Η Henriette Mertz, έπειτα από ενδελεχή έρευνα κατέληξε στην άποψη, ότι οι Έλληνες (π.χ. Οδυσσέας, Αργοναύτες), είχαν φτάσει ως την Αμερική.
Την πιθανότητα αυτή έρχεται τώρα να ενισχύσει ο Ιταλός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ρίο Ντε Τζανέιρο, Enrico Mattievich, που με την σειρά του παρουσίασε ισχυρότατες ενδείξεις σχετικά όχι μόνο με την αποικία των Ελλήνων στην Αμερική αλλά και την συνακόλουθη κυριαρχία τους εκεί.
Αυτό που τον ώθησε να ταξιδέψει στην Αμερική ήταν η ενασχόλησή του με την αρχαία ελληνική γραμματεία. Μελετώντας τόσο τον Όμηρο όσο και τον Απολλόδωρο (Αργοναυτικά) συνειδητοποίησε πως αυτά που περιγράφονταν στα εν λόγω έργα σχετίζονταν με τόπους μακρινούς…
Βέβαια η πραγματικότητα ξεπέρασε την φαντασία του…
Ξεκίνησε έτσι να εξερευνήσει αυτά τα μέρη, ώστε να εντοπίσει τα όσα αναφέρονται στην ελληνική μυθιστορία…
Έζησε πολλά χρόνια στο Περού, περιοχή όπου έζησαν οι Ίνκας περί το 1.200 π.Χ. και έλαβε την περουβιανή υπηκοότητα.
Το πρώτο ταξίδι του διεξήχθη το 1981 στο Chavin De Huantar, όπου ο Ματτίεβιτς προέβη σε εκτεταμένες μελέτες , ανακαλύπτοντας πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων που πιστοποιούσαν την υποψία του. Έτσι εξέδωσε το έργο «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση», το οποίο μιλούσε για τν ελληνική παρουσία στην Αμερική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ευρημάτων του είναι οι μεγαλιθικές κατασκευές στο κεντρικό Περού και κυρίως στην περιοχή Κούζκο με τα δύο μεγάλα φρούρια (Σαξαϋουαμάν, Ολλανταϋτάμπο), των οποίων η τεχνοτροπία είναι αμιγώς ελληνική.
Πιο συγκεκριμένα η πύλη του Σαξαϋουαμάν είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την είσοδο της ακρόπολης των Μυκηνών.
Άλλο παράδειγμα αποτελεί και η πόλη Τσαβίν, χτισμένη το 3.000π.Χ., η οποία παρουσιάζει κοινά σημεία με την Μινωική Κρήτη. Το παλάτι που βρίσκεται εκεί (Τσαβίν ντε Χουαντάρ), «θα μπορούσε να έχει ξεθαφτεί στην Κρήτη», σύμφωνα με τον Ματτίεβιτς. Φανταστείτε επομένως τις ομοιότητες.
Ο εν λόγω ερευνητής παρατήρησε ακόμη την ύπαρξη ενός λαβυρίνθου, ως είσοδο στο κτήριο, ενός δηλαδή συνόλου στενών διόδων με δαιδαλώδη σειρά στοών ορθογώνιας διατομής και με πέτρινους τοίχους, ανάλογου με τον αντίστοιχο λαβύρινθο στη Μινωική Κρήτη.
Η συγκεκριμένη πόλη ήταν ακόμη θρησκευτικό κέντρο, που επισκέπτονταν από πολλές περιοχές, προκειμένου να παρακολουθήσουν θρησκευτικές τελετές, να ζητήσουν χρησμούς, κατ’ αναλογία με τις ελληνικές συνήθειες.
Στο νότιο μάλιστα τμήμα του παλατιού, που βρίσκεται εκεί, στεγάζεται ναός, στο πίσω μέρος του οποίου υπάρχουν δύο εγχάρακτες πετρογραφίες, που σύμφωνα με τον Ματτίεβιτς αναπαριστάνουν αιλουροειδή με φίδια γύρω από το κεφάλι τους. Αντιστοίχως με την εικονοποιεία του θρυλικού Κέρβερου στην Μεσόγειο.
Το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα όμως είναι η ανακάλυψη γουδιών, τα οποία παραπέμπουν στην άποψη ότι ίσως το συγκεκριμένο παλάτι να λειτουργούσε ως Ασκληπιείο, όπως γινόταν και στο μαντείο της Δωδώνης.
Όπως αναφέραμε παραπάνω, στο Περού έζησε πριν χιλιάδες χρόνια η φυλή των Ίνκας.
Οι θεότητες του Κάτω Κόσμου, τα Τάρταρα όπως τα ονομάζει ο Ησίοδος, διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο για αυτούς. Έτσι ο Ματτίεβις ανακάλυψε πλήθος παραστάσεων που απεικονίζουν τέτοιου είδους θεότητες και έπειτα από προσεκτική μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων βρίσκεται εκεί. Ως εφαλτήριο χρησιμοποίησε την αρχαία ελληνική γραμματεία (Ομήρου Οδύσσεια: οδηγίες Κίρκης στον Οδυσσέα για το πώς θα φτάσει στον Κάτω Κόσμο), κατά την οποία ο Άδης βρισκόταν στα έγκατα της γης, σε μία μακρινή όμως τοποθεσία δυτικά.
Έτσι ο Ματτίεβιτς «ακολούθησε» την διαδρομή αυτή και τα βήματά του τον οδήγησαν στην περιοχή του Αμαζονίου που του έμοιαζε καταπληκτικά με τα Τάρταρα.
«Όποιος διαπλέει τον Αμαζόνιο καθώς έρχεται από το βόρειο ημισφαίριο, παρατηρώντας τα άστρα έχει την εντύπωση ότι κατεβαίνει σε μία βαθιά άβυσσο», είχε δηλώσει η Henriette Mertz.
O Ματτίεβιτς δεν ήταν Έλληνας και επομένως δεν είχε κανένα όφελος από το να αποδείξει την ύπαρξη της ελληνικής παρουσίας στην Ν. Αμερική. Θέλησε όμως να ανακαλύψει και να διαδόσει την αλήθεια. Την αλήθεια που προσπαθούν να αποκρύψουν ή να διαστρεβλώσουν στο όνομα μιας δήθεν αντικειμενικότητας…
«Όπλα» έρευνας υπάρχουν… Ας τα αξιοποιήσουμε όσο μπορούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου