Συμ-φωνώ άρα Υπ-άρχω!

«Οι σκέψεις είναι ζωντανές.

Δίνουν μορφή στον κόσμο, την πραγματικότητα και το πεπρωμένο μας.

Οπότε το να σκεφτόμαστε θετικά είναι σημαντικό, καθόλου αμελητέο.

Αν έχετε την ίδια σκέψη αρκετά συχνά και την κάνετε με συναίσθημα,

με τον χρόνο αποκτά υλική μορφή.»

Petrene Soames

«Αν είναι να πιστεύουμε τη σύγχρονη φυσική,

τα όνειρα που ονομάζουμε αντιλήψεις της εγρήγορσης έχουν την ίδια σχεδόν ομοιότητα

με την αντικειμενική πραγματικότητα με αυτή που έχουν τα φανταστικά όνειρα του ύπνου μας.»

Μπέρναρντ Ράσελ

«Το παράδοξο είναι μόνο μια σύγκρουση της πραγματικότητας και της

αίσθησής μας για το τί οφείλει να είναι η πραγματικότητα.»

Ρ. Φέυνμαν

«Το πρόβλημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό. Αναζητούμε τρόπο να

εκφράσουμε και να περιγράψουμε τη δομή και τη λειτουργία των ατόμων.

Αλλά, στην κοινή γλώσσα είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τα άτομα.»

Β. Χάιζενμπεργκ

«Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι.»

(Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος,

ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο).

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Ακόμα και στην καθημερινή ζωή νοιώθει ο άνθρωπος τη αδυναμία των λέξεων. Και αν δεν τη νοιώθει, τότε αυτό σημαίνει ότι ζει (αν ζει) εντελώς επιφανειακά. Αν οτιδήποτε έζησε μέχρι τώρα μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχει ζήσει καθόλου. Όταν για πρώτη φορά σου συμβαίνει κάτι που είναι πέρα από λέξεις, τότε είναι η μοναδική στιγμή αληθινής ΖΩΗΣ.

 Όταν το ΑΡΡΗΤΟΝ χτυπά την πόρτα, τότε μένεις απλά βουβός, άφωνος, ούτε καν μια λέξη ή σκέψη να σχηματίζεται. Και αν τύχει και πεις κάτι, τότε αυτό φαίνεται τόσο ωχρό, τόσο νεκρό, τόσο ανούσιο, είναι αδύνατον να αναμεταδώσεις την εμπειρία που έζησες με λέξεις και μονάχα όποιος έχει την ίδια ή παρόμοια εμπειρία με εσένα μπορεί να καταλάβει –πάντα ΧΩΡΙΣ ΛΕΞΕΙΣ-τι εννοείς.

Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια σε κβαντικό (κβάντα σημαίνει ΕΝΕΡΓΕΙΑ) επίπεδο. Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που περιγράφεις με λέξεις και τίποτα δεν είναι πραγματικό. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ένα σύνολο από αυταπάτες που Συμφωνούν η μια με την άλλη. Κάθε τι που ονομάζουμε πραγματικό αποτελείται από πράγματα που δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά. !!!

Τα μόνα πραγματικά πράγματα, η όποια πιθανή Αλήθεια, (κι επ’ ουδενί Απόλυτη) είναι τα αποτελέσματα των πειραμάτων και ο τρόπος που κάνουμε τις μετρήσεις επηρεάζει αυτά τα αποτελέσματα. Τα γεγονότα δεν υπάρχουν στη στερεή και χρονική μορφή τους, παρά μονάχα όταν παρατηρηθούν-μετρηθούν … κι όταν παρατηρηθούν … ΑΛΛΑΖΟΥΝ !

Με άλλα λόγια από το πλήθος των ρευστών ενδεχομένων γεγονότων, ο παρατηρητής επιλέγει μια εκδοχή και την παγ(ι)ώνει. 

Ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους δεν συλλαμβάνει ό,τι παράγεται στον κόσμο, αλλά ό,τι ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ότι υπάρχει. Η Συμφωνία σου λοιπόν είναι που κάνει τον κόσμο να υπάρχει, όπως είναι, είτε σου αρέσει είτε όχι.

Αποφασίζεις και Συμφωνείς με τους υπόλοιπους ανθρώπους (και με αυτούς που προηγήθηκαν) από κοινού πώς θέλεις να είναι ο κόσμος, τον δημιουργείτε και τον αποδέχεστε έτσι όπως τον θέλετε είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα. Αυτό που θέλω να γίνει κατανοητό, είναι πως αν -για οποιονδήποτε λόγο- δεν Συμφωνείς με Επίγνωση, τότε γι σένα και μόνο, ο κόσμος όπως τον ζουν οι υπόλοιποι σταματάει, αλλάζει, διαφοροποιείται.

Δεν Συμφωνείς με Επίγνωση και διαθέτεις την απαιτούμενη ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να το κάνεις αυτό, μόνο τότε ο κόσμος σταματά.

Όμως προκειμένου να γίνεις αποδεκτός κι αρεστός στην κοινωνία κατατάσσεσαι σε κάποιο σύνολο-ομάδα και Συμφωνείς να δέχεσαι ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα γι’ απόλυτη αλήθεια, προκείμενου να σε αποδεχτούν. Από την κούνια όλους τους ανθρώπους μας διδάσκουν να υποτασσόμαστε και να συμφωνούμε, στις απόψεις του συνόλου και αυτό συμβαίνει πάνω απ’ όλα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και προπαντός στις μεγάλες Αλήθειες, πυλώνες την κοινωνίας-φυλακή, δηλ. θρησκείες, πολιτική, οικονομία, αθλητισμός και κάθε λογής –ισμούς.

Μεγαλώνοντας έχεις εκπαιδευτεί να αγνοείς, ορισμένες όψεις της πραγματικότητας, γιατί οι άλλοι ενήλικοι τις θεωρούν γελοίες ή ανύπαρκτες και για να είσαι αποδεκτός τις αποδέχεσαι κι εσύ δηλ. ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ πως υπάρχουν, άρα υπάρχουν και ο κύκλος της κάθε ανοησίας και της Δημιουργίας διαιωνίζεται.

Μαθαίνεις να βλέπεις τις γεωμετρικές μορφές. Συμφωνείς ότι υπάρχουν μόνο τρεις διαστάσεις. Συμφωνείς πως ο θεός είναι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή ό,τι άλλο σου υποδείξουν, συμφωνείς πως υπάρχει θεός ή αιώνια φλόγα ή άπειρο ή δύναμη ή αλήθεια ή ό,τι άλλο σου έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν καν μπορέσεις να σκεφτείς μόνος σου γι αυτά τα θέματα.

Αποδέχεσαι και συμφωνείς, για την εικόνα του κόσμου που σου παρουσιάζουν. Πως πρέπει να δουλεύεις για να ζήσεις και μάλιστα συμφώνησες πως πρέπει να σου αρέσει που δουλεύεις για να ζήσεις. Πως πρέπει να κάνεις οικογένεια και να φροντίζεις την οικογένεια σου, μα όχι απαραίτητα και την οικογένεια των άλλων ανθρώπων. 

Να κάνεις παιδιά, γιατί χρειάζεσαι τα παιδιά, (ποιοί άραγε τα χρειάζονται; το σκέφτηκες κάποια στιγμή; ) να κάνεις πολλούς φίλους, πιστούς πελάτες, φανατικούς εχθρούς κλπ κλπ και όλα αυτά Συμφώνησες πως είναι αληθινά και μάλιστα πως είναι δικές σου σκέψεις ή ανακαλύψεις …κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που υπάρχουν. Επειδή Συμφώνησες πως υπάρχουν.

Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια και δεν παρατηρείς μόνο το φυσικό κόσμο. Συμμετέχουμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν … κι αναφερόμαστε μονάχα στους ανθρώπους κι όχι σε άλλα όντα κατά πολύ ανώτερα από την όποια ανθρώπινη συμφωνία περί του κόσμου και της όποιας Αλήθειας του. 

Σκέφτομαι μερικές φορές πως κάποια όντα που διαθέτουν επτά ή δέκα αισθήσεις για να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, πως κινούνται στο άυλο διαθέτοντας μεγάλη ενέργεια και τότε ο Πυθαγόρης κι ο Ηράκλειτος φαντάζουν αστείοι, πόσο μάλλον όλοι εμείς οι υπόλοιποι με τις μεγαλοστομίες μας και την τεράστια ιδέα που έχουμε για το άχρηστο και υπερφίαλο ΕΓΩ, που καταδυναστεύει την ζωή μας, που μόνοι μας του επιτρέψαμε και Συμφωνήσαμε να υπάρχει.

Πότε Συμφωνείς; Κάθε φορά που ψηφίζεις συμφωνείς με όλα όσα κάνουν οι πολιτικοί οποιουδήποτε κόμματος, γιατί ψηλά στην πυραμίδα είναι όλα ένα, από το άκρα αριστερό μέχρι το άκρα δεξιό. Το να τους βλέπεις να διαφωνούν τάχα μου, είναι που απευθύνονται στην βάση της πυραμίδας δηλαδή στο πόπολο.

Κάθε φορά που γιορτάζεις ότι γιορτάζει η μάζα, Χριστούγεννα, καρναβάλι, Βαλεντίνο, Πάσχα, και κάνεις ό,τι κάνει η μάζα, μην τα αναλύω εδώ, παρατήρησε τον εαυτό σου ή τους ανθρώπους γύρω σου.

Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάθε σύστημα τραπεζικό, πολιτικό, θρησκευτικό, αθλητικό, ιατρικό, κάθε δηλ. –ισμό δηλαδή δίνεις την Συμφωνία σου για να εξακολουθήσει αυτό το σύστημα να υπάρχει και να αναπαράγεται.

Οι Σκέψεις-Λέξεις-Αισθήσεις δεν είναι χωρισμένες από αυτό που υπάρχει «εκεί έξω» Συμμετέχουμε αδιάκοπα Συμφωνώντας γι αυτό, σε μια περίπλοκη, υλική ή ψυχολογική διαδικασία, που ουσιαστικά παράγει όλα τα πράγματα του κόσμου, όπως τα ζούμε.

Στη σύγχρονη Κβαντική η έννοια της ύλης έχει αντικατασταθεί πια από την έννοια του πεδίου, συμφωνήσαμε σε αυτό. Είμαστε υποχρεωμένοι αφού συμφωνήσαμε, να δούμε την ύλη σα μια σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζει μια ιδιαίτερη ενεργειακή ένταση. Σε αυτό το είδος της φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο.

Το πεδίο αυτό είναι ένα συνεχές μέσο που υπάρχει παντού μέσα στο χώρο στο οποίο τα σωματίδια (η ύλη) θεωρούνται σαν τοπικές συμπυκνώσεις του, συσσωρεύσεις ενέργειας που έρχονται και παρέρχονται, χάνοντας από ένα σημείο και μετά το προσωπικό χαρακτήρα τους και διαλυόμενα μέσα στο πανταχού παρόν πεδίο.

Την ίδια όμως ακριβώς θεώρηση του κόσμου μας μεταφέρει η φιλοσοφία με την ιδέα του Τσι και του Μεγάλου Κενού. Το Μεγάλο Κενό αποτελείται από Τσι, (Ενέργεια) που συμπυκνούμενο δημιουργεί τα διάφορα αντικείμενα, τα οποία μετά δρουν και αντιδρούν συνεχώς με όλα τα υπόλοιπα πράγματα του κόσμου, δημιουργώντας την ύλη όπως έχουμε συμφωνήσει να την αντιλαμβανόμαστε.

Κάποια στιγμή όμως όλα τα πράγματα είναι υποχρεωμένα να ξαναδιαλυθούν μέσα στο μεγάλο κενό. Το ίδιο αναφέρουν και οι Βούδες με την έννοια της Σουνιάτα (Κενότητας), που δημιουργεί όλα τα πράγματα και στην οποία όλα τα πράγματα τελικά επαναπορροφώνται, αναφέρει η Σούτρα της Υπερβατικής Σοφίας:

Η μορφή είναι το κενό και το κενό είναι η μορφή.

Το κενό δε διαφέρει από τη μορφή και η μορφή δε διαφέρει από το κενό.

Ό,τι είναι το κενό, είναι και η μορφή, ό,τι είναι η μορφή είναι και το κενό.

Η σύγχρονη φυσική ειδικά η Κβαντική θεώρηση έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί καθαρά φιλοσοφικούς όρους για την περιγραφή της πραγματικότητας, του κόσμου που μας περιβάλει και μέσα του ζούμε. Άλλωστε από την απαρχή του ανθρώπου ο Φιλόσοφος έχει ήδη αναφέρει όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ελεύθερος από τα δεσμά της φυλακής των δημιουργιών, άσχετα αν έχει Συμφωνήσει να παραμείνει φυλακισμένος από καθαρή τεμπελιά και βόλεμα.

Οι λέξεις, οι φράσεις, οι μέθοδοι και οι θεωρίες αποτελούν τελικά ασώματα γονίδια, ένα είδος αφηρημένου DNA. Είναι δηλαδή ολοζώντανα πράγματα που μεταβιβάζονται από εγκέφαλό σε εγκέφαλο, από κύτταρο σε κύτταρο και αυτό-αναπαράγονται με τη μίμηση και την Συμφωνία σε ό,τι αυτά τα memes περιέχουν.

Η μεταβίβαση των meme (μιμιδίων) μπορεί να πραγματοποιείται είτε ως ασυνείδητη ή συνειδητή αντιγραφή αντιλήψεων, συμπεριφορών και τεχνουργημάτων εκ μέρους του μιμητή, είτε ως διδασκαλία, έκθεση ή άλλη μορφή διάχυσής τους εκ μέρους του μιμούμενου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα meme (μιμίδια) χαρακτηρίζονται «ενεργά». 

Όπως ακριβώς και στην θεωρία περί εγωϊστικών γονιδίων, που γίνονται αντιληπτά ως βιολογικές οντότητες των οποίων η τάση διευρυμένης αναπαραγωγής υπαγορεύει πρωτίστως εγωϊστικές και δευτερευόντως αλτρουϊστικά εγωιστικές συμπεριφορές, έτσι και τα meme κατανοούνται ως ελάχιστες πολιτισμικές οντότητες που τείνουν να αναπαραχθούν και να διαχυθούν.

Η ικανότητά τους να το επιτύχουν εξαρτάται από τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: την πιστότητα, ήτοι την ικανότητά τους να παράγουν ή να επιβάλουν την ακριβή αναπαραγωγή των διακριτικών τους γνωρισμάτων, την γονιμότητα, ήτοι την δυνατότητά τους να μεγιστοποιούν των αριθμό των αντιγράφων τους σε δεδομένο χρόνο και την μακροζωία, ήτοι την διάρκεια διατήρησης της κλωνοποιητικής ισχύος δεδομένου meme. 

Είναι ενδιαφέρον να τα δούμε αναλυτικά και μην ξεχνάς ούτε στιγμή πως το καλύτερο αντίδοτο των meme είναι η ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μόνον. Αποκτώντας ΔΙΑΚΡΙΣΗ μπορείς να αντιληφθείς πως μέσω των meme’s ο κόσμος αυτός ανήκει στις Οργανικές Πύλες η αλλιώς Επιτυχημένους Ψυχοπαθείς.

Από την θεώρηση αυτή οι Ιδέες και οι Λέξεις που αυτές εκφράζονται μα και τα Συν-Αισθήματα που τα ακολουθούν έχουν μια δική τους οντότητα. Με την επανάληψη γίνονται αντιληπτές σαν υλική πραγματικότητα, σαν ουσιαστικές δομές και διαδικασίες στ’ ανθρώπινα νευρικά συστήματα. Η θεώρηση του Σελτρέικ που είναι ο δημιουργός της θεωρίας των μορφογενετικών πεδίων, αναφέρει πως κάθε φορά που σχηματίζονται κερδίζουν σε δύναμη και ορμή, ενισχύονται τα μορφογενετικά τους πεδία και γίνονται από μόνα τους μια εξελικτική δύναμη…

Όλοι μας διαθέτουμε ένα ενσωματωμένο πρότυπο του κόσμου, αποτέλεσμα των εμπειριών μας, μέσω των συμφωνιών και των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων μας. Ο εγκέφαλός βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία αυτού του προτύπου και κάθε τι που αντιλαμβάνεται σπεύδει να το κρίνει, να το συγκρίνει και να το εντάξει σύμφωνα με το πρότυπο που έχει συνηθίσει, σε συγκεκριμένο “κουτάκι”

Αν λοιπόν κάποιο φαινόμενο, συμβάν, αντικείμενο, ή γεγονός, δεν ταιριάζει με το διανοητικό πρότυπο που έχει συνηθίσει ο εγκέφαλος, αυτός αμέσως το αποδοκιμάζει, το απορρίπτει και το ξεχνά. Σε αυτό το σημείο ας αναφέρω, ότι όποιος δεν έχει ενδιαφέρον, ή δεν θα διαβάσει τα άρθρα του terrapapers ή αν κατά λάθος τα διαβάσει, δε θα διαβάσει τα «επικίνδυνα» σημεία, που ή δεν μπορεί να τα καταλάβει, ή προκαλούν τη λογική και τις εμφυτεύσεις του. Αλλά ακόμα κι όταν τα διαβάσει σύμφωνα με τον Δον Χουάν:

«Δεν υπάρχει τελικό σταυροδρόμι, ή τελικό βήμα πουθενά. Κι επειδή δεν υπάρχει τελικό βήμα πουθενά, δε θα έπρεπε να υπάρχει καμιά μυστικότητα για οποιοδήποτε μέρος της τύχης μας σαν φωτεινά όντα. Η προσωπική δύναμη αποφασίζει για το ποιος μπορεί, ή ποιος δεν μπορεί να επωφεληθεί από μια αποκάλυψη. Οι εμπειρίες μου με τους συντρόφους μου μού έχουν δείξει ότι λίγοι, πάρα πολύ λίγοι απ’ αυτούς είναι πρόθυμοι να ακούσουν και από τους λίγους που ακούνε, ακόμα λιγότεροι είναι πρόθυμοι να δράσουν σύμφωνα με αυτά που ακούνε. Και από αυτούς που είναι πρόθυμοι να δράσουν, ακόμα λιγότεροι έχουν την προσωπική δύναμη ( ΕΝΕΡΓΕΙΑ) που χρειάζεται για να επωφεληθούν από τις δράσεις τους.»

Οι ασταθείς έτσι, μη συγκροτημένοι, ή ανισόρροποι, που δεν έχουν την απαραίτητη Ενέργεια, νηφαλιότητα, θέληση, επιμονή και υπομονή που απαιτείται για να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε χρήσιμο για την ελευθερία αποτέλεσμα, θα εγκαταλείψουν γρήγορα το παιχνίδι ειδικά όταν δεν παίζεται με τους κανόνες που ήδη γνωρίζουν. 

Η μη δομημένη προσωπικότητά τους, είναι και η βασική προστασία τους, γιατί αν μπουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του, τους σκοπούς, τα εμπόδια και τις ελευθερίες, που αυτό περιέχει, κινδυνεύουν στην καλύτερη περίπτωση να χάσουν και στην χειρότερη ..ας μην αναφερθώ καλύτερα. Άρα καλύτερα να μην συνεχίσουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν.

Η λογική είναι το Πέπλο της Ίσιδας! Σκεπάζει, καλύπτει και αποκρύβει την πραγματικότητα, υποδυόμενη συνήθως το ρόλο της. Αρκεί να κινούμαστε στο πεδίο της λογικής και όχι στα περίχωρα της, όπως κάνει ή ανθρωπότητα σήμερα. [Αλτρουϊσμός, ή Άλλη Μια Ανοησία για Εκμετάλλευση και Η έννοια της θυσίας στο έργο της Ayn Ran και Η Υγεία σε Διανοητικό επίπεδο, βρίσκεται μακριά από το Εγώ και κοντά στο Ατμην]

Ο Ηράκλειτος αναφέρει ότι όλα τα πράγματα και είναι και δεν είναι, φτάνουμε επομένως στο Λογικό συμπέρασμα ότι όλες οι προτάσεις είναι αληθινές και δεν είναι αληθινές ταυτόχρονα. Η Συμφωνία μας στην μια ή στην άλλη θεώρηση την κάνει αληθινή ή μη αληθινή.

Παρ’ όλα αυτά η Λογική συνεχίζει να είναι χρήσιμη όπως και τα στοιχειώδη μαθηματικά. Μας χρειάζεται σα μια πρώτη επαφή με την πραγματικότητα, για μια καθημερινή χρήση και σα μια επιφανειακή γνώση. Δε μας βοηθά όμως στη κατανόηση του κόσμου σα μια Ενότητα, σαν ενός Όλου. 

Οι αδυναμίες της Λογικής είναι υπαρκτές μα και χρήσιμες ταυτόχρονα, από την αρχαιότητα, μέχρι σήμερα κατανοούμε πως η Λογική είναι χρήσιμη για να μην ανέβουμε σε ένα λόφο και πηδήξουμε αγνοώντας την βαρύτητα παρ όλο που Κβαντικά η βαρύτητα δεν υπάρχει.

Αν σκεφτούμε πως Κβάντα σημαίνει Ενέργεια, αυτόματα συμπεραίνουμε πως αν διαθέτουμε την απαιτούμενη Ενέργεια τότε μπορούμε να αγνοήσουμε την βαρύτητα της Λογικής και να πετάξουμε, όπως ακριβώς ο Δον Χουάν στην φιλοσοφία του Κάρλος. Άρα η μαγική λέξη είναι η ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν συγχρόνως, γιατί τα πάντα μεταβάλλονται από στιγμή σε στιγμή. Ο ίδιος άλλωστε ο Αριστοτέλης, παρατήρησε ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τις μεταβολές των πραγμάτων από τη στιγμή που τα περιβάλουμε με έννοιες που τις θεωρούμε αιώνιες και αμετάβλητες, γιατί είναι φυσικό και βολικό να θεωρούμε ότι και αυτά παραμένουν αμετάβλητα, για να μη θυμηθούμε την Αριστοτελική επίσης ρήση ότι «ένα κομμένο χέρι δεν είναι χέρι», αφού δε συνδέεται πια με τον οργανισμό από τον οποίο προέρχεται. Μόνο που αιθερικά το χέρι δεν αποσπάται από τον οργανισμό πότε, ενόσω υπάρχει ζωή-ψυχή σε αυτόν.

Παρ’ όλο που πολλοί θεωρούν τα μαθηματικά σαν την επιστήμη της Λογικής, αυτό δεν ισχύει στη πραγματικότητα, όπως φαίνεται από την καθιέρωση των αρνητικών αριθμών και την ύπαρξη των ασύμμετρων αριθμών, ή των άρρητων αριθμών, για να μην αναφέρω το Διαφορικό, τον Ολοκληρωτικό, το Μιγαδικό Λογισμό.

Στην Λογική των μαθηματικών επομένως τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν συγχρόνως. Οι λέξεις χωρίζουν συνήθως τα πράγματα και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ανεξάρτητης και αντικειμενικής τους ύπαρξης.

Η θεμελιώδης πραγματικότητα για την οποία Συμφωνεί σήμερα η σύγχρονη φυσική είναι η αδιάσπαστη κβαντική αλληλεπίδραση του σύμπαντος ιδωμένου σαν συνόλου και τα μέρη αυτού του συνόλου, που φαίνονται να συμπεριφέρονται σχετικά ανεξάρτητα, αποτελούν ουσιαστικά ιδιαίτερες εξαρτημένες μορφές. 

Κάθε υλικό αντικείμενο δεν είναι όπως έχουμε μάθει να το βλέπουμε, αλλά είναι ένα αδιαχώριστο τμήμα του συνόλου και η έκφραση της ενότητας όλων των πραγμάτων που βλέπουμε. Ένα σωματίδιο του κόσμου της ατομικής φυσικής δεν μπορεί να εννοηθεί σα μια ανεξάρτητη, αυθύπαρκτη και αναλλοίωτη οντότητα. Είναι βασικά ένα σύνολο σχέσεων που περιλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα.

Το ίδιο ακριβώς εκφράζει και ο μεγάλος μεταφυσικός Ινδός φιλόσοφος Ναγκαρζούνα όταν λέει:

Όλα τα πράγματα αντλούν την ύπαρξη και τη φύση τους από την αμοιβαία εξάρτηση που διατηρούν μεταξύ τους. Δεν μπορούν να υπάρξουν από μόνα τους. Οι απόψεις που έχουμε για την πραγματικότητα δεν είναι λοιπόν παρά μονάχα ιδέες, λέξεις και περιγραφές και με κανένα τρόπο η ίδια η πραγματικότητα.

Είναι οι ετικέτες που κολλάμε στα πράγματα για να τους δώσουμε αυθαίρετα μια ταυτότητα και ουσία και οι οποίες γίνονται τελικά για μας η ίδια η πραγματικότητα. Βέβαια κι εμείς θα χρησιμοποιήσουμε λέξεις για να μεταφέρουμε κάποιες ιδέες με τις οποίες θα συμφωνήσετε ή θα διαφωνήσετε. Αλλά οι ίδιες οι λέξεις πρέπει μετά να ξεχαστούν.

Οι απόχες χρησιμεύουν για να πιάσουμε ψάρια, αλλά

όταν πιάσουν τα ψάρια, οι άνθρωποι ξεχνούν τις απόχες.

Τα δόκανα είναι για να πιάνουμε λαγούς, αλλά

όταν πιάσουν τους λαγούς, οι άνθρωποι ξεχνούν τα δόκανα.

Οι λέξεις χρησιμεύουν για να μεταφέρουν ιδέες, αλλά

όταν πιάσουν τις ιδέες, οι άνθρωποι ξεχνούν τις λέξεις.

Η ίδια άλλωστε η απώτερη Πνευματική Πραγματικότητα δεν μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι συμφωνούν σε αυτό. Όσοι επίσης από μας έχουμε ζήσει στη διάρκεια της ζωής μας μια έντονη μεταφυσική εμπειρία είτε τυχαία, είτε μετά από διαλογισμό ή πνευματική άσκηση θα συμφωνήσουμε πως ό,τι και να πούμε με λόγια δεν μπορούμε να μεταφέρουμε πλήρως σε κάποιον άλλο αυτό ακριβώς που ζήσαμε, εκτός και αν έχει και ίδιος μια ανάλογη εμπειρία με μας.

Στην προσπάθειά μας να παρουσιάσουμε και να εκφράσουμε τις απόψεις μας για την πραγματικότητα δημιουργούμε μοντέλα και ιδέες, που είναι πολύ πιο απλά και εύκολα να συλλάβουμε από την ίδια την πραγματικότητα. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως συγχέουμε αυτά τα δυο και νομίζουμε, ότι επειδή έχουμε μια λέξη για ένα φαινόμενο μπορούμε να καταλάβουμε και τη φύση του. Δεν είναι όμως έτσι.

Με τις λέξεις εξορκίζουμε απλά την άγνοιά μας και χρησιμοποιώντας τη μαγική τους δύναμη κτίζουμε τα ψευδή τείχη της οικειότητας και ασφάλειας γύρω από ένα βασικά άγνωστο, ψυχρό και ανασφαλή κόσμο. Η σύγχρονη επιστήμη είναι αμείλικτη μπροστά στην καθησυχαστική αυτή ψευδαίσθησή μας. Το σύμπαν δεν είναι έτσι όπως έχουμε ήδη συμφωνήσει και θέλουμε από βολή να νομίζουμε. Η κλασσική, Νευτώνεια, μηχανιστική άποψη για τον κόσμο δεν ισχύει πια. 

Αντικαταστάθηκε από την κβαντική θεωρία, τη κυματομηχανική και τη θεωρία του χάους, η θεωρία της σχετικότητας υπάγεται κι αυτή σε σχετικότητα και πλέον δεν μιλάμε για τυχαιότητα αλλά για πιθανοκρατία. Ο ντετερμινισμός και τα βέβαια γεγονότα πέθαναν. Βασιλεύει παντού η αβεβαιότητα και η απροσδιοριστία.

Η νέα πραγματικότητα που προβάλει μπροστά μας είναι ένα σύνολο αντίθετων, μη αποκλειόμενων, αλλά συμπληρωματικών εννοιών σε μια αλληλεπιδρόμενη σχέση και ενότητα μεταξύ τους, που δεν μπορεί να διακρίνει η κλασσική περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψη. 

Ναι το Α μπορεί να είναι και Α και όχι Α!, όσο απίστευτο, παράξενο ή απίθανο κι αν φαίνεται αυτό στην άκαμπτη παραδοσιακή Αριστοτέλεια λογική μας, που απλά συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε πέρα από κάθε λογική που υποδεικνύει το αντίθετο.

Ο μεγάλος πυρηνικός φυσικός Ρόμπερτ Οπενχάιμερ αναφέρει ξεκάθαρα:

Αν μας ρωτήσουν: το ηλεκτρόνιο παραμένει στην ίδια θέση; είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε όχι. Αν μας ρωτήσουν αν η θέση του ηλεκτρονίου αλλάζει με το χρόνο, πρέπει ν’ απαντήσουμε και πάλι όχι. Αν μας ρωτήσουν αν το ηλεκτρόνιο παραμένει ακίνητο, πρέπει να απαντήσουμε όχι. Αν μας ρωτήσουν αν κινείται, πρέπει να πούμε και πάλι όχι, αν μας ρωτήσουν αν το ηλεκτρόνιο υπάρχει, είμαστε αναγκασμένοι να απαντήσουμε όχι, αν μας ρωτήσουν, δηλαδή υπάρχει; πρέπει ν’ απαντήσουμε και πάλι όχι!

Η έννοια της συμπληρωματικότητας είναι μια βασική αρχή της σύγχρονης φυσικής και μας θυμίζει έντονα τα κοσμικά αντίθετα του γιν και του γιανγκ της φιλοσοφίας που ενοποιούνται στην απώτερη πραγματικότητα του Ταό: Το γιανγκ μόλις φθάσει στο αποκορύφωμά του γίνεται γιν και το γιν μόλις φθάσει στο αποκορύφωμά του γίνεται γιανγκ.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της κβαντικής θεωρίας είναι η επίδραση του παρατηρητή στη διαδικασία της παρατήρησης. Στο κόσμο της ατομικής και της υποατομικής φυσικής ο παρατηρητής δεν είναι «έξω» από το πείραμα, αλλά συμμέτοχος σε αυτό. Με άλλα λόγια επηρεάζει τα αποτελέσματά του. Δεν υπάρχει δηλαδή αντικειμενική παρατήρηση της φύσης.

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων είναι συνήθως χρωματισμένα από τις πεποιθήσεις τους παρατηρητή. Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία τίποτα δεν είναι πραγματικό, εκτός αν παρατηρείται και παύει να είναι πραγματικό άμα σταματήσουμε να το παρατηρούμε! Με άλλα λόγια είναι σαν να δημιουργούμε εμείς μόνοι μας τον (μικρό και μακρό) κόσμο μας και την πραγματικότητα μας, όταν τον παρατηρούμε (συμφωνούμε να υπάρχει). 

Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει μονάχα στους ανθρώπους αλλά και σε άλλα όντα, μέσα στις δημιουργίες κι εκεί το πράγμα (Παρατηρητής και Παρατηρούμενο και Συμφωνία της Δημιουργίας του Παρατηρούμενου) μπλέκει αρκετά.

Ο φυσικός Τζων Γουίλερ αναφέρει το παράδειγμα του παιχνιδιού των είκοσι ερωτήσεων που είχε παίξει κάποτε μαζί με τους φίλους του. Στην αρχή αναγκάστηκε να βγει από το δωμάτιο, για να τους επιτρέψει να βάλουν με άνεση το αντικείμενο που ήθελαν ν’ ανακαλύψει. Περίμενε πολύ και σκέφθηκε ότι θα του βάζανε κάποια δύσκολη λέξη, ή θα του έστηναν καμιά κομπίνα. 

Κάποια στιγμή όμως τον φώναξαν να μπει μέσα και άρχισε το παιχνίδι. Στην αρχή οι απαντήσεις ερχόντουσαν γρήγορα (Είναι ζώο; Έχει χρώμα;) αλλά καθώς το παιχνίδι προχωρούσε, αργούσαν όλο και πιο πολύ.

Οι φίλοι του είχαν συμφωνήσει να μη βάλουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά κάθε φορά που θα ρωτιόταν κάποιος να έδινε μια σωστή απάντηση για κάποιο πραγματικό αντικείμενο που θα συμφωνούσε με όλες τις προηγούμενες απαντήσεις. Καθώς προχωρούσε το παιχνίδι γινόταν δυσκολότερο τόσο γι’ αυτόν που ρωτούσε όσο και γι’ αυτόν που απαντούσε.

.........................................

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΜΙΜΙΔΙΩΝ: Γενικά μιμίδιο είναι οτιδήποτε μπορεί να μεταβιβάσει ο άνθρωπος μέσω της μίμησης, του γραπτού και προφορικού λόγου και των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας. 

Τυπικά παραδείγματα μιμιδίων είναι η γλώσσα, τα διαφημιστικά σλόγκαν, τα συνθήματα, τα κλισέ, η μόδα, η μουσική, ο χορός, τα αστεία, τα ανέκδοτα, οι παροιμίες, οι μύθοι, οι παραδόσεις, οι ιστορίες, οι παροιμίες, οι αφορισμοί, τα παιδικά ποιηματάκια, στιχάκια, παιχνίδια και δραστηριότητες, τα επικά ποιήματα, τα βιβλία, οι ταινίες, τα βίντεο, τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, η επιστήμη, οι εφευρέσεις, τα πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα, οι ιδεολογίες, οι προσευχές, οι λαϊκές δεισιδαιμονίες, προλήψεις και προκαταλήψεις, όσο και οι ιδέες περί «Δικαιοσύνης», «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», «Ιδιοκτησίας», «Εθνικής Συνείδησης» και «Ανεξαρτησίας».

Είναι δηλαδή όλες αυτές οι πληροφορίες που αντιγράφονται με επιτυχία από άτομο σε άτομο και χωρίς τις οποίες, όπως σημειώνει η Susan Blackmore, δεν θα είμασταν πλήρως ανθρώπινοι. Ο πολιτισμός μας έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των μιμιδίων, όπως ακριβώς ο βιολογικός κόσμος έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των γονιδίων.

Κάθε σκέψη, φιλοσοφική ή θρησκευτική, ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή της.

Βίκτωρ Ουγκώ

Κάθε Πίστη είναι Μολυσματική.

Bernard Russell

Μια ιδέα είναι κάτι που έχεις. Μια ιδεολογία είναι κάτι που σε κατέχει.

Morris Berman

Μιλάμε για τον πυρήνα των κυττάρων, τον «παράδεισο» αυτόν του «νόμιμου» και του παρασιτικού DNA. Το τελευταίο μπορεί να ενωθεί αδιάρρηκτα με το πρώτο, ακόμα και μέσα στα χρωμοσώματα, χωρίς να μπορεί να διακριθεί από αυτό. Προχωράει μετά στους υπολογιστές και στο κατάλληλο περιβάλλον που και αυτοί προσφέρουν για την αντιγραφή «νόμιμων» προγραμμάτων και παρασιτικών ψηφιακών ιών που μπολιάζονται πάνω τους επιζητώντας μέσω αυτών την αντιγραφή τους.

Όλη αυτή η παρασιτική δράση, εξηγεί, μπορεί και συμβαίνει διότι απλούστατα ο πυρήνας των κυττάρων και οι υπολογιστές παρέχουν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη αυτών των ιών, με ένα καλά εδραιωμένο μηχανισμό για την αντιγραφή και διάδοσή τους .

Μετά από το κύτταρο και τους υπολογιστές προχωρά στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που και αυτός προσφέρει ένα θαυμάσιο περιβάλλον για την ανάπτυξη ανάλογων παρασίτων ή εγκεφαλικών ιών – «ιών του νου», όπως τους ονομάζει – ιδιαίτερα τοξικών ιδεών και μιμιδίων, στις οποίες κατατάσσει προεξεχόντως τις θρησκείες, θεωρώντας τες γενικά σαν ένα επιδημικό φαινόμενο.

Οι πιο ευφυείς ιοί δεν είναι αυτοί που προκαλούν μια γρήγορη τοπική καταστροφή και μπορούν στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτοί που λανθάνουν της προσοχής και εργάζονται σιωπηλά στο παρασκήνιο, μέχρι να αποκτήσουν επιδημικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Σκέψου το βράσιμο του βάτραχου. Λίγο λίγο, σιγά σιγά και αόρατα για το απαίδευτο μάτι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ιούς του νου. Μπορεί να είμαστε θύμα ενός τέτοιου ιού και να μην το ξέρουμε, και μάλιστα να το αρνηθούμε σθεναρά. Και όμως ένας τέτοιος ιός μπορεί να μας παρακινεί να πιστεύουμε σε κάτι «αληθινό», «σωστό» ή «ενάρετο», χωρίς καμιά αξιόπιστη μαρτυρία ή λογική και συνεπαρμένοι μάλιστα από την «πίστη» μας να του προσδίδουμε μεγαλύτερη αξία, όσο λιγότερα στοιχεία γι’ αυτό διαθέτουμε!

Συνήθως, παράλληλα με αυτή την πίστη μας, «τρέχει» και το μιμίδιο του «Μυστηρίου» αυτού που πιστεύουμε. Η βασική εδώ ιδέα είναι ότι το «μυστήριο» αποτελεί μια αρετή από μόνο του και δεν πρέπει επομένως να ξεδιαλυθεί ποτέ, για να συνεχίσει να μας προκαλεί δέος και να διατηρεί ακλόνητη την πίστη μας στα διάφορα αυθαίρετα δόγματα και ανοησίες που πιστεύουμε. Το αποκορύφωμα μιας τέτοιας ακραίας μόλυνσης είναι ο Τερτυλλιανού «Certum est quia παρανοϊκός αφορισμός του impossibile est”

– Είναι σίγουρο, επειδή είναι αδύνατον!

Και δεν είναι μόνον αυτό. Η μόλυνση της «πίστης» μας δε σταματάει εδώ, σ’ εμάς τους ίδιους, στις ψευδαισθήσεις μας και στις αυταπάτες μας, αλλά προχωρά πολλές φορές σε μια εξωτερική δράση εναντίον άλλων, αντιπάλων μιμιδίων ή πίστεων άλλων ανθρώπων, σκοτώνοντάς τους ή υποστηρίζοντας έστω το θάνατό τους. Σε πιο ήπιες περιπτώσεις, κυριαρχεί απλά ένα αίσθημα «κακίας» και αντίδρασης προς τους «αλλόπιστους», «αποστάτες» ή «αιρετικούς». Από την άλλη μεριά, μερικές φορές το ίδιο το μιμίδιο της πίστης μας είναι αυτοτοξικό, επιζητώντας τη δική μας καταστροφή για διάφορους «ενάρετους» λόγους ή λόγους «σωτηρίας» μας κι «απελευθέρωσής» μας.

Μολυσμένοι από το συμμιμίδιο της πίστης και της θρησκείας ουδέποτε καθόμαστε να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε γιατί και με ποια στοιχεία υποστηρίζουμε έτσι άκριτα και τυφλά αυτό το σύνολο πεποιθήσεων από κάποιο άλλο. Νομίζουμε συνήθως ότι επιλέξαμε ελεύθερα ή ότι η θρησκεία μας είναι η καλύτερη, διότι είναι «η μόνη αληθινή». Αρνούμαστε να διακρίνουμε το απλούστατο γεγονός ότι η επιλογή μας αυτή δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διερεύνησης και εξέτασης πολλών άλλων συστημάτων, αλλά εντελώς τυφλή και τυχαία, επηρεαζόμενη άμεσα από τους τοπικούς παράγοντες της γέννησής μας.

Η «πίστη» μας είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία η πίστη συνήθως των γονέων μας και των παππούδων μας! Μολυνθήκαμε απλώς από μικροί, από το οικογενειακό και πολιτιστικό περιβάλλον μας, όταν δε διαθέταμε κανένα μέσον άμυνας για να αντιπαρατάξουμε εναντίον αυτών των τοξικών μιμιδίων.

Μέσα από τις χιλιάδες μικρές αιρέσεις χαρισματικών ηγετών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια της ιστορίας, μερικές αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικές, διότι περελάμβαναν απλά την εντολή της αντιγραφής του με αντίστοιχες απειλές και υποσχέσεις για τους παραβάτες και τους πιστούς. Απειλές θανάτου ή αιώνιας τιμωρίας για τους ανυπάκουους και υποσχέσεις σωτηρίας και μακαριότητας για τους υπάκουους πιστούς.

πηγή-terrapapers.com (απόσπασμα - επιλογή)