Φιλόσοφοι της Γνώσης

Αναζητώντας έναν Άνθρωπο σε δρόμους της γνώσης μεταομηρικούς ημερήσιους και νυκτερινούς

Ποιος ήταν ο Όμηρος; Τι ήταν;

Για να συνδεθείς με το Πνεύμα κάποιου, ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι εμπόδιο, γιατί η συνείδηση και η σκέψη μπορεί να ταξιδέψει παντού, δεν έχει περιορισμό από τις τρεις διαστάσεις του χωροχρόνου. 

Όμως αυτό που αποτελεί πραγματικό εμπόδιο, είναι τα στεγανά μιας κοινωνικής διαμόρφωσης και οι τοίχοι της φυλακής της μαζί με τα τείχη μιας απληστίας και πλεονεξίας υλιστικής.

- Δώσε μου ένα ορισμό για το πανεπιστήμιο και την γνώση του, μου είπε ο Δον Λεόν, γνωρίζοντας τις συναναστροφές μου.

Δεν δυσκολεύτηκα να απαντήσω.

- Πανεπιστήμιο είναι ένα ανώτατο ίδρυμα μεσοααστικής κατεστημένης αντίληψης,  όπου καταλήγει η γιγαντομαχία άνευ ουσίας μαζί και η ταλαιπωρία πολλών μαθητών εκπληρώνοντας τα όνειρα, τις προσδοκίες των γονέων τους στο ίδιο έργο “Μάθε παιδί του γράμματα” και περνώντας τον καιρό τους με πολύαριθμα άνευ αξίας μεταπτυχιακά. 

Υποβιβάζοντας την ίδια την αξία του πτυχίου, που αν την είχε, δεν θα χρειαζόταν κανένα μεταπτυχιακό να την κατοχυρώσει και το ίδιο θα αρκούσε.

Οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί καθηγητές, αλληλοβραβεύονται αλληλοταξιδεύουν, αλληλοεπαινούνται, αλληλοκατηγορούνται,  αλληλοσυμποσιάζονται, σε ατέρμονες αερολογίες σειρήνων και αμαζόνων διδακτορικών.

-Ο Όμηρος θα γινόταν δεκτός σήμερα από το πανεπιστημιακό κατεστημένο;

-Από ελάχιστους πρωτοπόρους και μόνο .

-Γιατί με ξαναρωτά;

-Γιατί ο Όμηρος ήταν ένας άνθρωπος φιλόσοφος της γνώσης, δεν θα μπορούσε να καταλήξει μαστροπός της γνώσης.

Το είχα ζήσει, το είχα νοιώσει αυτό το συναίσθημα, τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, το άγχος των εξετάσεων και των βαθμών. 

Είχα πλέον την πολυτέλεια να διαβάζω για μένα, για την χαρά της γνώσης, την ικανοποίηση και έτσι την ερωτεύτηκα και έτσι συνάντησα ξανά τον φιλόσοφο Όμηρο,  σε ένα χορό γνωστικών ερωτοαποκρίσεων.

Σε ποιο πανεπιστήμιο πήγε ο Όμηρος; Ποιο πτυχίο έχει; Ποιο είναι το βιογραφικό του; Οι πηγές του; Ο Όμηρος δεν πήγε “πανεπιστήμιο”. 

Το βιογραφικό του δεν υπάρχει και τα ίχνη του έχουν σβηστεί. Μόνο το ΕΡΓΟ του υπάρχει υπέρλαμπρο αστέρι που στον δρόμο της γνώσης μας οδηγεί. Ίσως αν πήγαινε σήμερα να τον κόβανε στις πανελλήνιες. 

Σύμφωνα λοιπόν με την κοινή εκδοχή, ένας φτωχός τροβαδούρος ήταν ο Όμηρος, αυτοδίδακτος που περιφερόταν ραψωδός «επαιτίς Οδυσσέας» τραγουδοποιός, τραγουδιστής στις αυλές των πλουσίων του τότε πολιτικού και θεολογικού κατεστημένου, μελετώντας τους χαρακτήρες τους και τις συμπεριφορές τους, που αποδεικνύονται διαχρονικές .

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ήταν του δρόμου, που σκεπτόταν πάνω ή κάτω φαίνεται από ένα δένδρο ή και σε ένα πιθάρι, αναζητώντας ένα ΑΝΘΡΩΠΟ. 

Και αυτό είναι που κάνει σπουδαίο το έργο του. Γιατί είναι ζυμωμένο σφυρηλατημένο με την πράξη και όχι με την υπερφίαλη θεωρία κάποιας αυλής και των μανδαρίνων της.

«Ποιος σκότωσε τον Όμηρο», είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Victor Davis Hanson, John Heath έγκριτων «πανεπιστημιακών» που διαπραγματεύονται αυτό το θέμα στην μελέτη τους και προς τιμή τους. 

Πως σκοτώνουν οι κατεστημένες σπουδές την έμπνευση, την σκέψη, την χαρά της μάθησης, την πρωτοτυπία, την πραγματική έρευνα και….. τον Όμηρο.

πηγή-astreaastreaa