«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΟΝΑΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΟΝΑΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Μοναξιά: Δεν είστε (οι) μόνος (οι)!



Αν ρωτούσαμε έναν ψυχολόγο ποιο είναι το συχνότερο «παράπονο» όσων προστρέχουν σε αυτούς, χωρίς αμφιβολία η μοναξιά θα συγκαταλεγόταν στις κορυφαίες απαντήσεις.



Τι είναι, όμως, η μοναξιά; Φταίμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτό το αίσθημα; Σε ποιον μπορούμε να απευθυνθούμε; Το τελικό είναι το εξής: Μην ανησυχείτε: Δεν είστε οι μόνοι που νιώθετε μόνοι. 


Ορίζοντας την μοναξιά… 

Είναι αίσθημα –που ίσως το προκαλούμε οι ίδιοι- ; Είναι πάθηση; Αποτελεί σύμπτωμα της κατάθλιψης; Το σίγουρο είναι ότι απασχολεί πολλούς . Σχετική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Clinical Nursery υποστηρίζει πως ένα στα τρία άτομα νιώθουν μοναξιά. Σε ελληνικά δεδομένα, αν ισχύουν τα παραπάνω ευρήματα, αυτή την στιγμή έχουμε 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους που νιώθουν μόνοι. 

Υπάρχουν όμως αντικειμενικά κριτήρια για να ορίσουμε την μοναξιά; Ασφαλώς πρόκειται για μια πανανθρώπινη εμπειρία, που έχει πολλές έννοιες και μορφές. 

Ο άνθρωπος είναι από την φύση του κοινωνικό ον και κατά συνέπεια θεωρείται υγιές και φυσιολογικό να αποζητά την επαφή και την σύνδεση με τους γύρω του. Εξίσου σημαντικό θεωρείται για έναν άνθρωπο να μπορεί να απολαμβάνει την παρέα του εαυτού του και να νιώθει καλά και όταν είναι μόνος του», επισημαίνει, υπογραμμίζοντας τον διαχωρισμό μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας. 

Η μοναξιά διαφοροποιείται από την παροδική αίσθηση απομόνωσης που όλοι οι άνθρωποι βιώνουν κατά διαστήματα, όταν είναι μόνιμη και συνοδεύεται από άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως το κενό, η παραίτηση, η θλίψη και η απελπισία. 

Στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι μας σε καθημερινές αλλά και σημαντικές στιγμές της ζωής μας, αλλά και στο τέλος της κάθε μέρας, καθώς, κανείς δεν μπορεί να νιώσει και να καταλάβει ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε και νιώθουμε, όπως μας λέει η ειδικός. 

Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μοναξιά ενώ είναι περιτριγυρισμένοι από ένα πλήθος και άλλοι που, ενώ είναι μόνοι τους, νιώθουν πλήρεις.

Ποια είναι, λοιπόν, η πηγή του αισθήματος της μοναξιάς; 

Συνήθως, αυτοί που θέλουν κοινωνική επαφή και ανθρώπινη εγγύτητα, αλλά δεν μπορούν να την έχουν, είναι άτομα εσωστρεφή με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Στα άτομα που πάσχουν από μοναξιά, οι προηγούμενες εμπειρίες τους (απόρριψη, έλλειψη αγάπης κτλ), καθώς και η ιδιοσυγκρασία τους (αρνητικές σκέψεις, φοβίες, απαισιοδοξία κτλ) τα καθιστά αόρατα στο κοινωνικό σύνολο και τα περιθωριοποιεί. 


Μόνος στο –διαδικτυακό- πλήθος

Πολλοί θα σκεφτούν: Στην εποχή που ο καθένας μπορεί να έχει εκατοντάδες φίλους στο Facebook, να συνομιλεί με διαδικτυακούς φίλους και να επικοινωνεί με όλο τον κόσμο, πώς μπορούμε να μιλάμε για μοναξιά; 

Μήπως, όμως, όλες αυτές οι «κοινωνικές επαφές» είναι στην ουσία εικονικές και επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν; Έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας υποδεικνύει πως οι νέοι ηλικίας 18-24, οι οποίοι χρησιμοποιούν καθημερινά τα social networks, βιώνουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών.

Συγκεκριμένα, το 60% των νέων παραδέχθηκε πως νιώθει συχνά μοναξιά, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό της μεγαλύτερης ηλικιακής ομάδας, δεν ξεπερνούσε το 35%. 

Είναι η γενιά του Facebook καταδικασμένη σε μοναξιά; Οι ειδικοί λένε πως το internet και τα διαδικτυακά social networks είναι θετικά από την άποψη ότι προσφέρουν μεγαλύτερες δυνατότητες επικοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι εξασφαλίζουν ουσιαστικές γνωριμίες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. 

Έχω κατάθλιψη; 
Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην κατάθλιψη, σε καταχρήσεις, όπως αλκοολισμός, υπερφαγία κ.α. και σε ψυχοσωματικά προβλήματα, προειδοποιούν οι ψυχολόγοι και επιβεβαιώνουν την σύνδεση των δύο καταστάσεων. Δεν είναι, όμως, μόνο η κατάθλιψη που πρέπει να μας φοβίζει. 

Η έλλειψη κοινωνικών σχέσεων, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο, όχι μόνο προκαλεί δυστυχία, αλλά μπορεί να έχει επιπτώσεις στην γενικότερη υγεία μας. Συγκαταλέγεται, μάλιστα, μαζί με το τσιγάρο και την παχυσαρκία, στις κύριες αιτίες αύξησης της πίεσης και του άγχους, εξασθενώντας το ανοσοποιητικό σύστημα και προκαλώντας από αϋπνία μέχρι Αλτσχάιμερ. 

Ο Νικόλας Χρηστάκης, συγγραφέας του πολυσυζητημένου βιβλίου «Συνδεδεμένοι», υποστηρίζει πως η μοναξιά είναι… μεταδοτική. 

Το ίδιο, όμως και η ευτυχία, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα

Γι’ αυτό, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και σε παλιότερο δημοσίευμα, «η μοναξιά είναι ωραιότερη όταν μοιράζεται». 

Ένα νόμισμα με… πολλές όψεις 

Το ζήτημα, όμως, είναι πιο περίπλοκο από μια απλή απάντηση στο ερώτημα «τι είναι η μοναξιά». Όπως λένε οι ψυχολόγοι, υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα. Για παράδειγμα, αλλιώς αντιμετωπίζουμε την μοναξιά που νιώθουν οι ηλικιωμένοι, αυτή των εφήβων κ.ο.κ. 

Τι είναι η μοναξιά; 
Ο τρόπος που την βιώνει ο καθένας μας είναι διαφορετικός; Βιώνουμε την μοναξιά σαν ένα θλιβερό συναίσθημα ακόμα και όταν είμαστε μαζί με την οικογένεια μας, με παρέα ή με το σύντροφό μας; Είναι πραγματική η μοναξιά που νιώθουμε; Δηλαδή είμαστε στην κυριολεξία μακριά από ανθρώπους που μας αγαπούν ή έτσι αισθανόμαστε; 

Οι λόγοι που μπορεί να νιώσει ο καθένας μας μοναξιά διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί είμαστε μοναδικοί, ο καθένας με διαφορετικές εμπειρίες και τρόπο σκέψης. 

Από την παιδική μας ηλικία μπορεί να βιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς, για παράδειγμα όταν απουσιάζουν οι γονείς από το σπίτι ή όταν είναι ελλιπής η επικοινωνία. Κάποιοι στην εφηβεία μπορεί να νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν οι γονείς μας ή ότι δεν έχουμε ιδιαίτερη κοινωνική ζωή λόγω εσωστρέφειας του χαρακτήρα ή λόγω επιβαρυμένου προγράμματος. 

Είναι σύνηθες, επίσης, στην γαμήλια ζωή να βιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς για κάποια περίοδο. Όταν υπάρχουν διάφορα προβλήματα, οι απαιτήσεις αυξάνονται και οι ρυθμοί της ζωής μας είναι έντονοι, έχουν σαν αποτέλεσμα να μας απομακρύνουν για λίγο από τους δικούς μας ανθρώπους και το σύντροφο μας. 

Στην τρίτη ηλικία η κοινωνική μας ζωή μειώνεται, καθώς αλλάζουν και οι συνθήκες διαβίωσης. Πλέον δεν δουλεύουμε, τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει από το σπίτι, και οι ίδιοι μπορεί να έχουμε προβλήματα υγείας, τα οποία καθιστούν τις μετακινήσεις μας πιο δύσκολες. Έτσι, βιώνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την μοναξιά. Γι’ αυτούς τους λόγους ένα τηλεφώνημα, μια επίστεψη, ένα μήνυμα ότι νοιαζόμαστε για αυτούς έχει πολύ μεγάλη σημασία. 

Πολεμώντας την μοναξιά 

Το αντίδοτο της μοναξιάς είναι η καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης, η επεξεργασία και η κατάργηση των αρνητικών σκέψεων και των τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος. Κυρίως, όμως, είναι η δράση, εξηγούν οι ειδικοί. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να πιστεύει ότι αξίζει να αγαπηθεί, να ενδιαφέρεται για τους γύρω του έμπρακτα, και να αναζητά διαρκώς τρόπους για να αποκτά καινούρια ενδιαφέροντα και επαφές», καταλήγουν. 

Πολλοί από εμάς νιώθουμε μόνοι και δεν ξέρουμε πού να απευθυνθούμε. Ίσως και να θεωρούμε πως το να ζητήσουμε βοήθεια θα είναι σαν να παραδεχόμαστε ένα είδος «κατάντιας» στην ζωή μας. Μεγάλο λάθος. 

Το αποδεικνύουν ομάδες όπως το «Επικοινωνία Club», ένα δίκτυο υπηρεσιών ανθρωπίνων σχέσεων που εδώ και εννέα χρόνια ενώνει τις μοναξιές χιλιάδων νέων στην Ελλάδα με εκδηλώσεις, σεμινάρια ή έστω απλή καθημερινή επικοινωνία. 

Τα άτομα τρίτης ηλικίας που αντιμετωπίζουν προβλήματα, επίσης, απευθύνονται στην Γραμμή Ζωής (80111 11100) για να μιλήσουν για όσα τους απασχολούν. 

Αν νιώσουμε το συναίσθημα της μοναξιάς καλό είναι να εντοπίσουμε την αιτία, επισημαίνεται από τους ψυχολόγους. Θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους βασισμένους στις δικές μας μοναδικές ανάγκες για να αντιστρέψουμε κάθε αρνητικό συναίσθημα σε θετικό. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστείτε την βοήθεια ενός ειδικού ψυχολόγου για να σας βοηθήσει να εντοπίσετε το πρόβλημα και να βρείτε τη λύση. 

Τέλος υπάρχει και μια πιο αισιόδοξη πρόταση, που μας θυμίζει πόσο αγνοούμε τα απλά πράγματα αυτής της ζωής: «Να θυμάστε ότι η ζωή είναι δίκη μας και είναι στην φύση μας να την μοιραζόμαστε». 


Βασισμένο σε μία δημοσίευση 
από τον Γιώργο Κόκουβα στο

Διαβάστε περισσότερα... »

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Ο Μοναχικός Άνθρωπος. Μιά άποψη...



Ο 


Μοναχικός Άνθρωπος είναι ευτυχισμένος.

Αν δεν σε χρειάζεται κανένας, αισθάνεσαι άχρηστος, χωρίς νόημα.

Αν κάποιος σε έχει ανάγκη, αυτό σου δίνει νόημα, αισθάνεσαι σπουδαίος.

Αν δεν αποβάλεις εκείνη την ανάγκη να σε χρειάζονται, δεν θα μπορέσεις να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου.

Εσύ όμως δεν μπορείς να ζήσεις με τον εαυτό σου. Κάθε φορά που είσαι μόνος, δεν αισθάνεσαι καλά. Αμέσως αισθάνεσαι δύσκολα. Σε πιάνει μια βαθιά αγωνία. Τι να κάνεις; Πού να πας; Πηγαίνεις στο κλαμπ, πηγαίνεις στο θέατρο ή για ψώνια, πηγαίνεις κάπου, για να συναντήσεις τους άλλους.

Ψάχνεις παντού για μάτια που θα σου δώσουν σημασία. Τι είδους ζωή είναι αυτή; Mόνο οι γνώμες των άλλων έχουν σημασία, όχι εσύ;

Ευλογημένοι οι μοναχικοί!

Ποιος είναι ο μοναχικός άνθρωπος; Εκείνος που έχει αποβάλει την ανάγκη να τον χρειάζονται, εκείνος που είναι τελείως ικανοποιημένος με τον εαυτό του έτσι όπως είναι, εκείνος που δεν ζητάει καμία σημασία από σένα, από τα μάτια σου, από τις αντιδράσεις σου.

Αν του δώσεις την αγάπη σου, θα σου είναι ευγνώμων. Αν πάλι δεν του τη δώσεις, δεν παραπονιέται. Αν τον επισκεφθείς, είναι ευχαριστημένος. Αν δεν τον επισκεφθείς, είναι το ίδιο ευχαριστημένος. Όταν βρίσκεται με το πλήθος, το χαίρεται, κι όταν ζει σε ένα ερημητήριο, το χαίρεται επίσης. Αν κάποιος περπατά δίπλα του, πολύ καλά. Αν κάποιος φύγει,και πάλι πολύ καλά.

Ποτέ δεν περιμένει κανέναν και ποτέ δεν κοιτάζει πίσω.
Μόνος του είναι ολοκληρωμένος. Δεν μπορείς να κάνεις ένα μοναχικό άνθρωπο δυστυχισμένο, γιατί έμαθε να ζει με τον εαυτό του και να είναι ευτυχισμένος με τον εαυτό του. "Είναι αυτάρκης".

Διαβάστε περισσότερα... »

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Ένα γράμμα για σένα, που νοιώθεις μόνος…








Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος, αλλά να νοιώθεις μόνος. Μπορεί ακόμα να βρίσκεσαι
ανάμεσα σε κόσμο και το μόνο που να αισθάνεσαι να είναι η φασαρία. Όλοι περάσαμε ή περνάμε από αυτό το στάδιο. Το στάδιο του τοίχου, όπως θα το ‘λεγα. Ιδιαίτερα, όταν αισθάνεσαι την προδοσία και τη μαχαιριά πίσω από την πλάτη σου, τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα. Η πλάτη ακούει ακόμα και τους ψίθυρους που η ακοή αδυνατεί.

Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθεις πως ακόμα και ο Ίδιος ο Θεός σε εγκαταλείπει.
Το πιο ανθρώπινο συναίσθημα. Ακόμα και ο ίδιος, ο Χριστός επάνω στο Σταυρό, φώναξε γεμάτος πόνο: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνατί με έγκατέλιπες» (Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;)

Πόσες φορές, ένοιωσες πως έχασες τον εαυτό σου, την πυξίδα σου; Πόσες φορές πνιγήκαμε στα δάκρυα, των ατελείωτων γιατί; 

Πόσες φορές ένοιωσες πιόνι ανθρώπων που δυστυχώς δεν μεγάλωσαν, δεν έμαθαν μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα τους και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον διπλανό τους σαν τα ξεχασμένα παιχνιδάκια στο συρτάρι., που πότε τα βαριούνται και τα πετάνε από ‘δω κι από κει και πότε παίζουν μ’ αυτά για δική τους ικανοποίηση. 

Άραγε πόσοι άνθρωποι έχουν φύγει από τη ζωή γιατί κάποιοι αντί να τους αγκαλιάσουν, τους «δάγκωσαν» και τους άδειασαν;





Μια βόλτα στο λιμάνι και θα καταλάβεις πολλά.. Θα δεις πόσο σκάρτοι και πόσο σάπιοι γίναμε.
Άνθρωποι «πεταμένοι» στο δρόμο από τις τράπεζες, τους σπιτονοικοκύρηδες. Μα το πιο σημαντικό; «Πετάμενοι» στα παγκάκια από ανθρώπους. Ο πλούτος, η υπερβολή και η ρηχότητα του σήμερα κατάφεραν να καταστρέψουν σχέσεις και πνευματικές αξίες. Μα να θυμάσαι πως «η ψυχή υποφέρει όταν ζούμε επιφανειακά». 

Οι γενναίοι συνήθως είναι αυτοί που είναι ή νοιώθουν μόνοι. Γιατί αυτοί απλούστατα ξέρουν και να αγαπούν. Ένας γενναίος δεν πρέπει να νοιώθει εγκαταλελειμμένος από το Θεό ακόμα κι αν δεν το βλέπει. Ακόμα και εκεί που νοιώθεις πως όλα στρέφονται εναντίον σου, που οι πόρτες είναι κλειστές και ο ουρανός «κλείνεται» και «κωφεύει» στις δεήσεις μας και στις προσευχές μας.

Καμιά φορά η καταιγίδα έρχεται για να σου ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ίσως εσύ τόσο καιρό αδυνατούσες να τους δεις. Μήπως η καταιγίδα ήρθε για να σε λυτρώσει; 

«Να ξέρεις πως όσο αγαπάς μεταμορφώνεις τη σκλαβιά σε ελευθερία, αν δεν μπορείς όμως να αγαπήσεις καλύτερα να σταματήσεις τα πάντα τώρα». 

«Μάθε όμως να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη» και να θυμάσαι πως ο νικητής είναι πάντα μόνος.


Διαβάστε περισσότερα... »

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Σύνδρομο Hikikomori





Η λέξη Hikikomori, είναι μια λέξη ιαπωνικής καταγωγής που ετυμολογικά σημαίνει «τράβηγμα προς τα μέσα, περιορισμός».


Το σύνδρομο Hikikomori είναι οξεία κοινωνική απόσυρση και αναφέρεται στο φαινόμενο απομόνωσης εφήβων ή ενήλικων, που αποσύρονται από την κοινωνική ζωή και αναζητούν την απομόνωση και τον αυτό-εγκλεισμό. 

Αυτό το σύνδρομο που άρχισε να εμφανίζεται στην Ιαπωνία, φαίνεται να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, αργά και ύπουλα, ήδη περιπτώσεις καταγράφονται στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Νότια Κορέα και τη Γαλλία. 

Απλοί άνθρωποι που επιλέγουν εθελοντικά να κλειστούν στα σπίτια τους, μερικές φορές σε ένα δωμάτιο, και ζουν εκεί εξαρτημένοι από το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. 

Αποφεύγουν και αρνούνται την οποιαδήποτε επαφή και οποιαδήποτε προσωπική σχέση ή επικοινωνία συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων της οικογενείας τους, μερικές φορές ακόμη και για χρόνια.

Το 2010, υπήρχαν ήδη στην Ιαπωνία, 230.000 περιπτώσεις hikikomori,
το επόμενο έτος 34.000 περισσότερες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν και εκτιμάται ότι ο αριθμός αυτός θα φτάσει σύντομα, το ένα εκατομμύριο ανθρώπων, που θα ζουν σε απομόνωση, επιλέγοντας την απόσυρση και τον αυτοπεριορισμό ως τρόπο ζωής. 

Το φαινόμενο αυτό μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, τόσο οργανικά όσο και ψυχολογικά. Όσον αφορά τα οργανικά αίτια, ενδεχομένως η νεύρο-επιστήμη να καταφέρει να δώσει μια εξήγηση και να βρει τρόπους για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση. 

Από ψυχολογικής και κοινωνικής σκοπιάς τα αίτια μπορεί να είναι ποικίλα και πολύμορφα. Κυριότερα θεωρούνται η σχέση που είχαν οι γονείς με το παιδί και η οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία. 

Αν λάβουμε υπόψιν ότι αυτή είναι μια γενιά που έχει μεγαλώσει με έναν διαφορετικό τρόπο από τον παραδοσιακό τρόπο, που μεγάλωναν οι παλαιότεροι οι οποίοι ασχολούνταν πολύ με την οικογένεια και την φροντίδα της, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, η γενιά αυτή μεγάλωσε από γονείς που ήταν εγωκεντρικοί σε μια προσπάθεια να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και επιτυχημένοι μονάχα σε οικονομικό επίπεδο. 

Οι γονείς πολλές φορές παρουσίαζαν μεγάλο και σκληρό ανταγωνισμό ανάμεσά τους, για το ποιός έχει κατακτήσει μια θέση μεγαλύτερης ευθύνης που θα του επέφερε και καλύτερο εισόδημα. 

Μητέρα και πατέρας δούλευαν ατελείωτες ώρες με τα παιδιά τους να μεγαλώνουν με πλούσια υλικά αγαθά, αλλά χωρίς να έχουν ουσιαστική σχέση με τους γονείς. 

Έτσι ερχόταν σε δεύτερη μοίρα η ευθύνη των γονιών, να διατηρούν καλές σχέσεις με τα παιδιά τους, αναβάλλοντας την απαραίτητη συναισθηματική εγγύτητα και στερώντας από αυτά μια ουσιαστική ευκαιρία επικοινωνίας. 

Ακριβώς όπως οι γονείς απομονώνονται πλήρως, όταν μετέχουν στις δραστηριότητές τους και τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν το ίδιο. Έτσι εντάσσονται σε μια κοινωνία που τους διδάσκει πως μπορούν να απολαύσουν όλα τα προνόμια και τις ανέσεις που τους παρέχονται, χωρίς να έχουν σχέση με τους υπόλοιπους.

Σήμερα, πολλά νοικοκυριά κρατούν τα παιδιά τους στην οικογενειακή εστία,
πολύ πιο πέρα από την νεανική ηλικία, χωρίς αυτά να χρειάζεται να συμμετέχουν στη συντήρηση και στις δαπάνες του σπιτιού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να μην μπορούν να αναπτύξουν την δική τους ζωή και να είναι απρόθυμα να αγωνιστούν για αυτήν. 

Η κρίση ήρθε να χειροτερέψει ακόμη περισσότερο αυτήν την κατάσταση, αφού η ανεργία στους νέους βρίσκεται σε δυσθεώρητα νούμερα. 

Έτσι έχουμε το φαινόμενο στις μεσογειακές χώρες που βάλλονται από την κρίση οι νέοι σε ποσοστό 67,4% να ζουν με τους γονείς για περισσότερο από 25 χρόνια. Επίσης συχνά βλέπουμε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να επιστρέφουν στην οικογενειακή εστία λόγω οικονομικών προβλημάτων και να απομονώνονται.

Αποστασιοποίηση, απομόνωση, αποποίηση των ευθυνών, ανωριμότητα,
αποφυγή στην λήψη αποφάσεων, αδράνεια και απάθεια είναι ο τρόπος που επιλέγουν οι νέοι (και όχι μόνο) για να επαναστατήσουν σε μια απάνθρωπη κοινωνία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτοματοποιημένους καταναλωτές που δεν έχουν χρόνο για συναισθήματα. 

Οι πολύχρονες σπουδές χωρίς εργασιακό αντίκρυσμα, η ανεργία, η έλλειψη ισχυρών οικογενειακών δεσμών, η απούσα κοινωνική υποστήριξη, η κάλυψη της απουσίας συναισθηματικής επαφής του γονιού με το παιδί από την ύλη και το χρήμα κάνει το άτομο απογοητευμένο και μη ικανό για οποιαδήποτε δράση. 

Δυστυχώς τις περισσότερες φορές η λήξη αυτής της παθητικής κατάστασης συνοδεύεται από εκρήξεις οργής που μπορεί να φτάσουν ως και το έγκλημα ή την αυτοκτονία.

Η ατομική απομόνωση εκτρέφει την εθνική απάθεια.



Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com

Πηγές: 
Wikipedia
Εφημερίδα La Nación


πηγή-tokleidi.com
Διαβάστε περισσότερα... »

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Η μοναξιά είναι επιλογή...



Ζώντας σε μια πόλη, κοιμάσαι και ξυπνάς παρέα με 10 ενοίκους στην πολυκατοικία,
στριμώχνεσαι στο μετρό και κολλάς στην κίνηση, πας στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, σε επαγγελματικά meeting και καθημερινά συγχρωτίζεσαι με μια ντουζίνα ατόμων χάρη στην απελευθέρωση της επικοινωνίας και τη βελτιωμένη τεχνολογία (βλέπεfacebook,twitter,skype κ.α.). 

Κάνοντας όμως μια βόλτα από τα chat και τα forum στο internet, κατακλύζεσαι από ολοένα και περισσότερα απεγνωσμένα μηνύματα ανώνυμων χρηστών που πιστεύουν ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει και νιώθουν εντελώς μόνοι.

"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήτανε τόσο κοντά η μία στην άλλη,όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα".
 (Αντώνης Σαμαράκης)


Στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απρόσιτοι από ποτέ. Μιλάνε αλλά δεν επικοινωνούν.
Συζητάνε αλλά δεν ακούνε. Ο καθένας απορροφάται με τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες και ανησυχίες και ζει στη δική του σφαίρα στην οποία εσύ φυσικά έχεις περιορισμένη πρόσβαση…

Στο διπλανό διαμέρισμα μένει ένας γείτονας που δεν τον έχεις δει ποτέ. Η μήπως έμενε;
Μέσα σε χιλιάδες άτομα στην πόλη, εσύ δεν είσαι παρά μια απρόσωπη κουκίδα που παλεύει για κάποιο λόγο να διατηρήσει την ιδιωτικότητα και την ανωνυμία της. Σιγά-σιγά και οι παλιές γειτονιές σβήνουν και χάνονται μέσα στο αστικό χάος.

Και οι παρέες; Τι γίνεται με τις παρέες; Συρρικνώνονται και αιμορραγούν.
Τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι πιο εγωιστές και πιο κλειστοί από ποτέ…

Όμως τι είναι αυτό που μας εμποδίζει τόσο από το να δεθούμε με άλλους;


Πρώτα απ’ όλα, ο χρόνος. Ο χρόνος είναι σαν το χρήμα. Τρέχει μέσα από τα χέρια σου,
τελειώνει τόσο γρήγορα που θα ευχόσουν να είχες άλλο τόσο για να προλάβεις και γι αυτό το λόγο είναι πολύτιμος. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο να για αναπτυχθούν, να δοκιμαστούν και να ωριμάσουν και εσύ δεν τον χαρίζεις πουθενά. Δεν αντέχεις να περιμένεις, δε σ’ αρέσει να κάνεις υπομονή…

Μετά, είναι η δυσπιστία. Έχουμε πλέον χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους.
Δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε σε νέα άτομα γιατί έχουμε ήδη προδοθεί στο παρελθόν. Έχουμε γίνει περισσότερο καχύποπτοι αλλά και δειλοί. Δεν δοκιμάζουμε και δεν ρισκάρουμε από φόβο μην κάνουμε λάθος, απογοητευτούμε, προδοθούμε και πονέσουμε.

Τέλος, υπάρχει ενδόμυχα και ο φόβος της απόρριψης. Κρατάμε κρυμμένο τον πραγματικό μας
εαυτό και θάβουμε τους φόβους μας γιατί αν τους ομολογήσουμε νιώθουμε ευάλωτοι. Κρύβουμε τα ελαττώματα μας πίσω από ένα ψεύτικο εγώ για να μη μας καταλάβουν και μας απορρίψουν.

Επιλέγοντας να συμπεριφερθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αφ’ ενός κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο
και αποφεύγουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης, αφ’ ετέρου χάνουμε και τεράστια κομμάτια συντροφικότητας… Τα πάντα στη ζωή είναι ένα κόστος ευκαιρίας…

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς: Η αληθινή, όταν πραγματικά
δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας και την επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Αυτό που συνήθως συμβαίνει στη πράξη είναι το δεύτερο…

Στην ουσία πάντα θα υπάρχουν ευκαιρίες
για να γνωρίσουμε ανθρώπους και είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή να μην το κάνουμε. Κανένας μας δεν έρχεται με περίληψη και οδηγίες χρήσης μέσα στο κουτί. Πρέπει να δοκιμάσεις, να τεστάρεις και να αξιολογήσεις. Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων δεν μετριέται σε ώρες χαμένου χρόνου αλλά σε στιγμές επενδυμένου χρόνου. 

Αυτή η αναθεώρηση της ανθρώπινης επαφής θα γίνει μόνο αν μειώσουμε την εσωστρέφεια και την ανασφάλειά μας που έχουν χτυπήσει κόκκινο και αν συνειδητοποιήσουμε την αξία του να μοιράζεσαι με άλλους. 

Όταν μιλάς και εκφράζεσαι, βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος γιατί υπάρχουν κι άλλοι που περνάνε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και έχουν μέσα τους ακριβώς τις ίδιες ανασφάλειες με σένα αλλά εσύ δεν το ήξερες γιατί και αυτοί δεν στο είπαν ποτέ…

Το μεγάλο λάθος που κάνουμε είναι ότι πιστεύουμε πως κόλαση είναι η παρουσία των άλλων, ενώ στην ουσία είναι η απουσία τους…


Διαβάστε περισσότερα... »

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ο εκκωφαντικός ήχος της μοναξιάς




Η μοναξιά είναι στις μέρες μας πολύ πιο έντονη. Η αλλοτρίωση έχει κάνει τους ανθρώπους να σπάσουν τους δεσμούς που τους ενώνουν. 

Υπάρχουν τρία είδη μοναξιάς:
- η επιλεκτική, 
- αυτή που ενώ είναι ένα άτομο ανάμεσα σε κόσμο, νοιώθει πολύ μόνος και 
- η υποχρεωτική μοναξιά.

Από τις τρείς μορφές μοναξιάς
η επιλεκτική είναι πιο ανώδυνη. Αυτή την επιλέγει το άτομο όταν νοιώθει ότι πρέπει να σκεφτεί ή να κάνει τον απολογισμό της ζωής του. Κάθετε λοιπόν μόνο του και συλλογίζεται ώρες ατελείωτες, τις καλές και τις κακές στιγμές που έχει περάσει. Κάνει ένα φιλτράρισμα δηλαδή στα προηγούμενα χρόνια που πέρασαν, μπαίνει στην διαδικασία του κινηματογράφου. 

Έτσι η ζωή του περνάει, μπροστά απο τα μάτια του σαν μιά αποσπασματική ταινία και σταματάει σε κάθε έντονο γεγονός να κάνει ανασκόπηση  Ψάχνει για τυχόν λάθη ή χαίρετε με ένα χαρούμενο γεγονός. Πολλές φορές μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτό, καθώς το άτομο έχει μετρήσει και υπολογίσει τα λάθη του, έχει πάρει με λίγα λόγια το μάθημα του. 

Έτσι προσπαθεί στη συνέχεια της πορείας της ζωής του να είναι πιο συμβιβαστικος και αλάνθαστος. Όμως μπορεί να του γίνει τρόπος ζωής η μοναξιά και σιγά σιγά να πέσει σε κατάθλιψη, αυτό πρέπει να το δούμε και να βοηθήσουμε το άτομο να βγει απο την μοναξιά.


Η μοναξιά ανάμεσα σε κόσμο, εδώ το άτομο νοιώθει ένα κενό μέσα του, τίποτα δεν το γεμίζει και τίποτα δεν τον αγγίζει. Η αίσθηση από αυτή την μοναξιά είναι πολύπλοκη, καθώς τα αισθήματα είναι ανάμικτα. 

Το άτομο νοιώθει κενό σαν ένα αόρατο χέρι να έχει μπεί βίαια στα σωθικά του και να του τα έχει αδείασει. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί, να γελάσει ακόμα και να πονέσει όπως θα έπρεπε. 

Η λύπη έχει μόνιμα εγκατασταθεί και είναι το μόνο συναίσθημα που αισθάνεται. Αυτό το άτομο σαν να λέμε λειτουργεί μηχανικά για τις βιολογικές ανάγκες μόνο, ζει, τρώει, μιλάει και περπατάει γιατί έτσι είναι η φύση του. Ακόμα και η σκέψη του βυθίζεται σε ένα απέραντο κενό και χάνεται. Πολλές φορές του μιλάνε και απαντά αλλά χωρίς συνείδηση. Αυτού του είδους την μοναξιά εγω την βλέπω βασανιστική και σαν ένα μαρτύριο χωρίς τέλος.



Και τέλος έχουμε την υποχρεωτική μοναξιά, αυτή είναι πολύ επώδυνη νομίζω. Πολλές φορές κάτι συμβαίνει στην ζωή του ατόμου και αναγκάζεται να ζήσει μόνος  Αυτό μπορεί να είναι ένας χωρισμός, ένας θάνατος, ή μία απομάκρυνση των ανθρώπων από το άτομο για διάφορους λόγους. Οι ηλικιωμένοι μένουν συχνά μόνοι και τότε είναι που μας χρειάζονται γιατί υποφέρουν αφάνταστα. 

Όταν ένα ζευγάρι χωρίσει ή πεθάνει για κάποια αιτία ο συντροφός του, τότε χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του, χρειάζεται το άτομο αυτό ηθική υποστήριξη γιατί εκτός του ότι είναι μόνο ζει και μία μεγάλη απώλεια. Επειδή λοιπόν έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος ζωής του, νοιώθει πολύ απογοητευμένο και πικραμένο από την ζωή. 

Αν δεν έχει αποθέματα θάρρους και δύναμης για να πολεμήσει, αφήνει τον πόνο να τον κυριέψει. Ο εκκωφαντικός θόρυβος που κάνει η μοναξιά είναι απαίσιος. Μακάρι να μην τον γνωρίσει άνθρωπος, γιατί είναι σαν να σε μαστιγώνουν χιλιάδες χέρια και να ματώνεις από παντού.

Βλέπουμε λοιπόν πόσο άσχημο πρόσωπο έχει η μοναξιά
και πως τα άτομα που την βιώνουν, μπορούν εύκολα να πέσουν σε κατάθλιψη. Αυτά τα άτομα χρειάζονται άμεσα βοήθεια, γιατί μπορεί να βλάψουν τον εαυτό τους. 

Υπάρχουν ειδικά κέντρα βοήθειας που πρέπει να απευθύνεται κάποιος όταν αντιληφθεί ένα τέτοιο άτομο. Αλλά χρειάζονται επίσης, πολύ αγάπη και φροντίδα να μην τα αφήνουμε μόνα τους σε τέτοιες καταστάσεις  Ψάξτε γύρω σας, δείτε τους γνωστούς σας και αν αντιληφθείτε μια τέτοια κατάσταση, βοηθήστε τα είναι χρέος μας γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα... »

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Στα παγκάκια της Πανόρμου



Μόνο οι υπαρκτοί άνθρωποι ορίζουν τα σημεία


Πέμπτη πρωί. Δροσιά στην πλατεία της Πανόρμου.
Η κίνηση ακόμη μικρή. Λίγα ταξί στην αναμονή. Περισσότερο το σημείο μοιάζει με τόπο αναχώρησης, παρά με σημείο κατάληξης. Η στάση απέναντι, άδεια στην αρχή, γεμίζει σιγά - σιγά. Οι κλίμακες καθόδου στην υπόγεια συγκοινωνία εξαφανίζουν ως δια μαγείας πρωινούς βιαστικούς περαστικούς.

Η πλατεία γεμίζει και αδειάζει. Καθημερινή διασταύρωση καθημερινών ανθρώπων. Ξαφνικά τη ματιά μου κερδίζει μια σταθερή παρέα που πληθαίνει. Τα παγκάκια γεμίζουν. Ένας μετά τον άλλο, μία μετά την άλλη, αναζητούν στην πρωινή δροσιά της πόλης μια θέση ανάπαυσης. Ηλικιωμένοι, όλοι χωρίς εξαίρεση. Λίγο στενά τοποθετημένοι. Έφτασαν εκεί χωρίς κάποιον προορισμό. Στο υπαρκτό ή φανταστικό σημείο συνάντησης. 

Τους παρατηρώ. Αμίλητοι. Το βλέμμα αριστερά, δεξιά. Όλοι άγνωστοι. Δεν ανταλλάσσουν ούτε ματιά, ούτε λέξη.

Μέσα στη μοναξιά της πόλης, η μικρή πλατεία γίνεται ένας τόπος άρρητης συντροφικότητας. Σαν την άρρητη καλημέρα που αφήνει άθελά του κάθε περαστικός δίπλα τους. Και να, που το άρρητο γίνεται ρητό. Η «στενή» επαφή στα παγκάκια βρίσκει μια συνέχεια στις λέξεις. Και η σιωπή υποχωρεί. 

Και η συζήτηση αρχίζει. Η δειλή γνωριμία ζεσταίνει σιγά-σιγά την ατμόσφαιρα της πλατείας. Μαζί με τον ήλιο, που έχει πια αισθητά σηκωθεί. Και η παρέα συνομιλεί. Τα γνωστά και τα τρέχοντα. Για τις τιμές, άκουσα να λέει ο ένας, για την πιο δροσερή μέρα ο άλλος, για τη ζέστη της νύχτας ο διπλανός.

Στο απέναντι παγκάκι, η ηλικιωμένη κυρία
σχεδόν μονολογεί για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στον πρωινό της περίπατο. Έτοιμη να μπει και αυτή στη συζήτηση. Και τη μικρή συντροφιά, έτσι όπως έπαιρνε σιγά-σιγά ζωή στα παγκάκια της Πανόρμου, τη διακόπτει μια δυνατή φωνή.

- Ξέρετε που είναι το Ταχυδρομείο;

- Να εδώ δίπλα, απαντά η ηλικιωμένη κυρία, βγαίνοντας από το μονόλογό της.


Και πριν ακούσει το ευχαριστώ, «θα έρθω μαζί σου» της λέει. «Να σου δείξω. Να πούμε και καμιά κουβέντα». Και το άδειο πια παγκάκι, γέμισε γρήγορα και ξανά. Και η αυθόρμητη αυτή παρέα, όπως τους παρατηρούσα, έψαχνε αφορμές και θέματα.

Τελικά, δεν υπάρχει φανταστικό σημείο συνάντησης. Μόνο οι υπαρκτοί άνθρωποι ορίζουν τα σημεία. Τα σημεία και τις σημασίες.


Διαβάστε περισσότερα... »