Οι νόθες αισθήσεις και ο αληθής νους

“Πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος κατορθώσει να αποκτήσει πνευματικότητα, την αποκτά και ολόκληρος ο κόσμος. Κι αν ένας άνθρωπος αποτύχει σε αυτό, αποτυγχάνει στον ίδιο βαθμό και όλος ο κόσμος….”

Κομφούκιος

Ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η ευκλείδεια γεωμετρία και νευτώνεια φυσική, δηλαδή αυτές που μάθαμε στο λύκειο, αρκούσαν για να εξετάσουμε τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις.

Κάθε εποχή, όμως, και κάθε γενιά, έχει τις δικές της υποθέσεις: Ότι ο κόσμος είναι επίπεδος, ή ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος...Υπάρχουν εκατοντάδες κρυμμένες εικασίες, πράγματα τα οποία παίρνουμε για δεδομένα, τα οποία μπορεί να είναι ή να μην είναι αλήθεια. 

Φυσικά, στις περισσότερες περιπτώσεις,ιστορικά, αυτά τα πράγματα δεν είναι αληθή. Έτσι λοιπόν προφανώς, εάν η ιστορία είναι ένας οδηγός, πολλά από αυτά που παίρνουμε ακόμη και σήμερα ως δεδομένα για τον κόσμο μας, απλά δεν είναι αληθή. 

Αλλά είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτές τις προκαθορισμένες απόψεις, συχνά χωρίς ούτε να το ξέρουμε,χωρίς ούτε να το καταλαβαίνουμε. Έχουμε θεμελιώσει τη σκέψη με δόγματα τα οποία η σύγχρονη φυσική καταρρίπτει.

Η σύγχρονη φυσική, λοιπόν, με βάση την θεωρία της σχετικότητας,τα ανώτερα μαθηματικά και τη κβαντική θεωρία που προέκυψε από αυτά, αποδεικνύουν ότι το πραγματικό σύμπαν δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις αλλά αυτό που μας λέμε τα μαθηματικά και τα πειράματα στα εργαστήρια. Και οι ανθρώπινες αισθήσεις δεν το αντιλαμβάνονται όπως είναι γιατί είναι ελαττωματικές.

Πριν όμως εξηγήσουμε γιατί οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι ελαττωματικές θα παραθέσουμε κάποιες απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι υπάρχουν 2 όργανα για τη γνώση της αληθείας. Η αίσθηση και ο λόγος. Από αυτά η μεν αίσθηση είναι ψευδής, ενώ ο λόγος είναι το μόνο αληθινό κριτήριο.Ο Παρμενίδης ισχυριζόταν ότι η φιλοσοφία είναι δύτη και τη διαχώριζε στην αλήθεια με κριτήριο το λόγο και στην εικασία που προέρχεται από τις αισθήσεις οι οποίες δεν είναι ακριβή κριτήρια γνώσης. 

Ο Δημόκριτος έλεγε πως υπάρχουν 2 μορφές γνώσης. Η νόθα και η γνήσια γνώση. Στη νόθα ανήκουν οι 5 αισθήσεις ενώ στη γνήσια ο νους και η σκέψη. Τέλος ο Πλάτωνας δίδασκε πως το σύμπαν φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο μέσα από τη σκέψη και τη λογική.Και αφού δεχόμαστε όλα αυτά, έλεγε ο Πλάτων, αυτός ο κόσμος μας που αντιλαμβανόμαστε διαμέσου τον αισθήσεών μας, πρέπει να είναι εικόνα ενός άλλου πραγματικού και μη αισθητού κόσμου.

Περίπου τα ίδια λέει και η σύγχρονη φυσική. Γιατί όμως στ’αλήθεια οι αισθήσεις μας είναι προβληματικές?Τι είναι αυτή η πλάνη των αισθήσεων?

Ας πάρουμε για παράδειγμα την όραση: Καταρχάς το μάτι μας έχει τις εξής ατέλειες: Δεν διακρίνει αντικείμενα με κάποια ελάχιστη διάμετρο, όταν δηλαδή είναι πολύ μικρά.(π.χ. κόκκοι σκόνης,κόκκοι αρωματικών ενώσεων και πολλά άλλα) με αποτέλεσμα γύρω μας να έχουμε την αίσθηση του κενού. 

Επίσης, δεν βλέπει ούτε αυτά που είναι σε ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους με αποτέλεσμα να τα θεωρεί σαν ένα όταν είναι πολύ κοντά.

Παράδειγμα όταν κοιτάμε ένα δάσος από μακριά δε μπορούμε να διακρίνουμε τα δέντρα και τα βλέπουμε σαν ένα ενιαίο πράγμα,όταν πάμε όμως πιο κοντά βλέπουμε να ξεχωρίζει το ένα δέντρο με το άλλο, έτσι και όταν κοιτάμε τα υλικά με ένα μικροσκόπιο βλέπουμε να ξεχωρίζουν τα μόρια μεταξύ τους.

Τέλος, δε βλέπει ούτε ολόκληρο το φάσμα φωτός δηλαδή δε βλέπουμε υπεριώδης ούτε υπέρυθρες ακτινοβολίες και γενικά χάνουμε πάρα πολλά μήκη κύματος του φωτός τα οποία το ανθρώπινο μάτι δε μπορεί να διακρίνει.

Αν τα μάτια μας δεν είχαν αυτά τα 3 ελαττώματα, τότε θα βλέπαμε μόνο μια τεράστια λάμψη, δε θα διακρίναμε αντικείμενα-ανάμεσα σε όλα τα αντικείμενα θα βλέπαμε τα πάντα-κόκκους σκόνης μικρο σωμάτια, κ.α. -και δε θα μας χώριζε το κενό υλικό όπως πιστεύουμε ότι τέτοιο είναι, αλλά θα μας ένωνε ένα ρευστό που μέσα του θα επέπλεαν τα διάφορα αντικείμενα. 

Τρίτον θα βλέπαμε και τα άτομα και τα ηλεκτρόνια κ.ο.κ, και τέλος θα βλέπαμε ακόμη και τα στοιχειώδη σωμάτια από τα οποία αποτελούνται τα πάντα και αφού όπως μας διδάσκει η σύγχρονη φυσική και η κβαντική θεωρία τα στοιχειώδη σωμάτια είναι ρεύματα ενέργειας, γι'αυτό όλα θα ήταν ενέργεια, τεράστια και κοχλάζουσα, ίσως με διαφορετική πυκνότητα και αραιότητα σε κάποια σημεία, πάντα ενιαία όμως.

Επίσης πρέπει να αναφέρουμε πως τα δομικά υλικά που αποτελούν τα μόρια , τα άτομα και τα ηλεκτρόνια δηλαδή τα στοιχειώδη σωμάτια, υπόκεινται στους νόμους της κβαντικής φυσικής. 

Σύμφωνα με αυτήν και από την αρχή της απροσδιοριστίας πηγάζει ότι οι τροχιές των τελευταίων στοιχειωδών σωματιδίων στις αντίστοιχες στιβάδες επεκτείνονται θεωρητικά σε άπειρη ή τουλάχιστον απροσδιόριστη ακτίνα. 

Ένα σωματίδιο, το οποίο θεωρούμε σαν ένα συμπαγές πράγμα στην πραγματικότητα υπάρχει σε μία ονομαζόμενη "υπέρ-θέση"ένα διεσπαρμένο κύμα πιθανών θέσεων και είναι σε όλα αυτά τα μέρη την ίδια στιγμή.Τη στιγμή που το παρατηρείς παίρνει αμέσως θέση σε μία από αυτές τις πιθανές θέσεις.Η κβαντική υπέρ-θέση αφήνει να εννοηθεί ότι ένα σωματίδιο μπορεί να είναι σε δύο ή περισσότερα μέρη ή καταστάσεις ταυτόχρονα. 

Όταν δεν κοιτάζεις, είναι σαν ένα κύμα.Όταν κοιτάζεις, είναι σαν ένα σωματίδιο.Όταν δεν κοιτάζεις,υπάρχουν κύματα πιθανοτήτων. Όταν κοιτάζεις, υπάρχουν σωματίδια εμπειρίας.

Δηλαδή δεν υπάρχουν τα όρια μεταξύ των υλικών αντικειμένων, όπως τα αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις.Ένα άλλο παράδειγμα: Αν δούμε τον ήλιο με το μάτι μας θα δούμε ότι έχει κάποια ορισμένα από το ανθρώπινο μάτι όρια και είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε σφαιρικό δίσκο του ήλιου. 

Αν τον δούμε με ακτινοβολία ραδιοσυχνοτήτων, θα είναι μεγαλύτερος γιατί θα φαίνονται και μήκη κύματος του δίσκου του ήλιου που το ανθρώπινο μάτι δεν αντιλαμβάνεται. Τέλος αν τον κοιτάξουμε μέσα από μεγαλύτερα μήκη κύματος ή ακτινοβολίες γ θα μας φανεί ο δίσκος του ακόμη μεγαλύτερος. Ποιες είναι λοιπόν οι πραγματικές του διαστάσεις; Δεν υπάρχουν! 

Ένα ακόμη παράδειγμα είναι μια ευθεία γραμμή. Όσο πιο κοντά τη βλέπεις με ένα μικροσκόπιο π.χ. τόσο παρατηρείς ότι δεν είναι ευθεία αλλά γεμάτη από καμπύλες.

Υπάρχουν στην πραγματικότητα τέλειες ευθείες και τέλειοι κύκλοι όπως μας μαθαίνει η ευκλείδεια γεωμετρία και χρησιμοποιεί η νευτώνεια φυσική στα πειράματά της για να περιγράψει τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας;

Η σύγχρονη φυσική μας διδάσκει πως δεν υπάρχουν. Άρα εφόσον τίποτα δεν έχει όριο, όλα εμπεριέχονται σε όλα. Μια αφηρημένη διάταξη μη αισθητής ενέργειας που εμπλέκεται δημιουργώντας μια ενιαία έννοια. Όλα είναι ένα. Ένας τεράστιος,αδιάσπαστος χυλός ενέργειας. 

Και σε αυτήν την κατάσταση δεν ξεχωρίζει τίποτα από το άλλο γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η ανάγκη να ξεχωρίσουν. Όλα είναι ένα. Δεν έχουν νόημα έννοιες όπως το όριο και η μορφή. Τα όρια κάθε αντικειμένου προεκτείνονται περίπου στο άπειρο.

Έπειτα, ούτε επαφή υπάρχει. Γιατί πάλι η επιστήμη μας λέει ότι στην πραγματικότητα επαφή δεν υπάρχει αλλά μόνο απωστικές δυνάμεις μεταξύ τεράστιων αποστάσεων, αναλογικά με το πόσο μικρά είναι τα ηλεκτρόνια. 

Τα τελευταία άτομα του χεριού μου δεν ακουμπάνε ποτέ τα πρώτα δομικά στοιχεία του τραπεζιού. Απλά οι ηλεκτρομαγνητικές τάσεις που δημιουργούνται από αυτές τις απωστικές δυνάμεις μεταξύ των ηλεκτρονίων μας κάνουν να νομίζουμε ότι υπάρχει η αίσθηση της αφής στέλνοντας στον εγκέφαλο το κατάλληλο ερέθισμα.

Συνεχίζοντας με την ίδια συλλογιστική θα διαπιστώσουμε πως περίπου τα ίδια ισχύουν και για τις υπόλοιπες αισθήσεις δηλαδή την όσφρηση,την ακοή και τη γεύση. Πολύ απλά και επιγραμματικά θα αναφέρουμε πως ούτε ακούμε, ούτε γευόμαστε, ούτε οσμιζόμαστε όλους τους ήχους, όλες τις γεύσεις και όλες τις οσμές αντίστοιχα.

Άρα πραγματικότητα θεωρούμε αυτό που οι αισθήσεις μας μπορούν να αντιληφθούν και όχι ότι υπάρχει πραγματικά.

Οι αισθήσεις μας είναι τέτοιες που δεν μπορούν να διακρίνουν τις 4 διαστάσεις ενώ τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι τετρασδιάστατα. Δε σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν. Τις επιπτώσεις των τεσσάρων διαστάσεων τις βλέπουμε ότι υπάρχουν με τα μαθηματικά, τη φυσική και άλλες επιστήμες. Έτσι ο νους αντικαθιστά τις αισθήσεις μας και όπως ακριβώς μας έλεγαν οι αρχαίοι και περιγράψαμε παραπάνω, η μόνη αληθής γνώση είναι η γνώση του νου και όχι των αισθήσεων.

Η μειωμένη ικανότητα των αισθήσεων μας, λοιπόν, αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να κόβει ένα κομμάτι του αληθινού τετρασδιάστατου σύμπαντος, κομμάτι το οποίο είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς λόγω της αδυναμίας των αισθήσεων μας να αντιληφθούμε το όλο, και το οποίο μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς από την ευκλείδεια γεωμετρία και τη νευτώνεια φυσική. 

Όταν όμως κόβουμε ένα κομμάτι του σύμπαντος σε 2 μέρη δηλαδή από το όλο και ενιαίο χωροχρονικό συνεχές πάρουμε ένα κομμάτι του-πράγμα που κάνουν οι αισθήσεις μας- τότε αυτά τα 2 κομμάτια θα έχουν τελείως διαφορετικές ιδιότητες από το αρχικό. 

Αυτό ακριβώς κάνουν οι αισθήσεις μας και χωρίζουν το τετρασδιάστατο χωροχρονικό συνεχές σε χώρο και χρόνο και αυτά τα 2 έχουν διαφορετικούς νόμους που τα διέπουν και τελείως αλλιώτικους από το αρχικό ενιαίο τετρασδιάστατο χωροχρονικό συνεχές. Να δώσουμε και ένα παράδειγμα. Το αλάτι που τόσο νοστιμίζει τα φαγητά μας εάν διασπαστεί στα 2 πρωταρχικά υλικά του θα μας δώσει 2 πολύ δραστικά δηλητήρια, το χλώριο και το νάτριο. Όμως ενιαία αυτά τα 2 στοιχεία έχουν τελείως διαφορετικές ιδιότητες.

Με άλλα λόγια το χωροχρωνικό συνεχές αν διασπαστεί σε χώρο και χρόνο οι ιδιότητες του είναι αυτές που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις δηλαδή ένα καθρέπτισμα του τετρασδιάστατου χωροχρόνου. Και έτσι στο μεν τρισδιάστατο σύμπαν δηλαδή σε αυτό που βλέπουμε είναι οι νόμοι της νευτώνειας γεωμετρίας και της κλασικής φυσικής που το διέπουν ενώ το πραγματικό χωροχρονικό συνεχές υπακούει στους νόμους της κβαντικής.

Οι αισθήσεις από το χωροχρωνικό συνεχές αντιλαμβάνονται μόνο το χώρο ενώ από τον χρόνο αντιλαμβανόμαστε, μόνο το καθρέπτισμα του χρόνου πάνω στο χώρο των τριών διαστάσεων γι’αυτό και ο χρόνος μόνο βιώνεται και δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε σαν διάσταση και τον μετράμε με διαφορετική μονάδα δηλαδή με το δευτερόλεπτο και οχι με μονάδα χώρου όπως κανονικά θα έπρεπε αφού το αληθινό σύμπαν είναι αυτό που μας αποκαλύπτει το όνομάτου, δηλαδή χωροχρωνικό άρα και ενιαίο.

Η σύγχρονη φυσική, λοιπόν, μας δείχνει πως το σύμπαν είναι στην πραγματικότητα τεσσάρων διαστάσεων δηλαδή είναι έξω από την δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων και άρα τα αντικείμενα του είναι μη αισθητά και μη κατανοητά για μας. Βλέπουμε μόνο καθρεπτίσματα, σκιές και προβολές των τετραδιάστατων αντικειμένων πάνω στον τρισδιάστατο χώρο που έχουν ορίσει οι ελλιπείς ανθρώπινες αισθήσεις..

Όμως τα τετρασδιάστατα αντικείμενα είναι η πραγματικότητα γιατί αυτό μας λένε τα μαθηματικά. Όπως όταν βλέπουμε τη μαθηματική παράσταση Y=α*X+β γνωρίζουμε ότι αυτή αναπαριστά μια ευθεία γραμμή, έτσι υπάρχουν ανώτερες παραστάσεις μαθηματικών που μας δείχνουν όλα αυτά που τα μάτι μας δε μπορεί να δει.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν κατανοούμε όλα τα γεγονότα μέσω μόνο των αισθήσεων μας.Η έννοια της ελευθερίας,της αγάπης κτλ είναι έξω από την πειραματική διαδικασία των αισθήσεων μας./Ο νους είναι έξω από την έννοια του χώρου, είναι έξω από τις έννοιες των αισθήσεων και των τριών διαστάσεων. Άρα ο νους είναι είναι ενιαίος με το χωροχρωνικό συνεχές.

Τελικά εφόσον ο νους είναι ενιαίος και αδιαίρετος με το χωροχρονικό συνεχές συνειδητοποιώ πως είμαι υπεύθυνος για όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου. Εγώ και τα όσα στο περιβάλλον υπάρχουν δεν είμαστε ξέχωροι. Είμαστε μέλη ενός πράγματος. Συνδέομαι με όλα. Δεν είμαι μόνος μου. Γνωρίζοντας ότι υπάρχει αυτή η διασύνδεση στο Σύμπαν, ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας και ότι συνδεόμαστε με το Σύμπαν στο θεμελιώδες επίπεδό του, νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ καλή εξήγηση για το τι είναι πνευματικότητα.

Μπορούμε να δείξουμε ότι υπάρχει ένα πνευματικό τμήμα στον εγκέφαλό μας και ότι είναι ένα τμήμα στο οποίο όλοι έχουμε πρόσβαση και είναι κάτι που όλοι μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει να διατυπώσουμε για τα καλά ότι όλα είναι και ενιαία και αδιαίρετα...και να είμαστε τόσο συγκεντρωμένοι σε αυτό και τόσο εστιασμένοι σε αυτό...και να έχουμε τόσο πολύ από τη προσοχή μας πάνω σε αυτό...που να χάσουμε τους εαυτούς μας...να χάσουμε την αίσθηση του χρόνου..να χάνουμε την όποια αίσθηση ιδιοκτησίας ή επιθυμίας απόκτησης. 

Και τη στιγμή που εμπλεκόμαστε τόσο πολύ σε αυτή την εμπειρία ώστε να χάνουμε τα ίχνη του εαυτού μας, να χάνουμε την αίσθηση του υλισμού και του χρόνου και κατανοούμε ότι είμαστε ένα παιδί του χωροχρονικού συνεχούς και η υπόστασή μας είναι ένα καθρέπτισμα της συμπαντικής μας ολότητας, τότε ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε ολόκληρο το σύμπαν -όλοι είμαστε ένα, τότε αυτή η εικόνα είναι η μόνη εικόνα που είναι αληθινή και αυτή την εικόνα της ενότητας και όχι την εικόνα του ατομικισμού και της μοναξιάς θα πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα.
πηγή