Η ανάσταση του Ιάσονα θυμίζει κάτι στους Έλληνες;

Η ανάσταση του Ιάσονα θυμίζει κάτι στους Έλληνες;

Αφού ορισμένοι αρνητές του Χριστού αρνούνται την Ανάσταση του Ιησού, πώς γίνεται και βρέθηκε ανάγλυφο πήλινο πλακίδιο με την ανάσταση του Ιάσονα; 

Και δεν μιλάμε, ασφαλώς, για τον Άδωνι της Ελληνικής Μυθολογίας, αλλά για τον Ιάσονα, τον αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας και γιο του Αίσονα, του βασιλιά της Ιωλκού!..


ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ κανείς το περιοδικό «Αρχαιολογία» (τεύχος 68, Σεπτέμβριος 1998) και συγκεκριμένα το θέμα: «Γυναίκες: σύμβολα-συμβολισμοί», θα μείνουμε έκπληκτοι από ένα πήλινο ανάγλυφο πάνω στο οποίο εικονίζεται η ανάσταση του Ιάσονα! 

Μία ανάσταση για την οποία δεν είναι και τόσο γνωστή στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Ας δούμε, όμως, πώς έχει περιληπτικά το θέμα και θα επανέλθουμε:

«Η συγκριτική μελέτη του υλικού από τη Μεσοποταμία και τις χώρες της ανατολικής και δυτικής Μεσογείου, ακόμη κι από την Ελλάδα των ιστορικών χρόνων, δείχνει ότι η τελετή του ιερού γάμου είναι πανάρχαια και συνδέεται άμεσα με τις απαρχές της ιερής βασιλείας: η Μεγάλη Θεά της Φύσης, κατά κανόνα, σμίγει με τον θνητό εκλεκτό της για να γεννήσει τον πρώτο βασιλιά.

Στην Ελλάδα, ο Ομηρικός Ύμνος στην Αφροδίτη, από τον 7ο αιώνα π.Χ., περιγράφει το σμίξιμό της με τον Αγχίση και τη γέννηση του γιου τους Αινεία. Ο Αγχίσης αρχικά τρομάζει στη σκέψη να σμίξει με μια θεά, όπως κι ο Γιλγαμές που αρνείται τον έρωτα της Ιστάρ. 

Ο κυνηγός Ωρίων πεθαίνει από τα βέλη της Αρτέμιδος επειδή έσμιξε με την Ηώ. Ο Ιασίων σμίγει με τη Δήμητρα. Τον καίει ο κεραυνός του Δία. Πίσω από αυτούς τους μύθους αχνοφέγγει ο Ιερός Γάμος που υπόσχεται την ευλογία της γονιμότητας και εγγυάται τη διατήρηση της ζωής. Όπως η κρητική Ευρώπη και Πασιφάη, έτσι και η μικρασιάτισσα Κυβέλη είναι η κυρά των ταύρων. Η Δέσποινα του γενετήσιου ενστίκτου αγάπησε τον Άττι.

Ο μύθος λέει πως ο Άττις, δείχνοντας την πλήρη του αφοσίωση στη θεά, πέθανε στην προσπάθεια να αυτοευνουχιστεί.
Στην εκστατική λατρεία της θεάς, όσοι επαναλάμβαναν την πράξη του Άττι γίνονταν οι ευνούχοι της. 

Στην αρχή του καλοκαιριού, η Ανατολή, όπου παλιότερα οι Σουμέριες αποχαιρετούσαν τον Ντουμουζί, εραστή και θύμα της Ινάννα, αντηχούσε από το θρήνο για το χαμό του Ταμμούζ, του αγαπημένου της Αστάρτης. Την ίδια εποχή, στην Ελλάδα γιόρταζαν τα Αδώνεια. 

Ο εραστής της Αφροδίτης, γιος της αιμομικτικής σχέσης του βασιλιά της Κύπρου Κινύρα με την κόρη του Μύρρα, δεν πρόλαβε να χαρεί τη θεά, ούτε την Περσεφόνη που κι αυτή τον πόθησε. Βρήκε το θάνατο στο κυνήγι. Στην Κύπρο θεωρούσαν τον Γόλγο γιο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Στην Ελλάδα επικεντρώθηκαν στο θρήνο για την απώλεια του αγαπημένου, που δεν άφησε ασυγκίνητη ούτε τη Σαπφώ.»

Αριστερά: Ο Ιάσων και η Μήδεια ενώνουν τα δεξιά χέρια (dextrarum junctio). Πρόκειται για μια χειρονομία που συμβολίζει τον γάμο. (Ρωμαϊκή σαρκοφάγος του ύστερου 2ου αι.). 

Δεξιά: Ο Ιησούς Χριστός. (Τοιχογραφία του Μανουήλ Πανσέληνου στον ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Ορους). Ορισμένοι, εκτός του γράφοντος και της κυρίας Αγγελικής Κοτταρίδη, ταυτίζουν τα δύο αυτά ιστορικά πρόσωπα, του Ιάσονα και του Ιησού, λόγω του ότι τα ονόματά τους ηχούν περίπου το ίδιο στ’ αυτιά μας και έρχονται μέσα από τα ομηρικά έπη και άλλα κείμενα: [«Υψιπύλη υπ’ Ιήσονι ποιμένι λαόν» (Ομ. Ιλ. Ζ, 469)]. 

Τα πρόσωπα, όμως, του Ιάσονα και του Ιησού, είναι τελείως διαφορετικά, αφού είναι γνωστό ότι έζησαν σε δύο εντελώς διαφορετικές εποχές. (Επάνω εικόνα: Η ανάσταση του Ιάσονα στο μαγικό λέβητα, όπως βλέπουμε σε ένα πήλινο ανάγλυφο πλακίδιο.

(Περιοδικό «Αρχαιολογία», τεύχος 68, Σεπτέμβριος 1998, σελ. 37).

ΙΑΣΩΝ ΚΑΙ ΙΗΣΟΥΣ

Ο Ιάσων, ως γνωστόν, ήταν ένας από τους ήρωες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ο αρχηγός της αργοναυτικής εκστρατείας ο Ιάσονας ήταν γιος του Αίσονα, του βασιλιά της Ιωλκού. Ο αδελφός του Αίσονα, ο Πελίας, αφού πήρε με τη βία το θρόνο του αδελφού του, από φόβο μήπως ο Ιάσονας θελήσει να τον σκοτώσει του ανέθεσε να πάει στην Κολχίδα και να του φέρει το χρυσόμαλλο δέρας, πιστεύοντας ότι ποτέ δε θα κατόρθωνε ο νέος να επιστρέψει.

Ο Ιάσονας όμως, μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στην Κολχίδα και με τη βοήθεια της βασιλοπούλας Μήδειας πήρε το χρυσόμαλλο δέρας και επέστρεψε στην Ιωλκό. Εκεί εξόντωσε με δόλιο τρόπο τον Πελία που απειλούσε τη ζωή του. Το ζευγάρι έφυγε στην Κόρινθο μετά από το θάνατο του Πελία, όπου ο Ιάσονας γνώρισε την πανέμορφη Γλαύκη, την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. 

Για να την παντρευτεί, χώρισε τη Μήδεια που θέλοντας να εκδικηθεί σκότωσε την αντίζηλό της, δηλητηριάζοντάς την και δολοφόνησε τα δυο παιδιά της, που είχε αποκτήσει με τον Ιάσονα.

Αν διαβάσουμε, λοιπόν, μέσα στο περιοδικό "Αρχαιολογία" ένα άρθρο με τίτλο: «Ο ιερός γάμος της μεγάλης θεάς» το οποίο υπογράφει η έγκριτη Αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός κ Αγγελική Κοτταρίδη, θα εκπλαγούμε με ένα πήλινο ανάγλυφο πλακίδιο πάνω στο οποίο εικονίζεται η ανάσταση του Ιάσονα!

Δεν θα μπούμε στην λογική των καλοπροαίρετων (αν θέλετε) και ανώδυνων συνειρμών για πρόσωπα όπως ο Ιάσων και ο Ιησούς, που ορισμένοι υποστηρίζουν σε άρθρα ή δικές τους μελέτες ότι έχουμε να κάνουμε με ταυτοσημίες (πράγμα αδύνατο, αφού τα πρόσωπα αυτά ιστορικά και χρονολογικά αποδεικνύεται ότι έζησαν σε διαφορετικές εποχές), ωστόσο το πήλινο ανάγλυφο πλακίδιο που εικονίζει την ανάσταση του Ιάσονα και το οποίο καταχωρίζει μέσα στο περισπούδαστο άρθρο της η παραπάνω διακεκριμένη αρχαιολόγος, μας βάζει σε πολλούς προβληματισμούς και ανατρέπει την θεωρία ορισμένων σύγχρονων ελληνιστών που αρνούνται την Ανάσταση του Ιησού τη στιγμή που βρίσκουμε πήλινα ανάγλυφα πάνω στα οποία εικονίζεται η ανάσταση του Ιάσονα!

Επειδή το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, θα επανέλθουμε με άλλα άρθρα μας. 

Ας δούμε, όμως, τι γράφει προς το τέλος του άρθρου της η κυρία Αγγελική Κοτταρίδη:

«Στα σύνορα του κόσμου, στο στρογγυλό νησί, συνάντησε ο Οδυσσέας την κόρη τού ήλιου, τη φοβερή μάγισσα θεά, τη γερακίνα Κίρκη. Με το φυλαχτό που του είχε δώσει ο Ερμής αντιστάθηκε στο βοτάνι της λησμονιάς. Γυμνώνοντας το σπαθί του, ο άντρας κέρδισε την προσοχή του θηλυκού, που του ζήτησε να σμίξουν «ευνή και φιλότητι μιγήσομεν αλλήλοις», και του ορκίστηκε να μην του πάρει αντρεία και δύναμη, ούτε να τον μαγέψει. Ο ήρωας ήπιε από την κούπα της θεάς. Στο κρεβάτι της Κίρκης ο Οδυσσέας έμαθε τα μυστικά του έρωτα και το δρόμο που οδηγεί στη χώρα του θανάτου. 

Για να γυρίσει ο ήρωας από την αγκαλιά της θεάς στον κόσμο των ανθρώπων πρέπει να περάσει από το θάνατο. “Δισθανής” – αυτός που πέθανε δυο φορές- ο Οδυσσέας, ο πρώτος μύστης, ο άντρας, θα γυρίσει φέρνοντας γνώση στους θνητούς. Ο Ελπήνορας, ο νιούτσικος πού έλπιζε να αντρωθεί, θα μείνει για πάντα στα δώματα του Άδη.

Επάνω στο χρυσωμένο δέρας του κριαριού που θυσιάστηκε, έσμιξε ο Ιάσων με τη Μήδεια, τη σοφή θεά από τη γενιά του ήλιου. Ύστερα ο γαμπρός έγινε ο ίδιος το πρόσφορο της θυσίας. 

Το σώμα του κομμάτια μπήκε στο λέβητα. Η θεά, που τον αγάπησε πολύ, του έδωσε το βοτάνι της ζωής. Ο Ιάσων αναστήθηκε πιο νέος και πιο όμορφος απ’ ό,τι ήταν πριν*. Στις μετόπες του ναού της Ήρας, κοντά στις εκβολές του αρχαίου ποταμού Σίλαρι, στο σημερινό κόλπο του Σαλέρνο, βλέπουμε τη Μήδεια να βοηθά τον αναστημένο εκλεκτό της να βγει γεμάτος ζωή από το λέβητα…».**

Με όλα αυτά, λοιπόν, βέβαιον είναι, ότι παραμένει αγωνιώδες το ερώτημα: «Πώς γίνεται κι ενώ στην αρχαιότητα οι Έλληνες πίστευαν στην ανάσταση με τόσα και τόσα παραδείγματα, που αναφέρουμε μέσα στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», εντούτοις αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού;»

Είναι ένα ερώτημα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
*Σε μια θρησκευτική παράδοση των χριστιανών λέγεται πώς όταν γίνει η Δευτέρα Παρουσία οι άνθρωποι θα γίνουν όλοι 33 ετών, όσα χρόνια είχε ο Χριστός. Δηλαδή οι νέοι θα γίνουν μεγαλύτεροι και οι μεγαλύτεροι θα εμφανιστούν πιο νέοι. Συμπτώσεις κι αυτές…

** Αγγελική Κοτταρίδη, Δρ Αρχαιολόγος: «Ο ιερός γάμος της μεγάλης θεάς», περιοδικό «Αρχαιολογία», τεύχος 68, Σεπτέμβριος 1998, σελ. 32-37.

πηγή-sakketosaggelos.gr