«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΑΛΑΞΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΑΛΑΞΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Πώς θα έμοιαζε μία σκουληκότρυπα, στο κέντρο του Γαλαξία;


SHUTTERSTOCK

Οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν την ύπαρξη σκουληκότρυπων, συντομεύσεων δηλαδή στη δομή του χωροχρόνου που ενώνουν μακρινά σημεία -είτε στο ίδιο Σύμπαν, είτε ακόμη και σε άλλα Σύμπαντα.


Ο Τοξότης Α*
Στο κέντρο του Γαλαξία μας πιστεύεται πως βρίσκεται μία υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, ο Τοξότης Α*, ένα αντικείμενο με μάζα τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου.

Στο συμπέρασμα αυτό οδήγησε τους αστροφυσικούς η έντονη εκπομπή ακτινοβολίας από αυτή τη σχετικά μικρή σχετικά, σε συνδυασμό με την επιρροή της στην κίνηση των γειτονικών σωμάτων.


Σκουληκότρυπες από το παρελθόν
Οι νόμοι της φυσικής όμως επιτρέπουν και την ύπαρξη σκουληκότρυπων, συντομεύσεων δηλαδή στη δομή του χωροχρόνου που ενώνουν μακρινά σημεία -είτε στο ίδιο Σύμπαν, είτε ακόμη και σε άλλα Σύμπαντα.

Η ιδέα πως μία σκουληκότρυπα είναι δυνατό να βρίσκεται στο κέντρο του Γαλαξία δεν είναι νέα. Η παρουσία της σχετίζεται με τις κβαντικές διαταραχές που συνέβαιναν στο πρώιμο Σύμπαν και συντηρήθηκαν μετά την εποχή του κοσμικού πληθωρισμού, όταν το Σύμπαν αυξήθηκε απότομα κατά πολλές τάξεις μεγέθους.

Μία σκουληκότρυπα στο κέντρο του Γαλαξία μάλιστα θα έλυνε και ένα πρόβλημα που αφορά στο σχηματισμό του: πολλοί επιστήμονες θεωρούν πως για το σχηματισμό των γαλαξιών είναι απαραίτητη μία υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, που με την έλξη της θα σταθεροποιήσει τη δομή τους.

Για τη δημιουργία τους όμως, οι γιγάντιες μαύρες τρύπες απαιτούν μεγάλο χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο πολλές φορές από την ηλικία κάποιων από τους γαλαξίες που παρατηρούμε. Αντίθετα μία σκουληκότρυπα οφείλει την παρουσία της σε φαινόμενα που επικράτησαν αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. 


Μαύρη τρύπα ή σκουληκότρυπα;
Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι εάν μπορεί κανείς να αποφανθεί για το εάν ο Τοξότης Α* είναι μία μαύρη τρύπα ή μια σκουληκότρυπα. Καταφατική είναι η απάντηση σύμφωνα με τους Ζιλόνγκ Λι και Κόσιμο Μπάμπι. 

Το γεγονός πως μία σκουληκότρυπα είναι πολύ μικρότερη από μία μαύρη τρύπα, είναι το κλειδί στη θεωρία τους.

Οι δύο επιστήμονες έδειναν πως το υπέρθερμο υλικό που περιστρέφεται σε υψηλές ταχύτητες γύρω από μία μαύρη τρύπα έχει διαφορετική μορφή σε σχέση με το αντίστοιχο που περιβάλλει μία σκουληκότρυπα.

Υπολόγισαν μάλιστα τη διαφορά στην εκπομπή υπέρυθρης ακτινοβολίας από τη γύρω περιοχή και δημιούργησαν προσομοιώσεις σε υπολογιστή που μπορούν να βοηθήσουν τους αστρονόμους να αποφανθούν για τη φύση του Τοξότη Α* μέσα στα επόμενα χρόνια.

Για την ώρα η διάκριση αυτή δεν είναι δυνατή, αφού δεν υπάρχει η τεχνική υποδομή για την παρατήρηση του Τοξότη Α* στο υπέρυθρο μήκος κύματος.

Αυτό όμως πρόκειται να αλλάξει σύντομα, καθώς ένα νέο όργανο που προστίθεται στο Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο στην Ατακάμα της Χιλής θα έχει αυτή τη δυνατότητα, δίνοντας έτσι τις απαντήσεις στους ερευνητές για το παρελθόν του Γαλαξία.


Διαβάστε περισσότερα... »

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Υπάρχουν 40 δισεκατομμύρια πλανήτες σαν την Γή, μόνο στον Γαλαξία μας! Είμαστε λοιπόν μόνοι στο Σύμπαν;




Σε άρθρο του, ο Διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, Διονύσης Π. Σιμόπουλος, αναλύει τα εντυπωσιακά ευρήματα του διαστημικού τηλεσκόπιου «Κέπλερ» που λειτούργησε από τον Μάρτιο του 2009 μέχρι τον Αύγουστο του 2013. 

Σύμφωνα με αυτά, υπολογίζεται ότι στον Γαλαξία μας και μόνο πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια μικροί και μεγάλοι πλανήτες με εκατοντάδες δις δορυφόρους να περιφέρονται γύρω τους. 

Απ’ αυτούς, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 40 δις πλανήτες στο μέγεθος της Γης που βρίσκονται στην επονομαζόμενη «κατοικήσιμη» ζώνη των πλανητικών τους συστημάτων, ενώ 11 περίπου δις ίσως να περιφέρονται γύρω από άστρα παρόμοια με τον Ήλιο μας.

Αναλυτικά το άρθρο:

«
Είναι γεγονός ότι η εξερεύνηση του Σύμπαντος εξάπτει την ανθρώπινη φαντασία. Καμία όμως Διαστημική αποστολή δεν εξάπτει την φαντασία μας τόσο όσο η προσπάθεια ανακάλυψης κι άλλων πλανητών παρόμοιων με τη Γη γύρω από κάποια άλλα άστρα του Γαλαξία μας. Πλανητών που αν διαθέτουν και τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει πάνω τους το θαυμαστό επίτευγμα της φύσης που ονομάζουμε ζωή.

Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια είχαμε ανακαλύψει μερικές εκατοντάδες πλανήτες να περιφέρονται
γύρω από ορισμένα γειτονικά μας άστρα, παρόλο που οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι αέριοι γίγαντες με μέγεθος παρόμοιο με του Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη στο Ηλιακό μας Σύστημα. Χρειάζεται όμως να βρούμε βραχώδεις πλανήτες 30 έως 600 φορές μικρότερους από τον Δία.


Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ

Κι αυτός ήταν ο κύριος σκοπός του διαστημικού τηλεσκόπιου «Κέπλερ» που λειτούργησε από τον Μάρτιο του 2009 μέχρι τον Αύγουστο του 2013. Η αποστολή αυτή, που φέρει το όνομα ενός από τους πιο φημισμένους αστρονόμους της Αναγέννησης, είχε σκοπό να εντοπίσει δεκάδες δίδυμους πλανήτες της Γης μας σε μια περιοχή που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως γειτονιά μας.

Το διαστημικό σύμπλεγμα είχε βάρος ενός περίπου τόνου, ενώ το κύριο κάτοπτρό του φτάνει το 1,40 μέτρα.
Η οπτική γωνία με την οποία το «Κέπλερ» έκανε τις παρατηρήσεις του ήταν σταθερή και εκτείνονταν σε βάθος 3.000 ετών φωτός, ενώ η ευρυγώνια ικανότητά του, του έδινε την δυνατότητα να καλύψει μιαν αρκετά μεγάλη έκταση του ουρανού ανάμεσα στους αστερισμούς του Κύκνου και της Λύρας. 

Το τροχιακό αυτό αστεροσκοπείο ήταν εξοπλισμένο με ένα από τα πιο ευαίσθητα φωτόμετρα με σκοπό να μελετήσει δεκάδες χιλιάδες άστρα της Κύριας Ακολουθίας στη διάρκεια της λειτουργίας του σε ένα σημείο βαρυτικής ισορροπίας του συστήματος Γης-Σελήνης. Σ’ αυτή την απόσταση η παρουσία της Γης και του Ήλιου δεν εμπόδιζε την απρόσκοπτη και συνεχή παρατήρηση της περιοχής που είχε επιλεγεί.

Στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του, το «Κέπλερ επιβεβαίωσε την ύπαρξη 961 συνολικά εξωηλιακών πλανητών
και τον εντοπισμό 2.903 ακόμη πιθανών υποψήφιων πλανητών. 

Με βάση τις μελέτες αυτές και άλλων παρόμοιων προγραμμάτων, υπολογίζεται ότι στον Γαλαξία μας και μόνο, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια μικροί και μεγάλοι πλανήτες, με εκατοντάδες δις δορυφόρους να περιφέρονται γύρω τους. 

Απ’ αυτούς υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 40 δις πλανήτες στο μέγεθος της Γης, που βρίσκονται στην επονομαζόμενη «κατοικήσιμη» ζώνη των πλανητικών τους συστημάτων, ενώ 11 περίπου δις, ίσως να περιφέρονται γύρω από άστρα παρόμοια με τον Ήλιο μας.


Το κατόρθωμα του «Κέπλερ» βασίζονταν στην ταυτόχρονη και συνεχόμενη παρατήρηση της φωτεινότητας 150.000 άστρων. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσε να εντοπίσει ακόμη και τις πιο ελάχιστες αλλαγές στην ένταση της λαμπρότητας των άστρων αυτών όταν κάποιος πλανήτης περνούσε μπροστά από τον δίσκο ενός απόμακρου άστρου. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που μοιάζει με «έκλειψη» του άστρου από τους πλανήτες που βρίσκονται γύρω του.

Πριν από μερικά μάλιστα χρόνια είχαμε ένα παρόμοιο φαινόμενο με την επονομαζόμενη «διάβαση»
του πλανήτη Αφροδίτη μπροστά από τον δίσκο του Ήλιου τον Ιούνιο του 2004. Στην περίπτωση, φυσικά, της «διάβασης» της Αφροδίτης τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα γιατί απλούστατα η Αφροδίτη και ο Ήλιος μας είναι πάρα πολύ κοντά μας. Στην περίπτωση, όμως, του «Κέπλερ» τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα λόγω των αποστάσεων που μας χωρίζουν από τα άστρα.

Παρ’ όλα αυτά το φωτόμετρο που διέθετε το «Κέπλερ» είχε την ικανότητα να εντοπίσει αλλαγές
στην φωτεινότητα ενός άστρου παρόμοια μ’ αυτήν που επιφέρει μια μύγα στην φωτεινότητα ενός λαμπερού προβολέα. Η ικανότητα αυτή του φωτόμετρου του «Κέπλερ» βασίζεται στους 42 ειδικούς ανιχνευτές CCD που διέθετε και οι οποίοι είχαν την δυνατότητα ανάλυσης 95 megapixels! Αυτού του είδους τα φωτόμετρα είναι τόσο ευαίσθητα ώστε εάν ένα απ’ αυτά παρακολουθούσε 10.000 πυγολαμπίδες ταυτόχρονα θα μπορούσε να εντοπίσει ακόμη και αν έσβηνε το φως μιας μόνον εξ αυτών!

Η έρευνα του «Κέπλερ» είχε ως στόχο να αποδείξει ότι τα περισσότερα άστρα της Κύριας Ακολουθίας
έχουν βραχώδεις πλανήτες στην επονομαζόμενη «κατοικήσιμη ζώνη» τους, ενώ κατά μέσον όρο δημιουργούνται δύο βραχώδεις πλανήτες στο μέγεθος της Γης στην περιοχή από 0,5 έως 1,5 Αστρονομικές Μονάδες (μία Αστρονομική Μονάδα ισοδυναμεί με την απόσταση Γης-Ηλίου που είναι ίση με περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα).

Πιο συγκεκριμένα οι μελέτες του «Κέπλερ» μας έδωσαν αρκετές απαντήσεις σχετικά με το πόσοι πλανήτες
βρίσκονται εντός ή κοντά στην επονομαζόμενη «κατοικήσιμη ζώνη» των πλανητικών συστημάτων, τα χαρακτηριστικά των άστρων που περιλαμβάνουν πλανητικά συστήματα, στον υπολογισμό των διαφόρων μεγεθών και σχημάτων των τροχιών τους, καθώς και τον αριθμό των πλανητών που υπάρχουν γύρω από πολλαπλά άστρα. Γιατί αποδείχτηκε ότι η δημιουργία πλανητών δεν περιορίζεται γύρω από μονά μόνον άστρα, αλλά ότι οι πλανήτες μπορούν να επιβιώσουν κάτω από μια ποικιλία περιβαλλόντων.

Οι έρευνες αυτές θα μας βοηθήσουν να εξάγουμε χρήσιμες πληροφορίες για τον τρόπο
με τον οποίο γεννιούνται οι πλανήτες, ενώ θα μας βοηθήσουν επίσης να ανακαλύψουμε με ποιόν τρόπο η ύπαρξη ενός ή περισσοτέρων άστρων σε ένα σύστημα μπορεί να βοηθήσει ή να αποτρέψει την δημιουργία πλανητών, αλλά και με ποιόν τρόπο διαμορφώνονται τα τροχιακά χαρακτηριστικά των πλανητών από την παρουσία περισσοτέρων του ενός άστρων
».



πηγή-worldjudge
Διαβάστε περισσότερα... »

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Αστρονόμοι ανακάλυψαν την πιο μεγάλη δομή στο Σύμπαν;


Το ερώτημα για το πόσο μεγάλες δομές μπορούν να δημιουργηθούν στο Σύμπαν, απασχολούσε ανέκαθεν τους επιστήμονες και ειδικότερα τα τελευταία 100 χρόνια κατά τα οποία οι γνώσεις μας για τον Κόσμο αναπτύχθηκαν εκθετικά.



Μέχρι σήμερα, οι μεγαλύτερες δομές που γνωρίζαμε ήταν το Μεγάλο Τείχος Sloan, ένα τείχος από γαλαξίες με μέγεθος 1.3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός (400 Megaparsec) το οποίο απέχει περίπου ένα δισεκατομμύριο έτη φωτός από τη Γη, και το Μεγάλο LQG (Large Quasar Group), μια συλλογή από κβάζαρ, όπου η μεγαλύτερη διάστασή του είναι της τάξης 1200 Megaparsec.

Σύμφωνα όμως με μία νέα έρευνα,
υπάρχει μία ακόμη μεγαλύτερη δομή, με διάσταση τουλάχιστον 2.000 Megaparsec (60 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το Γαλαξία μας) σε απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς.



Η έρευνα βασίζεται σε μετρήσεις από εκρήξεις ακτινών γ και οι αστρονόμοι πιστεύουν πως συμβαίνουν κατά την κατάρρευση ενός άστρου σε μαύρη τρύπα ή αστέρα νετρονίων.

Η έρευνα δημοσιεύεται από αστρονόμους του πανεπιστημίου της Βουδαπέστης και του Κολλεγίου Τσάρλεστον των ΗΠΑ,
και βασίζεται σε μετρήσεις από εκρήξεις ακτινών γ, τα οποία είναι τα συμβάντα με τη μεγαλύτερη ενέργεια στο Σύμπαν. 


Οι αστρονόμοι πιστεύουν πως τα συμβάντα αυτά συμβαίνουν κατά την κατάρρευση ενός άστρου σε μαύρη τρύπα ή αστέρα νετρονίων, και μπορούν να εκπέμψουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου την ενέργεια που θα εκπέμψει ο Ήλιος σε όλη του τη ζωή.

Η αντίληψη των αστρονόμων είναι
πως τέτοια συμβάντα συμβαίνουν παντού στο Σύμπαν, με μια ομοιόμορφη κατανομή. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, από μία περιοχή 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, λαμβάνουμε πολύ περισσότερα τέτοια σήματα από ό,τι ανέμεναν.

Η στατιστική τους ανάλυση από ένα δείγμα 238 εκρήξεων ακτινών γ,
υποδεικνύει την ύπαρξη μιας τεράστιας δομής στην περιοχή εκείνη, η οποία δεν είναι ακόμη γνωστό από τι αποτελείται.

Η πιθανότητα λάθους
είναι πολύ μικρή, ωστόσο οι αστρονόμοι επισημαίνουν πως θα χρειαστούν ακόμη ένα με δύο χρόνια παρατηρήσεων των ακτίνων γ προτού επιβεβαιωθεί η ανακάλυψη, εξαιτίας του μικρού πλήθους δειγμάτων.




Μια τέτοια ανακάλυψη θα είχε σημαντικές συνέπειες σε θέματα κοσμολογίας, καθώς όλη η σύγχρονη κοσμολογία βασίζεται στην κοσμολογική αρχή, η οποία προϋποθέτει πως ζούμε σε ένα Σύμπαν ισότροπο και ομογενές (δηλαδή μοιάζει το ίδιο προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και κάθε περιοχή του δε διαφέρει από κάποια άλλη).

Ωστόσο, το Σύμπαν επέτρεψε κατά την εξέλιξή του την ύπαρξη κάποιων τοπικών ανισοτροπιών, στις οποίες οφείλουμε και την ύπαρξη δομών όπως οι γαλαξίες και κατά συνέπεια και την ίδια την ύπαρξή μας. Η παρουσία αυτών των ελάχιστων διακυμάνσεων είναι μάλιστα εμφανής στην ακτινοβολία που λαμβάνουμε από τον απόηχο της Μεγάλης Έκρηξης.

Αν και η παραδοχή για την ισοτροπία και την ομογένεια του Σύμπαντος υποστηρίζεται από όλους τους επιστήμονες, είναι ανοικτό το ερώτημα του μέχρι ποιο σημείο φτάνει, και κατά συνέπεια μέχρι ποια κλίμακα μπορούν να έχουν οι δομές στο Σύμπαν. 


Η ύπαρξη τόσο μεγάλων δομών ταράζει την αξιοπιστία της κοσμολογικής αρχής, προκαλώντας τις βασικές παραδοχές της κοσμολογίας, από τις οποίες επιτρέπονται περιορισμένου μεγέθους ανισοτροπίες.


πηγή-kostasvakouftsis
Διαβάστε περισσότερα... »

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Υπάρχουν περί τους 60 δισ. πλανήτες στον γαλαξία μας, με μέγεθος και συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης!


Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι στον Γαλαξία μας, υπάρχουν δεκάδες δισεκατομμύρια πλανήτες με μέγεθος και συνθήκες παρόμοιες με της Γης...

Με βάση τα ευρήματα του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler
που εξερευνά το Γαλαξία για να εντοπίζει πλανήτες οι επιστήμονες είχαν οδηγηθεί στην εκτίμηση ότι υπάρχουν τρισεκατομμύρια πλανήτες στον γαλαξία μας και δέκα δισ. εξ αυτών έχουν μέγεθος παρόμοιο ή λίγο μεγαλύτερο από αυτό της Γης.

Νέα μελέτη γάλλων επιστημόνων υποστηρίζει τώρα ότι ο αριθμός των Σούπερ Γαιών (όπως έχουν ονομαστεί οι πλανήτες με μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από αυτό της Γης) στο Γαλαξία είναι πολλαπλάσιος και ανέρχεται σε πολλές δεκάδες δισ.

Η μελέτη Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν στις παρατηρήσεις τους ένα τηλεσκόπιο στο Παρατηρητήριο Silla στη Χιλή το οποίο διαθέτει το φασματογράφο Harps, τον επίγειο «κυνηγό εξωπλανητών» όπως τον έχουν ονομάσει οι επιστήμονες. 

Εχει υπολογιστεί ότι στον Γαλαξία υπάρχουν 160 δισεκατομμύρια άστρα που ανήκουν στην κατηγορία των κόκκινων νάνων, άστρων μικρότερης μάζας και χαμηλότερης θερμοκρασίας από τα άστρα σαν τον Ηλιο. Οι ερευνητές, αφού μελέτησαν περισσότερους από 100 κόκκινους νάνους, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο 40% των κόκκινων νάνων του Γαλαξία υπάρχει τουλάχιστον μια Σούπερ Γαία.

Μάλιστα υποστηρίζουν ότι στις περισσότερες περιπτώσεις
η Σούπερ Γαία βρίσκεται στη λεγόμενη «φιλόξενη» ή «κατοικήσιμη» ζώνη. Βρίσκεται δηλαδή σε απόσταση από το άστρο της τέτοια που να επιτρέπει την παρουσία νερού σε υγρή μορφή καθώς και θερμοκρασίες και άλλες συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής.

Με απλά λόγια, αν η μελέτη των ερευνητών είναι ακριβής, τότε υπάρχουν περί τους 60 δισεκατομμύρια πλανήτες με μέγεθος και συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης! Βέβαια οι ερευνητές έσπευσαν να επισημάνουν ότι οι κόκκινοι νάνοι έχουν συχνά έντονη δραστηριότητα, όπως εκρήξεις, εκλάμψεις κλπ - φαινόμενα που παράγουν ακτινοβολία Χ η οποία πιθανώς να «λούζει» τις Σούπερ Γαίες και έτσι να εμποδίζεται η ανάπτυξη της ζωής εκεί. H μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astronomy & Astrophysics».

Διαβάστε περισσότερα... »

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Πως θα φαίνεται ο ουρανός, όταν ο γαλαξίας μας θα συγκρούεται;



… με τον γαλαξία της Ανδρομέδας

O σπειροειδής γαλαξίας της Ανδρομέδας – γνωστός και ως Μ31 – είναι ο πιο κοντινός γαλαξίας στον δικό μας, σε απόσταση 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός. Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας κινείται προς εμάς με μια ταχύτητα 400000 χιλιομέτρων την ώρα. Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια οι δυο γαλαξίες θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Μάλιστα το συνονθύλευμα που θα σχηματιστεί μετά την σύγκρουση ονομάστηκεMilkomeda (Milky Way+Andromeda).

Θα χρειαστούν δυο δισεκατομμύρια χρόνια για την συγχώνευση των γαλαξιών και σύμφωνα με τις προσομοιώσεις των επιστημόνων ο νέος γαλαξίας που θα προκύψει θα είναι ελλειπτικός και όχι σπειροειδής.

Παρότι η σύγκρουση των δυο γαλαξιών μακροσκοπικά θα είναι κολοσσιαία, η πιθανότητα σύγκρουσης των άστρων τους είναι ελάχιστη, δεδομένου ότι η απόσταση μεταξύ των άστρων ενός γαλαξία είναι τεράστια. Συνεπώς μάλλον η Γη μας δεν πρόκειται να κινδυνεύσει από την σύγκρουση. Άλλωστε μετά από 4 με 6 δισεκατομμύρια χρόνια μεγάλο κίνδυνο θα αποτελεί ο Ήλιος μας, που θα αρχίσει να μετατρέπεται σε ερυθρό γίγαντα -περιλαμβάνοντας στο εσωτερικό του τις σημερινές τροχιές του Ερμή και της Αφροδίτης, ενώ η θερμοκρασία στην επιφάνεια της Γης θα ξεπεράσει τους 500 βαθμούς κελσίου.

Άραγε πως θα φαίνεται ο έναστρος ουρανός όταν οι δυο γαλαξίες θα συγκρούονται μεταξύ τους;

Στο ερώτημα αυτό
απαντούν οι αστρονόμοι της NASA και ESA που κατασκεύασαν τις παρακάτω εικόνες…


O Γαλαξίας μας και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας έλκονται βαρυτικά και μετά από 4 δισεκατομμύρια χρόνια θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Ο μικρότερος γαλαξίας Μ33 συμπαρασύρεται επίσης στην γιγαντιαία σύγκρουση. (Credit: NASA; ESA; A. Feild and R. van der Marel, STScI).


Ο έναστρος ουρανός σήμερα. Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας φαίνεται σαν μια κουκκίδα



Ο γαλαξίας Ανδρομέδα βρίσκεται πιο κοντά στον γαλαξία μας


Ο έναστρος ουρανός μετά από 3,75 δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.


Μετά από 5 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα ο ουρανός είναι τελείως διαφορετικός


Η σύγκρουση θα διαρκέσει 2 δισεκατομμύρια χρόνια και θα αλλάξει τα πάντα


Από πάνω προς τα κάτω βλέπουμε τον έναστρο ουρανό όπως φαίνεται από τη Γη κατά τη διάρκεια της προσέγγισης και σύγκρουσης του Γαλαξία μας μ’ αυτόν της Ανδρομέδας.

Η πρώτη εικόνα δείχνει τον ουρανό όπως φαίνεται σήμερα και η τελευταία όπως θα φαίνεται μετά από 7 δισεκατομμύρια χρόνια (και αφού θα έχει ολοκληρωθεί η σύγκρουση)

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:


Στο βίντεο που ακολουθεί, 
βλέπουμε τη σύγκρουση των δυο γαλαξιών όπως θα φαινόταν σε έναν εξωτερικό παρατηρητή…








Διαβάστε περισσότερα... »

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Ο πιο ελαφρύς γαλαξίας στο Σύμπαν



Ο Segue 2 (στον κύκλο), ο μικρότερος γνωστός γαλαξίας στο Σύμπαν βρίσκεται σε απόσταση 35 χιλιάδων παρσέκ από τον Ήλιο (114 χιλιάδες έτη φωτός), και είναι δορυφόρος του Γαλαξία μας.

Αστρονόμοι του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, μελέτησαν ένα γαλαξία-νάνο που περιλαμβάνει 1000 μόνο αστέρια, και τη σκοτεινή ύλη που τα κρατά συγκεντρωμένα. Τα ευρήματά τους που δημοσιεύονται στο Astrophysical Journal, περιέχουν ενδείξεις για το πώς δημιουργήθηκαν ο σίδηρος, ο άνθρακας και τα υπόλοιπα βαρύτερα στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη ζωή στη Γη.

Κάνοντας παρατηρήσεις της ατμόσφαιρας των αστεριών του γαλαξία, με το οπτικό τηλεσκόπιο 10 μέτρων του Παρατηρητηρίου Keck στη Χαβάη, διαπίστωσαν πως δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ των μετρήσεων για το περιεχόμενο των αστέρων σε λίθιο-6 και λίθιο-7 και της αντίστοιχης θεωρητικής πρόβλεψης για τη σύνθεση των βαρύτερων στοιχείων στο εσωτερικό των πρώτων άστρων μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Ο συγκεκριμένος γαλαξίας είναι ο Segue 2, ο μικρότερος γνωστός γαλαξίας στο Σύμπαν, που ανακαλύφθηκε το 2009, βρίσκεται σε απόσταση 35 χιλιάδων παρσέκ από τον Ήλιο (114 χιλιάδες έτη φωτός), και είναι δορυφόρος του Γαλαξία μας. Είναι ένας σφαιροειδής γαλαξίας που περιέχει αστέρια που σχηματίστηκαν πριν από παραπάνω από 12 δισεκατομμύρια χρόνια και είναι από τα πιο αρχαία του Σύμπαντος.

«Το να βρούμε ένα γαλαξία τόσο μικρό όσο ο Segue 2, είναι σαΝ να ανακαλύπτουμε ένα ποντίκι ενώ ψάχνουμε για ελέφαντες», λέει χαρακτηριστικά ο κοσμολόγος James Bullock. Οι αστρονόμοι έψαχναν για πολλά χρόνια κάτι αντίστοιχο, καθώς ενώ η ύπαρξή τέτοιων αντικειμένων είχε προβλεφθεί, υπήρχε αδυναμία παρατηρήσεως τους εξαιτίας του λιγοστού φωτός που εκπέμπουν. 

Οι επιστήμονες θεωρούν μάλιστα πως αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, και πως στην πραγματικότητα υπάρχουν χιλιάδες τέτοια ελαφρά αντικείμενα σε τροχιά γύρω από το Γαλαξία μας, που απλά δεν μπορούμε ακόμα να δούμε.

Ο Segue 2 εκπέμπει φως όσο περίπου 900 ήλιοι σαν τον δικό μας. Συγκριτικά, ο Γαλαξίας μας εκπέμπει φως 20 δισεκατομμύρια φορές περισσότερο από αυτό του Ήλιου μας. Πέρα όμως και της λιγοστής του ακτινοβολίας, είναι και πολύ μικρός σε μέγεθος. Μετρήσεις των 25 μεγαλύτερων αστέρων του δείχνουν πως το μέγεθός τους είναι 10 φορές μικρότερο από αυτό που είχε υπολογιστεί από παλαιότερες εκτιμήσεις.

«Πρόκειται σίγουρα για γαλαξία, και όχι για σχηματισμό αστεριών», υποστηρίζει ο αστρονόμος Evan Kirby, και εξηγεί πως η διαφοροποίηση έγκειται στην άλω από σκοτεινή ύλη, η οποία συμπεριφέρεται ως κόλλα, που συγκρατά το γαλαξία. Οι παρατηρήσεις του Segue 2, δίνουν μάλιστα και μια πολύ καλή «απεικόνιση» της δομής της σκοτεινής ύλης γύρω του, επιβεβαιώνοντας τα μέχρι σήμερα θεωρητικά μοντέλα για την κατανομή της.

πηγή
Διαβάστε περισσότερα... »

Εναλλακτική θεωρία βαρύτητας, εξηγεί την κίνηση γαλαξιών



Ο γειτονικός μας γαλαξίας Ανδρομέδα. 

Η εναλλακτική θεωρία βαρύτητας προβλέπει ένα νέο φαινόμενο, όπου στους γαλαξίες που βρίσκονται μακριά από την Ανδρομέδα, τα βαρυτικά πεδία κυριαρχούνται από τα αστέρια των γαλαξιών, ενώ στους κοντινούς γαλαξίες, κυριαρχεί εκείνη στα βαρυτικά τους πεδία.

Μια εναλλακτική θεωρία βαρύτητας, η MOND (Modified Newtonian Dynamics), πέρασε τις πρώτες της εξετάσεις, προβλέποντας επιτυχώς τη διασπορά στις ταχύτητες των άστρων 10 γαλαξιών-νάνων που κινούνται σε τροχιά γύρω από το γειτονικό μας γαλαξία Ανδρομέδα.

Η διασπορά στις σχετικές ταχύτητες των άστρων
εντός ενός γαλαξία-νάνου αποδίδεται από την πλειοψηφία των επιστημόνων στη σκοτεινή ύλη. Γενικότερα, μια πληθώρα από αστρονομικά φαινόμενα που δε συνάδουν με τη καθιερωμένη θεωρία μας για τη βαρύτητα, τη Γενική Σχετικότητα, έχουν οδηγήσει την επιστημονική κοινότητα στο εξής δίλημμα: είτε η Γενική Σχετικότητα σφάλλει, είτε υπάρχουν στο Σύμπαν η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια οι οποίες δύνανται να εξηγήσουν αυτές τις συμπεριφορές.

Οι περισσότεροι επιστήμονες που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα ακολουθούν τη δεύτερη οδό, ψάχνοντας για τη φύση της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, οι οποίοι αναζητούν νέες θεωρίες βαρύτητας που ίσως καταφέρουν να εξηγήσουν τα περίεργα αυτά φαινόμενα δίχως την ανάγκη για ύπαρξη σκοτεινής ύλης ή και σκοτεινής ενέργειας.

Μια ιδέα προς αυτή την κατεύθυνση,
είναι και η MOND. Όπως υποδεικνύει και τα αρχικά του όνοματός της τροποποιεί του δυναμικούς νόμους του Νεύτωνα με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χρειάζεται η παρουσία της σκοτεινής ύλης για να εξηγήσει τις κινήσεις των αστέρων στους γαλαξίες. Η τροποποίηση λαμβάνει χώρα σε πολύ μικρές επιταχύνσεις (ή βαρύτητες), 11 τάξης μεγέθους μικρότερες από αυτή στην επιφάνεια της Γης.

Σε μια δημοσίευση στο περιοδικό 'The Astrophysical Journal',
ο Mordehai Milgrom, ο «πατέρας» της MOND, και η καθηγήτρια αστρονομίας του πανεπιστημίου Case Western Reserve Stacy McGaugh, χρησιμοποιώντας την εναλλακτική θεωρία καταφέρνουν να υπολογίσουν σωστά τη διασπορά στις ταχύτητες σε 17 γαλαξίες-νάνους.

Πρόκειται για σχεδόν σφαιρικούς, και σχετικά θαμπούς γαλαξίες δορυφόρους της Ανδρομέδας. Είναι από τους μικρότερους γαλαξίες που υπάρχουν, περιέχοντας μερικές χιλιάδες μόνο άστρα. Για να εξηγηθεί η κίνηση αυτών των άστρων τους, σύμφωνα με την κατεστημένη θεωρία απαιτούνται τεράστιες ποσότητες σκοτεινής ύλης. Ωστόσο, σύμφωνα με τους υπέρμαχους της MOND, με τη χρήση της νέας θεωρίας, κάθε ανάγκη για σκοτεινή ύλη παραβλέπεται.

Μένει πλεόν να αποδειχθεί, ποιο από τα δύο μοντέλα είναι αληθές: η σκοτεινή ύλη ή η MOND. Η MOND προβλέπει ένα νέο φαινόμενο, όπου στους γαλαξίες που βρίσκονται μακριά από την Ανδρομέδα, τα βαρυτικά πεδία κυριαρχούνται από τα αστέρια των γαλαξιών, ενώ στους γαλαξίες κοντά στην Ανδρομέδα, κυριαρχεί εκείνη στα βαρυτικά τους πεδία. Η σκοτεινή ύλη δεν κάνει τέτοια διάκριση, δίνοντας έτσι μία πολύ καλή ευκαιρία για τους αστρονόμους για να συγκρίνουν τις δύο θεωρίες, με βάση νέες παρατηρήσεις.


Διαβάστε περισσότερα... »