Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος, απο την εις oυρανόν εκδημίαν του Οσίου Γέροντος και πατρός ημών, Μελετίου Αρχιερέως

Επιμέλεια: Δημήτριος Περδετζόγλου

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος, 

απο την εις ουρανόν εκδημίαν του Οσίου Γέροντος 

και πνευματικού Πατρός ημών, Μελετίου Αρχιερέως...

Ο Μακαριστός, εκοιμήθη στα 79 του χρόνια, την Πέμπτη 21η Ιουνίου 2012, 5.45΄ π.μ. Το κενό που άφησε είναι τεράστιο. Ήταν επι περίπου τριάντα έτη,  για τον γράφοντα, αληθής πνευματικός πατήρ, απλούστατος, ασκητής Επίσκοπος, ανάργυρος, τίμιος, ηθικότατος, πατερικότατος, ευλαβούμενος πάρα πολύ τον Κύριο μας, την Παναγία Μητέρα Του, τους Αγίους Του... 

Ήταν και είναι ο Πατέρας μου... 

Γέροντά μου, την αγία ευχούλα Σου.

Αιωνία η μνήμη Σου! Αμήν.

εικόνα

εικόνες

Το ετήσιο μνημόσυνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, τέλεσε το πρωί της Κυριακής 16.6.2013, η Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης στον Ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Πρέβεζα.

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, βαθιάς κατάνυξης και παρουσία πλήθους πιστών που τον γνώρισαν, τον έζησαν, τον αγάπησαν και δεν ξέχασαν την προσφορά του Μακαριστού Μελετίου στην εκκλησία και τον τόπο, η Ιερά Μητρόπολη τέλεσε το μνημόσυνο προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, ενώ μαζί του συλλειτούργησαν ο Επίσκοπος Σαλώνων Αντώνιος και ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών.

πηγή, πηγή

Φωτογραφία: Ιωάννης Αυγερινός

Ο επίγειος τάφος του Οσίου Γέροντος 

(Φωτογραφίες: Ιωάννης Νικολαΐδης)

“Δος μοι τούτον τον Ξένον” 

(Μνημόσυνο Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου) 

γράφει ο κ.Νικόλαος Μπιτζιλέκης,

 Καθηγητής Νομικής – 
Πρόεδρος Τμήματος Νομικής Παν. Θεσσαλονίκης

Ένας χρόνος απουσίας, και καθώς ο χρόνος θα κυλά, όλο και περισσότερο η ανάμνηση θα φωτίζει το παρελθόν με τη μορφή του και το παρόν με τα ελλείμματά μας.

Οι νεώτεροι θα μας ρωτούν για τον γέροντα που ήρθε ξένος σε μια πνευματικά άγονη και χέρσα γη για να υπηρετήσει επί τριάντα δύο χρόνια ανθρώπους και εμείς θα αναρωτιόμαστε γιατί δεν ήπιαμε περισσότερο νερό από «τους ποταμούς που έρρεαν εκ της κοιλίας του».

Σε μια δύσκολη, μικρή επαρχιακή πόλη, στιγματισμένη από το παρελθόν της, ένας επίσκοπος κλήθηκε να στήσει εκκλησία. 

Δούλεψε δίχως τις γνωστές επιτηδευμένες εικόνες παρωχημένου ευσεβισμού ή προσποιητής σεμνότητας, δίχως χρεοκοπημένα κηρύγματα, ανούσιες ηθικολογίες ή ψυχαναγκαστικά διλήμματα κληρικαλιστικών βεβαιοτήτων.

Δούλεψε με μεθοδική καλλιέργεια ψυχής, με τιμιότητα και ειλικρινείς πράξεις αγάπης.

Δούλεψε με έναν καθαρό, λιτό αλλά και κοφτερό λόγο: με «το ναι ναι και το ου ου».
Έναν καθαρό λόγο που έβγαινε από ένα καθαρό πρόσωπο και εξέφραζε μια καθαρή ψυχή.

Δούλεψε με την παράδοση ως ελευθερία και όχι ως δέσμευση, ως ευθύνη και όχι ως εφησυχασμό, για να μιλήσει και να ανακουφίσει τον ταλαιπωρημένο και απελπισμένο άνθρωπο της σύγχρονης εποχής.

Και έφτιαξε εκκλησία, όχι οργάνωση άκαρπου ακτιβισμού, ούτε ομήγυρη οπαδών αρρωστημένου γεροντισμού, ούτε κοινωνικό θεσμό διατήρησης χριστιανικών εθίμων ή γλωσσικών στερεοτύπων, αλλά έμπρακτη απάντηση στην καθημερινή αναζήτηση νοήματος ζωής, ζωντανό οδοδείκτη του δρόμου που μας ελευθερώνει.

Ξένη υπήρξε η παρουσία του Μελέτιου στη σύγχρονη κοινωνία της αδιαφορίας και του ατομισμού, ξένη στην εποχή του πληθωρικού βερμπαλισμού και των άτολμων μετριοτήτων, αλλά και ξένη στο εκκλησιαστικό περιβάλλον της εξωτερικής θρησκευτικότητας, των πανηγυριών, του άναλου άλατος, όπως και εκείνη του Ξένου, «του εκ βρέφους ως ξένου ξενωθέντος εν κόσμω».

Ξένη υπήρξε η παρουσία του Μελέτιου σε όσους έμειναν προσηλωμένοι σε σύμβολα, σχήματα, σε έννοιες και συνήθειες που κρύβουν την κενότητα, εξυπηρετούν την αυταρέσκεια ή καλύπτουν ακόμη και την υποκρισία, ξένη σε κάθε τι που μας απαλλάσσει από την ευθύνη ή μας αυτό-δικαιώνει, αποξενώνοντάς μας από εκείνον τον Ξένον, «όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους». 

Ξένη όμως έμεινε και η απουσία του Μελέτιου σε όσους συνηθίζουν γρήγορα να ξεχνούν, αποφεύγοντας έτσι τις ενοχλητικές συγκρίσεις και τα ζωντανά πρότυπα βίου που μας ελέγχουν, ξένη όπως εκείνη του Ξένου, «ον τω φθόνω αποξένωσαν κόσμω».

Σε μας μένουν πια λίγα λόγια ευγνωμοσύνης και αγάπης για εκείνον που με το παράδειγμα ζωής του μας έδειξε να ξεπερνάμε σχήματα, σκιές και πρόσωπα και να ζητάμε, να ζητάμε με ελπίδα: «Δός μοι τούτον τον Ξένον».

πηγή

«ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ» ΦΕΤΟΣ. 

ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ 

Μητροπόλεως της Ελλάδος.

Βασίλης Αργυριάδης, από το βιβλίο: «ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ»

Τον είχα γνωρίσει πριν είκοσι περίπου χρόνια. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής θεολογίας, τότε. Συνεργαζόμουν με ένα χριστιανικό φοιτητικό περιοδικό. Με έστειλαν μαζί με κάποιο συνάδελφο μου φοιτητή θεολογίας να του πάρουμε συνέντευξη γύρω από το ζήτημα του θεολογικού διαλόγου μεταξύ ορθοδόξων και αντιχαλκηδονίων.

Ο Μητροπολίτης βρισκόταν για λίγες μέρες στην Αθήνα. Θα μας δεχόταν σε ένα μικρό διαμερισματάκι στο κέντρο της πόλης. Χτυπήσαμε την πόρτα και μετά από λίγο πρόβαλε μπροστά μας μια λιπόσαρκη φιγούρα ιερωμένου. 

Ήταν λευκασμένος, αλλά τις κινήσεις του τις χαρακτήριζε νεανική ευκινησία και ορμή. Το βλέμμα του εύστροφο και διεισδυτικό. Τα μάτια του φωτεινά. Η παρουσία του σε κέρδιζε αμέσως με την απλότητα και την καλοσύνη της. 

Μας δέχτηκε σε κάποιο μικροσκοπικό σαλονάκι με στοιχειώδη επίπλωση. Μας πρόσφερε ένα λιτό κέρασμα: ένα τυποποιημένο γλύκισμα, δυο ποτήρια νερό. 

Στις ερωτήσεις μας απαντούσε με μια ήρεμη, αργή φωνή. Καλλιεργημένος, βαθύς, γαλήνιος. Λόγος βαθιά θεολογικός. Έδειχνε άνθρωπος βαθύτατα ασκητικός, απέπνεε λεβεντιά και ήθος.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω κάμποσες φορές. Κάθε φορά που έσκυβες να πάρεις την ευχή του -οποίος κι αν ήσουν- αγκάλιαζε με το δεξί του χέρι το σκυμμένο σου κεφάλι και το ακουμπούσε πατρικά στο στήθος του.

Πλημμύριζες καλοσύνη και αγάπη Χριστού! Σου μιλούσε με τέτοια στοργή, που ένιωθες πως θα ήθελες να γίνεις καλύτερος για να την αξίζεις. 

Η κατάλευκη ασκητική μορφή του ήταν μια διαρκής αφορμή έμπνευσης. Στο πρόσωπο του βλέπαμε πάλλουσα την προσευχή, ζωντανή την Εκκλησία, την Εκκλησία πού καθιστά μέσα μας «καιόμενες» τις καρδιές μας (πρβλ. Λούκ. 24, 32).

Στη Μητρόπολή του, οι άνθρωποι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν απεριόριστα. Οι ιερείς του τον λάτρευαν για την αγάπη του και το πατρικό του ήθος. Ζούσε με απλότητα. Λιτός και απέριττος σε όλα του. Χωρίς επιδείξεις, φανφαρονισμούς και λόγια παχιά.

Κάθε φορά που συνερχόταν στην Αθήνα η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, εκείνος προσερχόταν μοναχικός και σιωπηλός –ασυνόδευτος από οδηγούς, διάκους και παρατρεχάμενους. Έλαμπε αθόρυβα στους διαδρόμους του συνοδικού μεγάρου. 

Μια ασκητική, μετρημένη φιγούρα μέσα στο πλήθος με τα φαρδομάνικα, αμέτοχος εξεζητημένων διαχύσεων. Έλεγε λίγα. Απέφευγε την «ευσεβή» επιτήδευση. Καταδεκτικός και εύχαρις με τους λίγους σοβαρούς συνεπισκόπους του. Τυπικά ευγενής με τους υπολοίπους. Αδιαπέραστος από ελαφρότητες και ακκισμούς.

Είχε μεγάλη καλλιέργεια. Όχι μόνο θεολογική. Ήταν πολύγλωσσος. Διάβαζε λογοτεχνία και θέατρο από τα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ρωσικά. 

Κι από θεολογική σπουδή ήταν άφταστος ανάμεσα στους συνεπισκόπους του. Βαθύς γνώστης των έργων των Πατέρων και της διδασκαλίας τους.
Για τα μέτρα του κόσμου ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστής ευφυΐας και μοναδικής παιδεύσεως. Με τα μέτρα της Βασιλείας του Θεού υπήρξε χριστιανός εγνωσμένης αγιότητας. Με τα μέτρα της στρατευόμενης Εκκλησίας, υπήρξε ποιμενάρχης πού αγωνίστηκε όσο ελάχιστοι σύγχρονοι του να σαρκώσει στο εδώ και τώρα το πρόσωπο του Χριστού. 

Δίχως επιπολαιότητα ή προπέτεια, μα και δίχως φόβο για τη διακινδύνευση, δίχως δειλία απέναντι στις δυσκολίες. Με πίστη, διακριτικότητα, ανυποχώρητη ευλάβεια, λεβεντιά και ήθος Χριστού. Αγωνίστηκε για τη σημερινότητα του ευαγγελικού κηρύγματος. Πάλεψε να γεννήσει στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού, και να ανάψει στις ψυχές των ανθρώπων που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, τη φλόγα της αναζήτησής Του με τα μέτρα της συγχρονικότητάς μας. Δεν έκρυψε ποτέ τον πλούτο της εκκλησιαστικής παράδοσης, πού γνώριζε και πρόβαλλε όσο λίγοι.

Μα και δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από αυτή, για να αρνηθεί το βαρύ χρέος του σήμερα, επαναπαυόμενος στις δάφνες του «δοξασμένου» παρελθόντος.

 Στις παλιές ερωτήσεις, έδινε νέες απαντήσεις. Στις νέες αναζητήσεις, αποκρινόταν με τη σοφία της παλιάς παραδόσεως. Όχι με ευκολίες, όχι ασύστολα. Με διάκριση και αγωνία. Με προσευχή και φόβο Θεού.

Παραδειγμάτισε με την τόλμη του. Χάραξε δρόμους ευθύνης. Άφησε πίσω του παράδειγμα σπάνιο...

Κοιμήθηκε εν Κυρίω τό 2012. Και σε τούτο το Μικρό Γεροντικό, δεν είναι απλά ένας κάποιος «ανώνυμος» επίσκοπος κάποιας «άγνωστης» επαρχίας. 

Είναι ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαράς...

* * *

Γιατί ήταν μεγάλος...

του πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Θερμού

Για τον αοίδιμο μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιο, ήδη γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμη πολλά. Και δικαίως. Ότι υπήρξε ασκητής και νηστευτής, ότι αναδείχθηκε σοφός θεολόγος, ότι απετέλεσε εμπνευστή του μοναχισμού και της ενοριακής ζωής.

Όλοι αυτοί οι τίτλοι τιμής είναι αληθινοί. Αλλά στις ιδιότητές του αυτές ο μακαριστός δεν ήταν μόνος. Και άλλοι ποιμένες, επίσκοποι και πρεσβύτεροι, καλλιέργησαν την άσκηση, τη θεολογία, την εκκλησιαστική αναδιοργάνωση. Όχι όσοι θα θέλαμε, όχι όσοι θα είχαμε ανάγκη, αλλά πάντως και άλλοι.

Έχοντας για λίγο συναναστραφή με τον απελθόντα ιεράρχη και έχοντας γίνει κοινωνός του τρόπου σκέψης του, ας μου επιτραπή να διατυπώσω μιαν άλλη εκδοχή γιατί αυτός ο άνθρωπος υπήρξε μεγάλος. Υποκειμενική μεν, που όμως την πιστεύω ακράδαντα, γι’ αυτό και ωθούμαι να τη μοιραστώ με το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο επίσκοπος Μελέτιος υπήρξε από τους ελάχιστους που συνέλαβε την οδυνηρή πραγματικότητα της ιδρυματοποίησης της Εκκλησίας μας. Είχε την οξύνοια να αντιληφθή ότι το βάρος μιας δήθεν ‘παράδοσης‘ συνθλίβει το γνήσιο ευαγγελικό μήνυμα. 

Διέθετε τη διανοητική εντιμότητα να καταλάβει πως έχουμε δημιουργήσει μιαν "ατμοσφαιρική" Ορθοδοξία, κατάλληλη μόνο για ψυχολογική επανάπαυση ή για "ευλαβή" πολεμική. Υπήρξε τόσο διορατικός ώστε να επισημάνει ότι τελικά έχουμε δημιουργήσει μια Εκκλησία χωρίς Χριστό.

Γι’ αυτό και οι θέσεις, τα κηρύγματα, τα γραπτά του, οι πρωτοβουλίες του, στόχευαν κυρίως στην επαναφορά της Χριστοκεντρικότητας. Απέβλεπαν στην υπονόμευση της σχηματικής, εξωραϊσμένης ως δήθεν "βυζαντινής", ευσέβειας, η οποία εν τέλει υποτάσσεται σε (ή και ταυτίζεται με) σχήματα "του αιώνος τούτου του καταργουμένου". 

Ακόμη και η θαρραλέα και ιστορικής σημασίας απόφασή του να προχωρήσει σε μετάφραση των λατρευτικών κειμένων στα νέα ελληνικά, στόχευε ακριβώς στην αποκατάσταση του πραγματικού νοήματος του Σώματος του Χριστού. Ήθελε να εντάξει και τη διάνοια στη δοξολογική και ικετευτική προσέγγιση του Θεού από τον πιστό, ώστε να μην παραδίδεται σε ομιχλώδεις "μεθέξεις" που γίνονται συχνά το άλλοθι της οκνηρής διαφυγής από την αλήθεια. Επιθυμούσε να "αιχμαλωτίζεται παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού".

Θα μπορούσα να αφιερώσω το σημείωμα ετούτο αποκλειστικά στην πρωτοβουλία του για τη μετάφραση, μια και πρόκειται για ένα εγχείρημα το οποίο συμμερίζομαι και στηρίζω. Δεν το κάνω διότι το θεωρώ μέρος ενός γενικώτερου οράματός του που περιέγραψα πιο πάνω.

Αποτελεί πολύτιμο και αναντικατάστατο βέβαια τμήμα, όμως τμήμα μόνο μιας σύλληψης η οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, αλλά που δυστυχώς καταντήσαμε να μάς φαίνεται παράξενη και τολμηρή μετά από τη σκουριά που οι αιώνες επισώρευσαν στις νοοτροπίες μας. Στις νοοτροπίες εκείνες οι οποίεςχειρίζονται με άνεση και αυτοϊκανοποίηση τα προϊόντα της δήθεν ‘παράδοσης’ (προϊόντα πολιτισμικά, κατ’ ουσίαν), ενώ κρατούν Εξόριστο τον Χριστό και τις εντολές Του.

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι ο Επίσκοπος Μελέτιος, θα πιστωθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, με το στεφάνι της πρωτοπορίας. Σ’ εμάς εναπόκειται τώρα να μην έχει κοπιάσει "εις κενόν". Παρηγοριά μας η πληθύς των ομοφρόνων του, "βλαστών κύκλω της τραπέζης του", κληρικών, στους οποίους ευχόμαστε αδελφικά και ολόψυχα να επαυξήσουν την κληρονομιά του.

πηγή

Θερμώς και εκ μέσης καρδίας ευχαριστούμε τους δύο πνευματικούς αδερφούς και φίλους, Ιωάννη Νικολαΐδη και Ιωάννη  Αυγερινό, αμφότεροι εξαίρετα τέκνα του εκλιπόντος Οσίου Γέροντος, δια την άμεση ανταπόκριση και αποστολή φωτογραφιών δια το παρόν λιτό, απειροελάχιστο αφιέρωμα στον ΕΝΑ για την ζωή μας, πνευματικό Πατέρα.