Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου μια καταπληκτική φωτογραφία. Ένα σμάρι πεταλούδες, σκουπίζουν τα δάκρυα μιας χελώνας του Αμαζονίου! Οι περισσότερες είναι πορτοκαλί, αλλά υπάρχουν δυο κίτρινες και μια άσπρη!
Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι οι χελώνες κλαίνε. Γιατί, άραγε, μπορεί να κλαίει μια χελώνα; Γιατί βλέπει την παρακμή του κόσμου της; Γιατί έμεινε τελευταία της γενιάς της; Γιατί μπήκε γύρη απ’ τ’ ανοιξιάτικα λουλούδια στα μάτια της; Γιατί το χορταράκι της έχει χάσει τη νοστιμάδα του απ’ τα φάρμακα; Ή, μήπως, γιατί θέλει να κλειστεί μέσα στο καβούκι της και να μη ξαναβγεί ποτέ;
Η απίστευτη ομορφιά που τρέχει να σκουπίσει τα δάκρυα της, την παρηγορεί άραγε, καθόλου;
Τόσα σημαντικά γεγονότα που γίνονται κρυφά και δεν τα βλέπει κανείς- και πόσα άλλα ακόμα- γιατί πρέπει να γίνονται;
Κι αφού γίνονται, η ομορφιά τους είναι χαμένη επειδή δεν την βλέπουν οι άνθρωποι; Η ομορφιά έχει αξία μόνον όταν κάποιος τη βλέπει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου