Όσο δοτικό, τρυφερό, συμπονετικό, είναι ένα παιδί,
τόσο εγωιστικό, εγωκεντρικό, εγωπαθές, γίνεται όταν μεγαλώνει.
Θαρρείς πως όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος μόνο για τους μεγάλους.
Όλες οι βιαστικές αποφάσεις, οι επιπόλαιες επιλογές, υπολείπονται του βασικού:
Πως, η μόνη έννοια ενός συνειδητοποιημένου ενήλικα, θα έπρεπε να ήταν τα παιδιά.
Πως γίνεται και ξεχνάμε οι περισσότεροι από μας πως κάποτε υπήρξαμε παιδιά κι εμείς;
Πως προσπερνάμε -με εκπληκτική αμνημοσύνη- το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας;
Ένα παιδί είναι τόσο αγνό, που θέλει να περικλείσει όλο τον κόσμο με τα μικρά χεράκια του.
Σ' αντίθεση με τον ενήλικα ,που πιστεύει τυφλά πως όλος ο κόσμος κινείται γύρω από εκείνον.
Πως λέμε λοιπόν, με σθένος, πως ο κόσμος μας είναι τα παιδιά μας, και ζούμε μόνο γι' αυτά;
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως νοιαζόμαστε για τα σχολεία τους, τη τροφή τους, το περιβάλλον.
Πως σεβόμαστε και φροντίζουμε τη Φύση γύρω, γιατί εκεί μέσα θα ζήσουν τα παιδιά μας!
Η μόρφωση, η παιδεία, οι εξετάσεις, η περίθαλψη, η ψυχική τους φροντίδα όλα για εκείνα.
Τα δάση, τα δέντρα, οι θάλασσες, τα ζώα, τα πουλιά, ο αέρας, το οξυγόνο, όλα για εκείνα.
Εμείς θα έπρεπε να είχαμε συναίσθηση της προσωρινότητας και να κοιτάμε το μέλλον των παιδιών μας. Να σκεφτόμαστε, να πράττουμε, να ψηφίζουμε, για τα παιδιά μας.
Και να μην ξεχνάμε να τους κληροδοτήσουμε και να τους εμφυσήσουμε αυτό που θέλαμε κι εμείς ως παιδιά: Σεβασμό στον Άνθρωπο, στη Ζωή, στη Φύση.
Άλλωστε αυτός που αγαπά αληθινά τη φύση, γνωρίζει
πως τον κόσμο δεν μας τον έδωσαν οι γονείς μας,
αλλά τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου