"Μηχανές Ευτυχίας"

Αποκαλούν τις μάζες “μηχανές ευτυχίας”

Ο ανιψιός του Φρόυντ, ο Αμερικανός Edward Bernays (1891-1995), ήταν ένας από τους πρώτους που πηρέ τις ιδέες του θείου του και τις χρησιμοποίησε για να χειραγωγήσει τις μάζες. Από τις αρχές του 20ου αιώνα και μέσω μίας υποθετικά «νέας μεθόδου» Προπαγάνδας που μετονομάστηκε «δημόσιες σχέσεις» ο Bernays μπήκε στην εποχή του αμερικανικού καταναλωτισμού δείχνοντας στις μεγάλες εταιρίες και στη κυβέρνηση πώς να κάνουν τους ανθρώπους-μηχανές να επιθυμούν πράγματα που δεν χρειάζονταν. 

Αυτό έγινε πραγματικότητα με την διαφήμιση «αγαθών» μαζικής κατανάλωσης, υπηρεσιών, θρησκευτικών, πνευματιστικών και πολιτικών ιδεών για το υποσυνείδητο της μάζας και τις εγωκεντρικές της μηχανιστικές επιθυμίες. 

Από τις προσπάθειες αυτές προέκυψε μία σύγχρονη μέθοδος για τη χειραγώγηση των μαζών. Ικανοποιώντας τις εσωτερικές και εγωιστικές επιθυμίες, (ξέρουμε ποιοί) κάνουν τους ανθρώπινες μηχανές «ευτυχισμένες» άρα υπάκουες και χειρίσιμες. Αυτή είναι η αρχή της καταναλωτικής Αμερικανικής εμμονής, μίας εμμονής που έφθασε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στον πολιτισμό της Δύσης, συμπεριλαμβάνοντας και εκείνες τις φιλοσοφίες που χρησιμοποιούμε για προσωπική βελτίωση.

Ο πολιτιστικός εγωκεντρισμός δημιουργήθηκε με σκοπό να υπηρετεί τα θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Αν κρατήσεις τις μάζες απασχολημένες με τον εαυτό τους, και με σταθερό δεδομένο πως οι μάζες έχουν μυαλό χρυσόψαρου, καταναλώνοντας ευτυχισμένες αγαθά και υπηρεσίες που έχουν πειστεί ότι τις χρειάζονται, εκείνοι τότε που έχουν εξουσία μπορούν άνετα να το εκμεταλλευτούν και να ασκήσουν έλεγχο σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Όσο μεγαλύτερη η ανθρωπόμαζα τόσο μικρότερη η μνήμη...

Το πρόβλημα είναι, ότι η ατζέντα αυτών που έχουν δύναμη -ανθρώπινων ή μη DNA- απέχει πολύ από κάποια καλά ή φιλοανθρώπινα κίνητρα. Στην πραγματικότητα έχει αλλάξει το νόημα της ζωής για εκατομμύρια ανθρώπων και έχει αποδυναμώσει τα θεμέλια των κοινωνιών και των χωρών στις οποίες ζoυν κι επιχειρούν. 

Από ένα πολιτισμό “αναγκών” πέρασαν τον άνθρωπο σε έναν πολιτισμό “επιθυμιών”. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται πλέον από πολύ μικροί να επιθυμούν, να θέλουν πράγματα και μάλιστα πριν καταναλώσουν αυτά που ήδη έχουν. Οι επιθυμίες της ανθρωπόμαζας τώρα ξεπερνούν κατά πολύ τις ανάγκες της.

Πριν από αυτή την τεράστια καταστροφική παρέμβαση της ελίτ που κυβερνά, δεν υπήρχε η ταυτότητα του καταναλωτή. Υπήρχαν πολίτες. Δεν υπήρχαν καταναλωτές. Ο καταναλωτισμός είναι μία εφεύρεση. Οι πρώτες εταιρίες που βασίστηκαν σε αυτόν συνέδεσαν τα καταναλωτικά αγαθά και την πολιτική προπαγάνδα, με την ανθρώπινη αυτοεκτίμηση, την επιτυχία τον πλούτο και την προσωπική αξία. Το υποσυνείδητο μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: χρησιμοποίησε αυτά τα αγαθά, υποστήριξε την ατζέντα τους και θα είσαι επιτυχημένος, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος. π.χ το φαρμάκι – δηλητήριο-ρόφημα coca cola

Στην κυριολεξία η ελιτ αποκαλεί τις μάζες «μηχανές ευτυχίας» ή «μαϊμούδες της Εδέμ». Λένε «Συνεχίστε να επιβραβεύετε τις μηχανές ευτυχίας, τις μαϊμουδίτσες, με περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες που στοχεύουν σε εγωιστικές επιθυμίες και σύντομα αυτό θα είναι η μόνη ευτυχία που θα ζητούν οι μηχανές» και είναι απόλυτα σωστό.

Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται να πείσουν τις μάζες να πιστεύουν την προπαγάνδα και να αγοράζουν άχρηστα αγαθά περιλαμβάνουν:

Δημιουργία δελτίων τύπου για την ενημέρωση των πρακτορείων ειδήσεων σχετικά με τις εταιρικές εξελίξεις και τα νέα προϊόντα αν αυτά είναι άξια παρουσίασης.

Χρησιμοποίηση μοντέλων, δημοσίων προσώπων και διασημοτήτων που προωθούν τα προϊόντα, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι μπορούν και οι μάζες να αποκτήσουν διασημότητα, δύναμη, επιτυχία, σεξουαλική επιρροή κτλ. αν αγοράσουν το προϊόν. Μάλιστα υπάρχουν «διασημότητες» που κάνουν μόνο αυτό, υπνωτίζουν τις μηχανές ευτυχίας και τους ωθούν στον καταναλωτισμό.

Δημιουργία ψεύτικων προσώπων για να προσδώσουν αξιοπιστία σε ένα προϊόν θρησκευτικές ή πολιτικές εκστρατείες.

Φυσικά όλες αυτές οι τακτικές είναι αρκετά κοινές σήμερα στις δημόσιες σχέσεις στην ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ και στην διαφήμιση. Είναι μέρος της κλασσικής προσέγγισης για τη δημιουργία επιθυμιών και υπηρεσιών, όλα στο όνομα μιάς δήθεν προσωπικής ευτυχίας. Με άλλα λόγια η ευτυχία και η επιτυχία στη ζωή ισοδυναμούν με την αγορά και πρόσβαση σε προϊόντα...

Θέλει ο σύγχρονος άνθρωπος-δούλος-μηχανή να είναι ασταμάτητα, αγκαλιά με την επιτυχία, πλούσιος, διάσημος και χωρίς όρια … και τα θέλει όλα τώρα, αν κι όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά και σίγουρα χωρίς να κουραστεί ιδιαίτερα, πέρα από το να τα θέλει πολύ !!! γιατί όσο να πεις και η θέληση ξάπλα στον καναπέ, μια κάποια κούραση την έχει !!!...

Όμως αυτό δεν ισχύει για τις καταναλωτικές μηχανές, που βυθισμένες σε trendy ψευδοφιλοσοφίες, δεν θέλουν, αλλά και δεν μπορούν, ν’ ακούσουν την αληθινή φιλοσοφία, ούτε φυσικά να αντικρύσουν την πραγματικότητα, γιατί δεν είναι άνθρωποι με Λ Ο Γ Ι Κ Η, αλλά ασήμαντες μηχανές ικανοποίησης του εγώ τους, που συντηρούν και καλοτρέφουν την ελίτ.

Είναι σχεδόν απόλυτο -με σταθερό δεδομένο πως το απόλυτο, για τον άνθρωπο είναι ανέφικτο- ότι;

Δεν μπορείς να έχεις όσα θέλεις και δεν θα πετύχεις όλα αυτά που θέλεις και δεν τα χρειάζεσαι, ούτε τα έχεις ανάγκη, όλα αυτά που θέλεις ή που σου είπαν να τα θέλεις. Μπορείς να έχεις πολλά πράγματα και να καταφέρεις ακόμα περισσότερα αν είσαι πρόθυμος με επιμονή να εργαστείς γι’ αυτά με πειθαρχία και συνέχεια.

Έχεις φυσικά, πνευματικά, συναισθηματικά και ψυχικά Ο Ρ Ι Α. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναγνωρίσεις αυτά σου τα όρια και να τα αποδεχθείς. Όταν κι αν το κάνεις, τότε απελευθερώνεσαι από την προσμονή ότι πρέπει να κάνεις περισσότερα, από αυτά που είσαι και μπορείς.

Το να εύχεσαι να συμβεί κάτι, σημαίνει ότι θα συμβεί κάτι, και όχι απαραίτητα αυτό που εύχεσαι. Το να επιθυμείς κάτι δεν αρκεί για να το έχεις. Πρέπει και να κινηθείς προς την κατεύθυνση τους Σκοπού σου, με Επιμονή, Συνέχεια, και Διάκριση.

Ο πόνος, η αποτυχία, το λάθος, η προσμονή είναι αναπόφευκτα μέσα στο παιχνίδι, αλλά είναι και κάτι καλό, από το οποίο μπορείς να διδαχθείς και γι αυτό χρειαζεσαι Ενέργεια, Αφοβία, Ακαμπτη Στόχευση, κλπ κλπ κλπ

Η ψευδοφιλοσοφία που δημιούργησε ηλίθιες εγωκεντρικές ανθρώπινες μηχανές ψευδούς ευτυχίας και καταναλωτισμού, κατέστρεψε την ταυτότητα του ανθρώπου σαν πολίτη, έχει επίσης καταστρέψει τις πραγματικές αξίες άλλων εποχών όπως αυτές φαίνονται στα παρακάτω λόγια:

—Ελπίζω να έχω σταθερότητα και αρκετή αρετή για να διατηρήσω αυτό που θεωρώ τον πιο αξιοζήλευτο από όλους τους τίτλους, αυτόν του έντιμου ανθρώπου. 

-George Washington

—Αυτό για το οποίο ένας πολίτης νιώθει μεγάλη ανησυχία για να το πετύχει είναι ένα συγκεκριμένο ήθος προς τους συμπολίτες του, δηλαδή η διάθεση στην αρετή και στην επίτευξη ενάρετων πράξεων. 

– Αριστοτέλης.

—Η δράση είναι ο χαρακτήρας. 

-F. Scott Fitzgerald

Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να μετέχει ενός αργού καθημερινού θανάτου, δηλ. μην επιτρέπετε να γίνετε μία εγωκεντρική μηχανή ψευδούς ευτυχίας. 

Άλλωστε Ευτυχία σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΑ ΑΠΟΚΤΗΜΑΤΑ, ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο, Ευτυχία είναι να μπορείτε να ζείτε στο Τώρα με Επίγνωση κι Ευγνωμοσύνη για όλα όσα ήδη διαθέτετε, δραστήριος και δημιουργικός.

Έχετε την επιλογή να γίνετε ένας άνθρωπος με χαρακτήρα κι αξίες, ένας άνθρωπος που δεν χρειάζεται συστήματα πίστης και ξένες ιδέες για να αποφύγει την πραγματικότητα, αλλά την διαμορφώνει ΜΟΝΟΣ του και επιπλέον.

«Δεν επιτρέπει να τον επηρεάσει, αυτό που δεν μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει».

Το να διαμορφώσετε τον προσωπικό σας χαρακτήρα, χρειάζεται πολύ, καθημερινή, συνεχή εργασία, αλλά είναι ένας δρόμος χαρούμενος, που μπορεί να σας υποσχεθεί την πραγματική ευτυχία, που όλοι την αναζητούν, μα σε λάθος τόπο και με λάθος τρόπο....

πηγή : http://www.terrapapers.com/ (απόσπασμα)

πηγή-upogia-taxi (απόσπασμα)

Διαβάστε περισσότερα... »

Τι πράγμα είναι ο πόλεμος; Δυο άγνωστες επιστολές Αϊνστάιν - Φρόιντ

Τι πράγμα είναι ο πόλεμος; Ρωτάει ο Αϊνστάιν και απαντάει ο Φρόιντ.

Η αλληλογραφία έγινε πριν 72 ακριβώς χρόνια. Βρισκόταν ο κόσμος στα πρόθυρα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Και δεν είχαν περάσει πολλά από τον πρώτο. Η αγωνία των σημερινών ανθρώπων του πλανήτη είναι η ίδια - όπως και τότε. Ο πόλεμος που ετοιμάζεται με ταχείς ρυθμούς, θα ξεσπάσει; Η πλάστιγγα φαίνεται πως κλείνει προς το Ναι - παρά τις προσεπικλήσεις όλων για Ειρήνη.

Δημοσιεύουμε παρακάτω αυτό το σπάνιο κείμενο, που είναι σαν να γράφεται σήμερα. Τόσο αίμα που πότισε και ποτίζει τον πλανήτη, δεν έβαλε μυαλό στους απανταχού στρατοκράτες. Η ιστορία των επιστολών Αϊνστάιν - Φρόιντ ξεκινάει το 1931, όταν η Διαρκής επιτροπή Γραμμάτων και Τεχνών της Κοινωνίας των Εθνών, κάλεσε το Διεθνές Ινστιτούτο Μορφωτικής Συνεργασίας, να φροντίσει για μια ανταλλαγή επιστολών, μεταξύ των εκπροσώπων της πνευματικής ζωής της εποχής, με θέματα που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στην Κοινωνία των Εθνών και στη ζωή γενικότερα. 

Ανάμεσα στους πρώτους που ρωτήθηκαν ήταν και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος ανέφερε το όνομα του Φρόιντ. Η σύντομη αλληλογραφία μεταξύ Αϊνστάιν και Φρόιντ έγινε το καλοκαίρι του 1932 και δημοσιεύθηκε στο Παρίσι στις αρχές του 1933 με τίτλο «Η δυσκολία του πολιτισμού». Οι δύο άνδρες πρόβλεπαν το τέλος της Κοινωνίας των Εθνών - που επήλθε. Τώρα ο ΟΗΕ κατάντησε ενεργούμενο των ΗΠΑ, ένας οργανισμός για τα μάτια και για να ευλογήσει - όταν έρθει η ώρα, την έναρξη του Πολέμου.

Πότσδαμ, 30 Ιουλίου 1932,

Αγαπητέ, κύριε Φρόιντ, η πρόταση που μου έγινε από την Κοινωνία ίων Εθνών και από το Διεθνές Ινστιτούτο πνευματικής συνεργασίας, του Παρισιού, να καλέσω δηλαδή ένα πρόσωπο της αρεσκείας μου σε μια ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, με θέμα ένα οποιοδήποτε πρόβλημα από μένα διαλεγμένο, μου προσφέρει την καλοδεχούμενη ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί σας, αντιμετωπίζοντας μια ερώτηση, η οποία φαίνεται στην σημερινή κατάσταση του κόσμου, η πιο επείγουσα απ' όλες όσες αντιμετωπίζει ο πολιτισμός: Η ερώτηση είναι: Υπάρχει ένας τρόπος για να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από το κακό πεπρωμένο του πολέμου; 

Τώρα πια είναι γνωστό, ότι με την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης, η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον πολιτισμό, που ξέρουμε, και όμως, παρ' όλη την καλή θέληση που υπάρχει, καμιά προσπάθεια λύσης δεν έχει οδηγήσει σε κάτι το συγκεκριμένο. Μια και δεν έχω εθνικιστικές προκαταλήψεις, βλέπω προσωπικά ένα απλό τρόπο να αντιμετωπισθεί η εξωτερική δηλαδή ή οργανωτική άποψη του προβλήματος: τα κράτη θα δημιουργήσουν μια νομοθετική και δικαστική εξουσία, αρμοδιότητα της οποίας θα είναι να αντιμετωπίζει όλες τις συγκρούσεις που θα δημιουργούνται μεταξύ τους. 

Σήμερα όμως απέχουμε πάρα πολύ από να διαθέτουμε μια υπερκρατική οργάνωση, μια οργάνωση υπερεθνική που θα μπορεί να εκδίδει αποφάσεις και να επιβάλει με την βία την εκτέλεση των αποφάσεων αυτών. Έτσι λοιπόν φτάνω στο πρώτο μου αξίωμα: η επιδίωξη της διεθνούς ασφαλείας συνεπάγεται το ότι κάθε κράτος θα πρεπει να απαρνηθεί μέσα σε ορισμένα όρια, την ελευθερία των ενεργειών του, δηλαδή την κυριαρχία του, είναι φανερό πέρα από οποιαδήποτε αμφιβολία, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να πετύχουμε μια μέτρια ασφάλεια.

Η αποτυχία των προσπαθειών που έγιναν τα τελευταία δέκα χρόνια προς την κατεύθυνση αυτή, μας οδηγεί στο συμπέρασμα, χωρίς ούτε σκιά αμφιβολίας, ότι εδώ ενεργούν ισχυροί ψυχολογικοί παράγοντες, οι οποίοι παραλύουν τις προσπάθειες. Μερικοί από τους παράγοντες αυτούς είναι οφθαλμοφανείς. Η δίψα της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης βρίσκεται σε κάθε κράτος σε αντίθεση με τον οποιοδήποτε περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. 

Η μεγάλη αυτή επιθυμία για πολιτική εξουσία, συμφωνεί με τις φιλοδοξίες εκείνων, που αναζητούν μόνον χρηματικά και οικονομικά οφέλη. Σκέφτομαι κυρίως την μικρή αλλά και αποφασιστική εκείνη ομάδα, που με δραστηριότητα σε κάθε κράτος και αδιαφορώντας για οτιδήποτε βλέπει στον πόλεμο, δηλαδή στην κατασκευή και στην πώληση των όπλων, μόνο μία ευκαιρία εξυπηρετήσεως των προσωπικών συμφερόντων και της προσωπικής δύναμης. 

Είναι δυνατόν η μειοψηφία αυτή να υποτάσσει στις επιθυμίες της την λαϊκή μάζα, η οποία από τον πόλεμο θα έχει μόνο βάσανα και ζημίες; Μια εύκολη απάντηση θα ήταν, ότι η μειοψηφία εκείνων που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία, έχει στα χέρια της τα σχολεία και τον τύπο και επί πλέον τις θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτό της επιτρέπει να οργανώνει και να κατευθύνει τα αισθήματα των μαζών μετατρέποντάς τα σε όργανα της πολιτικής της.

Ούτε όμως η απάντηση αυτή δίνει μια ολοκληρωτική λύση και ταυτόχρονα προκαλεί την επόμενη ερώτηση: Πώς είναι δυνατόν η μάζα να εγκαταλείπει τον εαυτό της στα μέσα που αναφέραμε πιο πάνω, να γίνεται έξαλλη και να οδηγείται στο ολοκαύτωμα; Είναι δυνατόν να δώσουμε μια απάντηση: Επειδή ο άνθρωπος έχει μέσα του την τάση για μίσος και για καταστροφή. Σε ομαλούς καιρούς το πάθος του αυτό μένει κρυμμένο και ξεπροβάλλει μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις. Είναι όμως αρκετά εύκολο να το ερεθίσουμε και να το ανεβάσουμε στο ύψος μια συλλογικής ψύχωσης;

Φτάνουμε έτσι στην τελευταία ερώτηση: Είναι δυνατόν να κατευθύνουμε την ψυχολογική ανάπτυξη των ανθρώπων έτσι που να γίνουν ικανοί για αντίσταση στην ψύχωση του μίσους και της καταστροφής; Στο σημείο αυτό δεν σκέφτομαι μόνο ας ακαλλιέργητες μάζες. Η πείρα μας διδάσκει άτι ευκολότερα η λεγάμενη «διανόηση» υποχωρεί στις καταστρεπτικές αυτές προτροπές, επειδή ο διανοούμενος δεν έχει άμεση επαφή με την χοντροφτιαγμένη πραγματικότητα, αλλά την ζωή στην ευκολότερη και συνοπτική μορφή της, στη μορφή της τυπωμένης σελίδας.

Καταλήγοντας: Μίλησα μέχρι τώρα μόνο για πολέμους ανάμεσα σε κράτη, δηλαδή για διεθνείς συγκρούσεις. Έχω, όμως, απόλυτη συναίσθηση του γεγονότος, ότι το επιθετικό ένστικτο ενεργεί και με άλλες μορφές και σε άλλες περιπτώσεις. Σκέφτομαι τους εμφυλίους πολέμους, που κάποτε οφείλονταν στον θρησκευτικό φανατισμό και σήμερα σε κοινωνικούς παράγοντες ή ακόμη στην καταπίεση των φυλετικών μειονοτήτων.

Ξέρω άτι στα γραπτά σας μπορούμε να βρούμε άμεσες ή έμμεσες απαντήσεις σ’ όλα τα ερωτηματικά που μας δημιουργεί αυτό το πρόβλημα, το οποίο είναι ταυτόχρονα επείγον και αναπόφευκτο. Θα ήταν, λοιπόν, πάρα πολύ χρήσιμο για όλους εμάς, αν εσείς ασχολούσασταν με το πρόβλημα της παγκόσμιας ειρήνης, σύμφωνα με το πνεύμα των πρόσφατων ανακαλύψεων σας, επειδή κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μας δείξει το δρόμο για καινούργιους και αξιόλογους τρόπους ενεργειών.

Με πολλή εγκαρδιότητα, δικός σας, Αλμπερτ Αϊνστάιν

* * *

(Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη απάντηση του Φρόυντ).

Βιέννη, Σεπτέμβριος 1932

Αγαπητέ κ. Αϊνστάιν,

Αρχίζετε τις σκέψεις σος με την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο δίκαιο και τπ βία. Πρόκειται σίγουρα για ένα σωστό ξεκίνημα, που θα βοηθήσει την ερευνά μας. Βλέπετε χρησιμοποίησα τη λέξη «βία» και όχι τη λέξη «δύναμη» και ελπίζω να μου επιτρέπεται μια τέτοια αντικατάσταση. Δίκαιο και βία είναι σήμερα για μας όροι αντίθετοι.

Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΩΝ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΩΝ

Είναι εύκολο να αποδείξουμε, ότι το ένα προέρχεται από το άλλο και αν ανατρέξουμε στις πρώτες αρχές για να επαληθεύσουμε τον τρόπο με τον οποίο συνέβη, η λύση του προβλήματος παρουσιάζεται χωρίς δυσκολίες Να με συγχωρείτε, αν στη συνέχεια θα μιλήσω για κάτι που είναι γενικά γνωστό σε όλους, σαν να πρόκειται για κάτι το καινούργιο. Η σύνδεση του συνόλου με υποχρεώνει να το κάνω.

Οι συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των ανθρώπων σε γενικές, λοιπόν, γραμμές, ρυθμίζονται με την βία. Λυτό συμβαίνει σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, του οποίου ο άνθρωπος αποτελεί μέρος. Γιο τους ανθρώπους βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε και τις συγκρούσεις γνώμης, που φθάνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα και που φαίνονται να απαιτούν, για το ξεκαθάρισμα τους, μιαν άλλη τεχνική. Πρόκειται, όμως, για μια κατοπινή επιπλοκή. Αρχικά, σε μια μικρή ανθρώπινη ομάδα, η μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη αποφασίζει σε ποιόν ανήκει κάτι ή ποιου η θέληση πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Σύντομα η μυϊκή δύναμη αυξάνεται ή την αντικαθιστά η χρησιμοποίηση των εργαλείων και έτσι επιβάλλεται όποιος έχει τα καλύτερα όπλα ή όποιος τα χρησιμοποιεί περισσότερο επιδέξια. Με τη δημιουργία των όπλων η διανοητική ανωτερότητα αρχίζει ήδη να παίρνει τη θέση της μυϊκής δύναμης, έστω και αν ο τελικός σκοπός ίου αγώνα παραμένει ο ίδιος. Η υποχώρηση του αντιπάλου επιτυγχάνεται με τον ριζικότερο τρόπο, όταν η βία τον εξαφανίζει τελείως, δηλαδή τον εξοντώνει. 

Το σύστημα αυτό έχει δυο πλεονεκτήματα, ότι δηλαδή ο αντίπαλος δεν μπορεί να ξαναρχίσει σε άλλη περίπτωση τις εχθροπραξίες και ότι η μοίρα του συμβουλεύει τους άλλους να μην ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Πολλές φορές στη θέση της επιθυμίας για φόνο, έρχεται η σκέψη, ότι ο εχθρός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν δούλος, αν τον τρομοκρατήσουμε αρκετά και τον αφήσουμε ζωντανό.

Στη συνέχεια της επιστολής του προς τον Αϊνστάιν ο Φρόυντ σημειώνει:

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ:

Τα πράγματα είναι απλά, όσο η κοινότητα αποτελείται μόνο από ένα ορισμένο αριθμό ατόμων με ίση δύναμη. Οι νόμοι καθορίζουν μέχρι ποιου σημείου πρέπει να περιορίζεται η ελευθερία του κάθε ατόμου, όταν θέλει να χρησιμοποιεί τη δύναμή του και έτσι είναι δυνατόν να υπάρχει ασφάλεια στη συλλογική ζωή. Μια τέτοια, όμως, κατάσταση ειρήνης μπορούμε να την σκεφτούμε μόνο θεωρητικά, στην πραγματικότητα τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα, επειδή η κοινότητα από την αρχή ήδη περιλαμβάνει στοιχεία με άνιση μυϊκή δύναμη, άνδρες και γυναίκες, γονείς και παιδιά και σαν συνέπεια του πολέμου και της υποταγής νικητές και νικημένους, που μετατρέπονται σε δούλους και σε αφέντες.

Το δίκαιο της κοινότητας γίνεται τότε έκφραση των σχέσεων άνισων δυνάμεων στο εσωτερικό της. Οι νόμοι γίνονται από εκείνους και για κείνους, που κυβερνούν και παραχωρούν ελάχιστα δικαιώματα σε κείνους που έχουν υποταχθεί. Από τότε και στο εξής υπάρχουν στην κοινότητα δύο πηγές ανησυχιών, αλλά ταυτόχρονα και τελειοποίησης του δικαίου. 

Πρώτα - πρώτα η προσπάθεια αυτού ή εκείνου του κυρίου να ξεφύγει από τους περιορισμούς, που ισχύουν για όλους, να επιστρέφει δηλαδή από το Βασίλειο του δικαίου στο βασίλειο της βίας και σε δεύτερη θέση οι προσπάθειες των υπηκόων να εξασφαλίσουν περισσότερη δύναμη για να αναγνωρισθούν από τον νόμο. Οι αλλαγές αυτές, να ξεφύγουν δηλαδή από το άνισο δίκαιο και να πετύχουν ένα δίκαιο ίσο για όλους.

ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Η Βουλιμία των Γάλλων βασιλιάδων, που επιθυμούσαν να μεγαλώσουν τα κτήματά τους σε βάρος των γαιοκτημόνων, δημιούργησε μια Γαλλία ειρηνικά ενωμένη και ανθηρή. Όσο και αν αυτό μπορεί να φανεί παράξενο, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι ο πόλεμος δεν θα ήταν ένα ακατάλληλο μέσο για να πετύχουμε την πολυπόθητη αυτή «αιώνια» ειρήνη, επειδή μας επιτρέπει να δημιουργούμε τις τεράστιες εκείνες ενότητες στο εσωτερικό των οποίων μια ισχυρή κεντρική εξουσία κάνει αδύνατους τους άλλους πολέμους. Παρ' όλ’ αυτά δεν το κατορθώνουμε, επειδή or επιτυχίες των καταχτήσεων, κατά κανόνα δεν διαρκούν πολύ καιρό.

Όσον αφορά την εποχή μας, επιβάλλεται το ίδιο συμπέρασμα, που φθάσατε και σεις από συντομότερο δρόμο. Μια σίγουρη αποτροπή του πολέμου είναι δυνατή μόνον αν οι άνθρωποι συμφωνήσουν στη δημιουργία μιας κεντρικής εξουσίας, στις αποφάσεις της οποίας θα υπόκεινται όλες οι συγκρούσεις των συμφερόντων. Βέβαια η Κοινωνία ίων Εθνών, σαν ανώτατη εξουσία, δεν έχει μια δική της δύναμη για να επιβάλει τη θέλησή της.

Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που υποστηρίζουν, ότι μόνο με τη διάδοση των μπολσεβίκικων ιδεών θα σταματήσουν οι πόλεμοι, βρισκόμαστε όμως πολύ μακριά από ένα τέτοιο στόχο, ο οποίος ίσως θα επιτευχθεί μόνο μετά από τρομερούς εμφυλίους πολέμους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι, η προσπάθεια να αντικαταστήσουμε την πραγματική υλική δύναμη με τη δύναμη των ιδεών, για την ώρα είναι κάτι που προορίζεται για την αποτυχία.

ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Φοβάμαι πως θα κάνω κατάχρηση του ενδιαφέροντος σας μια και σας ενδιαφέρει περισσότερο η πρόληψη του πολέμου και λιγότερο οι δικές μου θεωρίες. Παρ’ όλ’ αυτά, Οα ήθελα να μιλήσω ακόμη λίγο για την καταστροφική μας τάση, η οποία είναι λιγότερο γνωστή απ’ ό,τι θα απαιτούσε η σημασία της. Μετά από λίγη σκέψη φθάσαμε να πιστεύουμε, ότι η τάση απτή βρίσκεται σε λειτουργία μέσα στο κάθε ζωντανό πλάσμα και π φιλοδοξία της είναι να το οδηγήσει στην καταστροφή, να οδηγήσει δηλαδή τη ζωή στην κατάσταση της άψυχης ύλης. Με πολλή σοβαρότητα της κολλάμε το όνομα παρόρμηση θανάτου, ενώ οι ερωτικές μας παρορμήσεις αντιπροσωπεύουν τις προσπάθειες με κατεύθυνση τη ζωή.

Το ζωντανό πλάσμα προστατεύει, για να εκφρασθούμε έτσι, τη δική του ζωή, καταστρέφοντας μιαν άλλη. Ξεκινώντας από τις μυθολογικές απόψεις μας για τις παρορμήσεις, φτάνουμε εύκολα οε μια φόρμουλα καθορισμού των έμμεσων δρόμων, που οδηγούν στον πόλεμο. Αν η τόση γιο πόλεμο είναι καρπός της καταστρεπτικής παρόρμησής μας, τότε θα πρέπει σαν αντίδοτο να χρησιμοποιήσουμε τον έρωτα. Όλα όσα βοηθούν στη δημιουργία αισθηματικών δεσμών, ανάμεσα στους ανθρώπους, πρέπει να ενεργούν εναντίον του πολέμου. Η ψυχανάλυση δεν διστάζει να αντλήσει και έρωτα για αγάπη, επειδή στο σημείο αυτό κα η θρησκεία μιλάει για το ίδιο πράγμα: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Είναι κάτι που εύκολα το απαιτούμε, δύσκολα όμως μετατρέπεται σε πράξη.

Είναι, εξ άλλου, γνωστό, ότι οι παρεμβολές της κρατικής εξουσίας και οι απαγορεύσεις της Εκκλησίας, που έχουν για στόχο τη σκέψη, δεν βοηθούν στη δημιουργία ικανών πολιτών. Η ιδανική προϋπόθεση θα ήταν φυσικά μια ανθρώπινη κοινωνία, που θα είχε υποτάξει τις παρορμήσεις της στη δικτατορία της λογικής.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΙΡΗΝΙΣΤΕΣ;

Από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού δύο φαίνονται τα χαρακτη­ριστικότερα. Το δυνάμωμα της νόησης και η προς τα μέσα στροφή της επιθετικότητας με τα πλεονεκτήματα, αλλά και τους κινδύνους που συνεπάγεται. Ο πόλεμος έρχεται σε τρομερή επαφή με όλη την ψυχική κατάσταση, που μας επιβάλλει ο πολιτισμός, και έτσι δεν ανεχόμαστε πια τον πόλεμο. Βέβαια για μας τους ειρηνιστές δεν πρόκειται μόνο για μια διανοητική άρνηση, πρόκειται για κάτι που είναι αδύνατον να το ανεχθούμε και από ιδιοσυγκρασία και νομίζω, ότι οι αισθητικοί ξεπεσμοί του πολέμου δεν έχουν σαν άρνησή μας μικρότερο ποσοστό, απ' ότι έχουν οι ωμότητες του.

Πόσο θα πρέπει να περιμένουν για να γίνουν και οι άλλοι ειρηνιστές; Δεν μπορούμε να το πούμε, ίσως όμως δεν πρόκειται για μια ουτοπιστική ελπίδα. Ποιούς δρόμους θα ακολουθήσει ο άνθρωπος γιο να θέσει τέρμα στον πόλεμο, δρόμους έμμεσους ή άμεσους δεν μπορούμε να το κρίνουμε από τώρα. Στο μεταξύ μπορούμε να πούμε: όλο όσα βοηθούν την πολιτισμένη εξέλιξη, εργάζονται εναντίον του πολέμου.

Σας χαιρετώ εγκαρδίως και σας ζητώ συγγνώμην, αν οι παρατηρήσεις μου σας απογοήτευσαν.

Δικός σας, Σίγκμουντ Φρόιντ»

πηγή-antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα... »

Τι έγραψε ο Einstein στον Freud

Στον Ζίγκμουντ Φρόιντ

Αγαπητέ καθηγητή Φρόιντ,

Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο η προσπάθεια να συλλάβετε την αλήθεια έχει ξεπεράσει κάθε άλλη επιθυμία σας.
Δείξατε με ακαταμάχητη σαφήνεια πόσο αχώριστα είναι συνδεδεμένα το επιθετικό και το καταστροφικό ένστικτο με το ερωτικό και ζωτικό ένστικτο στην ανθρώπινη ψυχή. 

Ταυτόχρονα, μια βαθιά λαχτάρα γι' αυτή τη μεγάλη εκπλήρωση, την εσωτερική και εξωτερική απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον πόλεμο, λάμπει μέσα στην αμείλικτη λογική των εκθέσεών σας. Αυτός ήταν ο δεδηλωμένος σκοπός όλων όσοι έχουν τιμηθεί σαν ηθικοί και πνευματικοί ηγέτες, πέρα από τα όρια της εποχής και της χώρας τους, χωρίς εξαίρεση από τον Ιησού Χριστό μέχρι τον Γκαίτε και τον Καντ. 

Δεν είναι σημαντικό πως αυτοί οι άνδρες έχουν παγκόσμια γίνει αποδεκτοί ως ηγέτες, σε πείσμα του γεγονότος πως οι προσπάθειές τους να διαμορφώσουν την πορεία των ανθρώπινων υποθέσεων είχαν γνωρίσει λίγη μόνο επιτυχία;

Είμαι πεπεισμένος πως οι μεγάλοι άνδρες - αυτοί των οποίων τα επιτεύγματα, ακόμη και μέσα σε μια περιορισμένη σφαίρα, τους τοποθετούν πάνω από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους - εμψυχώθηκαν σε ένα μεγάλο ποσοστό από τα ίδια ιδανικά. Αλλά είχαν μικρή επίδραση στην πορεία των πολιτικών γεγονότων. Φαίνεται σχεδόν πως αυτός ο χώρος, από τον οποίο εξαρτάται η τύχη των εθνών, είναι μοιραίο να παραδοθεί στη βία και την ανευθυνότητα.

Οι πολιτικοί αρχηγοί ή οι κυβερνήσεις χρωστούν τη θέση τους είτε στη βία είτε στη λαϊκή εκλογή. Δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε σαν αντιπρόσωπους των καλύτερων ηθικά και πνευματικά στοιχείων των εθνών τους. Η πνευματική ελίτ δεν έχει άμεση επίδραση στην ιστορία των εθνών στις μέρες μας. 

Η έλλειψη συνοχής τούς αποτρέπει από το να διαδραματίσουν έναν άμεσο ρόλο στη λύση των σύγχρονων προβλημάτων. Δε νομίζετε πως μπορεί να επέλθει μια αλλαγή από αυτή την άποψη, μέσα από ένα ελεύθερο σύνδεσμο ανθρώπων, των οποίων οι εργασίες και τα επιτεύγματα μέχρι σήμερα αποτελούν εγγύηση της ικανότητάς τους και της καθαρότητας των σκοπών τους; 

Αυτός ο διεθνής σύνδεσμος, του οποίου τα μέλη θα ήταν αναγκαίο να βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους μέσω μιας διαρκούς ανταλλαγής γνωμών, θα μπορεί, καθορίζοντας τη στάση του στον Τύπο - οι υπογράφοντες σε κάθε περίπτωση θα φέρουν την ευθύνη - να αποκτήσει μια σημαντική και σωτήρια ηθική επιρροή στην επίλυση των πολιτικών προβλημάτων. 

Μια τέτοια οργάνωση φυσικά θα αποτελούσε βορά όλων των κακών που τόσο συχνά οδηγούν σε εκφυλισμό τις οργανώσεις των διανοουμένων, κι αυτοί είναι κίνδυνοι οι οποίοι είναι αχώριστα συνδεδεμένοι με την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης. Αλλά δε θα έπρεπε μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση να δοκιμαστεί σε πείσμα όλων αυτών; Πιστεύω πως αυτή η προσπάθεια είναι το λιγότερο ένα επιτακτικό καθήκον.

Αν μπορούσε 'να δημιουργηθεί ένας μόνιμος πνευματικός σύνδεσμος, όπως αυτός που περιέγραψα, χωρίς αμφιβολία θα έπρεπε να κινητοποιήσει τους θρησκευτικούς οργανισμούς στον αγώνα εναντίον του πολέμιου. Θα έδινε κουράγιο σε πολλούς, των οποίων οι καλές προθέσεις σήμερα έχουν παραλύσει, από μια μελαγχολική υποταγή. 

Τελικά, πιστεύω ότι ο τρόπος να δώσουμε πολύτιμη ηθική συμπαράσταση στα στοιχεία αυτά της Κοινωνίας των Εθνών που πραγματικά εργάζονται για το μεγάλο σκοπό του ιδρύματος αυτού θα είναι ακριβώς ένας σύνδεσμος, δημιουργημένος από πρόσωπα όπως αυτά που έχω περιγράψει, που το καθένα θα απολαμβάνει μεγάλου σεβασμού.

Θα ήταν καλύτερα να θέσω τις προτάσεις αυτές σε σας, αντί σε οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο, επειδή είστε σε μικρότερο βαθμό από τους άλλους ανθρώπους θύμα των επιθυμιών σας και επειδή η κρίση σας βασίζεται σε ένα σοβαρό αίσθημα υπευθυνότητας.

~ Από το βιβλίο "Πώς βλέπω τον κόσμο" Albert Einstein 

Πηγή: Αντικλείδι , http://antikleidi.com

πηγή-tinanantsou

Διαβάστε περισσότερα... »

Το πρόγραμμα που ακολουθούσαν διάσημες προσωπικότητες και τους οδήγησε στην κορυφή

Συνταγή για την επιτυχία δεν υπάρχει.

Μπορεί να γίνεις ένας παγκοσμίου φήμης, κλασικός συνθέτης δουλεύοντας οκτώ ώρες την ημέρα, μπορεί όμως να το καταφέρεις αφιερώνοντας το πολύ ένα τριωράκι.

Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει ο εντελώς διαφορετικός τρόπος που μοίραζαν το χρόνο τους μέσα στην ημέρα, διάσημες προσωπικότητες όπως ο Μπετόβεν, ο Τσαϊκόσφσκι, ο Δαρβίνος και ο Φρόιντ.

Mότσαρτ

Όπως φαίνεται από το παρακάτω διάγραμμα, το πρόγραμμα του Μότσαρτ ήταν αρκετά εξισορροπημένο, αφού ο συνθέτης μοίραζε το χρόνο του στη δουλειά του, αλλά φρόντιζε την κοινωνική του ζωή στην οποία αφιέρωνε αρκετό χρόνο, ενώ σπαταλούσε και χρόνο για τον εαυτό του. Ξυπνούσε καθημερινά στις έξι το πρωί, αφού είχε κοιμηθεί για πέντε ώρες περίπου, αφιέρωνε μια ώρα στον εαυτό του και ξεκινούσε τη σύνθεση.

Ύστερα από δύο ώρες δουλειάς, παρέδιδε επί τέσσερις ώρες μαθήματα και στη συνέχεια σπαταλούσε τέσσερις ώρες σε κοινωνικές δραστηριότητες. Αν δεν είχε προγραμματισμένο κάποιο κονσέρτο, συνήθως, από τις 17:00 έως τις 21:00 συνέθετε, στη συνέχεια... φλέρταρε με τη γυναίκα του και λίγο πριν κοιμηθεί, γύρω στη μία τη νύχτα βυθιζόταν ξανά στις παρτιτούρες του.

Φρόυντ

Ο Φρόυντ ξυπνούσε κάθε μέρα στις επτά το πρωί, σπαταλούσε μια ώρα -όπως και ο Μότσαρτ- για τον εαυτό του, προκειμένου να πάρει με την άνεσή του το πρωινό του και ξεκινούσε για το γραφείο του όπου έμενε για περίπου τέσσερις ώρες. Από τις 12 έως τη 1 είχε μια ώρα κενή για τον εαυτό του, στη συνέχεια πήγαινε για φαγητό και αμέσως μετά περπατούσε στους δρόμους της Βιέννης για περίπου μια ώρα.

Ακολούθως επέστρεφε στο γραφείο του όπου ασχολούνταν με τους ασθενείς του ως αργά το βράδυ, γύρω στις εννιά, όταν σταματούσε για να παίξει χαρτιά ή να περπατήσει με τη γυναίκα του ή την κόρη του. Λίγο πριν πέσει για ύπνο, από τις 10:30 έως τη 01:00, ασχολούνταν με τη συγγραφή των άρθρων του που φιλοξενούνταν σε εφημερίδες.

Τσαρλς Ντίκενς

Ο Τσαρλς Ντίκενς αφιέρωνε το πολύ πέντε ώρες την ημέρα στη συγγραφή και όλες τις υπόλοιπες σε βόλτες, κοινωνικές επαφές και στον... εαυτό του.Κοιμόταν νωρίς, γύρω στις 12 τη νύχτα, μέχρι τις 7 το πρωί. Αφού χουζούρευε επί μια ώρα, έτρωγε το πρωινό του και ξεκινούσε τη συγγραφή.

Στη συνέχεια περπατούσε επί ώρες στο Λονδίνο ή έκανε βόλτες στην εξοχή για τουλάχιστον τρεις ώρες, είχε μια ώρα... κενή και από εκεί και πέρα και μέχρι να πάει ξανά για ύπνο αφιέρωνε το χρόνο του στους φίλους του και την οικογένειά του.

Κάρολος Δαρβίνος

Ο Κάρολος Δαρβίνος δούλευε το πολύ τρεις ώρες την ημέρα και σπαταλούσε τον υπόλοιπο χρόνο του σε κοινωνικές υποχρεώσεις και επαφές. Μόλις ξυπνούσε το πρωί, γύρω στις επτά και αφού είχε κοιμηθεί τουλάχιστον επτά ώρες, πήγαινε κατευθείαν για περπάτημα.

Στη συνέχεια έτρωγε πρωινό και ξεκινούσε τη δουλειά του. Ενδιάμεσα διέκοπτε για να διαβάσει την προσωπική του αλληλογραφία ακούγοντας την σύζυγό του να διαβάζει γράμματα που είχε στείλει η οικογένειά του.

Αφού τελείωνε τη δουλειά του, έβγαζε βόλτα τον σκύλο του, πήγαινε για φαγητό και στη συνέχεια σπαταλούσε το χρόνο του διαβάζοντας εφημερίδες και γράφοντας γράμματα. Το πρόγραμμα του Κάρολου Δαρβίνου είχε και σιέστα γύρω στη μία. Μόλις σηκωνόταν έβγαινε βόλτα για τρίτη φορά μέσα στην ημέρα και μόλις γυρνούσε δούλευε για λίγο ακόμη.

Ακολούθως ξεκουραζόταν μην κάνοντας απολύτως τίποτα και στη συνέχεια άκουγε την γυναίκα του να του διαβάζει κάποια αγαπημένη της νουβέλα. Από το πρόγραμμα δεν έλειπε και το τάβλι. Συμπαίχτριά του η γυναίκα του Εμμα. Λίγο πριν πέσει στο κρεβάτι όπου πριν κλείσει τα μάτια του προχωρούσε την έρευνά του, διάβαζε κάποιο επιστημονικό βιβλίο.

Τσαϊκόφσκι

Μετά από έναν οχτάωρο ύπνο, ο συνθέτης απολάμβανε το πρωινό του το οποίο περιελάμβανε τσάι... τσιγάρα και ανάγνωση της βίβλου ή κάποιου φιλοσοφικού βιβλίου. Ακολούθως περπατούσε και μόλις επέστρεφε άρχιζε τη σύνθεση. Όχι, βέβαια, για περισσότερο από δύο ώρες.

Σειρά είχε το γεύμα του και ο περίπατος ο οποίος κρατούσε τουλάχιστον δυο ώρες. Από το πρόγραμμά του δεν έλειπε μια ματιά στις εφημερίδες. Μάλιστα, ο συνθέτης έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα επιστημονικά άρθρα τα οποία διάβαζε μανιωδών. Συνήθως το απόγευμα ασχολούνταν με τις νότες του για δυο ακόμη ώρες, ενώ τουλάχιστον πέντε ώρες τις αφιέρωνε σε κοινωνικές επαφές.

Μπετόβεν

Από τους συνθέτες των οποίων το καθημερινό πρόγραμμα αναλύεται, ο Μπετόβεν είναι αυτός που σπαταλούσε τον περισσότερο χρόνο στην τέχνη του. Μετά από έναν οκτάωρο ύπνο και αφού έπινε τον καφέ του τον οποίο έφτιαχνε ο ίδιος, ιδιαίτερα σχολαστικά, ασχολούνταν για οκτώ ώρες με τη σύνθεση.

Ακολούθως έτρωγε με τη γυναίκα του, πήγαινε για περπάτημα και σπαταλούσε όλον τον υπόλοιπο χρόνο του σε κοινωνικές επαφές.

πηγή-mesastonxrono

Διαβάστε περισσότερα... »