«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Έδεσαν το μάτια 6 μικρών παιδιών και τους ζήτησαν να βρουν τις μαμάδες τους. Το αποτέλεσμα; Πολύ συγκινητικό…

















Αγωνία, αγάπη και συγκίνηση πλημμυρίζουν την αίθουσα, καθώς παιδιά ηλικίας 3-9 ετών αναζητούν τη μαμά τους με δεμένα μάτια! Θα τα καταφέρουν;

Στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος, ζήτησαν από 6 μητέρες να τους δώσουν άδεια να δέσουν τα μάτια των παιδιών τους. Στη συνέχεια ζητήθηκε από τα παιδιά να κάνουν κάτι υπέροχο. Να βρουν τη μαμά τους με κλειστά τα μάτια!

Τα παιδιά ξεναγήθηκαν προς την ομάδα των γυναικών και χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις και τη διαίσθησή τους προσπάθησαν να βρουν τη μητέρα τους.

Δείτε το υπέροχο βίντεο που έχει γίνει viral:


Διαβάστε περισσότερα... »

Ένα πείραμα κοινωνικής ευαισθησίας (NOT HAVING ENOUGH MONEY EXPERIMENT)!









Διαβάστε περισσότερα... »

Ποια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;




Ο Κωστής Παλαμάς, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και πλήθος διανοούμενων δίνουν τις δικές τους διαχρονικές απαντήσεις πριν από 80 χρόνια …

«Ποiα είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής.

Μιας εποχής κατά την οποία, κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων «ερωτοτροπούσε» με τη γλώσσα μας.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και μετά, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό, έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν στο ιντριγκαδόρικο ερώτημα. Ποια είναι η ωραιότερη λέξη;


Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998)…



Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. 

Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος, τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή, η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»!

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933: Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο», διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νιάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από 80 χρόνια. 

Σήμερα, ποια είναι η ωραιοτέρα λέξις;
Διαβάστε περισσότερα... »

Ο Ομφαλός των Δελφών και το Πενταδωδεκάεδρο του Πλάτωνα










Ο Ομφαλός των Δελφών, είναι ο διασημότερος Ομφαλός, σε όλο τον κόσμο. Φυσικά υπάρχουν και άλλα παρόμοια αντικείμενα στην Ρώμη, Ιράκ, Αίγυπτο, Ιερουσαλήμ, Αγγλία, Γερμανία, ΗΠΑ και αλλού. Έτσι κάθε πολιτισμός είχε ένα ιερό μέρος για το οποίο πίστευε ότι ήταν το συμβολικό κέντρο του κόσμου. Βλέπε εικ 2 του Εκαταίου από την Μίλητο το 500π.χ. 

Πίστευαν ότι το υπερφυσικό εισερχόταν στον φυσικό κόσμο μέσω του κέντρου του, που σημειωνόταν με την τοποθέτηση ενός πέτρινου «αφαλού». Μέσω του νοητού κάθετου άξονα συνδεόταν ο πνευματικός κόσμος με τον φυσικό. Από αυτό το σημείο μπορούσαν να αποκτήσουν επαφή με τους άλλους κόσμους, τον παράδεισο, την κόλαση και με τα πνεύματα.

Αυτή η κάθετη νοητή γραμμή συχνά αναφερόταν ως ο κοσμικός άξονας. Τον ονόμαζαν έτσι γιατί τοποθετούσε την Γή στο κέντρο με τον ουράνιο κόσμο επάνω και τον κάτω κόσμο απο κάτω. Αυτό το ιερό κέντρο γνωστό παγκοσμίως με το αρχαίο Ελληνικό όνομα ομφαλός σήμαινε τον αφαλό της γης. Στους αρχαίους λαούς ο ομφαλός ήταν απαραίτητος για την δημιουργία του πολιτισμού και της θρησκείας , γιατί ξεχώριζε τον ασφαλή ανθρώπινο κόσμο από τον επικίνδυνο κόσμο των φυσικών δυνάμεων. Εντοπίζοντας και μαρκάροντας της Γή, όπως νόμιζε ο κάθε λαός, ήλπιζε να χαρτογραφήσει τον κόσμο και να τον ελέγξει.





Ενεργειακά δίκτυα στον Ομφαλό των Δελφών: Λέτε οι αρχαίοι Έλληνες να σκεπτόντουσαν τόσο απλοϊκά; Οι μάζες σίγουρα, βρισκόμενες πάντα σε κατάσταση κοπαδιού στο μαντρί. Φροντίζουν να βρίσκονται σε άγνοια, οι τσοπάνηδες και τα τσοπανόσκυλα. Δηλαδή οι επικυρίαρχοι του πλανήτη και του ηλιακού συστήματος με το DNA ερπετών κυρίως, ποντικών, γουρουνιών, σκύλων, φτερωτών όντων και όχι μόνον. Όλοι αυτοί πολεμούν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους για τεράστια χρονικά διαστήματα.

Φυσικά σκόπιμα διατηρούν την ανθρωπότητα κάτω από σχεδόν απόλυτο νοητικό έλεγχο. Είναι γνώστες των αποκαλούμενων υπερτεχνολογιών. Βεβαια απο τον 19ο αιώνα γνωρίζαμε τα βασικά, αλλά επίσης τα θάψανε. Δεν είναι μόνοι τους, αλλά βοηθούνται από πολλούς «μυημένους», τρομάρα τους. Δείτε «Ποιοί μας Κλέβουν την Ψυχή από … την Σελήνη;»

Κάποιοι όμως γνώριζαν κάποια ψίχουλα από την μερική γνώση του μακρινού παρελθόντος και λέω μερική, γιατί το κωμικοτραγικό είναι ότι μόνο ο άνθρωπος στην Γή από όλες τις εξωγήινες φυλές (ανθρώπινες και μη) δεν ξέρει την πραγματική δομή των διαστάσεων, της υφής του χρόνου, και τις τεχνολογίες ελεύθερης ενέργειας. Υπάρχει τεράστια συνειδητή και από βλακεία, παραπληροφόρηση από τον μεταφυσικό και ακαδημαϊκό χώρο (Πεϊπερολογία- Paperology http://www.terrapapers.com/?p=2823).





Για να δούμε λοιπόν ξανά τον ομφαλό των Δελφών. Τι έχει σκαλισμένο επάνω του; Αλυσίδες μήπως, όπως είπανε κάποιοι έξυπνοι; Διακοσμητικά γεωμετρικά σχήματα; Τίποτα φυσικά από αυτά. Αναπαριστά χονδροειδώς, φυσικά, τα τρία βασικά επάλληλα ενεργειακά δίκτυα της γής !!! Γιατί τρία; Ένα το φυσικό που βρίσκεται σε ασταθή κατάσταση εξ αιτίας παλαιού πολέμου στο ηλιακό μας σύστημα, ένα το τεχνητό που στήνεται ακόμα, και ένα που είναι αποτέλεσμα της ετεροδυνώσεως (ηλεκτρονικός όρος) των δύο προηγουμένων.

Η φύση του δικτύου του ενεργειακού δικτύου της γης είναι ηλεκτρομαγνητική, αυτή των βαθμωτών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Δείτε Μετεωρολογικός Πόλεμος, Αεροψεκασμοί.

Οι κόμβοι πού φαίνονται στον ομφαλό των Δελφών, είναι τα σημεία συμβολής, καθόσον αφορά στάσιμα κύματα. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί σε μέγεθος κόμβοι. Σε κάθε κόμβο δημιουργείται μια ενεργειακή δίνη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην διεθνή βιβλιογραφία του είδους είναι γνωστές ως Vortex. Οι ενδιάμεσες γραμμικές συνδέσεις των κόμβων δείχνουν τις συνιστώσες του πεδίου στην διαδρομή του πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, μέσω της αρχέγονης ενεργειακής θάλασσας τού ενεργού κενού.

Συναντά κανείς συχνά σκαλισμένες δίνες σε ομφαλούς στα διάφορα μέρη του κόσμου, όπου βρίσκονται. Στον μύθο του κοσμικού άξονα και του κέντρου της γης κωδικοποιείται μια γνώση απαγορευμένη για τον απλό άνθρωπο, όπως κοροϊδευτικά μας αποκαλούν. Ο Bruce L. Cathie συγγραφέας του βιβλίου The Energy Grid, Harmonic 288 και άλλα, καθώς και ο David Hatcher Childress συγγραφέας του βιβλίου Anti-Gravity and the World Grid ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα ενεργειακό δίκτυο που καλύπτει την Γή.

Αποτελεί την φυσική ροή των ενεργειών της γης. Στις διασταυρώσεις των ενεργειακών ροών δημιουργούνται δίνες, οι οποίες ισχυρίζονται ότι μπορούν να δαμασθούν για παραγωγή ελεύθερης ενέργειας. Φυσικά είναι ήδη δαμασμένες οι περισσότερες από κάθε είδους ναούς και μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Πολλά μυστηριώδη ερείπια στον πλανήτη βρίσκονται σε τέτοια σημεία. Διερωτάστε τι δουλειά έχουν οι ναοί σε αυτά τα σημεία; Μα είναι απλό: με την κατάλληλη γεωμετρία (αρχιτεκτονική) και προσανατολισμό απορροφούν και στέλνουν μέσω του ενεργειακού δικτύου της Γής στα κατάλληλα σημεία την ανώτερη ενέργεια των πιστών. Δείτε πολύ προσεκτικά το άρθρο «Ποιοί μας Κλέβουν την Ψυχή από … την Σελήνη;

Το βασικό δίκτυο αναλύεται με τις αρμονικές από τα μαθηματικά. Το σύστημα μετρήσεως είναι μικρή παραλλαγή του Αγγλικού. Πούς, δάκτυλος κλπ. Σας λέει τίποτα αυτό; . Εξαιρετική κίνηση παραπληροφορήσεως. Άντε να κάνετε μελέτες και να βρείτε άκρη με το Γαλλικό μετρικό σύστημα. Ο Bruce L. Cathie τα βρήκε και ζώντας στην Νεα Ζηλανδία δεν μπορούσε να επεκτείνει το δίκτυο περαιτέρω χωρίς σημείο αναφοράς. Το 1965 το ωκεανογραφικό Eltanin φωτογράφησε μία κεραία εικόνα 4, φυτεμένη σε βάθος 13.500 ποδών, σε απόσταση 1.000 μιλίων από το ακρωτήριο Χόρν. Έξυπνος είναι, κατάλαβε ότι κάποιοι παίζουν με το δίκτυο και παίρνοντας τις συντεταγμένες προχώρησε. Τον περίμενε μία οδυνηρή έκπληξη όταν έφτασε στην Ιαπωνία στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Διαπίστωσε ότι οι ατομικές βόμβες σκάνε μόνο σε συγκεκριμένες συντεταγμένες και μόνο σε ορισμένες ημέρες και χρονικές στιγμές στην διάρκεια του χρόνου, και σε συνάρτηση με την θέση του ηλίου. Δηλαδή οι ατομικές βόμβες είναι γεωμετρικές συσκευές και παίζουν με το χωροχρόνο. Οι επιπτώσεις είναι εκπληκτικές. Φανταστείτε μια στιγμή μόνο, πόσο μας κοροϊδεύουν. Πρόβλεψε με ακρίβεια ένα χρόνο πριν πότε οι Γάλλοι θα κάνουν την πρώτη επιτυχημένη ατομική έκρηξη στην Μουρουρόα. Είχε ακρίβεια δύο λεπτών με χρήση λογαριθμικού κανόνα. 

Ειδοποίησε την κυβέρνηση του, και όταν πέτυχε η δοκιμή τον θυμηθήκανε. Τον προσέξανε όμως και κάποιες κυβερνήσεις και μυστικές υπηρεσίες. Τώρα πλέον εδώ και χρόνια έχει βγάλει πρόγραμμα για υπολογιστή το οποίο πουλάει στο ιντερνέτ. Φυσικά προβλέπει με ακρίβεια πυρηνικές δοκιμές, εκρήξεις ηφαιστείων κλπ. Αναλογιστείτε ξανά τι σημαίνουν όλα αυτά, και ξαναψάξτε τα όποια πιστεύω σας.

Ο Bethe Hagens και ο William Becker ανακάλυψαν ένα δίκτυο που έχει το σχήμα ενός εξάκις εικοσαέδρου. Αυτό το δίκτυο έχει υποδιαιρεθεί με πολλούς τρόπους. Αλλά το κυρίως δίκτυο έχει 62 βασικά σημεία η κόμβους. Όταν το δείτε αποτυπωμένο σε ένα παγκόσμιο χάρτη ή γήινη σφαίρα το εξάκις εικοσάεδρον ταιριάζει απόλυτα. Όμως η γη δεν είναι απόλυτα σφαιρική και το κοιτάμε από το διάστημα. Έτσι κάθε κόμβος καλύπτει τεράστια περιοχή. Μπορείτε να το κινήσετε διακόσια χιλιόμετρα πρός κάθε κατεύθυνση και φαίνεται ακόμη σωστό.

Ουσιαστικά είναι το δίκτυο που περιγράφει ο Πλάτωνας. Αναγνώριζε την μορφή του ενεργειακού δικτύου της Γής. Ανέπτυξε μια θεωρία βασισμένη στη πίστη του, ότι η βασική δομή της Γής εξελίσσεται από ένα απλό γεωμετρικό σχήμα σε περισσότερο πολύπλοκα. Αυτά τα σχήματα έγιναν γνωστά ως Πλατωνικά στερεά. Είναι : ο κύβος, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο. Φυσικά γνώριζε περισσότερα, αλλά αν τα έλεγε, θα πέρναγε από νέα δίκη όπως αυτή για τις κεφαλές του Ερμή.

Η αρχική φωτογραφία δείχνει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν το Πενταδωδεκάεδρο!!! Πρόκειται για τερρακόττα που βρέθηκε στην Θάσο, εικόνα 1η.























Πως να δημιουργήσετε το Πλατωνικό Δίκτυο στο υπολογιστή σας. Όσοι θέλετε να το δείτε στην πράξη και έχετε dsl σύνδεση κάντε τα εξής: Κατεβάστε το GoogleEarth απο τον ιστότοπο http://earth.google.com/ και εγκαταστείστε το. Κατόπιν εγκαταστείστε την γλώσσα προγραμματισμού Python απο τον ιστότοπο http://www.python.org/download και για τις υπόλοιπες οδηγίες στον ιστότοπο http://montalk.net/science/115/earth-grid-research Αξίζει τον κόπο θα το απολαύσετε.

Μελετώντας τα δίκτυα του Bruce L. Cathie εικ 5) (υπεραπλουστευμένη) και των Bethe Hagens και William Becker εικ 6 (υπεραπλουστευμένη) βλέπουμε ότι δεν συμπίπτουν στα σημαντικά σημεία. Αρα έχουμε ήδη δύο δίκτυα τα οποία μάλιστα μετακινούνται. Με το σύστημα του Cathie τα αρχαία μνημεία όπως η μεγάλη πυραμίδα, η και το Stonehenge δείχνουν σχέση με το ενοποιημένο αρμονικό μαθηματικό σύστημα όπως το ονομάζει. Αυτό το μαθηματικό σύστημα δείχνει οτι η ταχύτητα του φωτός δεν είναι σταθερή και ο χρόνος είναι μια μεταβλητή. Ο βασικός κώδικας έχει σπάσει. Εσείς τι θα κάνετε; Πληροφορίες στον ιστότοπο: worldgrid.net

Καλά όλα αυτά, αλλά το τρίτο δίκτυο που είναι; θα ρωτήσει ο προσεκτικός αναγνώστης. Όπως είπαμε το τρίτο παράγεται από την ετεροδύνωση των άλλων δύο. Παρατηρήστε ξανά τον Ομφαλό των Δελφών εικ 2η και θα το δείτε. Το δεύτερο δίκτυο στήνεται τεχνητά από τούς επικυρίαρχους πού προαναφέραμε. Το αρχικό φυσικό δίκτυο βρίσκεται σε αστάθεια εξ αιτίας κάποιου παλαιού πολέμου στο ηλιακό μας σύστημα.

Το στήσιμο του δεύτερου γίνεται με το «φύτεμα» κεραιών κατασκευασμένων με τις αρχές της υπερδιαστατικής φυσικής, όπως π.χ. αυτή της εικόνας 4 σε ξηρά και θάλασσα. Αυτό πού κάνουν είναι η μετακίνηση του Νότιου μαγνητικού πόλου σε άλλο σημείο (ώστε να ευθυγραμμιστεί με τον Βόρειο μαγνητικό πόλο και με το κέντρο της Γής) διαγράφοντας σπείρα του Finnobaci. Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο εδώ.

Ας δούμε με τη ευκαιρία και μερικούς ομφαλούς σε άλλα μέρη του κόσμου. Στην εικ.7 ένας Κελτικός ομφαλός με σπείρες. Στην εικ.8 ένας τεράστιος ομφαλός στο βουνό Spirit στις ΗΠΑ. Στην εικ.9 ένας ομφαλός στο Glastonbury Abbey στην Αγγλία.















Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ



Δεν ωφελεί να επαναλάβω πράγματα για τον ομφαλό των Δελφών (στην πραγματικότητα δεν υπήρχε μόνο ένας) γιατί έχουν γραφεί πολλά και διάφορα.

Ίσως ακόμη, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται από την αρχαιότητα έως σήμερα, σε μια παραφιλολογία που έχει στην εποχή μας ξεφύγει, να μην γνωρίζουμε την ακριβή «χρήση» ή συμβολισμό αυτού του αντικειμένου.

Όμως, το θέμα του κειμένου είναι ένας συγκεκριμένος ομφαλός που ανακαλύφθηκε στους Δελφούς κατά τα πρώτα χρόνια των ανασκαφών, που σήμερα δεν βρίσκεται πουθενά και που αγνοείται από την σύγχρονη αρχαιολογία σε σημείο που η ύπαρξή του τείνει να αποτελέσει μύθο.

Ο ομφαλός αυτός, ευτυχώς για όλους μας, φωτογραφήθηκε κατά την εύρεσή του από τους αρχαιολόγους που από το 1893 έσκαβαν συστηματικά την Δελφική γή.

Και γιατί λέω «ευτυχώς φωτογραφήθηκε»; Γιατί επάνω του υπάρχει μια επιγραφή με πολύ αρχαίους χαρακτήρες που επιβεβαιώνει στοιχεία της τοπικής λατρείας σε δύο κατευθύνσεις.




Η πρώτη κατεύθυνση μπορεί να μας οδηγεί στο Δελφικό Ε ως ιερό σύμβολο ενώ η δεύτερη στην προ του Απόλλωνα λατρεία της Γαίας στον ίδιο χώρο.

Και αφού για το Δελφικό Ε έχουν επίσης γραφεί πολλά από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή (ακόμη και ο Πλούταρχος στην διατριβή περί του εν Δελφοίς ΕΙ δίνει ψήγματα ερμηνείας χωρίς να λέει ξεκάθαρα τι και πως λόγω της θέσης που κατείχε στο ιερό) για την λατρεία της Γαίας έρχεται, κατά την γνώμη μου, μια μεγάλη επιβεβαίωση.

Όχι ως προς την λατρεία αυτή καθ’ αυτή αλλά ως προς την αντίληψη των προγόνων μας ή οποία οδήγησε σε αυτή την λατρεία και για τους Δελφούς πιο συγκεκριμένα στην Μαντική λατρεία, αν μου επιτρέπεται ο όρος.

Οι χαρακτήρες της επιγραφής αντιστοιχούν σε αρχαϊκά στοιχεία αλλά βλέποντας τον τρόπο χάραξης δίνεται η εντύπωση πως πιθανόν η χρόνολόγησή της να πάει πολύ πιο πίσω από την αρχαϊκή εποχή η οποία προσδιορίζεται από το 750πχ. έως το 480πχ.

Η επιγραφή αποτελείται από τέσσερεις χαρακτήρες. Ο πρώτος μόνος και οι επόμενοι τρείς μαζί σχηματίζουν μια λέξη.

Στον ομφαλό αναγράφεται: Ε ΓΑΣ (δείτε φωτογραφία).




On the block are engraved four archaic letters, referable to the seventh century B.C. of which the last three give us in the genitive case the name of the earth-goddess Ga (or Gas, respectively Gaz) and the first appears to be the mystic symbol E. ( από περιγραφή του Arthur Bernard Cook, σε έκδοση του 1925 –). Σημείωση : Οι λίγες πηγές που έχουμε σήμερα για τον ομφαλό και την επιγραφή προέρχονται από το εξωτερικό αλλά είναι οι μοναδικές και είναι πολύτιμες. 

Αν λοιπόν το Ε έχει θέση ενός ιερού συμβόλου, έχουμε εδώ το Ε της Γαίας, ανερμήνευτο ή ερμηνεύσιμο κατά τις πεποιθήσεις και τις γνώσεις καθενός.

Ένα Ε που θα διατηρήθηκε και μετέπειτα, κατά την περίοδο της Απολλώνιας λατρείας στους Δελφούς, ως ιερό σύμβολο.

Αν το Ε έχει θέση απλού γράμματος τότε προσδιορίζει τα όσα λαμβάνονται από την Γαία (Εκ Γαίας) παίρνοντας σαν παράδειγμα την σημασία του Ε σε άλλες αρχαίες επιγραφές όπου έχει χρήση ίδια με την πρόθεση «εκ».

Π.χ σε επιγραφή από το αρχαίο –και κοντινό στους Δελφούς- Χάλειον (το σημερινό Γαλαξίδι) το Ε έχει την χρήση του ΕΚ : «ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ ΜΕΝ ΑΓΕΝ ΕΚ ΤΑΣ (ΕΤΑΣ) ΧΑΛΕΪΔΟΣ..». (δείτε τμήμα της επιγραφής)




Τι μπορεί να σημαίνει αυτό το «Εκ Γαίας» συνδυάζοντας τον ομφαλό, την χρήση του ή τον συμβολισμό του στην μαντική (ο Ευριπίδης ονομάζει το μαντείο «θεσπιωδόν ομφαλόν»), την επάνω του επιγραφή και την πανάρχαιη λατρεία της Γαίας; -όλα αυτά μαζί στους Δελφούς.

Πιθανόν όχι μόνο το τι δίνει η Γαία ως μεγάλη μητέρα θεά (φυσικός οργανισμός που λατρεύεται) στα παιδιά της, τους ανθρώπους αλλά μπορεί να εννοούνται και οι ιδιαίτερες εκείνες ενέργειες (φυσικές- γαιομαγνητικές) που ευνοούν την εφαρμογή της μαντικής τέχνης στον συγκεκριμένο τόπο.

Και καθώς περιγράφεται ως ενας από τους πρωταρχικούς τρόπους χρησμοδοσίας στους Δελφούς η εγκοίμηση (ονειρομαντεία), δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την πληροφορία που δίνει πάλι ο Ευριπίδης στην Ιφιγένεια ονομάζοντας την Γαία μητέρα των ονείρων: «Ω πότνια χθών, Μελανοπτερύγων μήτερ ονείρων» ,προκαλώντας και τους ανάλογους συνειρμούς.

Αλλωστε η κοινή πεποίθηση πως η Γαία είναι αυτή που από τα βάθη της στέλνει τις μαντείες αποτυπώνεται τόσο στο όνομα της ιέρειας-μάντισσας του Απόλλωνα, της Πυθίας (=Βυθία) όσο και στον μήνα Βύσσιο (= Βύθιο) όπου δίνονταν αρχικά οι χρησμοί.

Ούτε ακόμα μπορούμε να παραβλέψουμε τα όχι επιστημονικά μεν αλλά με πάμπολλους αυτόπτες μάρτυρες μεταφυσικά φαινόμενα που περιγράφονται από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή και που επιβεβαιώνουν τις ιδιαίτερες «ενέργειες» της γης των Δελφών.

Για τον συγκεκριμένο ομφαλό υπάρχει μια σύγκρουση απόψεων, από τις πληροφορίες, γραπτές και προφορικές, που κατόρθωσα να συγκεντρώσω.




Χωρίς να αμφισβητείται η ύπαρξη του αντικειμένου, έχει ειπωθεί πως δεν είναι κάποιος ομφαλός, αλλά ένας απλός λίθος, αρχαίος μεν αλλά από αυτούς που οι ντόπιοι χωρικοί είχαν βρεί κάτω από τα πόδια τους και χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους, ίσως και ως ορόσημα στις περιουσίες τους (λόγω και του μικρότερου από τους άλλους ομφαλούς μεγέθους του, Υ 28,7εκ, ΔΒ 38,5εκ).Τα δε χαράγματα είναι τυχαία σκαλίσματα (!).

Στην κατακόρυφη κεντρική οπή σε τετράγωνο σχήμα βρέθηκε να περνά μεταλλικός άξονας (η κορυφή του είναι ορατή στην πρώτη φωτογραφία), που εκτιμάται πως συγκρατούσε ξύλινη διακόσμηση πάνω από τον ομφαλό. Δείτε επίσης στο παράρτημα του κειμένου σχετικά με τις στήλες της Αρτέμιδος και την διακόσμησή τους)

Εχει ειπωθεί επίσης πως ο ομφαλός έπεσε κι έσπασε λίγο μετά την ανεύρεσή του και καθώς δεν συνέφερε κανέναν εμπλεκόμενο στις ανασκαφές να κάνει λόγο για αυτό το «επιστημονικό σφάλμα» μιλάμε σήμερα για ένα χαμένο ομφαλό.

Τέλος, μια ανεπιβεβαίωτη ιστορία για την «εξαφάνιση» του συγκεκριμένου ομφαλού λέει:

Όταν βρέθηκε, η περιγραφή του από τους αρχαιολόγους ως ιερού αντικειμένου της αρχαίας θρησκείας και της μαντικής μεταφέρθηκε από τους ντόπιους εργάτες στον ιερέα του χωριού που αυτός με την σειρά του ενημέρωσε τον δεσπότη.




Ο δεσπότης τότε ζήτησε από τους αρχαιολόγους να του δώσουν τον ομφαλό ώστε να κάνει μια τελετή εξορκισμού από τα δαιμόνια που πίστευε πως κατοικούσαν εντός του και μετά θα τον επέστρεφε.

Το τι πίστευαν οι χριστιανοί ιερείς γενικά για την μαντική τέχνη-ιερουργία προέρχεται από περιγραφές σαν του Ωριγένη στο έργο του «Κατά Κέλσου»: «Ην δε η Πυθία γυνή, ήτις, ως φασίν, επικαθημένη τω τρίποδι του Απόλλωνος και διαιρούσα τα σκέλη πονηρόν κάτωθεν αναδιδόμενον πνεύμα δια των γεννητικών εδέχετο μορίων, και ούτως μανίας πληρουμένη και τας τρίχας λύουσα και αφρόν εκ του στόματος αποπέμπουσα και τ’άλλα πάντα ποιούσα, όσα οι μαινόμενοι ποιείν ειώθασι, τα της μαντείας, ή μάλλον μανίας, εφθέγγετο ρήματα, η και δαίμων τις ην ούτω καλούμενος Πύθων αφ’ ού η Πυθία παρωνομάζετο».

Οι αρχαιολόγοι, θέλοντας να διατηρήσουν καλές σχέσεις με τους ιερείς που επηρέαζαν τις τοπικές αρχές αλλά και τους εργάτες που χρησιμοποιούνταν στις ανασκαφές , δεν αρνήθηκαν.

Εικάζεται πως ο εξορκισμός περιελάμβανε και τον αυθαίρετο θρυμματισμό του ομφαλού που φυσικά ποτέ δεν επεστράφη.

Ελπίζω να μην αληθεύει το γεγονός και ο ομφαλός να βρίσκεται έστω σε κάποια ιδιωτική συλλογή απ’ όπου θα μπορούσε μια ημέρα να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει.

Διαβάστε περισσότερα... »

Όταν οι αθώες παιδικές ψυχούλες μας διδάσκουν...








Διαβάστε περισσότερα... »

Τι είναι η ψηφιακή αμνησία;


Ονομάζεται Google effect και αποτελεί τη δυσκολία ανάκλησης των αναμνήσεων εξαιτίας της εξάρτησής μας από ηλεκτρονικές συσκευές και Διαδίκτυο

Η εξάρτησή μας από δικτυωμένες ηλεκτρονικές συσκευές μεταθέτει την «ευθύνη» των αναμνήσεων από τον εγκέφαλό μας σε αυτές



Η εξάρτησή μας από δικτυωμένες ηλεκτρονικές συσκευές μεταθέτει την «ευθύνη» των αναμνήσεων από τον εγκέφαλό μας σε αυτές

Αν αδυνατείτε να θυμηθείτε τον αριθμό του κινητού του αγαπημένου ή της αγαπημένης σας απ' έξω, ίσως πάσχετε από... ψηφιακή αμνησία, αναφέρουν οι ειδικοί του Εργαστηρίου Kaspersky στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της τεχνολογίας, με τα smartphones και το Διαδίκτυο να είναι διαρκώς διαθέσιμα να υποκλιθούν στις απαιτήσεις και στις αναζητήσεις των χρηστών, έχουν οδηγήσει σε μια γενιά ατόμων που αδυνατούν να συγκρατούν πληροφορίες, όπως π.χ. αριθμούς κ.ά.

Στο 90% η εξάρτηση από συσκευές
Βάσει των στοιχείων που συνέλεξαν οι επιστήμονες, πάνω από το 90% των Αμερικανών παραδέχεται την εξάρτησή του από Διαδίκτυο, κινητά και tablets, ως «εργαλεία»... υποβοήθησης της μνήμης του και ως «επέκταση» του εγκεφάλου του.

Oπως εξηγούν οι ειδικοί του Kaspersky Lab, η ψηφιακή αμνησία αφορά την αδυναμία των χρηστών να θυμηθούν πληροφορίες για τις οποίες εμπιστεύονται τις ηλεκτρονικές συσκευές τους.

«Οι δικτυωμένες συσκευές εμπλουτίζουν τη ζωή μας καθημερινά, ωστόσο έχουν συμβάλει στην εμφάνιση της λεγόμενης ψηφιακής αμνησίας», αναφέρει ο επικεφαλής του εργαστηρίου Βορείου Αμερικής Κρις Ντόγκετ.

«Ως καταναλωτές, είναι σημαντικό για όλους μας να κατανοήσουμε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της εν λόγω επίδρασης της τεχνολογίας, η οποία μάς γεννά την ανάγκη προστασίας των πολύτιμων πληροφοριών μας και πολλές φορές της αποτύπωσης των προσωπικών μας στιγμών», προσθέτει ο ίδιος.

Oταν οι αναμνήσεις γίνονται ηλεκτρονικές...
Στη μελέτη έλαβαν μέρος 1.000 αμερικανοί καταναλωτές ηλικίας 16 ετών και πάνω από όλη τη χώρα. Φάνηκε λοιπόν ότι η ψηφιακή αμνησία συναντάται σε όλες τις ηλικίες, όπως και στα δύο φύλα.

Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η ανικανότητά μας πολλές φορές να συγκρατούμε πολύτιμες πληροφορίες οφείλεται στο γεγονός ότι μεταθέτουμε την «ευθύνη» αυτήν στις συσκευές μας. Το 44% των εθελοντών δήλωσε πως αποθηκεύει στο κινητό του τηλέφωνο οτιδήποτε επιθυμεί να γνωρίζει και να θυμάται. 

Για τον λόγο αυτόν, η απώλεια ενός smartphone μπορεί να βυθίσει τον κάτοχό του σε βαθιά θλίψη. Το 51% των γυναικών - και το 49% ηλικίας 25-34 ετών - δήλωσε ότι σε περίπτωση απώλειας της συσκευής του θα ένιωθε μεγάλη στενοχώρια καθώς δεν θα είχε πλέον πρόσβαση στα αποθηκευμένα αρχεία και στις «αναμνήσεις» του.

Μία στις τέσσερις γυναίκες και το 35% των νέων ηλικίας 16-24 ετών τόνισαν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα πάθαιναν πανικό. Αυτό σύμφωνα με τους ειδικούς οφείλεται στο γεγονός ότι οι νεαρότερες ηλικίες στην εποχή των selfies τείνουν να αποθηκεύουν τις φωτογραφίες που τραβούν διαρκώς στη συσκευή τους.


Ο εγκέφαλος και τα νέα δεδομένα
Οι ερευνητές θεωρούν ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει τη βάση του στην προσπάθεια του εγκεφάλου μας να προσαρμοστεί στα νέα διαδικτυακά δεδομένα.

«Το γεγονός ότι ξεχνάμε δεν είναι απαραίτητα κακό», αναφέρει από την πλευρά της η δρΚάθριν Μιλς, από το Ινστιτούτο Γνωστικών Νευροεπιστημών του University College του Λονδίνου.

«Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται αριστοτεχνικά στις εκάστοτε συνθήκες και αν δεν είμαστε σε θέση να θυμόμαστε τα πάντα είναι γιατί δεν μπορούμε να θυμόμαστε τα πάντα. Το να ξεχνάει κανείς δεν βοηθάει στην περίπτωση που χάνει σημαντικές πληροφορίες. Ωστόσο ένας από τους λόγους για τους οποίους οι καταναλωτές δεν χρειάζεται να ανησυχούν είναι γιατί έχουν στη διάθεσή τους δικτυωμένες συσκευές τις οποίες εμπιστεύονται. Αλλωστε σε πολλές κοινωνίες η πρόσβαση στο Διαδίκτυο είναι συνυφασμένη με την παροχή ηλεκτρισμού ή πόσιμου νερού», καταλήγει η ειδικός.

Διαβάστε περισσότερα... »

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Βλέπουμε αυτό που υπάρχει ή αυτό που σκεφτόμαστε;





Αυτό που βλέπουμε πόσο ταυτίζεται τελικά με αυτό που όντως υπάρχει; Μπορούν οι αυστηρά καθορισμένες γραμμές να ξεφύγουν απο την πορεία τους, τουλάχιστον στα μάτια μας; 

Κοιτάζοντας γύρω μας, έχουμε πάντα τη βεβαιότητα ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πιστή αποτύπωση του πραγματικού κόσμου που μας περιβάλλει. Ο γνωστός νευροφυσιολόγος Vernon Mountcastle λέγει ότι «στην πραγματικότητα είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε έναν εγκέφαλο και η μόνη μας επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται με διαύλους επικοινωνίας, τις αισθήσεις, που μεταφέρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι πληροφοριών για το τι συμβαίνει εκεί έξω»

Σ’ αυτή τη φιλτραρισμένη αναπαράσταση του κόσμου θα πρέπει να προσθέσουμε και τη διαστρέβλωση, μεγέθυνση ή σμίκρυνση του ποσού πληροφοριών που γίνεται σε όλα τα επίπεδα επεξεργασίας καθώς οι πληροφορίες αυτές οδεύουν μέσα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι τελικά παρά το αποτέλεσμα πολλαπλής σύνθετης και επιλεκτικής επεξεργασίας του σήματος που διεγείρει την όραση, δηλαδή της φωτεινής ακτινοβολίας που έρχεται απ τον κόσμο που βρίσκεται έξω από εμάς.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα βήματα αυτής της επεξεργασίας καθώς η φωτεινή ακτινοβολία από το περιβάλλον διεγείρει το όργανο της όρασης, δηλαδή τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Τα κύτταρα του χιτώνα αυτού είναι ευαίσθητα στην ένταση της ακτινοβολίας και στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας που είναι και τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. Από το σημείο αυτό κ πέρα, το σύστημα αρχίζει να γίνεται επιλεκτικό.

Ενώ το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας είναι συνεχές στο ορατό φάσμα, οι φωτοϋποδοχείς, τα φωτοευαίσθητα δηλαδή κύτταρα του ματιού μας, απαντούν επιλεκτικά σε τρεις ζώνες μήκους κύματος που αντιστοιχούν στο μπλε, πράσινο και κίτρινο κόκκινο χρώματα. Έτσι το συνεχές φάσμα μετατρέπεται σε έναν συνδυασμό τριών βασικών στοιχείων και με το συνδυασμό αυτό αντιλαμβανόμαστε το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας και το κωδικοποιούμε σε κατηγορίες, τα χρώματα.


Διαδικασία Μετατροπής της Πληροφορίας
Ήδη λοιπόν από τον αμφιβληστροειδή ξεκινά μια διαδικασία μετατροπής της πληροφορίας, για το μήκος κύματος του φυσικού ερεθίσματος, σε περιορισμένο αριθμό κατηγοριών που είναι ουσιαστικά μια μείωση της πληροφορίας. Τα φωτοευαίσθητα κύτταρα μεταφέρουν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας στα γαγγλιακά κύτταρα που είναι ο πρώτος νευρικός σταθμός επεξεργασίας των οπτικών ερεθισμάτων. Τα γαγγλιακά κύτταρα κωδικοποιούν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας σε κάθε σημείο όχι κατά απόλυτη τιμή αλλά σαν διαφορά έντασης.

Έτσι, κάθε γαγγλιακό κύτταρο απαντά όχι στο επίπεδο φωτεινότητας που έρχεται από ένα σημείο του εξωτερικού χώρου, αλλά στην αλλαγή του επιπέδου φωτεινότητας ανάμεσα σε γειτονικά σημεία. Για να κάνει αυτή την επεξεργασία το κάθε γαγγλιακό κύτταρο συλλέγει την πληροφορία έντασης φωτεινής ακτινοβολίας από ένα σύνολο γειτονικών φωτοϋποδοχέων του αμφιβληστροειδούς. Το σύνολο αυτό είναι μεγάλο για την περιφέρεια του αμφιβληστροειδούς και πολύ μικρότερο για την κεντρική περιοχή της ωχράς κηλίδος.

Τα γαγγλιακά κύτταρα λοιπόν κωδικοποιούν διαφορές φωτεινότητας σε έναν χάρτη που αντιστοιχεί στον αμφιβληστροειδή. Η σάρωση στο χάρτη αυτόν είναι πολύ λεπτομερής για το κέντρο και αδρή για την περιφέρεια. Η διαφοροποίηση αυτή διατηρείται σε όλη την πορεία της αισθητικής οδού μέχρι και τον φλοιό του εγκεφάλου.

Το αδρό σύστημα, ή «μακροκυτταρικό», συλλέγει πληροφορία αλλαγής φωτεινότητας, από μεγάλες περιοχές του χώρου και είναι ευαίσθητο σε ταχείες αλλαγές φωτεινότητας όπως για παράδειγμα κατά την κίνηση αντικειμένων στο χώρο.

Το λεπτομερές σύστημα, ή «μικροκυτταρικό», συλλέγει πληροφορία από μικρές περιοχές του χώρου και είναι ευαίσθητο σε λεπτομέρειες και στο μήκος κύματος που θα μεταφραστεί στο χρώμα. Η δομή αυτού του χάρτη που είναι ουσιαστικά μια διαστρεβλωμένη στο χώρο οπτική αναπαράσταση μεταβολών φωτεινότητας θα διατηρηθεί και στον πρώτο σταθμό επεξεργασίας της οπτικής οδού δηλαδή τον έξω γονατώδη πυρήνα του θαλάμου.

Από εκεί ο επόμενος σταθμός θα είναι ο πρωτοταγής οπτικός φλοιός στον ινιακό φλοιό (περιοχή V1 κατά Broadman). Στην περιοχή αυτή θα διατηρηθεί η διάκριση μακροκυτταρικού και μικροκυτταρικού συστήματος που θα οδεύσουν σε διαφορετικές περιοχές (στοιβάδες) του φλοιού.

Παράλληλα, τα κύτταρα του οπτικού φλοιού είναι πλέον ευαίσθητα σε μεταβολές φωτεινότητας κατά μήκος ενός άξονα και όχι ανάμεσα σε δυο σημεία. Τα «απλά» λεγόμενα κύτταρα του φλοιού κωδικοποιούν έτσι μεταβολές φωτεινότητας σε συγκεκριμένη περιοχή του χώρου κατά μήκος συγκεκριμένου άξονα, ενώ τα «σύνθετα» λεγόμενα κύτταρα κωδικοποιούν μεταβολές φωτεινότητας κατά μήκος ενός συγκεκριμένου κάθε φορά άξονα, ανεξαρτήτως της θέσης του στο χώρο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πρωτοταγής οπτικός φλοιός αρχίζει να αναγνωρίζει περιγράμματα από τις αλλαγές φωτεινότητας.

Τα περιγράμματα αυτά θα αποτελέσουν το υλικό για την αναγνώριση σχημάτων. Τα απλά και σύνθετα κύτταρα κατανέμονται σε κολόνες στον πρωτοταγή οπτικό φλοιό και γειτονικές κολόνες έχουν παρόμοια προτίμηση στη διεύθυνση του άξονα που αναγνωρίζουν.

Ανάμεσα στις κολόνες υπάρχουν «κηλίδες» με κύτταρα που μεταφέρουν την πληροφορία του χρώματος. Αυτή η πολύπλοκη δομή χάρτη στον πρωτοταγή οπτικό φλοιό, επαναλαμβάνεται και στον δευτεροταγή οπτικό φλοιό (περιοχές V2,V3 κατά Broadman) όπου πλέον τα κύτταρα είναι ευαίσθητα σε πιο σύνθετα περιγράμματα.

Από εκεί και πέρα υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός της οδού σε ένα ραχιαίο τμήμα που καταλήγει στην περιοχή V5 κατά Broadman και από εκεί στον οπίσθιο βρεγματικό φλοιό και ένα κοιλιακό τμήμα που οδεύει στον κροταφικό φλοιό.

Η ραχιαία οδός δέχεται πληροφορίες κυρίως από το μακροκυτταρικό σύστημα και τα κύτταρα στις περιοχές αυτές κωδικοποιούν κίνηση αντικειμένων στο χώρο, καθώς και τη σχετική κίνηση του ίδιου του ατόμου (ή μελών του σώματός του) σε σχέση με σταθερά αντικείμενα στο χώρο. Το σύστημα αυτό δηλαδή επεξεργάζεται το κομμάτι αυτό των πληροφοριών της οπτικής εικόνας που είναι απαραίτητο για να μπορούμε να κινούμαστε στο χώρο, να αποφεύγουμε αντικείμενα και να πιάνουμε αντικείμενα.


Η κοιλιακή οδός θα καταλήξει στον κάτω κροταφικό φλοιό
Εδώ υπάρχουν κύτταρα που είναι ευαίσθητα σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Μάλιστα η διάκριση μπορεί να είναι τόσο εντυπωσιακή, ώστε κάποια κύτταρα να «αναγνωρίζουν» μόνο αντικείμενα που χρησιμοποιούμε ως εργαλεία, ενώ άλλα κύτταρα να «αναγνωρίζουν» μόνο έμψυχα όντα όπως τα ζώα. Δεν γνωρίζουμε ακόμα με ποιους πολύπλοκους κανόνες λειτουργούν τα κύτταρα αυτής της περιοχής διαμορφώνοντας αυτές τις καταπληκτικές ειδικότητες στην αναγνώριση συγκεκριμένων μορφών.

Στην περιοχή αυτή βρίσκονται και τα περίφημα κύτταρα που απαντούν με ενεργοποίηση στην εμφάνιση στην οπτική εικόνα ανθρώπινων προσώπων (Gross & Sergent. Υπάρχει δε μια συγκεκριμένη βλάβη στον αριστερό κάτω κροταφικό φλοιό που οδηγεί στο σύνδρομο της προσωποαγνωσίας.

Στη διαταραχή αυτή το άτομο βλέπει κανονικά αλλά δεν μπορεί να αναγνωρίσει πρόσωπα. Μία άλλη περιοχή όπου καταλήγει η κοιλιακή οδός είναι στον ινιακό φλοιό, η περιοχή V4 κατά Broadman, η οποία κάνει την τελική επεξεργασία του χρώματος. Σε βλάβη της περιοχης αυτης, το άτομο πάσχει από αχρωματοψία, δηλαδή βλέπει τον κόσμο μαυρόασπρο.

Είναι λοιπόν φανερό από τα παραπάνω ότι με όσα μπορούμε να γνωρίζουμε ως σήμερα η οπτική εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει μέσα στον εγκέφαλο αποτελείται από κομμάτια πληροφορίας που αφορούν προϊόντα επεξεργασίας πολύ συγκεκριμένου τμήματος της φωτεινής ακτινοβολίας και οδηγεί στη σύνθετη πληροφορία για συγκεκριμένα αντικείμενα, χρώμα η κίνηση αντικείμενων.

Ένα εμφανές πρόβλημα που προκύπτει από όλη αυτή τη διαδικασία είναι πως συντίθενται αυτά τα διασπασμένα και διασκορπισμένα στο φλοιό τμήματα που επεξεργάζονται διαφορετικές πληροφορίες στο ένα, ενιαίο, σύνολο που αντιλαμβανόμαστε σαν οπτική εικόνα.

Μια απάντηση στο ερώτημα αυτό της σύζευξης έχει προταθεί ότι είναι η σύζευξη στο χρόνο της ενεργοποίησης των περιοχών αυτών. Είναι σαν μια ορχήστρα όπου το κάθε όργανο παίζει το δικό του κομμάτι και το σύνολο των οργάνων που παίζουν ταυτόχρονα προκαλεί την μουσική όπως την ακούμε.

Μια άλλη ερώτηση είναι αν αυτά που επιλέγουμε να δούμε τα επιλέγουμε τυχαία η υπάρχει επιλογή από πριν.

Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν και οι δυο διαδικασίες. Η διαδικασία από κάτω προς τα επάνω επιλέγει τυχαία περιοχές του χώρου όπου κοιτάμε. Η διαδικασία από πάνω προς τα κάτω κατευθύνει την προσοχή μας και αντίστοιχα και την όραση μας σε συγκεκριμένες περιοχές του χώρου που θεωρούμε από πριν ότι μπορεί να έχουν σημασία. 

Η διαδικασία αυτή επιλογής εφορεύεται από περιοχές του φλοιού όπως ο μετωπιαίος και ο βρεγματικός φλοιός. Στο σύνδρομο αμέλειας χώρου που εμφανίζεται έπειτα από βλάβες του βρεγματικού φλοιού, τα άτομα δεν κοιτούν μια συγκεκριμένη περιοχή του χώρου γιατί η προσοχή τους δεν στρέφεται στην περιοχή αυτή.

Μια τελευταία ερώτηση που σήμερα έχει αρχίσει να διερευνάται αφορά το κατά πόσον το άτομο είναι ενήμερο για όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την οπτική εικόνα. Σε πειράματα με διχοτομημένη όραση όπου κάθε μάτι βλέπει μια διαφορετική εικόνα έχει φανεί ότι τα άτομα είναι ενήμερα για μια από τις δυο εικόνες και μετά λίγα δευτερόλεπτα είναι ενήμερα για την άλλη. Η εναλλαγή ενημερότητας συμβαίνει με έναν στοχαστικό τρόπο στο χρόνο.

Ο Νικόλαος Λογοθέτης έδειξε το 1989 (Logothetis & Schall, 1989) ότι, όταν ο πίθηκος βλέπει μια εικόνα με διχοτομημένη όραση, αναφέρει συνειδητή ενημερότητα με το ίδιο στοχαστικό πρότυπο στο χρόνο όπως και ο άνθρωπος, πράγμα που σημαίνει ότι και στον πίθηκο υπάρχει αυτή η μορφή συνειδητής ενημερότητας για την οπτική εικόνα.

Προχωρώντας σε νευρωνικές καταγραφές, ο Λογοθέτης έδειξε ότι ορισμένοι νευρώνες στον κάτω κροταφικό φλοιό απαντούσαν περισσότερο όταν το αντικείμενο προτίμησης τους ήταν στη συνειδητή ενημερότητα του ζώου από την περίπτωση που το ίδιο αντικείμενο έφευγε από την ενημερότητα. Οι νευρώνες αυτοί, λοιπόν, έδιναν και το στίγμα της συνειδητης ενημερότητας που αφορούσε την οπτική εικόνα.


Αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που σκεπτόμαστε
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που περιγράφουμε σαν «οπτικη αναγνώριση» είναι ένα σύνολο διεργασιών επεξεργασίας πληροφορίας σε πολλαπλές περιοχές του Νευρικού Συστήματος.

Οι διεργασίες αυτές, που ακόμα δεν έχουν κατανοηθεί πληρως, οδηγούν σε μια επιλεκτική αναγνώριση συγκεκριμένων δομών στην οπτικη εικόνα, ενώ η επιλογη του τι θα δούμε και πότε γίνεται πάλι με τη συμμετοχη πολλών περιοχών του φλοιού. Τέλος, το τι βλέπουμε συνειδητά και τι ασυνείδητα στην οπτικη εικόνα φαίνεται να αποτυπώνεται επίσης στα χαρακτηριστικά λειτουργίας του πολύπλοκου αυτού συστήματος.

Είναι λοιπόν η οπτική αναγνώριση μια διαδικασία αποτύπωσης του οπτικού ερεθίσματος που έρχεται από τον κόσμο που μας περιβάλλει η είναι μια πολύπλοκη νοητική επεξεργασία συγκεκριμένων και πολύ περιορισμένων πληροφοριών του οπτικού κόσμου που γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μας επιτρέπει να ερμηνεύουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και όχι απλά να τον βλέπουμε. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, αυτό που βλέπουμε είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε;


Βιβλιογραφικές αναφορές:
Gross, C. G. & Sergent, J. (1992). Face recognition. Current Opinion in Neurobiology, 2,156-161.
Logothetis, N. K. & Schall, J. D. (1989). Neuronal correlates of subjective visual perception. Science, 245,761-763.
Farah, M. J. (2000). The cognitive neuroscience of vision. Oxford UK: Blackwell Publishers.

Διαβάστε περισσότερα... »

Πώς «γεννήθηκαν» η μπεσαμέλ, η μαγιονέζα, οι κρέπες, το φιλέτο Σατομπριάν, αλλά και οι ατομικές πετσέτες...




Η μπεσαμέλ και η μαγιονέζα


«Πατέρας» της μπεσαμέλ είναι ένας πλούσιος τραπεζίτης, ο οποίος είχε φιλοδοξία να ζήσει στις Βερσαλλίες και υποκατέστησε τον αρχιμάγειρα του βασιλιά Ήλιου.

Ο Λουδοβίκος μαρκήσιος ντε Νουαντέλκ είχε πολλά κτήματα μεταξύ των οποίων και ένα που λεγόταν, Μπεσαμέλ. Έλυνε και έδενε στα ανάκτορα, αλλά το μεγάλο του επίτευγμα ήταν η σάλτσα με βούτυρο, φαρίνα, μοσχοκάρυδο και άλλα μπαχαρικά.

Στη χρυσή εποχή της κουζίνας με τίτλους, η Πομπαντούρ, εξασφάλισε την εύνοια του βασιλιά με ομελέτες, φιλέτα κοτόπουλου και κρέμες με βάση το κουνουπίδι, ενώ δύο στρατάρχες έγιναν διάσημοι στη γαλλική αυλή επειδή δύο σάλτσες πήραν τα ονόματά τους.

Ο δούκας του Μιρεπουά, για μία σύνθεση από κύβους καρότου και λαχανικά καβουρδισμένα σε βούτυρο και ζωμό και ο Βιλλερουά, για μια σάλτσα κοτόπουλου «βελουτέ» με κρέμα και κρόκο αυγού, που συνοδεύει στα εστιατόρια κοτολέτες και κρέας σχάρας.

Το 1757 ο Αρμάν ντε λα Πορτ, δούκας του Ρισελιέ και αρχηγός της βασιλικής στρατιάς, πολιορκεί στις Βαλεαρίδες Νήσους την πόλη Πουέρτο Μαχόν.

Ένα βράδυ η φωτιά στο τραπέζι του επιτελείου είχε σβήσει και δεν υπήρχε τίποτε άλλο από βραστό βοδινό, λάδι και αυγά. 

Ο αρχιμάγειρας Μπουλιέρ πειραματίζεται. 

Ανακατεύει σιγά σιγά το λάδι με τον κρόκο του αυγού και φτιάχνει μια σάλτσα με την οποία σκεπάζει το κρέας. 

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ νόστιμο και αφού είχαν στρατοπεδεύσει στη Μαχόν, ονόμασαν τη σάλτσα, μαγιονέζα.




"Η μαγιονέζα πήρε το όνομά της από την ισπανική πόλη Μαχόν που πολιορκούσαν οι Γάλλοι."

Μπιφτέκια «α λα Βίσμαρκ», «Πες Μελμπά» και «κρέπες Συζέτ»

Ανάλογη εμμονή με ένα φαγητό είχε και δημιουργός της γερμανικής αυτοκρατορίας Βίσμαρκ, που έτρωγε μπιφτέκια με το αυγό επάνω, τα οποία ονομάσθηκαν «α λα Βίσμαρκ».

Το 1892 στο ξενοδοχείο Σαβόϋ του Λονδίνου, ο διασημότερος μάγειρος της Μπελ Εποκ, Εσκοφιέ, ήθελε να φτιάξει κάτι ξεχωριστό για να γιορτάσει το ανέβασμα του Λοεγκρίν του Βάγκνερ. Γέμισε μια σουπιέρα σε σχήμα κύκνου με παγωτό βανίλια, έβαλε πάνω ροδάκινα κομμένα στη μέση με σιρόπι, τα περιέχυσε με ζάχαρη καραμελέ. 

Οι καλεσμένοι το ονόμασαν «Πες Μελμπά», από τα ροδάκινα και την πρωταγωνίστρια του έργου.

Και σε μια άλλη περίπτωση το όνομα μιας γυναίκας συνδέθηκε με ένα φαγητό, αν και δεν ήταν καλλιτέχνης. Ο πρίγκιπας της Ουαλίας Εδουάρδος Ζ΄ δειπνούσε με μια ωραία κοπέλα σε ένα εστιατόριο της Νίκαιας στην Κυανή Ακτή, μακριά από την αυστηρή παρακολούθηση της μητέρας του, βασίλισσας Βικτωρίας. Ο μετρ πρότεινε να τους προσφέρει ένα γλυκό που δεν υπήρχε στον κατάλογο και άρχισε να το παρασκευάζει μπροστά τους. 

Έφτιαξε γρήγορα σε μια γκαζιέρα αφράτες τηγανίτες διπλωμένες στα δύο και αφού τους έριξε ζάχαρη και Γκραν Μαρνιέ, τις άναψε. Ο Εδουάρδος ενθουσιάστηκε και ρώτησε τον μάγειρα πως τις λένε. Ο μάγειρας υποκλίθηκε στην κυρία και απάντησε: «Δεν έχουν ακόμη όνομα. Αν επιτρέπει η Υψηλότης σας, θα τις ονομάσω κρέπες «α λα πριγκιπέσσα». Ο διάδοχος γέλασε και είπε στον σεφ: «Είστε ευγενής, αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα να τις λέτε απλώς, κρέπες Συζέτ».

Το ίδιο «φιλέτο Ταρτάρ» είναι αλεσμένο κρέας με πικάντικη σάλτσα. Οι Τάταροι τρέφονταν με ωμό κρέας το οποίο άφηναν για ώρες κάτω από τη σέλα του αλόγου για να μαλακώσει. Φυσικά, αγνοούσαν την πικάντικη σάλτσα.




Ο Ερρίκος Δ΄ «έστρωσε» τα γαλλικά σαλόνια. (Εικόνα από ιατροδικαστική ανάπλαση)

Ερρικός Δ΄. Ο βασιλιάς της Γαλλίας που καθιέρωσε το πιρούνι και τις πετσέτες

Η κουζίνα και γενικότερα η γαστρονομική κουλτούρα της Γαλλίας οφείλει πολλά στον βασιλιά Ερρίκο Δ΄, ο οποίος ήταν λάτρης του ωραίου φαγητού και του ωραίου φύλου. Το 1606 επισκέφθηκε το «Οπλοστάσιο» και αντί να πάει στο σαλόνι πήγε στην κουζίνα, άνοιξε όλες τρις κατσαρόλες, δοκίμασε τα στρείδια, πήρε ένα λευκό κρασί Αρμπουάζ και άφησε τους μάγειρους αποσβολωμένους.

Επέβαλλε στην αυλή του το πιρούνι και τις πετσέτες σκουπίσματος που αντικατέστησαν το τραπεζομάντιλο, με το οποίο σκούπιζαν μέχρι τότε το στόμα και τα δάχτυλα, όλοι οι συνδαιτυμόνες.

Ο Ερρίκος Δ΄ «σύστησε» στους Γάλλους και την πατάτα, ωστόσο παρά τη μεγάλη προσφορά, το όνομα του συνδέθηκε γαστρονομικά μόνο με το κοτόπουλο κατσαρόλας «α λα Ερρίκος Δ΄» που προέκυψε από τη φράση του: «θα ήθελα κατά τη διάρκεια της βασιλείας μου κάθε εργάτης να μπορεί να βράζει ένα κοτόπουλο στην κατσαρόλα του»

«Εγώ πάω να φάω»

Κατά τη διάρκεια εκστρατείας, προέκυψε και το κοτόπουλο «α λα Μαρένγκο».

Η μάχη του Μαρένγκο κοντά στην Αλεξάνδρεια δεν πήγαινε καλά για τους Γάλλους και οργισμένος ο Βοναπάρτης είπε στους στρατηγούς του: «κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πάω να φάω!».

Οι Αυστριακοί τους είχαν πάρει τις προμήθειες και οι μάγειροι τηγάνισαν απλώς το κοτόπουλο σε λάδι και άσπρο κρασί και του το σέρβιραν πάνω σε ένα… ταμπούρλο!

Ο μαέστρος της κουζίνας Ροσσίνι και τα φιλέτα του φιλέλληνα Σατομπριάν (Σατωβριάνδου) Εκτός από παρτιτούρες, ο διάσημος μαέστρος του Πεζάρο άφησε και ένα βιβλίο με συνταγές για μορταδέλες, σαλάμι και ζυμαρικά. Ήταν τόσο καλοφαγάς ώστε μια μέρα που δεν του πήγαν σωστά την παραγγελία, τους έστειλε γράμμα στο οποίο υπέγραφε ως εξής: «Ιωακείμ Ροσσίνι χωρίς μακαρόνια»!

Τα κανελόνια «α λα Ροσσίνι» γεμίζονται με ένα μείγμα που περιέχει πατέ συκωτιού με το οποίο δοκίμαζε διάφορες συνταγές.

Αγαπούσε πολύ τα «τουρνεντώ», χοντρά κομμάτια κρέατος με σάλτσα βουτύρου επάνω σε μια φρυγανιά βουτηγμένη σε αναμμένο κονιάκ και σκεπασμένα με φουά – γκρα.

Αυτή η «θερμιδική βόμβα» τηγανίζονταν σε μια γκαζιέρα με οινόπνευμα στην τραπεζαρία.

Όμως, ο μαιτρ ντ οτέλ θεωρούσε αγένεια να μαγειρεύει μπροστά στους πελάτες. Έβαζε ένα μικρό τραπεζάκι λίγο παραπέρα και τους έστρεφε την πλάτη, «tournant le dos».

Ο Σατομπριάν ήταν θαμώνας στο εστιατόριο Λαρύ στο Παρίσι και κάθε φορά που πήγαινε, ο μαιτρ έδινε παραγγελία στην κουζίνα: «Ένα βοδινό φιλέτο στη σχάρα, λίγο ψημένο για τον κ. κόμη ντε Σατομπριάν». Μετά από λίγο καιρό φώναζε απλώς, «ένα Σατομπριάν».

Διαβάστε περισσότερα... »