Ἕλλην Οὐρανόπαις

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.

Τούτων τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου ἄθλοις τε καὶ ἀγωνίσμασι και διδασκαλίαις παιδαγωγεῖσθαί τε καὶ κρατύνεσθαι Θεὸν ἐκλιπαροῦντες, καὶ μιμητός τῆς ἐνθέου αὐτῶν πολιτείας μέχρι τέλους ἀναδεικνύσθαι ἐκδυσωποῦντες, ἀξιωθείημεν τῶν ἐξαιτουμένων, οἰκτιρμοῖς καὶ χάριτι τοῦ Μεγάλου καὶ Πρώτου Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν θεοειδῶν Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.

πηγή-fdathanasiou

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Αρχαία θέατρα και ορθόδοξοι ναοί

Από την εποχή των Ελευσινίων Μυστηρίων μέχρι την ώρα που οικοδομήθηκε ο πρώτος χριστιανικός ναός, αλλά και αυτά καθαυτά τα αρχαία μυστήρια ή οι τελετουργίες στους ορθόδοξους ναούς, αν μη τι άλλο, μας δεικνύουν τα κοινά σημεία που έχουν είτε στην δομή των ναών είτε στον τρόπο με τον οποίον γίνονται οι θρησκευτικές τελετές!..

Διαβάστε τι αποκαλύπτουμε μέσα στο βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός».

Πολλές, αλήθεια, ομοιότητες υπάρχουν μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού, που δεν εστιάζονται μόνο σε θέματα ιστορικών γεγονότων, αλλά και συμβόλων ή άλλων πραγμάτων. Μία εξ αυτών είναι και η σχέσις Ελευσίνιων ( και όχι μόνον) Μυστηρίων με τα λεγόμενα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και τις Χριστιανικές τελετές εις τους Ορθοδόξους Ναούς.

Η κυριαρχούσα μορφή των Ελευσινίων Μυστηρίων ήταν, ασφαλώς η Δήμητρα, η οποία είναι η Μήτηρ – Γη και εν προκειμένω η μητέρα των καρπών. Η Δήμητρα είναι η μητέρα της Περσεφόνης, την οποίαν ο Πλούτων απήγαγε και μετέφερε, ως σύζυγόν του, εις το βασίλειό του. Η μητέρα θρηνεί για την απώλειαν της θυγατρός της και φθάνει εις την Ελευσίνα όπου, με προτροπήν της, ο λαός οικοδομεί ένα ναόν προς τιμήν της.

Εν συνεχεία προκαλεί μίαν ξηρασίαν της γης και των καρπών αυτής. Τέλος, ο Ζευς υπό χωρεί εις τις παρακλήσεις της και αποστέλλει τον Ερμήν για να σώση την Περσεφόνην, η οποία είχε ήδη φάγει τους καρπούς του ροδιού, τους οποίους είχε δώσει ο σύζυγός της.

Τούτο απέκλεισε την πλήρην σωτηρίαν της και την επαναφοράν της εις την γην των ζώντων. Έγινε, όμως ένας συμβιβασμός: Φθινόπωρο και Χειμώνα η Περσεφόνη θα ζη με τον Πλούτωνα εις τον Κάτω Κόσμον και τις άλλες εποχές, Άνοιξη και Θέρος, θα ζη με την μητέρα της εις τον Άνω Κόσμον.

Η ως άνω μυθική διήγησις, αναφερόμενη εις την εποχικήν ανάπτυξιν και παρακμήν είναι, βεβαίως, προφανής. Αλλά, εκείνο το οποίο καθιστά αυτήν μίαν μυστηριακήν θρησκείαν είναι (όπως λέει και ο Επίσκοπος Κατάνης): «η περαιτέρω αναφορά της εις τον ανθρώπινον θάνατον και την αθανασίαν της ψυχής. Τα Ελευσίνια Μυστήρια ετόνιζον τις ηθικές αξίες της ζωής και την ανάγκην δια τους ζώντας όπως διέλθουν μέσα εις το φως της αιωνιότητος.»

Αλλά δεν είναι μόνο τα Ελευσίνια Μυστήρια τα οποία είχαν παρόμοιες μεταφυσικές ανησυχίες με τον Χριστιανισμόν. Ήσαν και τα Δελφικά Μυστήρια, τα οποία εδάνεισαν με τον τρόπον τους στοιχεία εις τον Χριστιανισμόν. Οι αρχαίοι ναοί έχουν πολλά κοινά σημεία με τους χριστιανικούς (βωμούς, θυσιαστήρια, ιερά, κ.λ.π.) ενώ και σε τελετουργικά στοιχεία ομοιάζουν μεταξύ τους σε πολλές μορφές.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ομοιότης των αρχαίων ελληνικών θεάτρων με τους χριστιανικούς ναούς, από πλευράς δομήσεως, αρχιτεκτονικών χώρων κ.τ.λ. ενώ οι πάντες μένουν άναυδοι και έκπληκτοι μπροστά εις την εκπληκτικήν ομοιότητα των συντελεστών των αρχαίων ελληνικών έργων με τους λειτουργούς της σημερινής Εκκλησίας (χοροί- ψάλτες- ιεροφάντες- ιερείς κ.λ.π.)

Ακόμη και τα άμφια των σημερινών ιερέων έχουν πολλά κοινά σημεία με αυτά που φορούσαν οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων, με τους ηθοποιούς των θεάτρων και τους σημερινούς ιερωμένους εντός των ναών. Ο Αισχύλος, όπως είναι γνωστό κατηγορήθηκε και εξεδιώχθη, ίσως, επειδή απεκάλυψε τι φορούσαν οι ιερείς των Ελευσίνιων Μυστηρίων- κάτι που πιθανώς του εστοίχισε τον θάνατον, αν και λένε ότι τον εσκότωσε μία χελώνα που άφησε ένας αετός… (Ίδε: Ιακώβου (Γεωργίου) Πηλίλη: Η Θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, σελ. 55).

Εις ένα έργο που είχε εκδοθεί το 1896 με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, από τον Θ. Ι. Λεφάκη (Δομίνου) υπό τον τίτλον: «Μελέτη επί των Ελευσίνιων Μυστηρίων και των Μαντείων», αναφερόμενος εις τα Μείζονα Μυστήρια, δεδομένου ότι υπήρχαν και τα Ελάσσονα Μυστήρια, γράφει εις μίαν υποσημείωσίν του τα εξής:

«Τα εν τη κίστη περικλειόμενα χρυσά μήλα ήσαν: Το μήλον της πεύκης (σύμβολον της γονιμότητος, της γενέσεως) ο σπειροειδής όφις (σύμβολον της παγκοσμίου εξελίξεως της ψυχής: της εν τη όλη δηλ. πτώσεως αυτής και της δια του πνεύματος απολυτρώσεως), το ωόν (υπενθυμίζον την σφαίραν ή την θείαν τελειότητα, ήτις είναι ο σκοπός του ανθρώπου.)

Εκ των τριών τούτων συμβόλων της αρχαίας αποκρύφου επιστήμης εγένετο χρήσις των μεν δύο εν τη Παλαιά Γραφή παρά των διακατόχων της εσωτερικής κατά παράδοσιν μωσαϊκής διδασκαλίας, του δε τρίτου, του χρυσού δηλαδή ωού, παρά της χριστιανικής θρησκείας (ως ημείς τουλάχιστον νομίζομεν) των κοκκίνων πασχαλινών αυγών και των χρυσών τοιούτων του Πατριαρχείου».

Και πιο κάτω, αναφερόμενος εις τους υποψήφιους μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων, γράφει:
«Μετέβαινον είτα εις αίθουσαν μεγάλην, περιφερή και ασθενώς φωτιζομένην. Εις το κέντρον είς κίων, εν ορειχάλκινον δένδρον ούτινος το μεταλλικόν φύλλωμα εξαπλούται επί της οροφής απάσης. Εις το φύλλωμα τούτο προσήρτηνται χίμαιραι, γοργόνες, άρπυιαι, βόες, στρύγες κ.λ.π. εικόνες λαλούσαι περί των επιγείων δεινών, περί των κατά του ανθρώπου εκμενομένων δαιμόνων. Τα θηρία ταύτα φαίνονται παραφυλάσσοντα την λείαν των. Υπό το δένδρον κάθηται επί μεγαλοπρεπούς θρόνου ο Αϊδωνεύς- Πλούτων, φέρων πορφύραν, κρατών την τρίαιναν και έχων το μέτωπο σύνοφρυ.

Υπ’ αυτόν η νευρή˙ παρ’ αυτόν, τον ουδέποτε μειδιώντα θεόν του Άδου, η σύζυγός του, η μεγάλη, η ραδινή Περσεφόνη. Οι μύσται την αναγνωρίζουσιν υπό τα χαρακτηριστικά της ιεροφάντιδος, της υποκριθείσης την Θεάν κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια (…) Δεν είναι πλέον η Παρθένος του σπηλαίου˙ ήδη γινώσκει τον του κάτω κόσμου βίον και δεινοπαθεί. Βασιλεύει επί κατωτέρων δυνάμεων είναι υπερτάτη μεταξύ των νεκρών, αλλά ξένη εν τη επικρατεία της. Αμυδρόν υπομειδίαμα διαφαίνεται επί του προσώπου της. Αμυδρόν υπομειδίαμα διαφαίνεται επί του προσώπου της. Α! εν τω υπομειδιάματι τούτω εγκλείεται η γνώσις του Καλού και του Κακού, το ανέκφραστον θέλγητρον της λύπης, της ζησάσης και βωβής λύπης. Η δεινοπάθεια διδάσκει τον οίκτον. Η Περσεφόνη υποδέχεται μετά οικτίρμονος βλέμματος τους νύστας, τους γονυκλινούντας και προσφέροντας στεφάνους εκ Ναρκίσων. Τότε αναλάμπει εις τους οφθαλμούς της φλοξ τεθνηκυϊα, ελπίς απωλεσθείσα, ανάμνησις αφεστηκυία του ουρανού!...»

Εις όλα όσα αναφέρθησαν, ο καλόπιστος αναγνώστης διαπιστώνει ότι όχι μόνον τα πασχαλινά και τα πατριαρχικά αυγά, αλλά και το χριστουγεννιάτικο δένδρο ήσαν αλιευμένα στοιχεία εκ των Ελευσινίων Μυστηρίων. Η διαφορά είναι ότι τότε είχαμε ωά ( τα αυγά που βρήκαμε ήδη και εις την Κοσμογονίαν), ενώ σήμερον τα ωά τα βάφομεν κόκκινα για το Πάσχα ή χρυσά για το Πατριαρχείον τότε το δέντρο των Ελευσίνιων Μυστηρίων το εστολίζαμε με εικόνες που ενεφάνιζαν μυθολογικά πρόσωπα, ενώ σήμερον το χριστουγεννιάτικο δένδρο το στολίζομεν με εικόνες από την Αγίαν Οικογένειαν.

Βρίσκομεν την ευκαιρίαν να πούμε, ότι το χριστουγεννιάτικο δένδρο, που κάποιοι μας λένε ότι μας το έφεραν οι Βαυαροί, όχι μόνον είναι ένα πανάρχαιο ελληνικό βουκολικό έθιμο (ακόμη και σήμερον οι ποιμένες κρεμούν εις τα δένδρα που έχουν τις στάνες των μυζήθρες, καρδάρια κ.λ.π.), αλλά και ένα πανάρχαιο έθιμο των Ελευσίνιων Μυστηρίων, που κάποιοι επί χρόνια αποσιωπούσαν.

Ο γράφων, για το θέμα αυτό έκανε τρεις φορές τηλεοπτικήν εκπομπήν εις το «Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» της «ΤΗΛΕΤΩΡΑ» την 26ην Δεκεμβρίου 1995 την 28ην Δεκεμβρίου 1997 (μαζί με τον συνεργάτη του Γεώργιο Κων. Βλαχάκη) και την 27ην Δεκεμβρίου 1998.

Και δεν θα θέλαμε να κάνωμε αναφοράν δια την «Παρθένον του σπηλαίου» των Ελευσίνιων Μυστηρίων, μιας και οι συνειρμοί μας πλέον είναι κάτι περισσότερον από απλοί συλλογισμοί με τις όποιες προεκτάσεις των εις την χριστιανικήν μας διδασκαλίαν, αν θυμηθούμε, βεβαίως και το Κοντάκιον του Ρωμανού του Μελωδού, που ψάλλομεν εις την Εκκλησία κατά την ημέραν των Χριστουγέννων εις ήχον γ΄:

«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι δι’ ημάς γαρ εγεννήθη Παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός».

πηγή-sakketosaggelos.gr

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ο υιός του Πρωθυπουργού της Κένυας, ενυμφεύθει ορθοδόξως

Απο το τριμηνιαίο περιοδικό "Φωτεινή Γραμμή",

τεύχος 52, 7-9/2012

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Η τριών μέτρων ύψος εικόνα του Ελεήμονος Χριστού!

Η εικόνα του Ελεημονος Χριστού βρίσκεται στον Ναό της Αναστάσεως στην πόλη Τουτάεβ(πρώην Romanov-Μπορισογκλέμπσκ) κοντά στο Γιάροσλαβ.

Αγιογραφήθηκε από τον Άγιο Διονύσιο του Γκλιντσκ ο οποίος έζησε τον 15ο αιώνα.

Το ύψος της είναι περίπου τρία μέτρα.

Η λιτάνευση της εικόνας γίνεται την Κυριακή μετά την εορτή των Αγίων Πάντων.Μέχρι το 1888η εικόνα λιτανεύοταν στην δεξιά όχθη του Τουτάεβ.

Με την ευκαιρία του εορτασμού των 900 χρόνων από τον εκχριστιανισμό των Ρώσων καθιερώθηκε να λιτανεύεται και στην άλλη όχθη την Κυριακή πριν την εορτή του προφήτου Ηλία. Μετά την πτώση του κομμουνισμού ξανάρχισε η λιτάνευση της εικόνας.

Περνάει απ'όλους τους ναούς στις δύο όχθες του ποταμού Τουτάεβ και λιτανεύεται.

Η εικόνα έχει επιτελέσει πολλά θαύματα τα οποία είναι καταγεγραμμένα.Είναι εντυπωσιακή η ξύλινη κατασκευή που έχει φτιαχτεί για την μεταφορά της εικόνας.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ἡ ἀληθινή μεγαλωσύνη

εικόνα

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ*

Συνήθως, δέν θέλομε νά ἀκοῦμε καί δέν μᾶς ἀρέσει νά μᾶς προβάλουν ἥρωες, ἁγίους καί σοφούς. Ὅλοι μας ὅταν ἀκοῦμε νά γίνεται λόγος γιά ἥρωες, γιά ἁγίους καί γιά σοφούς νευριάζομε λίγο. Οὔτε γιά τόν μέγα Ἀλέξανδρο θέλομε νά ἀκοῦμε πολλά καί μάλιστα ὅτι «εἶναι παράδειγμα γιά μᾶς», οὔτε γιά τόν Πλάτωνα, οὔτε γιά τόν ἅγιο Ἀντώνιο, οὔτε γιά τόν ἀπόστολο Πέτρο, οὔτε γιά τήν ἁγία Παρασκευή.

Νευριάζομε γιατί εἴμαστε μικροί. Καί τό βλέπομε πῶς εἴμαστε μικροί. Καί ἐμεῖς μικροί καί τά ἔργα μας μικρά καί τιποτένια.

Καί σκεπτόμαστε τί σχέση ἔχομε ἐμεῖς μέ αὐτούς τούς μεγάλους ἀνθρώπους.

Ἀλλά ἔχομε καί ἐμεῖς μία μεγαλωσύνη, ἡ ὁποία ὅμως δέν εἶναι δική μας. Εἶναι ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς τήν ἔδωσε ὁ Χριστός. Γι' αὐτή τήν μεγαλωσύνη μᾶς μίλησε σήμερα τό Εὐαγγέλιο.

Ὁ Χριστός, μέ τό ἴδιο του τό στόμα μᾶς λέγει: «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου». Σεῖς εἴσαστε τό φῶς τοῦ κόσμου.

Ἐκεῖνα πού λέει ὁ Χριστός εἶναι ἀλήθεια πάντοτε. Καί ἰσχύουν γιά πάντα. Ὁ Πλάτων, δέν ἦταν φῶς. Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος δέν ἦταν φῶς. Καί μερικοί ἄλλοι μεγάλοι δέν ἦταν φῶς. Ἐκεῖνον γιά τόν ὁποῖον λέει ὁ Χριστός ὅτι εἶναι φῶς, εἶναι φῶς. Καί πρέπει νά μένει καί νά γίνεται συνεχῶς περισσότερο, «φῶς τοῦ κόσμου».

Ὀνόμασε Κύριος φῶς τοῦ κόσμου τούς ἀποστόλους του.

Τότε πού ἦταν μικροί. Σάν καί ἐμᾶς μικροί. Καί πιό μικροί ἀκόμη. Καί πιό ἀνάξιοι. Καί πιό ταπεινοί. Καί μέ ἔργα τιποτένια.

Ἀλλά οἱ ἀπόστολοι κατάλαβαν ὅτι ἀφοῦ τό λέει ὁ Χριστός, πρέπει νά γίνουν «κάτι» καί νά κάνουν «κάτι». Σύμφωνα μέ τό θέλημά του. Καί ἔγιναν ὄχι ἁπλῶς φῶς ἀλλά οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς οἰκουμένης. Πιό μεγάλοι, ἀπό ὅτι εἶναι στό φυσικό στερέωμα ὁ ἥλιος καί τό φεγγάρι, ἔγιναν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί ἐκεῖνοι πού ἐπίστευσαν στόν Χριστό, ἀπό πνευματικῆς σκοπιᾶς.

Ὁ χωριάτης καί ὁ βασιλιάς

Ἐγώ, τί εἶμαι; Ἕνα τιποτένιο πλασματάκι. Καί τί μεγάλο ἔχω μέσα μου;

Μόνο τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Ποῖο εἶναι τό μεγάλο αὐτό φῶς τοῦ Χριστοῦ;

Ἡ πίστη μου ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο. Ἡ μοναδική μου μεγαλωσύνη. Ἀλλά μιά μεγαλωσύνη πού ἔχει ἀπέραντη ἀξία καί γιά πάντα. Ἀφοῦ τήν ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος καί κριτής τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ὁ ἄναρχος Πατέρας του.

Μία φορά, ἕνας βασιλιάς συνάντησε ἕνα χωρικό πού ἔσκαβε τήν γῆ. Ἦταν καταϊδρωμένος. Τόν πλησίασε καί τοῦ λέει:

-Τί κάνεις ἐκεῖ;

-Σκάβω, τοῦ λέει ἐκεῖνος.

-Καί τί κερδίζεις μέ μιά τόσο σκληρή δουλειά;

-Ὅτι καί ἡ μεγαλειότητά σου.

-Τί; Ξέρεις ποιός εἶμαι ἐγώ;

-Τό ξέρω βασιλιά μου.

-Ξέρεις τί ἔχω ἐγώ;

-Ἄχ βασιλιά μου. Δέν ἀξίζουν αὐτά. Μέ ρώτησες τί κερδίζω. Καί σοῦ ἀπάντησα, ὅτι καί σύ.

-Δηλαδή, τί ἐννοεῖς;

-Νά, βασιλιά μου. Προσπαθῶ νά κάνω καλά τήν δουλειά μου, γιατί δουλεύω γιά τό σπίτι μου. Παρακαλῶ καθημερινά τόν Κύριο νά μέ ἔχει καλά, νά ἀνταποκριθῶ στό καθῆκον μου. Νά βοηθήσω τά παιδιά μου νά γίνουν καλοί ἄνθρωποι. Καί νά εἶμαι ἔντιμος καί εἰρηνικός.

Πιστεύω ὅτι ἔτσι ὁ Κύριος θά μέ ἐλεήσει καί θά μοῦ δώσει μισθό τήν Βασιλεία του, τόν Παράδεισο. Καί σύ βασιλιά μου, ὅ,τι καί νά κάνεις, ὅσο μεγάλα καί ἄν εἶναι τά ἔργα σου στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, τό πιό μεγάλο πού μπορεῖς νά κατορθώσεις, εἶναι νά πᾶς καί σύ στόν Παράδεισο. Ἄν πᾶς, ὅλα ὅσα ἔκανες, καλά καί ὡραῖα. Ἄν δέν πᾶς, τί νά τά κάνεις τά μεγάλα ἔργα, τά χρυσᾶ πού φορᾶς καί τήν κορώνα;

Ἐκείνη τήν στιγμή, ὁ χωριάτης πού ἔσκαβε τήν γῆ, ἔγινε διδάσκαλος τοῦ βασιλιά, ὁ ὁποῖος ἔσκυψε τό κεφάλι καί τοῦ εἶπε:

-Ἔχεις δίκιο. Προσευχήσου γιά μένα, νά κάνω καί ἐγώ τήν δουλειά μου, μέ τήν ἴδια καλή συνείδηση πού τήν κάνεις ἐσύ. Γιά νά ἀξιωθῶ καί ἐγώ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Δίνοντας φῶς

Ξέρετε τί μεγάλο πράγμα εἶναι νά πιστεύει κανείς στόν Χριστό; Αὐτό εἶναι τό φῶς. Ὁ Χριστός ἄναψε ἕνα φῶς, ὅταν ἦλθε στόν κόσμο. Καί ἀπό αὐτό τό φῶς παίρνομε ἐμεῖς καί φωτιζόμαστε. Πῶς παίρνομε; Μέ τήν πίστη.

Ποῦ τήν βρίσκομε; Κάποιος μᾶς τήν λέει.

Ὁ ὁποῖος τί ἦταν;

Ἦταν ὁ ἴδιος φῶς. Εἶχε πάρει ἀπό τόν Χριστό. Καί μᾶς ἔδωσε καί ἐμᾶς. Παράδειγμα:

Μία μητέρα εἶναι φτωχή. Μερικές φορές δυσκολεύεται νά βρεῖ ψωμάκι γιά τόν ἑαυτό της καί γιά τά παιδιά της. Ἀλλά κάθε πρωί παίρνει τά παιδιά της καί λέει:

-Ἐλᾶτε παιδάκια μου, κάνετε τόν Σταυρό σας. Γιατί ὁ Χριστός κυβερνάει τόν κόσμο. Καί ὅταν θέλει μᾶς δίνει καί ἔχομε. Καί νά γίνετε μέ τό θέλημά του καλοί ἄνθρωποι.

Καί ὅταν ἔρχεται Παρασκευή, τούς λέει:

-Σήμερα παιδιά μου, ἡμέρα Παρασκευή, σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Καί ἐμεῖς τόν τιμᾶμε. Ἐγώ, σέ ὅλη μου τή ζωή, Παρασκευή δέν ἔβαλα στό στόμα μου ἀρτύσιμο. Γιά νά τιμάω καί νά δοξάζω τόν Χριστό. Καί σεῖς μήν τρῶτε. Δείξετε ὅτι πιστεύετε στόν Χριστό.

Τά παιδιά, βλέποντας τήν μητέρα τους φῶς καί φωτεινή, ἀπό τά ἔργα της, ἀπό τήν σταθερότητά της, ἀπό τήν συνέπειά της, ἀπό τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς της, ἀκολουθοῦν. Καί γίνονται καλά παιδιά.

Ἦταν σ’ ἕνα πανεπιστήμιο, κάποιο νεαροί φοιτητές πού στήν ἡλικία τῆς τρέλλας σκέπτονταν ὅτι ἡ ζωή εἶναι διασκέδαση. Καί τό μεγαλύτερο ἐπίτευγμά τους θά ἦταν νά ἔχουν τήν δυνατότητα νά κάνουν ὅσα τέρπουν τήν σάρκα. Ἀλλά μία μέρα βλέπουν τόν σοφότερο καθηγητή τους, μέσα στήν Ἐκκλησία γονατιστό νά προσεύχεται. Καί τότε διερωτήθηκαν: "Τί γίνεται ἐδῶ; Ἄν αὐτός ἔχει λύσει τό θέμα τόσο καλά καί προσεύχεται στό Θεό, μήπως ἐδῶ εἶναι τό φῶς, ἡ ἀλήθεια; Ἐμεῖς σκεπτόμαστε σωστά; Δουλεύει καλά τό μυαλό μας ἔτσι ὅπως ζοῦμε;"

Καί ἄρχισε νά φωτίζεται ἡ καρδιά τους.

Ἔτσι φωτίζεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.

Ἕνας μεγάλος σοφός τῆς Εὐρώπης, λέει:

«Ξέρετε τί εἶμαι; Μή μέ περνᾶτε γιά σπουδαῖο. Εἶμαι ἕνα φαναράκι. Τό φαναράκι μέ τούς τσίγκους καί μέ τά γυαλάκια του, δέν ἀξίζει τίποτε. Δέν προσφέρει τίποτε. Δέν ὠφελεῖ κανένα. Δέν τό χρειάζεται σέ τίποτε κανένας, ὅταν εἶναι σβυστό. Ἀλλά ὅταν τό ἀνάψομε ἔχει φῶς. Καί γίνεται πολύτιμο. Ὁδηγητικό. Θυμηθεῖτε τήν παλαιότερη ἐποχή, παίρναμε τό φαναράκι μας καί περπατούσαμε μέσα στή νύχτα, γιά νά βλέπομε ποῦ πᾶμε. Ἐγώ εἶμαι ἕνα φαναράκι. Ἀπό τόν ἑαυτό μου, δέν εἶμαι τίποτε. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέ ὁδηγεῖ καί παρακαλῶ, νά ὁδηγεῖ καί ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ ἐμένα».

Δέν εἴμαστε ἥρωες. Δέν ἔχομε καμιά μεγαλωσύνη. Οὔτε πρέπει νά ψάχνομε γιά μεγαλωσύνες. Ἀλλά ἔχομε τήν μεγαλωσύνη τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά τό κρατᾶμε. Καί νά τό διαδίδομε. Μέ τόν λόγο μας, καί μέ τό παράδειγμά μας.

εικόνα

Ἡ παγωνιά, δέν τό σβύνει
Τό φῶς καί μάλιστα τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο φωτίζει ἀλλά καί ζεσταίνει.

Ὅταν βγαίνει ὁ ἥλιος ζεσταίνει τήν γῆ. Ὅταν φεύγει ὁ ἥλιος καί νυχτώνει ἀρχίζει ἡ παγωνιά. Ὅπου τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ζεσταίνονται οἱ ψυχές. Καί ὅταν φύγει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται ἡ παγωνιά στίς ψυχές. Ἡ παγωνιά αὐτή, κάνει τόν κάθε ἄνθρωπο πού πλησιάζει ἕναν ἄλλο καί βλέπει τήν παγωνιά πάνω του, νά τρέμει. Νά παγώνει καί ὁ ἴδιος. Γιατί;

Γιατί ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό εἶναι κάτι τό τρομακτικό.

Ἐμπιστεύεσαι σέ ἄνθρωπο ἄθεο;

Καί ἅμα ἐμπιστεύεσαι εἶσαι ἀνόητος. Γιατί ὁ ἄνθρωπος πού δέν πιστεύει στό Θεό, οὔτε καλή συνείδηση μπορεῖ νά ἔχει, οὔτε συνέπεια σέ τίποτε. Καί προπαντός εἶναι ἔκδοτος σέ ὅλα τά πάθη. Νά ἁρπάξει, νά ψευδορκήσει, νά κάνει ὁποιαδήποτε ἀσχήμια καί αἰσχρότητα.

Ὅταν βρίσκομε ἄνθρωπο πού δέν πιστεύει στό Θεό νοιώθουμε ἕνα κομμάτι πάγο πάνω μας. Καί δέν ξέρομε πῶς νά περιφρουρήσομε τόν ἑαυτό μας.

Ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι ζεστασιά.

Ἡ Ἁγία Γραφή μιλᾶ γιά μία χωριάτισσα γυναίκα τήν «χαναναία». Εἶχε ἕνα κορίτσι ἄρρωστο. Πῆγε στόν Χριστό καί φώναζε:

-Λυπήσου με Χριστέ μου, λυπήσου με Χριστέ μου, σῶσε τό κορίτσι μου.

Πλησίασε, γονάτισε μπροστά του.

-Λυπήσου με Χριστέ μου, γιά τό κορίτσι μου.

Ὁ Χριστός θέλοντας νά τήν δοκιμάσει τῆς ἀπάντησε:

-Δέν εἶναι καλό πράγμα, νά πάρει κανείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν του, νά τό πετάξει στά σκυλιά.

Τί ἔκανε ὁ Χριστός; Τῆς ἔρριξε ἕνα καζάνι παγωμένο νερό.

Ἤ μήπως δέν εἶναι ἕνα καζάνι παγωμένο νερό, νά παρακαλάει γονατιστή καί νά τῆς λέει: «Δέν πετᾶνε τό ψωμί τῶν παιδιῶν στά σκυλιά»;

Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε:

-Ναί, Κύριε, καί τά σκυλιά τρῶνε ἀπό τά ψίχουλα.

Τότε ὁ Χριστός εἶπε:
-Ὤ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις. Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις.

Τί σημαίνει «Ὤ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις»;

Ἐσύ ἔχεις τήν ζεστασιά τῆς πίστεως τέτοια πού ἡ δοκιμασία πού σοῦ ἔκανα, παγωμένο νερό ἐπάνω σου, δέν σέ πάγωσε. Ἀλλά ἔμεινες ζεστή.

Ἐμεῖς, ὅταν αἰσθανθοῦμε δοκιμασία παγώνουμε στήν πίστη; Ἄν ναί, τί κρίμα!

Ἐάν μείνεις σταθερός καί ζεστός, μέ τό φῶς τῆς πίστεως λέει ὁ Χριστός: «Μεγάλη σου ἡ πίστις. Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ὅταν κάνομε προσευχή, παρακαλοῦμε τόν Χριστό καί τοῦ λέμε: «Πάτερ ἡμῶν ... γενηθήτω τό θέλημά σου». Ὄχι τό δικό μου Χριστέ μου. Τό δικό σου.

Ὅταν ἐμεῖς δείχνομε τήν ζεστασιά τῆς πίστης, ἀλλάζει ὁ Χριστός τά λόγια. Καί λέει:

«Ὄχι τό δικό μου. Τό δικό σου παιδί μου θά γίνει. Αὐτή τήν στιγμή».

Ἅμα δέν ποθοῦμε νά ἀκούσομε αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ ἔχομε κουκούτσι μυαλό; Ὅταν δέν βλέπομε τήν μεγαλωσύνη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τήν μεγαλωσύνη τῆς ζεστασιᾶς τῆς γνώσεως καί τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ, ἔχομε κουκούτσι μυαλό;

Γιατί τί μεγαλύτερο θά κερδίσεις σέ ὅλη σου τή ζωή, ὅσο καί νά ἀγωνιστεῖς, ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Τό φῶς μᾶς ξυπνᾶ, μᾶς προστατεύει

Ἀλλά ὅποιος πιστεύει στόν Θεό, δέν ἔχει μόνο φῶς καί ζεστασιά. Ἔχει καί κάτι ἀκόμη. Τήν παρηγοριά καί τήν χαρά τῆς πίστεως.

Ἀκόμη τό φῶς τοῦ Θεοῦ μᾶς ξυπνάει. Ὅταν εἶναι σκοτάδι κοιμόμαστε. Ὅταν φωτίσει ξυπνᾶμε. Καί ὅταν θέλομε νά κοιμηθοῦμε σβύνομε τό φῶς.

Συνεπῶς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιά μᾶς μία εὐεργεσία. Γιατί; Γιατί μᾶς δημιουργεῖ τήν αἴσθηση τῆς εὐθύνης.

Τήν παλαιότερη ἐποχή, στά ἀκρωτήρια, ἔβαζαν ἕνα φάρο. Στήν κορυφή του ἄναβαν φῶς. Γιά νά βλέπουν τά καράβια ποῦ εἶναι θάλασσα καί ποῦ εἶναι στεριά. Γιατί ὅταν δέν ὑπῆρχε φάρος ἀναμμένος, κινδύνευαν τά καράβια νά πέσουν στά βράχια καί νά καταστραφοῦν.

Μία φορά ρώτησε κάποιος τόν φαροφύλακα:

-Αὐτό καίει πάντοτε;

-Τήν νύχτα συνεχῶς, λέει ὁ φύλακας.

-Δέν σβύνει ποτέ;

-Ὄχι. Δέν κάνει νά σβύσει. Δέν τό ἀφήνομε νά σβύσει.

-Μά γιατί; Καί ἄν σβύσει;

Ἀπάντησε ὁ φαροφύλακας:

-Ξέρεις τί λές ἀδελφέ μου; Ἅμα ὁ φάρος σβύσει, τό καράβι πού ἔρχεται δέν βλέπει καί θά πέσει ἐπάνω στά βράχια. Θά γίνει σανίδες. Πολλοί ἄνθρωποι θά πνιγοῦν. Καί ἐκεῖνοι πού θά ζοῦν, θά καταριοῦνται ἐκεῖνον πού φρόντιζε τόν φάρο. Ἐγώ, δέν θέλω νά μέ καταριέται κανένας. Γιατί ἡ κατάρα εἶναι φοβερό πράγμα.

Γι' αὐτό δέν ἀφήνω νά σβύσει τό φῶς τοῦ φάρου ποτέ.

Τό χειρότερο ναυάγιο

Μεγάλο κακό νά πνιγεῖ ἕνα καράβι καί νά σέ καταριοῦνται μερικοί ἄνθρωποι. Φοβερό κακό. Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι χειρότερο. Νά τό ποῦμε πιό εἶναι;

Ἕνας πατέρας, μία μητέρα, δέν φρόντισε νά διδάξει τά παιδιά του νά πᾶνε στόν Παράδεισο, νά γίνουν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μέ φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα τους. Καί τί ἔγινε; Κάποια ἡμέρα θά τελειώσουν. Ξέρετε τί λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες;

Τήν ἡμέρα πού θά γίνει ἡ δευτέρα Παρουσία καί πολλοί ἄνθρωποι θά ἀκούσουν «πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον», οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἐκείνη τήν ἡμέρα θά καταραστοῦν τόν πατέρα τους καί τήν μητέρα τους. Μπορεῖτε νά τό φαντασθεῖτε; Στήν πιό πικρή στιγμή· καί δικαιολογημένα. Στήν πιό πικρή στιγμή στόν κόσμο θά ὑπάρξουν ἄνθρωποι πού θά καταραστοῦν τόν πατέρα τους καί τήν μητέρα τους καί τούς γνωστούς τους.

Νά προσθέσομε: Καί τούς κληρικούς πού ἀμέλησαν καί δέν τούς βοήθησαν νά ἀποκτήσουν καί νά βροῦν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πᾶνε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Κάθε Πάσχα, παίρνομε τό φῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τό πᾶμε στό σπίτι μας γιά νά ἀνάψομε τό καντήλι μας. Τί κάνομε; Μεταφέρομε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι μας.

Αὐτό συμβολίζει ἡ πράξη μας αὐτή.

Πρέπει νά μεταφέρομε καί νά κρατᾶμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι μας. Τό φῶς τοῦ καντηλιοῦ, συμβολίζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί κρατώντας ἀναμένο τό καντήλι, ἐπιμένομε ὅτι φῶς ἀληθινό εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ πίστη στόν Χριστό.

Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλωσύνη τῶν φτωχῶν πού πιστεύουν στόν Χριστό. Μεγαλωσύνη ἀνώτερη ἀπό τήν μεγαλωσύνη τῶν μεγάλων, τῶν ἰσχυρῶν, τῶν σοφῶν καί τῶν ἡρώων.

Νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός αὐτή τήν μεγαλωσύνη, νά τήν ζητᾶμε καί νά τήν κρατᾶμε, μέσα στήν ταπεινότητα τῆς ὑπάρξεώς μας καί τῶν ἔργων μας. Ἀμήν.-

* ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ(†), διασκευασμένη ὁμιλία, πού ἔγινε στίς 17/7/2005,

στή Μυρσίνη

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Ψυχοσάββατον

Τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, λέγεται – «Σάββατο τῶν Ψυχῶν» ἢ Ψυχοσάββατο.

Εἶναι τὸ δεύτερο ἀπὸ τὰ δύο Ψυχοσάββατα τοῦ ἔτους (τὸ πρῶτο ἐπιτελεῖται τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω).

Ὁ λόγος ποὺ τὸ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ’ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ ἢ στὴν ξενιτιὰ ἢ στὴ θάλασσα ἢ στὰ ὄρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγω πτώχειας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσυνῶν, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν τὸ μνημόσυνο αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ΄.

Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου· ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ Ποιητῇ καὶ Πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Θεοτόκιον. Ἦχος πλ. δ΄.

Σὲ καὶ τεῖχος καὶ λιμένα ἔχομεν, καὶ πρέσβυν εὐπρόσδεκτον, πρὸς ὃν ἔτεκες Θεόν, Θεοτόκε Ἀνύμφευτε, τῶν πιστῶν ἡ σωτηρία.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄.

Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στανγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.

Μεγαλυνάριον.

Ὡς Θεὸς Οἰκτίρμων Παμβασιλεῦ, ἐν σκηναῖς Δικαίων, καὶ ἐν κόλποις τοῦ Ἀβραάμ, τὰς ἀπὸ αἰῶνος, ψυχὰς ἃς προσελάβου, ἀνάπαυσον παρέχων, αὐταῖς τὴν χάριν σου.ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΟΝ ΣΩΤΗΡ ΜΟΥ

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα.

Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει.

Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει...

Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται.

Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ’ αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους.

Θα έρθει η ώρα που το σώμα τους και το δικό μας, θα βγούνε από τις κρύπτες του θανάτου. Και θα ενωθεί η συμφυΐα, σε έναν τρόπο αιώνιο και χωρίς μετατροπή. Όπου ο έσχατος εχθρός θα καταργηθεί. Και θα είναι η ύπαρξη συνάντηση με το Φως και την γλυκύτητα της ωραιότητος του προσώπου του Χριστού και των Αγίων Του.

Η Εκκλησία που δεν θα είναι μόνο μια πρόσκληση ένταξης στο σώμα του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα από το οποίο δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε.

Προγευόμαστε αυτή την χαρά να είμαστε μέλη του Σώματος κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία. Αυτήν στην οποία πιστεύουμε και ζούμε το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Της συνάντησης ζώντων και κεκοιμημένων, αγίων και αμαρτωλών, μελίσματος και μη διαίρεσης, βρώσεως και μη δαπανήσεως εν τω Χριστώ. Μόνο που τα δύο αυτά Σάββατα νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας.

Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά όλο το σώμα του Χριστού. Και η μνημόνευση των ονομάτων, μακρόσυρτη υπό τον ήχο του «Κύριε ελέησον», μάς υπενθυμίζει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο για τους οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που εν Χριστώ γίνονται οι κατεξοχήν οικείοι μας. Οι αδελφοί μας.

Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα. Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε.

Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.

Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν.

Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος, απο την εις oυρανόν εκδημίαν του Οσίου Γέροντος και πατρός ημών, Μελετίου Αρχιερέως

Επιμέλεια: Δημήτριος Περδετζόγλου

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος,

απο την εις ουρανόν εκδημίαν του Οσίου Γέροντος

και πνευματικού Πατρός ημών, Μελετίου Αρχιερέως...

Ήταν και είναι ο Πατέρας μου...

Γέροντά μου, την αγία ευχούλα Σου.

Αιωνία η μνήμη Σου! Αμήν.

εικόνες

Το ετήσιο μνημόσυνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, τέλεσε το πρωί της Κυριακής 16.6.2013, η Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης στον Ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Πρέβεζα.

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, βαθιάς κατάνυξης και παρουσία πλήθους πιστών που τον γνώρισαν, τον έζησαν, τον αγάπησαν και δεν ξέχασαν την προσφορά του Μακαριστού Μελετίου στην εκκλησία και τον τόπο, η Ιερά Μητρόπολη τέλεσε το μνημόσυνο προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, ενώ μαζί του συλλειτούργησαν ο Επίσκοπος Σαλώνων Αντώνιος και ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών.

πηγή, πηγή

Φωτογραφία: Ιωάννης Αυγερινός

Ο επίγειος τάφος του Οσίου Γέροντος

(Φωτογραφίες: Ιωάννης Νικολαΐδης)

“Δος μοι τούτον τον Ξένον”

(Μνημόσυνο Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου)

γράφει ο κ.Νικόλαος Μπιτζιλέκης,

Καθηγητής Νομικής –
Πρόεδρος Τμήματος Νομικής Παν. Θεσσαλονίκης

Ένας χρόνος απουσίας, και καθώς ο χρόνος θα κυλά, όλο και περισσότερο η ανάμνηση θα φωτίζει το παρελθόν με τη μορφή του και το παρόν με τα ελλείμματά μας.

Οι νεώτεροι θα μας ρωτούν για τον γέροντα που ήρθε ξένος σε μια πνευματικά άγονη και χέρσα γη για να υπηρετήσει επί τριάντα δύο χρόνια ανθρώπους και εμείς θα αναρωτιόμαστε γιατί δεν ήπιαμε περισσότερο νερό από «τους ποταμούς που έρρεαν εκ της κοιλίας του».

Σε μια δύσκολη, μικρή επαρχιακή πόλη, στιγματισμένη από το παρελθόν της, ένας επίσκοπος κλήθηκε να στήσει εκκλησία.

Δούλεψε δίχως τις γνωστές επιτηδευμένες εικόνες παρωχημένου ευσεβισμού ή προσποιητής σεμνότητας, δίχως χρεοκοπημένα κηρύγματα, ανούσιες ηθικολογίες ή ψυχαναγκαστικά διλήμματα κληρικαλιστικών βεβαιοτήτων.

Δούλεψε με μεθοδική καλλιέργεια ψυχής, με τιμιότητα και ειλικρινείς πράξεις αγάπης.

Δούλεψε με έναν καθαρό, λιτό αλλά και κοφτερό λόγο: με «το ναι ναι και το ου ου».
Έναν καθαρό λόγο που έβγαινε από ένα καθαρό πρόσωπο και εξέφραζε μια καθαρή ψυχή.

Δούλεψε με την παράδοση ως ελευθερία και όχι ως δέσμευση, ως ευθύνη και όχι ως εφησυχασμό, για να μιλήσει και να ανακουφίσει τον ταλαιπωρημένο και απελπισμένο άνθρωπο της σύγχρονης εποχής.

Και έφτιαξε εκκλησία, όχι οργάνωση άκαρπου ακτιβισμού, ούτε ομήγυρη οπαδών αρρωστημένου γεροντισμού, ούτε κοινωνικό θεσμό διατήρησης χριστιανικών εθίμων ή γλωσσικών στερεοτύπων, αλλά έμπρακτη απάντηση στην καθημερινή αναζήτηση νοήματος ζωής, ζωντανό οδοδείκτη του δρόμου που μας ελευθερώνει.

Ξένη υπήρξε η παρουσία του Μελέτιου στη σύγχρονη κοινωνία της αδιαφορίας και του ατομισμού, ξένη στην εποχή του πληθωρικού βερμπαλισμού και των άτολμων μετριοτήτων, αλλά και ξένη στο εκκλησιαστικό περιβάλλον της εξωτερικής θρησκευτικότητας, των πανηγυριών, του άναλου άλατος, όπως και εκείνη του Ξένου, «του εκ βρέφους ως ξένου ξενωθέντος εν κόσμω».

Ξένη υπήρξε η παρουσία του Μελέτιου σε όσους έμειναν προσηλωμένοι σε σύμβολα, σχήματα, σε έννοιες και συνήθειες που κρύβουν την κενότητα, εξυπηρετούν την αυταρέσκεια ή καλύπτουν ακόμη και την υποκρισία, ξένη σε κάθε τι που μας απαλλάσσει από την ευθύνη ή μας αυτό-δικαιώνει, αποξενώνοντάς μας από εκείνον τον Ξένον, «όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους».

Ξένη όμως έμεινε και η απουσία του Μελέτιου σε όσους συνηθίζουν γρήγορα να ξεχνούν, αποφεύγοντας έτσι τις ενοχλητικές συγκρίσεις και τα ζωντανά πρότυπα βίου που μας ελέγχουν, ξένη όπως εκείνη του Ξένου, «ον τω φθόνω αποξένωσαν κόσμω».

Σε μας μένουν πια λίγα λόγια ευγνωμοσύνης και αγάπης για εκείνον που με το παράδειγμα ζωής του μας έδειξε να ξεπερνάμε σχήματα, σκιές και πρόσωπα και να ζητάμε, να ζητάμε με ελπίδα: «Δός μοι τούτον τον Ξένον».

«ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ» ΦΕΤΟΣ.

ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ

Μητροπόλεως της Ελλάδος.

Βασίλης Αργυριάδης, από το βιβλίο: «ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ»

Τον είχα γνωρίσει πριν είκοσι περίπου χρόνια. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής θεολογίας, τότε. Συνεργαζόμουν με ένα χριστιανικό φοιτητικό περιοδικό. Με έστειλαν μαζί με κάποιο συνάδελφο μου φοιτητή θεολογίας να του πάρουμε συνέντευξη γύρω από το ζήτημα του θεολογικού διαλόγου μεταξύ ορθοδόξων και αντιχαλκηδονίων.

Ο Μητροπολίτης βρισκόταν για λίγες μέρες στην Αθήνα. Θα μας δεχόταν σε ένα μικρό διαμερισματάκι στο κέντρο της πόλης. Χτυπήσαμε την πόρτα και μετά από λίγο πρόβαλε μπροστά μας μια λιπόσαρκη φιγούρα ιερωμένου.

Ήταν λευκασμένος, αλλά τις κινήσεις του τις χαρακτήριζε νεανική ευκινησία και ορμή. Το βλέμμα του εύστροφο και διεισδυτικό. Τα μάτια του φωτεινά. Η παρουσία του σε κέρδιζε αμέσως με την απλότητα και την καλοσύνη της.

Μας δέχτηκε σε κάποιο μικροσκοπικό σαλονάκι με στοιχειώδη επίπλωση. Μας πρόσφερε ένα λιτό κέρασμα: ένα τυποποιημένο γλύκισμα, δυο ποτήρια νερό.

Στις ερωτήσεις μας απαντούσε με μια ήρεμη, αργή φωνή. Καλλιεργημένος, βαθύς, γαλήνιος. Λόγος βαθιά θεολογικός. Έδειχνε άνθρωπος βαθύτατα ασκητικός, απέπνεε λεβεντιά και ήθος.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω κάμποσες φορές. Κάθε φορά που έσκυβες να πάρεις την ευχή του -οποίος κι αν ήσουν- αγκάλιαζε με το δεξί του χέρι το σκυμμένο σου κεφάλι και το ακουμπούσε πατρικά στο στήθος του.

Πλημμύριζες καλοσύνη και αγάπη Χριστού! Σου μιλούσε με τέτοια στοργή, που ένιωθες πως θα ήθελες να γίνεις καλύτερος για να την αξίζεις.

Η κατάλευκη ασκητική μορφή του ήταν μια διαρκής αφορμή έμπνευσης. Στο πρόσωπο του βλέπαμε πάλλουσα την προσευχή, ζωντανή την Εκκλησία, την Εκκλησία πού καθιστά μέσα μας «καιόμενες» τις καρδιές μας (πρβλ. Λούκ. 24, 32).

Στη Μητρόπολή του, οι άνθρωποι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν απεριόριστα. Οι ιερείς του τον λάτρευαν για την αγάπη του και το πατρικό του ήθος. Ζούσε με απλότητα. Λιτός και απέριττος σε όλα του. Χωρίς επιδείξεις, φανφαρονισμούς και λόγια παχιά.

Κάθε φορά που συνερχόταν στην Αθήνα η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, εκείνος προσερχόταν μοναχικός και σιωπηλός –ασυνόδευτος από οδηγούς, διάκους και παρατρεχάμενους. Έλαμπε αθόρυβα στους διαδρόμους του συνοδικού μεγάρου.

Μια ασκητική, μετρημένη φιγούρα μέσα στο πλήθος με τα φαρδομάνικα, αμέτοχος εξεζητημένων διαχύσεων. Έλεγε λίγα. Απέφευγε την «ευσεβή» επιτήδευση. Καταδεκτικός και εύχαρις με τους λίγους σοβαρούς συνεπισκόπους του. Τυπικά ευγενής με τους υπολοίπους. Αδιαπέραστος από ελαφρότητες και ακκισμούς.

Είχε μεγάλη καλλιέργεια. Όχι μόνο θεολογική. Ήταν πολύγλωσσος. Διάβαζε λογοτεχνία και θέατρο από τα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ρωσικά.

Κι από θεολογική σπουδή ήταν άφταστος ανάμεσα στους συνεπισκόπους του. Βαθύς γνώστης των έργων των Πατέρων και της διδασκαλίας τους.
Για τα μέτρα του κόσμου ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστής ευφυΐας και μοναδικής παιδεύσεως. Με τα μέτρα της Βασιλείας του Θεού υπήρξε χριστιανός εγνωσμένης αγιότητας. Με τα μέτρα της στρατευόμενης Εκκλησίας, υπήρξε ποιμενάρχης πού αγωνίστηκε όσο ελάχιστοι σύγχρονοι του να σαρκώσει στο εδώ και τώρα το πρόσωπο του Χριστού.

Δίχως επιπολαιότητα ή προπέτεια, μα και δίχως φόβο για τη διακινδύνευση, δίχως δειλία απέναντι στις δυσκολίες. Με πίστη, διακριτικότητα, ανυποχώρητη ευλάβεια, λεβεντιά και ήθος Χριστού. Αγωνίστηκε για τη σημερινότητα του ευαγγελικού κηρύγματος. Πάλεψε να γεννήσει στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού, και να ανάψει στις ψυχές των ανθρώπων που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, τη φλόγα της αναζήτησής Του με τα μέτρα της συγχρονικότητάς μας. Δεν έκρυψε ποτέ τον πλούτο της εκκλησιαστικής παράδοσης, πού γνώριζε και πρόβαλλε όσο λίγοι.

Μα και δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από αυτή, για να αρνηθεί το βαρύ χρέος του σήμερα, επαναπαυόμενος στις δάφνες του «δοξασμένου» παρελθόντος.

Στις παλιές ερωτήσεις, έδινε νέες απαντήσεις. Στις νέες αναζητήσεις, αποκρινόταν με τη σοφία της παλιάς παραδόσεως. Όχι με ευκολίες, όχι ασύστολα. Με διάκριση και αγωνία. Με προσευχή και φόβο Θεού.

Παραδειγμάτισε με την τόλμη του. Χάραξε δρόμους ευθύνης. Άφησε πίσω του παράδειγμα σπάνιο...

Κοιμήθηκε εν Κυρίω τό 2012. Και σε τούτο το Μικρό Γεροντικό, δεν είναι απλά ένας κάποιος «ανώνυμος» επίσκοπος κάποιας «άγνωστης» επαρχίας.

Είναι ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαράς...

* * *

Γιατί ήταν μεγάλος...

του πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Θερμού

Για τον αοίδιμο μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιο, ήδη γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμη πολλά. Και δικαίως. Ότι υπήρξε ασκητής και νηστευτής, ότι αναδείχθηκε σοφός θεολόγος, ότι απετέλεσε εμπνευστή του μοναχισμού και της ενοριακής ζωής.

Όλοι αυτοί οι τίτλοι τιμής είναι αληθινοί. Αλλά στις ιδιότητές του αυτές ο μακαριστός δεν ήταν μόνος. Και άλλοι ποιμένες, επίσκοποι και πρεσβύτεροι, καλλιέργησαν την άσκηση, τη θεολογία, την εκκλησιαστική αναδιοργάνωση. Όχι όσοι θα θέλαμε, όχι όσοι θα είχαμε ανάγκη, αλλά πάντως και άλλοι.

Έχοντας για λίγο συναναστραφή με τον απελθόντα ιεράρχη και έχοντας γίνει κοινωνός του τρόπου σκέψης του, ας μου επιτραπή να διατυπώσω μιαν άλλη εκδοχή γιατί αυτός ο άνθρωπος υπήρξε μεγάλος. Υποκειμενική μεν, που όμως την πιστεύω ακράδαντα, γι’ αυτό και ωθούμαι να τη μοιραστώ με το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο επίσκοπος Μελέτιος υπήρξε από τους ελάχιστους που συνέλαβε την οδυνηρή πραγματικότητα της ιδρυματοποίησης της Εκκλησίας μας. Είχε την οξύνοια να αντιληφθή ότι το βάρος μιας δήθεν ‘παράδοσης‘ συνθλίβει το γνήσιο ευαγγελικό μήνυμα.

Διέθετε τη διανοητική εντιμότητα να καταλάβει πως έχουμε δημιουργήσει μιαν "ατμοσφαιρική" Ορθοδοξία, κατάλληλη μόνο για ψυχολογική επανάπαυση ή για "ευλαβή" πολεμική. Υπήρξε τόσο διορατικός ώστε να επισημάνει ότι τελικά έχουμε δημιουργήσει μια Εκκλησία χωρίς Χριστό.

Γι’ αυτό και οι θέσεις, τα κηρύγματα, τα γραπτά του, οι πρωτοβουλίες του, στόχευαν κυρίως στην επαναφορά της Χριστοκεντρικότητας. Απέβλεπαν στην υπονόμευση της σχηματικής, εξωραϊσμένης ως δήθεν "βυζαντινής", ευσέβειας, η οποία εν τέλει υποτάσσεται σε (ή και ταυτίζεται με) σχήματα "του αιώνος τούτου του καταργουμένου".

Ακόμη και η θαρραλέα και ιστορικής σημασίας απόφασή του να προχωρήσει σε μετάφραση των λατρευτικών κειμένων στα νέα ελληνικά, στόχευε ακριβώς στην αποκατάσταση του πραγματικού νοήματος του Σώματος του Χριστού. Ήθελε να εντάξει και τη διάνοια στη δοξολογική και ικετευτική προσέγγιση του Θεού από τον πιστό, ώστε να μην παραδίδεται σε ομιχλώδεις "μεθέξεις" που γίνονται συχνά το άλλοθι της οκνηρής διαφυγής από την αλήθεια. Επιθυμούσε να "αιχμαλωτίζεται παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού".

Θα μπορούσα να αφιερώσω το σημείωμα ετούτο αποκλειστικά στην πρωτοβουλία του για τη μετάφραση, μια και πρόκειται για ένα εγχείρημα το οποίο συμμερίζομαι και στηρίζω. Δεν το κάνω διότι το θεωρώ μέρος ενός γενικώτερου οράματός του που περιέγραψα πιο πάνω.

Αποτελεί πολύτιμο και αναντικατάστατο βέβαια τμήμα, όμως τμήμα μόνο μιας σύλληψης η οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, αλλά που δυστυχώς καταντήσαμε να μάς φαίνεται παράξενη και τολμηρή μετά από τη σκουριά που οι αιώνες επισώρευσαν στις νοοτροπίες μας. Στις νοοτροπίες εκείνες οι οποίεςχειρίζονται με άνεση και αυτοϊκανοποίηση τα προϊόντα της δήθεν ‘παράδοσης’ (προϊόντα πολιτισμικά, κατ’ ουσίαν), ενώ κρατούν Εξόριστο τον Χριστό και τις εντολές Του.

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι ο Επίσκοπος Μελέτιος, θα πιστωθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, με το στεφάνι της πρωτοπορίας. Σ’ εμάς εναπόκειται τώρα να μην έχει κοπιάσει "εις κενόν". Παρηγοριά μας η πληθύς των ομοφρόνων του, "βλαστών κύκλω της τραπέζης του", κληρικών, στους οποίους ευχόμαστε αδελφικά και ολόψυχα να επαυξήσουν την κληρονομιά του.

Θερμώς και εκ μέσης καρδίας ευχαριστούμε τους δύο πνευματικούς αδερφούς και φίλους, Ιωάννη Νικολαΐδη και Ιωάννη Αυγερινό, αμφότεροι εξαίρετα τέκνα του εκλιπόντος Οσίου Γέροντος, δια την άμεση ανταπόκριση και αποστολή φωτογραφιών δια το παρόν λιτό, απειροελάχιστο αφιέρωμα στον ΕΝΑ για την ζωή μας, πνευματικό Πατέρα.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη...

«Το φρούριο».

Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος, σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο, κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους.

Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων.

Στον κινηματογράφο πια, η έννοια του ήρωα, ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς.

Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας.

Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;

Παραγωγή: 2007
Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν
Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»

Το 2009, η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο, στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως), στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΕΔΩ

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Συγκλονιστικές φωτογραφίες απο την πορεία χιλιάδων Ρώσων σε λιτανεία 150 χιλιομέτρων!!!

Επιμέλεια: πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και Αγίου Νικολάου Velikoretsky.

Η Λιτανεία αυτή, ονομάζεται και Λιτανεία του Σταυρού και σύμφωνα με το πρόγραμμα που ακολουθείται ξεκινάει μετά την Θεία Λειτουργία και τον Αγιασμό ,που τελείται στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κίροφ.Κάθε μέρα το πλήθος των προσκυνητών διανύει απόσταση 25-30 χιλιόμετρα.

Στην διάρκεια της λιτανείας διαβάζονται και οι χαιρετισμοί του Αγίου Νικολάου. Φέτος συμμετέχουν στην λιτανεία πάνω από 30000 άτομα. Μετά από μία διαδρομή τριών ημερών,μέσα σε δάση,βάλτους και χωριά οι προσκυνητές φτάνουν στην περιοχή Velikoretskoye, όπου βρέθηκε στις όχθες του ποταμού η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου το 1383, από ένα ευσεβή κάτοικο της περιοχής. Τελείται ολονύκτια αγρυπνία στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και Αγίου Νικολάου. Στην συνέχεια πραγματοποιείται αγιασμός στο ποτάμι.

Οι προσκυνητές, πίνουν νερό από την ιερή πηγή, που βρίσκεται μέσα στην μικρή εκκλησία του Αγίου Νικολάου και κάνουν μπάνιο στον ποταμό Velikaya. Αφού ξεκουραστούν στο κάμπινγκ, που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του προσκυνήματος, ξεκινάει η επιστροφή.

Α. Ξεκινώντας η Λιτανεία του Σταυρού.

Β. Ενδιάμεσος σταθμός και στιγμιότυπα από την πορεία των προσκυνητών

Γ. Εικόνες από την Θεία Λειτουργία και τον Αγιασμό των υδάτων στην περιοχή εύρεσης της εικόνας του Αγίου Νικολάου

Στις 3 Ιουνίου 2013 ξεκίνησε η φετεινή λιτανεία της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου Velikoretsky,από την πόλη της Kirov στο χωριό Velikoretskoye,στις όχθες του μεγάλου ποταμού, όπου πρίν από 600 χρόνια έχει ανακαλυφθεί θαυματουργή εικόνα.

Η λιτανεία ξεκινά από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Σεραφείμ στο Κίροφ, περνάει μέσα από το χωριό Makar ,το χωριό Bobino, και καταλήγει στο χωριό Velikoretskoye.

Οι προσκυνητές, που συμμετέχουν στην λιτανεία, πρέπει να περάσουν μέσα από τα χωράφια, δάση και βάλτους διανύοντας απόσταση πάνω από 150 km(χιλιόμετρα).Οι πληροφορίες λένε ότι στην φετεινή λιτανεία συμμετέχουν πάνω από 30000 άνθρωποι.

Η παράδοση της πομπής Velikoretsky έχει πάνω από έξι αιώνες.Η ανακάλυψη της εικόνας του Αγίου Νικολάου έγινε το 1383. Ο αγρότης από το χωριό Agalakov Krutitsy βρήκε την εικόνα στις όχθες του Μεγάλου Ποταμού Great,κοντά στο χωριό Velikoretskoye,εξ ου και το όνομα,της λιτανευτικής πομπής – Velikoretskaya.

Γύρω στα 1400 η εικόνα στέλνεται,για λόγους ασφαλείας, στην πόλη Khlynov που τότε ονομαζόταν Vyatka, και αργότερα – Kirov.

Σε ανάμνηση της εύρεσης της εικόνας του Αγίου Νικολάου,καθιερώθηκε από τα πρώτα χρόνια,η λιτανευτική πομπή στον τόπο της ανεύρεσης της και έτσι δημιουργήθηκε η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya

Η θαυματουργή όμως εικόνα χάθηκε το 1935 με την καταστροφή του καθεδρικού ναού Vyatkian Trinity Cathedral..Το 1930 η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya είχε απαγορευτεί και άρχισε να ξαναπραγματοποιείται το 1989,λιτανεύοντας ένα πιστό αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου.