Υπατία: Η γένεση και εξέλιξη ενός αντιχριστιανικού μύθου

Οράτε ακόμη εδώ κι εδώ

Πως χρησιμοποιείται η αγνή φιλόσοφος

 για να χτυπηθεί η Ορθοδοξία

Η ιστορία μιας ανιστόρητης, αντιχριστιανικής συκοφαντίας

Τους τελευταίους τρεις αιώνες, μία ανιστόρητη συκοφαντική επίθεση επαναλαμβάνεται διαρκώς, εναντίον τής Εκκλησίας και τού αγίου Κυρίλλου, με επίκεντρο τη δολοφονία τής Υπατίας. Μιας πλαστής και μυθικής Υπατίας, (ή καλύτερα πολλών πλαστών και μυθικών Υπατιών), που ελάχιστη σχέση έχουν με την αληθινή ιστορική Υπατία. 

Το ακόλουθο άρθρο τού Γιάννη Τσέντου, αφηγείται την ιστορία αυτής τής συκοφαντικής δυσφήμισης, όπου ο καθένας φτιάχνει μια «Υπατία» στα μέτρα του, με σκοπό να πολεμήσει την Εκκλησία και να στηρίξει τις αρρωστημένες (;) ιδέες του.

Η πρόσφατη κινηματογραφική ταινία με θέμα τη φιλόσοφο Υπατία και την αποτρόπαια δολοφονία της στην Αλεξάνδρεια« Agora», παραγωγή 2009 και έναρξη προβολής στην Ελλάδα 28 Ιανουαρίου 2010, ταινία τού Alejandro Αmenabar (με μία εξαιρετική Rachel Weisz στον πρωταγωνιστικό ρόλο) γέννησε σε πολλοίς πολλά και καίρια ερωτήματα: Ποια είναι αυτή η Υπατία; 

Τι είναι πάλι αυτή η νέα επίθεση ενάντια στην Εκκλησία;...(σημ ΑΡΧ... Ενάντια στον χριστιανισμό) Νέα επίθεση, καθώς φαίνεται σε πολλούς, αλλά βεβαίως κινούμενη φανερά πάνω στο παλαιό, δοκιμασμένο μοτίβο: το μοτίβο τού γκρεμίσματος των μύθων του Χριστιανισμού, το μοτίβο της αποκάλυψης της επιμελώς κρυμμένης για πολλούς αιώνες αλήθειας…

1. Η κατηγορία

Η άνανδρη δολοφονία της φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας τον Μάρτιο τού 415 μ. Χ. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μια δολοφονία στην οποία πολλοί δεν διστάζουν να εμπλέξουν ακόμη και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο, που στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζεται ως ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, έχει αποτελέσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όπως θα βρούμε την ευκαιρία να δούμε στη συνέχεια, κεντρικό σημείο στο κατηγορητήριο κατά τού Χριστιανισμού.

Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι έχουμε μπροστά μας μία κατηγορία από αυτές που, αν μη τι άλλο, πετυχαίνουν να κερδίζουν τις εντυπώσεις:

Μία δολοφονία είναι ούτως ή άλλως εξ ορισμού το βαρύτερο των εγκλημάτων και το χειρότερο, η δολοφονία περιγράφεται ως ιδιαίτερα αποτρόπαιη και ειδεχθής. Και σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, δεν πρόκειται εδώ για δολοφονία ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, αλλά για δολοφονία φιλοσόφου και όχι απλώς φιλοσόφου, αλλά γυναίκας φιλοσόφου. 

Αν μάλιστα αναλογισθούμε πόσο δύσκολο ήταν για μια γυναίκα να γίνει ξακουστή ως φιλόσοφος και επιστήμων σε μια εποχή που δεν ευνοούσε καθόλου τη διάκριση των γυναικών, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Υπατία δεν ήταν απλώς ένα αθώο θύμα, αλλά δίχως άλλο και μία σπουδαία προσωπικότητα, η οποία για ευνόητους λόγους ασκεί ιδιαίτερη γοητεία σε πολλούς σήμερα.

(Είναι αξιοσημείωτο ότι η Margaret Alic, σε ένα πολύ γνωστό σύγγραμμά της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κληρονομιά της Υπατίας. Η ιστορία γυναικών στην επιστήμη από την αρχαιότητα μέχρι και τον δέκατο ένατο αιώνα»1, περιγράφει την Υπατία ως «την πιο ξακουστή γυναίκα επιστήμονα πριν τη Marie Curie»2). 

Όλα τα παραπάνω εμφανίζουν την Υπατία ως μάρτυρα, και βεβαίως οδηγούν σε μια απερίφραστη καταδίκη του αποτρόπαιου εγκλήματος, αλλά και σε μια δίκαιη αγανάκτηση ενάντια στους άνανδρους δολοφόνους.

Η κατηγορία φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο της: Ο Χριστιανισμός εμφανίζεται να μην έχει επικρατήσει απλώς και μόνο χάριν στον σκοταδισμό που έσβησε το φως της ελληνικής φιλοσοφίας, να μην έχει στηριχθεί απλώς και μόνο πάνω στις στάχτες των καμένων συγγραμμάτων, στα ερείπια των αρχαίων ναών και στα σπασμένα μέλη των αρχαίων αγαλμάτων, αλλά και να έχει πατήσει κυριολεκτικά επί πτωμάτων, και μάλιστα επί πτωμάτων αθώων. Και βέβαια, αν οι Χριστιανοί δεν δίστασαν να δολοφονήσουν με ειδεχθή τρόπο μία γυναίκα φιλόσοφο, τότε δεν φαίνεται να υπάρχει έγκλημα που να μην ήσαν ικανοί να διαπράξουν.

Ο αντικειμενικός και απροκατάληπτος μελετητής, ωστόσο, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν επιμελώς καλλιεργημένο μύθο.

Μολονότι οι πηγές στις οποίες γίνεται μνεία της Υπατίας και της δολοφονίας της είναι μάλλον πενιχρές, η παρουσία της Υπατίας στα έργα νεοτέρων συγγραφέων, ιδιαίτερα από τον Διαφωτισμό και εξής, είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Αν παρακολουθήσει κανείς τη σχετική βιβλιογραφία, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι ο μύθος της Υπατίας γεννήθηκε ευθύς εξ αρχής στο πλαίσιο της επιθέσεως ενάντια στον Χριστιανισμό, και ότι πολλά επιμέρους στοιχεία τού μύθου της Υπατίας εξηγούνται εύκολα από τα διαφορετικά κίνητρα και τους διαφορετικούς σκοπούς των εκάστοτε επικριτών τον Χριστιανισμού.

2. Η Υπατία τού Προτεσταντισμού

Δεν είναι τυχαίο ότι η Υπατία πρωτοεμφανίσθηκε στη νεώτερη γραμματεία το πρώτο τέταρτο τού 18ου αιώνα, και συγκεκριμένα το 1720, σε σύγγραμμα τού Ιρλανδού διανοητή John Toland (1670-1722). Ο Toland υπήρξε ένας πρώιμος διανοητής τού επονομαζόμενου Αιώνα των Φώτων. Ανατράφηκε ως καθολικός, στην πορεία όμως προσχώρησε στον Προτεσταντισμό, και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στον ντεϊσμό.

Ο μακροσκελέστατος τίτλος τού βιβλίου τού Toland αποκαλύπτει αφ” εαυτού τις προθέσεις τού συγγραφέα: “Υπατία, ή η ιστορία μιας εξαιρετικά όμορφης, εξαιρετικά ενάρετης, εξαιρετικά μορφωμένης και από κάθε άποψη ολοκληρωμένης Κυρίας- η οποία κομματιάστηκε από τον κλήρο της Αλεξανδρείας, για να ικανοποιηθεί η έπαρση, ο φθόνος και η αγριότητα τού αρχιεπισκόπου, ο οποίος κοινώς αλλά αναξίως επονομάζεται «άγιος» Κύριλλος” (Hypatia, or the history of a most beautiful, most virtuous, most learned, and every-way accomplished Lady, who was torn to pieces by the Clergy of Alexandries, to gratify the pride, emulation, and cruelty of their Archbishop, commonly but undeservedly styled, St. Cyril”).

Το σύντομο σύγγραμμα τού Toland διέπεται από έναν τυπικό προτεσταντικό αντικληρικαλισμό. Ο Toland βρήκε στην ιστορία της Υπατίας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να πλήξει το κύρος της καθολικής Εκκλησίας και τού κλήρου, που έβλεπε ως υπεύθυνους για την απάνθρωπη δολοφονία της φιλοσόφου.

3. Η Υπατία τού Διαφωτισμού

Ο 18ος αιώνας σηματοδοτεί τη γένεση τού μύθου της Υπατίας, ο οποίος όμως πολύ γρήγορα πήρε διαφορετική τροπή από αυτή που επιθυμούσε ο Toland. Ας μη λησμονούμε ότι ο 18ος αιώνας είναι ο αιώνας τού Διαφωτισμού, ο επονομαζόμενος «Αιώνας των Φώτων», ο οποίος εξήρε τον ορθό λόγο και σε αρκετές περιπτώσεις δεν δίστασε να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση με τον Χριστιανισμό.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο εκ των ηγετών τού Διαφωτισμού Βολταίρος (1694-1778) είδε στο πρόσωπο της Υπατίας το σύμβολο της αντίστασης τού ορθού λόγου ενάντια στη θύελλα τού Χριστιανικού δογματισμού και σκοταδισμού. Κατά τον Βολταίρο, ο φόνος της Υπατίας ήταν «μία κτηνώδης δολοφονία που διεπράχθη από τα χειροτονημένα χέρια τού Κυρίλλου, με μια φανατική συμμορία από πίσω τους» (στην καλύτερη περίπτωση, ο Κύριλλος εμφανίζεται ως ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας, ο οποίος «εξαπέλυσε εναντίον της τον Χριστιανικό όχλο»), 

Ο Βολταίρος εμφανίζει την Υπατία να πέφτει δολοφονημένη, επειδή πίστευε στους θεούς των Ελλήνων, στους νόμους της λογικής φύσεως και στις ικανότητες τού ελεύθερου από δογματισμούς ανθρώπινου νου .

Ο περίφημος Άγγλος ιστορικός τού 18ου αιώνα Edward Gibbon (1737-1794), βαρύτατα επηρεασμένος από τις αρχές τού Διαφωτισμού, κινείται και αυτός στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι ο Κύριλλος «προκάλεσε ή αποδέχθηκε τη θυσία μιας παρθένου, η οποία δίδασκε τη θρησκεία των Ελλήνων»5 

Όπως σχολιάζει η Maria Dzielska, αυτή η παρουσίαση της δολοφονίας της Υπατίας ταίριαζε τέλεια με τη θεωρία τού Gibbon ότι η εμφάνιση και εξάπλωση τού Χριστιανισμού υπήρξε ο αποφασιστικός παράγοντας που επέφερε την πτώση τού αρχαίου πολιτισμού. Μέσα από τη δολοφονία της Υπατίας, ο Gibbon δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στον παλαιό και τον νέο κόσμο: αφ” ενός η Υπατία ως εκπρόσωπος τού λόγου και τού πνευματικού πολιτισμού, αφ” ετέρου ο Κύριλλος και ο Χριστιανισμός ως εκπρόσωποι τού δογματισμού και μιας αχαλίνωτης βαρβαρότητας.

4. Η Υπατία της ρομαντικής λογοτεχνίας

Δεν θα ήταν άστοχο να πούμε ότι από την εποχή τού Διαφωτισμού και εξής η Υπατία σχεδόν έπαυσε να αντιμετωπίζεται ως ιστορική προσωπικότητα, και έγινε σύμβολο. Έκτοτε, ο μύθος της Υπατίας διαμορφώθηκε χωρίς πολλή προσοχή —κάποτε μάλιστα και με ωμή περιφρόνηση— προς την ιστορική αλήθεια, και έφθασε στο αποκορύφωμα του στα μέσα τού 19ου αιώνα. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι δεν έφθασε στο αποκορύφωμα του χάριν στους ιστορικούς ή τους φιλοσόφους, αλλά χάριν στους… Λογοτέχνες!

Ο Γάλλος ποιητής Leconte de Lisle (Charles Marie Rene Lcconte de Lisle, 1818-1894), ο ηγέτης τού κινήματος των Παρνασσιστών, έχει συγγράψει δύο ποιήματα με τον τίτλο «Υπατία», ένα το 1847 και ένα το 1874. Το δεύτερο μας δίνει μία κατάδηλα αντιχριστιανική προσέγγιση τού θανάτου της Υπατίας:

«Ο άθλιος Γαλιλαίος σε κτύπησε και σε καταράσθηκε. Αλλά πέφτοντας έγινες ακόμη μεγαλύτερη! Και τώρα, αλλοίμονο!

Το πνεύμα τού Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης έχουν αποσυρθεί για πάντα στους καθάριους ουρανούς της Ελλάδος!»7

Το ποίημα αυτό τού Leconte de Lisle σημάδευσε τον τρόπο με τον οποίο οι κατοπινές γενιές έβλεπαν την Υπατία: στα μάτια όλων, η Υπατία ήταν «το πνεύμα τού Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης» (le souffle de Platon et le corps d” Aphrodite), όπως την είχε θελήσει ο Leconte de Lisle.

Ο Leconte de Lisle είναι συγγραφέας και ενός σύντομου δραματικού έργου με τον τίτλο «Υπατία και Κύριλλος»8. Σε αυτό η φιλόσοφος Υπατία φέρεται να στέκεται ενώπιον ενός στενοκέφαλου και φανατισμένου Κυρίλλου, ο οποίος της επιτίθεται αναγγέλλοντας θριαμβευτικά ότι «οι θεοί σου έχουν γίνει σκόνη στα πόδια τού νικητή Χριστού», προκαλώντας έτσι μία γεμάτη ζέση και φλόγα ψυχής διακήρυξη πίστεως εκ μέρους της Υπατίας:

«Κάνεις λάθος, Κύριλλε. Ζουν στην καρδιά μου. Όχι όπως τους βλέπεις εσύ —ενδεδυμένοι εφήμερες μορφές, υποκείμενοι σε ανθρώπινα πάθη ακόμη και στους ουρανούς, λατρευόμενοι από τον όχλο και άξιοι χλεύης· αλλά όπως τους έχουν δει οι υψηλοί νόες στην έναστρη και αιώνια απεραντοσύνη: ως δυνάμεις τού σύμπαντος, εσωτερικές αρετές, αρμονική ένωση γης και ουρανού που ευφραίνει τον νου και το αυτί και το μάτι, που προσφέρει ένα εφικτό ιδεώδες σε όλους τους σοφούς ανθρώπους και ένα ορατό μεγαλείο στην ομορφιά της ψυχής. Τέτοιοι είναι οι θεοί μου!».

Μεγάλη συμβολή στην εδραίωση τού μύθου της Υπατίας άσκησε ο Άγγλος μυθιστοριογράφος, κληρικός και ιστορικός Charles Κingsley (1819-1875), ο οποίος μπορεί μεν να μην συγκαταλέγεται σήμερα στους κορυφαίους της λογοτεχνίας, αλλά πάντως ήταν εξαιρετικά δημοφιλής την εποχή του. Ο Kingsley συνέγραψε το 1853 ένα εκτενέστατο ιστορικό μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια την Υπατία, τιτλοφορούμενο Hypatia or New foes with an old face9.

Για να αντιληφθούμε πλήρως τη σημασία τού μυθιστορήματος τού Kingsley, πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο 19ος αιώνας ήταν μια εποχή κατά την οποία οι ευρύτερες λαϊκές μάζες γνώριζαν το ιστορικό παρελθόν μέσα από τα ιστορικά μυθιστορήματα, όπως ακριβώς σήμερα, κατά το ανάλογον, το γνωρίζουν μέσα από τις κινηματογραφικές παραγωγές. 

Το βιβλίο λοιπόν τού Kingsley μεταφράσθηκε σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες, και μέσα από αυτό άπειροι αναγνώστες γνώρισαν και αγάπησαν μία Υπατία η οποία, υπεραγωνιζόμενη τού κόσμου των ελληνικών αξιών, σφαγιάσθηκε βάρβαρα σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, στο άνθος της ομορφιάς της, από ένα φανατισμένο και βάρβαρο Χριστιανικό όχλο.

Με ανάλογο τρόπο είδε και προέβαλε την Υπατία και ο Γάλλος μυθιστοριογράφος και πολιτικός Maurice Barres (1862-1923), ο οποίος, ας μην το λησμονούμε, θεωρείται ως ένας από τους θεωρητικούς τού φασισμού. Ο Barres συμπεριέλαβε μία σύντομη ιστορία αφιερωμένη στην Υπατία υπό τον τίτλο: «Η δολοφονημένη παρθένος» (La vierge assassinee) στη συλλογή του Sous l’ oeil des barbares τού 1888. 10

Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο νεαροί Έλληνες της Αλεξανδρείας, ο Λούκιος και η γοητευτική Αμαρυλλίς, οι οποίοι βλέπουν με θλίψη γύρω τους τον κλασικό πολιτισμό να έχει σωριασθεί σε ερείπια από την λαίλαπα τού Χριστιανισμού και των βαρβάρων οπαδών του, και θυμούνται την εποχή που ο αυτοκράτορας Ιουλιανός φονεύθηκε από το χέρι Χριστιανού, ενώ προσπαθούσε να υπερασπισθεί τα ιερά μνημεία τού παρελθόντος. 

Οι δύο νέοι κατευθύνονται στο Σαραπείο, όπου συνήθως διδάσκει η Υπατία (η οποία μετονομάζεται από τον Barres σε «Αθηνά»). Παράλληλα όμως συρρέει στο Σαραπείο και ο όχλος των Χριστιανών, ο οποίος ζητάει επιτακτικά τον θάνατο της «Αθηνάς», τού συμβόλου τού παγανισμού στην Αλεξάνδρεια. 

Η «Αθηνά» εξακολουθεί να διδάσκει ατάραχη, γοητεύοντας με τον λόγο της ακόμη και μερικούς από τους Χριστιανούς, όμως οι πιο φανατισμένοι από αυτούς κινούνται ήδη απειλητικά εναντίον της. Ο Λούκιος, η Αμαρυλλίς και άλλοι Έλληνες προσπαθούν να την απομακρύνουν από το Σαραπείο, εκείνη όμως αρνείται να εγκαταλείψει τον ναό, τη βιβλιοθήκη και τα αγάλματα των προγόνων της, σκεπάζει το πρόσωπο της με ένα πέπλο και παραδίδεται στον φανατισμένο όχλο, ο οποίος κυριολεκτικά την κομματιάζει. Το μαρτύριο αυτό της «τελευταίας των Ελλήνων» αποτελεί κατά τον Barres την αφετηρία της αποθέωσης και τού άσβεστου θρύλου της.

Αν κάποιος επιθυμούσε να εξαντλήσει τη λογοτεχνική επεξεργασία τού θρύλου της Υπατίας, θα διαπίστωνε έκπληκτος ότι από τον Διαφωτισμό και εντεύθεν η Υπατία σχεδόν ποτέ δεν έπαυσε να φιγουράρει ως ηρωίδα λογοτεχνικών έργων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε μία περίπου δεκαετία στο δεύτερο ήμισυ τού εικοστού αιώνα κυκλοφόρησαν πέντε λογοτεχνικά έργα με βασική ηρωίδα την Υπατία: δύο δραματικά έργα στην ιταλική από τον Mario Luzi το 1978 11, δύο μυθιστορήματα στη γαλλική από τους Andre Ferretti το 1987 12 και Jean Marcel το 1989 13 στον Καναδά, και ένα ογκώδες ιστορικό μυθιστόρημα στη γερμανική από τον Αrnulf Zitelmann το 1989 14.

5. Η Υπατία τού φεμινισμού

Ο μύθος της Υπατίας δεν έχει παύσει να εξελίσσεται. Σε μία μάλιστα από τις πιο πρόσφατες εκδοχές τού μύθου, η Υπατία δεν εκπροσωπεί πλέον μόνο το αδάμαστο πνεύμα, τις ελληνικές αξίες, τον ορθό λόγο και την επιστήμη, αλλά ανάγεται και σε σύμβολο… Φεμινιστικό! Έχουν εμφανισθεί ακόμη και φεμινιστικά περιοδικά που φέρουν το όνομα της, ένα στην Ελλάδα και ένα εκδιδόμενο στο Πανεπιστήμιο της Indiana.

Το τελευταίο αυτό περιοδικό φιλοξένησε στο τέταρτο τεύχος του το 1989 μία εγκωμιαστική λογοτεχνική επανεπεξεργασία τού μύθου της Υπατίας από τη φεμινίστρια ποιήτρια και μυθιστοριογράφο Ursula Molinaro 15. 

Στο εισαγωγικό κείμενο διαβάζουμε ότι «η βάναυση δολοφονία της φημισμένης φιλοσόφου Υπατίας από έναν όχλο Χριστιανών στην Αλεξάνδρεια το 415 μ. Χ. σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής κατά την οποία οι γυναίκες εκτιμώνταν ακόμη για το μυαλό που υπάρχει κάτω από τα μαλλιά τους». Το λογοτεχνικό κείμενο αποτελεί ίσως το αποκορύφωμα της πιο ωμής παραποίησης της ιστορικής αλήθειας. 

Σε αυτό η Υπατία, η οποία εξυμνείται στις πηγές ως άμεμπτη και απολαμβάνουσα καθολικό σεβασμό παρθένος, εμφανίζεται να έχει αρχίσει ήδη από την εφηβική της ηλικία να εναλλάσσει εραστές με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, και κατόπιν να έχει παντρευτεί τον φιλόσοφο Ισίδωρο, ο οποίος βρέθηκε αναγκασμένος να ανέχεται τις πολλές εξωσυζυγικές περιπέτειες της συζύγου του. 

Όταν ο πατέρας της μαθηματικός Θέων, προειδοποιημένος από τα άστρα για τον επερχόμενο τραγικό θάνατο της κόρης του, της προτείνει να μετοικήσει στη Σικελία, η Υπατία, ανώτερη η ίδια και από τον πατέρα της και από τον σύζυγό της, αρνείται, συναισθανόμενη ότι έσβηνε πλέον η εποχή κατά την οποία οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα να σκέπτονται ελεύθερα, αλλά και μην επιθυμώντας να αφήσει τον τότε εραστή της, τον έπαρχο Ορέστη… 

Ακολουθεί μία αναφορά στη σύγκρουση της Υπατίας με τον Χριστιανισμό και μία περιγραφή της δολοφονίας της, και τέλος η Molinaro κλείνει συμπεραίνοντας ότι αυτή επρόκειτο να είναι η μοίρα των γυναικών στη Χριστιανική εποχή, στην οποία η Υπατία «δεν είχε την παραμικρή επιθυμία να ζήσει»…

6. Από το χθες στο σήμερα

Όπως διαπιστώνουμε από την προηγηθείσα αναφορά στη γένεση και εξέλιξη τού μύθου της Υπατίας, οι περισσότεροι από τους συγγραφείς που μνημονεύουν την Υπατία δεν καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια να φανούν πιστοί προς την ιστορική αλήθεια· και τούτο είναι απολύτως φυσικό, αφ” ης στιγμής η Υπατία έπαυσε να είναι μία ιστορική προσωπικότητα και έγινε ένα σύμβολο, στο οποίο ο καθένας μπορούσε να δει σχεδόν οτιδήποτε.

Έτσι, η Υπατία τού Toland δεν ήταν παρά μία προτεσταντική καταγγελία των αυθαιρεσιών τού καθολικού κλήρου. Η Υπατία τού Βολταίρου, και γενικότερα τού Διαφωτισμού, είναι το σύμβολο της αντίστασης τού ορθού λόγου ενάντια στη θύελλα τού Χριστιανικού δογματισμού και σκοταδισμού. Η Υπατία της ρομαντικής λογοτεχνίας των ιστορικών μυθιστορημάτων είναι μία ωραιότατη, άμωμος παρθένος, ρομαντική εκπρόσωπος μιας εποχής που σβήνει. 

Η Υπατία τού φεμινισμού είναι μία γυναίκα -σύμβολο, μία πρωτοπόρος φεμινίστρια με ελευθεριάζοντα βίο, που πέφτει θύμα τού ανδροκρατούμενου κατεστημένου, που δεν μπορούσε να την ανεχθεί. Η Υπατία των αρχαιολατρών είναι μία απτή απόδειξη της σύγκρουσης Χριστιανισμού και ελληνισμού. Και βεβαίως δεν μπορούμε να μη διερωτηθούμε τι κοινό υπάρχει σε όλες αυτές τις Υπατίες…

Η Υπατία της πρόσφατης ταινίας δανείζεται πολλά από τα γνωστά μοτίβα, προσαρμόζοντάς τα βεβαίως στο πνεύμα της εποχής μας. Η Υπατία είναι ένας άνθρωπος της επιστήμης, αγνωστικίστρια ή ακόμη και ανοικτά άθεη, που έχει μάθει να υπηρετεί την αλήθεια της επιστήμης και της φιλοσοφικής αναζήτησης μάλλον, παρά τις θρησκείες με τα «παραμύθια» τους και τα μισαλλόδοξα κηρύγματά τους. 

Τη στιγμή ακριβώς που συλλαμβάνει την αλήθεια για την περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και τις τροχιές της κινήσεως των ουρανίων σωμάτων —σύλληψη που θα την έφερνε περισσότερα από χίλια χρόνια μπροστά από την εποχή της—, η Υπατία πέφτει άγρια δολοφονημένη από φανατικούς Χριστιανούς, γινόμενη το εξιλαστήριο θύμα σε συγκρούσεις, φανατισμούς και αντιπαραθέσεις που μοιάζουν απίστευτα μικρές μπροστά στο μεγαλείο της αδικοχαμένης φιλοσόφου.

7. Ανακρίβειες και σκοπιμότητες

Με δεδομένο τον τρόπο με τον οποίο είδαμε ότι έχει προσεγγισθεί το θέμα της Υπατίας κατά καιρούς, είναι λογικό και αναμενόμενο η κοινή εικόνα που έχουμε σχηματίσει γι’ αυτήν να είναι ούτως η άλλως γεμάτη από κάθε λογής ανακρίβειες.

Ένα παράδειγμα τέτοιας ανακρίβειας είναι το εξής: Στη σκέψη των περισσοτέρων, η Υπατία που έπεσε δολοφονημένη από τον Χριστιανικό όχλο ήταν συν τοις άλλοις μία πανέμορφη γυναίκα στο άνθος της ηλικίας της, «το πνεύμα τού Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης», όπως την είδε ο Leconte de Lisle. Οι περισσότεροι φαντάζονται την Υπατία να δολοφονείται περί την ηλικία των είκοσι πέντε ετών, όπως ακριβώς το θέλησε ο Kingsley. 

Αν όμως βρούμε το θάρρος να κοιτάξουμε τα πράγματα χωρίς το παραμορφωτικό κάτοπτρο τού μύθου, και βάλουμε κάτω τις χρονολογίες που γνωρίζουμε, θα διαπιστώσουμε πόσο μακριά βρίσκεται αυτή η κοινή αντίληψη από την πραγματικότητα.16 Η Υπατία δολοφονήθηκε το 415 μ.Χ.· αν ήταν τότε είκοσι πέντε ετών, όπως το θέλει η κοινή αντίληψη, τότε θα είχε γεννηθεί περί το 390· περί το 390, όμως, η Υπατία ήταν διδάσκαλος τού Συνεσίου και είχε ήδη τη φήμη σπουδαίας διδασκάλου της φιλοσοφίας. Με δεδομένο ότι είχε ήδη αποκτήσει φήμη, φαίνεται μάλλον απίθανο να ήταν μόνο είκοσι πέντε ετών ακόμη και τότε, το 390 πόσω μάλλον άλλα είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, το 415! 

Αυτά λέει η κοινή λογική. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, εις επικουρίαν της κοινής λογικής έχουμε και τη μαρτυρία τού Ιωάννη Μαλάλα ότι τη στιγμή της δολοφονίας της η Υπατία ήταν «παλαιά γυνή», δηλαδή ηλικιωμένη!17 Αυτά βεβαίως ισχύουν για την Υπατία της ιστορίας· διότι η Υπατία τού μύθου, η Υπατία ως σύμβολο, έπρεπε οπωσδήποτε να είναι είκοσι πέντε ετών… Και αυτή είναι μόνο μία από τις αναρίθμητες ανακρίβειες τού μύθου της Υπατίας.

Έτσι και η πρόσφατη ταινία για την Υπατία έχει πολλές ανακρίβειες. Μερικές τέτοιες ανακρίβειες είναι οι καινοτόμες επιστημονικές συλλήψεις της Υπατίας, η παρουσία της Υπατίας στο Σαραπείο, ο τρόπος καταστροφής τού Σαραπείου,18 τα περί τον θάνατο τού πατέρα της Υπατίας Θέωνα, τα σχετικά με τον τρόπο ανάρρησης τού Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας, το επεισόδιο με τους Ιουδαίους στο θέατρο, το μισογυνικό παραλήρημα τού Κυρίλλου, το γεγονός ότι ο Συνέσιος εμφανίζεται να βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια τη στιγμή της δολοφονίας της Υπατίας, ενώ αυτός στην πραγματικότητα δεν βρισκόταν στη ζωή, κ. ά.

Δεν είναι όμως τόσο οι επιμέρους ανακρίβειες αυτές που μπορεί να ενοχλήσουν στη συγκεκριμένη ταινία, ανακρίβειες ούτως ή άλλως πολύ μικρότερες σε σχέση με προηγούμενες προσεγγίσεις· είναι μάλλον το ευρύτερο πνεύμα που διέπει την όλη προσέγγιση, ο τρόπος φερ” ειπείν με τον οποίο εμφανίζονται οι Χριστιανοί, περίπου ανάλογος με την εικόνα των φανατισμένων μουσουλμάνων φονταμενταλιστών της εποχής μας· όσο για τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, εμφανίζεται με τον τρόπο ακριβώς με τον οποίο θα παριστανόταν στη μεγάλη οθόνη ένας Οσάμα Μπιν Λάντεν…

8. Συμπεράσματα – Προβληματισμοί

Γενικά, το πρόβλημα σε όλες γενικά τις προσεγγίσεις της Υπατίας δεν έγκειται τόσο στις επιμέρους ανακρίβειες, όσο σε αυτό τούτο το γεγονός ότι η Υπατία χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο στο πλαίσιο της αντί-Χριστιανικής πολεμικής. Και από τη στιγμή που η Υπατία έπαυσε, όπως ήδη σημειώσαμε, να είναι μία ιστορική προσωπικότητα και έγινε ένα σύμβολο, ο καθένας μπορούσε να δει σε αυτήν σχεδόν οτιδήποτε, ανάλογα με τα παραμορφωτικά γυαλιά που θα επέλεγε να φορέσει, με έναν όμως πάντα κοινό παρονομαστή: την αντί-Χριστιανική πολεμική.

Στην πραγματικότητα, η ιστορία της Υπατίας, όπως συνήθως προβάλλεται, δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν επιμελώς καλλιεργημένο μύθο. Πράγματι, η μελέτη των πηγών που μας παραδίδουν την ιστορία της Υπατίας ανατρέπει άρδην την εικόνα που συνήθως έχουμε για τη δολοφονημένη φιλόσοφο.

Πρώτ” απ’ όλα, αν δούμε συγκριτικά τις Χριστιανικές και τις εθνικές πηγές, θα περιμέναμε ίσως οι εθνικοί να εκθειάζουν την Υπατία και οι Χριστιανοί να προσπαθούν αμήχανα να μειώσουν την αξία της.

Στην πραγματικότητα, οι Χριστιανικές πηγές είναι αυτές που εκθειάζουν την Υπατία, ενώ ο εθνικός Δαμάσκιος, η μόνη εθνική πηγή που τη μνημονεύει, δεν κρύβει την περιφρόνησή του γι’ αυτήν.

Όσο για τον κύκλο της Υπατίας, γνωρίζουμε από τις πηγές ότι ήταν κατά βάσιν Χριστιανικός. Και γενικά, δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη στις πηγές ότι στη σύγκρουση Χριστιανισμού και παγανισμού η Υπατία βρισκόταν στο στρατόπεδο τού παγανισμού!

Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε βάσιμους λόγους να συμπεράνουμε ότι βρισκόταν πλησιέστερα στον Χριστιανισμό παρά στον παγανισμό! Όσο ανατρεπτικό και αν φαίνεται αυτό, οι πηγές όχι μόνο δεν εμφανίζουν την Υπατία εκπρόσωπο τού παγανιστικού κόσμου, αλλά οδηγούν πολύ πιο εύκολα στο συμπέρασμα ότι η αδικοχαμένη φιλόσοφος έπεσε θύμα μιας… ενδοχριστιανικης διαμάχης! Αυτά βεβαίως τα παραθέτουμε απλώς επιγραμματικά εδώ, επιφυλασσόμενοι να αφιερώσουμε σύντομα ειδική μελέτη στην ανασκευή τού μύθου της Υπατίας, όπου όλα τα παραπάνω θα αναλύονται και θα τεκμηριώνονται ενδελεχώς.

Πέρα από τα παραπάνω, στα οποία επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε, η πρόσφατη συζήτηση με αφορμή την κινηματογραφική παραγωγή για την Υπατία γεννά και άλλες σκέψεις. Μία παρατήρηση που δεν πρέπει να παραλείψουμε να κάνουμε, έστω και παρεμπιπτόντως, είναι ότι η επίμαχη ταινία για την Υπατία αρκεί, για να βάλει σε δεύτερες σκέψεις όσους φρονούν ότι οι θεωρίες περί σύγκρουσης επιστήμης και θρησκείας ανήκουν στο παρελθόν…

Ένα τελευταίο, εντελώς βασικό συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να βγάλουμε είναι το εξής: Είδαμε σε αυτό το άρθρο, έστω επιγραμματικά, τη διαρκή παρουσία της Υπατίας ως συμβόλου στο πλαίσιο της αντί-Χριστιανικής πολεμικής από την εποχή τού Διαφωτισμού και εντεύθεν. Όταν λοιπόν σήμερα κυκλοφορεί μια κινηματογραφική παραγωγή για την Υπατία, και εμείς πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «νέα» επίθεση και διερωτώμαστε ποια είναι αυτή η Υπατία, τότε φαίνεται ότι δεν θα έπρεπε να μεμφόμαστε τόσο την εντρέχεια των πολεμίων της Εκκλησίας, όσο τη δική μας ολιγωρία και άγνοια…

Δρ Γιάννης Κ. Τσέντος

Σημειώσεις:

1. Margaret Alic, Hypatia’s heritage. A history of women in science from Antiquity through the nineteenht century, Beacon Press, Boston 1986. Το βιβλίο της Alic έχει ήδη μεταφρασθεί στη γερμανική (Hypatias Toochter. Der verleugnete Anteil der Frauen an der Naturwissenschaft, Unionsverlag, ubersetz. Rita Peterli, Zurich 1987 και 1991) και τη σουηδική (Arvet efter Hypatia. Historien om kninnliga forskare fram Antiken till det sena artonhundratalet, Alfabeta Bokforlag, Stockholm 1989).

2. Margaret Alic, όπου πριν σελ. 41.

3. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, οποίος επιθυμούσε να παρακολουθήσει τη διαμόρφωση τού μύθου της Υπατίας στη νεώτερη γραμματεία ήταν υποχρεωμένος να ανατρέξει σε μία ξεπερασμένη μελέτη τού Johann Rudolf Asmus, γραμμένη στις αρχές τού εικοστού αιώνα και ελλιπή ακόμη και για την εποχή της [Johann Rudolf Asmus, «Hypatia in Tradition und Dichtung» Studien zur vergleichenden Literaturgeschichte 7 (1907), σελ. 11-44]. Σήμερα όμως έχουμε μία πραγματικά σύγχρονη επισκόπηση τής διαμόρφωσης τού μύθου της Υπατίας σε μία εξαιρετική μονογραφία αφιερωμένη στην Υπατία, εκπονηθείσα από τη Maria Dzielska [Hypatia of Alexandria, transl. by F. Lyra, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts/London 1995 (Hypatia y Aleksandrii, Nakladem Uniwesytetu Jagiellonskiego, Krakow 1993)].

4. Voltaire, Melanges, Bibliotheque de la Pleiade 152, Paris 1961, σελ. 1104 και 1108 Oeuvres completes de Voltaire, VII, Dictionnaire philosophique, Paris 1835, σελ. 700-701.

5. Edward Gibbon, The history of the decline and fall of the Roman empire, ed. J. B. Bury, vol. 5, Methuen & Co. , London 1898, σελ. 109.

6. Maria Dzielska, Hypatia of Alexandria, σελ. 4.

7. Oeuvres de Leconte de Lisle, Poemes antiques. Pans 1897, σελ. 97.

8. Όπου πριν σελ. 275-289.

9. Charles Kingsley, Hypatia, or New foes with an old face, 2 vols, ed. Mabel Goddart, New York 1929.

10. Maurice Barres, Sous I” oeil des barbares, Paris 19042.

11. Mario Luzi, Libro di Ipazia και Il messagero, Biblioteca universale Rizzoli, Milano 1978.

12. Andre Ferretti, Rennaisance en Paganie, Montreal 1987.

13. Jean Marcel, Hypatia, ou, La fin des dieux, Lemeac, Montreal 1989.

14. Arnulf Zitelmann, Hypatia. Roman, Beltz & Gelberg, Weinheim und Basel 1989.

15. Ursula Molinaro, Christian martyr in reverse: Hypatia, 370-415 A. D.”. Hypatia. A Journal of Feminist Philosophy 4 (1989), σελ. 6-8.

16. Πάνω σε αυτό το θέμα έχουν γραφεί μέχρι και ειδικές μελέτες. Βλέπε για παράδειγμα R. J. Penella, “When was Hypatia born?”. Historia 33 (1984). Σελ. 126-128.

17. Ιωάννου Μαλάλα, Χρονογραφία, ed. L Dindorf, 359. 12-15: «Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό τού Επισκόπου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο· ην δε παλαιά γυνή».

18. Για το θέμα της καταστροφής τού Σαραπείου 

Περιοδικό . «ΑΚΤΙΝΕΣ» Μάιος 2010

πηγή-ellinondiktyo

Διαβάστε περισσότερα... »

Οι ιστορικές ανακρίβειες της ταινίας «AGORA», του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ

Τῆς Εἰρήνης Ἀ. Ἀρτέμη

 Πτ. Θεολογίας – Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Mphil Θεολογίας Παν. Ἀθηνῶν, 

Διδάκτορος Θεολογίας τοῦ Παν. Ἀθηνῶν

Οράτε εδώ κι εδώ

Ἡ ταινία «Agora» διαπραγματεύεται τή ζωή τῆς Ἀλεξανδρινῆς φιλοσόφου Ὑπατίας μέσα στήν ταραγμένη περίοδο τοῦ τέλους τοῦ 4ου αἰῶνα καί ἀρχές τοῦ 5ου ἀιῶνα μ.Χ. στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου.

Ἀρχικά πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἀλεχάντρο Ἀμεναμπάρ, σκηνοθέτης τῆς ταινίας εἶναι ἄθεος. Κατά δική του ὁμολογία γεννήθηκε καί μεγάλωσε μέσα σέ μία χριστιανική οἰκογένεια, μετά ἔγινε ἀγνωστικιστής καί στή συνέχεια ἄθεος.

Αὐτό σημειώνεται, γιά νά γίνει κατανοητό, γιατί ἐνῶ φαίνεται ὅτι ἡ ταινία ἐπιφανειακά δέν στρέφεται ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, στήν πραγματικότητα παρουσιάζει τούς χριστιανούς φονταμενταλιστές, σκοταδιστές, ἀδα εῖς, φανατικούς καί τελειώνει ἀφήνοντας ὑπονοούμενο ὅτι ἕνας σημαντικός ἅγιος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ Κύριλλος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δέν ἦταν τίποτα ἄλλο παρά ἕνας φανατικός κληρικός καί ὁ ἠθικός αὐτουργός τῆς δολοφονίας τῆς Ὑπατίας.

Βασική ἱστορική πηγή γιά τήν ἀνασκευή τῶν ἀνακριβειῶν τῆς ταινίας εἶναι τό ἔργο τοῦ ἱστορικοῦ Σωκράτους τοῦ Σχολαστικοῦ «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία».

Αὐτός ἔζησε τήν ἴδια περίοδο μέ τόν Κύριλλο Ἀλεξανδρείας. Τά γραφόμενά του ἔχουν μεγάλη βαρύτητα, γιατί ὁ Σωκράτης ἀνῆκε στήν αἵρεση τῶν Νοβατιανῶν.

Τούς τελευταίους πολέμησε μέ πάθος ὁ Κύριλλος [1].
Στήν ἀρχή τῆς ταινίας παρουσιάζονται οἱ εἰδωλολάτρες νά προκαλοῦν μέ τά λόγια τούς χριστιανούς
καί ἐκεῖνοι νά τούς ἐπιτίθενται.

Σύμφωνα μέ τό Σωκράτη τό Σχολαστικό, ὁ Θεόφιλος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί θεῖος τοῦ Κυρίλλου εἶχε πάρει αὐστηρά μέτρα ἐναντίον τους και κατέστρεψε τό Σεράπειον καί τό Μίθρειον.

Ἡ αἰτία ἦταν ὅτι οἱ εἰδωλολάτρες ἐπιτίθεντο στούς χριστιανούς, γιά τό λόγο αὐτό οἱ πρῶτοι φοβοῦνταν τήν ὀργή τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Β´ [2] .

Ἄν καί στήν ταινία ὁ Θέων, πατέρας τῆς Ὑπατίας καί σπουδαῖος μαθηματικός, τραυματίζεται κατά τήν καταστροφή τοῦ Σεραπείονος ἱεροῦ καί ἀργότερα ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ τραύματος πεθαίνει.

Στήν πραγματικότητα τό γεγονός τῆς αἰτίας τοῦ θανάτου τοῦ Θέωνος εἶναι ἄγνωστο.

Ὁ θάνατός του πιθανολογεῖται γύρω στό 405 μ.Χ.

Ἡ αἰτία γιά νά προσέλθουν πολλοί εἰδωλολάτρες στούς κόλπους τοῦ Χριστιανισμοῦ κατά τήν ταινία ὑπῆρξε ἡ σκληρή στάση τοῦ πτριάρχη Θεοφίλου. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, στό Σεράπειον ἱερό βρισκόταν ἄγαλμα πού στή βάση του ὑπῆρχε τό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.

Αὐτό ἔγινε αἰτία πολλοί εἰδωλολάτρες νά πιστέψουν καί νά βαπτισθοῦν χριστιανοί[3].

Λανθασμένο θεωρεῖται, ἐπίσης, τό γεγονός ὅτι μετά τό θάνατο τοῦ Θεοφίλου, ὁ Κύριλλος αὐτοχρήζεται διάδοχος τοῦ θείου του, φορώντας τά ἀρχιερατικά ἄμφια τοῦ νεκροῦ καί τό δακτυλίδι του.

Οἱ Πατριάρχες στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα δέ φοροῦν δακτυλίδι ὡς δεῖγμα ἀρχιερατικῆς ἐξουσίας.

Δέν ἀναφέρεται σέ καμία ἱστορική πηγή ὅτι ὁ Κύριλλος φοροῦσε δακτυλίδι, γιά νά γίνεται ἔτσι φανερή ἡ ἐξουσία του. Αὐτός διαδέχθηκε τό θεῖο του Θεόφιλο, ὕστερα ἀπό τήν ἀναμέτρησή του μέ τόν ἀρχιδιάκονο Τιμόθεο γιά τόν πατριαρχικό θρόνο.

Ὁ Κύριλλος κράτησε σκληρή στάση ἀπέναντι στούς Ἐθνικούς, γιατί τούς θεωροῦσε ὑπεύθυνους γιά τή ροπή μερικῶν χριστιανῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας στή μαγεία, στήν ἀστρολογία καί ὄχι στήν ἀστρονομία καί γενικότερα στό ὅτι παρέμεναν δέσμιοι τῶν δεισιδαιμονιῶν, τῶν προκαταλήψεων καί τοῦ παγανισμοῦ.

Ὁ ἴδιος εἶχε μελετήσει τούς κλασικούς συγγραφεῖς τῆς ἀρχ. Ἑλλάδας ἀλλά καί τούς μεγάλους φιλοσόφους, ὅπως τόν Πλάτωνα, τόν Πλωτίνο κ.ἄ., πράγμα πού φαίνεται κυρίως στό ἔργο του «Κατά Ἰουλιανοῦ» [4].

Ο Ἀμμώνιος στό κινηματογραφικό ἔργο παρουσιάζεται ὡς φανατικός «παραβαλανεύς» [5], πού γιά χάρη
ἐντυπωσιασμοῦ τῶν εἰδωλολατρῶν περπατοῦσε ξυπόλητος πάνω στή φωτιά.

Οἱ χριστιανοί, ὅμως τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καί γενικότερα δέν κάνουν ποτέ θαύματα γιά χάρη ἐντυπωσιασμοῦ ἀλλά οὔτε καί γιά νά πείσουν τούς ἀρνητικά διακείμενους πρός αὐτούς.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Ἀμμώνιος ὑπῆρξε μοναχός ἀπό τή Νιτρία. Στήν πόλη τῆς Νιτρί ας ὑπῆρχαν γύρω στούς πεντακόσιους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν μέπερισσή θέρμη τή χριστιανική διδασκαλία.

Σέ αὐτούς κοντά μόνασε ἀρκετά χρόνια ὁ Κύριλλος. Ἴσως σέ ἐκείνους νά ὀφείλεται τό πάθος τοῦ πατριάρχη Ἀλεξανδρείας γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς χριστιανι κῆς διδασκαλίας.

Ὁ Ἀμμώνιος ἐξαιτίας τῆς φραστικῆς ἐπιθέσεώς του στόν ἔπαρχο Ὀρέστη καί τῆς ρίψεως πέτρας στό κεφάλι τοῦ ἐπάρχου, συνελήφθηκε, βασανίστηκε καί θανατώθηκε.

Ὁ Κύριλλος τόν ἀποκάλε σε μάρτυρα καί τόν ἔθαψε μέ τιμές, ἐνῶ στήν ταινία τόν ἀνακηρύσσει ἅγιο. Στήν ὀρθοδοξία οἱ ἅγιοι ἀνακηρύσσονται μόνο ἀπό τόν Τριαδικό Θεό καί ὄχι ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Στό κινηματογραφικό ἔργο παρουσιάζεται ὁ ἔπαρχος Ὀρέστης ὡς Χριστιανός πού προσπαθοῦσε νά διατηρεῖ τίς λεπτές ἰσορροπίες μεταξύ τῶν Ἰουδαίων, Ἐθνικῶν καί Χριστιανῶν κατοίκων τῆς Ἀλεξάνδρειας.

Ὁ Ὀρέστης μᾶλλον εἶχε ἀσπασθεῖ τό χριστιανισμό ἀπό πολιτικό συμφέρον, κάτι πού ἀποκαλύπτεται καί στήν ταινία μέσα ἀπό τήν ἐρώτηση πού τοῦ κάνει ὁ Συνέσιος Ἐπίσκοπος Κυρήνης.

Ὁ τελευταῖος ρωτάει τόν Ὀρέστη ἐάν πιστεύει πραγματικά στό Θεό τῶν Χριστιανῶν ἤ ἄν ἔγινε χριστιανός ἀπό συμφέρον.

Ὁ Σωκράτης ὁ Σχολαστικός ἀναφέρει ὅτι ἀπό πολλούς χριστιανούς τῆς Ἀλεξάνδρειας ὁ Ὀρέστης ἀποκαλοῦνταν «Θύτης και Ἕλληνας», δηλ. εἰδωλολάτρης, ἐξ αιτίας τῆς ἄδικης συμπεριφορᾶς του ἀπέναντι στούς χριστιανούς. Συνεχίζοντας ὁ ἱστορικός ἀναφέρει τό μίσος πού ἔνιωθε ὁ Ὀρέστης γιά τούς χριστιανούς ἐπισκόπους [6].

Ἐπίσης δέν γίνεται πουθενά λόγος στό ἔργο γιά τά βασανιστήρια πού ὑπέβαλε ὁ Ὀρέστης τόν Ἱέρακα, ἄν θρωπο τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Κυρίλλου [7].

Ὅσον ἀφορᾶ στό ἐπεισόδιο μέ τούς Ἰουδαίους στό θέατρο, σύμφωνα μέ τίς ἱστορικές πηγές δέν λιθο βόλησαν οἱ χριστιανοί τούς Ἰουδαίους στό θέατρο τό Σάββατο.

Ἀντίθετα τούς κατηγόρησαν δημόσια ὅτι ἀντί νά ἀκοῦν, ὅπως ὅριζε ἡ θρησκεία τους, τό λόγο τοῦ Θεοῦ στίς Συναγωγές τους, ἐκεῖνοι βρίσκονταν στό θέατρο [8].

Οἱ Ἑβραῖοι τονίζουν στούς χριστιανούς ὅτι καί ὁ Χρι στός ἦταν Ἑβραῖος καί χωρίς αὐτούς οἱ τελευταῖοι δέν θά ὑπῆρχαν.
Αὐτό τό ἐπιχείρημα δέν εὐ στα θεῖ, γιατί οἱ Ἰουδαῖοι δέν ἀποδέχθηκαν τό Χριστό ὡς Μεσσία καί Υἱό τοῦ Θεοῦ ἀλλά ὡς ἕναν ψευδοπροφήτη.

Ἡ Ὑπατία στό ἔργο παρουσιάζεται ὡς νέα, ὡραία γυναίκα καί φίλη τοῦ Ὀρέστη.

Δέ γνωρίζουμε ἀπό ἱστορικές πηγές ἐάν ἦταν ὄμορφη.
Σίγουρα ὅμως ἦταν πολύ μορφωμένη. Δέν βρισκόταν σέ νέα ἡλικία, ἀφοῦ ἐάν γεννήθηκε τό 365 μ.Χ. στήν ἐποχή πού ὁ Κύριλλος ἔγινε Πατριάρχης ἦταν κοντά στήν ἡλικία τῶν πενήντα ἐτῶν.

Ἡ ἡλικία αὐτή ἦταν ἀρκετά μεγάλη καί γιά ἄντρα ἀλλά καί γιά γυναίκα γιά ἐκείνη τήν ἐποχή. Ἑπομένως καταρρίπτεται ὁ μύθος τῆς νέας, θελκτικῆς γυναίκας πού βρῆκε σάρκα καί ὀστᾶ ἀπό
κάποιους ψευδοϊστορικούς τό Μεσαίωνα.

Ἐπίσης ἦταν γνωστό σέ ὅλους τούς κατοίκους τῆς Ἀλεξάνδρειας τή συγκεκριμένη ἐποχή ὅτι ἐκείνη ὑπῆρξε ἡ βασική αἰτία πού ἐμπόδιζε τόν Ὀρέστη νά ἀποκτήσει ἀγαστές σχέσεις μέ τόν Κύριλλο [9].

Πουθενά ἱστορικά δέν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Κύριλλος θεωροῦσε τίς γυναῖκες κατώτερες, ὅπως παρουσιάζεται μέσα ἀπό τήν ταινία.
Στή συγκεκριμένη σκηνή ὁ Κύριλλος διαβάζοντας ἀπόσπασμα τῆς Β΄ ἐπιστολῆς τοῦ Παύλου πρός Τιμόθεον, κηρύττει τήν κατωτερότητα τῆς γυναίκας ἔναντι τοῦ ἄνδρα.

Κάτι τέτοιο δέ θά μποροῦσε ποτέ ὁ Κύριλλος νά τό κηρύξει, γιατί ὁ ἴδιος μέσα στό ἔργο του τονίζει ὅτι ἡ θέση τῆς γυναίκας ἐξυψώνεται στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, μητέρας τοῦ Χριστοῦ, τῆς νέας Εὔας.

Ἔπειτα θά ἐναντιωνόταν στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ πού ἐξύψωσε τή γυναίκα καί τήν ἔκανε ἰσότιμη μέ τόν ἄνδρα. Τό ἴδιο τονίζει και ὁ Παῦλος μέσα ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή του καί κυρίως στό ἀπόσπασμα ἐκεῖνο πού διαβάζεται στό μυστήριο τοῦ γάμου.

Ὁ Κύριλλος, κατά τήν ἀναφορά τοῦ Σωκράτους, ἔκρινε τόν Ὀρέστη γιά τά διάφορα ἀτοπήματά του μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή.

Ὁ ἔπαρχος γιά νά ἀνασκευάσει τίς κατηγορίες τοῦ Κυρίλλου καί τῶν ἄλλων Χριστιανῶν τόνιζε ὅτι καί ὁ ἴδιος ἦταν χριστιανός βαπτισμένος ἀπό τόν Ἀττικό Κωνσταντινουπόλεως.

Καμία ἀναφορά δέν ὑπάρχει σέ ἱστορικές πηγές τῆς ἐποχῆς ὅτι ὁ Κύριλλος ἀποκαλοῦσε τήν Ὑπατία μάγισσα, ἀντίθετα δείχνει νά σεβόταν τήν ἐπιστημονική της γνώση.

Ἱστορικά ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας δέν παρουσιάζεται ὡς σκοταδιστής. Μάλιστα ὁ ἴδιος εἶχε μελετήσει τά ἔργα τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου Νύσσης, τοῦ Ὠριγένη κ.ἄ. πού εἶχαν διαβάσει ἤ διδαχθεῖ τήν ἀρχαία φιλοσοφία καί ἐνστερνίζονταν ἐπιστημονικές θεωρίες τῆς ἐποχῆς πού ἔζησαν. Φυσικά ὅλοι οἱ παραπάνω ἐξετάζουν τίς διάφορες ἐπιστημονικές ἀπόψεις ὑπό τό πρίσμα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας.

Ἀξίζει νά ὑπογραμμιστεῖ ὅτι πολλοί Χριστιανοί ὑπῆρξαν μαθητές τῆς Ὑπατίας, ὅπως ὁ Συνέσιος Ἐπίσκοπος Κυρήνης10, ὁ ἀδελφός του ὁ Εὐόπτιος τῆς Πτολεμαΐ δος, ἴσως ὁ Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης κ.ἄ.

Ἡ ταινία παρουσιάζει τούς χριστιανούς –κυρίως τούς παραβαλανεῖς- ἐκτός ἀπό σκοταδιστές καί ἀδαεῖς.

Αὐτοί σέ μία συζήτηση μεταξύ τους λένε ὅτι ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός μοιάζουν μέ ἕνα μπαοῦλο καί ἀπορρίπτουν τίς θεωρίες περί ἀστρονομίας. Φυσικά οἱ χριστιανοί δέν ἀπέρριπταν τίς θεωρίες τῆς ἀστρονομίας οὔτε ἐπικρατοῦσε καταδίκη στήν πυρά ὅποιων τίς πρέσβευαν.

Ἐξάλλου μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί πατέρες, ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος εἶχαν σπουδάσει ἀστρονομία, μαθηματικά κ.ἄ. στά ὁποῖα κάνουν ἀναφορά στά ἔργα τους.

Τέλος τό κινηματογραφικό ἔργο θεωρεῖ ἠθικό αὐτουργό τοῦ φόνου τῆς Ὑπατίας τόν Κύριλλο, ὅμως τόσο ὁ Σωκράτης ὁ Σχολαστικός, ὅσο καί καμία ἄλλη ἱστορική πηγή τῆς ἐποχῆς δέν καταλογίζουν μία τέτοια πράξη στόν Πατριάχη Ἀλεξανδρείας.

Ἄν ὑπῆρχε ἔστω καί μία ἀμυδρά ὑποψία γιά συμμετοχή τοῦ Κυρίλλου στό φόνο τῆς φιλοσόφου, θά τήν ἐκμεταλλευόταν ὁ Νεστόριος Κωνσταντινουπόλεως στή θεολογική διαμάχη πού εἶχε μέ τόν Κύριλλο. Ἐπίσης θά ἔκαναν ἀναφορά στό γεγονός αὐτό οἱ διάφοροι ἐχθροί του.

Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἀνακηρύχθηκε ἅγιος ἀπό τόν Τριαδικό Θεό ὄχι μόνο γιά τή ζωή του ἀλλά καί γιά τή θεολογία του σχετικά μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ δεύτερου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος καθώς καί γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ὅρου Θεοτόκος γιά τή μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐν κατακλείδι, ἡ ταινία μπορεῖ νά ἔχει ὡραῖα σκηνικά, ὅμως τό θέμα πού διαπραγματεύεται, ἡ Ὑπατία καί ὁ θάνατός της καί ὁ τρόπος πού τό διαπραγματεύεται γίνεται ἡ αἰτία γιά νά θεωρήσουν οἱ νεοπαγανιστές καί οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι βρῆκαν κάποια ἐρείσματα ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Δυστυχῶς ὅμως γιά αὐτούς τά ἐπιχειρήματά τους γιά ἄλλη μία φορά εἶναι κίβδηλα.

Σημειώσεις:
1.Σωκράτους, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία 7,7 PG 67, 752A.
2. Αὐτόθι, 5,16-17.
3. Αὐτόθι, 5,17.26.
4. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατά
Ἰουλιανοῦ: Ὑπέρ τῆς τῶν χριστιανῶν
εὐαγοῦς θρησκείας πρός τά τοῦ ἐν
ἀθέοις Ἰουλιανοῦ, Ι – ΧΙΧ, P. Évieux,
SC 322 (t. I-II), Paris 1985, σσ. 100-318
(PG 76, 504A-1064B).
5. Οἱ «παραβαλανεῖς», οἱ ὁποῖοι ἀπο-
τελοῦσαν ἰδιαίτερη ὀργάνωση καί
ἀσχολοῦνταν μέ ἔργα φιλανθρωπίας –
κάτι πού γίνεται φανερό στήν ταινία-,
παρέμεναν κοντά στό ἐκκλησιαστικό
βαλαβανεῖο, ἀπό ὅπου πῆραν καί τό
ὄνομά τους. Καί σύμφωνα μέ τό Σω-
κράτη ἦταν ἐπιρρεπεῖς στίς κοινωνικές
ἀναταραχές. Πολλές φορές, ὅμως λει-
τουργοῦσαν ἐν ἀγνοία τοῦ ἑκάστοτε
Πατριάρχη, γιά τό λόγο αὐτό μέ νόμο
πού ἐκδόθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα
Θεοδόσιο τό Β΄ στίς 28.09 416 ὑπήχθη-
σαν ὑπό τή δικαιοδοσία τοῦ ἐπάρχου.
6.Σωκράτους, Ἐκκλησιαστική Ἱστο-
ρία 7,7 PG 67, 764A.
7.Αὐτόθι, 7, 13-34. PG 67, 761C-764C.
8. Αὐτόθι, 7, 13.1. PG 67, 761CD.
9. Αὐτόθι, 7, 15. PG 67, 768Β. Πρβλ.
Νικηφόρου Καλλίστου, Ἐκκλησιαστι-
κή Ἱστορία 14,16, PG 146, 1105C-1108B.
10.C. Lacombrade, Synesios de Cyrène,
hellène et chrétien, Paris 1951, p.54-55
Ορθόδοξος Τύπος 12/02/2010

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »

Ο άγιος Κύριλλος και η φιλόσοφος Υπατία

Ο άγιος Κύριλλος και η φιλόσοφος Υπατία

Γράφει η Ειρήνη Αρτέμη, Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος

Οράτε εδώ κι εδώ

Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και οι σχέσεις του με τον έπαρχο Ορέστη και τη Φιλόσοφο Υπατία.

Στην εργασία αυτή θα αναφερθούμε στις σχέσεις ενός σπουδαίου πατρός της αρχαίας Εκκλησίας του πατριάρχη Κυρίλλου Αλεξανδρείας με δύο εξέχοντα πρόσωπα της πόλεως της Αλεξάνδρειας, τον έπαρχο Ορέστη και τη φιλόσοφο Υπατία.

Ο ιερός Κύριλλος υπήρξε σημαντική μορφή για την εποχή του. Άσκησε πολύ μεγάλη επίδραση τόσο στον εκκλησιαστικό βίο όσο και στη διαμόρφωση της χριστιανικής διδασκαλίας και κυρίως στη διατύπωση του χριστολογικού δόγματος τον 5ο αι. 

Για τη ζωή του ιερού πατρός λίγα πράγματα είναι γνωστά. Γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε μεταξύ του 370 με 380 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια. Την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεώς του δεν έχουμε τη δυνατότητα να τη γνωρίζουμε. 

Καταγόταν από εύπορη ελληνική οικογένεια της πόλεως της Αλεξάνδρειας, αν και συχνά ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος τον αποκαλεί «Αιγύπτιον», δηλαδή αυτόν που κατάγεται από την Αίγυπτο [1], με σκοπό να τον χλευάσει.

Θείος του υπήρξε ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, άνδρας δυναμικός και εύστροφος, τον οποίο ο Κύριλλος πάντοτε τον ανέφερε με ευγνωμοσύνη και αγάπη [2]. Μεγάλωσε λοιπόν, ο Κύριλλος μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίο του προσέφερε τη δυνατότητα να λάβει ευρεία και επιμελημένη εκπαίδευση αλλά και να συναναστραφεί με εξέχοντα πρόσωπα της αλεξανδρινής κοινωνίας, τόσο της πολιτικής όσο και της εκκλησιαστικής σκηνής.

Σπούδασε στη φημισμένη Σχολή της Αλεξάνδρειας με διδάσκαλο το Δίδυμο τον Τυφλό [3] και παρακολούθησε μαθήματα της περίφημου αλεξανδρινής φιλοσόφου – μαθηματικού Υπατίας [4]. Οι γνώσεις του εμπλουτίζονταν συνέχεια από τη μελέτη συγγραμμάτων σπουδαίων χριστιανών συγγραφέων, πατέρων της Εκκλησίας, όπως ήταν ο Μέγας Αθανάσιος [5], οι Καππαδόκες Πατέρες [6] κ.α., αλλά και συγγραμμάτων συγγραφέων της θύραθεν φιλολογίας. 

Παράλληλα γαλουχήθηκε θεολογικά στην έρημο κάτω από την απεριόριστη φροντίδα των ζηλωτών μοναχών της Νιτρίας, κοντά στους οποίους πέρασε πέντε ολόκληρα χρόνια. Αυτοί πιθανόν του ενέπνευσαν τον πύρινο και ανυπόμονο ζήλο, που χαρακτηρίζει τον Κύριλλο σε όλη τη διάρκεια του βίου του [7].

Mετά την κοίμηση του θείου του, αναμετράται με τον αρχιδιάκονο Τιμόθεο για τον πατριαρχικό θρόνο. Στην αναμέτρηση αυτή βγαίνει νικητής και ανέρχεται στον πατριαρχικό θώκο της Αλεξανδρείας στις 18 Οκτωβρίου του 412 [8]. 

Ως νέος Αρχιεπίσκοπος, καυτηριάζει με δριμύτητα την κοινωνική ανισότητα και την αναλγησία των πλουσίων. Ψέγει την πολιτική εξουσία για την ανοχή της σε φαινόμενα αδικιών έναντι των φτωχών, σε απάτες, επιορκίες, σε φαινόμενα έκλυτου βίου [9]. 

Δε διστάζει να εναντιωθεί σε ένα πολιτικό κατεστημένο, το οποίο οδηγεί τους πολίτες της Αλεξάνδρειας και γενικότερα της Αιγύπτου σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και που οξύνει την κοινωνική ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών.

Aρχικός στόχος του ήταν η καταπολέμηση όλων όσων αποτελούσαν κίνδυνο για την εδραιωμένη πια χριστιανική Εκκλησία [10]. 

Στο σημείο αυτό κατηγορήθηκε από πολλούς αντιπάλους τους ως αλαζόνας, σκληρός και ματαιόφρων άνθρωπος, κάτι όμως που καταρρίπτεται αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά την όλη δημόσια δράση του. 

Σκοπός του ήταν η θωράκιση της Εκκλησίας από οποιαδήποτε απειλή, η οποία θα κλόνιζε τους πιστούς και όχι τα θεμέλιά της, γιατί Εκείνη έχοντας ως κεφαλή τον ενσαρκωμένο θείο Λόγο είναι προορισμένη να ζήσει εις τους αιώνας και «Πύλαι άδου ου κατασχύνουσι» [11]. 

Πολέμησε με πάθος υπολείμματα παλαιοτέρων αιρέσεων όπως οι Νοβατιανοί [12], οι Αρειανοί [13], οι οπαδοί του Μαρκίωνα [14], του μοναρχιανού Παύλου Σαμοσατέα [15]. Σχετικά μάλιστα με τους Νοβατιανούς ένας εκπρόσωπός τους ο ιστορικός Σωκράτης γράφει: «Ευθέως ουν Κύριλλος τας εν Αλεξανδρεία Ναυατιανών εκκλησίας αποκλείσας, πάντα μεν τα ιερά κειμήλια έλαβε, το δε επίσκοπον αυτών Θεόπεμπτον, πάντων ων είχε αφείλετο» [16].

Xαρακτηριστικά σκληρή και αδυσώπητη υπήρξε η στάση του απέναντι στους Εθνικούς [17], οι οποίοι ασκούσαν μεγάλη επίδραση στο χριστιανικό λαό, με τη μαγεία, την αστρολογία, τη δεισιδαιμονία και με την ύπαρξη κάποιου μαντείου στο Μένουθις στο οποίο λατρευόταν μία ψεύτικη θεά «η Κυρά» [18]. 

Επίσης πολέμησε τους Ιουδαίους, οι οποίοι ήταν γύρω στους 40.000 στην Αλεξάνδρεια. Έκλεισε τις συναγωγές τους και εξόρισε πολλούς από αυτούς. 

Η πολεμική του έναντι των Ιουδαίων τροφοδοτήθηκε κυρίως από τη μεροληπτική στάση του έπαρχου της πόλεως Ορέστη. 

Ο τελευταίος αν και δήλωνε χριστιανός, χαρακτηριζόταν συχνά από τους χριστιανούς της Αλεξάνδρειας «θύτης και έλληνας», δηλαδή ειδωλολάτρης, εξαιτίας της άδικης συμπεριφοράς του απέναντι στους χριστιανούς, η οποία γινόταν αιτία για συνεχείς προστριβές μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων.

Oι Ιουδαίοι έχοντας την απροκάλυπτη στήριξη του έπαρχου Ορέστη ασκούσαν στυγνή τοκογλυφία απέναντι στους χριστιανούς, οι οποίοι μη δυνάμενοι να ανταποκριθούν στην απόσβεση των δανείων τους η των γενικοτέρων οφειλών τους κατέληγαν δούλοι και δημεύονταν η περιουσία τους. 

Για το λόγο αυτό οι Ιουδαίοι ήταν περισσότερο επικίνδυνοι για τον Κύριλλο από τους ειδωλολάτρες, γιατί οι πρώτοι απειλούσαν ολόκληρη την κοινωνική υπόσταση των χριστιανών ενώ οι τελευταίοι επιτελούσαν το έργο του μισόκαλου εχθρού με σκοπό την απώλεια της ψυχής των πιστών εν Χριστώ και τη ρίψη της στο βάθρο της απωλείας. [19] 

Bασική πηγή για τα τεκταινόμενα της εποχής αποτελεί ο ιστορικός Σωκράτης, ο οποίος μάλιστα αναφέρθηκε ότι άνηκε στις τάξεις των Νοβατιανών. Αυτό προσδίδει μεγαλύτερη εγκυρότητα στα γραφόμενά του σχετικά με τον Άγιο Κύριλλο, μιας και δε μεροληπτούσε υπέρ του πατριάρχη Αλεξανδρείας, ως φιλικά προσκείμενος σε αυτόν. 

Ο Σωκράτης τονίζει ότι ο Ορέστης, αν και δήλωνε χριστιανός μισούσε φανατικά τους επισκόπους και θεωρούσε ότι ασκούσαν εξουσία και είχαν αρμοδιότητες δοσμένες από το αυτοκράτορα, τις οποίες δεν έπρεπε να έχουν: «εμίσει την δυναστείαν των επισκόπων, ότι παρηρούντο πολύ της εξουσίας των εκ βασιλέως άρχειν τεταγμένων» [20]. 

Δεν έχανε λοιπόν ευκαιρία να προσπαθήσει να εκθέσει τον πατριάρχη Αλεξανδρείας στα μάτια του λαού της Αλεξάνδρειας και να δημιουργήσει προστριβές μαζί του. 

O Κύριλλος ως έξυπνος άνθρωπος που ήταν, γνώριζε ότι έπρεπε να έχει καλές σχέσεις με τον Ορέστη. Προσπάθησε επομένως πολλές φορές να συμφιλιωθεί μαζί του χωρίς αποτέλεσμα. 

Η ρήξη τους έγινε αγεφύρωτη, όταν ο Ορέστης στράφηκε εναντίον του Ιέρακος, ανθρώπου της εμπιστοσύνης του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και του επέβαλε σκληρά μέτρα: «Ην δε εν αυτοίς τις ανήρ ονόματι Ιέραξ͵ ος γραμμάτων μεν των πεζών διδάσκαλος ην͵ διάπυρος δε ακροατής του επισκόπου Κυρίλλου καθεστώς͵ και περί το κρότους εν ταις διδασκαλίαις αυτού εγείρειν ην σπουδαιότατος. Τούτον τοίνυν τον Ιέρακα το πλήθος των Ιουδαίων εν τω θεάτρω θεασάμενοι κατεβόων ευθύς͵ ως δι΄ ουδέν άλλο παραβάλλει τω θεάτρω͵ η ίνα στάσιν τω δήμω εμβάλοι. … αρπάσας ουν τον Ιέρακα δημοσία εν τω θεάτρω βασάνοις υπέβαλλεν.» [21].

Το τελευταίο έδωσε την αφορμή να παραμεριστεί το παραπέτασμα της δήθεν καλής συνύπαρξης μεταξύ Ιουδαίων και χριστιανών και να εκδηλωθεί το απέραντο μίσος των Ιουδαίων για τους τελευταίους. Πολλοί από αυτούς φονεύτηκαν από τους Ιουδαίους με δόλιο τρόπο. 

Οι Ιουδαίοι μία νύκτα προκάλεσαν μεγάλες ταραχές διαδίδοντας τη φήμη ότι πυρπολούνταν ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου. 

Τρέχοντας οι χριστιανοί να σώσουν τον ναό, έπεσαν σε ενέδρα των Ιουδαίων, οι οποίοι και φόνευσαν πολλούς. Τότε ήταν που ο Κύριλλος στράφηκε εναντίον τους, έχοντας την άδεια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄ [22]. 

Έκλεισε τις συναγωγές τους, όπως προαναφέρθηκε, πήρε αυστηρά μέτρα εναντίον τους και βοηθούμενος από τον λαό απέλασε τους Ιουδαίους από την Αλεξάνδρεια, δημεύοντας και την περιουσία των πρωτουργών των δολοφονιών, έναντι των χριστιανών.

Tο μίσος του έπαρχου Ορέστη απέναντι στον Κύριλλο λέγεται ότι το κρατούσε άσβεστο και η Υπατία, θυγατέρα του φιλοσόφου Θέωνος, που προκαλούσε όλη την προσοχή της πόλεως με τη σοφία της.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να φέρουμε ως μαρτυρία τα λόγια του ιστορικού Σωκράτους «επειδή γαρ συνετύγχανε συχνότερον τω Ορέστη, διαβολήν τούτο εκίνησε κατ’ αυτής παρά τω της Εκκλησίας λαώ, ως άρα είη αύτη μη συγχωρούσα τον Ορέστην εις φιλίαν τω Επισκόπω συμβήναι»[23]. 

Οι σχέσεις του Ορέστη με τον Κύριλλο είχαν κλυδωνιστεί στον ύψιστο βαθμό. Το τελικό χτύπημα για να γίνει το χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ του Πατριάρχη και του Έπαρχου της Αλεξάνδρειας υπήρξε ο βασανισμός και η καταδίκη σε θάνατο ενός μοναχού από τη Νιτρία, του Αμμωνίου.

Aυτός, γεμάτος από τυφλό ζήλο για να υπερασπιστεί τον Πατριάρχη του μαζί με άλλους μοναχούς, επιτέθηκαν φραστικά στον Ορέστη. 

Δυστυχώς η επίθεση δεν έμεινε μόνο στα λόγια, αλλά προέβηκε και στο χτύπημα της κεφαλής του Ορέστη από μία πέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη, ο βασανισμός και η θανάτωση του Αμμωνίου. 

Ο Κύριλλος πήρε το νεκρό σώμα του Αμμωνίου και το έθαψε με τιμές μάρτυρα. Κάτι που εξαγρίωσε περισσότερο τον Ορέστη: «του δε Αμμωνίου το σώμα αναλαβών και εν μια των εκκλησιών αποθέμενος͵ όνομα έτερον αυτώ επιθείς Θαυμάσιον επεκάλεσε͵ και μάρτυρα χρηματίζειν εκέλευσεν͵ εγκωμιάζων αυτού επ’ εκκλησίας το φρόνημα͵ ως αγώνα υπέρ ευσεβείας ανελομένου» [24].

Δυστυχώς αυτή η διαμάχη μεταξύ Κυρίλλου και Έπαρχου είχε και άλλο θύμα εκτός του Αμμωνίου. Τυφλωμένος από την οργή ο όχλος, από μερικούς χριστιανούς, με πρωτοστάτη τον αναγνώστη Πέτρο, κατά τη μαρτυρία του Σωκράτους του Σχολαστικού[25], επιτέθηκε και σκότωσε την Υπατία στις 15 Μαρτίου το 415. 

Λέγεται ότι ο όχλος είχε επηρεαστεί από ένα φλογερό κήρυγμα του Αγίου Κυρίλλου. 

Δεν κατηγορείται ποτέ από κανένα σύγχρoνό του, ως ηθικός αυτουργός για το φόνο. Η κατηγορία αυτή του προσάφθηκε πολύ αργότερα από κάποιος ψευδοϊστορικούς.

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης στη δολοφονία της φιλοσόφου είχαν και οι «παραβαλανείς», οι οποίοι αποτελούσαν ιδιαίτερη οργάνωση, ασχολούμενοι με έργα φιλανθρωπίας και παρέμειναν κοντά στο εκκλησιαστικό βαλανείο, από όπου πήραν και το όνομά τους.[26]

Ο ιστορικός Σωκράτης σημειώνει ότι ήταν επιρρεπείς σε κοινωνικές αναταραχές «ο των Αλεξανδρέων δήμος πλέον των άλλων δήμων χαίρει ταις στάσεσι· ει δε πότε και προφάσεως λάβηται εις αφόρητα καταστρέφει κακά· δίχα γαρ αίματος παύεται της ορμής» [27].

Η γενικότερη στάση τους δικαιολογεί το νόμο που εκδόθηκε περί των κληρικών και των «παραβαλάνων» της Αλεξάνδρειας στις 28 Σεπτεμβρίου 416 από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’. Οι «παραβαλάνοι» [28], ήταν ένα ειδικό σώμα 500 ανδρών, το οποίο ήταν κάτω από τις εντολές του εκάστου αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας. 

Υπήχθησαν όμως δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής υπήρξε ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και τη φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού, εν αγνοία του Πατριάρχη.

Ο λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα, στέλνοντάς του πρεσβεία, να λάβει τα μέτρα του κατά των παραβαλάνων. Αντίθετα, πουθενά δεν αναφέρεται ότι κατηγόρησαν τον Πατριάρχη τους για τις ταραχές που γίνονταν αλλά ούτε και για το φόνο της Υπατίας, ο οποίος απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια την περίοδο του φόνου.

Ο Κύριλλος ήταν άξιος διάδοχος του πατριαρχικού θρόνου του Μεγάλου Αθανασίου. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να φέρει την ειρήνη ανάμεσα στο λαό της Αλεξάνδρειας. Αυτό όμως δεν τον έκανε δουλοπρεπή απέναντι στην πολιτική εξουσία· αντίθετα, «δε δίστασε να υψώσει τη φωνή του όταν έβλεπε ότι απειλούνταν τα συμφέροντα της Εκκλησίας αλλά και των χριστιανών της Αλεξάνδρειας. Το έργο και η φήμη του γρήγορα απλώθηκαν σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Η αγάπη του για την Εκκλησία ήταν η ασπίδα του εναντίον οποιασδήποτε απειλής απ’ όπου αυτή και αν προερχόταν.

Στα μετέπειτα χρόνια δε δίστασε να εναντιωθεί με σθένος στη δογματική κακοδοξία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου [29].

Έφτασε στο σημείο να δει ο ίδιος τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, παρόλα τα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει[30] και να του εκθέσει τις πλάνες του Νεστορίου, που αποτελούσαν αγκάθι για τη χριστολογία της Εκκλησίας. Φυσικά δεν αρκέστηκε μόνο στο να συναντήσει το Θεοδόσιο. Με επιστολές του είχε πληροφορήσει τις βασίλισσες [31], οι οποίες ήταν δυναμικότερου χαρακτήρα από τον αυτοκράτορα. 

Τέλος, οργάνωσε το 431 την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο και πέτυχε την καταδίκη του Νεστοριανισμού. Η δικαίωσή του έρχεται με την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451, επτά χρόνια από την κοίμησή του.

Ποιμένες σαν τον Κύριλλο, έδειξαν ότι οι άρχοντες της Εκκλησίας δεν πρέπει να έχουν ως αποκλειστική ενασχόλησή τους τα της Εκκλησίας, αλλά και να στέκονται άγρυπνοι θεματοφύλακες των εθνικών και των θρησκευτικών συμφερόντων της χώρας υψώνοντας τη φωνή τους ακόμη και στον ίδιο τον αυτοκράτορα, τον εκάστοτε άρχοντα κάθε εποχής, προκειμένου να τον προφυλάξουν από εκούσια η ακούσια σφάλματά του. 

Φυσικά δεν πρέπει να φτάνουν στο άλλο άκρο, να ανακατεύονται σε όλα τα πολιτικά πράγματα και να θέλουν να επιβάλουν την άποψη τους στον εκάστοτε κυβερνήτη (παποκαισαρισμός), γιατί τότε τυφλώνονται από την εξουσία μεθάνε και γίνονται υπηρέτες του Μαμωνά και όχι λειτουργοί του Θεού.

Υποσημειώσεις:
[1] Mansi, V, 725.
[2]Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7, 7, PG 67, 749C-762A. Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία 5, 40 PG 83, 1277D. Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλησιαστική Ιστορία 15,14 PG 146, 1100A- 1104A. Mansi IV, 1464. Ed. Schwartz I, I, 3 σ. 75. Χρ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, Αλεξάνδρεια 1933, σ. 264. Α. Θεοδώρου, Η Χριστολογική Ορολογία και Διδασκαλία του Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Θεοδωρήτου Κύρου, Αθήνα 1955, σ. 37. Χρ. Κρικώνη, «Κύριλλος Αλεξανδρείας και η Χριστολογική διδασκαλία του», Πρακτικά ΙΘ΄ Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα «Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ», Θεσσαλονίκη 1999, σ. 236.
[3] Βλ. Σχετικά Κ. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 2, Αθήνα 2004, σσ. 231 -258. Συναφώς βλ. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β, Αθήνα 1990, σσ. 666-682. Ηλ. Μουτσούλα, «Αλεξανδρινοί Συγγραφείς Δ΄ αι. Α Σεραπίων Θμούεως. Β Δίδυμος ο Αλεξανδρεύς», ανάτυπο, Αθήνα 1971, σσ. 17-51. W. Gauche, Didymus the Blind; an Educator of the 4th century, Washington 1934.
[4]Η επιστολή του ιερού Κυρίλλου (λατινιστί), στον τόμο 77 της PG (389-390) η οποία απευθύνεται στην Υπατία και της εκθέτει τα προβλήματα που έχουν προκύψει από τη διένεξη του Νεστορίου με τον Κύριλλο είναι νόθα. Εξάλλου ο Κύριλλος δεν θα μιλούσε αναλυτικά για ένα δογματικό θέμα, όπως το Χριστολογικό, σε κάποιον που δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Αφού θα ήταν αδύνατο να κατανοήσει κάποιος θέματα δογματικής διδασκαλίας χωρίς να έχει το κατάλληλο θεολογικό υπόβαθρο. Πρβλ. Χρ. Παπαδοπούλου, Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αλεξάνδρεια 1933, σ. 264 -266.
[5]Βλ. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β, Αθήνα 1990, σσ. 263-326. Του ιδίου, «Ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας, σταθμός μέγας εν τη θεολογία της Εκκλησίας», ανάτυπο εκ της Θεολογίας (1974), σσ. 102-128. F. L. Cross, The Study of St. Athanasius, Oxford 1945. Κ. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 2, Αθήνα 2004, σσ. 179-222.
[6] Βλ. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β΄, Αθήνα 1990, σσ. 355-407, 475-529, 590-632, 637-642..
[7] The international cyclopaedia – a compendium of human Knowledge, revised with large additions, vol. IV, New York 1899, p. 256.
[8] Π.Κ. Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Δ, Θεσσαλονίκη 1989, σ. 340 κ.ε.
[9] Χρ. Κρικώνη, «Κύριλλος Αλεξανδρείας και η Χριστολογική διδασκαλία του», Πρακτικά ΙΘ Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα «Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ», Θεσσαλονίκη 1999, σ. 240.
[10] Αικ. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ἱστορία Α, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 19964, σ. 206.
[11] Ματθ. 16, 18.
[12]Πρβλ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εορταστική Ομιλία 8, 9. PG 77, 565 – 577, 681 – 692, 1060- 1064. Πρβλ. Κ.Β. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 1, Αθήνα 1998, σσ. 335-338. Βλ. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Α, Αθήναι 1992, σσ. 296-299. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Α, Ἀθήνα 1991, σσ. 423-426. H. Weyer, Novatianus de Trinitate, Düsseldorf 1962.
[13] Πρβλ. Κ.Β. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 2, Αθήνα 2004, σσ. 97-120. Βλ. Φειδᾶ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία Α, Ἀθῆναι 1992, σσ. 377-398. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β, Ἀθήνα 1990, σσ. 114-119.
[14]Πρβλ. Κ. Β. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 1, Αθήνα 1998, σσ. 278, 324 κ.ε. Βλ. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Α, Αθήναι 1992, σσ. 159-162. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Α΄, Αθήνα 19912, σσ. 142-143.
[15]Πρβλ. Κ. Β. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων 1, Αθήνα 1998, σσ. 470-472.. Σ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Α΄, Αθήνα 19912, σσ. 461-464. Βλ. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Α, Αθήναι 1992, σσ. 244-245..
[16] Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7,7 PG 67, 752A.
[17] Χρ. Κρικώνη, «Κύριλλος Αλεξανδρείας και η Χριστολογική διδασκαλία του», Πρακτικά ΙΘ Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα «Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ», Θεσσαλονίκη 1999, σ. 241.
[18] Πρβλ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Ομιλία 3, PG 77, 1105Α. Συναφώς βλ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Το εγκώμιον εις τους αγίους Κύρον και Ιωάννην, PG 87, 3, 3409-3412: «Δαίμων ακάθαρτος επεφαίνετο εν είδει θηλείας ποιών φαντασίας πολλάς και μαντείας δοκών λέγειν, μηδέν εχούσας αληθές και επιταγάς τινων φαρμάκων τερατευόμενος, μηδέ παντάπασιν ωφελών, αλλά τούτοις εις απώλειαν εφελκόμενος… πολλούς το ειδεχθές τούτο δαιμόνιον ταις απάταις παρέσυρε και προσκαλείσθαι αυτού τω βωμώ ελπίδι ρήσεως η προφητείας ανέπειθεν ου μόνον απιστούσι και πάντη τους αυτού προσκειμένους κελεύσμασιν αλλά και πιστούς του Χριστού σύμβολα φέροντες».
[19] Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εορταστική Ομιλία 1ε, PG 77, 417-424, 513, 516, 529, 853, 586, 860-873, 896-901, 1057-1060.
[20] Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7, 7, 13, PG 67, 764A.
[21] Αυτόθι, 7,13-34. PG 67, 761C-764C.
[22] Χρ. Παπαδοπούλου, Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αλεξάνδρεια 1933, σ. 279.
[23]Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7, 15, PG 67, 768. Πρβλ. Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλησιαστική Ιστορία 14, 16. PG 146, 1105C-1108B.
[24] Αυτόθι, 14, 24-28. PG 67, 773.
[25] Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7, 15, PG 67, 761Α.
[26] Χρ. Κρικώνη, «Κύριλλος Αλεξανδρείας και η Χριστολογική διδασκαλία του», Πρακτικά ΙΘ΄ Θεολογικού Συνεδρίου με θέμα «Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ», Θεσσαλονίκη 1999, σ. 244.
[27] Σωκράτους, Εκκλησιαστική Ιστορία 7, 15. PG 76, 761A.
[28] Βλ. Δεσπ. Μιχάλαγα, «Οι παραβαλανείς ως φορείς κοινωνικής αντίληψης των πρώτων χριστιανικών αιώνων», ΕΕΘΣΠΑ 34 (1999) 523-554.
[29] Βλ. Σ. Παπαδοπούλου, Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, Αθήνα 2004, σσ. 32-38, 144-142, 154-157, 166-172, 184-190, 339-351. The international cyclopaedia – a compendium of human knowledge revised with large additions, vol. X, New York 1899, p. 409- 410.
[30] Επειδή τον εμπόδιζαν οι άνθρωποι του Νεστορίου να συναντήσει τον αυτοκράτορα, εκείνος ντύθηκε ζητιάνος και παρουσιάστηκε μπροστά στον αυτοκράτορα τη στιγμή που δεν το περίμενε κανείς.
[31] Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Λόγος προσφωνητικός ταις ευσεβεστάταις βασιλίσσαις, περί ορθής πίστεως, PG 76, 1201- 1420.
Πεμπτουσία-1 και –2

πηγή

Διαβάστε περισσότερα... »