε παυσίπονα παρασκευάσματα και ως κατάπλασμα σβύνει τον έρπητα και το ερυσίπελας. Ακόμη το κώνειο αν τεθεί ως κατάπλασμα στους όρχεις βοηθούν εκείνους, οι οποίοι έχουν ονειρώξεις, στερεύουν το γάλα στις γυναίκες, ενώ στην εφηβική ηλικία στα μεν κορίτσια εμποδίζει την αύξηση των μαστών, στα δε αγόρια προκαλεί ατροφία των όρχεων.

Και κατά τον Γαληνό…

Η βαλεριάνα ή νάρδος σύμφωνα με τον Διοσκορίδη, (Α 7), και Γαληνό βοηθά στις ναυτίες, στις καρδιαλγίες, στις παθήσεις ηπατος, νεφρών, ουροδόχου κύστεως, στον ίκτερο, προστίθεται στα μαλακτικά καταπλάσματα, στα ροφήματα και στις θερμαντικές αλοιφές. Στα Ιπποκρατικά έργα (Δ 422) η βαλεριάνα χρησιμοποιήθηκε σε γυναικολογικές παθήσεις και προσφέρονταν στη λεχώνα ως κατευναστικό.

Στη βαλεριάνα περιέχεται το βαλεριανικό οξύ, το οποίο μνημονεύεται στις Φαρμακολογίες Κωστή (1855, σελ. 634-635) και Ιωακείμογλου, (215), δρά στον εγκέφαλο, γι’ αυτό και δίδονταν ως καταπραϋντικό, ενώ σχετικά σκευάσματα κυκλοφορούν μέχρι και σήμερα.

Σε περίπτωση ρινορραγίας μεταξύ των άλλων ο Γαληνός (Περί συνθέσεως φαρμάκων των κατά τόπους, τόμ. ΧΙΙ, σελ. 692) συνιστά την πίεση εξωτερικά των μυκτήρων, αφού έχει τοποθετηθεί σπληνίο υφάσματος εμποτισμένο σε λύκιο (φωτογρ. 199), το οποίο καλείται και πυξάκανθα (ΧΙΙ, σελ. 63) και χρησιμοποιείται στις φλεγμονές και ελκώσεις του στόματος, της έδρας, σε έρπητες, στα μολυσμένα και κακοήθη έλκη, πυορροούντα ώτα, παρατρίμματα και παρωνυχίες. Παρόμοια έχει γράψει και ο Διοσκορίδης (Α 100).

Συνταγές με βότανα για τις παιδικές ασθένειες, όπως άφθες του στόματος, φλεγμονές των αμυγδαλών, των ώτων κλπ., αναγράφει ο Γαληνός στο «Περί συνθέσεως φαρμάκων των κατά τόπους», ενώ για την επιληψία στο έργο του «Τω επιληπτικώ παιδί υποθήκη» συνιστά εκτός από τις διαιτητικές οδηγίες και τον τρόπο ζωής, τη χρήση του χυμού της σκίλλης, δίδοντας οδηγίες παρασκευής του. 

Ωστόσο ο Γαληνός σε ένα άλλο έργο του «Περί κράσεως και δυνάμεως των απλών φαρμάκων», (ΧΙ, σελ. 859), αναγράφει μία εμπειρία του με επιληπτικό παιδί οκτώ μηνών, στο οποίο είχε δοθεί να φορά στο λαιμό του ρίζα «παιωνίας», με αποτέλεσμα την παύση των σπασμών, ενώ δύο φορές που δοκίμασε να απομακρύνει από το λαιμό του παιδιού την ρίζα της «παιωνίας», επαναλαμβάνονταν οι επιληπτικοί σπασμοί, που έκανε τον Γαληνός να διερωτηθεί στο κείμενό του μήπως τα απορρέοντα μόρια από την ρίζα δια της εισπνοής εισέρχονταν στον οργανισμό του παιδιού και έφερναν το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Πάντως τη ρίζα παιωνίας συναντήσαμε σε συνταγή για την επιληψία σε φαρμακολογία του 19ου αιώνος.

Ο Γαληνός χρησιμοποίησε και σύνθετα ή πολύχρηστα φάρμακα, διότι με τα απλά βότανα, 304 καταγράφει, πολλές φορές δεν θεραπεύονται «αι παρά φύσιν διαθέσεις».Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνθέτου φαρμάκου αποτελεί η «πανάκεια.. με 16 βότανα και περίφημη «Θηριακή» του ιατρού Ανδρόμαχου, την οποία αναγράφει ο Γαληνός και η οποία αποτελούνταν από 55 βότανα και χρησιμοποιούνταν μέχρι τον 19ο αιώνα, όπως διαπιστώνεται η αναγραφή της στην Ελληνική Φαρμακοποιϊα του Γ. Φωτεινού κατά το 1835. Πάντως τα σύνθετα φάρμακα του Γαληνού ήταν η βάση για τα σύγχρονα ιδιοσκευάσματα

Ο ιστορικός Παυσανίας στο έργο του Ελλάδος περιήγησις, Βοιωτικά (41,7), στην περιγραφή για την Χαιρώνεια, μας δίνει την πληροφορία ότι εκεί υπήρχε ένα είδος φαρμακοβιομηχανίας της εποχής, όπου από άνθη κρίνου, τριαντάφυλλου, ναρκίσσου και ίριδος, έφτιαχναν παυσίπονες αλοιφές, οι οποίες «αλγηδόνων ιάματα ανθρώποις γίνεται».

Στις θεραπευτικές της ιδιότητες της «Ιριδος» (Α 1), περιλαμβάνεται η ισχιαλγία, οι πονοκέφαλοι και οι κωλικοί. Σημειώνουμε (Ν. Κωστή, σελ 388, Γεννάδιος 1914, σελ. 440) ότι μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνος κρεμούσαν στο λαιμό των βρεφών τεμάχια ρίζας ίριδος, τα ονομαζόμενα «δάκτυλοι ίριδος», «irris root fingers», για να την μασούν προς ανακούφιση και επιβοήθηση της πρώτης οδοντοφυίας.

Στη συνοπτική αυτή περιήγηση στα θεραπευτικά φυτά των αρχαίων ιατρών ας σταθούμε και σε μια θεραπεία του Γαληνού, (τόμ. ΧΙΙ, σελ. 904-907) ο οποίος όταν επέστρεψε για πρώτη φορά από την Αλεξάνδρεια στην πατρίδα του, τη Πέργαμο, συνάντησε έναν κηπουρό «υπό τε σταφυλής και παρισθμίων και αντιάδων πνιγόμενον».

Ο Γαληνός τότε σκέφθηκε να χρησιμοποιήσει για την φλεγμονή αυτή το χυμό από τον φλοιό χλωρών καρυδιών, με το σκεπτικό, όπως γράφει, αφού οι ουσίες διαπερνούν το δέρμα και εισέρχονται βαθιά και το βάψιμο τους δεν εξαλείφεται εύκολα, όπως παρατηρείται στους βαφείς, τότε η λεπτόρρευστη αυτή ουσία θα εισχωρήσει στη φλεγμονή των αμυγδαλών και θα θεραπεύσει τον ασθενή. Εδωσε αυτόν τον χυμό στον ασθενή να κάνει γαργαρισμούς, με αποτέλεσμα σύντομα να θεραπευθεί. Την αγωγή αυτή ο Γαληνός την δοκίμασε, αφού πρόσθεσε λίγο μέλι, σε πολλούς ασθενείς, ακόμη και σε παιδιά.

Τα κείμενα των αρχαίων ιατρών είναι σημαντικά και διότι στους μετέπειτα ιατρούς της βυζαντινής περιόδου επαναλαμβάνονται σχεδόν τα ίδια με λίγες προσθήκες. Στη συνέχεια οι γνώσεις για τα θεραπευτικά βότανα με τη μετάφραση των κειμένων των αρχαίων Ελλήνων ιατρών στα λατινικά μεταφέρθηκαν στους ιατρούς της Ευρώπης και εφαρμόσθηκαν στην ευρωπαϊκή ιατρική, που διατηρήθηκαν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.

Αργότερα με την ανάπτυξη της φαρμακευτικής χημείας άρχισε η τιτλοποίηση και τυποποίηση τους και η προσπάθεια ανεύρεσης της δραστικής χημικής ουσίας τους, και αρκετά βότανα έχουν παραμείνει εν χρήσει. Ωστόσο κατά τα τελευταία χρόνια τα βότανα δοκιμάζονται, καi γίνονται προσπάθειες διεθνώς για την ανεύρεση από τα βότανα νέων φαρμάκων ακόμη και για τον καρκίνο.

Πηγή:ΔΗΜ. ΚΑΡΑΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

“Η βοτανοθεραπεία στους αρχαίους Ελληνες ιατρούς” -

41ο Πανελλήνιο Παιδιατρικό Συνέδριο

Ρόδος 13-15 Ιουνίου 2003

Εισήγηση, Σάββατο 14 Ιουνίου 2003

Ομηρική Ιατρική

πηγή-homerworld

Διαβάστε περισσότερα... »

Xριστουγεννιάτικες διαφημίσεις- υπερπαραγωγές!

Στην Αγγλία, την Ευρωπαϊκή Μέκκα του καταναλωτισμού, τα Χριστούγεννα είναι η ευκαιρία να πουληθούν τα πάντα σε ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες. Και οι Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις είναι υπερπαραγωγές που θα ζήλευαν ακόμα και οι Χολιγουντιανές ταινίες.

MontyThePenguin, John Lewis

“Δώσε σε κάποιον τα Χριστούγεννα που ονειρεύεται”, προτρέπει το John Lewis, αναφερόμενο σε λούτρινα κουκλάκια και βάζα, αφού αυτά πουλάει το κατάστημα. Πολύ εύστοχο και βαθύ μήνυμα - τι άλλο μπορείς να ονειρευτείς για τα Χριστούγεννα αν έχεις συμπληρώσει την προίκα σου;

Penguin’s Christrmas, Penguin Books

Ως απάντηση στον παραλληλισμό του John Lewis, τα Penguin Books δείχνουν τον πιγκουίνο να προσπερνά τη συντροφικότητα, τον έρωτα, το σεξ και να προτιμά να περάσει τις γιορτές με ένα βιβλίο. Απόλυτα φυσιολογικό και αυτό - δεν παραπέμπει καθόλου στην εικόνα του μοναχικού βιβλιοφάγου. 

From London with Love, Burberry

H Burberry μας εύχεται Χρόνια Πολλά για το 1995, με μία διαφήμιση τόσο κλισέ που καταλήγει να είναι πρωτότυπη. Έρωτας, χιόνια, Λονδίνο, καμπαρντίνες και ο γιος του Μπέκαμ -ο κακομαθημένος συμμαθητής που σιχαινόσουν στο Δημοτικό- να τρέχει ανάμεσα στα ζευγάρια. 

Sainsbury’s

Πρωτότυπη-για-σούπερ-μάρκετ και βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Μία αλληγορία που μας θυμίζει πως τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης και μία ευκαιρία να αγοράσουμε κι εμείς μία σοκολάτα ή μία κονσέρβα στη γειτόνισσα που πέρσι έριξε χλωρίνη στα φυτά μας επειδή τα νερά τους έτρεχαν στο μπαλκόνι της. 

SpecialBecause, Boots

Από τα πέρατα της Αγγλίας, μια οικογένεια ενώνεται για να κάνει έκπληξη στη special μαμά. Φυσικά τα δώρα αλλά και τα νερά, αναψυκτικά, πατατάκια της διαδρομής είναι από το Boots. Ομολογουμένως συγκινητικό όμως μην απογοητευτείτε αν δεν σας συμβεί φέτος. 

Lights On, Tesco

Μία επικίνδυνη απενοχοποίηση του Χριστουγεννιάτικου φολκλόρ. Αν είναι Tesco τα υλικά, στολίστε και τη μικρή σας αδερφή.

huffingtonpost.gr
πηγή-grizosgatos

Tesco Christmas 2014 - The Wigan Light Show

Διαβάστε περισσότερα... »