Οι φαινομοιρίδες (=μινιφορούσες;) της Αρχαιότητας

πηγή

Φαινοιμηρίς: επίθετο των κοριτσιών της Σπάρτης που φορούσαν σχιστούς χιτώνες

πηγή

πηγή

πηγή

πηγή

«Ίππον Θεσσαλικήν, Λακεδαιμονίην δε γυναίκα 

άνδρας θ' οι πίνουσι ύδωρ ιερής Αρεθούσης»

(Στράβων "Οι Ευβοείς")

Αυτόν τον χρησμό έδωσε κάποτε στους Αιγιείς η Πυθία από το μαντείο των Δελφών, όπου χαρακτηρίζει σαν τα τρία πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο τα εξής: 

τα Θεσσαλικά άλογα, τις Λακεδαιμόνιες γυναίκες και τους άντρες που πίνουν νερό από την ιερή κρήνη της Αρεθούσας.

Η αρχαία Λάκαινα ήταν μια γυναίκα που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από την σύγχρονη ούτε σε ελευθερία, ούτε σε ομορφιά, ούτε σε αρετή.

Ο Αριστοφάνης περιγράφει την ομορφιά και την ρώμη της στην "Λυσιστράτη" λέγοντας :

«Ω φιλτάτη Λάκαινα χαίρε, οίον το κάλλος, γλυκυτάτη, σου φαίνεται, ως δε ευχροείς, ως σφριγά το σώμα σου καν ταύρον άγχοις»

(στίχος 78) που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει:

«χαίρε αξιαγάπητη γλυκύτατη Λάκαινα, που έχεις τέτοια ομορφιά, ώστε με το υπέροχο χρώμα σου και την σφριγηλότητα του σώματός σου ακόμη και ταύρο αγχώνεις».

Ο Αθήναιος λέει ότι:

«κατά την Σπάρτην θαυμάζεται μάλλον ο κάλλιστος και γυνή η καλλίστη, καλλίστας γεννώσης της Σπάρτης τας γυναίκας»

(στην Σπάρτη μπορούσε κανείς να θαυμάσει τους ομορφότερους άντρες αλλά και τις πιο όμορφες γυναίκες, διότι η Σπάρτη γεννούσε τις ομορφότερες). 

Ο δε Όμηρος ονομάζει την Λακεδαίμονα "καλλιγύναικα", διότι εκεί οι γυναίκες είχαν κάλλος και ρώμη.

Ο Ξενοφών μας πληροφορεί, ότι οι υπόλοιποι Έλληνες και δη οι Αθηναίοι ονόμαζαν τις Λάκαινες "φαινομηρίδες", επειδή όταν γυμναζόντουσαν και συναγωνιζόντουσαν με τους άντρες, φορούσαν έξωμο χιτώνα κοντό μέχρι το γόνατο, άρραφο στα πλάγια, που τον συγκρατούσαν με περόνες που λεγόταν "περονήτις η περονατρίς" . Όταν λοιπόν περπατούσαν η έτρεχαν σηκωνόντουσαν τα πλαϊνά του χιτώνα και φαινόντουσαν οι μηροί τους, γι' αυτό τις ονόμαζαν "φαινομηρίδες". 

Ο ηθικολόγος Πλούταρχος αναφέρει ότι επιβαλλόταν στις Λάκαινες να κυκλοφορούν και γυμνές ανάμεσα στους νέους, ώστε νάχουν κίνητρα να φροντίζουν το κάλλος του σώματός τους για να μπορούν να φέρνουν στον κόσμο όμορφα και υγιή παιδιά, και σχολιάζει :

«Η δε γύμνωσις των παρθένων ουδέν αισχρόν είχεν, 

αιδούς μεν παρούσης, ακρασίας δ' απούσης»

(Η γύμνωση άλλωστε των παρθένων δεν είχε τίποτε το αισχρό, διότι συνυπήρχε με την ντροπή και έλλειπε κάθε ίχνος απρεπείας) (Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος 14)

Η αρχαία Λάκαινα ήταν μια γυναίκα με πολλά προνόμια και ελευθερίες στην ζωή της. Από πολύ νέα γυμναζόταν μαζί με τους άντρες, εκπαιδευόταν στην μουσική και στην «ευφυά βραχυλογία», και μπορούσε να μιλάει σκωπτικά για όσους αμάρταναν και να εγκωμιάζει με ωδές τους άξιους. Ήταν μια γυναίκα που μεγάλωνε ήρωες, καλλιεργώντας τους την αγάπη για τα υψηλά ιδανικά, περνώντας τους μηνύματα ήθους, τιμιότητας, θάρρους, αυτοπειθαρχίας και φιλοπατρίας. 

Ήταν κατά τον Πλούταρχο τολμηρή, αγέρωχη και αρρενωπή και μιλούσε ελεύθερα ακόμη και για τα σπουδαιότερα ζητήματα, «ήρχε δε εις τα του οίκου της απολύτως» και επεξέτεινε την ισχύ της και στα πολιτικά όταν οι άνδρες έλλειπαν στον πόλεμο (μια παροδική γυναικοκρατία δηλαδή). Μια γυναίκα που δεν κρύφτηκε ποτέ, αλλά ελεύθερη πρόσφερε στην κοινωνία και στον πολιτισμό του αρχαίου κόσμου.

Η Λάκαινα είναι μια γυναίκα διαχρονική, το ίδιο σύγχρονη με την σημερινή, ακόμη κι αν η ηλικία της είναι 3.000 ετών!

πηγή-pavlakou.com

πηγή

Ο Άγγελος Σακκέτος αναφέρει για το θέμα:

«Το γυναικείο ένδυμα το πιο απλό είναι των κοριτσιών της Σπάρτης, που τόσο σοκάριζε τους Αθηναίους ποιητές. Πρόκειται για τον πέπλον, που ανοιχτός και κοντός χρησίμευε σαν χιτώνας και ιμάτιο συγχρόνως. Είναι ένα μάλλινο σάλι αρκετά στενό, που στερεώνεται με μια μόνο αγκράφα σε κάθε ώμο. Δεν έχει ούτε ζώνη ούτε ραφή. Μόνο η μία από τις δύο πλευρές τού σώματος είναι πραγματικά σκεπασμένη απ’ αυτό το τόσο απλό ρούχο. Το άλλο μέρος γυμνώνεται με την παραμικρή κίνηση…».

Και πιο κάτω:

«Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, κι όπως ήδη γνωρίζουμε, οι νέες Σπαρτιάτισσες φορούσαν «τέτοιου είδους χιτώνες, που οι άκρες του, που δεν ήταν ραμμένες προς τα κάτω, μισάνοιγαν, όταν βάδιζαν και φαίνονταν οι μηροί τους. Γι’ αυτό και τις είπαν «φαινομηρίδες», αυτές που δείχνουν τους μηρούς των (οι σημερινές… μινιφορούσες, δηλαδή)!..».

Ακόμη και στο λεγόμενο Facebook υπάρχουν σύγχρονες Ελληνίδες με δικές τους προσωπικές σελίδες, που μας θυμίζουν τις αρχαίες Ελληνίδες φαινομηρίδες Σπαρτιάτισσες!..

Πάντα ταύτα, όταν στη Σιβηρία, πριν δύο χρόνια, μία ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυπτε πέτρινα αγαλματίδια του 7500 π.Χ. που απεικόνιζαν γυναίκες ντυμένες με μίνι φούστες.

«Αυτό που συνδέει τη μία «λίθινη εποχή» με την άλλη είναι ένα μικρό κομμάτι ύφασμα με τεράστιες προεκτάσεις, διότι από το 7500 π.Χ. μέχρι σήμερα τα πράγματα έχουν πάψει να είναι απλά, παρά τα φαινόμενα που συνήθως απατούν», γράφει ένας σχολιαστής μέσα στο διαδίκτυο, που μας θυμίζει ότι ένας Αζέρος, που πίστευε σε άλλη θρησκεία, κάτοικος Αγ. Πετρούπολης, συνελήφθη γιατί κατέβαλε σε δύο συμπατριώτες του 3.000 ευρώ για να σκοτώσουν την 21χρονη κόρη του, επειδή παρά τις συστάσεις του συνέχιζε να φορά μίνι!.. (Βλέπε: «Mediacopy – Νέα από τα Ελληνικά και Ξένα Media»).

Δείτε ακόμη ΕΔΩ κι ΕΔΩ. 

Διαβάστε περισσότερα... »

Τα χημικά στοιχεία τα γνωστά από τους αρχαίους χρόνους

πηγή

Από την εμφάνιση του Homo habilis μέχρι και το 4000 π.Χ. περίπου, ένα διάστημα δύο εκατομμυρίων ετών, ο άνθρωπος κατασκεύαζε τα εργαλεία και τα όπλα του από πέτρα, ξύλο ή οστά. Η πέτρα ήταν το πιο ανθεκτικό από αυτά τα υλικά, επομένως τα λίθινα αντικείμενα είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να διατηρηθούν μέχρι και σήμερα, ως τεκμήρια των αρχαίων ανθρώπινων δραστηριοτήτων. 

Αυτή η μακρά περίοδος είναι γνωστή ως Λίθινη Εποχή, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ρωμαίο ποιητή Τίτο Λουκρήτιο Κάρο (95-55 π.Χ.) και επαναφέρθηκε από έναν Δανό αρχαιολόγο, τον Christian Jurgensen Thomsen (1788-1865), το 1834.

Η Λίθινη Εποχή, με βάση τις εξελισσόμενες τεχνικές επεξεργασίας της πέτρας, χωρίζεται στην Παλαιολιθική, την Μεσολιθική και την Νεολιθική εποχή. Μερικές φορές, όμως, οι άνθρωποι της Λίθινης Εποχής έβρισκαν ορισμένες πέτρες που ήταν στιλπνές και βαρύτερες από τις συνήθεις πέτρες του ίδιου μεγέθους. Εξάλλου, όταν τις χτυπούσαν με ένα λίθινο σφυρί, δεν έσπαζαν όπως οι συνηθισμένες πέτρες, αλλά παραμορφώνονταν. 

Σήμερα υπάρχουν ψήγματα μετάλλων που είχαν υποστεί επεξεργασία από τον άνθρωπο γύρω στο 5000 π.Χ. ή και παλαιότερα. Λόγω της στιλπνότητάς τους και επειδή ο άνθρωπος, χτυπώντας τα με τον κατάλληλο τρόπο, μπορούσε να τους δώσει ενδιαφέροντα σχήματα, αρχικά χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά ως κοσμήματα.

Οι πέτρες αυτές περιείχαν μέταλλα. Υπάρχουν δεκάδες διαφορετικά μέταλλα, τα περισσότερα όμως απαντούν με τη μορφή ποικίλων ενώσεών τους στα διάφορα ορυκτά. Μόνο τα μέταλλα που είναι αδρανή και δεν οξειδώνονται εύκολα είναι πιθανόν να βρεθούν σε ελεύθερη κατάσταση, όπως λέγεται «αυτοφυή». 

Τα μέταλλα που έχουν στατιστικά μεγάλη πιθανότητα να υπάρχουν ως αυτοφυή είναι ο χαλκός, ο άργυρος και ο χρυσός. Η σπανιότητά τους είναι εμφανής και από το γεγονός ότι η ίδια η λέξη μέταλλο, που είναι ελληνική, προέρχεται από το ρήμα «μεταλλώ», που σημαίνει «ερευνώ, αναζητώ».

Χρυσός, Au

Ένα από τα χρυσά κύπελλα που βρέθηκαν σε θολωτό τάφο στο Βαφειό της Λακωνίας και χρονολογείται στα μέσα του 15ου π.Χ. αιώνα. Εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών.

Το πιο περιζήτητο από τα μέταλλα ήταν ο χρυσός, γιατί έχει το πιο όμορφο χρώμα (ένα λαμπερό κίτρινο) και ήταν το βαρύτερο και πιο αδρανές. Ο χρυσός έχει το πλεονέκτημα να μην αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Το διεθνές όνομα του χρυσού είναι gold και είναι Αγγλοσαξωνικής προέλευσης με βάση τη ρίζα ghel που σημαίνει κίτρινο αστραφτερό.

Αντίστοιχη είναι η λέξη που χρησιμοποιείται και σε άλλες γλώσσες. Το σύμβολο του στοιχείου είναι Au και προέρχεται από το Λατινικό aurum που σημαίνει κατά λέξη «αστραφτερή αυγή» και ανταποκρίνεται πλήρως στην εμφάνιση του μετάλλου.

Άργυρος, Ag

Σύνολο ασημένιων σκευών της Ελληνιστικής περιόδου από την περιοχή της Πομπηίας

Ο άργυρος, που έχει αστραφτερό λευκό χρώμα, σκουραίνει με το πέρασμα του χρόνου. Το όνομα του στοιχείου είναι silver και πιθανότατα προκύπτει από το Αγγλοσαξωνικό seolfor για το οποίο υπάρχουν αρκετές απόψεις όσον αφορά την καταγωγή του.

Πάντως η σημασία του ήταν «εξευγενίζω με τήξη» και αναφέρεται οπωσδήποτε στη διαδικασία της μεταλλουργίας του κατά την οποία απομακρύνονται με τη διαδικασία της κυπέλλωσης. Το σύμβολο του στοιχείου είναι Ag και προκύπτει από το Λατινικό argentum το οποίο, όπως και το Ελληνικό ανάλογο «άργυρος» σημαίνει λευκός και αστραφτερός (αυτή άλλωστε ήταν και η αρχική σημασία του «αργός» στα πρώιμα Ελληνικά).

Χαλκός, Cu

Πλήρης ανασύσταση του τσεκουριού του αποκαλούμενου «ανθρώπου του Ötzi» που αποτελείται από εξαιρετικά καθαρό χαλκό

Ο χαλκός έχει χαρακτηριστικό κοκκινωπό χρώμα. Το σύμβολο του στοιχείου είναι Cu και προκύπτει από το όνομα της νήσου Κύπρου, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες πηγές χαλκού της αρχαιότητας. Για τους Έλληνες το σχετικό ορυκτό ή και το προϊόν πριν το τελικό στάδιο της μεταλλουργίας περιγραφόταν ως Κύπριον, δηλωτικό της καταγωγής του. Η λέξη μεταφέρθηκε στα Λατινικά ως Cuprum και στη συνέχεια στην Ευρώπη κατά τους μέσους χρόνους ως kupar, copor και τελικά copper που αποτελεί και τη σύγχρονη γενική ονομασία του στοιχείου.

Όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι μπορούν να εξαγάγουν τα μέταλλα από ορισμένα πετρώματα που ονομάζονται μεταλλεύματα, οι ποσότητες έγιναν αρκετές ώστε να μπορούν πλέον να τα χρησιμοποιούν όχι μόνο για κοσμήματα αλλά και για άλλους σκοπούς. Πιθανότατα το πρώτο μετάλλευμα που κατεργάστηκε μεταλλουργικά ήταν του χαλκού. Σε ορισμένα μεταλλεύματα, ο χαλκός απαντά ενωμένος με οξυγόνο ή άνθρακα ή και τα δύο. Η ανακάλυψη ότι ο χαλκός μπορεί να εξαχθεί σε καθαρή μορφή από αυτά τα μεταλλεύματα έγινε γύρω στο 4000 π.Χ.

Αναμφίβολα, η ανακάλυψη ήταν τυχαία. Μπορεί κάποιοι να άναψαν μια πολύ δυνατή φωτιά πάνω σε μετάλλευμα χαλκού. Τότε, λόγω της θερμότητας, ο άνθρακας που υπάρχει στο ξύλο και στο μετάλλευμα θα είχε ενωθεί με το οξυγόνο του μεταλλεύματος, σχηματίζοντας διοξείδιο του άνθρακα, ένα αέριο που θα είχε διαφύγει, αφήνοντας πίσω του μεταλλικό χαλκό. Κάποιος μπορεί να πρόσεξε τα κοκκινωπά σφαιρίδια μέσα στη στάχτη της φωτιάς.

Όταν τελικά θα κατανοήθηκαν οι περιστάσεις που οδήγησαν στο σχηματισμό τους, ο άνθρωπος θα άρχισε να αναζητά μεταλλεύματα χαλκού και να τα θερμαίνει σκόπιμα. Με τον τρόπο αυτό η φωτιά οδήγησε στην ανάπτυξη της μεταλλουργίας, δηλαδή της εξαγωγής μετάλλων από τα μεταλλεύματά τους. Μετά από αυτή την ανακάλυψη, έγινε πιο εύκολη η κατασκευή χάλκινων κοσμημάτων. Αλλά, ο χαλκός δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή εργαλείων. Ο λόγος ήταν καθαρά πρακτικός.

Η κόψη ενός εργαλείου αμβλύνεται με την χρήση, και αν το εργαλείο είναι πέτρινο, η αποκατάσταση της αρχικής του οξύτητας απαιτεί επίπονη εργασία. Αν το εργαλείο είναι χάλκινο, η αποκατάσταση γίνεται πολύ πιο εύκολα, με μερικά χτυπήματα, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει το μειονέκτημα ότι το εργαλείο αμβλύνεται πολύ εύκολα. Συνεπώς, ο χαλκός δεν προσφέρεται για την κατασκευή κοπτικών εργαλείων, γιατί η κόψη τους θα έπρεπε να αποκαθίσταται μετά από κάθε χρήση, όσο ασήμαντη κι αν ήταν αυτή η χρήση.

Κασσίτερος, Sn

Μπρούτζινη πανοπλία όπως βρέθηκε σε ανασκαφή στα Δενδρά της Αργολίδας και εκτίθεται στο μουσείου του Άργους. Χρονολογείται στον 14ο αιώνα π.Χ.

Τα μεταλλεύματα χαλκού δεν είναι πάντοτε αμιγή. Μπορεί να περιέχουν και άλλες ουσίες, οι οποίες, όταν θερμανθούν, ενώνονται με τον χαλκό σχηματίζοντας ένα κράμα. Ένα τέτοιο μίγμα μετάλλων είναι αυτό που αποτελείται από χαλκό και αρσενικό. το αρσενικό όμως είναι δηλητήριο και οι άνθρωποι που το επεξεργάζονταν πιθανότατα θα αρρώσταιναν. Έτσι, αυτά τα μικτά μεταλλεύματα εγκαταλείφθηκαν. (Αυτή ήταν ίσως η πρώτη γνωστή περίπτωση στην οποία η ασφάλεια των εργαζομένων έπαιξε κάποιον ρόλο στην εξέλιξη στης τεχνολογίας).

Ευτυχώς, ανακαλύφθηκε ένα άλλο μίγμα το οποίο έδινε με την τήξη του μια σκληρή μορφή χαλκού. Ήταν το μετάλλευμα κασσιτέρου και η νέα σκληρή μορφή ήταν στην πραγματικότητα ένα κράμα χαλκού-κασσιτέρου. Το κράμα ονομάσθηκε μπρούντζος, πιθανώς από μια περσική λέξη που σήμαινε «χαλκός».

Ο μπρούντζος ήταν αρκετά σκληρός ώστε να μπορεί να ανταγωνισθεί την πέτρα. Η κόψη του διατηρούνταν περισσότερο και, φυσικά, όταν αμβλυνόταν μπορούσε να αποκατασταθεί με τα κατάλληλα χτυπήματα- αν και αυτό δεν χρειαζόταν να γίνεται συχνά. Ο μπρούντζος άρχισε να χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο για εργαλεία, όπλα και πανοπλίες. Το 3000 π.Χ., η Μέση Ανατολή είχε εισέλθει ήδη στην Εποχή του Ορειχάλκου, η οποία εξαπλώθηκε σιγά-σιγά προς όλες τις κατευθύνσεις, καθώς διαδόθηκαν οι μέθοδοι για την τήξη του χαλκού και την παρασκευή ορειχάλκου.

Το μεγάλο πολιτιστικό προϊόν της Εποχής του μπρούτζου ήταν η Ιλιάδα του Ομήρου, η ιστορία του Τρωικού Πολέμου (1200 περίπου π.Χ.), στον οποίο τόσο οι Έλληνες όσο και οι Τρώες φορούσαν ορειχάλκινους θώρακες, κρατούσαν ορειχάλκινες ασπίδες και πολεμούσαν με ορειχάλκινα ξίφη και με λόγχες με ορειχάλκινες αιχμές.

Το σύμβολο του στοιχείου είναι Sn και αποτελεί συντομογραφία του stannum κι αυτό με τη σειρά του συνδέεται με το αρχαιότερο Ινδοευρωπαϊκό stagnum που είναι εμφανέστατο στους Έλληνες ότι αναφέρεται σε κάτι που στάζει. Φυσικά η αναφορά γίνεται στο χαμηλό σημείο τήξης του καθαρού μετάλλου το οποίο φαίνεται να συμπεριφέρεται ως υγρό και να στάζει κατά τη διαδικασία καθαρισμού του ή της ανάμιξής του με άλλα μέταλλα για το σχηματισμό κράματος.

Η Ελληνική ονομασία κασσίτερος σχετίζεται με τη ρίζα κασσ- που πιθανόν να σημαίνει τόπο προέλευσης. Η σύγχρονη αναφορά στο στοιχείο γίνεται ως Tin και μπορεί να ακολουθήσει μια πορεία μικρομετατροπών σε τοπικό επίπεδο από το αρχικό stannum μέσω του Ισπανικού estano στο Αγγλοσαξωνικό estean και τέλος στην τοπική διάλεκτο της Κορνουάλης που ήταν μεγάλος παραγωγός του μετάλλου τους πρώτους μ.Χ. αιώνες σε stean.

Σίδηρος, Fe

Δείγμα ορυκτού αμέθυστου που οφείλει το χρώμα του σε μικρή πρόσμιξη σιδήρου

Μουσειακό έκθεμα της πιο γνωστής εφαρμογής του σιδήρου κατά την «Εποχή του Σιδήρου». Ξίφη από ταφή πολεμιστή της Κλασικής Περιόδου

Ο σίδηρος είναι το 2ο σε αφθονία μέταλλο στον φλοιό της Γης (μόνο το αργίλιο υπάρχει σε μεγαλύτερες ποσότητες), αλλά εμφανίζεται πάντα ενωμένο με άλλα στοιχεία. Σε ελεύθερη μεταλλική μορφή υπάρχει μόνο σε μερικούς μετεωρίτες οι οποίοι τυπικά δεν αποτελούν μέρος της Γης. Κατά τα πρώτα στάδια του πολιτισμού, οι αρχαίοι έβρισκαν κατά καιρούς τέτοιους μετεωρίτες και τους χρησιμοποιούσαν.

Ο σίδηρος, σε σύγκριση με τον χρυσό, τον άργυρο και τον χαλκό, είναι ένα μέταλλο με απωθητική εμφάνιση, αλλά οι αρχαίοι διαπίστωσαν γρήγορα ότι ο σίδηρος των μετεωριτών είναι πιο σκληρός και ανθεκτικός ακόμη και από τον ορείχαλκο. Επειδή διατηρούσε την κόψη του πολύ καλύτερα από τον ορείχαλκο, ο σίδηρος είχε μεγάλη ζήτηση για την κατασκευή των κοπτικών τμημάτων των εργαλείων.

Το αποτέλεσμα είναι ότι στις περιοχές όπου άνθησαν παλαιοί πολιτισμοί δεν βρίσκουμε καθόλου σιδηρούχους μετεωρίτες, πράγμα που σημαίνει ότι είχαν χρησιμοποιηθεί.

Οι αρχαίοι δεν μπορούσαν να εξαγάγουν σίδηρο από μεταλλεύματα. Χάρη στην φωτιά από ξύλο είχαν κατορθώσει να παραγάγουν με σχετική ευκολία χρυσό, άργυρο, χαλκό, μόλυβδο, κασσίτερο και, αργότερα, ακόμη και υδράργυρο, όχι όμως και σίδηρο. Ο δεσμός του σιδήρου με τις άλλες ύλες του μεταλλεύματος είναι πολύ πιο ισχυρός και χρειάζονται υψηλότερες θερμοκρασίες για την απελευθέρωσή του.

Τελικά οι άνθρωποι παρασκεύασαν ξυλάνθρακα (κάρβουνο) καίγοντας ξύλα με ανεπαρκή παροχή αέρα, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται οι άλλες ουσίες και να παραμένει σχεδόν καθαρός ο άνθρακας. Ο ξυλάνθρακας καίγεται με ελάχιστη φλόγα, αλλά παράγει υψηλότερες θερμοκρασίες από το ξύλο.

Γύρω στο 1500 π.Χ., οι Χετταίοι της Μικράς Ασίας ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να εξάγουν σίδηρο από ορισμένα μεταλλεύματα, θερμαίνοντάς τα με ξυλάνθρακα. Στην αρχή όμως ο σίδηρος τους απογοήτευσε. Στην καθαρή του μορφή είναι ανθεκτικός, αλλά όχι τόσο σκληρός όσο ο καλύτερος ορείχαλκος. (Ο σίδηρος των μετεωριτών δεν είναι καθαρός. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κράμα σιδήρου και νικελίου σε αναλογία 9 προς 1, κάτι που οι αρχαίοι δεν μπορούσαν να παρασκευάσουν, αφού αγνοούσαν το νικέλιο).

Το 1200 π.Χ., αναμφίβολα μετά από πολλές προσπάθειες και αποτυχίες, ανακαλύφθηκε ότι ο σίδηρος, αν τακεί με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να προσλάβει πιο σκληρή μορφή. Αυτό συνέβη όταν ένα μέρος του άνθρακα που περιέχει το κάρβουνο αναμίχθηκε με τον σίδηρο και σχηματίστηκε το κράμα σιδήρου-άνθρακα που ονομάζουμε χάλυβα ή ατσάλι.

Το 1000 π.Χ., αυτές οι ανθρακούχες μορφές σιδήρου μπορούσαν να παραχθούν σε ποσότητες, με αποτέλεσμα να αρχίσει η Εποχή του Σιδήρου, η περίοδος κατά την οποία ο σίδηρος ήταν το κύριο μέταλλο από το οποίο κατασκευάζονταν όπλα και εργαλεία.

Ο αρχαιότερος κατεργασεμένος σίδηρος που βρέθηκε χρονολογείται περίπου στα 3.500 π.Χ. και όπως αποδείχθηκε από τη σύνθεση του κράματός του, περιείχε μεγάλο ποσοστό νικελίου και κατά συνέπεια η πηγή του αποδίδεται με βεβαιότητα σε μετεωρίτη. Τέτοια πηγή προέλευσης είχαν τα πρώτα σιδερένια τεχνουργήματα των Αιγυπτίων και Σουμερίων. Εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, το υλικό τους (κυρίως ο σίδηρος δηλαδή) χαρακτηρίστηκε ως θεϊκό.

Η έκφραση αυτή στα Ετρουστικά είναι eisar και αποτελεί την πιο βάσιμη πηγή ονομασίας του μετάλλου καθώς εύκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τις μετατροπές του σε isern, ysern, yren στις διάφορες γλώσσες της κεντρικής Ευρώπης. Από την κατεύθυνση αυτή προέρχεται τη σύγχρονη διεθνής ονομασία Iron ενώ το σύμβολο προέκυψε από τη Λατινική ονομασία του μετάλλου, ferrum.

Μόλυβδος, Pb

Ο γαληνίτης (PbS) είναι ορυκτό και το κυριότερο μετάλλευμα του μολύβδου

Μέταλλο γνωστό από πολύ παλιά. Η αρχαιότερη ως τώρα παρουσία του καταγράφεται στο Catal Huyuk σε στρώμα που χρονολογήθηκε στο 6.500 π.Χ. Στις ανασκαφές της πόλης Ashur βρέθηκε ένα γιγαντιαίο κομμάτι βάρους 400 κιλών πιθανότατα μέρος αποθήκης με στόχο τη μεταφορά του είτε συνολικά είτε εν μέρει προς κάποιο μεταλλοτεχνίτη.

Το Ελληνικό όνομα είναι πιθανότατα δάνειο από προ-Ελληνική γλώσσα και πολλοί θεωρούν ότι αντιστοιχεί στο μεταγενέστερο «πελιός» που σημαίνει κυανό-μαύρο. Πάντως είτε μέσω των Ελληνικών είτε μέσω προγενέστερης κοινής γλώσσας ο Λατινικός όρος έγινε γνωστός ως plumbum και έδωσε στο στοιχείο το σύμβολό του. Άγνωστης ετυμολογίας είναι η Αγγλική λέξη που χαρακτηρίζει το στοιχείο και η οποία είναι η σύγχρονη επιστημονική του ονομασία (lead).

Υδράργυρος, Hg

Τεμάχιο από ορυκτό κιννάβαρι (HgS)

Κάτοπτρο υγρού υδραργύρου χρήσιμο στην αστρονομία

Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί φαίνεται να γνώριζαν το μέταλλο με τη χαρακτηριστική ιδιότητα να είναι υγρό (ευκίνητο). Σε καθαρή μεταλλική μορφή βρίσκεται τουλάχιστον από το 1.500 π.Χ. Το κυριότερο ορυκτό είναι το θειούχο που έχει το όνομα κιννάβαρι και από το οποίο προκύπτει πολύ εύκολα.

Η κύρια χρήση του ήταν στη μεταλλουργία άλλων μετάλλων με τη μέθοδο του σχηματισμού αμαλγάματος (Ελληνική λέξη που προέρχεται από την ιδιότητα των κραμάτων του να μαλάσσονται δηλαδή να πλάθονται εύκολα, η αντίστοιχη διεθνής ορολογία είναι amalgam). Σε μεταγενέστερους χρόνους έγινε χρήση της ιδιότητάς του αυτής με στόχο την κατασκευή επιχρυσωμένων και επαργυρωμένων επιφανειών.

Στη διαδικασία αυτή ένα στρώμα αμαλγάματος επικάλυπτε την επιφάνεια και στη συνέχεια το σύστημα θερμαινόταν έτσι ώστε να απομακρυνθεί ο υδράργυρος. Με επανάληψη της διαδικασίας για αρκετές φορές μπορούσε να αποτεθεί τελικά ένα λεπτό στρώμα του επιθυμητού μετάλλου.

Το όνομα του στοιχείου είναι χαρακτηριστικό της ιδιότητάς του, δηλαδή υγρός άργυρος. Κατά πολλούς ήταν ο φορέας της απόλυτης ιδεατής ιδιότητας του μετάλλου και για το λόγο αυτό αποτέλεσε ένα από τα στοιχεία που μελετήθηκαν εξονυχιστικά από τους αλχημιστές. Το Ελληνικό όνομα μεταφράστηκε απολύτως στα Λατινικά ως Hydrargyrum και έδωσε το σύμβολο του στοιχείου ως Hg.

Άλλες ονομασίες σε διάφορες γλώσσες δίνουν την ίδια σημασία καθώς και το «ζωντανός άργυρος» ενώ η επίσημη σύγχρονη ονομασία του στοιχείου προέρχεται μεν από την Αγγλική γλώσσα και είναι Mercury, αντιστοιχεί όμως στην ιδιότητά του να είναι υγρό και άρα ευκίνητο στοιχείο όπως και ο θεός Mercury των Λατίνων, αντίστοιχος του Ελληνικού Ερμή που ήταν ο θεϊκός αγγελιοφόρος.

Θείο, S

Απόθεση καθαρού θείου στην πλαγιά ηφαιστείου

Ένα από τα δύο μη μεταλλικά στοιχεία που ήταν γνωστά στους αρχαίους. Στα Ελληνικά είναι γνωστό ως θείο και σχετίζεται με την παρουσία του στα ηφαίστεια που θεωρούνταν κατεξοχήν μέρη διαμονής του θεού Ηφαίστου ή, σύμφωνα με άλλους, σχετίζεται και πάλι με τη φωτιά αλλά αυτή που εξαπέλυε με τους κεραυνούς του ο πατέρας θεών και ανθρώπων Ζεύς.

Το σύμβολο και το όνομα του στοιχείου, sulfur έχουν Λατινική προέλευση (sulpur) αν και δεν είναι ξεκάθαρη η πηγή της. Επειδή υπάρχουν όμως αρκετές σχετικές ρίζες σε διάφορες Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, όπως π.χ. swefel, swebal, swel, φαίνεται ότι έχουν κοινή καταγωγή από την πρωτο-ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και έχουν όλες το νόημα του υλικού που καίγεται.

Η καύση του άλλωστε ήταν πολύ γνωστή από παλιά όσον αφορά τον απολυμαντικό της χαρακτήρα (μέσω των τοξικών οξειδίων του θείου που παράγονται) και αναφέρεται ήδη στους αρχαϊκούς χρόνους από τον Όμηρο ως μέσο εξαγνισμού.

Στη σύγχρονη εποχή τα οξείδια του θείου αποτελούν ένα από τους περιβαλλοντικά επιζήμιους παράγοντες καθώς με την ενσωμάτωσή τους σε νέφη μετατρέπονται σε αντίστοιχα οξέα του θείου και η επακόλουθη βροχή μεταφέρει στην περιοχή όπου πέφτει ένα αραιό διάλυμα αρκετά ισχυρών οξέων (όξινη βροχή) που καταστρέφουν τόσο το έδαφος όσο και την υπάρχουσα βλάστηση καθώς και την επιφάνεια αρκετών ανθρώπινων κατασκευών.

Άνθρακας, C

Δύο μορφές του άνθρακα, αδάμας και γραφίτης

Εφαρμογή υψηλής τεχνολογίας βασισμένη σε ανθρακονήματα. Η ζάντα αυτή αυτοκινήτου ζυγίζει μόνο 2,8 χιλιόγραμμα και έχει αντοχή καλύτερη από τις τυπικές ζάντες αλουμινίου οι οποίες παρεμπιπτόντως ζυγίζουν τουλάχιστον το τετραπλάσιο

Οι δύο κυριότερες μορφές στις οποίες απαντά το στοιχείο είναι γνωστές από παλιά. Αναφορά σε διαμάντια φαίνεται να γίνεται για πρώτη φορά περίπου το 2.500 π.Χ. στην Κίνα ενώ οι Ρωμαίοι είχαν γνώση της παραγωγής ξυλάνθρακα από ξύλα. Το 1772 ο Lavoisier έδειξε ότι το διαμάντι είναι μορφή άνθρακα καίγοντας δύο δείγματα από τα δύο υλικά και καταγράφοντας ότι κανένα δε σχημάτισε υδρατμούς ενώ το ποσό του διοξειδίου του άνθρακα που έδωσαν ήταν ίδιο ανά γραμμάριο καιόμενης ουσίας.

Το 1779 ο Scheele έδειξε ότι και ο γραφίτης που ως τότε θεωρούνταν μια μορφή του μολύβδου, ήταν επίσης άνθρακας. Το 1786 τέλος, οι Berthollet, Monge και Vandermonde έκαναν ένα πείραμα αντίστοιχο με του Lavoisier με το γραφίτη και επιβεβαίωσαν την παρατήρηση του Scheele.

Το όνομα που έδωσαν στο στοιχείο αυτό ήταν carbone ή στην επίσημη Λατινική εκδοχή του carbonum, ως παράγωγο της αρχικής Λατινικής ονομασίας carbo για το κάρβουνο.

πηγή-chem.auth.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Έλληνες οι γεννήτορες του λατινικού αλφαβήτου

Η αρχαία πόλη στη θέση Βιγλατούρι της Κύμης, που η αρχαιολογική σκαπάνη της αρχαιολόγου Έφης Σακελλαράκη έφερε στο φως, δεν είναι άλλη από την αρχαία Κύμη. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της ανασκαφής έρχονται να επιβεβαιώσουν την ήδη υπάρχουσα άποψη, ότι το ιδιότυπο αλφάβητο της αρχαίας Κύμης είναι το λατινικό αλφάβητο.

Το αλφάβητο αυτό όπου το Σ γράφετε ως C, το Γ ως G, το Δ ως D, το Ξ ως X, το Ρ ως R, και το Υ ως U, αποτέλεσε την βάση που επάνω χτίστηκε το λατινικό αλφάβητο. Αλλά και άλλες πόλεις της Ευβοίας όπως η Ερέτρια και η Χαλκίδα είχαν το ίδιο αλφάβητο. Ακόμη φαίνεται ότι μέχρι να επικρατήσει οριστικά το ιωνικό αλφάβητο, κυκλοφορούσαν και άλλα.

Αν λάβουμε υπόψη ότι σήμερα αυτοί που δεν μιλούν Ελληνικά από μικρή ηλικία, αδυνατούν να προφέρουν τα γράμματα Δ, Γ, καθώς και μεμονωμένα το Μ, από το Π το Γ από το Κ και το Ν από το Τ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πιθανώς η διαφοροποίηση αυτή έγινε διότι ίσως αρκετοί από τους κατοίκους να ήταν ξενόφερτοι που αδυνατούσαν να προφέρουν τα παραπάνω γράμματα. Η ανάγκη αυτή οδήγησε στη δημιουργία του ιδιότυπου αυτού αλφαβήτου.

Ευβοείς και κυρίως Κυμαίοι περί το 770 και 760 π.Χ. ίδρυσαν στην Νότια Ιταλία την πρώτη τους αποικία στην νήσο Πιθηκούσες. Λίγα χρόνια αργότερα οι Πιθηκούσιοι ιδρύουν στην ηπειρωτική Ιταλία την Κύμη (σημερινή Κούμα). Η πόλις είχε μια φυσική ακρόπολη, και ήταν απρόσιτη από τις τρεις μεριές. Νέοι άποικοι από την Εύβοια, και την Τανάγρα αύξησαν τον πληθυσμό της. 

Μέχρι το 600 π.Χ. οι Κυμαίοι απλώνονταν βορείως στα Φλεγραία Πεδία, που πλαισιώνουν από βορρά τον κόλπο της Νεαπόλεως. Στη συνέχεια σε συνεργασία με τους Ροδίους, ιδρύουν την Παρθενόπη, προκάτοχο της σημερινής Νεάπολις. Στο ίδιο διάστημα εποικίζουν τα νησιά του κόλπου, Πανδάτειρα και Ποντία, που ονομάζονταν και Καπρέα (σημερινή ονομασία, Κάπρι).

Προς τιμή του Ηρακλή ιδρύουν την άτυχη, αλλά και τυχερή για μας σήμερα πόλη Ηράκλεια, σημερινό Ερκουλάνο. Η πόλη ήταν άτυχη, γιατί το 79 μ.Χ. με την έκρηξη του Βεζούβιου καταπλακώθηκε με πολλά μέτρα λάβας, και χάθηκε παντελώς για πολλούς αιώνες. Τυχερή όμως γιατί η αρχαιολογική σκαπάνη, έφερε στο φως μια πόλη της εποχής εκείνης ανέπαφη. Εκεί βρέθηκε και μια αξιόλογη βιβλιοθήκη με πολλούς τόμους από παπύρους, καρβουνιασμένους από την λάβα. Όμως οι σύγχρονοι μέθοδοι επέτρεψαν την ανάγνωση των. Αναφέρονται κυρίως στην επικούρειο φιλοσοφία, και στον επικούρειο φιλόσοφο της εποχής εκείνης Φιλόδημο, που οι γυναίκες, και το κρασί ήταν η αδυναμία του.

Μετακομίζοντας στη νέα τους πατρίδα οι Κυμαίοι, φαίνεται ότι έφεραν και το αλφάβητο τους. Την άποψη αυτή ενισχύει ένα ποτήρι του 8ου αιώνα π.Χ. προερχόμενο από τάφο που βρέθηκε στις Πιθηκούσες. Το γνωστό ποτήρι του Νέστορα, που έχει επιγραφή με χαρακτήρες από το αλφάβητο της Κύμης, και θεωρείται ως η αρχαιότερη ελληνική επιγραφή που βρέθηκε στην Δύση.

Στο ποτήρι αυτό διαβάζει κανείς: «Νέστορος ειμί εύποτον ποτήριον· ος δ' αν τούδε πίησι ποτηρίου αυτίκα κήνον ίμερος αιρήσει καλλιστεφάνου Αφροδίτης» («Είμαι το γλυκόπιοτο ποτήρι του Νέστορα· όποιος πιει από αυτό το ποτήρι, αυτόν αμέσως θα τον κυριεύσει ο πόθος της Αφροδίτης με το όμορφο στεφάνι»). Αυτή η αναφορά στον Νέστορα αποδεικνύει ότι τα ομηρικά έπη ήταν πασίγνωστα στους Κυμαίους από τον 8ον π.Χ. αιώνα.

Από τους Κυμαίους το αλφάβητο το πήραν οι Ετρούσκοι, οι Τυρήνιοι και μετά οι Λατίνοι. Για την επιβεβαίωση των παραπάνω, μεταξύ των άλλων, ο Αμερικανός ιστορικός Γουίλ Ντιράν είπε: «Το αλφάβητο μάς προήλθε από την Ελλάδα διά μέσου της Κύμης». Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Πολ Φορ είπε: «Ποιος δεν ξέρει ότι το ετρουσκικό αλφάβητο είναι όλο δανεισμένο από τους Έλληνες της Κύμης».

Η αρχαιολογία, γράφει ο Ιταλός συγγραφέας Βαλέριο Μονφρέντι, στην περίπτωση της Πιθηκούσας είναι σε θέση όχι μόνο να επιβεβαιώσει το δεδομένο της γραπτής παράδοσης, αλλά επίσης, απροσδόκητα να αποκαλύψει ξανά το πολιτισμικό εύρος των αποικιών.

Ο Βολτέρος, ο επιφανέστερος των διαφωτιστών, είπε: «Επιθυμία μου είναι η ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή γλώσσα όλων των λαών».

Ιωάννης Θεοδωρόπουλος

πηγή-pare-dose.net

Διαβάστε περισσότερα... »

Προφητείες για τον Χριστό και οι επαληθεύσεις τους

Οι ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα και της Μεγάλης εβδομάδας του Πάσχα, είναι μία πρόκληση να σκεφτούμε σοβαρά το νόημα της Ανθρώπινης Ζωής και να δώσουμε σ’ αυτήν ένα περιεχόμενο αισιοδοξίας και απερίγραπτης χαράς.

Κεντρικό σημείο αυτού του μηνύματος είναι η εγκεφαλική γνώση, η οποία ολοκληρώνεται μόνο όταν γίνει καρδιακή γνώση ότι ο Θάνατος του Ανθρώπου νικήθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Όλη η ανθρωπότητα π.Χ. ανέμενε το ερχομό ενός Σωτήρα που θα λύτρωνε την ανθρωπότητα από τον θάνατο. Ο αρχαίος κόσμος προφήτευσε με διαφόρους τρόπους το χαρμόσυνο γεγονός. Οι προφητείες π.Χ. είναι διάσπαρτες μεταξύ των λαών εδώ θα αναφερθούμε σε μερικές από αυτές.

Ο Βιργίλιος 70-19 Π.Χ. στο έργο του Σικελίδες Μούσαι γράφει: «Εκείνος (ο αναμενόμενος) θα γίνει κοινωνός της ζωής των θεών, και θα τον δουν και εκείνοι, και θα κυβερνήσει την οικουμένη η οποία θα ειρηνεύσει δια των αρετών του πατρός. Αγαλλιά το σύμπαν για τον αιώνα που πλησιάζει. 

Είθε, ώ παί, να διατηρήσω τόσο μέρος από την προχωρημένη μου ζωή και τόσο πνεύμα, που να είναι αρκετό για να υμνήσω τα κατορθώματα σου.

Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: Ώ Αθηναίοι, σ’ όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε. Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού. Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ’ εσάς εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.».

Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του Νόμος και Επινομείς «Ο δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.»

Ο Σόλων γράφει. «Όποτεδήποτε εις την διηρημένην ανθρωπότητα η άσαρκος Θεότης θα λάβει σάρκα. Αυτή η Θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη. Ο άσαρκος αυτός Θεός θα κρεμασθεί υπό αγνώμονος λαού και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί.»

Οι Σίβυλλες ήσαν μάντισσες της αρχαιότητας που είχαν την ιδιότητα να προφητεύουν το μέλλον, πέφτοντας σε έκσταση όπως οι Πυθίες. Γι αυτές κάνει λόγο ο Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνος «Φαίδρος».

Η Σίβυλλη της Λιβύσσης προφητεύει στο έργο αυτό. «Αυτός πραγματοποιώντας τα πάντα με τον λόγο θα θεραπεύει κάθε άνθρωπο, θα καταπαύσει τους ανέμους με τον λόγο του και θα καθησυχάσει την θάλασσα την φουρτουνιασμένη, αφού την πατήσει με πόδια ειρήνης και με πίστη. 

Σε εμπτύσματα προσβλητικά τις παρειές του θα προσφέρει και την πλάτη του την αγνή σε μαστιγώσεις θα στρέψει. Ενώ τον ραπίζουν, θα σιωπά, για να μη καταλάβει κανείς ποιος είναι, τίνος (υιός) είναι, από πού ήλθε, για να μιλήσει στους νεκρούς. Και θα φορέσει στεφάνι ακάνθινο και θα του τρυπήσουν με καλάμι την πλευρά κατά την συνήθειά τους.»

Η Σίβυλλη η Δελφική στο έργο αυτό του Πλάτωνος «Φαίδρος» προφητεύει. «Του Αθανάτου (Θεού) τον μέγα υιό, πολυύμνητε, φανερώς εξυμνώ. Στον οποίο ο ύψιστος γονεύς θρόνο παρέδωσε για να τον λάβει εκείνος, που δεν γεννήθηκε, ως δισυπόστατος που ήταν λόγω της σαρκός, εμφανίσθηκε, και λούσθηκε στα ρεύματα του ποταμού Ιορδάνη, τα οποία οδηγεί σέρνοντας με απαστράπτοντα πόδια τα κύματα.

Η Σίβυλλη της Κυμαίας προφητεύει: «Στα έσχατα χρόνια αντάλλαξε με την γη (τον ουρανό) και αφού ήλθε άσημος από τους λαγόνες της παρθένου Μαρίας εξέπεμψε νέο φως……και σαν ήλθε από τον ουρανό, ενδύθηκε θνητή μορφή, έγινε σάρκα μετά από πάροδο χρόνου και γεννήθηκε, πλάσθηκε όμοιος με μορφή θνητού και γεννήθηκε ως παιδί, με παρθενικό τοκετό, γεγονός που είναι μέγα θαύμα για τους θνητούς, αλλά καθόλου θαύμα για τον Θεό Πατέρα και τον Θεό Υιό. Όταν γεννιόταν το βρέφος, η γή ήταν γεμάτη χαρά, ο Ουράνιος θρόνος λαμπρύνθηκε και ο κόσμος ευφράνθηκε.

Η αυτή (Σίβυλλη της Κυμαίας) μάντισσα στο βιβλίο του Πλάτωνα «Φαίδρος» προφητεύει. «Δύστυχε δεν ανεγνώρισες τον Θεό σου, τον οποίο έλουσε, στο τριπλό ρεύμα του Ιορδάνη και πέταξε πνεύμα επί πολύ (χρόνο), Αυτός ο οποίος πριν και της γης και του γεμάτου άστρα ουρανού υπήρξε κυρίαρχος, με τον λόγο του πατέρα και το πνεύμα το αγνό, και μολονότι ήταν δυνατός κατά σάρκα, πέταξε γρήγορος στον οίκο του πατέρα.»

Της αυτής προφητεία: «Θα μεταβεί στον Άδη για να διαδώσει σε όλους την ελπίδα, και θα εκπληρώσει την μοίρα του θανάτου αφού κοιμηθεί επί τρείς ημέρες και τότε απελευθερώνοντας τους νεκρούς θα τους οδηγήσει στο φώς, κάμνοντας πρώτος την αρχή της αναστάσεως για τους εκλεκτούς.»

Επίσης οι Σίβυλλες ομιλούν για την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου ως εξής: «Θα έλθει ο Υιός του Θεού εις την γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, εξομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα αυτού τέσσαρα φωνήεντα και δύο άφωνα, 8 μονάδες, 8 δεκάδες και εκατοντάδα οκτώ, ήτοι 888.»

Και πράγματι η λέξης ΙΗΣΟΥΣ έχει 4 φωνήεντα και δύο σύμφωνα και κάνει 888. Ι=10, Η=8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200 που το άθροισμα είναι 10+8+200+70+400+200=888.

Τα βιβλία της Π. Δ. γράφτηκαν τον 15ο αιώνα π.Χ. και αναφέρονται στην Διαθήκη, την συμφωνία του Θεού προς τον Άνθρωπο για την αποκατάσταση του εις την Ουράνιο Βασιλεία και την είσοδο του εις την αιωνιότητα.. Όλα τα βιβλία της Π.Δ. είναι διάσπαρτα με διάφορες προφητείες για το σχέδιο του Θεού και αρχίζουν από την πτώση των πρωτοπλάστων. 

Σκιαγραφούν, αμυδρά στην αρχή και έντονα μετά, την έλευση του Χριστού δια την σωτηρία του Ανθρώπου. Η πρώτη προφητεία γράφτηκε το 1500 π.Χ. και η τελευταία το 440 π.Χ. Θέλεις να γνωρίσεις γι’ αυτό το σχέδιο του Θεού πώς προφητεύτηκε μέσα στους αιώνες; Μάθε λοιπόν τις προφητείες αυτές.

Προφητεία 

Γέν. 3,15. «Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα (τον διάβολο) και στην γυναίκα κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα του πληγώσεις την φτέρνα..» 

Με αυτά τα λόγια ο Θεός προς τους πρωτοπλάστους και τον όφη το διάβολο μαρτυρεί τον ερχομό του Χριστού για την αποκατάσταση του Ανθρώπου εις την αρχική του κατάσταση πριν από την πτώση. Ο δε διάβολος το πνευματικό σύμβολο του κακού δεν θα μπορέσει να βλάψει Εκείνον (τον Χριστό) παρά μόνο στον θάνατο του γιατί θα ακολουθήσει η Ανάσταση του.

Προφητεία

Ησ. 7,14 (736 π. Χ.) Η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιό, ο οποίος θα ονομαστεί Εμμανουήλ (στα Εβραϊκά σημαίνει ο Θεός αναμεταξύ μας).

Προφητεία. Μιχ. 5.2 (8ος αιώνας π.Χ.). Εγώ ο Κύριος θα παραδώσω το λαό μου στους εχθρούς του, ωσότου μια γυναίκα γεννήσει το αναμενόμενο παιδί…όλοι οι λαοί θα αναγνωρίζουν την μεγαλοσύνη Του. Αυτός θα φέρει την ειρήνη.

Προφητεία Ησ.42,6. Φως των εθνών σε έκανα, τα μάτια για να ανοίξεις των τυφλών, τους αιχμαλώτους από τα δεσμά να ελευθερώσεις, κι αυτούς που κατοικούν στα σκότη απ’ την υπόγεια φυλακή. Εγώ είμαι ο Κύριος αυτό είναι το όνομα μου. Τη δόξα μου δεν θα την δώσω σε άλλον, ούτε την φήμη μου στα είδωλα……όσα είναι για να γίνουν σας τα αναγγέλλω από πριν.

Παρατήρησε την αντιστοιχία των προφητειών στην Π. Δ. και την εκπλήρωση τους στην Καινή Διαθήκη.

Πουλήθηκε για τριάκοντα αργύρια από τον Ιούδα..

Προφητεία Ζαχ. 11,12 

«Τότε τους είπα. Αν σας φαίνεται καλό, δώστε τον μισθό μου.
Αν όμως όχι, κρατείστε τον. Μου μέτρησαν λοιπόν τριάκοντα αργύρια..»

Εκπλήρωση:

 Ματθ.16.14 «Τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους δώδεκα μαθητές σηκώθηκε και πήγε στους αρχιερείς και τους είπε: Τι θα μου δώσετε; κι εγώ θα σας τον προδώσω. Αυτοί του μέτρησαν τριάκοντα αργύρια.».

Προδόθηκε από ένα φίλο.

Προφητεία Ψαλμ.55.13-15. 

«Δεν είναι ένας εχθρός που με προσβάλλει αυτό θα το υπέφερα. Δεν είναι ένας αντίπαλος που θριαμβεύει εναντίον μου, μπροστά του θα κρυβόμουν. Αλλά είσαι εσύ, άνθρωπος της σειράς μου, ο έμπιστος φίλος μου. Που μεταξύ μας φιλικά μιλούσαμε κι αρμονικά βαδίζαμε εις τον οίκο του Θεού.»

Εκπλήρωση: Ματθ. 26 49-50. «Αμέσως λοιπόν, πλησίασε τον Ιησού και του είπε. Χαίρε Διδάσκαλε και τον φίλησε. Ο δε Ιησούς του λέει Φίλε, κάνε αυτό για το οποίο ήρθες. Τότε πλησίασαν, συνέλαβαν τον Ιησού και τον έδεσαν.»

Τα χρήματα ρίχτηκαν στον αγρό του κεραμέως.

Προφητεία

 Ζαχ. 11.13. «Και είπε Κύριος προς με, ρίξε αυτά εις τον κεραμέα την έντιμον τιμήν με την οποίαν τιμήθηκε από αυτούς. Και έλαβαν τα τριάκοντα αργύρια και έρριψαν αυτά εις τον οίκο του Κυρίου εις τον κεραμέα..»

Εκπλήρωση:Ματθ. 26.5-10. «Και αφού έριξε (ο Ιούδας) τα αργύρια εις τον ναό έφυγε και κρεμάστηκε. Οι δε αρχιερείς αφού έλαβαν τα αργύρια……και έκαναν συμβούλιο, αγόρασαν με αυτά τον αγρό του κεραμέως.»

Οι μαθητές τον εγκατέλειψαν.

Προφητεία Ζαχ. 13-7. «Θα χτυπήσω τον βοσκό και τα πρόβατα θα διασκορπισθούν.»

Εκπλήρωση: Ματθ. 26-56. «Τότε οι μαθητές όλοι αφού τον άφησαν έφυγαν».

Τον κατηγόρησαν άδικα.

Προφητεία: Ψαλμ. 34.11. «Μάρτυρες άδικοι παρουσιάσθηκαν, για όσα δεν ήξερα εκείνοι με ανάκριναν.

Εκπλήρωση: Ματθ. 26.59-60. «Οι αρχιερείς, οι πρεσβύτεροι και όλα τα μέλη του συνεδρίου ζητούσαν να βρούνε μια ψεύτικη μαρτυρία σε βάρος του Ιησού, για να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Παρουσιάσθηκαν πολλοί ψευδομάρτυρες, αλλά δεν βρήκαν την κατηγορία που ήθελαν. Τελικά όμως παρουσιάσθηκαν δύο ψευδομάρτυρες, αλλά δε βρήκαν την κατηγορία που ήθελαν.»

Χτυπήθηκε και φτύστηκε.

Προφητεία: 

Ησ. 50.6 «Τη ράχη μου έδωσα σ’ αυτούς που με μαστίγωναν και το σαγόνι μου σ’ αυτούς που μου ξερίζωναν τα γένια. Δεν έκρυψα το πρόσωπο μου όταν με βρίζανε και μ’ έφτυναν.»

Εκπλήρωση: 

Ματθ. 26.67. «Τότε τον έφτυσαν στο πρόσωπο και τον χτύπησαν, ενώ όλοι του έδιναν ραπίσματα.»

Άφωνος μπροστά στους κατηγόρους Του:

Προφητεία:

Ησ.53.7. «Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος αλλά δεν άνοιξε το στόμα του. Φέρθηκε ως αρνί επί σφαγή και ως πρόβατο άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που τον κουρεύει, ποτέ δεν άνοιξε το στόμα του.»

Εκπλήρωση: 

Ματθ. 27.12-14. «Άρχισαν τότε να τον κατηγορούν οι πρεσβύτεροι, μα αυτός δεν έδινε καμία απάντηση. Ο Ιησούς δεν έδινε καμία απάντηση, κι ο διοικητής απόρησε πολύ γι’ αυτό.»

Πληγώθηκε και ταλαιπωρήθηκε.

Προφητεία: 

Ησ. 53.5 «Αλλά αυτός τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε δια τις ανομίες μας. Η τιμωρία που έφερε την ειρήνη σ’ εμάς ήταν επάνω του και δια των πληγών εμείς γιατρευτήκαμε.»

Εκπλήρωση: 

Ματθ. 27,26-29. «Τον δε Ιησού αφού μαστίγωσε παρέδωσε δια να σταυρωθεί………Και αφού έπλεξαν στεφάνι με αγκάθια, έβαλαν στο κεφάλι του.»

Λύγισε από το βάρος του σταυρού.

Προφητεία:

Ψαλμ. 97, 24. «Τα γόνατά μου απ’ την νηστεία τρέμουνε και το κορμί μου απόμεινε ισχνό. Και εγώ τους έγινα περίγελος και όταν με βλέπουνε κουνάνε το κεφάλι.»

Εκπλήρωση: 

Λουκ. 23,26. «Έπιασαν κάποιον ονόματι Σίμωνα και έθεσαν επάνω του τον σταυρό.» Μαρ.15.29. «Οι περαστικοί κινούσαν το κεφάλι ειρωνικά και τον έβριζαν.»

Χέρια και πόδια τρυπήθηκαν.

Προφητεία:

Ψαλμ. 22.17-18. «Σκύλοι με κύκλωσαν, κακοποιών φατρία μ’ έβαλε στη μέση. Ξεσκίσανε τα χέρια και τα πόδια μου.»

Εκπλήρωση: 

Λουκ. 23.33. «Όταν έφτασαν στο μέρος που ονομαζόταν κρανίου σταύρωσαν εκεί τον Ιησού.»

Ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά τον συνήθη ρωμαϊκό τρόπο. Τα χέρια του και τα πόδια τρυπήθηκαν με μεγάλα καρφιά.»

Σταυρώθηκε μεταξύ δύο ληστών.

Προφητεία: Ησ. 23.12 «Μετά ανόμων λογαριάστηκε.»

Εκπλήρωση: Μαρκ. 15.27-28. «Και μαζί με αυτόν σταυρώνουν δύο ληστές, ένα από τα δεξιά και ένα από τα αριστερά του. Και πραγματοποιήθηκε η γραφή που λέει Και μετά ανόμων ελογίσθη.»

Προσευχήθηκε για τους διώκτες Του.

Προφητεία: Ησ. 23.12. «Θέλεις μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»

Εκπλήρωση: Λουκ. 23.34. «Ο δε Ιησούς έλεγε. Πάτερ συγχώρησε αυτούς διότι δεν ξέρουν τι κάνουν.»

Ο όχλος κουνούσε περιφρονητικά το κεφάλι του.

Προφητεία: Ψαλμ.109.25. «Και εγώ έγινα περίγελος εις αυτούς. Όταν με είδαν, κούνησαν το κεφάλι τους.»

Εκπλήρωση: Ματθ. 27.38-39. «Δεξιά και αριστερά του σταυρώθηκαν δύο ληστές και οι περαστικοί κουνούσαν ειρωνικά το κεφάλι τους.»

Ο κόσμος τον κορόιδευε:

Προφητεία: Ψαλμ. 21,8 

«Λέγοντες. Στήριξε την ελπίδα του εις τον Κύριο, ας τον ελευθερώσει, ας τον σώσει αυτός που τον θέλει.»

Εκπλήρωση: Ματθ. 27,41-43. «Ομοίως κοροϊδεύοντας αυτόν οι αρχιερείς μαζί με τους γραμματείς και τους πρεσβυτέρους έλεγαν: Εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στον Θεό, ας τον γλιτώσει λοιπόν τώρα αν θέλει.»

Ο λαός παρατηρούσε με έκπληξη.

Προφητεία: Ψαλμ. 21 ή 22.17. «Αυτοί με βλέπουν και με παρατηρούν.»

Εκπλήρωση: Λουκ. 23.35 «Και στεκόταν ο λαός παρατηρώντας».

Μοιράστηκαν τα ρούχα Του και ρίξανε κλήρο.

Προφητεία: 

«Μοίρασαν τα ρούχα μου μεταξύ τους και επί τον ιματισμό μου έβαλαν κλήρο.» Ψαλμ. 21 (22) 18.

Εκπλήρωση:

Ιωάν. 19.24 «Οι στρατιώτες λοιπόν, αφού σταύρωσαν τον Ιησού πήραν τα ρούχα του και έκαμαν τέσσερα μερίδια, ένα μερίδιο για κάθε στρατιώτη. Πήραν επίσης τον χιτώνα, που ήταν χωρίς ραφή, υφαντός ολόκληρος από πάνω μέχρι κάτω. Είπαν τότε μεταξύ των. Ας μην τον σκίσουμε αλλά ας ρίξουμε κλήρο για να δούμε ποιος θα τον πάρει.» Το εντυπωσιακό της πραγματοποίησης της προφητείας είναι ότι τα μεν ρούχα χωρίστηκαν σε τέσσερα μερίδια και αυτά μοιράσθηκαν αλλά ο χιτώνας που ήταν ένας μόνο μπήκε σε κλήρο.

Η κραυγή της συγχώρησης.

Προφητεία: Ψαλμ. 21 (ή22).1 «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειπες;»

Εκπλήρωση: Ματθ. 27.46 «Γύρω στις τρεις κραύγασε ο Ιησούς με δυνατή φωνή. Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί. Δηλαδή Θεέ μου Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»

Του έδωσαν χολή και ξύδι.

Προφητεία: Ψαλμ. «Και έδωκαν εις εμέ χολή δια φαγητό μου, και εις την δίψα μου με πότισαν με ξύδι.»

Εκπλήρωση: Ιωάν. 19.28,29 «Μετά τούτο λέγει…..διψώ. Εκεί κοντά, βρισκόταν ένα σκεύος γεμάτο ξύδι. Οι στρατιώτες βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο ξίδι, το στήριξαν στην άκρη ενός κλαδιού από ύσσωπο και το έφεραν στο στόμα του Ιησού.»

Εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στο Θεό.

Προφητεία: Ψαλμ. 30 (ή 31).5 «Εις τα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου.»

Εκπλήρωση: Λουκ. 23.45. «Και φωνάξας με φωνή μεγάλη, είπε Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.»

Οι φίλοι του τον εγκατέλειψαν.

Προφητεία: Ψαλμ. 37 (ή 38) 11. «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου στέκουν από μακριά.»

Εκπλήρωση: Λουκ. 23.49. «Στέκονταν από μακριά όλοι οι γνωστοί του και οι γυναίκες...»

Λογχίσθηκε.

Προφητεία. Ζαχ. 12.10. «Θέλουν στρέψει το βλέμμα προς εμέ, που τον εξεκέντησαν.»

Εκπλήρωση: Ιωάν. 19. 34 και 34-37. «Εις των στρατιωτών κέντησε με λόγχη την πλευρά Του.»

Κανένα από τα οστά δεν θα συντριβή.

Προφητεία: Ψαλμ. 24.21. «Ούτε ένα κόκαλό του δεν θα συντριβεί.»

Εκπλήρωση: Ιωάν. 19.36 «Κανένα κόκαλό του δεν θα συντριβεί.»

Μόλις πέθανε ο Ιησούς στον σταυρό έγινε αμέσως σκοτάδι.

Προφητεία. Αμ. 8.9. «Την ημέρα εκείνη θα κάνω να βασιλέψει ο ήλιος μέρα μεσημέρι. Η γη θα σκοτεινιάσει ενώ θα είναι μέρα φωτεινή.»

Εκπλήρωση: Ματθ. 27.45. «Από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο σ’ όλη την γη έως ώρας ενάτης.» Δηλαδή σύμφωνα με την Εβραϊκή μέτρηση χρόνου από το μεσημέρι μέχρι και τρεις ώρες.

Θάφτηκε στον τάφο ενός πλουσίου.

Προφητεία. 

Ησ.53.9 «Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων, πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου, διότι δεν έκαμε ανομία, ούτε βρέθηκε δόλος μέσα στο στόμα του.»

Εκπλήρωση:

Ματθ. 27.57-60. «Και αφού έλαβε το σώμα ο Ιωσήφ, τύλιξε αυτό με σιντόνι και τοποθέτησε αυτό μέσα στο νέο του μνημείο.»

Αναστήθηκε από τον τάφο.

Προφητεία. Ψαλμ. 16.10-11. «Στον Άδη δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου, ούτε ο γνήσιος πιστός σου θα μ’ αφήσει ν’ αντικρύσω τη φθορά.»

Ψαλμ. 30.4. «Κύριε, μου’ δωσες πίσω τη ζωή την ώρα που με έθαβαν και στη ζωή με κράτησες.»

Ψαλμ. 56.14 «Εσύ λύτρωσες τη ζωή μου απ’ το θάνατο δεν άφησες τα πόδια μου στο λάκκο να γλιστρήσουν.»

πηγή-agiameteora.net

Διαβάστε περισσότερα... »