Γράφει ο Δημήτρης Περδετζόγλου, Dr Φαρμακοποιός - Διευθυντής Ε.Σ.Υ.
Τμήμα αυτής δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα "ΑΜΟΡΓΙΑΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ", περίληψη δε αυτής ανακοινώθηκε
στο 10Ο Διεθνές Συνέδριο Πολιτισμού,
Τύπου και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας ΥΠΕΡΙΑ 2012, 19-22.4.2012. Αιγιάλη–Αμοργός
(Εισήγηση στα Ελληνικά-Αγγλικά)".
Η λέξη simulacrum (simu-la-crum), πληθ. simulacra, σημαίνει απείκασμα, απατηλό ομοίωμα, επίφαση, εικασία, μια εικόνα-αναπαράσταση, μια ανυπόστατη, στερούμενη αληθινής υποστάσεως εικόνα...
Ακόμη κάτι που έχει μια ασαφή, αόριστη ομοιότητα με το πρωτότυπο στο οποίο αναφέρεται. Το simulacrum αναπαριστά μια εικόνα. Δεν είναι το πρωτότυπο. Εικών (εικόνα) σημαίνει αναπαράσταση ενός υλικού ή φανταστικού αντικειμένου, ιδέα, φαντασία, παραβολή, σύγκριση, ομοίωμα, φάσμα, οπτασία. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα έοικα (=ομοιάζω) ή το ρήμα είκω (=ομοιώ) ή εικώ. Κατά μία άλλη ετυμολογική προσέγγιση η λέξη «εικών» προέρχεται από το ‘είκ’ εικός, ουδέτερη μετοχή του ρήματος έοικα = το φαινόμενον ως αληθές και το ‘–ών’ (ενεστώς διαρκείας) που σημαίνει αυτό που αληθινά πάντοτε υπάρχει. Δηλα-δή ‘εικών’ είναι το φαινομενικά πραγματικό, ενός πρωτοτύπου που πάντοτε υπάρχει. Κατά συμπέρασμα, τα simulacra ομοιάζουν (με την συνδρομή, κάποιες φορές και της δημιουργικής σκέψεως ή/και αφαιρετικής θέασης), με πέτρες σμιλευμένες διαχρονικά με υπομονή και ΄μεράκι΄ από την φύση, που προσομοιάζουν σε μορφές από τον ζωντανό, αλλά και τον άψυχο περιβάλλοντα χώρο μας.
Η λέξη simulacrum προέρχεται από το λατινικό simulare που σημαίνει κάνω κάτι που είναι όμοιο, αντίστοιχο, ομόλογο με κάτι άλλο που είναι πρωτότυπο
Τα simulacra διαφέρουν από τα βραχογραφήματα που ορίζονται ως εικόνες, σχέδια ή παραστάσεις που ζωγραφίζονται ή χαράσσονται από ανθρώπους, επάνω στους βράχους με σκοπό εικαστικό, τελετουργικό, λειτουργικό ή χρηστικό. Δηλαδή οι βραχογραφίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, ενώ τα simulacra είναι δημιουργήματα της φύσης.
Στο παρόν συνοπτικό άρθρο, εξ αφορμής πολλών παρατηρηθέντων simulacra στη φύση, εξετάζεται το φαινόμενο αυτών. Τα simulacra χωρίζονται για λόγους πρακτικούς και μεθοδολογικούς, σε τρείς ομάδες: ανθρωπόμορφα simulacra, ζωόμορφα-πτηνόμορφα simulacra και simulacra διαφόρων άλλων σχημάτων (π.χ. υπαίθριοι βραχώδεις σχηματισμοί σχήματος αρότρου-ηνίου, κλπ.). Εξ όσων γνωρίζουμε, πρώτη φορά γίνεται τέτοια προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου στον Ελλαδικό χώρο.
Πρέπει να τονισθεί, ότι η παρούσα προσπάθεια, είναι ερμηνευτική προσέγγιση και όχι, επι του παρόντος, καθολικώς επιστημονικά–ακαδημαϊκά τεκμηριωμένη και αποδεδειγμένη θέση. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ό,τι ακολουθεί, δεν μπορεί να είναι η αληθινή ερμηνεία για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Η ακαδημαϊκή επιστήμη, άλλωστε είναι σχετική, διαρκώς μεταβαλλόμενη και αναθεωρούσα τις απόψεις της, αλλά και συχνά πλανόμενη και λανθάνουσα.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ
Το ερώτημα που τίθεται είναι που οφείλονται τα simulacra, με ποια λογική (;) έγιναν αυτά και εάν είναι τυχαία κατασκευάσματα της φύσεως, χωρίς αιτία και σκοπό ύπαρξης. Το ερώτημα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, επι του παρόντος να απαντηθεί ολοκληρωμένα και ακαδημαϊκά. Ομως, παρ’ όλα αυτά, είναι δυνατόν να γίνει μια επιστημονική (και όχι μεταφυσική ή αυθαίρετη) προσέγγιση, με βάση την υπάρχουσα καταγεγραμμένη γνώση.
Εισαγωγικά ας αναφέρουμε, ότι τα simulacra πιθανόν να οφείλονται στην δραστηριότητα της φύσεως, στα πλαίσια της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας και των μορφογενετικών πεδίων, που και αυτά με την σειρά τους δραστηριοποιούνται εντός του «κοσμικού αφρού» (αιθέρα), λαμβάνοντας «πληροφορίες» και «οδηγίες» από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field των επιστημόνων της θεωρητικής φυσικής, το οποίο πεδίο αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy (Ακασικά αρχεία).
Επειδή τα παραπάνω είναι δύσκολες έννοιες, ας προσπαθήσουμε να τα απλοποιήσουμε, όσο είναι δυνατόν...
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ
Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία και την μεσαιωνική επιστημονική αντίληψη, ήταν το υλικό που γέμιζε τον χώρο του σύμπαντος, γύρω από την γήινη σφαίρα. Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε η ιδέα του αιθέρα για να εξηγηθούν φαινόμενα διάδοσης του φωτός, ιδέα που απορρίφθηκε μετά το πείραμα των Μάικελσον και Μόρλεϋ. Το πείραμα αυτό απέδειξε (;), ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται η έννοια του αιθέρα.
Αρχαίες θεωρίες για τον αιθέρα
Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο (πεμπτουσία), μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος (Αριστοτέλης). Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον υλικό ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Αν και εθεωρείτο επιστημονικά «νεκρός», εδώ κι έναν αιώνα, ο Αιθέρας εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, ως μια θεωρία, για την ερμηνεία της παρατηρούμενης, αλλά ανεξήγητης «θάλασσας ενέργειας» και του «κοχλάζοντος κενού», που μας περιβάλει. Ο αιθέρας είναι απίστευτα λεπτός και διαπερνά τα πάντα, άβια και έμβια.
Οι σύγχρονοι επιστήμονες φυσικοί πλέον, κατά πλειοψηφία, δέχονται ότι ο χώρος που μας περιβάλει, αλλά και το Σύμπαν, είναι γεμάτα από «κοσμικό αφρό» (από αιθέρα, δηλαδή). Διαμέσου αυτού του «αφρού», γίνονται όλες οι ενεργειακές και υλικές αλληλεπιδράσεις στο οραστό Σύμπαν. Είναι αόρατος στους ανθρώπους, πάρα πολύ λεπτός, που διαπερνά τα πάντα. Τόσο η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, όσο και η Κβαντική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων, δέχονται ότι ο Κβαντικός αφρός είναι μια τεράστια και αόρατη δεξαμενή διαρκούς προσφοράς και απορροής υλοενέργειας, επάνω στην οποία στηρίζεται ο ορατός κόσμος. Πρόκειται για την αποκαλούμενη «Ενέργεια Μηδενικού Σημείου» (Zero-point Energy).
Σοφοί και ιδιαίτερα σκεπτόμενοι ερευνητές από τα πανάρχαια χρόνια, υποστήριζαν ότι υπάρχει ένα κοσμικό πεδίο που συνδέει τα πάντα, ένα είδος διαχρονικού και αιώνιου αρχείου στο οποίο είναι καταγεγραμμένα όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν (εικόνες, ήχοι, γεγονότα, κλπ.), όπου διασώζονται όλες οι πληροφορίες. Το πεδίο αυτό ονομάσθηκε Ακασικό αρχείο ή Ακασικό πεδίο ή Ακασικό χρονικό (Akashic field ή A-field). Είναι η διαρκής μνήμη του σύμπαντος, το διαρκές αρχείο όλων όσων συμβαίνουν και έχουν συμβεί ποτέ σε όλο το σύμπαν. Πρόσφατες ανακαλύψεις στην προωθημένη φυσική δείχνουν ότι το Ακασικό πεδίο (πάντοτε επιστημονικά θεωρούμενο), είναι πραγματικότητα και αντιστοιχεί στο πεδίο zero-point των επιστημόνων. Το πεδίο αυτό αποτελείται από μια θάλασσα κοσμικής ενέργειας από την οποία γεννώνται άτομα, γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field, αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy) , μια πραγματική θάλασσα ενέργειας μέσα στην οποία κολυμπάμε, όπως τα ψάρια στη θάλασσα, μην έχοντας καμία αντίληψη της απεραντοσύνης του περιβάλλοντος. Μία από τις βασικές αρχές της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι ότι το απόλυτο κενό είναι εντελώς άδειο από ύλη και ενέργεια. Από την κβαντομηχανική όμως γνωρίζουμε ότι το απόλυτο κενό είναι γεμάτο ενέργεια. Σε ένα κενό, μετά από την απομάκρυνση όλης της ύλης και ενέργειας εξακολουθούν να υφίστανται απρόβλεπτες, τυχαίες διακυμάνσεις της λεγόμενης ενέργειας του κενού (μηδενικού σημείου).
Δηλαδή, η έννοια περί απολύτως κενού χώρου, δεν ισχύει πλέον στην επιστήμη. Υπάρχει στη θέση του κενού χώρου, ένα άπειρο πεδίο κοχλάζουσας δραστηριότητας, όπου μικροσκοπικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, διακυμαίνονται συνεχώς, ακόμα και όταν οι θερμοκρασίες αγγίζουν το απόλυτο μηδέν (-2730 C, η κατώτατη δυνατή θερμοκρασία στο σύμπαν, σύμφωνα με τις σημερινές επιστημονικές προσεγγίσεις).
Εντός του Σύμπαντος χώρου και εντός του «κβαντικού αφρού» (αιθερικού πεδίου), δραστηριοποιούνται τα μορφογενετικά πεδία, τα οποία «αντλούν» ενέργεια και «πληροφορίες» από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field (τα Ακασικά αρχεία). Στην εξελικτική βιολογία, το μορφογενετικό πεδίο (morphogenetic field) είναι μια ομάδα κυττάρων που είναι ικανά να αντιδρούν σε διακριτά και τοπικά βιοχημικά σήματα, οδηγώντας σε συγκεκριμένες μορφολογικές δομές ή όργανα. O Dr. Sheldrake υποστηρίζει πως η μνήμη, η εξέλιξη και η μάθηση συμβαίνουν έξω από το νου. Ισχυρίζεται πως η μεταβολή, η εξέλιξη και η εμβρυακή ανάπτυξη δεν ρυθμίζονται απ’ την αλληλεπίδραση των DNA και του περιβάλλοντος, όπως πίστευαν μέχρι τώρα οι βιολόγοι. Ακόμη ισχυρίζεται πως τα έμβρυα και ο εγκέφαλός τους αναπτύσσονται συντονιζόμενα με μια καινούργιου είδους (άυλη) διασταλτική δύναμη που ονομάζεται μορφογεννητικό πεδίο. Οπως ένα μαγνητικό πεδίο δίνει τον προσανατολισμό για τα ειδικά σχήματα που θα δημιουργήσουν τα ρινίσματα του σιδήρου, έτσι κι αυτή η καινούργια δύναμη, μπορεί να σχηματίσει σώμα και νου.
Με άλλα λόγια, η θεωρία προτείνει ότι κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται, είναι πανομοιότυπη με την προϋπάρχουσα, γιατί «θυμάται» τη μορφή της μέσω της επανάληψης και ότι κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών, σαν οδηγό για την εμφάνισή της. Ετσι είναι πιθανόν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να παράγονται από την φύση, δια μέσου των γεωλογικών αιώνων και στα πλαίσια των προαιώνια θεσπισμένων από τον Θεο-Δημιουργό, νόμων, ομοιώματα-simulacra, τα οποία είναι αντίγραφα παλαιότερων υπαρχόντων (φυσικών ή τεχνητών) που για κάποιο λόγο, έχουν εξαφανισθεί.
Η Θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας
Ο Paul A. LaViolette είναι ο δημιουργός της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας. Σύμφωνα με αυτή, ύλη αναπαράγει όμοια ύλη («Αρχή της Δημιουργίας του δημιουργού του σύμπαντος»), με όμοια κινητική κατάσταση και η ενέργεια (υπό μορφή θερμότης) αναπαράγει ενέργεια (υπό μορφή θερμότης). Υποστηρίζει την Μορφογένεση (ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ) των διαφόρων υλικών (πετρωμάτων και σωμάτων) η οποία δεν ερμηνεύεται με κανέναν από τους υπάρχοντες νόμους της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών. Ο σχηματισμός των υλικών, σύμφωνα με εκείνον, οφείλεται, όχι στην χημεία, αλλά στον τόπο που βρέθηκε το υλικό αυτό. Αποδεχόμαστε έτσι την ύπαρξη ενός μη ομοιογενούς πεδίου που διαμορφώνεται τοπικά και είναι υπεύθυνο για τις παρατηρούμενες ιδιαιτερότητες των πετρωμάτων από τόπο σε τόπο. Δεχόμαστε δηλαδή ότι ο χώρος και τα μορφογενετικά πεδία, επιβάλλουν τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα.
Ετσι, με απλά λόγια, σύμφωνα με την θεωρία αυτή, είναι πιθανόν τοπικά, σε κάθε περιοχή, με το πέρασμα των γεωλογικών αιώνων, η φύση, νομοθετημένη και ρυθμιζόμενη από τον έλλογο Δημιουργό, μέσα στα πλαίσια των γνωστών, (αλλά και των περισσότερων άγνωστων επί του παρόντος νόμων του Σύμπαντος και της μητέρας φύσεως), να «σμιλεύει», να «αποτυπώνει» σχήματα με «πατρόν-πρότυπο», δείγματα από την ίδια την φύση. Και αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, μέχρι το τέλος του παρόντος κόσμου και της ιστορίας του.
ΠΗΓΗ:
http://inthecity.gr/index.php/articles/4999--simulacra-.html
Η λέξη simulacrum προέρχεται από το λατινικό simulare που σημαίνει κάνω κάτι που είναι όμοιο, αντίστοιχο, ομόλογο με κάτι άλλο που είναι πρωτότυπο
Τα simulacra διαφέρουν από τα βραχογραφήματα που ορίζονται ως εικόνες, σχέδια ή παραστάσεις που ζωγραφίζονται ή χαράσσονται από ανθρώπους, επάνω στους βράχους με σκοπό εικαστικό, τελετουργικό, λειτουργικό ή χρηστικό. Δηλαδή οι βραχογραφίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, ενώ τα simulacra είναι δημιουργήματα της φύσης.
Στο παρόν συνοπτικό άρθρο, εξ αφορμής πολλών παρατηρηθέντων simulacra στη φύση, εξετάζεται το φαινόμενο αυτών. Τα simulacra χωρίζονται για λόγους πρακτικούς και μεθοδολογικούς, σε τρείς ομάδες: ανθρωπόμορφα simulacra, ζωόμορφα-πτηνόμορφα simulacra και simulacra διαφόρων άλλων σχημάτων (π.χ. υπαίθριοι βραχώδεις σχηματισμοί σχήματος αρότρου-ηνίου, κλπ.). Εξ όσων γνωρίζουμε, πρώτη φορά γίνεται τέτοια προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου στον Ελλαδικό χώρο.
Πρέπει να τονισθεί, ότι η παρούσα προσπάθεια, είναι ερμηνευτική προσέγγιση και όχι, επι του παρόντος, καθολικώς επιστημονικά–ακαδημαϊκά τεκμηριωμένη και αποδεδειγμένη θέση. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ό,τι ακολουθεί, δεν μπορεί να είναι η αληθινή ερμηνεία για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Η ακαδημαϊκή επιστήμη, άλλωστε είναι σχετική, διαρκώς μεταβαλλόμενη και αναθεωρούσα τις απόψεις της, αλλά και συχνά πλανόμενη και λανθάνουσα.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ
Το ερώτημα που τίθεται είναι που οφείλονται τα simulacra, με ποια λογική (;) έγιναν αυτά και εάν είναι τυχαία κατασκευάσματα της φύσεως, χωρίς αιτία και σκοπό ύπαρξης. Το ερώτημα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, επι του παρόντος να απαντηθεί ολοκληρωμένα και ακαδημαϊκά. Ομως, παρ’ όλα αυτά, είναι δυνατόν να γίνει μια επιστημονική (και όχι μεταφυσική ή αυθαίρετη) προσέγγιση, με βάση την υπάρχουσα καταγεγραμμένη γνώση.
Εισαγωγικά ας αναφέρουμε, ότι τα simulacra πιθανόν να οφείλονται στην δραστηριότητα της φύσεως, στα πλαίσια της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας και των μορφογενετικών πεδίων, που και αυτά με την σειρά τους δραστηριοποιούνται εντός του «κοσμικού αφρού» (αιθέρα), λαμβάνοντας «πληροφορίες» και «οδηγίες» από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field των επιστημόνων της θεωρητικής φυσικής, το οποίο πεδίο αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy (Ακασικά αρχεία).
Επειδή τα παραπάνω είναι δύσκολες έννοιες, ας προσπαθήσουμε να τα απλοποιήσουμε, όσο είναι δυνατόν...
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ
Αιθέρας σύμφωνα με την αρχαία και την μεσαιωνική επιστημονική αντίληψη, ήταν το υλικό που γέμιζε τον χώρο του σύμπαντος, γύρω από την γήινη σφαίρα. Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε η ιδέα του αιθέρα για να εξηγηθούν φαινόμενα διάδοσης του φωτός, ιδέα που απορρίφθηκε μετά το πείραμα των Μάικελσον και Μόρλεϋ. Το πείραμα αυτό απέδειξε (;), ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται η έννοια του αιθέρα.
Αρχαίες θεωρίες για τον αιθέρα
Ο αιθέρας ήταν το πέμπτο στοιχείο (πεμπτουσία), μαζί με τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη, από τα οποία ήταν φτιαγμένος ο κόσμος (Αριστοτέλης). Ενώ τα προηγούμενα στοιχεία δομούσαν τον κόσμο των ανθρώπων, ο αιθέρας πίστευαν ότι δομούσε τον υλικό ουρανό, τους πλανήτες, τα άστρα και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο. Αν και εθεωρείτο επιστημονικά «νεκρός», εδώ κι έναν αιώνα, ο Αιθέρας εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, ως μια θεωρία, για την ερμηνεία της παρατηρούμενης, αλλά ανεξήγητης «θάλασσας ενέργειας» και του «κοχλάζοντος κενού», που μας περιβάλει. Ο αιθέρας είναι απίστευτα λεπτός και διαπερνά τα πάντα, άβια και έμβια.
Οι σύγχρονοι επιστήμονες φυσικοί πλέον, κατά πλειοψηφία, δέχονται ότι ο χώρος που μας περιβάλει, αλλά και το Σύμπαν, είναι γεμάτα από «κοσμικό αφρό» (από αιθέρα, δηλαδή). Διαμέσου αυτού του «αφρού», γίνονται όλες οι ενεργειακές και υλικές αλληλεπιδράσεις στο οραστό Σύμπαν. Είναι αόρατος στους ανθρώπους, πάρα πολύ λεπτός, που διαπερνά τα πάντα. Τόσο η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική, όσο και η Κβαντική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων, δέχονται ότι ο Κβαντικός αφρός είναι μια τεράστια και αόρατη δεξαμενή διαρκούς προσφοράς και απορροής υλοενέργειας, επάνω στην οποία στηρίζεται ο ορατός κόσμος. Πρόκειται για την αποκαλούμενη «Ενέργεια Μηδενικού Σημείου» (Zero-point Energy).
Σοφοί και ιδιαίτερα σκεπτόμενοι ερευνητές από τα πανάρχαια χρόνια, υποστήριζαν ότι υπάρχει ένα κοσμικό πεδίο που συνδέει τα πάντα, ένα είδος διαχρονικού και αιώνιου αρχείου στο οποίο είναι καταγεγραμμένα όλα όσα έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν (εικόνες, ήχοι, γεγονότα, κλπ.), όπου διασώζονται όλες οι πληροφορίες. Το πεδίο αυτό ονομάσθηκε Ακασικό αρχείο ή Ακασικό πεδίο ή Ακασικό χρονικό (Akashic field ή A-field). Είναι η διαρκής μνήμη του σύμπαντος, το διαρκές αρχείο όλων όσων συμβαίνουν και έχουν συμβεί ποτέ σε όλο το σύμπαν. Πρόσφατες ανακαλύψεις στην προωθημένη φυσική δείχνουν ότι το Ακασικό πεδίο (πάντοτε επιστημονικά θεωρούμενο), είναι πραγματικότητα και αντιστοιχεί στο πεδίο zero-point των επιστημόνων. Το πεδίο αυτό αποτελείται από μια θάλασσα κοσμικής ενέργειας από την οποία γεννώνται άτομα, γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field, αποτελείται από (και ευρίσκεται μέσα σε) Ενέργεια Μηδενικού Σημείου–Zero Point Energy) , μια πραγματική θάλασσα ενέργειας μέσα στην οποία κολυμπάμε, όπως τα ψάρια στη θάλασσα, μην έχοντας καμία αντίληψη της απεραντοσύνης του περιβάλλοντος. Μία από τις βασικές αρχές της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι ότι το απόλυτο κενό είναι εντελώς άδειο από ύλη και ενέργεια. Από την κβαντομηχανική όμως γνωρίζουμε ότι το απόλυτο κενό είναι γεμάτο ενέργεια. Σε ένα κενό, μετά από την απομάκρυνση όλης της ύλης και ενέργειας εξακολουθούν να υφίστανται απρόβλεπτες, τυχαίες διακυμάνσεις της λεγόμενης ενέργειας του κενού (μηδενικού σημείου).
Δηλαδή, η έννοια περί απολύτως κενού χώρου, δεν ισχύει πλέον στην επιστήμη. Υπάρχει στη θέση του κενού χώρου, ένα άπειρο πεδίο κοχλάζουσας δραστηριότητας, όπου μικροσκοπικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, διακυμαίνονται συνεχώς, ακόμα και όταν οι θερμοκρασίες αγγίζουν το απόλυτο μηδέν (-2730 C, η κατώτατη δυνατή θερμοκρασία στο σύμπαν, σύμφωνα με τις σημερινές επιστημονικές προσεγγίσεις).
Εντός του Σύμπαντος χώρου και εντός του «κβαντικού αφρού» (αιθερικού πεδίου), δραστηριοποιούνται τα μορφογενετικά πεδία, τα οποία «αντλούν» ενέργεια και «πληροφορίες» από το Πεδίο Μηδενικού Σημείου–Zero Point Field (τα Ακασικά αρχεία). Στην εξελικτική βιολογία, το μορφογενετικό πεδίο (morphogenetic field) είναι μια ομάδα κυττάρων που είναι ικανά να αντιδρούν σε διακριτά και τοπικά βιοχημικά σήματα, οδηγώντας σε συγκεκριμένες μορφολογικές δομές ή όργανα. O Dr. Sheldrake υποστηρίζει πως η μνήμη, η εξέλιξη και η μάθηση συμβαίνουν έξω από το νου. Ισχυρίζεται πως η μεταβολή, η εξέλιξη και η εμβρυακή ανάπτυξη δεν ρυθμίζονται απ’ την αλληλεπίδραση των DNA και του περιβάλλοντος, όπως πίστευαν μέχρι τώρα οι βιολόγοι. Ακόμη ισχυρίζεται πως τα έμβρυα και ο εγκέφαλός τους αναπτύσσονται συντονιζόμενα με μια καινούργιου είδους (άυλη) διασταλτική δύναμη που ονομάζεται μορφογεννητικό πεδίο. Οπως ένα μαγνητικό πεδίο δίνει τον προσανατολισμό για τα ειδικά σχήματα που θα δημιουργήσουν τα ρινίσματα του σιδήρου, έτσι κι αυτή η καινούργια δύναμη, μπορεί να σχηματίσει σώμα και νου.
Με άλλα λόγια, η θεωρία προτείνει ότι κάθε συγκεκριμένη μορφή που παράγεται, είναι πανομοιότυπη με την προϋπάρχουσα, γιατί «θυμάται» τη μορφή της μέσω της επανάληψης και ότι κάθε νέα μορφή με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα χρησιμοποιήσει το πρότυπο των ήδη υπαρχόντων μορφών, σαν οδηγό για την εμφάνισή της. Ετσι είναι πιθανόν, μέσω αυτής της διαδικασίας, να παράγονται από την φύση, δια μέσου των γεωλογικών αιώνων και στα πλαίσια των προαιώνια θεσπισμένων από τον Θεο-Δημιουργό, νόμων, ομοιώματα-simulacra, τα οποία είναι αντίγραφα παλαιότερων υπαρχόντων (φυσικών ή τεχνητών) που για κάποιο λόγο, έχουν εξαφανισθεί.
Η Θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας
Ο Paul A. LaViolette είναι ο δημιουργός της Θεωρίας της Συνεχούς Δημιουργίας. Σύμφωνα με αυτή, ύλη αναπαράγει όμοια ύλη («Αρχή της Δημιουργίας του δημιουργού του σύμπαντος»), με όμοια κινητική κατάσταση και η ενέργεια (υπό μορφή θερμότης) αναπαράγει ενέργεια (υπό μορφή θερμότης). Υποστηρίζει την Μορφογένεση (ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ) των διαφόρων υλικών (πετρωμάτων και σωμάτων) η οποία δεν ερμηνεύεται με κανέναν από τους υπάρχοντες νόμους της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών. Ο σχηματισμός των υλικών, σύμφωνα με εκείνον, οφείλεται, όχι στην χημεία, αλλά στον τόπο που βρέθηκε το υλικό αυτό. Αποδεχόμαστε έτσι την ύπαρξη ενός μη ομοιογενούς πεδίου που διαμορφώνεται τοπικά και είναι υπεύθυνο για τις παρατηρούμενες ιδιαιτερότητες των πετρωμάτων από τόπο σε τόπο. Δεχόμαστε δηλαδή ότι ο χώρος και τα μορφογενετικά πεδία, επιβάλλουν τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται και σήμερα.
Ετσι, με απλά λόγια, σύμφωνα με την θεωρία αυτή, είναι πιθανόν τοπικά, σε κάθε περιοχή, με το πέρασμα των γεωλογικών αιώνων, η φύση, νομοθετημένη και ρυθμιζόμενη από τον έλλογο Δημιουργό, μέσα στα πλαίσια των γνωστών, (αλλά και των περισσότερων άγνωστων επί του παρόντος νόμων του Σύμπαντος και της μητέρας φύσεως), να «σμιλεύει», να «αποτυπώνει» σχήματα με «πατρόν-πρότυπο», δείγματα από την ίδια την φύση. Και αυτή η διαδικασία είναι συνεχής, μέχρι το τέλος του παρόντος κόσμου και της ιστορίας του.
ΠΗΓΗ:
http://inthecity.gr/index.php/articles/4999--simulacra-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου