Περί Αγάπης...

Ὁσίου Πατρός Ἱσαάκ τοῦ Σύρου

Ἡ ἀ­γά­πη εἶ­ναι ἡ βα­σι­λεί­α, πού μυ­στι­κά ὑ­πο­σχέ­θη­κε ὁ Κύ­ριος στούς Ἀ­πο­στό­λους ὅ­τι θά φᾶ­νε στήν βα­σι­λεί­α του. Δι­ό­τι, τό «νά τρῶ­τε καί νά πί­νε­τε στό δι­κό μου τρα­πέ­ζι στή βα­σι­λεί­α μου» (Λουκ. 22, 30), τί ἄλ­λο εἶ­ναι πα­ρά ἡ ἀ­γά­πη; Για­τί ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ μπο­ρεῖ νά θρέ­ψει τόν ἄν­θρω­πο, χω­ρίς αὐ­τός νά τρώ­γει καί νά πί­νει. 

Ἡ ἀ­γά­πη, ἀ­κό­μη, εἶ­ναι τό κρα­σί πού εὐ­φραί­νει τήν καρ­διά τοῦ ἀν­θρώ­που (Ψαλμ. 93, 16). Μα­κά­ριος εἶ­ναι αὐ­τός πού ἤ­πι­ε ἀ­πό τοῦ­το τό κρα­σί. Ἀ­πό αὐ­τό ἤ­πιαν οἱ ἀ­κό­λα­στοι καί ἔ­νι­ω­σαν ντρο­πή, οἱ ἁ­μαρ­τω­λοί καί λη­σμό­νη­σαν τούς δρό­μους τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, οἱ μέ­θυ­σοι καί ἔ­γι­ναν νη­στευ­τές, οἱ πλού­σιοι καί ἐπι­θύ­μη­σαν τήν φτώ­χεια, οἱ φτω­χοί καί πλού­τι­σαν μέ τήν ἐλ­πί­δα, οἱ ἄρ­ρω­στοι καί ἔ­γι­ναν ὑ­γι­εῖς καί οἱ ἀ­γράμ­μα­τοι καί ἔ­γι­ναν σο­φοί.

Πα­ρά­δει­σος εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Μέ­σα σ' αὐ­τήν ὑ­πάρ­χει ἡ τρυ­φή ὅ­λων τῶν μα­κα­ρι­σμῶν. Σ' αὐ­τόν τόν πα­ρά­δει­σο ὁ μα­κά­ριος Παῦ­λος τρά­φη­κε μέ ὑ­περ­φυ­σι­κή τρο­φή. Καί ἀ­φοῦ γεύ­θη­κε ἐ­κεῖ τό ξύ­λο τῆς ζω­ῆς, ἔ­κρα­ξε λέ­γον­τας: «αὐ­τά πού μά­τι δέν τά εἶ­δε, οὔ­τε αὐ­τί τά ἄ­κου­σε, κι οὔ­τε πού τά ἔβα­λε ὁ λο­γι­σμός τοῦ ἀν­θρώ­που, ὅ­σα ἑ­τοί­μα­σε ὁ Θε­ός γιά κεί­νους πού Τόν ἀ­γα­ποῦν» (Α΄ Κορ. 2, 9).

Τί ὡ­ραί­α καί ἀ­ξι­έ­παι­νη πού εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη πρός τόν πλη­σί­ον, ἐ­άν βέ­βαι­α ἡ μέ­ρι­μνα γι' αὐ­τήν δέν μᾶς ἀ­πο­σπᾷ ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ! Πό­σο γλυ­κιά εἶ­ναι ἡ συν­τρο­φιά τῶν πνευ­μα­τι­κῶν μας ἀ­δελ­φῶν, ἐ­άν μπο­ρέ­σου­με νά φυ­λά­ξου­με μα­ζί μ' αὐ­τήν καί τήν κοι­νω­νί­α μέ τόν Θε­ό!

Ὅ­ποι­ος κα­τα­φρο­νεῖ τόν ἀ­σθε­νῆ ἀ­δελ­φό του δέν πρό­κει­ται νά δεῖ τό φῶς τοῦ Θε­οῦ. Καί ὁ­ποῖ­ος ἀ­πο­στρέ­φει τό πρό­σω­πό του ἀ­πό τόν εὑ­ρι­σκό­με­νο σέ στε­νο­χώ­ρια, ἡ ἡ­μέ­ρα του θά εἶ­ναι σκο­τει­νή.

Εἶ­πε ὁ Κύ­ριος: «Ὅ,τι θέ­λε­τε νά κά­νουν σέ σᾶς οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­τσι καί σεῖς νά κά­νε­τε σ' αὐ­τούς» (Λουκ. 6, 31). Ὅ­ταν ὅ­μως ὁ ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει ὑ­λι­κά ἀ­γα­θά οὔ­τε σω­μα­τι­κή δύ­να­μη γιά νά ἐκ­πλη­ρώ­σει τήν ἀ­γά­πη πρός τόν ἀ­δελ­φό του, τό­τε εἶ­ναι ἀρ­κε­τή γιά τόν Θε­ό μό­νη ἡ ἀ­γά­πη γιά τόν ἀ­δελ­φό, πού φυ­λά­γε­ται στήν προ­αί­ρε­σή του.

Ὁ φτω­χός καί ἐν­δε­ής ἄν­θρω­πος λαμ­βά­νει τά ἀ­ναγ­καῖ­α ἀ­πό τό Θε­ό, δι­ό­τι κα­νέ­ναν δέν ἐγ­κα­τα­λεί­πει ὁ Κύ­ριος. Σύ ὅ­μως, πού θέ­λη­σες νά ἀ­να­παύ­σεις τόν ἑ­αυ­τό σου μᾶλ­λον πα­ρά τόν φτω­χό ἀ­δελ­φό σου, ἀ­πο­ποι­ή­θη­κες τήν τι­μή πού σοῦ ἔ­κα­νε ὁ Θε­ός καί ἀ­πο­μά­κρυ­νες τήν Χά­ρη του ἀ­πό σέ­να. Ὅ­ταν λοι­πόν δώ­σεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, νά εὐ­φραί­νε­σαι καί νά πεῖς: Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός, πού μέ ἀ­ξί­ω­σες νά βρῶ κά­ποι­ον νά ἀ­να­παύ­σω.

Ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ ἔρ­χε­ται μέ­σα μας ἀ­πό τή συ­νο­μι­λί­α μα­ζί του.

Ὅ­ταν μέ­σα στόν ἔμ­πο­νο καί δί­και­ο ἀ­γῶ­να μας, βροῦ­με τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ,τρε­φό­μα­στε μέ οὐ­ρά­νιο ἄρ­το καί δυ­να­μώ­νου­με, χω­ρίς νά ἐρ­γα­ζό­μα­στε μέ ἀ­γω­νί­α καί χω­ρίς νά κου­ρα­ζό­μα­στε, ὅ­πως οἱ χω­ρίς ἀ­γά­πη ἄν­θρω­ποι. Ὁ οὐ­ρά­νιος ἄρ­τος εἶ­ναι ὁ Χρι­στός, πού ᾖρ­θε κά­τω σέ μᾶς ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό καί δί­νει στόν κό­σμο τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Καί αὐ­τή ἡ ζω­ή εἶ­ναι ἡ τρο­φή τῶν ἀγ­γέ­λων.

Ὅ­ποι­ος βρῆ­κε τήν ἀ­γά­πη, κά­θε μέ­ρα καί ὥ­ρα τρώ­γει τόν Χρι­στό κι ἀ­πό αὐ­τό γί­νε­ται ἀ­θά­να­τος (Ἰ­ω. 6, 58). Δι­ό­τι, «ὁ τρώ­γων -λέ­ει- ἀ­πό τόν ἄρ­το πού ἐ­γώ θά τοῦ δώ­σω, πο­τέ ("εἰς τόν αἰ­ῶ­να") δέν θά πε­θά­νει». Μα­κά­ριος λοι­πόν εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος πού τρώ­γει ἀ­πό τόν ἄρ­το τῆς ἀ­γά­πης, πού εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς. 

Ὅ­τι, βέ­βαι­α, αὐ­τός πού τρώ­γει ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη, τρώ­γει τόν Χρι­στό, τόν Θε­ό τῶν πάν­των, τό μαρ­τυ­ρεῖ ὁ ἀ­πό­στο­λος Ἰ­ω­άν­νης, ὅ­ταν λέ­ει ὅ­τι «Ὁ Θε­ός εἶ­ναι ἀ­γά­πη» (Α΄ Ἰ­ω. 4, 8). Λοι­πόν ὅ­ποι­ος ζεῖ στήν ἀ­γά­πη, λαμ­βά­νει ἀ­πό τόν Θε­ό ὡς καρ­πό τήν ζω­ή καί σ' αὐ­τό τόν κό­σμο ὀ­σφραί­νε­ται ἀ­πό τώ­ρα ἐ­κεῖ­νο τόν ἀ­έ­ρα τῆς ἀ­νά­στα­σης, στόν ὁ­ποῖ­ο ἐν­τρυ­φοῦν οἱ κοι­μη­θέν­τες δί­και­οι.

Ὅ­πως τό λά­δι συν­τη­ρεῖ τό φῶς τοῦ λυ­χνα­ριοῦ, ἔ­τσι καί ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη τρέ­φει στήν ψυ­χή τήν ἀ­λη­θι­νή γνώ­ση τοῦ Θε­οῦ. Τό κλει­δί τῆς καρ­διᾶς γιά τήν ἀ­πό­κτη­ση τῶν θεί­ων χα­ρι­σμά­των δί­νε­ται μέ­σῳ τῆς ἀ­γά­πης πρός τόν πλη­σί­ον.

πηγή