H θεραπευτική δύναμη του νου. Η λύση είναι μέσα μας

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τη δύναμη του ανθρώπινου και πάνω στο κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αυτοθεραπευτεί ή ακόμα και να θεραπεύσει άλλους ανθρώπους. Τέτοια θέματα η σύγχρονη επιστήμη τα αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό καθώς δεν μπορεί να «δει» μια ξεκάθαρη αλληλεπίδραση νου-σώματος.

Τον τελευταίο καιρό όμως, πληθαίνουν οι περιπτώσεις επιστημόνων που ενισχύουν με τις θεωρίες τους αλλά και με πειραματικά δεδομένα την πεποίθηση ότι, η δύναμη του νου είναι τόση ώστε μπορεί να επηρεάσει άμεσα την ανθρώπινη υγεία.

Μια τέτοια περίπτωση είναι του χημικού David Hamilton, ο οποίος εργάζονταν για πολλά χρόνια σε μία φαρμακευτική εταιρεία, προσπαθώντας να συνθέσει φαρμακευτικές ουσίες προκαλώντας μετατροπές στη μοριακή δομή διάφορων φυσικών ουσιών. Με άλλα λόγια προσπαθούσε να «βελτιώσει» το έργο της φύσης.

Όμως μέσα απ’ τη δουλειά του ο κ. Hamilton άρχισε να συνειδητοποιεί ότι αυτή η προσέγγιση της δεν είναι απαραίτητα και η πιο σωστή. Ο ίδιος βρέθηκε πολλές φορές μπροστά στη διαπίστωση του γνωστού στους επιστήμονες σαν φαινόμενο “placebo”, το οποίο προκύπτει όταν οι επιστήμονες προσπαθούν να διαπιστώσουν αν ένα φάρμακο πάνω στο οποίο πειραματίζονται κάνει όντως τη δουλειά για την οποία προορίζεται.

Στο πλαίσιο αυτών των πειραμάτων, το φάρμακο δοκιμάζεται σε κάποιους ασθενείς, ενώ παράλληλα σε κάποιους άλλους ασθενείς δίνεται κάποια ουσία που δεν έχει καμία σχέση με τη φαρμακευτική ουσία που δοκιμάζεται (π.χ. ζάχαρη).

Ο Hamilton λοιπόν παρατήρησε ότι, στα στατιστικά δεδομένα τέτοιων πειραμάτων υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών (κυμαίνονταν από 30% έως 90%) που ανάρρωνε παρόλο που έπαιρναν την ουσία “placebo” (τη ζαχαρίτσα τους δηλαδή). Άρα ο ίδιος ασθενής προκαλούσε την ίασή του !!! Πώς; Απλά αλλάζοντας τη νοητική του στάση και βλέποντας τα πάντα πιο αισιόδοξα και ελπιδοφόρα.

Αυτή η διαπίστωση έκανε τον κ. Hamilton να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αρχίσει την έρευνα και τις επαφές του με την εναλλακτική θεραπευτική, διάφορους πνευματικούς δάσκαλους ή ανθρώπους που θεράπευαν μέσω της πίστης ή με άλλες μεθόδους που διέφεραν πολύ από αυτές τις κατεστημένης επιστήμης.

Τελικά ο Hamilton έφτασε να διοργανώσει μια τεράστια συγκέντρωση χιλιάδων ατόμων στο στάδιο Hampden της Γλασκόβης, που πίστευαν στη δύναμη της θετικής σκέψης ή ήθελαν να την γνωρίσουν. 

Επιπλέον, το σύνολο της εμπειρίας του έχει ήδη αρχίσει να το καταγράφει σε ένα βιβλίο με τίτλο: “It’s The Thought That Counts” («Η Σκέψη είναι που μετράει»), το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2005 απ’ τις εκδόσεις “Hamilton Press”.

Το σπουδαίο στην όλη προσπάθεια του Hamilton είναι ότι υποστηρίζει την πεποίθησή του για την άμεση σχέση νοητικής λειτουργίας και σωματικής υγείας με πλήθος επιχειρημάτων που έχουν προκύψει από την επιστημονική έρευνα. Μάλιστα, στην προσπάθειά του αυτή, έρχονται να συμβάλλουν και άλλοι σύγχρονοι επιστήμονες που και αυτοί έχουν να παρουσιάσουν έναν ικανοποιητικό αριθμό στοιχείων προς το ίδιο συμπέρασμα.

Ο Hamilton υποστηρίζει ότι έχει συγκεντρώσει περίπου 500 επιστημονικές εργασίες που αποδεικνύουν ότι το συναίσθημα, η σκέψη και η πίστη σχετίζονται άμεσα με τη σωματική υγεία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι πολλά στοιχεία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι το αίσθημα ευτυχίας, αισιοδοξίας και η καλλιέργεια θετικών σκέψεων μπορεί στην ουσία να αλλάξει το ανθρώπινο DNA! 

Αν και το 99, 9% των γονιδίων είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους, η νοητική μας στάση μπορεί να καθορίσει ποια από αυτά θα ενεργοποιηθούν και ποια όχι, κάνοντας έτσι τη διαφορά!

Στο ίδιο συμπέρασμα με τον Hamilton έχει φτάσει και ο Eric Kandel, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ιατρικής του 2000, ο οποίος διαπίστωσε ότι κάποια γονίδια ενεργοποιούνται και κάποια όχι σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον που κινείται ένας άνθρωπος.

Με βάση αυτά τα δεδομένα έχει τελευταία δημιουργηθεί ένας νέος κλάδος της Ιατρικής που ονομάζεται «Ψυχο-νευρο-ανοσολογία», η οποία μελετάει τα αποτελέσματα της σκέψης στη βιοχημεία του ανθρώπινου οργανισμού, η οποία συνδέεται άμεσα με τη δομή και τη λειτουργία του DNA μας.

Τελικά, όλο και πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η επιστήμη φτάνει με αργά αλλά σταθερά βήματα στο συμπέρασμα ότι «Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ», κάτι που τόνιζαν εδώ και χιλιάδες χρόνια οι φιλόσοφοι όλων των πολιτισμών.

πηγή-newscity1.net

Διαβάστε περισσότερα... »

Το αίνιγμα του νου και της συνείδησης

Αναζητώντας μέσα μας … Το αίνιγμα του νου και της συνείδησης

Από τότε που ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος βγήκε από το σκοταδισμό του Μεσαίωνα πίστεψε ξανά στη δύναμη της λογικής αφήνοντας πίσω του τα μαύρα πέπλα της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας. Ο αναγεννησιακός άνθρωπος ξεκίνησε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του. Με τη δύναμη του νου και τη χρήση του πειράματος στήθηκε το οικοδόμημα της σύγχρονης επιστήμης, που άπλωσε τα ενδιαφέροντά της από το άπειρα μεγάλο (μακρόκοσμο) ως το άπειρα μικρό (μικρόκοσμος). Σταδιακά η επιστήμη παρουσίασε ένα μηχανιστικό μοντέλο λειτουργίας της φύσης, όπου τα πάντα εξηγούνταν με αιτιοκρατικό τρόπο και περιγράφονταν με μαθηματικά μοντέλα. Το «παράδοξο» έχασε έδαφος.

Η έρευνα στράφηκε φυσικά και στον ίδιο τον άνθρωπο, την ανατομία του, την αιτία και τη θεραπεία των ασθενειών, αλλά και στον ψυχολογικό του κόσμο. Και εδώ επικράτησε το μηχανιστικό μοντέλο κι έτσι σήμερα κάθε φαινόμενο -σωματικό ή ψυχολογικό- τείνει να εξηγηθεί με μια σειρά χημικών αντιδράσεων, καθώς η βιοχημεία έχει προχωρήσει ακόμα και στα βάθη του εγκεφάλου. Ο άνθρωπος έχει θεωρηθεί ένα τέλειο «βιο-ρομπότ».

Για τη σύγχρονη ιατρική το ανθρώπινο σώμα αποτελεί ένα χημικό εργαστήριο, όπου η παραγωγή και έκκριση ουσιών καθορίζει την υγεία μας -σωματική και ψυχική- ακόμα και τη συμπεριφορά μας. Συναισθήματα, σκέψεις, αντιδράσεις, επιθυμίες φαίνονται να έχουν ως βάση τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ένα τρομερά περίπλοκο και θαυμαστό όργανο που τείνει να ταυτιστεί με την έδρα της προσωπικότητάς μας, αυτού που ΕΙΜΑΣΤΕ!

Τα πράγματα θα ήταν έτσι «απλά», αν η ίδια η φύση δεν μας έβαζε προκλήσεις. Μια τέτοια πρόκληση είναι αυτή του ανθρώπινου νου και της έννοιας της συνείδησης. Αφού η σύγχρονη επιστήμη έχει ορίσει ως κέντρο των νοητικών μας λειτουργιών τον εγκέφαλο, ο νους μας ταυτίζεται πλέον με τον εγκέφαλο, δηλαδή κάτι φυσικό και υλικό! Όμως μια σειρά από «παράδοξα» φαινόμενα κάνουν τους επιστήμονες να ξανασκεφτούν το θέμα αυτό.

Όσο για τη συνείδηση: αναρίθμητοι ορισμοί έχουν δοθεί χωρίς να υπάρχει πλήρης εικόνα. Η ετυμολογία της λέξης μας διαφωτίζει λίγο. «Συνείδηση», «συν+οίδα (γνωρίζω)», που σημαίνει «γνωρίζω καλά, εξ ιδίας αντίληψης». Στα λατινικά η συνείδηση αποδόθηκε με τη λέξη «conscientia», που επίσης σημαίνει «γνωρίζω πλήρως».

Αλλά το ζήτημα είναι: ποιος είναι αυτός που γνωρίζει; Είναι ο νους; Είναι ο εγκέφαλος η έδρα του νου; Υπάρχει ένα σημείο στον εγκέφαλο που μπορεί να εντοπιστεί η συνείδηση; Ποιος μιλάει κάθε φορά που λέμε «ΕΓΩ»; Εγώ σκέφτομαι, εγώ αγαπάω, εγώ πεινάω, εγώ ονειρεύομαι, εγώ πονάω! Αλλά ποιος λέει αυτό το «εγώ»;

Επιστημονικά παράδοξα που περιπλέκουν το «κουβάρι».

Ένα φαινόμενο που δείχνει ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, για να κατανοήσουμε το φαινόμενο της συνείδησης είναι το λεγόμενο φαινόμενο placebo. Το φαινόμενο παρατηρείται σε σχέση με τη διαχείριση του πόνου, καθώς από τη μία η καταπολέμησή του βασίζεται κυρίως στη χορήγηση κάποιων χημικών ουσιών (π.χ. μορφίνη, μεθαδόνη), αλλά από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις, ο πόνος μπορεί να ανασταλεί από τον ίδιο τον ασθενή με μια «εσωτερική» λειτουργία. Η λειτουργία αυτή προκαλεί την έκκριση συγκεκριμένων χημικών ουσιών από τον ίδιο τον οργανισμό με έναν μηχανισμό που πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες.

Το παράδοξο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο όταν ο μηχανισμός ανάσχεσης του πόνου λειτουργεί σε ανθρώπους στους οποίους δεν χορηγείται κάποια φαρμακευτική ουσία αλλά ένα «δήθεν φάρμακο» (placebo). Ωστόσο ο μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία, σαν να τους χορηγήθηκε κάποιο δυνατό παυσίπονο και οι ασθενείς αυτοϋποβάλλονται και τελικά ο πόνος υποχωρεί! 

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα! Τι κάνει τον εγκέφαλο ή κάποιον αδένα να εκκρίνει αυτές τις ουσίες που καταπολεμούν τον πόνο; Ποιος είναι αυτός, αυτό το «εγώ» ή κέντρο συνείδησης, που βάζει σε κίνηση το νου, ώστε να συμβαίνει αυτό; Φαίνεται να είναι κάτι έξω από τον νου, αν ως νου θεωρήσουμε τον εγκέφαλό μας. Δεν έχει εντοπιστεί ένα «κέντρο συνείδησης» κάπου πάνω στον εγκέφαλό μας που να «διατάζει» τον νου να ξεκινήσει τη διαδικασία.

Ένα ακόμα «ιατρικό θαύμα» έρχεται να μας δείξει ότι οι νοητικές λειτουργίες δεν έχουν ως έδρα τον εγκέφαλο. Ο Ρ. Ρότζερ -ή «ασθενής Ρ.» όπως περιγράφεται στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση PLoS- έχασε το 1980 μεγάλο μέρος του εγκεφαλικού ιστού λόγω σοβαρής ιογενούς εγκεφαλίτιδας. Τρεις περιοχές του εγκεφάλου του, που θεωρείται ότι σχετίζονται με τη συνείδηση του εαυτού μας, καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς. 

Θεωρητικά ο Ρ. θα έπρεπε να είχε μείνει «φυτό»! Όμως μόνο φυτό δεν θυμίζει! Εκτός από την πλήρη απώλεια της αυτοβιογραφικής μνήμης, οι υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες του Ρ. είναι φυσιολογικές: περπατάει, μιλάει, ακούει, ενεργεί με τρόπο που δεν διαφέρει από τον μέσο όρο. Ο Ρ. έχει φυσιολογικό δείκτη ευφυΐας, μέτριες, ή και άνω του μετρίου, ικανότητες προσοχής, λειτουργικής μνήμης και εκτελεστικών λειτουργιών, καθώς και πολύ καλή ικανότητα ομιλίας και λόγου. Το σίγουρο είναι ότι παρόλο που ο Ρότζερ έχασε σχεδόν ολόκληρο τον εγκέφαλό του, δεν έχασε τον νου και τη συνείδησή του! Πού το έχει άραγε το μυαλό του; Ή πού το έχουμε εμείς;

Άλλες φορές τα παράδοξα έρχονται από έναν χώρο, που η σύγχρονη επιστήμη δεν δέχεται καν να εξετάσει χαρακτηρίζοντας κάποια φαινόμενα «μεταφυσικά». Από αυτόν τον χώρο όμως -που πλέον δεν μπορεί να αγνοηθεί και μελετάται σοβαρά από πανεπιστημιακές έδρες- προκύπτουν φαινόμενα που περιπλέκουν κι άλλο το κουβάρι. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι λεγόμενες «επιθανάτιες εμπειρίες». 

Όσο κι αν προσπάθησαν πολλοί επιστήμονες να εκλογικεύσουν το φαινόμενο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αγνοηθούν εξίσου επιστημονικές μελέτες, που καταγράφουν περιπτώσεις ανθρώπων που όντας σε κώμα ή σε νάρκωση στη διάρκεια μιας εγχείρησης βλέπουν το σώμα τους από ψηλά. Πρόκειται για ανθρώπους, που οι γιατροί τους θεώρησαν για λίγο κλινικά νεκρούς! Ποιος νους, ποια μάτια δημιουργούν αυτό το συνειδησιακό αποτέλεσμα, που τους κάνει να περιγράφουν τον χώρο που βρίσκεται το σώμα τους, τις κινήσεις και τα λόγια των γιατρών αλλά και λεπτομέρειες αρκετά μακριά από το δωμάτιο σε ορισμένες περιπτώσεις; Πάντως αποκλείεται να είναι ο εγκέφαλος και τα μάτια που βρίσκονταν στο κρεβάτι. Πού εδρεύει αυτή η συνείδηση που βλέπει τα πράγματα «από ψηλά»;

«Σκέφτομαι άρα υπάρχω»! Κι αν δεν είμαι αυτό που σκέφτομαι;

Όλες αυτές οι «παράδοξες» περιπτώσεις μήπως αναφέρονται στο μέρος του ανθρώπου που ονομάζουμε ψυχή; Αν είναι έτσι όμως, πάλι φτάσαμε σε επιστημονικό αδιέξοδο, αφού η ψυχή ως μη απτό αντικείμενο δεν είναι δυνατό να μελετηθεί από την επιστήμη. Ούτε καν είναι αποδεχτή η ύπαρξή της!

Στην περίπτωση αυτή, αν ανατρέξουμε σε γνώσεις αρχαίων πολιτισμών, θα δούμε ότι η ψυχή δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά ένα αόρατο «σώμα» του ανθρώπου πέρα από τη φυσική ύλη και με πλήρη και συγκεκριμένη δομή και λειτουργίες. Πλήθος αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων, από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Πλωτίνο μέχρι τους Ινδούς και Αιγύπτιους σοφούς, περιγράφουν την «ανατομία» και τις λειτουργίες της ψυχής.

Για αυτούς οι νοητικές μας λειτουργίες δεν έχουν έδρα στον εγκέφαλο αλλά στο λογιστικό μέρος της ψυχής (όπως το αποκαλεί ο Πλάτωνας) ή στο «νοητικό μας σώμα» όπως λένε οι Ινδοί. Σε κάθε περίπτωση ο εγκέφαλος δεν είναι παρά κάτι το υλικό, που λειτουργεί σαν «κεραία», ένας δέκτης σκέψεων και ιδεών, που παράγονται όμως στο νοητικό μέρος της ψυχής. Με άλλα λόγια ο εγκέφαλός μας δεν είναι ο νους μας ούτε η έδρα της συνείδησης. Και προεκτείνοντας το θέμα αυτό, οι αρχαίες διδασκαλίες ορίζουν τον άνθρωπο όχι ως ένα νοητικό ον αλλά ως κάτι ανώτερο σε σύνθεση με το σύμπαν και το πνευματικό επίπεδο. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός επόμενου άρθρου.

Για τη σύγχρονη επιστήμη οι θεωρήσεις αυτές αγγίζουν το πεδίο της μεταφυσικής και μπορούν να δεχθούν έντονη κριτική. Όμως τα παράδοξα που αναφέραμε παραπάνω κάπου μας οδηγούν. Ένας ελεύθερος στοχαστής, ένας αναζητητής της αλήθειας θα συμφωνούσε περισσότερο με το σχόλιο του Αμερικανού φυσικού John Archibald Wheeler που δήλωνε: «Ζούμε σ’ ένα νησί που περιβρέχεται από μια θάλασσα άγνοιας. Καθώς το νησί της γνώσης μας μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με την ακτή της άγνοιάς μας.» 

Βιβλιογραφία

•Το φως μετά το σωματικό θάνατο, Moody, Raymond A., εκδ. Διόπτρα, Αθήνα 2003.

•Αγγίζοντας το φως, Morse Melvin, εκδ. Διόπτρα, Αθήνα 2005.

•Η δύναμη του νου πάνω στην ύλη, εκδ. Νέα Ακρόπολη, Αθήνα 2005

Διαδικτυακοί τόποι:

•http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0038413

•http://en.wikipedia.org/wiki/Placebo

πηγή-nea-acropoli-athens.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Η υπέρβαση του νου

Η δουλειά του νου είναι να αντιλαμβάνεται, να συγκρίνει και να ερμηνεύει τη διαφορετικότητα των μορφών σ’ αυτόν τον κόσμο. Κι εμείς κάνουμε το λάθος να τον χρησιμοποιούμε για να βρούμε τον αληθινό μας εαυτό, που δεν έχει ούτε μορφή, ούτε βάρος, ούτε υφή.

Τον αληθινό μας εαυτό δεν μπορούμε να τον δούμε γιατί υπερβαίνει όλες τις μορφές, όλα τα ονόματα και τις ποσότητες. Όταν πιστεύεις ότι είσαι μια μορφή, ένα αντικείμενο, ένα πράγμα, όσο και να λες με τον νου σου ότι έχεις αντιληφθεί τον αληθινό σου εαυτό, δεν μπορείς να το πιστέψεις, και με την πρώτη ευκαιρία θα εμφανιστεί πάλι η αίσθηση της διαφορετικότητας από τους άλλους και το περιβάλλον. 

Είναι σαν κάποιος να σου διηγείται ένα βίωμά του και εσύ να του λες ότι τον καταλαβαίνεις, ενώ δεν τον καταλαβαίνεις πραγματικά, δεν καταλαβαίνεις το βίωμα, αλλά την περιγραφή που σου δίνει.

Έχουμε δώσει στον νου πολύ μεγάλη εξουσία και σημασία και έχουμε την εντύπωση ότι μια μέρα θα συνεργαστεί μαζί μας και ότι θα μας αφήσει ήσυχους. Όχι. Αυτό δεν πρόκειται να το κάνει. Αν θέλουμε να βρούμε την ηρεμία μας πρέπει να είμαστε ο αληθινός μας εαυτός και όχι να περιμένουμε πότε θα ηρεμήσει ο νους από μόνος του. 

Όταν ο νους μάς τρομάζει με τις σκέψεις του μπορούμε να του λέμε “χτύπα με όσο πιο δυνατά μπορείς να δούμε τι θα καταλάβεις”. Και δεν εναντιωνόμαστε στον νου όταν κρατάμε αυτή τη στάση. Παραδινόμαστε εντελώς, χωρίς αντίσταση, και αποδεχόμαστε τον νου έτσι όπως είναι. Και τότε εξαφανίζεται ο φόβος.

Όπως έχω πει και στο παρελθόν, παλιότερα φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα γινόμουν καμπούρης και θα περπατούσα σαν τον Κουασιμόδο, σχεδόν σαν να σέρνομαι στο έδαφος. Με είχε ταλαιπωρήσει αρκετά αυτή η σκέψη. Και δεν υπάρχει τίποτα στην κουλτούρα μου [σ.τ.μ. ο Μούτζι κατάγεται από την Τζαμάικα] που να παραπέμπει στον Κουασιμόδο. Αλλά ήταν απλά ένα παιχνίδι του νου και του είπα “ορίστε, χτύπα με όσο πιο δυνατά μπορείς, δεν θα ζω συνέχεια μ’ αυτή την ψευδαίσθηση”. Και δεν γίνεται να ζεις συνέχεια υπό την τυραννία του νου. Σε προκαλώ κι εσένα να βρεις μέσα σου τη δύναμη και το κουράγιο για να σταματήσεις να ζεις με τον φόβο. Πες ναι στον νου, και να το εννοείς.

Αν εμπλακείς σε μάχη με τον νου, θα χάσεις. Μην νομίζεις ότι μπορείς να τον κερδίσεις. Η δύναμή σου έγκειται στην υπέρβαση του νου. Απ’ την άλλη, η δύναμη του νου έγκειται στο ότι μπορεί να κατοικήσει στη μνήμη σου. 

Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, αλλά μπορούν να μας επηρεάσουν αν τις ανακαλούμε, αν εγκατασταθούν στη μνήμη μας. Αλλά εμείς του δίνουμε αυτή τη δύναμη, όσο σκεφτόμαστε πράγματα που έχουν συμβεί στο παρελθόν. 

Όλη η δύναμη είναι δική μας, αλλά την παραχωρήσαμε στον νου και αυτός τυραννάει την ψυχή μας. Μας κάνει να νιώθουμε διαιρεμένοι. Ο νους είναι ο υπέρτατος πολιτικός. Διαίρει και βασίλευε. Έτσι λειτουργεί. Με το δόγμα διαίρει και βασίλευε. Γίνε εσύ ο αδιαίρετος παρατηρητής και λάβε επίγνωση όλων των παιχνιδιών που παίζει ο νους.

Επίσης, πρέπει να πούμε ότι όταν κάποιος ασχολείται σοβαρά μ’ αυτά τα θέματα, είναι σημαντικό να έχει έναν δάσκαλο να τον καθοδηγεί και να τον παρακολουθεί. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μεγάλος φόβος που προέρχεται από τον νου, ο οποίος νιώθει ότι απειλείται. Τον νου δεν μπορείς να τον αλλάξεις με το να γίνεις και εσύ νους. 

Τον νου τον υπερβαίνεις με το να συνειδητοποιήσεις ότι η πραγματική σου φύση είναι η συνειδητότητα. Αντί να θέλεις να κυριαρχήσεις στον νου, γίνε η αθωότητα, η αποδοχή. 

Έχει τεράστια δύναμη η αθωότητα. Έτσι μπορείς να μετατρέψεις τον νου σε έναν καταπληκτικό υπηρέτη. Και βρες έναν τρόπο για να μην νιώθει το Εγώ σου ότι απειλείται. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και μην τον πιέζεις για να καταφέρει κάτι, γιατί αυτή η επιθυμία θα προέρχεται πάλι από το Εγώ.

Υπάρχει μια ωραία παρομοίωση με τον λωτό, που ενώ φυτρώνει μέσα στη λάσπη, το άνθος του βγαίνει στην επιφάνεια του νερού. Και όσο και να βρέξει, όσο και αν ανέβει η στάθμη του νερού, το άνθος θα βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια. Αυτή είναι η φύση της συνειδητότητάς σου.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

πηγή-filosofoi-tou-dromou

Διαβάστε περισσότερα... »

Παιχνίδια του νου

O Καρτέσιος (1637) διαπιστώνει στους στοχασμούς του: «Δεν υπάρχουν πουθενά σαφείς ενδείξεις ούτε επαρκώς βέβαια σημάδια με τα οποία μπορούμε να ξεχωρίσουμε με ευκρίνεια τον ύπνο από το ξύπνιο, και τούτο με εκπλήσσει...» και αναρωτιέται, πώς ξέρω ότι αυτό που βιώνω δεν είναι όνειρο;

Στην ταινία Matrix του 1999, ρωτάει ο Morpheus τον Neo: «Είχες ποτέ ένα όνειρο που ήσουν τόσο σίγουρος ότι ήταν αληθινό; Τι θα συνέβαινε αν ήταν αδύνατον να ξυπνήσεις από αυτό το όνειρο; Πως θα γνώριζες την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο του ονείρου και τον πραγματικό κόσμο;». 

Ο έλεγχος πραγματικότητας είναι ένας τρόπος να καθορίσει κανείς αν ονειρεύεται η όχι. Γίνεται με την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας που έχει διαφορετικά αποτελέσματα στην εγρήγορση και στο όνειρο. 

Συνήθη τεστ ελέγχου πραγματικότητας -και τα θετικά τους αποτελέσματα- είναι:

Διάβασμα ενός κειμένου, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα του κειμένου - το κείμενο συνήθως αλλάζει εντυπωσιακά.

Κοίταγμα της ώρας, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα της ώρας - η ώρα συνήθως έχει αλλάξει τελείως (αν το ρολόι είναι ψηφιακό πιθανότατα θα είναι τελείως ακατανόητη).

Κλείσιμο της μύτης και προσπάθεια αναπνοής - συνήθως η αναπνοή θα είναι ανεπηρέαστη.

Κοίταγμα στα χέρια και προσπάθεια επιμήκυνσης των δακτύλων - τα δάκτυλα μακραίνουν εύκολα με τη σκέψη και μόνο.

Τι είναι ο REM ύπνος;

Καθώς ξεκινάει ο ανθρώπινος ύπνος, τα εγκεφαλικά κύματα δείχνουν την έναρξη του ύπνου και σταδιακή βάθυνση σε 30-60 λεπτά. Αλλά μια νύχτα ύπνου δεν αποτελείται απλώς από βαθύτερο και ελαφρύτερο ύπνο.

Κάθε 90-120 λεπτά, ο ύπνος αλλάζει δραματικά και εκδηλώνεται μια διαφορετική κατάσταση ύπνου, που ονομάζεται REM (Rapid Eye Movement). 

Χαρακτηρίζεται από γρήγορες κινήσεις των ματιών, από εγκεφαλικά κύματα που δείχνουν ενεργοποιημένα και μοιάζουν με πολύ ελαφρύ ύπνο ή με τον ξύπνιο, αλλά και από βαθιά χαλάρωση των μυών, παρόμοια με αυτή στον βαθύ ύπνο. 

Έτσι η νύχτα χωρίζεται σε περιόδους REM και μη-REM ύπνου, που οφείλονται στην αμοιβαία ενεργοποίηση και αναστολή κέντρων στο στέλεχος του εγκεφάλου, τα οποία στέλνουν νευρώνες στον πρόσθιο εγκέφαλο και στον νωτιαίο μυελό. 

Τα κύτταρα στον πρόσθιο εγκέφαλο συνθέτουν τα όνειρα χρησιμοποιώντας αποθηκευμένες αναμνήσεις για να βγάλουν άκρη από την τυχαία εισερχόμενη νευρωνική πυροδότηση. Οι άνθρωποι που ξυπνούν από REM ύπνο διηγούνται πολλά όνειρα, ενώ αυτοί που ξυπνούν από μη-REM ύπνο θυμούνται ελάχιστα ή και καθόλου όνειρα.

Σύμφωνα με δύο Βρετανούς ερευνητές, τον νομπελίστα φυσικό Francis Crick και τον νευροχημικό Graeme Mitchison, η διαδικασία που συμβαίνει κατά τον ύπνο REM είναι «αντίστροφη μάθηση». 

Σε αυτή τη φάση ύπνου ο εγκέφαλος προσπαθεί να ξεφορτωθεί υπερβολικό αριθμό αναμνήσεων ή «παρασιτικούς» τρόπους συμπεριφοράς, δηλαδή κάνει το αντίστροφο από την απόκτηση νέων πληροφοριών που γίνεται στη διαδικασία της μάθησης. Στόχος του εγκεφάλου; Να... μη μαζεύει άχρηστες πληροφορίες!

Τι είναι το deja vu;

Ο όρος deja vu είναι γαλλικός και σημαίνει «αυτό το έχω ξαναδεί». Πιο σπάνια, για το ίδιο φαινόμενο χρησιμοποιείται ο αγγλικός όρος paramnesia που σαφώς προέρχεται από την ελληνική λέξη «παραμνησία».

Ως λέξη πρωτοεμφανίστηκε από τον Emile Boirac (1851-1917), έναν Γάλλο ερευνητή με έντονο ενδιαφέρον για τις ψυχικές έρευνες, στο βιβλίο του L’ Avenir des sciences psychiques (Το Μέλλον των Ψυχικών Ερευνών). 

Τι ακριβώς όμως είναι μία deja vu εμπειρία; Είναι η αίσθηση ενός ανθρώπου ότι ένα γεγονός που τώρα βλέπει / βιώνει / ακούει έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Έτσι, η εν λόγω εμπειρία συνοδεύεται συχνά από ένα έντονο αίσθημα οικειότητας, αλλά κυρίως από ένα δεύτερο -και συχνά πιο έντονο- αίσθημα παραδοξότητας.

Μετά από χρόνια ερευνών, έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ανθρώπινο χάρισμα πίσω από αυτό το φαινόμενο, αλλά μια στιγμιαία αστοχία της μνήμης. Έχει ερμηνευτεί / αναλυθεί και ψυχολογικά και νευροφυσιολογικά. Οπότε δεν πρέπει να θεωρείται ως κάποιο μαγικό της φύσης.

Τι είναι η prosopagnosia;

Η prosopagnosia (ή τύφλωση προσώπου) προέρχεται από την αντίστοιχη ελληνική λέξη προσωπαγνωσία και είναι ένα φαινόμενο στο οποίο ένα άτομο αδυνατεί να αναγνωρίσει πρόσωπα των ανθρώπων ή αντικειμένων που έπρεπε να γνωρίζει. 

Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη διαταραχή, είναι συνήθως σε θέση να χρησιμοποιούν άλλες αισθήσεις τους για να αναγνωρίσουν τα άτομα – όπως αρώματα ενός προσώπου, το σχήμα ή το στυλ των μαλλιών τους, τον ήχο της φωνής τους, ή ακόμα και το περπάτημα τους.

Η προσωπαγνωσία δεν σχετίζεται με δυσλειτουργία ή απώλεια μνήμης, προβλήματα όρασης ή μαθησιακές δυσκολίες. Σε κάποιες περιπτώσεις, αποτελεί σύμφυτη διαταραχή, παρούσα από τη γέννηση. Η πάθηση αυτή συναντάται γύρω στο 2,5% του πληθυσμού και είναι σύνηθες για όσους την έχουν να μην αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Για πολλά χρόνια, η προσωπαγνωσία ήταν σπάνια κατάσταση, ενώ μερικοί ερευνητές αμφέβαλαν ακόμη και για την ύπαρξή της. Τα τελευταία χρόναι έχει αποδειχτεί πως ένα τμήμα του υγιούς πληθυσμού πάσχει από μια ελαφρά προσωπαγνωσία. 

Το φαινόμενο καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου, αλλά η εξήγηση μπορεί να έρθει όταν εξακριβωθεί ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αποθηκεύει τα πρόσωπα. Το γιατί ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τα πρόσωπα διαφορετικά απ’ ότι τα πράγματα είναι βέβαια ενδιαφέρον και οφείλεται στο ότι, κατά διάρκεια της εξέλιξης των ειδών, η αναγνώριση ενός προσώπου είχε διαφορετική σημασία από την αναγνώριση ενός αντικειμένου.

Επιθανάτιες εμπειρίες

Οι παράξενες επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί άνθρωποι, όπως ότι αισθάνονται να βγαίνουν από το σώμα τους και να το κοιτούν από ψηλά, ότι μιλούν με πεθαμένους συγγενείς τους ή ότι βλέπουν έντονο φως στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ, δεν είναι πραγματικές, αλλά κατασκεύασμα του μυαλού. 

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολλές από τις συνήθεις επιθανάτιες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν με βάση την προσπάθεια του νου να βγάλει νόημα από τις ασυνήθιστες αισθήσεις και αντιλήψεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια ενός τραυματικού συμβάντος. 

Σε μία τυπική περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας, όσοι τη βιώνουν, έχουν την (εσφαλμένη) επίγνωση πως έχουν πεθάνει, κάτι όμως που συμβαίνει επίσης και σε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, το «σύνδρομο Cotard», στην οποία ένας άνθρωπος νιώθει σαν πτώμα που περπατάει, καθώς πιστεύει ότι είναι ήδη νεκρός.

Όσο για το περίφημο «φως στην άκρη του τούνελ», το οποίο μερικοί έχουν συσχετίσει με την πρόγευση του επέκεινα και του παραδείσου, είναι κάτι που επίσης είναι δυνατό να προκληθεί τεχνητά στο εργαστήριο, ενώ κάτι ανάλογο βιώνουν καμία φορά και οι πιλότοι αεριωθουμένων, όταν υφίστανται μεγάλες επιταχύνσεις βαρύτητας (το φαινόμενο της «υπερτασικής συγκοπής»). 

Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι το «τούνελ» προκαλείται από την ελλειπή τροφοδοσία αίματος και οξυγόνου στα μάτια. Εν κατακλείδι, κατά τους επιστήμονες: «η επιστημονική εμπειρία δείχνει ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν νευροφυσιολογική ή ψυχολογική βάση».

Πηγές

Filosofia

Metafysiko

ScienceArchives

πηγή-gravitonio

Διαβάστε περισσότερα... »

Παιχνίδια του νου

O Καρτέσιος (1637) διαπιστώνει στους στοχασμούς του: «Δεν υπάρχουν πουθενά σαφείς ενδείξεις, ούτε επαρκώς βέβαια σημάδια με τα οποία μπορούμε να ξεχωρίσουμε με ευκρίνεια τον ύπνο από το ξύπνιο, και τούτο με εκπλήσσει...» και αναρωτιέται, πώς ξέρω ότι αυτό που βιώνω δεν είναι όνειρο;

Στην ταινία Matrix του 1999, ρωτάει ο Morpheus τον Neo: «Είχες ποτέ ένα όνειρο που ήσουν τόσο σίγουρος ότι ήταν αληθινό; Τι θα συνέβαινε αν ήταν αδύνατον να ξυπνήσεις από αυτό το όνειρο; Πως θα γνώριζες την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο του ονείρου και τον πραγματικό κόσμο;». 

Ο έλεγχος πραγματικότητας είναι ένας τρόπος να καθορίσει κανείς αν ονειρεύεται η όχι. Γίνεται με την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας που έχει διαφορετικά αποτελέσματα στην εγρήγορση και στο όνειρο. 

Συνήθη τεστ ελέγχου πραγματικότητας -και τα θετικά τους αποτελέσματα- είναι:

Διάβασμα ενός κειμένου, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα του κειμένου - το κείμενο συνήθως αλλάζει εντυπωσιακά.

Κοίταγμα της ώρας, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα της ώρας - η ώρα συνήθως έχει αλλάξει τελείως (αν το ρολόι είναι ψηφιακό πιθανότατα θα είναι τελείως ακατανόητη).

Κλείσιμο της μύτης και προσπάθεια αναπνοής - συνήθως η αναπνοή θα είναι ανεπηρέαστη.

Κοίταγμα στα χέρια και προσπάθεια επιμήκυνσης των δακτύλων - τα δάκτυλα μακραίνουν εύκολα με τη σκέψη και μόνο.

Τι είναι ο REM ύπνος;

Καθώς ξεκινάει ο ανθρώπινος ύπνος, τα εγκεφαλικά κύματα δείχνουν την έναρξη του ύπνου και σταδιακή βάθυνση σε 30-60 λεπτά. Αλλά μια νύχτα ύπνου δεν αποτελείται απλώς από βαθύτερο και ελαφρύτερο ύπνο. Κάθε 90-120 λεπτά ο ύπνος αλλάζει δραματικά και εκδηλώνεται μια διαφορετική κατάσταση ύπνου που ονομάζεται REM (Rapid Eye Movement). 

Χαρακτηρίζεται από γρήγορες κινήσεις των ματιών, από εγκεφαλικά κύματα που δείχνουν ενεργοποιημένα και μοιάζουν με πολύ ελαφρύ ύπνο ή με τον ξύπνιο, αλλά και από βαθιά χαλάρωση των μυών, παρόμοια με αυτή στον βαθύ ύπνο. 

Έτσι η νύχτα χωρίζεται σε περιόδους REM και μη-REM ύπνου, που οφείλονται στην αμοιβαία ενεργοποίηση και αναστολή κέντρων στο στέλεχος του εγκεφάλου, τα οποία στέλνουν νευρώνες στον πρόσθιο εγκέφαλο και στον νωτιαίο μυελό. 

Τα κύτταρα στον πρόσθιο εγκέφαλο συνθέτουν τα όνειρα χρησιμοποιώντας αποθηκευμένες αναμνήσεις για να βγάλουν άκρη από την τυχαία εισερχόμενη νευρωνική πυροδότηση. Οι άνθρωποι που ξυπνούν από REM ύπνο διηγούνται πολλά όνειρα, ενώ αυτοί που ξυπνούν από μη-REM ύπνο θυμούνται ελάχιστα ή και καθόλου όνειρα.

Σύμφωνα με δύο Βρετανούς ερευνητές, τον νομπελίστα φυσικό Francis Crick και τον νευροχημικό Graeme Mitchison, η διαδικασία που συμβαίνει κατά τον ύπνο REM είναι «αντίστροφη μάθηση». 

Σε αυτή τη φάση ύπνου ο εγκέφαλος προσπαθεί να ξεφορτωθεί υπερβολικό αριθμό αναμνήσεων ή «παρασιτικούς» τρόπους συμπεριφοράς, δηλαδή κάνει το αντίστροφο από την απόκτηση νέων πληροφοριών που γίνεται στη διαδικασία της μάθησης. Στόχος του εγκεφάλου; Να... μη μαζεύει άχρηστες πληροφορίες!

Τι είναι το deja vu;

Ο όρος deja vu είναι γαλλικός και σημαίνει «αυτό το έχω ξαναδεί». Πιο σπάνια, για το ίδιο φαινόμενο χρησιμοποιείται ο αγγλικός όρος paramnesia που σαφώς προέρχεται από την ελληνική λέξη «παραμνησία».

Ως λέξη πρωτοεμφανίστηκε από τον Emile Boirac (1851-1917), έναν Γάλλο ερευνητή με έντονο ενδιαφέρον για τις ψυχικές έρευνες, στο βιβλίο του L’ Avenir des sciences psychiques (Το Μέλλον των Ψυχικών Ερευνών). 

Τι ακριβώς όμως είναι μία deja vu εμπειρία; Είναι η αίσθηση ενός ανθρώπου ότι ένα γεγονός που τώρα βλέπει / βιώνει / ακούει έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Έτσι, η εν λόγω εμπειρία συνοδεύεται συχνά από ένα έντονο αίσθημα οικειότητας, αλλά κυρίως από ένα δεύτερο -και συχνά πιο έντονο- αίσθημα παραδοξότητας.

Μετά από χρόνια ερευνών, έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ανθρώπινο χάρισμα πίσω από αυτό το φαινόμενο, αλλά μια στιγμιαία αστοχία της μνήμης. Έχει ερμηνευτεί / αναλυθεί και ψυχολογικά και νευροφυσιολογικά. Οπότε δεν πρέπει να θεωρείται ως κάποιο μαγικό της φύσης.

Τι είναι η prosopagnosia;

Η prosopagnosia (ή τύφλωση προσώπου) προέρχεται από την αντίστοιχη ελληνική λέξη προσωπαγνωσία και είναι ένα φαινόμενο στο οποίο ένα άτομο αδυνατεί να αναγνωρίσει πρόσωπα των ανθρώπων ή αντικειμένων που έπρεπε να γνωρίζει. 

Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη διαταραχή είναι συνήθως σε θέση να χρησιμοποιούν άλλες αισθήσεις τους για να αναγνωρίσουν τα άτομα – όπως αρώματα ενός προσώπου, το σχήμα ή το στυλ των μαλλιών τους, τον ήχο της φωνής τους, ή ακόμα και το περπάτημα τους.

Η προσωπαγνωσία δεν σχετίζεται με δυσλειτουργία ή απώλεια μνήμης, προβλήματα όρασης ή μαθησιακές δυσκολίες. Σε κάποιες περιπτώσεις, αποτελεί σύμφυτη διαταραχή, παρούσα από τη γέννηση. Η πάθηση αυτή συναντάται γύρω στο 2,5% του πληθυσμού και είναι σύνηθες για όσους την έχουν να μην αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Για πολλά χρόνια, η προσωπαγνωσία ήταν σπάνια κατάσταση, ενώ μερικοί ερευνητές αμφέβαλαν ακόμη και για την ύπαρξή της. Τα τελευταία χρόναι έχει αποδειχτεί πως ένα τμήμα του υγιούς πληθυσμού πάσχει από μια ελαφρά προσωπαγνωσία. 

Το φαινόμενο καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου, αλλά η εξήγηση μπορεί να έρθει όταν εξακριβωθεί ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αποθηκεύει τα πρόσωπα. Το γιατί ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τα πρόσωπα διαφορετικά απ’ ότι τα πράγματα είναι βέβαια ενδιαφέρον και οφείλεται στο ότι, κατά διάρκεια της εξέλιξης των ειδών, η αναγνώριση ενός προσώπου είχε διαφορετική σημασία από την αναγνώριση ενός αντικειμένου.

Επιθανάτιες εμπειρίες

Οι παράξενες επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί άνθρωποι, όπως ότι αισθάνονται να βγαίνουν από το σώμα τους και να το κοιτούν από ψηλά, ότι μιλούν με πεθαμένους συγγενείς τους ή ότι βλέπουν έντονο φως στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ, δεν είναι πραγματικές, αλλά κατασκεύασμα του μυαλού. 

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολλές από τις συνήθεις επιθανάτιες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν με βάση την προσπάθεια του νου να βγάλει νόημα από τις ασυνήθιστες αισθήσεις και αντιλήψεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια ενός τραυματικού συμβάντος. 

Σε μία τυπική περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας, όσοι τη βιώνουν, έχουν την (εσφαλμένη) επίγνωση πως έχουν πεθάνει, κάτι όμως που συμβαίνει επίσης και σε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, το «σύνδρομο Cotard», στην οποία ένας άνθρωπος νιώθει σαν πτώμα που περπατάει, καθώς πιστεύει ότι είναι ήδη νεκρός.

Όσο για το περίφημο «φως στην άκρη του τούνελ», το οποίο μερικοί έχουν συσχετίσει με την πρόγευση του επέκεινα και του παραδείσου, είναι κάτι που επίσης είναι δυνατό να προκληθεί τεχνητά στο εργαστήριο, ενώ κάτι ανάλογο βιώνουν καμία φορά και οι πιλότοι αεριωθουμένων, όταν υφίστανται μεγάλες επιταχύνσεις βαρύτητας (το φαινόμενο της «υπερτασικής συγκοπής»). 

Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι το «τούνελ» προκαλείται από την ελλειπή τροφοδοσία αίματος και οξυγόνου στα μάτια. Εν κατακλείδι, κατά τους επιστήμονες: «η επιστημονική εμπειρία δείχνει ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν νευροφυσιολογική ή ψυχολογική βάση».

Πηγές

Filosofia

Metafysiko

ScienceArchives

πηγή-gravitonio

Διαβάστε περισσότερα... »

Όταν ο νους έχει ενωθεί με τον Θεό...

"Δεν λες τίποτε. . . νιώθεις την θεία θέρμη, την θεία γλυκύτητα! Σταματάει πλέον και η ευχή, επειδή ο νους έχει ενωθεί με τον Θεό και δεν θέλει με κανέναν τρόπο να φύγει από κοντά Του· τόσο ευχάριστα νιώθει.

Όταν φθάσει σ’ αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος, η ευχή κόβεται μόνη της. Τότε σταματάει και ο νους από την παρουσία του Θεού, παύει να λειτουργεί , και το μυαλό, και η ψυχή αισθάνεται μόνον την γλυκύτητα της θείας αγάπης, της θείας στοργής και σιγουριάς, σαν το μωρό που δεν σκέφτεται τίποτε, αλλά μόνον αγάλλεται στην αγκαλιά της μάνας του."

γέροντας Παϊσιος Αγιορείτης 

πηγή-odevontas

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο έλεγχος του Νού

Ένας αλαζόνας πρωταθλητής τοξοβολίας, προκάλεσε σε αγώνα έναν δάσκαλο Ζεν, που ήταν γνωστός για τις ικανότητές του στην τοξοβολία.

Ο νεαρός πρωταθλητής, έκανε αρχικά επίδειξη ικανοτήτων, χτυπώντας από μεγάλη απόσταση το κέντρο ενός στόχου και μετά χωρίζοντας στα δύο το πρώτο βέλος με ένα δεύτερο. «Ορίστε!», είπε μετά στον δάσκαλο «για να δούμε εάν μπορείς να συναγωνιστείς κάτι τέτοιο!».

Ατάραχος ο δάσκαλος, δεν τράβηξε το τόξο του, παρά ζήτησε από τον νεαρό να τον ακολουθήσει στο βουνό. 

Περίεργος ο νεαρός, ακολούθησε τον δάσκαλο, μέχρι που έφτασαν μπροστά από ένα βαθύ χάσμα και που τις δύο του πλευρές συνέδεε, μια αμφιβόλου ασφάλειας παλιά σχοινένια γέφυρα.

Ήρεμα ο δάσκαλος ανέβηκε στην γέφυρα και προχώρησε μέχρι τα μισά της διαδρομής, έχοντας ακριβώς από κάτω του το τεράστιο χάσμα. Εκεί σταμάτησε, τράβηξε το τόξο του, στόχευσε ένα μακρινό δέντρο και έριξε το βέλος, πετυχαίνοντας τον στόχο. 

Ήρεμα πάλι επέστρεψε εκεί που στεκότανε ο νεαρός και του είπε «σειρά σου».

Τρομαγμένος ο νεαρός, αφού κοίταξε πρώτα την άβυσσο από κάτω τους και μετά την ετοιμόρροπη γέφυρα, αρνήθηκε να προσπαθήσει.

«Είσαι πολύ ικανός με το τόξο», του είπε ο δάσκαλος, «μα δεν ελέγχεις τον νου, που ελευθερώνει την βολή».

πηγή-mythagogia

Διαβάστε περισσότερα... »

Η επίδραση τού νού, στόν χωροχρόνο... κι άλλα τινά!

Σημείωση Ιστοχώρου

Ό,τι ακολουθεί, δίδεται προς ευρύτερο προβληματισμό, σχετικά με την εκπληκτική έννοια "Χρόνος - Χωροχρόνος"!

Μελετάμε, δια-βάζουμε κριτικά, με προσοχή, με φιλοσοφική διάθεση, πάντοτε συνδιαστικά με την σχετική τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση της Φυσικής, αλλά και την... Φυσική του ανέφικτου! 

Η υγιής Ελληνική Δια-νόηση διακριτικά, θέτει εν παντί καιρώ και πάση ώρα, στα πάντα ερωτηματικό και ουδέποτε, ως οι δυτικοί, τελεία! 

Οράτε σχετικά:

εδώ, 

εδώ, 

εδώ, 

εδώ, 

εδώ,

εδώ  κι 

εδώ.

Τι είναι ο χρόνος; 

Μπορούμε να τον μετρήσουμε και να τον τεμαχίσουμε σε εκατοστά και χιλιοστά του δευτερολέπτου, μπορούμε επίσης να ορίσουμε τις εμπειρίες μας μέσω αυτού.

Η εγκυκλοπαίδεια Encarta τον ορίζει ως συνειδητή εμπειρία της διάρκειας, της περιόδου εκείνης μέσα στην οποία πραγματοποιείται μια δράση ή ένα γεγονός... ενώ μπορούμε με έναν αφηρημένο τρόπο να τον ορίσουμε ως την τέταρτη διάσταση. 

Όμως όλα αυτά δεν μας φέρνουν πιο κοντά σε μια αληθινή κατανόηση του τι είναι χρόνος ούτε του πως λειτουργεί.

Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιες παράξενες ιστορίες σπανίων περιστατικών, όπου ο χρόνος δεν φαίνεται να κυλάει με τον τρόπο όπου τον αντιλαμβανόμαστε κανονικά. Κάποιοι άνθρωποι αναφέρουν κενά στον χρόνο, ταξίδια στον χρόνο, απουσία χρόνου και πιθανές φευγαλέες ματιές στο παρελθόν ή το μέλλον.

Εξαιτίας του γεγονότος ότι η αντίληψη μας για τον χρόνο είναι συχνά τόσο συνήθης και κοινότοπη, όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάποιο από αυτά τα κενά, το αναφέρει ως το πιο περίεργο και μπερδεμένο πράγμα που έχει βιώσει ποτέ. 

Ας δούμε λοιπόν τις ιστορίες. Μπορεί σε κάποιους να θυμίζουν και μια δική τους εμπειρία.

Μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας

Το 1991 ο Glenn ήταν φοιτητής πανεπιστημίου στη Νέα Σκοτία. Αυτό το οποίο αρχικά ήταν μια συνηθισμένη διαδρομή με το λεωφορείο προς την γενέτειρα του για να επισκεφθεί τους γονείς του, μετατράπηκε σε μια μπερδεμένη διαστρέβλωση του χρόνου και του χώρου. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος:

"Καθόμουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και δεν ήταν κανείς τριγύρω μου, υπήρχε όμως μια οικογένεια που καθόταν στο μπροστινό μέρος, πίσω ακριβώς από την θέση του οδηγού. Η διάρκεια της διαδρομής ήταν ήρεμη έως την στιγμή που πλησιάσαμε κοντά στην γενέτειρα πόλη μου. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και αντίκρισα το εργοστάσιο ελαστικών της Michelin καθώς το προσπερνούσαμε, ανεβαίνοντας το λόφο. 

Όταν το λεωφορείο έφτασε στο πιο ψηλό μέρος του λόφου, είχα ένα περίεργο συναίσθημα και για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισα να φαντάζομαι πολλούς ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο να με κοροϊδεύουν!

Ακριβώς τότε συνέβη μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας και το λεωφορείο βρέθηκε ξαφνικά στην εθνική οδό που βρισκόταν ένα μίλι πιο πίσω μας! Τότε μπόρεσα να το δω να προσπερνάει και πάλι το εργοστάσιο ελαστικών, κάτι το οποίο με τρόμαξε. Παρατήρησα επίσης την οικογένεια που καθόταν μπροστά και η οποία μιλούσε προηγουμένως πολύ δυνατά, να είναι πολύ ήσυχη αυτή την φορά.

Όταν σταματήσαμε πλησίασα τον οδηγό και του είπα τι νόμιζα ότι συνέβαινε. Εκείνος με κοίταξε όντας νευρικός και μου είπε 'Τέτοια πράγματα συμβαίνουν'."

Ένα σύντομο άλμα στον χρόνο

Ο οδηγός του λεωφορείου είχε προφανώς δίκιο. 

Παρόμοια πράγματα όντως συμβαίνουν. 

Αρκεί να ρωτήσουμε την Sue, η οποία το φθινόπωρο του 1994 οδηγούσε μαζί με τον φίλο της τον Jim προς το σπίτι τους στο Fallbrook της California όταν ενδεχομένως έκαναν ένα μικρό άλμα στον χρόνο. 

Όπως λέει η Sue:

"Υπάρχουν δύο δρόμοι για το Fallbrook, ένας από τον βορρά και ένας από το νότο. Κατευθυνόμασταν από το νότο προς τον βορρά στη λεωφόρο Mission Rd., η οποία έχει μήκος 4 μίλια και είναι διπλής κατευθύνσεως. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και είπα αφηρημένα ότι είναι πολύ περίεργο που δεν είχαμε συναντήσει ως εκείνη την ώρα άλλα αυτοκίνητα στην αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που συνέβαινε από τότε που μπήκαμε στη συγκεκριμένη λεωφόρο. Το Fallbrook είναι μια μικρή πόλη, όμως αυτός ο δρόμος είχε πάντα πολύ κίνηση.

Ήξερα ότι είναι 06:24', επειδή είχα μόλις κοιτάξει την πορτοκαλί ένδειξη της ώρας στο στερεοφωνικό, όταν ξαφνικά το αυτοκίνητο νέκρωσε, το πετάλι έγινε πολύ σκληρό και τα φώτα έσβησαν. Θυμάμαι ότι ένιωσα πολύ μεγάλη σύγχυση, καθώς σκεφτόμουν ότι μπορεί να τελείωσε η βενζίνη και ας ήξερα ότι είχαμε αρκετά καύσιμα ακόμη. Το αυτοκίνητο βγήκε αμέσως από τον δρόμο και όταν ο Jim ρώτησε τι έγινε δεν ήξερα τι να απαντήσω, είχα όμως την αίσθηση ότι είχα αποκοιμηθεί ή... δεν ξέρω και εγώ τι.

Έβαλα ξανά ταχύτητα, ο Jim πήδηξε έξω από το αυτοκίνητο, ήρθε προς τη μεριά μου και άνοιξε την πόρτα. Εγώ πήγα στην θέση του συνοδηγού, εκείνος μπήκε μέσα, έβαλε μπροστά τη μίζα και το αυτοκίνητο πήρε μπροστά! Ενώ απομακρυνόμασταν ένιωθα ενοχλημένη και λίγο νευρική, όμως κάτι πραγματικά περίεργο είχε μόλις συμβεί. 

Κοίταξα πάλι την ώρα και ήταν 06:36' . 

Είχαν περάσει 12 λεπτά ενώ το όλο περιστατικό δε μπορεί να είχε διάρκεια που να ξεπερνούσε το 1,5 λεπτό".

Είχε πάει εκεί προτού καν φτάσει

Είμαστε εξοικειωμένοι με την γραμμική απεικόνιση του χρόνου όπου το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο. Με έναν περίεργο τρόπο όμως, δεν συμβαίνει πάντοτε αυτό. 

Ας λάβουμε υπόψη μας την εμπειρία της Eula White στην αγροτική Alabama του 1920 όταν ήταν μικρό κορίτσι. Η Eula αναφέρει:

"Εκείνα τα χρόνια, η αγροτική Alabama ήταν σχετικά πίσω. Λίγη ηλεκτροδότηση, ενώ τα άλογα και τα βαγόνια ήταν τα μόνα μέσα μεταφοράς για τους περισσότερους ντόπιους. Θυμάμαι ότι ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού και νωρίς εκείνο το πρωί είχα μαζευτεί με κάποιες άλλες γυναίκες στη μπροστινή βεράντα στη φάρμα των Hawkins για να μαζέψουμε φασόλια και μπιζέλια από κάποια θαμνάκια.

Κατά το μεσημέρι ήμασταν ακόμα εκεί και μαζεύαμε μπιζέλια όταν σηκωθήκαμε και είδαμε τον κύριο Hawkins να πλησιάζει προς το σπίτι. Στο μπροστινό μέρος της σέλας του αλόγου του ήταν ένα μεγάλο λευκό σακί με αλεύρι και στο αριστερό του χέρι κρατούσε μια καφέ τσάντα με διάφορα λαχανικά. 

Τον κοιτούσαμε καθώς πήγαινε προς την πόρτα και σταμάτησε εκεί περιμένοντας από κάποιον να ανοίξει. Ένα από τα αγόρια έτρεξε και την άνοιξε και τότε, μπροστά στα μάτια όλων των γυναικών και των παιδιών, ο κύριος Hawkins εξαφανίστηκε! Μέσα σε μια στιγμή, απλά εξαφανίστηκε!

Για ένα-δυο περίπου δευτερόλεπτα, μείναμε άφωνοι και ύστερα τρομοκρατημένοι αρχίσαμε να ουρλιάζουμε. Λίγα λεπτά αργότερα ηρεμήσαμε, όμως ακόμη τρέμαμε και ήμασταν συγχυσμένες. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε οπότε ύστερα από λίγο συνεχίσαμε να μαζεύουμε μπιζέλια ενώ η κυρία Hawkins και τα αγόρια έκλεισαν την πόρτα.

Περίπου μισή ώρα αργότερα είδαμε πάλι τον κύριο Hawkins να έρχεται με το άλογο προς το σπίτι με το ίδιο λευκό σακί με αλεύρι μπροστά στην σέλα του και με την ίδια καφέ τσάντα με λαχανικά στο αριστερό του χέρι. Κατευθύνθηκε ξανά προς την πόρτα και σταμάτησε χωρίς να πει τίποτα. Εμείς απλώς τον κοιτούσαμε περιμένοντας να δούμε τι θα συμβεί. Ύστερα, προς μεγάλη μας ανακούφιση, ο κύριος Hawkins είπε: 'Λοιπόν, θα μου ανοίξει κανείς την πόρτα;' Ο κύριος Hawkins είχε έρθει εκεί προτού καν φτάσει".

Στιγμιαία επανάληψη του χρόνουΜια παρόμοια επανάληψη του χρόνου συνέβη στον Ryan Bratton στην ηλικία των οκτώ. Ήταν μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ημέρα για αυτόν και τον φίλο του που κάθονταν στην αυλή του ενώ κάποια άλλα παιδιά οδηγούσαν με τα ποδήλατα τους κατά μήκος ενός δρόμου.

 Όπως θυμάται:
"Ένα αυτοκίνητο ήρθε από τον δρόμο και σταμάτησε μπροστά από ένα σπίτι. Ένα παιδάκι βγήκε έξω και έτρεξε μέσα στο σπίτι κάνοντας φασαρία και φωνάζοντας όπως κάνουν τα παιδιά της ηλικίας του ενώ ένα κορίτσι πέρασε με το ποδήλατο της από τον δρόμο.

Λίγα λεπτά αργότερα το ίδιο αυτοκίνητο ήρθε από τον δρόμο, σταμάτησε στο σπίτι και το ίδιο παιδάκι βγήκε έξω από αυτό και έτρεξε μέσα στο σπίτι κάνοντας φασαρία και φωνάζοντας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το είχε κάνει και πριν. Και τότε το ίδιο κορίτσι κατηφόρισε ξανά προς τον δρόμο. Κοίταξα τον φίλο μου και μου είπε ότι δεν είχε ιδέα για το τι είχε μόλις συμβεί".

Ταξίδι στο παρελθόν...

Οι πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις ταξιδιού στον χρόνο είναι πιθανώς εκείνες όπου κάποιοι άνθρωποι βλέπουν, ακούν ή ακόμα αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους ή πράγματα που φαίνεται πως συνέβησαν σε άλλο τόπο και σε άλλη χρονική στιγμή.

Ο John ήταν ένα εξάχρονο αγόρι στο Stoke-on-Trent της Αγγλίας όταν συνέβη ένα τέτοιο φευγαλέο περιστατικό. Πήγαινε στο σχολείο μαζί με κάποια άλλα παιδιά όταν σταμάτησαν για να παρατηρήσουν κάποιους οικοδόμους που δούλευαν σε κάποια καινούρια σπίτια. Καθώς πλησίαζαν προς εκείνο το σημείο, παρατήρησαν ένα παλιό αγροτόσπιτο που βρισκόταν εκεί κοντά. 

Μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε έξω και προσέφερε στον John και στους φίλους του πορτοκαλάδα καθώς έμπαιναν μέσα στο σπίτι της.

Αφού έφυγαν από το αγροτόσπιτο και συνέχισαν τον δρόμο τους προς το σχολείο, ανακάλυψαν ότι ήταν περίπου 4 και το σχολείο έκλεινε. Είχαν φύγει από το σπίτι στη 1:30 και είχαν κάνει μια διαδρομή που θα πρέπει να είχε διάρκεια 20 λεπτά!

Την επόμενη ημέρα ο John και οι φίλοι του έκαναν την ίδια διαδρομή για το σχολείο, αλλά προς μεγάλη τους έκπληξη δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη του αγροτόσπιτου ή της ηλικιωμένης που είχαν δει την προηγούμενη ημέρα.

Η μόνη εξήγηση για το τι βίωσε ο John και οι φίλοι του φαίνεται πως είναι κάποια μορφή 'γλιστρήματος' στον χρόνο κατά το οποίο για λίγες ώρες μεταφέρθηκαν σε μια παλιότερη εποχή όπου πράγματι υπήρχε ένα αγροτόσπιτο και ο ιδιοκτήτης του σε εκείνο το μέρος.

...και σε μια μελλοντική πόλη

Όσο παράξενη και αν ήταν, ενδεχομένως να είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε την εμπειρία του John σχετικά με κάτι που έχει ήδη συμβεί, παρά να κατανοήσουμε την εμπειρία της Daisy, που συνάντησε ένα μέρος το οποίο δεν υπάρχει ακόμα και ίσως να μην υπάρχει για αιώνες. 

Η Daisy και ο φίλος της ο Rick κατευθύνονταν με το παλιό φορτηγάκι του προς το σπίτι ενός άλλου φίλου τους τον Σεπτέμβρη του 2004.

Όπως αναφέρει η Daisy:

"Ξαφνικά, η μηχανή έσβησε και εγώ μαζί με τον Rick βρεθήκαμε σε έναν ερημωμένο αυτοκινητόδρομο μέσα στη νύχτα. Ήμασταν περιτριγυρισμένοι και από τις δύο πλευρές του δρόμου με κτήματα καλαμποκιού, γεγονός που επιμήκυνε την αίσθηση της απόστασης.

Ο Rick έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βάλει μπροστά το φορτηγάκι ξανά, όμως φαίνεται ότι δεν δούλευε. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς την πλησιέστερη πόλη που απείχε περίπου 2 μίλια για να βρούμε κάποιο τηλέφωνο που λειτουργεί με κέρματα για να καλέσουμε τον φίλο μας. Μας φάνηκε πως η διαδρομή μας πήρε ώρες και η πόλη δεν ήταν πουθενά.

Παρόλα αυτά και ενώ ήμασταν ήδη απελπισμένοι, είδαμε ένα εκθαμβωτικό καφέ φως να ξεπροβάλλει πίσω από τον απόκρημνο λόφο που βρισκόταν μπροστά μας. Ανεβήκαμε τρέχοντας το λόφο που μας εμπόδιζε να δούμε από που προερχόταν το φως και μείναμε άφωνοι από αυτό που είδαμε. Ο Rick και εγώ μπορούσαμε να δούμε πίσω από το λόφο αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια φουτουριστική πόλη με φώτα να ξεπροβάλλουν από το κάθε παράθυρο ενός τεράστιου, μεταλλικού πύργου. Στο κέντρο αυτής της πόλης βρισκόταν ένας πελώριος ασημένιος θόλος.

Κοίταζα εμβρόντητη για ώρα την πόλη μέχρι την στιγμή που ο Rick με σκούντησε στον αγκώνα, κάτι που με έβγαλε από την έκσταση μου και μου έδειξε τον ουρανό. Επάνω από την πόλη αιωρούνταν εκατοντάδες ιπτάμενα οχήματα και ένα από αυτά πέταξε προς το μέρος μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο Rick και εγώ φοβηθήκαμε τόσο πολύ που φύγαμε τρέχοντας και κατευθυνθήκαμε προς το χαλασμένο μας φορτηγάκι. Δεν κοίταξα καθόλου πίσω όμως ένιωθα ότι κάποιος με παρακολουθούσε σε όλη την διαδρομή. Όταν μπήκαμε μέσα στο φορτηγάκι, αυτό πήρε μπροστά χωρίς καμία δυσκολία. Φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν πήγαμε ποτέ ξανά εκεί ούτε και μιλήσαμε για αυτό από τότε".

πηγή-filosofia-erevna

Διαβάστε περισσότερα... »

Νους, Μορφογενετικά πεδία, Κβαντική φυσική...

πηγή

Η σημερινή επιστήμη δεν μπορεί να βρει απάντηση στο πως η συνείδηση δημιουργείται από την ύλη. Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι ψάχνει λάθος ερώτημα. Σήμερα ολοένα και αυξάνει η δημοτικότητα της θεωρίας πως η ύλη είναι αποτέλεσμα της συνείδησης και όχι το αντίστροφο! Τα πάντα που νομίζουμε πως "υπάρχουν" είναι εκφάνσεις των αισθήσεων μας. Με αυτή την έννοια το δέντρο που βλέπω να "υπάρχει" είναι κάτι που έχει δημιουργήσει ο εγκέφαλος μου αντιλαμβανόμενος και ερμηνεύοντας τα σήματα των αισθητηρίων οργάνων μου.

Ο "υπαρκτός" λοιπόν κόσμος αποτελεί αποτέλεσμα και όχι την αιτία. Από την άλλη η συνείδηση φαίνεται να είναι πολύ πιο θεμελιώδης στην ουσία της από την ύλη. Μπορείς να αμφισβητήσεις πως αυτό το post που βλέπεις υπάρχει (στην πιο απλή περίπτωση κάποιος που είναι τυφλός δεν το βλέπει), αλλά ποτέ δεν θα αμφισβητήσεις την ικανότητα ΟΛΩΝ των ανθρώπων να μιλάνε για το "εγώ" τους, σαν συνειδητά όντα. Με άλλα λόγια η συνείδηση έχει τα πρωτεία επί της ύλης και όχι το αντίστροφο.

πηγή

Η σύγχρονη επιστήμη (κυρίως η κβαντική φυσική) έχει αναδείξει το ρόλο του παρατηρητή στη διαμόρφωση της «πραγματικότητας». Ο παρατηρητής δεν είναι πλέον ένα άβουλο ον αλλά αυτός που ουσιαστικά αποφασίζει για το τι θα δει. Η συνείδηση από «αποτέλεσμα της ύλης» (κάτι που πίστευαν χωρίς αποδείξεις αλλά δογματικά οι οπαδοί του δόγματος του υλισμού) έχει μετατραπεί σε «πηγή της πραγματικότητας». 

Ακόμα και τα δομικά συστατικά της ύλης, τα άτομα, είναι πλέον κύματα πιθανοτήτων που λαμβάνουν υπόσταση ανάλογα με την αλληλεπίδραση τους με όντα με συνείδηση. Με αυτή την έννοια τα άτομα είναι περισσότερο κάτι σαν «ιδέες» παρά σαν «μπάλες» που κινούνται από εδώ και από εκεί [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter].

Η μυστηριώδης κυματοσυνάρτηση παράγει ένα σύνολο πιθανοτήτων οι οποίες όλες υφίστανται ταυτόχρονα (κβαντομηχανική επαλληλία / υπέρθεση καταστάσεων). Και μόνο όταν υπάρξει αλληλεπίδραση με ένα ον με συνείδηση, η εν λόγω κυματοσυνάρτηση καταρρέει σε μία πραγματικότητα. (για παράδειγμα στο πείραμα της διπλής σχισμής, καμία αλληλεπίδραση με το βαρυτικό πεδίο, με ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή με τα σωματίδια των ανιχνευτών δεν προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης - μόνο όταν υπάρξει παρατήρηση από άνθρωπο έχουμε αυτή την κατάρρευση)

Σε πείραμα που έγινε (Schmidt, 1976), το αποτέλεσμα μιας γεννήτριας τυχαίων αριθμών καταγράφηκε σε δύο κασέτες ήχου. Ανάλογα με το (τυχαίο) αποτέλεσμα καταγράφεται ένα κλικ στο δεξιό ή το αριστερό κανάλι ήχου. Η μία κασέτα φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο. Την άλλη τη βάζουν να την ακούσει κάποιος με τον στόχο να επηρεάσει με τη θέληση του το αποτέλεσμα. 

Ενώ κανονικά η κασέτα πρέπει να έχει καταγράψει ίδιο αριθμό δεξιών και αριστερών κλικ, αυτός που την ακούει θέλει να επηρεάσει με τη σκέψη του το αποτέλεσμα. Σκέφτεται ότι θέλει περισσότερα κλικ στο δεξί αυτί. Και το πετυχαίνει, με ένα στατιστικά σημαντικό τρόπο! Και το πιο σημαντικό: ΑΦΟΥ ακούστηκε η πρώτη κασέτα και "επηρεάστηκε" με τον τρόπο που προανέφερα ΚΑΙ η κασέτα που είχαν κλεισμένη στο χρηματοκιβώτιο είχε τον ίδιο αριθμό περισσότερων δεξιών κλικ! (δες το κομμάτι "PK Effects with Pre-Recorded Random Events" στο http://www.fourmilab.ch/rpkp/strange.html)

Παρομοίως κάτι τέτοιο παρατηρούμε και στο Quantum Zeno effect (Κβαντικό Φαινόμενο Ζήνωνα): Όταν κάποιος παρατηρεί συνεχώς ένα ασταθές σωματίδιο που κανονικά διασπάται, τότε αυτό ΔΕΝ διασπάται για όσο το παρατηρεί κάποιος! [πηγή] Και μην ξεχνάμε και το πείραμα καθυστερημένης επιλογής του Wheeler, στο οποίο η συνειδητή επιλογή μας να παρατηρήσουμε κάτι επηρεάζει την πραγματικότητα που σχετίζεται με αυτό το κάτι, ακόμα και το παρελθόν του! [πηγή]

Εμείς επηρεάζουμε την πραγματικότητα! Αποδεδειγμένα!

Σύγχρονες θεωρίες περί μορφογενετικών πεδίων (morphogenetic fields) [βλ. Sheldrake] αναφέρουν επίσης πως ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάζει με τη βούληση του πεδία που διατρέχουν το χώρο και σαν αποτέλεσμα να επηρεάζει με το νου του την ύλη (κάνοντας έτσι τις συνάψεις των νευρώνων να ανοιγοκλείνουν όποτε εμείς το θέλουμε), να επηρεάζει άλλους από απόσταση (ζώα αναφέρονται να μαθαίνουν το ίδιο «κόλπο» όταν κάποιο άλλο παρόμοιο ζώο το μαθαίνει χιλιάδες μίλια μακριά), να έχει επιθανάτιες εμπειρίες (Near-Death experiences) [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter], να διατηρεί τη μνήμη του σαν άνθρωπος σε έναν εγκέφαλο που δεν φαίνεται να έχει κάπου ένα συγκεκριμένο μέρος που φυλάσσει τις μνήμες [βλ. Francis Crick, "Μνήμη - Από τον νου στα μόρια" των Larry R. Squire και Eric R. Kandel], να αποκτά διαφορετικά όργανα από κύτταρα που όλα διαθέτουν παντού το ίδιο DNA, να παραμένει ο «ίδιος» ακόμα και μετά από πλήρη αμνησία, κλπ.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος όπου αποθηκεύονται οι μνήμες... ["Μνήμη - Από τον νου στα μόρια"]

Αν η μνήμη αποθηκεύεται στον εγκέφαλο, τότε πρέπει τα κύτταρα του εγκεφάλου και η δομή τους να παραμένει ίδια για χρόνια. Και ξέρουμε ότι αυτό ΔΕΝ γίνεται 

[Francis Crick, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8].

Πολλές έρευνες έχουν γίνει σε ζώα που τους έχουν αφαιρεθεί έως και το 60% του εγκεφάλου και αυτά συνεχίζουν να θυμούνται αυτά που έχουν μάθει [Boycott, "Learning in the Octopus", p.44]. Όταν αφαιρείται η περιοχή του εγκεφάλου που "βλέπουμε" τώρα πως λειτουργεί πιο έντονα όταν θυμόμαστε κάτι, κάποιο άλλο σημείο του εγκεφάλου παίρνει το ρόλο αυτό. 

Σε κοτόπουλα που έμαθαν συγκεκριμένα "κόλπα" αφαίρεσαν χειρουργικά τα κομμάτια του εγκεφάλου τα οποία είχαν δει (με ραδιενεργές ουσίες που είχαν εγχύσει) πως αποτέλεσαν το μέρος αποθήκευσης αυτών των μνημών και όμως στη συνέχεια τα ζώα μπορούσαν και πάλι να κάνουν αυτό που είχαν μάθει [Sheldrake, The presence of the past, p.165]. 

Και το πιο απλό: ΚΑΘΕ μέρα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου αλλάζουν. 

Εσύ μένεις ο ίδιος. Πως γίνεται αυτό, αν όλο μας το Είναι βασίζεται στην ύλη; 

Αν η περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μάθηση καταστραφεί, τότε ο εγκέφαλος τη δημιουργεί ξανά σε άλλο σημείο! [πηγή] Πως μπορεί να ερμηνευτεί πιο εύκολα αυτό αν όχι με την ύπαρξη ενός άυλου ΕΚΤΟΣ του εγκεφάλου "κάτι" που καθορίζει τα της υλικής υπόστασης του νου;

Όλες οι σύγχρονες επιστημονικές παρατηρήσεις είναι περισσότερο συμβατές με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι ένα μέσο μετάδοσης ή/και εκδήλωσης της συνείδησης (και δη ένα μέσο που περιορίζει την εκδήλωση της συνείδησης σε μεγάλο βαθμό) παρά με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι η μηχανή "παραγωγής" της συνείδησης.

Και περιττό να πούμε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου σαν ΦΙΛΤΡΟ (που περιορίζει τη δυνατότητα μας να δούμε ολοκληρωμένα την πραγματικότητα) είναι μια θεωρία που εξηγεί καλύτερα από κάθε άλλη τις Μεταθανάτιες Εμπειρίες (Near Death Experiences - NDE) και τα άλλα παραψυχολογικά φαινόμενα που η σύγχρονη επιστήμη δεν θέλει να ερευνήσει (δεν θέλω να ψάξω στο υπόγειο, γιατί φοβάμαι τι μπορεί να βρω εκεί)...

Σύμφωνα μάλιστα με τον Schiller "η ύλη είναι μια εκπληκτική υπολογιστική μηχανή που ρυθμίζει και περιορίζει τη συνείδηση την οποία περιέχει" ("matter is admirably calculated machinery for regulating, limiting and restraining the consciousness which it encases"), ενώ σύμφωνα με τον Bergson "ο εγκέφαλος κατευθύνει και περιορίζει το μυαλό" ("the brain canalizes and limits the mind")... [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter] [9, 10]

Πειράματα γνωστών επιστημόνων και πανεπιστημίων έχουν δείξει ότι η συνείδηση δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη λειτουργία του εγκεφάλου. (βλ. Μη-τοπική συνείδηση. Όντας Θεός.) Περιπτώσεις ανθρώπων που βλέπουν πράγματα χιλιάδες μίλια μακριά ή που επηρεάζουν ανθρώπους ή πράγματα με τα οποία δεν είναι σε επαφή δείχνουν ότι είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.

 πηγή

 

Ο νους δεν είναι ο δούλος της ύλης, αλλά ο αφέντης της. Και φαίνεται πως η σύγχρονη επιστήμη θα αλλάξει σύντομα Παράδειγμα (paradigm shift - βλ. εδώ) και θα κινηθεί προς πιο ολιστικές μορφές σκέψης (βλ.Νοητικές Επιστήμες). Ένα ηλεκτρόνιο είναι ένα ηλεκτρόνιο. 

Πολλά ηλεκτρόνια είναι πολλά ηλεκτρόνια. Πως κάποιοι επιστήμονες καταφέρανε και έπεισαν τους εαυτούς τους πως αυτά τα σωματίδια θα μπορούσαν να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι; Γιατί δεν πιστέψανε αυτό που αισθάνονται, αλλά αφέθηκαν σε ανούσια τεχνητά υλιστικά δόγματα;

Από αρχαιοτάτων χρόνων αναζητούσαμε την ψυχή μας. Και όπως έλεγε και ο πολύς Blaise Pascal, «Δεν θα με αναζητούσες, αν δεν με είχες ήδη βρει»…

Σχετικά άρθρα
Human Consciousness and the end of Materialism
Άρθρα σχετικά με τον "εγκέφαλο"
Άρθρα σχετικά με το "νου"
Άρθρα σχετικά με τη "συνείδηση"
Μνήμη; ΟΧΙ στον εγκέφαλο πάντως…
Άρθρα σχετικά με NDE
Μη-τοπική συνείδηση. Όντας Θεός.

Μελέτες μεταθανάτιων εμπειριών (NDE studies): 1, 2, 3, 4, 5

πηγή-harmonia-philosophica

Διαβάστε περισσότερα... »