Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει....
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν μακρινό τόπο...
Όχι, δε θα σας πω παραμύθι, αν και είμαι σίγουρη πως διαβάζοντας αυτές τις φράσεις, οι περισσότεροι νιώσατε τη μαγεία του ξεκινήματος ενός παραμυθιού.
Φράσεις κλειδιά που ξεκλειδώνουν τις αόρατες πόρτες της φαντασίας και γίνονται αφετηρία για άπειρα ταξίδια σε πολλούς φανταστικούς καιρούς και τόπους.
Κάθε φορά με γυρνάνε πίσω στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Στα πρώτα παραμύθια που μου διηγήθηκαν, σε εκείνα που μου διάβαζαν και χάζευα τις εικόνες πριν αρχίσω να τα διαβάζω μόνη μου και να ζωγραφίζω τις δικές μου εικόνες και σε εκείνα που διάβαζα (ή επινοούσα εγώ) στα παιδιά μου και όχι μόνο.
Μια μαγεία που δεν έχανε ποτέ τη δύναμή της, σε όποια μεριά κι αν βρισκόμουν και που νιώθουμε μόνο όσοι περιπλανηθήκαμε στη χώρα των θαυμάτων, πετάξαμε στη χώρα του 'Ποτέ - Ποτέ', σκαρφαλώσαμε στη φασολιά, ρίξαμε πίσω μας ψίχουλα, αλλά και ψαχουλέψαμε τη μύτη μας όταν ξεστομίσαμε ένα ψέμα για να δούμε αν μεγάλωσε.
Τίποτα δεν είναι απλό στα παραμύθια, κι ας μοιάζουν όλα τόσο απλά.
Μια μαγεία που δεν έχανε ποτέ τη δύναμή της, σε όποια μεριά κι αν βρισκόμουν και που νιώθουμε μόνο όσοι περιπλανηθήκαμε στη χώρα των θαυμάτων, πετάξαμε στη χώρα του 'Ποτέ - Ποτέ', σκαρφαλώσαμε στη φασολιά, ρίξαμε πίσω μας ψίχουλα, αλλά και ψαχουλέψαμε τη μύτη μας όταν ξεστομίσαμε ένα ψέμα για να δούμε αν μεγάλωσε.
Τίποτα δεν είναι απλό στα παραμύθια, κι ας μοιάζουν όλα τόσο απλά.
Τίποτα δεν είναι περίπλοκο, κι ας μοιάζουν όλα τόσο περίπλοκα.
Και φυσικά τίποτα δεν είναι επικίνδυνο, κι ας κατηγορούνται με ευκολία, από πολλούς και για πολλά.
Άδικα κατά τη γνώμη μου κι ευτυχώς και κατά τη γνώμη άλλων, πολύ ειδικότερων από μένα.
Δεν φταίνε τα παραμύθια, αν ο πρίγκιπας γίνεται βάτραχος στην πραγματική ζωή. Φταίει ο πρίγκιπας που δεν του άξιζε κανένα φιλί και ίσως να φταίμε κι εμείς αν διακρίναμε το αμφίβιο πίσω από το δίποδο και περάσαμε χωρίς σκέψη στο παρασύνθημα.
Δε φταίει η Σταχτοπούτα, ούτε η Χιονάτη αν οι δικοί τους πρίγκιπες είχαν άσπρα άλογα, ενώ εκεί έξω κυκλοφορούν και πολλά κουτσά άλογα.
Τα παραμύθια είναι συμβολικά. Ακόμα κι ένα παιδί το καταλαβαίνει αυτό.
Οι μεγάλοι είναι συνήθως αυτοί που μπερδεύονται και χάνονται σε μονοπάτια που κανένα δάσος, σε κανένα παραμύθι, δεν κρύβει.
Και μπορεί σε κάποιο καλύβι βαθιά μέσα στο δάσος, να κρύβεται μια κακιά μάγισσα, αλλά υπάρχει και η καλή νεράιδα.
Άλλωστε το καλό και το κακό είναι κομμάτια της ζωής.
Μιας ζωής, που θα κινδυνέψει πολλές φορές από τα μάγια των κακών, αλλά τη σώζει πάντα η αγάπη.
Αυτό είναι και το μεγάλο μυστικό που ανακαλύπτουν τα παιδιά και αποκαλύπτουν τα παραμύθια.
Πως η αγάπη νικάει το κακό.
Ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα παραμύθια με το παραμύθιασμα.
Κανένα παιδί δεν παραμυθιάζεται, ενώ οι μεγάλοι παραμυθιάζονται πολύ εύκολα.
Ίσως να παραμυθιάζουν και οι ίδιοι χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ας γίνουμε λοιπόν ξανά παιδιά.
Ας νιώσουμε την γοητεία και την προσμονή της αρχής του παραμυθιού, ας βιώσουμε την περιπέτεια, ας ταυτιστούμε με τους ήρωές του και ας λυτρωθούμε με το τέλος του.
Γιατί ...έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου