2η Κυριακή του Μάη σήμερα
και η Γιορτή της Μάνας λένε πως είναι
Δεν θα ψάξω γιατί και πώς καθιερώθηκε, λένε όμως, ότι εχει και αρχαιοελληνικές ρίζες…
Πάντως η Μέρα αυτή δίνει την ευκαιρία στην σκέψη να ταξιδέψει σε πρόσωπα πολύ αγαπημένα, ιδίως μάλιστα αν αυτά τυγχάνει να μην είναι κοντά ΜΑΣ.
Το δικό μου το μυαλό πάει πρώτα και κύρια στην ΜΑΝΑ ΜΟΥ, μια άοκνη [και για δεκάδες χρόνια] Αγρότισσα και μετά Εργάτρια/Καμαριέρα στα ξενοδοχεία, πουευτύχησε να γεννήσει 8(!) παιδιά!
Όπου να ‘στε [σε 2-3 χρόνια] θα φτάσει τα 80! Να ‘ναι καλά να ΤΗΝ χαιρόμαστε και να ΜΑΣ χαίρεται!
Τιμή κι εκτίμηση ΤΗΣ αξίζουν!!!
Ο νους όμως πάει κι αλλού… Και σ’ άλλες Μάνες και Μανούλες, τόσο τού περίγυρου ΜΑΣ, όσο κι από μέρη μακρινά. Μάνες ως επί το πλείστον ταλαιπωρημένες που βρίσκονται σ’ ένα διαρκή αγώνα να σώσουν [σε τόπους κακοτράχαλους] τα Παιδιά τους,
να τ’ αναγιώσουν κουβαλώντας τα μαζί τους ακόμα και στη δουλειά,
να κρατήσουν την Οικογένεια τους και να τους προσφέρουν Ό,ΤΙ καλύτερο και να χαίρονται με τις χαρές και τις επιτυχίες τους
Ανείπωτος κι απερίγραπτος ο πόνος που νοιώθει η ΜΑΝΑ για τον χαμό του σπλάχνου της. Βαθειά χαραγμένη στο νου μου η εικόνα της Μάνας που θρηνεί το νεκρό παιδί της [τον Μάη του 1936] από την οποία εμπνεύστηκε κι οΓιάννης Ρίτσος τον “Επιτάφιο” του…
Αποτυπωμένες ανεξίτηλα στις θύμησες μου θα παραμείνουν εικόνες τραγικές με Μάνες να κλαίνε τα χαμένα παιδιά τους ή να αγωνιούν γι’ αυτά [κυρίως από το 1974]… Πάντως δε μπορούμε να μην κάνουμε μνεία στον ατελείωτο Γολγοθά των απανταχού Μανάδων των Αγνοούμενων]…
Για πάντα θα θυμάμαι τη δική ΜΟΥ ΜΑΝΑ να γεννά, [στο σπίτι], μέσα σε πόνους αβάσταχτους και ουρλιαχτά [όταν εγώ ήμουν σχεδόν στα 4(!) μου] το τρίτο στη σειρά παιδί της οικογένειας [και αδελφό μου], ή την αγωνία της για την υγεία δύο εκ των αδελφιών μου όταν αυτοί, σε πολύ μικρές ηλικίες [στα έξι με οχτώ τους], είχαν σοβαρά ατυχήματα…
Φυσικά δεν έχει λείψει ΠΟΤΕ [ούτε και σήμερα] η έγνοια της για το τι κάνουμε, πώς είμαστε κι αν περνάμε καλά, αν έχουμε δουλειά, αν τα βγάζουμε πέρα…
Θα θυμάμαι όμως για πάντα και την εικόνα μιας άλλης Μάνας [που ‘χει περίπου τα χρόνια της δικιάς μου Μάνας], όταν πριν κάποια χρόνια περνώντας με τ’ αυτοκίνητο μου από ένα δρόμο [σε χωριό στην περιοχή των Κοκκινοχωρίων], την είδα να τρέχει αλαφιασμένη στο δρόμο, αν τραβά τα μαλλιά της και να φωνάζει σποραδικά [προφανώς προς τις γειτόνισσες της], «Βουράτε, ραα κοπελλούες, πεθανίσκει ο γιος μου ίνταμ μου να κάμω»!
Κατεβαίνοντας από τ’ αυτοκίνητο μου και μπαίνοντας σε μια κάμαρη στο σπίτι της Γυναίκας [όπου στο μεταξύ είχε μαζευτεί κόσμος] βρέθηκα μπροστά σ’ ένα νέο άνθρωπο [κάπου στα 35-40] ξαπλωμένο στο κρεβάτι που πέθαινε – ροχάλιζε επιθανάτια!
Από τη θύμιση μου όμως, δεν θα φύγει ούτε η τραγική φιγούρα της Νύφης μου [της γυναίκας του αδελφού μου] κατά την ώρα της ταφής της εννιάχρονης κόρης τους που πέθανε από καρκίνο πριν καμιά δεκαετία! [Την αγαπούσε πολύ ο καλός Θεούλης και την έκανε άγγελο και την πήρε κοντά του!]…
**********************************
Να σημειώσω ότι το μητρικό ένστικτο και τα μητρικά αισθήματα [της έμφυτης αγάπης κι αφοσίωσης στα παιδιά] και οι μητρικές ευαισθησίες και έγνοιες χαρακτηρίζουν και τον ζωικό κόσμο, δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων.
Θυμάμαι τις κουέλλες [προβατίνες] και τις αίγιες εκεί στη μάντρα να βελάζουν θλιμμένα για μέρες και να ψάχνουν τα μικρά τους [αρνιά ή ρίφκια] όταν τα τελευταία τα είχαμε απομακρύνει [για διάφορους λόγους] από κοντά τους.
...
Επίσης πώς τα πουλιά [τα πεζούνια, τα χελιδόνια, οι στρούφοι] ταΐζουν τα μικρά τους,
Ή πως τα κλωσσόπουλα [κοτοπουλλάκια, ή χηνόπουλα] ακλουθούν τη μαμά τους.
Ακόμη και τ’ άγρια θηρία της ζούγκλας έχουν μητρικά αισθήματα…
*********************************
Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτή την ανάρτηση χωρίς να κάνω έστω και ακροθιγώς μνεία στο βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι “Η Μάνα” και στο θεατρικό έργο του Μπρεχτ
“Μάνα Κουράγιο”…
