Σε τι γλώσσα διάβαζε και έγραφε ο Ιησούς Χριστός;

Ίσως λίγοι γνωρίζουν, ότι στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκεται επισήμως το βιβλίο του κ Λουκά Χαρ. Φίλη: 

«Η “Κοινή” ως γλώσσα του Ιησού και των 27 βιβλίων της Κ(αινής) Δ(ιαθήκης)», όπου αναγνωρίζεται το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός σπούδασε την ελληνική γραφή, όπως γράφουμε και στο ανέκδοτο έργο μας: «Γνώριζε ο Χριστός τον Όμηρο;».

Εικόνα του Φώτη Κόντογλου που δείχνει τον Χριστό να γράφει: «ο δε Ιησούς κάτω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην» (Ιω. 8, 6 και 8, 8). 

(Πάνω: Ο Ιησούς διαβάζει απόσπασμα εκ του βιβλίου του Προφήτου Ησαΐου στην συναγωγή τής ιδιαιτέρας του πατρίδος της Ναζαρέτ: «και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου, και αναπτύξας το βιβλίον εύρε τον τόπον ου ην γεγραμμένον» (Λουκ. 4, 17). Ο Χριστός διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη στην μετάφραση των Εβδομήκοντα, που ήταν η ελληνική γλώσσα!)

ΕΙΝΑΙ πλέον πασιφανές και πέραν πάσης αμφιβολίας το γεγονός, ότι ο Ιησούς Χριστός όχι μόνον μιλούσε, αλλά και έγραφε ελληνικά. Και τούτο όχι απλώς αποδεικνύεται από δεκάδες αναφορές ιστορικών, που έχουν ερευνήσει το θέμα, αλλά αρχίζει πλέον να παγιώνεται η αντίληψη και μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, ότι ο Ιησούς διάβαζε και έγραφε ελληνικά.

Απορίας άξιον είναι το γεγονός, ότι ορισμένοι (κληρικοί και θεολόγοι) τηρούν ακόμη τις επιφυλάξεις των περί του ως άνω θέματος και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των όταν ακούνε ότι ο Χριστός διάβαζε ή έγραφε ελληνικά. Ας πάμε, όμως, πρώτα στην Καινή Διαθήκη να δούμε ορισμένα στοιχεία:

1ον. Όταν ο Ιησούς Χριστός πήγε ημέρα Σάββατο στην συναγωγή της ιδιαιτέρας Του πατρίδος, την Ναζαρέτ, του έδωσαν να διαβάσει ένα απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη. Τι λέει επ’ αυτού ο ελληνικής καταγωγής ευαγγελιστής Λουκάς; 

Διαβάζουμε το κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:
«Και επέστρεψεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν γεμάτος με την δύναμιν του Αγίου Πνεύματος και η φήμη του δια τα θαύματα, τα οποία έκαμνε, εκυκλοφόρησεν εις όλα τα περίχωρα.

Και αυτός εδίδασκε εις τας συναγωγάς των Ιουδαίων, θαυμαζόμενος και επαινούμενος από όλους.

Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ όπου είχε ανατραφή και εισήλθε, όπως εσυνήθιζε, κατά την ημέραν του Σαββάτου εις την συναγωγήν, και εσηκώθη από την θέσιν του, δια να αναγνώση περικοπήν από την Βιβλον.

Και εδόθη εις τα χέρια του το βιβλίον του προφήτου Ησαΐου και αφού εξεδίπλωσε το βιβλίον, ευρήκε το μέρος εκείνο, που ήσαν γραμμένα τα εξής•

“Πνεύμα Κυρίου μένει εις εμέ, διότι με αυτό με έχρισεν ο Κύριος ως άνθρωπον και με έστειλε να κηρύξω στους πτωχούς και γυμνούς από πίστιν ανθρώπους το χαρμόσυνον μήνυμα της λυτρώσεως, να θεραπεύσω αυτούς των οποίων η καρδία έχει συντριβή από το βάρος της αμαρτίας…» (Λουκ. 4, 14-18).

Τίθεται, όμως, το ερώτημα: 

«Σε ποιά γλώσσα διάβαζε ο Χριστός;»

Το βέβαιον είναι ότι ο Ιησούς διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα, διότι ολόκληρη η περιοχή της Γαλιλαίας, όπου και η Ναζαρέτ, ήταν εξελληνισμένη και όπως είναι γνωστό οι κάτοικοι της περιοχής διάβαζαν και μιλούσαν ελληνικά.

Να σημειωθεί εδώ για την ιστορία, ότι σύμφωνα με την παράδοση, 72 Ιουδαίοι λόγιοι της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου άρχισαν το έργο τής μετάφρασης αυτής περίπου το 280 προ Χριστού, επί Πτολεμαίου Β΄ του Φιλαδέλφου. 

Η γλώσσα της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν η Κοινή Ελληνική που μιλούσαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π..Χ. Αποτέλεσε τη Γραφή που είχαν οι ελληνόφωνοι Ιουδαίοι και εχρησιμοποιείτο ευρέως τον καιρό του Ιησού και των αποστόλων του. Μη λησμονούμε, ότι στην Καινή Διαθήκη, οι περισσότερες από τις 320 κατά λέξη παραθέσεις και από το σύνολο των περίπου 890 παραθέσεων και αναφορών στην Παλαιά Διαθήκη βασίζονται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα, να πούμε ακόμη, ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), αποτελεί την σπουδαιότερη από τις πρώτες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης και την πρώτη, στην ουσία, γραπτή μετάφραση από την εβραϊκή στην ελληνιστική κοινή γλώσσα. Ακόμη και αν δεχθούμε την άποψη, ότι η μετάφραση έγινε σταδιακά μεταξύ του 3ου και του 1ου αιώνα π.Χ. από Ιουδαίους, σε τίποτε δεν αλλάζει την ουσία του θέματος.

2ον. Είναι γνωστό το επεισόδιο της μοιχαλίδας, που πήγαν στον Διδάσκαλο για να αποφανθεί περί της τύχης της, λόγω ενός φοβερού εθίμου των Ιουδαίων να λιθοβολούν κάθε μοιχαλίδα. 

Ας διαβάσουμε το επεισόδιο, έτσι όπως ακριβώς το μνημονεύει ο κατέχων καλά την ελληνική γλώσσα ευαγγγελιστής Ιωάννης στο 8ο κεφάλαιό του:

«Ο δε Ιησούς επήγεν στο όρος των ελαιών.
Ενώ δε ακόμη ήτο πρωϊ, ήλθεν πάλιν στον ναόν και όλος ο λαός ήρχετο προς αυτόν. Και αφού εκάθισε, τους εδίδασκε.

Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρουν τότε μίαν γυναίκα, η οποία είχε συλληφθή επ' αυτοφώρω καταπατούσα την συζυγικήν πίστιν. Και αφού την έβαλαν ορθίαν στο μέσον του συγκεντρωμένου πλήθους, του λέγουν• 

“Διδάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συληφθή επ' αυτοφώρω να καταπατή την συζυγικήν πίστιν• και στον νόμον μας ο Μωϋσής διέταξε να λιθοβολούνται αυταί αι γυναίκες.

Συ, λοιπόν, τι λέγεις;” 

Αυτό δε είπαν, δια να τον θέσουν εις πειρασμόν και να έχουν εναντίον του κατηγορίαν. Ο δε Ιησούς έσκυψε κάτω και με το δάκτυλόν του έγραφεν στο έδαφος.

Επειδή δε εκείνοι επέμενον να τον ερωτούν, εσήκωσε την κεφαλήν και τους είπεν• “ο αναμάρτητος από σας ας ρίψη πρώτος λίθον επάνω της”.Και αφού έσκυψε πάλιν κάτω, δια να τους δώση καιρόν να συναισθανθούν την ιδικήν των αμαρτωλότητα έγραφεν εις την γην.

Εκείνοι δε, όταν ήκουσαν το λόγια του, ήρχισαν ο ένας μετά τον άλλον να φεύγουν, αρχής γενομένης από τους γεροντοτέρους Και απέμεινεν ο Ιησούς και η γυναίκα, η οποία εστέκετο ορθία στο μέσον των άλλων…» (Ιω. 8-1-9)

Τίθεται, λοιπόν, και το δεύτερο ερώτημα: 

«Σε ποιά γλώσσα έγραφε ο Χριστός;»

Περί του θέματος αυτού απαντά ο πανεπιστημιακός δάσκαλος κ Λουκάς Χαρ. Φίλης μέσα στο βιβλίο του «Η “Κοινή” ως γλώσσα του Ιησού και των 27 βιβλίων της Κ(αινής) Δ(ιαθήκης)» (Εκδόσεις Συμμετρία), που διδάσκεται επίσημα στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου, μεταξύ άλλων, γράφει τα εξής:

«Πληροφορίες περί της παιδικής ηλικίας και της παιδείας του Ιησού Χριστού, όχι κατ’ ανάγκην και ακριβείς, παρέχει η Απόκρυφος Γραμματεία και, μάλιστα, το Ψευδο- κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον ή βιβλίον «καταγωγής της μακαρίας Μαρίας και της παιδικής ηλικίας του Σωτήρος» και το κατά Θωμάν Ευαγγέλιον το οποίο διασώζεται σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις.

Δεν γεννάται καμία αμφιβολία, ότι ο Ιησούς άκουσε, οπωσδήποτε τα πρώτα Του εγκύκλια μαθήματα στην ιδιαίτερη Του πατρίδα Ναζαρέτ. Η Ναζαρέτ, όπως θα δούμε παρακατιόντες, ήταν ελληνική πόλη. Επομένως, τα πρώτα εγκύκλια μαθήματα Του ο Ιησούς Χριστός τα άκουσε στην Ελληνική γλώσσα, άλλωστε η παρακολούθηση μαθημάτων ήταν υποχρεωτική από τον εβραϊκό νόμο για όλα τα παιδιά. 

Την υποχρέωση αυτή είχαν τα παιδιά από το τέταρτο έτος της ηλικίας τους μέχρι το δωδέκατο, με την συμπλήρωση του οποίου, υποτίθεται ότι είχαν εκμάθει στο σύνολο το Μωσαϊκό νόμο. Επ’ αυτών, αναφερόμενος ο Ιώσηπος, παραδίδει˙ «μανθανέτωσαν δε και οι παίδες πρώτους τους νόμους, μάθημα κάλλιστον και της ευδαιμονίας αίτιον» (…). 

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Ιερουσαλήμ λειτουργούσαν, κατά τους χρόνους του Ιησού, μια μόνο μεγάλη Ιουδαϊκή Σχολή, η λεγόμενη «Μπετ- Μαδράς» και πέντε άλλες μικρότερες, οι των «Λιβερτίνων και Κηρυναίων και Αλεξανδρέων και των από Κιλικίας και Ασίας» ήτοι οι των Ελληνιστών ενώ είχαν ιδρυθεί και ελληνικό Γυμνάσιο και Εφηβείο. 

Η «Μπετ – Μαδράς» ήταν Σχολή, καθαρά της σχολαστικής θεολογίας, από την οποία αποφοιτούσαν και οι νομοδιδάσκαλοι, περί των οποίων γίνεται λόγος στο Ευαγγέλιο, οι νομικοί, οι γραμματείς και οι έμμισθοι γραμματείς του Συνεδρίου, οι ιεροκήρυκες και οι ερμηνευτές των Γραφών, καθώς και οι καθοιονδήποτε τρόπο απεσταλμένοι σε ιουδαϊκές πόλεις για διαφώτιση και προσηλυτισμό. 

Οι πέντε άλλες Σχολές των Ελληνιστών ήταν, μάλλον, παραφυάδες φιλοσοφικών αιρέσεων, κυριότερος σκοπός των οποίων ήταν ο συμβιβασμός τους με τα μονοθεϊκά διδάγματα του Μωσαϊκού νόμου. Αν και ο νόμος υποχρέωνε και τον Ιησού να φοιτήσει σε κάποιο σχολείο, σε καμία από τις Σχολές αυτές δε φαίνεται να έχει φοιτήσει ο Ιησούς Χριστός (…).

Κατά τα προμνημονευθέντα δύο Απόκρυφα βιβλία, ήτοι το Ψευδο – Ματθαίου (ΧΧΧΙΙ) κα το Ευαγγέλιο κατά Θωμάν (Ελληνικό πρωτότυπο, ΙΧ), ο Ιησούς ήρθε στην Καπερναούμ με τους γονείς Του σε ηλικία 8 ετών. 

Ο Ιωσήφ ενέγραψε το «παιδίον» Ιησούς σε ένα Γραμματοδιδασκαλείο στην Καπερναούμ, για να μάθει την Ελληνική. Κατά την είσοδό τους στο Γραμματοδιδασκαλείο, ακολούθησε, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Θωμά (Λατινική Μετάφραση, ΧΙΙ) διάλογος μεταξύ Ιωσήφ και διδασκάλου, κατά τον οποίον ο νομοδιδάσκαλος ερωτά να πληροφορηθεί, ποια γλώσσα επιθυμεί να διδάξει «το παιδίον» αυτού Ιησού, για να λάβει την απάντηση, ότι πρώτα ελληνικά και έπειτα τα εβραϊκά. 

Στον εν συνεχεία διάλογο μεταξύ διδασκάλου και Ιησού αναφερόμενος ο Ειρηναίος, παρατηρεί˙

«…ως του Κυρίου τα δια του διδασκάλου αυτώ φήσαντος, καθώς έθος εστίν, ειπέ άλφα, αποκρίνασθαι το άλφα. Πάλιν τε το βήτα του διδασκάλου κελεύσαντος ειπείν, αποκρίνασθαι τον Κύριον˙ Συ μοι πρότερον ειπέ τι εστί το άλφα, και τότε σοι ερώ τι έστι το βήτα. Και τούτο εξηγούνται (κατά τη γνώμη του Ειρηναίου), ως αυτού μόνου το άγνωστον επισταμένου, ο εφανέρωσεν εν τω τύπω του άλφα»!...»

πηγή-sakketosaggelos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Σε ποιά γλώσσα διάβαζε την Γραφή ο Ιησούς Χριστός;

Σύμφωνα με νέα ανακάλυψη, οι εβραίοι χρησιμοποιούσαν την ελληνική μετάφραση της Βίβλου, πολύ αργότερα, από όσο πίστευαν έως τώρα οι επιστήμονες!.. 

Μια ακόμη επιβεβαίωση τών όσων υποστηρίζαμε επί χρόνια μέσα στα βιβλία μας και ιδίως στο έργο: "Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός"!

Ένα από τα αρχαιότερα κείμενα του Ευαγγελίου στην ελληνική γλώσσα (περ. 154 μ.Χ.)

ΟΤΑΝ εδώ και χρόνια υποστηρίζαμε ότι ο Ιησούς διάβαζε και έγραφε ελληνικά, με δεκάδες άρθρα και ειδικές μελέτες στα βιβλία μας, πολλοί τηρούσαν τις επιφυλάξεις τους!

Να, όμως, που μία είδηση, η οποία δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 16 Ιανουαρίου 2011, έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο τον γράφοντα. 

Ας τη διαβάσουμε και στη συνέχεια θα τη σχολιάσουμε: 

Ένα μάλλον ξεχασμένο «ελληνικό» κεφάλαιο στην ιστορία της Βίβλου ήρθε στο φως χάρη σε έρευνες επιστημόνων των βρετανικών πανεπιστημίων Κέμπριτζ και King’s College. 

Οι ερευνητές ανακάλυψαν, μελετώντας αρχαία χειρόγραφα, ότι -αντίθετα με την.... κυρίαρχη μέχρι τώρα αντίληψη- οι Εβραίοι συνέχισαν να χρησιμοποιούν στις συναγωγές τους την ελληνική μετάφραση (των Εβδομήκοντα) της Βίβλου και όχι το πρωτότυπο ιουδαϊκό κείμενο, για πολλούς αιώνες αργότερα σε σχέση με ό,τι θεωρούσαν ως τώρα οι επιστήμονες. Σε μερικά μέρη μάλιστα, φαίνεται πως η πρακτική αυτή συνεχιζόταν μέχρι σχετικά πρόσφατα.

Η νέα ανακάλυψη, σύμφωνα με ανακοίνωση του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, προέκυψε μετά από τριετή έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή εβραϊκών και ιουδαϊκών σπουδών Νίκολας ντε Λάνγκε της Σχολής Θεολογίας και Ασιατικών και Μεσανατολικών Σπουδών, σε συνεργασία με επιστήμονες του King’s College του Λονδίνου υπό τον Πολ Σπενς.

Η έρευνα βασίστηκε στην μελέτη χειρογράφων, σε μερικές περιπτώσεις απλών σπαραγμάτων, που ανακαλύφθηκαν σε μια παλαιά συναγωγή στο Κάιρο της Αιγύπτου και μεταφέρθηκαν στο βρετανικό πανεπιστήμιο κατά το τέλος του 19ου αιώνα. Τα χειρόγραφα αυτά, τα οποία αποτελούν τη λεγόμενη «συλλογή Genizah», βρίσκονται από τότε στη Βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ και πλέον είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική (online) μορφή, που επιτρέπει για πρώτη φορά την πλήρη αναζήτηση και έρευνά τους από κάθε ενδιαφερόμενο ερευνητή, στη διεύθυνση www.gbbj.org.

«Η μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου στα ελληνικά μεταξύ του 3ου και του 1ου αιώνα π.Χ. (από 70 Ιουδαίους λογίους) θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα του ιουδαϊκού πολιτισμού. Χωρίς αυτήν, ο Χριστιανισμός ίσως να μην είχε εξαπλωθεί τόσο γρήγορα και με τόση επιτυχία, όπως συνέβη», δήλωσε ο Λάνγκε. 

«Θεωρείτο ότι οι Ιουδαίοι, για κάποιο λόγο, εγκατέλειψαν την χρήση των ελληνικών μεταφράσεων και επέλεξαν να χρησιμοποιούν το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο για δημόσια ανάγνωση στις συναγωγές, καθώς και για κατ’ οίκον μελέτη, ώσπου στη σύγχρονη εποχή η πίεση για χρήση της καθομιλουμένης (εβραϊκής) γλώσσας οδήγησε στην εισαγωγή της σε πολλές συναγωγές», πρόσθεσε.

Όμως η προσεκτική μελέτη των χειρογράφων στο Κέμπριτζ έφερε στο φως ορισμένα αποσπάσματα της Βίβλου στην ελληνική μετάφραση, γραμμένα με εβραϊκά γράμματα. Άλλα χειρόγραφα περιείχαν τμήματα μιας χαμένης ελληνικής μετάφρασης που έκανε τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. ένας προσήλυτος στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος ονομαζόταν Ακύλας. 

Τα σπαράγματα αυτών των χειρογράφων χρονολογούνται 1.000 περίπου χρόνια μετά την αρχική μετάφραση της Βίβλου στα ελληνικά, πράγμα που δείχνει ότι το ελληνικό κείμενο βρισκόταν ακόμα σε χρήση στις ελληνόφωνες συναγωγές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σε άλλα μέρη.

Χειρόγραφα που βρίσκονται σε άλλες βιβλιοθήκες, επιβεβαίωσαν τα ανωτέρω στοιχεία από τα χειρόγραφα της συλλογής του Κέμπριτζ, καθιστώντας πλέον σαφές ότι μια ποικιλία ελληνικών μεταφράσεων της Βίβλου χρησιμοποιείτο μεταξύ των Ιουδαίων του Μεσαίωνα. Η νέα έρευνα έρχεται έτσι να ρίξει περισσότερο φως στη ζωή των Εβραίων στο Βυζάντιο, αλλά και να αναδείξει, σύμφωνα με τους βρετανούς ερευνητές, την αμοιβαία επίδραση μεταξύ των ιουδαίων και των χριστιανών μεσαιωνικών διανοητών. (Αθηναϊκό Πρακτορείο ΕΙδήσεων)

Aριστερά: Ο Ιησούς διαβάζει απόσπασμα εκ του βιβλίου του Προφήτου Ησαΐου στην συναγωγή τής ιδιαιτέρας του πατρίδος της Ναζαρέτ: «και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου, και αναπτύξας το βιβλίον εύρε τον τόπον ου ην γεγραμμένον» (Λουκ. 4, 17). Ο Χριστός διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη στην μετάφραση των Εβδομήκοντα, που ήταν η ελληνική γλώσσα! 

Δεξιά: Εικόνα του Φώτη Κόντογλου που δείχνει τον Χριστό να γράφει: «ο δε Ιησούς κάτω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην» (Ιω. 8, 6 και 8, 8)

Και τώρα το σχόλιό μας:

Πολλά είναι τα άρθρα μας σχετικά με το αν ο Χριστός μιλούσε και έγραφε ελληνικά, είτε σε άρθρα μας, είτε σε βιβλία μας, είτε σε συνεντεύξεις μας, είτε μέσα στο διαδίκτυο. Θα παραμείνουμε όμως σε ένα, που φέρει τον τίτλο: «Σε τι γλώσσα διάβαζε ο Χριστός;», όπου, μεταξύ άλλων, αναγράφουμε τα εξής:

ΕΙΝΑΙ πλέον πασιφανές και πέραν πάσης αμφιβολίας το γεγονός, ότι ο Ιησούς Χριστός όχι μόνον μιλούσε, αλλά και έγραφε ελληνικά. Και τούτο όχι απλώς αποδεικνύεται από δεκάδες αναφορές ιστορικών, που έχουν ερευνήσει το θέμα, αλλά αρχίζει πλέον να παγιώνεται η αντίληψη και μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, ότι ο Ιησούς διάβαζε και έγραφε ελληνικά.

Απορίας άξιον είναι το γεγονός, ότι ορισμένοι (κληρικοί και θεολόγοι) τηρούν ακόμη τις επιφυλάξεις των περί του ως άνω θέματος και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των όταν ακούνε ότι ο Χριστός διάβαζε ή έγραφε ελληνικά. Ας πάμε, όμως, πρώτα στην Καινή Διαθήκη να δούμε ορισμένα στοιχεία:

1ον. Όταν ο Ιησούς Χριστός πήγε ημέρα Σάββατο στην συναγωγή της ιδιαιτέρας Του πατρίδος, την Ναζαρέτ, του έδωσαν να διαβάσει ένα απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη. Τι λέει επ’ αυτού ο ελληνικής καταγωγής ευαγγελιστής Λουκάς; 

Διαβάζουμε το κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:

«Και επέστρεψεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν γεμάτος με την δύναμιν του Αγίου Πνεύματος και η φήμη του δια τα θαύματα, τα οποία έκαμνε, εκυκλοφόρησεν εις όλα τα περίχωρα.

Και αυτός εδίδασκε εις τας συναγωγάς των Ιουδαίων, θαυμαζόμενος και επαινούμενος από όλους.

Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ όπου είχε ανατραφή και εισήλθε, όπως εσυνήθιζε, κατά την ημέραν του Σαββάτου εις την συναγωγήν, και εσηκώθη από την θέσιν του, δια να αναγνώση περικοπήν από την Βιβλον.

Και εδόθη εις τα χέρια του το βιβλίον του προφήτου Ησαΐου και αφού εξεδίπλωσε το βιβλίον, ευρήκε το μέρος εκείνο, που ήσαν γραμμένα τα εξής•

“Πνεύμα Κυρίου μένει εις εμέ, διότι με αυτό με έχρισεν ο Κύριος ως άνθρωπον και με έστειλε να κηρύξω στους πτωχούς και γυμνούς από πίστιν ανθρώπους το χαρμόσυνον μήνυμα της λυτρώσεως, να θεραπεύσω αυτούς των οποίων η καρδία έχει συντριβή από το βάρος της αμαρτίας…» (Λουκ. 4, 14-18).

Τίθεται, όμως, το ερώτημα: 

«Σε ποιά γλώσσα διάβαζε ο Χριστός;»

Το βέβαιον είναι ότι ο Ιησούς διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα, διότι ολόκληρη η περιοχή της Γαλιλαίας, όπου και η Ναζαρέτ, ήταν εξελληνισμένη και όπως είναι γνωστό οι κάτοικοι της περιοχής διάβαζαν και μιλούσαν ελληνικά.

Να σημειωθεί εδώ για την ιστορία, ότι σύμφωνα με την παράδοση, 72 Ιουδαίοι λόγιοι της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου άρχισαν το έργο τής μετάφρασης αυτής περίπου το 280 προ Χριστού, επί Πτολεμαίου Β΄ του Φιλαδέλφου.

Η γλώσσα της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν η Κοινή Ελληνική που μιλούσαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π..Χ. Αποτέλεσε τη Γραφή που είχαν οι ελληνόφωνοι Ιουδαίοι και εχρησιμοποιείτο ευρέως τον καιρό του Ιησού και των αποστόλων του. 

Μη λησμονούμε, ότι στην Καινή Διαθήκη, οι περισσότερες από τις 320 κατά λέξη παραθέσεις και από το σύνολο των περίπου 890 παραθέσεων και αναφορών στην Παλαιά Διαθήκη, βασίζονται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα, να πούμε ακόμη, ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) αποτελεί την σπουδαιότερη από τις πρώτες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης και την πρώτη, στην ουσία, γραπτή μετάφραση από την εβραϊκή στην ελληνιστική κοινή γλώσσα. 

Ακόμη και αν δεχθούμε την άποψη, ότι η μετάφραση έγινε σταδιακά μεταξύ του 3ου και του 1ου αιώνα π.Χ. από Ιουδαίους, σε τίποτε δεν αλλάζει την ουσία του θέματος. (…)»

Μετά από όλα αυτά και τη νέα ανακάλυψη του Πανεπιστημίου Καίμπριτζ, έρχεται για μία ακόμη φορά η δικαίωση!

πηγή-sakketosaggelos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »

Σε ποιά γλώσσα μίλησαν ο Πιλάτος με τον Χριστό;

Σε ποια γλώσσα μίλησαν ο Πιλάτος με τον Χριστό;

Διαβάστε τα στοιχεία εκείνα τα οποία αποδεικνύουν, ότι η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά!..

Χάλκινο νόμισμα που κόπηκε από τον Πόντιο Πιλάτο. 

Οπίσθια όψη: Ελληνικά γράμματα TIBEPIOY KAICAPOC (Τιβερίου Καίσαρα ) 

Πρόσθια όψη: Ελληνικά γράμματα IOYLIA KAICAPOC ([Ιουλία -μητέρα του-Καίσαρα)

ΕΙΝΑΙ ένα θέμα που προβληματίζει πολλούς ερευνητές. Αν δηλαδή η συνομιλία που έγινε μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Ιησού Χριστού έγινε ή όχι στην ελληνική γλώσσα. Ας δούμε, όμως τι λένε ακριβώς οι 4 ευαγγελιστές και θα επανέλθουμε:

1. ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ:
«… 11 Ο δε Ιησούς έστη έμπροσθεν τού ηγεμόνος· και επηρώτησεν αυτόν ο ηγεμών λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε έφη αυτώ· Σύ λέγεις. 12 και εν τώ κατηγορείσθαι αυτόν υπό των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων ουδέν απεκρίνατο. 13 τότε λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσι; 14 και ουκ απεκρίθη αυτώ προς ουδέ έν ρήμα, ώστε θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν. 

15 Κατά δε την εορτήν ειώθει ο ηγεμών απολύειν ένα τώ όχλω δέσμιον ον ήθελον. 16 είχον δε τότε δέσμιον επίσημον λεγόμενον Βαραββάν. 17 συνηγμένων ούν αυτών είπεν αυτοίς ο Πιλάτος· Τίνα θέλετε απολύσω υμίν, Βαραββάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; 18 ήδει γάρ ότι διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν. 19 Καθημένου δε αυτού επί τού βήματος απέστειλε προς αυτόν η γυνή αυτού λέγουσα· Μηδέν σοί και τώ δικαίω εκείνω· πολλά γάρ έπαθον σήμερον κατ' όναρ δι' αυτόν.

20 Οι δε αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τους όχλους ίνα αιτήσωνται τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν απολέσωσιν. 21 αποκριθείς δε ο ηγεμών είπεν αυτοίς· Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν; οι δε είπον· Βαραββάν. 22 λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τί ούν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αυτώ πάντες· Σταυρωθήτω. 23 ο δε ηγεμών έφη· Τί γάρ κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες· Σταυρωθήτω.

24 ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι τού όχλου, λέγων· Αθώός ειμι από τού αίματος τού δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε. 25 και αποκριθείς πάς ο λαός είπε· Τό αίμα αυτού εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών. 26 τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, τον δε Ιησούν φραγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή…» (Ματθ. 27, 11-26).


2. ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ:
«1 Καί ευθέως επί το πρωί συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τώ Πιλάτω. 2 και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς είπεν αυτώ· Σύ λέγεις. 3 και κατηγόρουν αυτού οι αρχιερείς πολλά, αυτός δε ουδέν απεκρίνατο. 

4 ο δε Πιλάτος πάλιν επηρώτα αυτόν λέγων· Ουκ αποκρίνη ουδέν; ίδε πόσα σου καταμαρτυρούσιν. 5 ο δε Ιησούς ουκέτι ουδέν απεκρίθη, ώστε θαυμάζειν τον Πιλάτον. 6 Κατά δε εορτήν απέλυεν αυτοίς ένα δέσμιον όνπερ ητούντο. 7 ήν δε ο λεγόμενος Βαραββάς μετά των συστασιαστών δεδεμένος, οίτινες εν τή στάσει φόνον πεποιήκεισαν. 8 και αναβοήσας ο όχλος ήρξατο αιτείσθαι καθώς αεί εποίει αυτοίς. 9 ο δε Πιλάτος απεκρίθη αυτοίς λέγων· Θέλετε απολύσω υμίν τον βασιλέα των Ιουδαίων; 

10 εγίνωσκε γάρ ότι διά φθόνον παραδεδώκεισαν αυτόν οι αρχιερείς. 11 οι δε αρχιερείς ανέσεισαν τον όχλον ίνα μάλλον τον Βαραββάν απολύση αυτοίς. 12 ο δε Πιλάτος αποκριθείς πάλιν είπεν αυτοίς· Τί ούν θέλετε ποιήσω ον λέγετε τον βασιλέα των Ιουδαίων; 13 οι δε πάλιν έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 14 ο δε Πιλάτος έλεγεν αυτοίς· Τί γάρ εποίησε κακόν; οι δε περισσοτέρως έκραξαν· Σταύρωσον αυτόν. 15 ο δε Πιλάτος βουλόμενος τώ όχλω το ικανόν ποιήσαι, απέλυσεν αυτοίς τον Βαραββάν, και παρέδωκε τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθή.» (Μάρκ. 15, 1-15)

3. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ:
«1 Καί αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον. 2 ήρξαντο δε κατηγορείν αυτού λέγοντες· Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν βασιλέα είναι. 3 ο δε Πιλάτος ηρώτησεν αυτόν λέγων· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; ο δε αποκριθείς αυτώ έφη· Σύ λέγεις. 4 ο δε Πιλάτος είπε προς τους αρχιερείς και τους όχλους ότι ουδέν ευρίσκω αίτιον εν τώ ανθρώπω τούτω. 5 οι δε επίσχυον λέγοντες ότι ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ’ όλης της Ιουδαίας, αρξάμενος από της Γαλιλαίας έως ώδε. 

6 Πιλάτος δε ακούσας Γαλιλαίαν επηρώτησεν ει ο άνθρωπος Γαλιλαίός εστι· 7 και επιγνούς ότι εκ της εξουσίας Ηρώδου εστίν, ανέπεμψεν αυτόν προς Ηρώδην, όντα και αυτόν εν Ιεροσολύμοις εν ταύταις ταίς ημέραις. 8 ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν εχάρη λίαν· ήν γάρ εξ ικανού θέλων ιδείν αυτόν διά το ακούειν αυτόν πολλά περί αυτού, και ήλπιζέ τι σημείον ιδείν υπ' αυτού γινόμενον. 9 επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς· αυτός δε ουδέν απεκρίνατο αυτώ.

10 ειστήκεισαν δε οι γραμματείς και οι αρχιερείς εντόνως κατηγορούντες αυτού. 11 εξουθενήσας δε αυτόν ο Ηρώδης σύν τοίς στρατεύμασιν αυτού και εμπαίξας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν τώ Πιλάτω. 12 εγένοντο δε φίλοι ό τε Ηρώδης και ο Πιλάτος εν αυτή τή ημέρα μετ' αλλήλων· προϋπήρχον γάρ εν έχθρα όντες προς εαυτούς. 13 Πιλάτος δε συγκαλεσάμενος τους αρχιερείς και τους άρχοντας και τον λαόν 

14 είπε προς αυτούς· Προσηνέγκατέ μοι τον άνθρωπον τούτον ως αποστρέφοντα τον λαόν, και ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τώ ανθρώπω τούτω αίτιον ών κατηγορείτε κατ' αυτού. 15 αλλ' ουδέ Ηρώδης· ανέπεμψα γάρ υμάς προς αυτόν· και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ. 16 παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 17 ανάγκην δε είχεν απολύειν αυτοίς κατά εορτήν ένα. 18 ανέκραξαν δε παμπληθεί λέγοντες· Αίρε τούτον, απόλυσον δε ημίν Βαραββάν· 19 όστις ήν διά στάσιν τινά γενομένην εν τή πόλει και φόνον βεβλημένος εις την φυλακήν.

20 πάλιν ούν ο Πιλάτος προσεφώνησε, θέλων απολύσαι τον Ιησούν. 21 οι δε επεφώνουν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. 22 ο δε τρίτον είπε προς αυτούς· Τί γάρ κακόν εποίησεν ούτος; ουδέν άξιον θανάτου εύρον εν αυτώ· παιδεύσας ούν αυτόν απολύσω. 23 οι δε επέκειντο φωναίς μεγάλαις αιτούμενοι αυτόν σταυρωθήναι, και κατίσχυον αι φωναί αυτών και των αρχιερέων. 24 ο δε Πιλάτος επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών, 25 απέλυσε δε αυτοίς τον Βαραββάν τον διά στάσιν και φόνον βεβλημένον εις την φυλακήν, ον ητούντο, τον δε Ιησούν παρέδωκε τώ θελήματι αυτών..» (Λουκ. 23, 1-25)

4. ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ:
«… 29 εξήλθεν ούν ο Πιλάτος έξω προς αυτούς και είπε· Τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά τού ανθρώπου τούτου;
30 απεκρίθησαν και είπον αυτώ· Ει μη ήν ούτος κακοποιός, ουκ αν σοι παρεδώκαμεν αυτόν. 31 είπεν ούν αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν. είπον ούν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα· 32 ίνα ο λόγος τού Ιησού πληρωθή ον είπε σημαίνων ποίω θανάτω ήμελλεν αποθνήσκειν. 

33 Εισήλθεν ούν εις το πραιτώριον πάλιν ο Πιλάτος και εφώνησε τον Ιησούν και είπεν αυτώ· Σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; 34 απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς· Αφ' εαυτού σύ τούτο λέγεις ή άλλοι σοι είπον περί εμού; 35 απεκρίθη ο Πιλάτος· Μήτι εγώ Ιουδαίός ειμι; το έθνος το σόν και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εμοί· τι εποίησας; 36 απεκρίθη Ιησούς· Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ τού κόσμου τούτου· ει εκ τού κόσμου τούτου ήν η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοίς Ιουδαίοις· νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν. 

37 είπεν ούν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί σύ; απεκρίθη Ιησούς· Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τή αληθεία· πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής. 38 λέγει αυτώ ο Πιλάτος· Τί εστιν αλήθεια; και τούτο ειπών πάλιν εξήλθε προς τους Ιουδαίους και λέγει αυτοίς· Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ. 39 έστι δε συνήθεια υμίν ίνα ένα υμίν απολύσω εν τώ πάσχα· βούλεσθε ούν υμίν απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων; 

40 εκραύγασαν ούν πάλιν πάντες λέγοντες· Μή τούτον αλλά τον Βαραββάν. ήν δε ο Βαραββάς ληστής» (Ιω. 18,29-40)


«1 Τότε ούν έλαβεν ο Πιλάτος τον Ιησούν και εμαστίγωσε. 2 και οι στρατιώται πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επέθηκαν αυτού τή κεφαλή, και ιμάτιον πορφυρούν περιέβαλον αυτόν 3 και έλεγον· Χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων· και εδίδουν αυτώ ραπίσματα. 4 εξήλθεν ούν πάλιν έξω ο Πιλάτος και λέγει αυτοίς· Ίδε άγω υμίν αυτόν έξω, ίνα γνώτε ότι εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω. 5 εξήλθεν ούν ο Ιησούς έξω φορών τον ακάνθινον στέφανον και το πορφυρούν ιμάτιον, 6 και λέγει αυτοίς· Ίδε ο άνθρωπος. ότε ούν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε· εγώ γάρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. 

7 απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι· Ημείς νόμον έχομεν, και κατά τον νόμον οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν. 8 Ότε ούν ήκουσεν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, μάλλον εφοβήθη, 9 και εισήλθεν εις το πραιτώριον πάλιν και λέγει τώ Ιησού· Πόθεν εί σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ.

10 λέγει ούν αυτώ ο Πιλάτος· Εμοί ου λαλείς; ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω απολύσαί σε; 11 απεκρίθη Ιησούς· Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ' εμού, ει μη ήν δεδομένον σοι άνωθεν· διά τούτο ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει. 12 εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν· οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες· Εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος τού Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τώ Καίσαρι. 13 ο ούν Πιλάτος ακούσας τούτον τον λόγον ήγαγεν έξω τον Ιησούν, και εκάθισεν επί τού βήματος εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Εβραϊστί δε Γαββαθά· 

14 ήν δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη· και λέγει τοίς Ιουδαίοις· Ίδε ο βασιλεύς υμών. 15 οι δε εκραύγασαν· Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. λέγει αυτοίς ο Πιλάτος· Τόν βασιλέα υμών σταυρώσω; απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα. 16 τότε ούν παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» (Ιω.19, 1-15).

Η συνομιλία έγινε στα ελληνικά!..

Σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές που κάναμε στο παρελθόν με τον (αείμνηστο σήμερα) φίλο μου, συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή Διονύση Γ. Χιώνη, όπου παρουσιάζαμε το βιβλίο του: «Μιλούσε ο Χριστός ελληνικά;», μεταξύ άλλων αναφέρθηκαν τα εξής:

«... Μα και όταν συνελήφθη ο Χριστός, μας λέει ο Ευαγγελιστής: «Οι αρχιερείς και οι υπηρέτες, εκραύγασαν λέγοντες˙ σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε˙ εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι˙ ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν ότι εαυτόν υιόν Θεού εποίησεν». (Ιωάν. 19, 6-7)

Και αλλού: «Και εισήλθεν (ο Πιλάτος) εις το Πραιτώριον και λέγει τω Ιησού˙ πόθεν ει σύ; ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ. Λέγει ουν αυτώ ο Πιλάτος εμοί ου λαλείς; Ουκ οίδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαι σε; Απεκρίθη Ιησούς ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν». ( Ιωάν. 19,9-11).

Θα ήταν λοιπόν πολύ αφελές να πιστέψη κανείς έστω και προς στιγμήν ότι ο περήφανος αυτός Ρωμαίος κυβερνήτης, ο άνθρωπος της κραταιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα μιλούσε μαζί με το Χριστό και τους Εβραίους γλώσσα αραμαϊκή ή εβραϊκή τη στιγμή που, όπως είναι γνωστό, ήξερε μόνο λατινικά και ελληνικά.

Τώρα, ίσως κάποιοι ρωτήσουν, γιατί δεν τους μίλαγε λατινικά; Μα γιατί είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι η λατινική γλώσσα ποτέ δεν μιλήθηκε από το λαό της Ανατολής. Άλλωστε, όλοι στην Ιερουσαλήμ γνώριζαν να μιλούν μόνο την ελληνική γλώσσα.
Μια γλώσσα που έχουμε καθήκον να τη διαφυλάξουμε εμείς οι Έλληνες ως κόρη οφθαλμού. Και αυτό, βέβαια όχι από στείρο εθνικισμό, αλλά από πεποίθηση ότι ο Ελληνισμός του τότε, του σήμερα και του αύριο (γλώσσα- πολιτισμός – φιλοσοφία – επιστήμες – τέχνες) εξέφραζε, εκφράζει και θα εκφράζει τον άνθρωπο στην ανώτερη αξία του.

Ας το προσέξουμε τώρα όσο ποτέ άλλοτε όλοι μας σήμερα που «οι καιροί ου μενετοί». Σήμερα που τα σχέδια των εχθρών του Ελληνισμού δεν είναι άλλα, παρά ο οριστικός και παντελής αφανισμός της Ελλάδας μας.

Αναμφιβόλως ο Ιησούς Χριστός μιλούσε τόσο πολύ την ελληνική γλώσσα σαν να ήταν μητρική Του και αυτό μπορούμε να το συναγάγουμε απ’ τα όσα στοιχεία μέσα σε τούτο το βιβλίο αναφέρω.

Βλέπουμε ότι σ’ όλη τη ζωή Του διδάσκει και μιλά μόνον προς τους Εβραίους των ελληνικών πόλεων της Γαλιλαίας, που όπως μας βεβαιώνουν οι τότε ιστορικοί, μιλιόταν μόνο η Κοινή ελληνική γλώσσα. Όμως δεν παραλείπει να μιλά και στους Έλληνες αποίκους, κατοίκους της Γαλιλαίας και των γύρω από αυτή ελληνιστικών πόλεων και χωριών, όπως της ελληνικής Δεκαπόλεως, της Περαίας, της Τραχωνίτιδας χώρας και της Φοινίκης, οι κάτοικοι των οποίων δεν μιλούσαν την αραμαϊκή. Ποτέ δεν εδίδαξε στην ύπαιθρο της Σαμάρειας και της Ιουδαίας γιατί στα χωριά αυτά μιλιόταν μια ελληνορωμαϊκή διάλεκτος.

Μπορεί βέβαια για πολύ μικρό διάστημα να μίλησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές των Εβραίων˙ και τούτο γιατί τότε βρισκόντουσαν εκεί άνθρωποι (προσκυνητές) από όλες τις χώρες και τα χωριά της Παλαιστίνης που μιλούσαν την ελληνική Κοινή».

Τι λέει ο Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης

Ο άλλος μεγάλος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, εις το έργο του: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΞ ΑΠΟΨΕΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗΣ» (Αθήνα 1958) υποστηρίζει ότι: «Ο Καίσαρ ευρίσκει ελληνικήν γραφήν και γλώσσαν». Και πιο κάτω: «άρα και εν Παλαιστίνη ήτο η ελληνική». 

Εις την σελίδα 539 του εν λόγω βιβλίου του υποστηρίζει, πέραν των άλλων ότι:
«Ο Πιλάτος εγνώριζε την ελληνικήν, ήτις ήτο τότε η κρατούσα εν τη οικουμένη γλώσσα, της λατινικής περιοριζόμενης μόνον εν τω στρατώ, 56 αλλ’ η μετά των αραμαϊστί λαλούντων Εβραίων χρησιμοποίησις υπ’ αυτού της ελληνικής είναι απίθανον μόνον κατά τον εν τω εσωτερικώ του Πραιτωρίου διάλογον του Πιλάτου μετά του Ιησού, 57 όστις εν τη παγγνωσία αυτού εγνώριζε και ηδύνατο λαλείν πάσαν γλώσσαν και την ελληνικήν άρα, δεν αποκλείεται η χρησιμοποίησις της ελληνικής ή της λατινικής υπ’ αμφοτέρων.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Χωρίς αμφιβολία, η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά!..

πηγή-sakketosaggelos.gr

Διαβάστε περισσότερα... »