Φράσεις της Μεγάλης Εβδομάδας, στην καθημερινότητά μας!

Τα πρωτεία ανήκουν στη Μεγάλη Πέμπτη

Πολλές από τις φράσεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή προέρχονται από τα Ευαγγέλια και τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας.

Τα πρωτεία ανήκουν στη Μεγάλη Πέμπτη αλλά και οι υπόλοιπες ημέρες έχουν "δανείσει" την γλώσσα μας με αρκετές εκφράσεις.

"Ιδού ο Νυμφίος έρχεται"
Το χρησιμοποιούμε για να αναγγείλουμε την άφιξη κάποιου, συχνά και με ειρωνική διάθεση.

"Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι"Προέρχεται από τη φράση "Απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". Τη φράση αυτή την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δείξουμε οτι πρέπει να υπακούμε στο κράτος ή να δίνουμε στον καθένα ότι του οφείλουμε.

"Γραμματείς και Φαρισαίοι"Το σωστό είναι "Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί" αλλά η φράση χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει ομάδες ανάξιων ανθρώπων που κατέχουν θέσεις εξουσίας.

"Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή"Την φράση αυτή τη λέμε και μεταφορικά και κυριολεκτικά για να περιγράψουμε τις πράξεις μίας γυναίκας.

"Τριάντα αργύρια"Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά ακούγεται για πρώτη φορά στο κατά Ματθαίον της Μεγάλης Τετάρτης. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει την προδοσία με αντάλλαγμα.

"Πριν αλέκτωρ λαλήσει"
Από τη φράση του Ιησού "Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με", που προαναγγέλλει την άρνηση του Πέτρου. Στην καθημερινότητά μας αναφερόμαστε με αυτήν σε κάτι που πιστεύουμε ότι θα αποδειχθεί πολύ σύντομα.

"Λάβετε, Φάγετε"Η προτροπή που ακούγεται στην πρώτη θεία Ευχαριστία και χρησιμοποιείται με ανάλογο τρόπο.

"Συ είπας"Σημαίνει "εσύ το είπες" και χρησιμοποιείται κυριολεκτικά. Την φράση την ακούμε πολλές φορές να την επαναλαμβάνει ο Ιησούς.

"Μάχαιραν έδωσες και μάχαιραν θα λάβεις"Από το "Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται" και σημαίνει πως ό,τι δίνεις παίρνεις.

"Από τον Άννα στον Καϊάφα"Η σωστή φράση είναι "Απέστειλε αυτόν ο Άννας δεδεμένον προς Καϊάφαν". Την χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά όταν γινόμαστε "μπαλάκι" από τον έναν "υπεύθυνο" στον άλλο, για να εξυπηρετηθούμε.

"Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του"Συνήθως χρησιμοποιείται όταν κάποιος διεκδικεί με πάθος το δίκιο του. Την ακούμε και ως "σκίζει τα ρούχα του", αλλά συχνά έχει και ειρωνικό χαρακτήρα που τονίζει την υπερβολική αντίδραση κάποιου που υποκρίνεται τον αδικημένο.

"Αγαπάτε αλλήλους"Από τη φράση-προτροπή του Ιησού για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων : "Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους"

"Ήγγικεν η ώρα"Το λέμε όταν φτάνει μια μεγάλη στιγμή, εμπενυσμένο από το «άγωμεν, ήγγικεν η ώρα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται, ίνα δοξασθή...", που είπε ο Ιησούς.

"Επί ξύλου κρεμάμενος"Η φράση χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη δύσκολη θέση που βρίσκεται κάποιος όταν δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να τον βοηθήσει. Προφανώς συνδέεται με την αντίστοιχη θέση του Ιησού πάνω στο Σταυρό.

"Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"Σημαίνει "δεν ξέρουν τι κάνουν" και προέρχεται από τη μεγαλοσύνη του Ιησού τη στιγμή που οι άνθρωποι τον σταύρωναν! Εκείνος νιώθοντας την ανάγκη να τους υπερασπιστεί είπε τη φράση αυτή στον Πατέρα Του!

"Μνήσθητί μου Κύριε"Από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις. Ακούστηκε από τον ληστή που ήταν δεξιά Του Κυρίου. Την λέμε όταν μας συμβαίνει κάτι τρομακτικό, όταν αγανακτούμε ή όταν ξαφνιαζόμαστε!

"Τετέλεσται"Σημαίνει " ήρθε το τέλος" και ήταν η τελευταία φράση του Ιησού, πάνω στο σταυρό.

"Ανάστα ο Κύριος"
Με αυτήν αναφερόμαστε στην μεγάλη φασαρία. Προφανώς συνδέεται με τις θορυβώδεις εκδηλώσεις της Ανάστασης σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

"Και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων", "Ειρήνη Ημίν", Άπιστος Θωμάς.

Και οι τρεις εκφράσεις προκύπτουν από την δυσπιστία του Αποστόλου Θωμά να δεχτεί την Ανάσταση του Κυρίου. Η πρώτη χρησιμοποιείται για να δηλώσει τις χειροπιαστές αποδείξεις αλλά και την αλήθεια ενός γεγονότος. 

Το "ειρήνη ημίν", το λέμε για να επαναφέρουμε την ηρεμία μετά από μία ένταση και ο "άπιστος Θωμάς" περιγράφει τους ανθρώπους που αρνούνται να πιστέψουν σε κάτι, ακόμη κι αν πολλές φορές είναι μπροστά στα μάτια τους!

Την επόμενη φορά που θα χρησιμοποίησουμε μία από αυτές τις εκφράσεις, τουλάχιστον ας γνωρίζουμε ότι προέρχονται από τη Μεγάλη Εβδομάδα!

πηγή-tampouloukia.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Η Αγία και Μεγάλη Δευτέρα

Μνήμη του Πάγκαλου Ιωσήφ 

Του Αχιλλέα Πιτσίλκα, διδάκτορα Θεολογίας

Τη Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία μας προβάλλει στους πιστούς τη μορφή του Πάγκαλου Ιωσήφ, εξαιτίας της καρποφορίας του σε όλες τις αρετές, από τις οποίες προβάλλουν πιο πολύ οι πιο κάτω:

α) Η εξυπηρετικότητα και αυτοθυσία
Τον Ιωσήφ, όπως είναι γνωστό, τον είχε αγοράσει από τους Ισμαηλίτες εμπόρους, που τον μετέφεραν στην Αίγυπτο, ο αρχιευνούχος και αρχιμάγειρας του Φαραώ, Πετεφρής, που τον κατέστησε υπηρέτη του. Επειδή, όμως, ο Ιωσήφ ήταν πιστός στον Θεό των Πατέρων του, σημειώνεται από την Αγία Γραφή ότι «ην Κύριος μετά Ιωσήφ και ην ανήρ επιτυγχάνων» (Γεν. 9, 2).

Είχε τη Χάρη του Θεού, δηλαδή, στη ζωή του και για τούτο διεκπεραίωσε με επιτυχία όλες τις εργασίες του. Έδειχνε δε τόσο μεγάλη εξυπηρετικότητα και αυτοθυσία, ώστε να καταλάβει και ο Πετεφρής ότι είχε τη Χάρη του Θεού επάνω του και για τούτο ευοδώνονταν όλες οι εργασίες του. Για το λόγο δε αυτό τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, ενώ σε κάποια στιγμή «κατέστησεν αυτόν επί του οίκου αυτού (αρχηγόν) και πάντα όσα ην αυτώ έδωκεν διά χειρός Ιωσήφ» (Γεν. 39, 4).

Με τον τρόπο δε αυτό ευλογήθηκε το σπίτι του Αιγύπτιου εκείνου «διά Ιωσήφ και εγενήθη ευλογία Κυρίου εν πάσι τοις υπάρχουσιν αυτώ» (Γεν. 39, 5).

Μια παρόμοια, όμως, ευλογία Κυρίου έρχεται και σε κάθε Χριστιανό που πιστεύει σαν τον Ιωσήφ αληθινά στον Χριστό και που γίνεται με αυτοθυσία εξυπηρετικός για τους άλλους, παρ’ όλες τις δυσκολίες που επέρχονται εξωτερικά στη ζωή του, γιατί είναι στην πραγματικότητα δούλος Κυρίου ή, πιο σωστά, παιδί του Θεού ευλογημένο. «Ει δε υιός και κληρονόμος Θεού διά Χριστού» (Γαλ. 4, 7).

β) Η αποφυγή των πειρασμών
Μια πιο μεγάλη από την εξυπηρετικότητα, όμως, αρετή του Ιωσήφ ήταν η αποφυγή των πειρασμών. Όταν, δηλαδή, η γυναίκα τού Πετεφρή έβλεπε ότι «ην Ιωσήφ καλός τω είδει και ωραίος τη όψει σφόδρα» (Γεν. 39, 6), έβαλε στο μυαλό της σκέψεις αμαρτωλές και για το λόγο αυτό άρχισε κάθε τόσο να τον προκαλεί στην αμαρτία.

Εκείνος, όμως, ένιωθε την παρουσία τού Θεού σε κάθε τόπο και για τούτο απέφευγε κάθε πειρασμό, καταφεύγοντας στην προσευχή. Όταν, όμως, το κακό κάποια στιγμή παράγινε, ο Ιωσήφ υπενθύμισε στην κυρία του εκείνη θαρρετά ότι δεν ήταν δυνατόν να αμαρτήσει μπροστά στα μάτια τού Θεού, λέγοντας:

«Πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο και αμαρτήσομαι εναντίον τού Θεού;» (Γεν. 39, 9). Έφυγε δε παρευθύς από κοντά της, αφήνοντας στα χέρια της και το εξωτερικό ένδυμά του. Η απομάκρυνση δε αυτή του Ιωσήφ από τους πειρασμούς της Αιγυπτίας έγινε αφορμή να ευλογηθεί από τον Θεό ακόμη πιο πολύ και να ανεβεί, ύστερα από λίγο, και στο θρόνο του αντιβασιλιά της Αιγύπτου.

Σ’ αυτήν δε ακριβώς την ευλογία απέδωσε την ανάρρησή του στο θρόνο εκείνο και ο υμνογράφος της Εκκλησίας, μιας και για τούτο έγραψε ότι «Ο Ιακώβ ωδύρετο του Ιωσήφ την στέρησιν και ο γενναίος εκάθητο εν άρματι, ως βασιλεύς τιμώμενος. Της Αιγυπτίας γαρ τότε ταις ηδοναίς μη δουλεύσας, αντεδοξάζετο παρά του βλέποντος τας των ανθρώπων καρδίας και νέμοντος στέφος άφθαρτον».

Ένα παρόμοιο δε άφθαρτο στέφος απονέμεται από τον Θεό σε κάθε άνθρωπο, που μένει αγνός και στην πανσεξουαλική εποχή μας, γιατί μοιάζει όχι μονάχα με τον Πάγκαλο Ιωσήφ, αλλά και με τον Λωτ, που «βλέμματι και ακοή... ψυχήν δικαίαν ανόμοις έργοις εβασάνιζεν» (2 Πέτρ. 2, 8) και γιατί φθάνει στην αφθαρσία φθαρτών και στην «του Θεού οικείωσιν και ομοίωσιν» (Μ. 88, 888).

γ) Η ανεξικακία του
Μία άλλη δε μεγάλη αρετή του Ιωσήφ ήταν και η ανεξικακία, εξαιτίας της οποίας συγχώρησε στην αρχή τα αδέλφια του, που τον είχαν πωλήσει στους Μαδωνίτες εμπόρους. Όταν δε αργότερα, σαν αντιβασιλιάς, φανέρωσε τον εαυτό του στους αδελφούς του, τους είπε ταυτόχρονα ότι δεν έπρεπε να φοβούνται, γιατί ήταν άνθρωπος του Θεού, που τον έστειλε στην Αίγυπτο πριν από αυτούς, για να μη λιμοκτονήσουν.

«Νυν ουν, είπε χαρακτηριστικά, ουχ υμείς με απεστάλκατε ώδε, αλλ’ η ο Θεός» (Γεν. 45, 8). Με τα λόγια δε αυτά ο Ιωσήφ φανέρωσε την αιτία της συγχωρητικότητάς του, που προεικόνιζε πολύ παραστατικά τη συγχωρητικότητα του Ιησού, που από το ύψος του Σταυρού έλεγε το «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Σ’ αυτή δε τη συγχωρητικότητα καλεί η Εκκλησία όλους τους πιστούς, γιατί αυτή, που κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας «Θεόν ποιεί τον άνθρωπον επί της γης», είναι η προϋπόθεση της συγχώρησης για τον καθένα και η αρχή της πνευματικής ή εν Χριστώ ζωής.

«Συγχώρησον, λέγει για τούτο ο Ιερός Χρυσόστομος, ίνα συγχωρηθής» και «συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει», διότι «συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε».




πηγή

Μ. Δευτέρα: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…

Από σήμερα Μεγάλη Δευτέρα ξεκινούν τα Άγια Πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ, του επονομαζόμενου "Παγκάλου" του γιου του Ιακώβ, που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη.

Ο Ιωσήφ φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. 

Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή.

Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.

Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. 

Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει.

Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνιση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιος του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείστηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Επίσης, σήμερα μνημονεύεται από την Εκκλησία και η άκαρπος συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως. 

Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.

Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Μ. Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου».

πηγή-osiaefxi.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Μεγάλη Δευτέρα βράδυ. Αποστομωτικές απαντήσεις

Χθες, αγαπητοί μου, μιλήσαμε για το θαύμα της ξηρανθείσης συκής, πού είναι σύμβολο του ανθρώπου ή του λαού πού δεν έχει να παρουσίαση καρπούς. 

Συνεχίζουμε τώρα.

Ό Χριστός τη νύχτα της Μεγάλης Δευτέρας βγήκε πάλι έξω από τα Ιεροσόλυμα, βρήκε ένα τόπο έρημο, κ' εκεί διανυκτέρευσε με τους μαθητάς του. Το πρωί της Τρίτης επέστρεψε στην πόλη. Ανέβηκε στο ναό του Σολομώντος και στάθηκε στο προαύλιο. 

Εκεί τον περίμενε λαός, πού διψούσε ν' ακούσει τα θεϊκά του λόγια. 

Τον περίμεναν όμως και εχθροί. Εχθροί του Χριστού ήταν τα τρία μεγάλα κόμματα πού κυριαρχούσαν τότε στην δημοσία ζωή. 

Το ένα κόμμα ήταν οι Ηρωδιανοί, 

το δεύτερο οι Σαδδουκαίοι, και 

το τρίτο οι Φαρισαίοι.

Όπως σήμερα έχουμε κόμματα πού διαιρούν το λαό, έτσι και την εποχή εκείνη και δυστυχώς τα κόμματα δεν θα εκλείψουν όσο διαρκεί αυτή ή ζωή.

Οι Ηρωδιανοί ήταν οι άνθρωποι του Ηρώδου, του βασιλέως της Ιουδαίας τον όποιο είχε εγκαταστήσει ή ρωμαϊκή εξουσία- ήταν φίλοι του καίσαρας. Οι Σαδδουκαίοι ήταν τρόπον τινά οι υλιστές της εποχής εκείνης δεν παρεδέχοντο αθανασία ψυχής και ανάσταση νεκρών, έλεγαν ότι ό άνθρωπος ψοφάει όπως το ζώο. 

Οι δε Φαρισαίοι καυχώντο για τις αρετές τους θεωρούσαν τον εαυτό τους ως την αφρόκρεμα της κοινωνίας, και περιφρονούσαν τους άλλους ως αμαρτωλούς.

Τρία κόμματα. 

Είχαν διαφωνίες, μισούσε το ένα το άλλο, αλλά, περίεργο πράγμα, σ' ένα σημείο συμφωνούσαν. Όπως και σήμερα τα κόμματα διαφωνούν μέσα στη βουλή, αλλά σ' ένα σημείο είναι όλα σύμφωνα, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, συμφωνούν στο να βάλλουν εναντίον της αγίας μας πίστεως. 

Έτσι και τότε, τα τρία κόμματα συμφωνούσαν στο να εξοντώσουν το Χριστό και ναι μεν δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν άπ' ευθείας, γιατί ήταν αγαπητός στο λαό, συμμάχησαν όμως αύτη τη φορά κατ' άλλο τρόπο. Προσπάθησαν να τον συλλάβουν στο λόγο.

Τι έκαναν δηλαδή. Ετοίμασαν ερωτήσεις, στις οποίες νόμιζαν ότι ό Χριστός δέ θα μπόρεση ν' απάντηση, θα τον μπλέξουν και θα κλονίσουν το κύρος του ως διδασκάλου, ως ραβί του Ισραήλ. 

Έκαναν ό,τι κάνουν στα δικαστήρια οΐ δικηγόροι, πού νύχτες ολόκληρες ετοιμάζουν ερωτήσεις, και την ώρα της δίκης περιπλέκουν μ' αυτές τον αθώο και τον εξευτελίζουν, ότι τάχα δεν έχει το δίκαιο. 

 Έτσι σχεδίαζαν κι αυτοί να κάνουν στο Χριστό. Ποιοί; Οι νάνοι! Ήθελαν οι νάνοι να τα βάλουν με το γίγαντα. Τι λέω γίγαντα, με το Θεό, με τον Υιό και Λόγο του Θεού. Ήθελαν οι πυγολαμπίδες να τα βάλουν με τον ήλιο, τον άδυτο ήλιο, πού είπε ότι «Εγώ ειμί ή οδός και ή αλήθεια και ή ζωή» (Ίωάν. 14,6).

Απ' όλο το ευαγγέλιο πού ακούσαμε (Ματθ. 22,15-23,39) ας στρέψουμε την προσοχή μας στις ερωτήσεις τους. Θέλετε να μάθετε τις ερωτήσεις; Μία, δύο, τρεις.

Ή πρώτη ερώτησης είναι των Ηρωδιανών. Τι λένε οι Ήρωδιανοί; Πλησίασαν με πονηρία και του λένε• —Διδάσκαλε, ξέρουμε ότι λες πάντα την αλήθεια του Θεού και δεν υπολογίζεις κανένα. Πες μας λοιπόν, πρέπει να πληρώνουμε φόρους στο δημόσιο;

Πονηρά ή έρώτησις. 

Πάντοτε οι λαοί αναστενάζουν κάτω από φόρους. Εάν καταργηθούν οι φόροι, μεγάλη ανακούφιση θα αισθανθούν οι άνθρωποι. είναι βαρύτατοι οι φόροι πού επιβάλλουν όλα τα κράτη, και μάλιστα τα σημερινά για τους εξοπλισμούς. 

Αυτοί λοιπόν ερωτούν πονηρά: «Να πληρώνουμε φόρους στη Ρώμη;» και θέτουν τον Κύριο προ διλήμματος. 

 Αν ό Χριστός απαντούσε ότι πρέπει να πληρώνουν, θα έλεγαν αυτός είναι εναντίον του έθνους, θέλει να δουλεύει ό λαός μας σαν σκλάβος στο κατεστημένο, στους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Εμείς περιμέναμε απ' αυτόν, μεγάλα συνθήματα και τώρα βλέπουμε να συμβιβάζεται, μην τον ακούτε λοιπόν.  

Αν πάλι έλεγε να μην πληρώνουν, τότε θα έτρεχαν στον Ηρώδη και στον Πιλάτο και θα τους έλεγαν Αυτός είναι εναντίον του κράτους, κάνει ανταρσία, συλλάβετε τον... 

Δύσκολη η απάντηση.

Ό Χριστός Τι απήντησε; —Δείξτε μου, λέει, ένα νόμισμα απ' αυτά πού κυκλοφορούν. Του έδειξαν ένα δηνάριο. 

Τους έρωτα:

Τίνος είναι ή εικόνα και ή επιγραφή πού φέρει; (πάντοτε πάνω στα νομίσματα, όπως και σήμερα στις χρυσές λίρες Αγγλίας, υπάρχουν σκαλισμένες οι εικόνες των βασιλέων και τα γράμματα του κράτους). 

Του απαντούν:

Του Καίσαρος. 

Ε! λοιπόν, τους λέει, χρησιμοποιώντας το νόμισμα αναγνωρίζετε την εξουσία του καίσαρας, συνεπώς, δώστε στον καίσαρα ότι του χρωστάτε, και στο Θεό δώστε ό,τι του χρωστάτε. «Απόδοτε ουν τα καίσαρας καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (έ.ά. 22,21). 

Δεν είναι του παρόντος ν' αναπτύξουμε τι μεγάλα νοήματα περικλείει αυτή ή απάντηση του Χριστού, για τις σχέσεις Εκκλησίας και κράτους.

Έτσι οι Ηρωδιανοί αποστομώθηκαν.

Έρχονται τώρα οι Σαδδουκαίοι, πού δεν πίστευαν σε άλλη ζωή και σε ύπαρξη πνεύματος. Αυτοί με την ερώτηση τους κάνουν μία φανταστική υπόθεση της αισχράς διανοίας τους.

Διδάσκαλε, λένε, θέλουμε να μας λύσης ένα πρόβλημα. Ένας άντρας πήρε μια γυναίκα, αλλά πέθανε άτεκνος. 

Σύμφωνα με μια διάταξη του μωσαϊκού νόμου, επιτρέπετο τότε ή γυναίκα να πάρη τον αδελφό του άτέκνου. Παντρεύτηκε λοιπόν το δεύτερο αδελφό του, αλλά τίποτα πεθαίνει και αυτός άτεκνος. Παίρνει τον τρίτο αδελφό κι αυτός άτεκνος. 

Παίρνει τον τέταρτο, τίποτα. Παίρνει τον πέμπτο, παίρνει τον έκτο, παίρνει τον έβδομο, τίποτα. 

Όλοι πέθαναν άτεκνοι. Στον άλλο κόσμο τώρα, πού πιστεύετε εσείς, τι θα γίνει; τίνος γυναίκα θα είναι; 

Αυτά τα εφτά αδέρφια θα μαλώνουν για αυτή τη μια γυναίκα; Γιατί όλοι την είχαν σύζυγο. 

Κι ό Χριστός τους άπαντα: «Πλανάσθε μη ειδότες τάς γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού» (έ.ά. 22,29). 

Στον άλλο κόσμο, εκεί πλέον θα δημιουργηθούν νέες συνθήκες• εκεί δέ' θα υπάρχει αρσενικό και θηλυκό γένος, εκεί δέ' θα υπάρχει άντρας και γυναίκα. Εκεί θα είναι κάτι άλλο, θα υποστούν αλλοίωση, μια μεταμόρφωση τα πρόσωπα των ανθρώπων και θα ζούνε πλέον ζωή πνευματική, θα ζουν όπως οι άγγελοι στον ουρανό. 

Γάμοι, συνοικέσια και διαζύγια, δέ θα υπάρχουν εκεί. Όλα αυτά, οι αδυναμίες αυτές πού παρουσιάζονται εδώ στη γη, δέ θα υπάρχουν εκεί.

Αποστομώθηκαν και αυτοί. 

Τέλος έρχεται ή σειρά των Φαρισαίων. Αυτοί Τι έκαναν; 

Κάθονταν και ψιλοκοσκίνιζαν το νόμο του Μωϋσέως και λεπτολογούσαν γύρω από τις διατάξεις των ραβίνων. 

Έτσι είχαν φτιάξη εκατοντάδες εντολές, ένα πλήθος διατάξεις, ολόκληρο κατάλογο εντολών, 618 και πλέον εντολές! Ή πολυνομία όμως, όπως είναι φυσικό, επιφέρει σύγχυση. 

Διεπληκτίζοντο λοιπόν μεταξύ τους, ποια από τις αμέτρητες αυτές εντολές είναι ή μεγαλύτερη και σπουδαιότερη. Και αυτό ήταν το ερώτημα πού υπέβαλε ένας άπ' αυτούς στο Χριστό.

Διδάσκαλε, ποια είναι ή μεγαλύτερη εντολή του νόμου; 

Και ό Χριστός του απήντησε:

Μεγαλύτερη εντολή είναι ή εντολή της αγάπης προς τον Θεό και αγάπης προς τον πλησίον. 

Έτσι αποστομώθηκαν και αυτοί.

Αφού ό Χριστός τους αποστόμωσε, στη συνέχεια περνάει στην αντεπίθεση και ρωτάει τους Φαρισαίους

Δέ μου λέτε, ό Χριστός τίνος υιός είναι; 

Ό Χριστός, λένε, είναι υιός του Δαβίδ, κατάγεται απ' το Δαβίδ. 

Ναι, άλλ' αφού είναι απόγονος του Δαβίδ, πώς ό Δαβίδ τον λέει Κύριο και μάλιστα «εν Πνεύματι», φωτιζόμενος δηλαδή από το άγιο Πνεύμα; (έ.ά. 22,43) 

Τον έχει απόγονο και τον ονομάζει Κύριο, πώς είναι δυνατόν; Πώς μπορεί να είναι και απόγονος και Κύριος; Πάνε μαζί αυτά τα πράγματα;  

Κανένας τους δε μπορούσε ν' απάντησει, αποστομώθηκαν κι από την ήμερα εκείνη, δεν τόλμησε πλέον κανείς να του θέση τέτοια ερωτήματα. 

Αποστομώθηκαν και δε μπορούσαν ν' απαντήσουν, διότι το πρόβλημα αυτό λύνεται μόνο αν παραδεχθούμε ότι ό Χριστός είναι Θεός. 

 Αυτοί όμως έπ' ουδενί λόγω μπορούσαν να δεχθούν ότι ό Χριστός είναι Θεός. Έτσι έπαψαν να τον ενοχλούν.

Ό Χριστός, αδελφοί μου, απεστόμωσε τους εχθρούς του.

Δε'θα μπορούσε λοιπόν, με τη θεία δύναμη του, ν' αποφυγή και την σύλληψη κα! το σταυρό; Ασφαλώς.

Παρ' όλα αυτά, δεν αποφεύγει το ποτήριο.

Ενσυνείδητος και εκουσίως βαδίζει προς τη θυσία υπέρ ημών.

Επίσκοπος Αυγουστίνος

Α' μέρος απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, ή οποία έγινε ι. ναό Αγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης την 2-5-1963 με άλλο τίτλο. Καταγραφή, διαίρεσης και μικρά σύντμησης 25-4-2005.

πηγή-armenisths

Διαβάστε περισσότερα... »

Μεγάλη Δευτέρα - Ιωσήφ του Παγκάλου

Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του (Γεν. 37 - 50).

Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. 

Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. 

Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.

Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. 

Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως Ματθ. 21:19, Μαρκ. 11:13). Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει πως την ώρα που ο Κύριος επιτίμησε τη συκή και ξηράθηκε, κατέπεσαν αμέσως τα καταπράσινα φύλλα της και την επόμενη μέρα ξεράθηκε και η ρίζα της (Μαρκ. 11:21). Οι μαθητές έκθαμβοι από το θαύμα αυτό δεν ζητούσαν να μάθουν την βαθύτερη έννοιά του, αλλά είχαν την απορία «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή;» (Ματθ. 21:20). Πρώτη φορά είχαν δει τιμωρία της άψυχης φύσεως.

Ο Κύριος παίρνοντας αφορμή από την απορία των μαθητών, χωρίς να εξηγήσει την συμβολική σημασία του θαύματος, τους δίδαξε για τη μεγάλη δύναμη της πίστεως, η οποία όταν συνοδεύεται από εσωτερική θέρμη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μπορεί να κατορθώσει αφάνταστα πράγματα. Τους είπε: 

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» (Ματθ. 21:21). Αυτή την πίστη θέλει η Εκκλησία μας να μεταδώσει και σε μας.

Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ'.

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

(Μετάφραση Ανδρέας Θεοδώρου)

Να, ὁ Νυμφίος ἔρχεται στὸ μέσο τῆς νύχτας, κι εὐτυχισμένος θὰ εἶναι ὁ δοῦλος ποὺ θὰ τὸν βρεῖ (ὁ Νυμφίος) ξάγρυπνο νὰ τὸν περιμένει· ἀνάξιος ὅμως πάλι θὰ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ θὰ τὸν βρεῖ ράθυμο καὶ ἀπροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου νὰ μὴ βυθιστεῖς στὸν πνευματικὸ ὕπνο, γιὰ νὰ μὴν παραδοθεῖς στὸ θάνατο (τῆς ἁμαρτίας) καὶ νὰ μείνεις ἔξω τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἀνάνηψε κράζοντας· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶσαι ἐσὺ ὁ Θεὸς· σῶσε μας διὰ τῆς προστασίας τῶν ἐπουρανίων ἀσωμάτων δυνάμεων (τῶν Ἀγγέλων).

πηγή-stergiog

πηγή-saint.gr

Διαβάστε περισσότερα... »