Τα αποϊερωθέντα πάλαι ποτέ καθιερωμένα πρότυπα

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Αν ρωτήσει κανείς σήμερα έναν απλό πολίτη ποια είναι η μεγαλύτερή του ανησυχία, αυτό που τον τρώει και τον βασανίζει, θα μπορέσει άραγε να απαντήσει; Έχει προλάβει να σκεφτεί και να χωνέψει όλη αυτήν την, με κινηματογραφική ταχύτητα, εναλλαγή των δεδομένων της επικαιρότητας;

Χθες μιλούσε με πόνο και απογοήτευση για την απελπιστική οικονομική κατάσταση που βιώνει αυτός και η οικογένειά του. Μιλούσε για την ανεργία, για την οικονομική αποκατάσταση των παιδιών του. Σκεφτόταν τη μετανάστευση, αν δεν του έχουν φύγει ήδη μερικά μέλη της οικογένειάς του στη «δεύτερη μητέρα», στην πολιτισμένη Εσπερία.

Σήμερα, ακούγοντας και βλέποντας όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα που συμβαίνουν στην Ευρώπη, πρόλαβε να ξανασκεφτεί και να αναδιατάξει κάποιες από τις αποφάσεις που μπορεί να πήρε; Κι αν έκανε κάποια προσπάθεια μελέτης του σήμερα και έδωσε κάποιες ερμηνείες και έβαλε τα πράγματα στο κατά δύναμη στη σειρά τους, είναι βέβαιος πως το αύριο θα ξημερώσει με τα ίδια δεδομένα;

Άνω κάτω η σκέψη. Πάει και το οικονομικό. Πέρασε στη δεύτερη, τρίτη θέση, ίσως και παρακάτω. Τι γίνεται τώρα; «Αχ, ας έχουμε μόνο ειρήνη και όλα τα άλλα γίνονται», είναι η πρόχειρη και άμεση απάντηση. Μάλιστα. Πολύ ωραία. Έγινε η δουλειά τους. Αυτών, που όταν θέλουν, όποτε θέλουν, γυρίζουν το σκηνικό στην πλάτη του λαού και πάλι από την αρχή.

Κουνήσου, Ευρωπαίε, από τη θέση σου. Πώς να κουνηθείς, αφού σου τα έχουν όλα προγραμματισμένα οι ενδιαφερόμενοι για σένα και τη δημοκρατία που σου προσφέρουν. Αυτοί εκ του ασφαλούς κι εσύ να σκοτώνεσαι ως αμελητέα, ως μη υπολογίσιμη οντότητα, και κυριολεκτικά ως αναλώσιμο υλικό. Που δεν γνωρίζουν τίποτε μέχρι εκεί που τους βολεύει και επεμβαίνουν πάλι εκεί που τους συμφέρει. Έλπιζε και συνέχιζε να ελπίζεις στους πάντοτε υποσχόμενους και πάντοτε αναβάλλοντες τα υποσχόμενα. Και πάει λέγοντας.

Κι εσύ ευλογημένε Έλληνα, που νομίζεις πως σε έχουν φίλο και πιστεύεις πως θα σε συμπαρασταθούν στη δύσκολη ώρα. Να που τώρα ήρθε η δύσκολη ώρα. Θα φανεί η αλήθεια. Θα αποκαλυφθεί και πάλι το αληθινό τους πρόσωπο. Να δούμε πόσο δαιμονότροπα θα αποποιηθούν των υποχρεώσεών τους απέναντι στους φίλους και συνεταίρους τους. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα σε υποχρεώσουν να συμμετάσχεις στα άνομα και απάνθρωπα σχέδιά τους. Να συμμετάσχεις στη διόρθωση των πραγμάτων, σκοτώνοντας κι εσύ, εγκληματίες, που αυτοί δημιούργησαν, για να γίνεις στη συνέχεια στόχος τους. Στις δύσκολες ώρες φαίνεται ο φίλος. 

«Ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκει. Ει κινδυνεύετε, ω φίλοι, τοις των ανθρώπων τρόποις γιγνώσκετε», μας μάθαιναν στην πρώτη γυμνασίου από τον Ζούκη, όπως θα θυμούνται οι παλιοί.

Είμαστε ένας λαός, που λησμόνησε εν πολλοίς το αίμα του, την αξία του, την αρχοντιά του και έμαθε να ζει με κέντρο της ζωής του το χρήμα, επιδιώκοντας μανιωδώς την ευδαιμονία, επηρεασμένος προφανέστατα από το παραμύθι της απιερωθείσας και «αποθεωθείσας» από αιώνων δυτικής κοινωνίας και κινδυνεύει να μείνει ξεκρέμαστος, χωρίς αντιστάσεις και αντισώματα, ψυχικά και πνευματικά, μπροστά στις δύσκολες μέρες που προβλέπεται να ακολουθήσουν.

Αν δε διδάσκεται το Ελληνόπουλο καθημερινά, αν δεν τροφοδοτείται ψυχοσωματικά με τα αναγκαία, που ζητά η ίδια η ηλικία και φύση η ανθρώπινη, αν δεν βάζει πρότυπα στη ζωή άξια προς μίμηση, αν δεν γυμνάζει το νου και την καρδιά με τα υψηλά, ποια μπορεί να είναι τα στηρίγματα που θα αναζητήσει στις μπόρες της ζωής; Οι αερολογίες και οι γενικολογίες περί ειρήνης, αγάπης, ισότητας και όλων των συναφών εννοιών, οι οποίες διδάσκονται στα σχολεία και διακηρύσσονται από τα μέσα της εποχής; 

Αυτά δεν έχουν νόημα και αποτέλεσμα, αν δεν συγκεκριμενοποιούνται, δεν «σημαδεύουν» και δεν καταδεικνύουν πρόσωπα και γεγονότα, κατά τα οποία έχουν πάρει σάρκα και οστά, έχουν γίνει πράξη, ώστε να ακολουθήσει η μίμηση. Άλλωστε μας το λέει και η Εκκλησία: «Μνήμη αγίου, μίμησις αγίου» και κατ` επέκταση και οιουδήποτε άλλου αξιομίμητου προσώπου. Και τέτοια πρόσωπα, πραγματικούς γίγαντες, έχει να παρουσιάσει αμέτρητα η ιστορία μας και η παράδοσή μας.

Θυμάμαι, στο ξεκίνημα μιας σχολικής χρονιάς, που μαζί με έναν συνάδελφο αναλάβαμε να στολίσουμε με κάδρα τους φρεσκοβαμμένους διαδρόμους του σχολείου. Δουλεύαμε με κέφι και διάθεση. 

Αυτός ανεβασμένος στη σκάλα κι εγώ από κάτω βοηθός. Κάποια στιγμή, δεν κατάλαβα κι εγώ πώς το πρόσεξα, σταματάω τα αστεία και λέω στο συνάδελφο: «Βρε Γιώργο, τι είναι αυτές οι εικόνες που κρεμάμε; Κοντεύουμε να τελειώσουμε και ούτε μια από αυτές δεν εικονίζει κάποιο πρόσωπο. Κάποιον μεγάλο επιστήμονα, κάποιον άγιο, κάποιον ήρωα, κάποιον ευεργέτη, κάποιον τελικά, που θα τον δουν τα παιδιά και θα μας ρωτήσουν ποιος είναι και τι έκανε. Όλο δέντρα, πουλιά, σύννεφα και αφηρημένες τέχνες». 

Σταμάτησε. Γύρισε, με κοίταξε έκπληκτος και μου απάντησε με ύφος, που έδειχνε την απογοήτευσή του: «Έχεις δίκαιο. Δεν θα το είχα προσέξει, αν δεν το έλεγες, αλλά δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία της προωθούμενης στην Παιδεία νέας τάξης πραγμάτων. Κρίμα!».

Δεν είναι έτσι; Για παράδειγμα, τι σημαίνει αγάπη; Ποια μορφή μπορεί να έχει και πού και πώς να εκφράζεται; Ποιο πρόσωπο, ποιος άνθρωπος την εφάρμοσε και σε ποια περίπτωση, για να την δούμε στην πράξη; Διότι αγάπη έχουν και οι κακοποιοί, όσο τουλάχιστον διαρκεί η τέλεση του εγκλήματος. «Ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν΄ επεί και λησταί συμφωνούσιν», μας λέει ο άγιος Χρυσόστομος.

Και για να μην αναφερόμαστε συνεχώς στους αγίους, οι οποίοι είναι τα όντως πρότυπα, έχουμε μπροστά μας καθημερινά απλούς ανθρώπους, που μπορούν να γίνουν πρότυπα στα παιδιά και στους μεγάλους ακόμη. Αλλά δε μας αφήνει ο εγωισμός και η υπερηφάνειά μας. Εμείς τα ξέρουμε όλα και θα προχωρήσουμε στη ζωή «ελεύθερα».

Πώς θα καλλιεργηθεί ήθος, φρόνημα, τρόπος ζωής, φιλοπατρία, σεβασμός στα ιερά, αν δεν υπάρχουν πρότυπα; Κάποτε, για παράδειγμα πάλι, η ιδιότητα του δασκάλου, με τη γενική έννοια του οδηγού στα πράγματα της ζωής, ήταν βασική προϋπόθεση για σωστή πορεία στη ζωή του ανθρώπου. Λέγαμε και λέμε όλοι μας: «Είχαμε κάποτε στο σχολείο έναν δάσκαλο» ή «είχαμε έναν καθηγητή». Είναι μια αυθόρμητη, ειλικρινής ομολογία πάνω σ` αυτό που προαναφέραμε.

Τα πρότυπα τα αναγνωρίζει η κοινωνία ανάλογα με την ιεράρχηση των αξιών της. Οι αξίες τις οποίες υπηρετούν τα πρόσωπα τους αναδεικνύουν και τους καθιερώνουν. Γίνονται φάροι, οδοδείκτες και μας κάνουν πιο εύκολη και σίγουρη την πορεία προς την αρετή, προς το «καλό». Οι ψυχές εμπνέονται από τα πρότυπα, δημιουργούν φρόνημα και καλλιεργούν ετοιμότητα.

Οι αξίες ανατράπηκαν. Ανακατατάχθηκαν. Δύσκολο το ξεμπέρδεμα. Οι σημερινές δοκιμασίες και οι δυσκολίες, αλλά και της ζωής του καθενός, είναι ευκαιρία για «επιστροφή». Και «επιστροφή» στη γλώσσα της ευλογημένης παραδόσεώς μας σημαίνει μετάνοια.

Καλή μετάνοια σε όλους μας. Αυτό θέλει ο Θεός από μας, τώρα με την έναρξη της σαρακοστής των Χριστουγέννων και- μη φοβόμαστε- θα συνεχίσει να κρατά στην αγκαλιά του την Ελλάδα, ασφαλισμένη από όλους τους ορατούς και αόρατους κινδύνους. 

Είναι ομολογημένη μαρτυρία αγίων ανθρώπων και έτσι θα γίνει.

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 18-11-2015

πηγή-aktines

Διαβάστε περισσότερα... »

Άλντους Χάξλεϊ: Η τέχνη της διαμόρφωσης τυποποιημένων ανθρώπινων μαζών... κανείς δεν μπορεί να σε κυβερνήσει ή να σε τυραννήσει, εάν δεν το επιτρέψεις!

Παθαίνουμε ό,τι επιτρέπουμε...

Ο Άλντους Χάξλεϊ, συγγραφέας του «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», προειδοποιούσε την ανθρωπότητα ήδη από το 1962: 

«Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. 

Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.»

...στην εποχή της αφάνταστης βαρβαρότητας, οι υπηρέτες των βαρβάρων μου ζητάνε να φερθώ με "πολιτισμό" και "ευγένεια"...

πηγή-xibalbaawe (απόσπασμα)

πηγή2-thesecretrealtruth

Διαβάστε περισσότερα... »

Υποχρέωση....

Έχουμε ιερή “υποχρέωση” σε μια ζωή με τόσα βάσανα και πόνο, να χαμογελάμε. Κι αν όλα είναι χάλια να λέμε είναι τέλεια.

Ή όπως έλεγε ο Ρίτσος, «Να λες: ουρανός και ας μην είναι». 

Μονάχα έτσι θα κουράσουμε τον θάνατο που μας κυνηγάει και προσπαθεί να κρύψει τον ουρανό πριν μας θάψει στο χώμα…

π. λίβυος

πηγή-plibyos

Διαβάστε περισσότερα... »

Μάτσου Πίτσου: Η διαδρομή προς την αρχαία πόλη, σε ένα εκπληκτικό βίντεο 4Κ

Το Μάτσου Πίτσου ή πιο απλά «αρχαίο βουνό» είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του κόσμου.

Ο βιντεογράφος Devin Supertramp είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει στο Περού, να περάσει από την αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου και πολλές άλλες περιοχές της Νότιας Αμερικής.

Φυσικά πριν το ταξίδι φρόντισε να έχει πάρει μαζί και την κάμερα του ώστε να βιντεοσκοπήσει όλη την διαδρομή προς την αρχαία πόλη Μάτσου Πίτσου.

Ο Devin επεξεργάστηκε τις εικόνες δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό βίντεο δίνοντας του τον τίτλο «Road To Machu Picchu».

Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε ένα 4λεπτο ταξίδι στο Μάτσου Πίτσου:

πηγή-oneirikataxidia

Διαβάστε περισσότερα... »

Μοναξιά: Δεν είστε (οι) μόνος (οι)!

Αν ρωτούσαμε έναν ψυχολόγο ποιο είναι το συχνότερο «παράπονο» όσων προστρέχουν σε αυτούς, χωρίς αμφιβολία η μοναξιά θα συγκαταλεγόταν στις κορυφαίες απαντήσεις.

Τι είναι, όμως, η μοναξιά; Φταίμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτό το αίσθημα; Σε ποιον μπορούμε να απευθυνθούμε; Το τελικό είναι το εξής: Μην ανησυχείτε: Δεν είστε οι μόνοι που νιώθετε μόνοι. 

Ορίζοντας την μοναξιά… 

Είναι αίσθημα –που ίσως το προκαλούμε οι ίδιοι- ; Είναι πάθηση; Αποτελεί σύμπτωμα της κατάθλιψης; Το σίγουρο είναι ότι απασχολεί πολλούς . Σχετική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Clinical Nursery υποστηρίζει πως ένα στα τρία άτομα νιώθουν μοναξιά. Σε ελληνικά δεδομένα, αν ισχύουν τα παραπάνω ευρήματα, αυτή την στιγμή έχουμε 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους που νιώθουν μόνοι. 

Υπάρχουν όμως αντικειμενικά κριτήρια για να ορίσουμε την μοναξιά; Ασφαλώς πρόκειται για μια πανανθρώπινη εμπειρία, που έχει πολλές έννοιες και μορφές. 

Ο άνθρωπος είναι από την φύση του κοινωνικό ον και κατά συνέπεια θεωρείται υγιές και φυσιολογικό να αποζητά την επαφή και την σύνδεση με τους γύρω του. Εξίσου σημαντικό θεωρείται για έναν άνθρωπο να μπορεί να απολαμβάνει την παρέα του εαυτού του και να νιώθει καλά και όταν είναι μόνος του», επισημαίνει, υπογραμμίζοντας τον διαχωρισμό μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας. 

Η μοναξιά διαφοροποιείται από την παροδική αίσθηση απομόνωσης που όλοι οι άνθρωποι βιώνουν κατά διαστήματα, όταν είναι μόνιμη και συνοδεύεται από άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως το κενό, η παραίτηση, η θλίψη και η απελπισία. 

Στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι μας σε καθημερινές αλλά και σημαντικές στιγμές της ζωής μας, αλλά και στο τέλος της κάθε μέρας, καθώς, κανείς δεν μπορεί να νιώσει και να καταλάβει ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε και νιώθουμε, όπως μας λέει η ειδικός. 

Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μοναξιά ενώ είναι περιτριγυρισμένοι από ένα πλήθος και άλλοι που, ενώ είναι μόνοι τους, νιώθουν πλήρεις.

Ποια είναι, λοιπόν, η πηγή του αισθήματος της μοναξιάς; 

Συνήθως, αυτοί που θέλουν κοινωνική επαφή και ανθρώπινη εγγύτητα, αλλά δεν μπορούν να την έχουν, είναι άτομα εσωστρεφή με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Στα άτομα που πάσχουν από μοναξιά, οι προηγούμενες εμπειρίες τους (απόρριψη, έλλειψη αγάπης κτλ), καθώς και η ιδιοσυγκρασία τους (αρνητικές σκέψεις, φοβίες, απαισιοδοξία κτλ) τα καθιστά αόρατα στο κοινωνικό σύνολο και τα περιθωριοποιεί. 

Μόνος στο –διαδικτυακό- πλήθος

Πολλοί θα σκεφτούν: Στην εποχή που ο καθένας μπορεί να έχει εκατοντάδες φίλους στο Facebook, να συνομιλεί με διαδικτυακούς φίλους και να επικοινωνεί με όλο τον κόσμο, πώς μπορούμε να μιλάμε για μοναξιά; 

Μήπως, όμως, όλες αυτές οι «κοινωνικές επαφές» είναι στην ουσία εικονικές και επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν; Έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας υποδεικνύει πως οι νέοι ηλικίας 18-24, οι οποίοι χρησιμοποιούν καθημερινά τα social networks, βιώνουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών.

Συγκεκριμένα, το 60% των νέων παραδέχθηκε πως νιώθει συχνά μοναξιά, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό της μεγαλύτερης ηλικιακής ομάδας, δεν ξεπερνούσε το 35%. 

Είναι η γενιά του Facebook καταδικασμένη σε μοναξιά; Οι ειδικοί λένε πως το internet και τα διαδικτυακά social networks είναι θετικά από την άποψη ότι προσφέρουν μεγαλύτερες δυνατότητες επικοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι εξασφαλίζουν ουσιαστικές γνωριμίες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. 

Έχω κατάθλιψη; 

Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην κατάθλιψη, σε καταχρήσεις, όπως αλκοολισμός, υπερφαγία κ.α. και σε ψυχοσωματικά προβλήματα, προειδοποιούν οι ψυχολόγοι και επιβεβαιώνουν την σύνδεση των δύο καταστάσεων. Δεν είναι, όμως, μόνο η κατάθλιψη που πρέπει να μας φοβίζει. 

Η έλλειψη κοινωνικών σχέσεων, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο, όχι μόνο προκαλεί δυστυχία, αλλά μπορεί να έχει επιπτώσεις στην γενικότερη υγεία μας. Συγκαταλέγεται, μάλιστα, μαζί με το τσιγάρο και την παχυσαρκία, στις κύριες αιτίες αύξησης της πίεσης και του άγχους, εξασθενώντας το ανοσοποιητικό σύστημα και προκαλώντας από αϋπνία μέχρι Αλτσχάιμερ. 

Ο Νικόλας Χρηστάκης, συγγραφέας του πολυσυζητημένου βιβλίου «Συνδεδεμένοι», υποστηρίζει πως η μοναξιά είναι… μεταδοτική. 

Το ίδιο, όμως και η ευτυχία, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. 

Γι’ αυτό, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και σε παλιότερο δημοσίευμα, «η μοναξιά είναι ωραιότερη όταν μοιράζεται». 

Ένα νόμισμα με… πολλές όψεις 

Το ζήτημα, όμως, είναι πιο περίπλοκο από μια απλή απάντηση στο ερώτημα «τι είναι η μοναξιά». Όπως λένε οι ψυχολόγοι, υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα. Για παράδειγμα, αλλιώς αντιμετωπίζουμε την μοναξιά που νιώθουν οι ηλικιωμένοι, αυτή των εφήβων κ.ο.κ. 

Τι είναι η μοναξιά; 

Ο τρόπος που την βιώνει ο καθένας μας είναι διαφορετικός; Βιώνουμε την μοναξιά σαν ένα θλιβερό συναίσθημα ακόμα και όταν είμαστε μαζί με την οικογένεια μας, με παρέα ή με το σύντροφό μας; Είναι πραγματική η μοναξιά που νιώθουμε; Δηλαδή είμαστε στην κυριολεξία μακριά από ανθρώπους που μας αγαπούν ή έτσι αισθανόμαστε; 

Οι λόγοι που μπορεί να νιώσει ο καθένας μας μοναξιά διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί είμαστε μοναδικοί, ο καθένας με διαφορετικές εμπειρίες και τρόπο σκέψης. 

Από την παιδική μας ηλικία μπορεί να βιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς, για παράδειγμα όταν απουσιάζουν οι γονείς από το σπίτι ή όταν είναι ελλιπής η επικοινωνία. Κάποιοι στην εφηβεία μπορεί να νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν οι γονείς μας ή ότι δεν έχουμε ιδιαίτερη κοινωνική ζωή λόγω εσωστρέφειας του χαρακτήρα ή λόγω επιβαρυμένου προγράμματος. 

Είναι σύνηθες, επίσης, στην γαμήλια ζωή να βιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς για κάποια περίοδο. Όταν υπάρχουν διάφορα προβλήματα, οι απαιτήσεις αυξάνονται και οι ρυθμοί της ζωής μας είναι έντονοι, έχουν σαν αποτέλεσμα να μας απομακρύνουν για λίγο από τους δικούς μας ανθρώπους και το σύντροφο μας. 

Στην τρίτη ηλικία η κοινωνική μας ζωή μειώνεται, καθώς αλλάζουν και οι συνθήκες διαβίωσης. Πλέον δεν δουλεύουμε, τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει από το σπίτι, και οι ίδιοι μπορεί να έχουμε προβλήματα υγείας, τα οποία καθιστούν τις μετακινήσεις μας πιο δύσκολες. Έτσι, βιώνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την μοναξιά. Γι’ αυτούς τους λόγους ένα τηλεφώνημα, μια επίστεψη, ένα μήνυμα ότι νοιαζόμαστε για αυτούς έχει πολύ μεγάλη σημασία. 

Πολεμώντας την μοναξιά 

Το αντίδοτο της μοναξιάς είναι η καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης, η επεξεργασία και η κατάργηση των αρνητικών σκέψεων και των τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος. Κυρίως, όμως, είναι η δράση, εξηγούν οι ειδικοί. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να πιστεύει ότι αξίζει να αγαπηθεί, να ενδιαφέρεται για τους γύρω του έμπρακτα, και να αναζητά διαρκώς τρόπους για να αποκτά καινούρια ενδιαφέροντα και επαφές», καταλήγουν. 

Πολλοί από εμάς νιώθουμε μόνοι και δεν ξέρουμε πού να απευθυνθούμε. Ίσως και να θεωρούμε πως το να ζητήσουμε βοήθεια θα είναι σαν να παραδεχόμαστε ένα είδος «κατάντιας» στην ζωή μας. Μεγάλο λάθος. 

Το αποδεικνύουν ομάδες όπως το «Επικοινωνία Club», ένα δίκτυο υπηρεσιών ανθρωπίνων σχέσεων που εδώ και εννέα χρόνια ενώνει τις μοναξιές χιλιάδων νέων στην Ελλάδα με εκδηλώσεις, σεμινάρια ή έστω απλή καθημερινή επικοινωνία. 

Τα άτομα τρίτης ηλικίας που αντιμετωπίζουν προβλήματα, επίσης, απευθύνονται στην Γραμμή Ζωής (80111 11100) για να μιλήσουν για όσα τους απασχολούν. 

Αν νιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς καλό είναι να εντοπίσουμε την αιτία, επισημαίνεται από τους ψυχολόγους. Θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους βασισμένους στις δικές μας μοναδικές ανάγκες για να αντιστρέψουμε κάθε αρνητικό συναίσθημα σε θετικό. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστείτε την βοήθεια ενός ειδικού ψυχολόγου για να σας βοηθήσει να εντοπίσετε το πρόβλημα και να βρείτε τη λύση. 

Τέλος υπάρχει και μια πιο αισιόδοξη πρόταση, που μας θυμίζει πόσο αγνοούμε τα απλά πράγματα αυτής της ζωής: «Να θυμάστε ότι η ζωή είναι δίκη μας και είναι στην φύση μας να την μοιραζόμαστε». 

Βασισμένο σε μία δημοσίευση 

από τον Γιώργο Κόκουβα στο

www.in2life.grvia

πηγή-pointfromview

Διαβάστε περισσότερα... »

Η χαμένη αρχιτεκτονική κληρονομιά της Αθήνας

Ο κατεδαφισμένος πολιτισμός της Αθήνας

Κώστας Φαρμάκης

Νοέμβριος 15 2015

Υπέροχα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας που έχασε τον χαρακτήρα της στο όνομα της ανάπτυξης και μιας στρεβλής αντίληψης περί εκμοντερνισμού.

Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας.

Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη.

Ξενοδοχείο Ακταίον

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καραθανασόπουλου (μαθητή του Τσίλερ) στα πρότυπα των παραλιακών palace ξενοδοχείων που ανθούσαν στις ευρωπαϊκές λουτροπόλεις. 

Εγκαινιάστηκε το 1903 και για δεκαετίες ήταν το κέντρο της αναψυχής για την ελίτ της Αθήνας, αλλά και των υψηλών επισκεπτών - εστεμμένων, επιχειρηματιών, ζάπλουτων της εποχής- από όλη την Ευρώπη. Είχε 160 δωμάτια, μεγάλες αίθουσες δεξιώσεων, κήπους και παραλία. Η παρακμή του ξεκίνησε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου έπαθε εκτεταμένες ζημιές από βομβαρδισμούς. Μετά τον πόλεμο η κατεστραμμένη και πάμφτωχη Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο οικοδόμημα και έτσι το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε, για να κατεδαφιστεί τελικά επί Αριστείδη Σκυλίτση, του αλήστου μνήμης διορισμένου από τη χούντα δημάρχου Πειραιά.

Μέγαρο Νεγρεπόντη

(25η Μαρτίου 1955) Προηγείται η σημαία με τους μαθητές του Α΄Προτύπου Γυμνασίου Αρρένων Πλάκας

Η μεγαλύτερη απώλεια στην Πλατεία Συντάγματος είναι το μέγαρο αυτό που χτίστηκε το 1880 και κατεδαφίστηκε το 1956. Ανήκε στην εποχή που η λεωφόρος Αμαλίας ήταν η επίσημη «βόλτα» των Αθηναίων που περπατούσαν έχοντας στη μία πλευρά τον Βασιλικό Κήπο και στην άλλη πολυτελείς κατοικίες. Εδώ κατοικούσαν προτού χτιστεί το ανάκτορο Διαδόχου (το 1897) ο μετέπειτα Κωνσταντίνος Α' και η σύζυγός του Σοφία. Στη συνέχεια, και μέχρι το 1940, στέγασε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Στη θέση του χτίστηκε πολυκατοικία το 1959.

Βίλα Μαργαρίτα

Φωτογραφία του 1950

Σήμερα

Χτίστηκε στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και ανήκε σε Αρμένιο έμπορο. Βρισκόταν στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Μεσογείων. Απολύτως ασυνήθιστη εικόνα για την Αθήνα, θύμιζε κάστρο, είχε πύργους και πολεμίστρες, και ήταν -φυσικά- χτισμένο από πέτρα. Πέρασε στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία Ευστάθιου Λάμψα (ιδρυτή του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία) και στη συνέχεια στις κόρες του. 

Κατά τη δεκαετία του '60 μεγάλο μέρος των κήπων του απαλλοτριώνεται για τη διαπλάτυνση των λεωφόρων. Οι κληρονόμοι πωλούν τον πύργο το 1970 και οι νέοι ιδιοκτήτες (η Κτηματική Τράπεζα) αποφασίζουν αμέσως την κατεδάφισή του. Άλλωστε, όπως ήταν η άποψη της κυβέρνησης της χούντας, το κτίσμα δεν είχε τίποτα από ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση και δεν υπήρχε λόγος να διατηρηθεί. Στη θέση του στέκει σήμερα το 9όροφο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας.

Δημοτικό Θέατρο Αθηνών

Στο σημείο που σήμερα υπάρχει η πλατεία Κοτζιά, η ανοιχτή ανασκαφή και το υπόγειο πάρκινγκ, βρισκόταν το Δημοτικό Θέατρο. Σε σχέδια του Τσίλερ και χρηματοδότηση από τον Ανδρέα Συγγρό (λέγεται ότι ο τραπεζίτης θυσίασε πολλούς εσωτερικούς χώρους, μίκρυνε τη σκηνή και σχεδόν εξαφάνισε τα καμαρίνια των ηθοποιών προκειμένου να δημιουργηθούν καταστήματα και γραφεία που τα εκμεταλλευόταν ο ίδιος), εγκαινιάστηκε το 1888 και η τύχη του ήταν από την αρχή… στραβή. 

Εκτός από τις παρεμβάσεις του Συγγρού, το θέατρο υπέφερε εξαρχής από έλλειψη χρημάτων - που καθυστέρησαν σημαντικά την ανέγερσή του-, η λιτή του διακόσμηση του στερούσε κάθε μεγαλοπρέπεια με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει ποτέ την αίγλη που του άξιζε, ενώ στην επίσημη πρεμιέρα του 1888 ο βασιλιάς Γεώργιος κοιμήθηκε και ενοχλούσε με το ροχαλητό τους θεατές. 

Το 1901 εγκαινιάζεται το Βασιλικό (σήμερα Εθνικό) Θέατρο και το Δημοτικό αποκτά και επισήμως δεύτερο ρόλο. Το 1922 φιλοξένησε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία οι οποίοι, μέσα στην ταλαιπωρία τους και λόγω του σκληρού χειμώνα, άναβαν φωτιές στο εσωτερικό προκαλώντας μεγάλες ζημιές.

Για να συμπληρωθεί η κακοτυχία, η θέα ενοχλούσε τον τότε δήμαρχο Κωνσταντίνο Κοτζιά (το γραφείο του έβλεπε στο πίσω μέρος του θεάτρου), αλλά και τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννη Δροσόπουλο που είχε το γραφείο του ακριβώς απέναντι, στην οδό Αιόλου. Έτσι, το 1940 το θέατρο κατεδαφίστηκε και, κατά παράξενα ειρωνικό τρόπο, η πλατεία πήρε το όνομα του ανθρώπου που το εξαφάνισε.

Μέγαρο Πεσμαζόγλου

Φωτογραφία του 1955

Σημερινή

Βρισκόταν στη γωνία της Βασιλίσσης Σοφίας με την Ηρώδου Αττικού και χτίστηκε το 1900 σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ από τον επιχειρηματία Ι. Πεσμαζόγλου. Σκοπός ήταν η ενοικίαση πολυτελών διαμερισμάτων σε ξένους. Από τα πρώτα τέτοια κτίρια μεγάλης κλίμακας στην πόλη και με χαρακτηριστικό τον πυργοειδή τρούλο στη γωνία του, «τεμαχίστηκε» κατά τη δεκαετία του 1960 και στο γωνιακό του τμήμα, που κατεδαφίστηκε, χτίστηκε κτίριο γραφείων. Το άλλο τμήμα, που κατά την κατοχή στέγασε τη γερμανική πρεσβεία (φωτ.) διατηρείται μέχρι σήμερα.

Βίλα Θων

(Πριν και μετά την ανατίναξη τον Δεκέμβριο του 1944)

Ο Νικόλαος Θων γεννήθηκε στην Αθήνα το 1850 και ήταν γιος του Βαυαρού λογιστή Καρλ Θων, μέλος της ακολουθίας του βασιλιά Όθωνα, και ο ίδιος ανώτερος αυλικός του βασιλιά Γεωργίου του Α'. 

Η έπαυλή του - σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ - βρισκόταν στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, και σε όλο το τετράγωνο με τις οδούς Αιτωλίας και Θεοφάνους, και ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1880. Ήταν ένα θαυμάσιο κτίσμα τόσο στο σχεδιασμό του όσο και στο διάκοσμό του (γλυπτά, τζάμια με βιτρό, υπέροχος κήπος). Το 1921 το κτήμα πουλήθηκε και στη συνέχεια λειτούργησε κατά καιρούς ως κλινική, σχολείο, μπυραρία, στρατώνας, φυλακή, αλλά και κατοικία. 

Το 1944 η έπαυλη ανατινάχθηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Μεταπολεμικά χτίστηκε στην πρόσοψη του κτήματος ένα ακαλαίσθητο συγκρότημα καταστημάτων και σήμερα στη θέση τους βρίσκεται κτίριο γραφείων. Από ολόκληρο το παλαιό κτήμα σώζεται σήμερα μόνο ο μοναδικός κυκλικός ναός στην Ελλάδα, ο Άγιος Νικόλαος.

Οικία Σαριπόλου

Από τα ελάχιστα δείγματα νεογοτθικού ρυθμού στην Αθήνα, η οικία Σαριπόλου βρισκόταν στη βορειοδυτική γωνία Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Ανήκε στον νομικό Ιωάννη Σαρίπολο και χτίστηκε περίπου το 1870. 

Πέρασε στις κόρες του και το 1908 έφυγε από την ιδιοκτησία της οικογένειας. Άντεξε σχεδόν 90 χρόνια προτού κατεδαφιστεί το 1956 για να δώσει τη θέση του σε ένα ακόμα απρόσωπο και κακοσυντηρημένο κτίριο γραφείων, από αυτά που γέμισαν την Πατησίων μετά το 1960. H Αθηνά Σαρίπολου-Λίβα, μία από τις κόρες του Ιωάννη, απαθανάτισε σε υδατογραφίες το εσωτερικό και το εξωτερικό του πατρικού της σπιτιού.

Οικία Τσοποτού

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα και ξεχωριστά σπίτια βρισκόταν στη γωνία Πειραιώς και Μενάνδρου. Ο άγνωστος αρχιτέκτονας είχε αντιγράψει το Μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα. Το οίκημα άντεξε ακριβώς 100 χρόνια, από το 1870 μέχρι το 1970 που κατεδαφίστηκε. Στη θέση του, άλλο ένα απρόσωπο πολυόροφο κτίριο.

Ιδού, όμως, δύο κτίρια που χαιρόμαστε αφάνταστα που διατηρήθηκαν

Πείτε το τύχη, πείτε το αρχιτεκτονική αξία, δύο θαυμάσια μέγαρα επιβίωσαν μέχρι τις μέρες μας και μπορεί ο καθένας να τα επισκεφθεί.

Νομισματικό Μουσείο / Ιλίου Μέλαθρον

Το υπέροχο αυτό οικοδόμημα (αναγεννησιακού ρυθμού με στοιχεία νεοελληνικού νεοκλασικισμού) σχεδιάστηκε από τον Τσίλερ ως κατοικία του διάσημου Ερίκου Σλίμαν, του ερευνητή και ερασιτέχνη αρχαιολόγου που ανακάλυψε τον θησαυρό της αρχαίας Τροίας. 

Το μέγαρο ολοκληρώθηκε το 1881 και στη διακόσμησή του ενσωματώνει στοιχεία -μωσαϊκά, ζωγραφικές συνθέσεις, αγάλματα κ.λπ.- από αρχαιολογικά θέματα, τρωικά και μυκηναϊκά ευρήματα, πομπηιανές τοιχογραφίες κ.ά. Θεωρείται από τα τελειότερα δημιουργήματα του Τσίλερ. Από το 1926 ανήκει στο ελληνικό δημόσιο που στέγασε εκεί το Συμβούλιο της Επικρατείας και τον Άρειο Πάγο μέχρι το 1981. Μετά από πολύχρονη αποκατάσταση των εκτεταμένων φθορών εγκαταστάθηκε εκεί το 1998 το Νομισματικό Μουσείο.

Βίλα Ιλίσια

Η Sophie de Marbois-Lebrun, η γνωστή μας Δούκισσα της Πλακεντίας, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1837 και παρήγγειλε στον αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη την οικοδόμηση έξι κτιρίων. 

Ανάμεσά τους το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη και η Villa Ilissia, το χειμερινό της ανάκτορο, στη σημερινή λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας που την εποχή εκείνη ήταν από τα ομορφότερα βουλεβάρτα της πόλης με ιδιωτικές επαύλεις και δημόσια κτίρια. Κτίσμα λιτό και επιβλητικό, ολοκληρώθηκε το 1848 και πέρασε στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου μετά τον θάνατο της Δούκισσας το 1854. Στέγασε τη Σχολή Ευελπίδων και άλλες στρατιωτικές αρχές. Από το 1930 στεγάζει το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Πηγές φωτογραφιών: Ιστ. Φωτ. Αρχ. ΒΧΜ, Αρχείο Σωτηρίου, Νεοελληνική Ιστορική Συλλογή Κωνσταντίνου Τρίπου – Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη, www.elia.org.gr

Google Street View, Αρχείο ΕΡΤ

πηγή-peritexnisologos

Διαβάστε περισσότερα... »

Αντιμετωπίζοντας τα συναισθήματα, ως ενέργεια

Αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα ως ενέργεια απλά και μόνο για να τα παρακολουθούμε και να παρατηρούμε τι συμβαίνει, χωρίς να υπάρχει μια προαίρεση ή σκοπός στο νου για να τα αλλάξουμε ή να απαλλαγούμε από αυτά. Βλέπουμε τα συναισθήματα ως ενέργεια, έτσι απλά και χωρίς καμία προαίρεση.  

Για τον αναζητητή του εαυτού, τον θεραπευτή, τον πνευματικό επίδοξο δάσκαλο ή για οποιονδήποτε αναζητά τη συνειδητότητα, είναι επιτακτικό να κατανοηθεί ο λόγος που τα συναισθήματα, τα γεγονότα και οι καταστάσεις βιώνονται ως έχουν. Ο θυμός χωρίς κάποια ετικέτα (χαρακτηρισμό) είναι ενέργεια διαφορετικής μορφής από τη θλίψη. Η θλίψη είναι ενέργεια διαφορετικής μορφής από το μίσος. 

Όταν όλα αυτά βιωθούν χωρίς ετικέτες (χαρακτηρισμούς), η επίκριση (δεν πρέπει να νιώθω θυμό), η αξιολόγηση (ο θυμός είναι κάτι κακό) και η σημασία (τι σημαίνει για μένα ο θυμός, ή τι θα λένε για μένα οι άλλοι όταν είμαι θυμωμένος;) αφαιρούνται και μένει μόνο η ενέργεια. Η ενέργεια χωρίς κάποια μορφή χαρακτηρισμού είναι πολύ δύσκολο να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα. 

Καθώς παρακολουθείτε ένα συναίσθημα μέσα σας, αρχίστε να το νιώθετε σαν ενέργεια. Δείτε το συναίσθημα σαν ενέργεια που κινείται μέσα στο σύστημά σας. Αν το συγκεκριμένο συναίσθημα έχει δυσάρεστους συσχετισμούς, η ενέργεια έχει την τάση να γίνεται ισχυρότερη επειδή ήταν περισσότερο απωθημένη. Σταδιακά, η ενέργεια αρχίζει να κινείται από μόνη της. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε ή δέκα λεπτά, πέντε μέρες ή πέντε δευτερόλεπτα. Δεν υπάρχει βιασύνη, ούτε προαίρεση (σκοπός), μόνο αποχαρακτηρισμός και παρακολούθηση των συναισθημάτων ως ενέργεια. 

Καλείστε να εστιάσετε στο συναίσθημα, ως ενέργεια, είτε είναι ευχάριστο είτε δυσάρεστο. Η υποκείμενη υπόθεση που χρησιμοποιούμε είναι η άποψη πως καθετί είναι ενέργεια. Τα συναισθήματά σας είναι ενέργεια, η καρέκλα είναι ενέργεια, καθετί είναι ενέργεια με διαφορετικές μορφές και σχήματα. 

Πριν από μερικά χρόνια έλαβα ένα πολύ συνταρακτικό και ανησυχητικό τηλεφώνημα. Ποτέ πριν δεν είχα κρίση άγχους, αν και, ως ψυχοθεραπευτής, είχα βοηθήσει ανθρώπους με τέτοιο πρόβλημα πολλές φορές. Μετά το τηλεφώνημα το σώμα μου πάγωσε, ένιωθα την καρδιά μου να συνθλίβεται και έτρεμα από φόβο. 

Πραγματικά δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Προσπάθησα να το καταπολεμήσω, να αντισταθώ. Ήταν τρομερό. Αργότερα, έλεγα στον εαυτό μου "δεν βλέπω την ώρα να με ξαναπιάσει κρίση άγχους". Γιατί; Επειδή υπήρχε τόση ενέργεια που παρέμεινε ανεκμετάλλευτη την πρώτη φορά. 

Μετά από δύο εβδομάδες πάλι τα ίδια: η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, το στόμα μου ήταν ξερό και το σώμα μου παγωμένο από τον τρόμο. Ωστόσο, αυτή τη φορά, διατηρώντας μια "παρατηρητική παρουσία", συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Ξάπλωσα στο πάτωμα και εστίασα την προσοχή μου στο σώμα μου, στο φόβο και στα αισθήματα ως ενέργεια. Είχα διάθεση του τύπου "πάρε με όπου θες". 

Μετά από λίγη ώρα, ένιωσα την καρδιά μου να ανοίγει. Ένιωθα δεκτικός, συνδεδεμένος με τον εαυτό μου και τελικά βίωσα μια όμορφη κατάσταση. Αυτή ακριβώς είναι η δυναμική αυτής της πρακτικής. 

*Από το βιβλίο "Κβαντική Συνειδητότητα", του Stephen Wolinski, εκδ. Έσοπτρον. 

**Ο Stephen Wolinsky, Ph.D, είναι κλινικός ψυχολόγος. Το 1985, μετά από πολλά χρόνια προσωπικής αναζήτησης γύρω από το ερώτημα "τι είμαι", και αφού είχε ζήσει στην Ινδία για περίπου 6 χρόνια, εφηύρε την Κβαντική Ψυχολογία, έναν σύγχρονο κλάδο της Ψυχολογίας που συνδυάζει ψυχολογία, κβαντική φυσική και πνευματικές διδασκαλίες. Είναι μαθητής του Ινδού γκουρού Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ, από τον οποίο και διδάχθηκε την "εξερεύνηση του Εαυτού" (Self enquiry). 

πηγή: aytepignosi.com

Διαβάστε περισσότερα... »