Θυμάμαι τότε ... (με αφορμή κάποιες όμορφες εικόνες)

πηγή

Θυμάμαι τότε ...

τότε που οι Έλληνες πήγαιναν εκκλησία (στην ευλογημένη ορθόδοξη εκκλησιά και δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί συλλείτουργα με τους αιρετικούς παπικούς)

τότε που υπήρχαν άντρες και γυναίκες και όχι μια κοινωνία με ντύσιμο και ομιλία unisex

που ο άντρας εξέπεμπε σεβασμό και η γυναίκα καλοσύνη

που η γυναίκα είχε σεμνότητα (προσέξτε το μακρύ φόρεμα)

που οι γυναίκες στην εκκλησία φορούσαν μαντήλα και οι χήρες φορούσαν μαύρα,

τότε που τα κοριτσάκια περιποιόταν τα μαλλιά τους κάνοντας κοτσιδάκια (απλό, απέριττο και όμορφο) και δεν υπήρχαν κομμωτήρια,

τότε που τα αγοράκια δεν άλλαζαν κούρεμα, σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας

τότε που η οικογένεια ήταν ακόμη οικογένεια, που σκεφτόταν και αγαπούσαν πραγματικά τα παιδιά τους και δεν χώριζαν με τις πρώτες δυσκολίες για "να ζήσουν" την ζωή τους με κάποιον άλλον, τότε που εκτός από τους γονείς, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών έκανε ο παππούς, η γιαγιά, ο παπάς και ο δάσκαλος του χωριού και όχι η τηλεόραση τότε που στα σχολεία μάθαιναν για αγίους και ήρωες και όχι για το ρατσισμό και την διαπολιτισμικότητα, τότε που στα σχολεία μας φοιτούσαν ελληνόπουλα

τότε που η μάννα ξαγρυπνούσε υπομονετικά δίπλα στο άρρωστο παιδί και δεν το άφηνε στην "γιαγιά" για να πάει στη δουλειά, για καφέ ή για ψώνια

τα θυμάμαι όλα αυτά...

κι αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά (υπάρχουν;;) του δυτικού τρόπου σκέψης που μας επέβαλε η καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τις τηλεπρεσόνες και τους ερμαφρόδιτους στην τηλεόραση.

Διαφορετικά, ότι σπείραμε (παιδιά χωρίς εγκράτεια, άσκηση, αρχές και αξίες), μία ακόμη φορά αυτό και θα θερίσουμε (υλισμός, καλοπέραση, κατανάλωση, ναρκωτικά, χούλιγκανς, αθεΐα, αναρχία, μιζαδόροι, διαπλοκή και τελικά υλική, ηθική και πνευματική χρεοκοπία).

Αν δεν μετανοήσουμε οι ίδιοι, όσα κεριά κι αν ανάψουμε,

δεν μας σώζει ούτε ο Άγιος Παϊσιος, ούτε οι προφητείες ούτε τα άγια λείψανα.

Η επιλογή για την κόλαση που ζούμε, είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ.

....

Ιστολόγιο- Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο παιδαγωγός"

την φωτογραφία είδαμε εδώ

πηγή-opaidagogos (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα... »

Για όσους γεννήθηκαν έως το 1985… Αξίζει να το διαβάσετε!

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες… θα καταλάβετε: 

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες greekmagazino.com μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!!!

πηγή-edo-ola-edo

Διαβάστε περισσότερα... »

Επτά δεξιότητες των γιαγιάδων μας, που δεν έχουμε εμείς

Στο παρελθόν όλα έμοιαζαν πιο δύσκολα. Βέβαια, οι γιαγιάδες μας είχαν ανακαλύψει διάφορους τρόπους και τα κατάφερναν μια χαρά σ΄ όλους τους τομείς της ζωής τους. Σκεφτόμασταν λοιπόν σήμερα, πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητα της σύγχρονης νοικοκυράς. Λογικό αν σκεφτούμε πως ο χρόνος της είναι περιορισμένος και οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί.

Ποιες δεξιότητες δεν έχει αναπτύξει η σύγχρονη νοικοκυρά; 

Στην μαγειρική. Όλες έχετε δοκιμάσει και θαυμάζετε την κουζίνα της γιαγιάς. Μαγειρευτά, πίτες, σούπες, γλυκά, τα πάντα είναι τόσο γευστικά και συνάμα δημιουργούν μια γλυκιά νοσταλγία. 

Ειδικά, τα χειροποίητα τυροπιτάκια, εκείνα που στο τελείωμα τους μοιάζουν σαν δαντελωτά, είναι τα αγαπημένα των περισσοτέρων. Κι όμως, δεν είχαν όλα αυτά τα εργαλεία και τα σκεύη μαγειρικής που έχετε ένα νέο νοικοκυριό. Ένα πιρούνι αρκούσε για το food stylish.

Και μένοντας στο τομέα της μαγειρικής οι παλιές νοικοκυρές είχαν την αρχή να κονσερβοποιούν διάφορα υλικά που χρησιμοποιούσαν στην κουζίνα τους. Ψώνιζαν ή έκοβαν απ΄το κήπο τους φρούτα και λαχανικά εποχής και τα αποθήκευαν ώστε να τα έχουν όλο το χρόνο. 

Σπιτική σάλτσα τομάτας, τουρσί από διάφορα λαχανικά. Κι όμως, η τακτική αυτή αν και σήμερα μας φαίνεται υπερβολική ή πολλές φορές αστειευόμενοι κυρίως την δικαιολογούμε ως «κατοχικό σύνδρομο», ήταν πολύ χρήσιμη και βοηθητική. Καθώς, οι νοικοκυρές τότε είχαν τα πάντα στο σπίτι τους και δεν τους έλειπε τίποτα όλο το χρόνο.

Στην ραπτική. 

Κάθε παραδοσιακή νοικοκυρά είχε ραπτομηχανή στο σπίτι σας. Όλες λίγο πολύ κάτι ήξεραν να κάνουν. Τώρα, οι ραπτομηχανές αποτελούν το πιο hot vintage στοιχείο στη διακόσμηση του σπιτιού.

Στο σίδερο.

Σιδέρωναν πάρα πολλά ρούχα και άριστα. Και τότε η μόδα ήταν διαφορετική. Τα υφάσματα πιο χοντρά και ογκώδη. Σήμερα, το σίδερο είναι μια δουλεία που δύσκολα κάνουν οι νοικοκυρές μόνες τους.

Στην επικοινωνία. 

Το internet έχει κατηγορηθεί άπειρες φορές καθώς αποξενώνει τους ανθρώπους. Σαμποτάρει με κάποιον τρόπο την διαπροσωπική επικοινωνία. Παλιότερα, μαζεύονταν στις γειτονιές, μιλούσαν, γελούσαν και επικοινωνούσαν ουσιαστικά. 

Τώρα, η επικοινωνία γίνεται μέσω ενός υπολογιστή ή ενός smartphone. Εμείς δεν θα πάρουμε έντονη θέση επί του θέματος, απλά θα πούμε πως έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ακόμη και η επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας μας κρατά ενωμένους με κάποιον τρόπο.

Στην διαπραγμάτευση. 

Οι γιαγιάδες μας ήταν φοβερές στο παζάρι. Μπορούσαν να διαπραγματευτούν και να παζαρέψουν την τιμή βγαίνοντας πάντοτε κερδισμένες. Εμείς απ΄την άλλη δύσκολα το κάναμε. Ίσως, τώρα με την οικονομική κρίση η ανάγκη να μας κάνει καλύτερες στις διαπραγματεύσεις.

Στην αλληλογραφία. 

Ακριβώς, επειδή δεν είχαν την τεχνολογία τότε στις υπηρεσίες τους, η αλληλογραφία ήταν ένα μέσο επικοινωνίας. Ερωτικές επιστολές, γράμματα γεμάτα συναισθήματα.

πηγή:.jenny.gr

πηγή-26ecopages

Διαβάστε περισσότερα... »