Οχλος ή πολίτες;

Γράφει ο Δημήτρης Περδετζόγλου, Δρ. Φαρμακοποιός

Ζούμε σε μια «κοινωνία», που ασχολείται με μύρια περιττά, μόνο με τα οικονομικά, ποτέ με τα πνευματικά, με δευτερεύοντα κουραστικά, με αστειότητες, φαιδρότητες...

μωρές συζητήσεις και άσκοπες αναλύσεις… Ο κόσμος μας και δυστυχώς ο μέσος νεοέλληνας, πάντοτε ήταν επιφανειακός, ρηχός και μοχθηρά εγωϊστικός. Στην άλογη «κοινωνία» μας, δεν υπήρξε ποτέ και βεβαίως δεν υπάρχει σήμερα, δημιουργικός διάλογος (δια-λόγος = η ελεύθερη αναζήτηση του λόγου της αλήθειας, για οποιοδήποτε θέμα), συγκροτημένος τεκμηριωμένος λόγος, υπεύθυνη στάση, ενδελεχής έλεγχος και εντελεχής αξιολόγηση. Eλεγχος και αξιολόγηση θεσμών, αρχόντων και αρχομένων.

Είναι αυτονόητο, για τους υγιώς σκεπτόμενους ένοικους της ελλαδικής γαίας-γής, ότι η σημερινή κρίση, ασφαλώς δεν είναι μόνον οικονομική. Πρωτίστως είναι βαθύτατα πνευματική. Κρίση αληθινών αξιών, πνεύματος και ελληνοκεντρικού ήθους. Ο Ελλην ίσταται πλέον ανίκανος, επί των καπνιζόντων ερειπίων του καταρρέοντος φιλάσθενου κράτους…

Εάν ανοίξουμε ένα καλό λεξικό, θα διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως, ότι υπάρχει διαφορά τάξης μεγέθους, μεταξύ των λέξεων «όχλος» και «πολίτες». Ο όχλος είναι μέγα πλήθος, με κοινή, ανεξέλεγκτη δράση (εκ τού όχος, όχημα, δηλαδή "άγεται και φέρεται" υπό παντός δημαγωγού). Συμπεριφέρεται χωρίς ωριμότητα, σωφροσύνη και περίσκεψη. Ο όχλος είναι πάντοτε και παντού η πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, βιώνουμε μια νεοταξική πνευματική οχλοκρατία… Ο όχλος, ενώ εξωτερικά οχλεί, ενοχλεί, θορυβεί, στην πραγματικότητα πνευματικά υπνώττει! Δεν είναι έξυπνος (εξ-ύπνος = αυτός από τον οποίον έχει απομακρυνθεί ο ύπνος). Και για τον λόγο αυτό, είναι διαρκώς ανελεύθερος, χαρούμενα δούλος, εύκολα εξαπατώμενος, υποδουλωμένος στην ύλη, τη σάρκα, το χρήμα, στην εξουσία, την άκρατη ευδαιμονία, τελικά, στα ανίατα δυσώδη πάθη και ελαττώματά του. Κοντολογίς είναι ένα εύπλαστο καταστροφικό εργαλείο, για την πραγματοποίηση των σκοπών της νέας τάξης πραγμάτων…

Αντίθετα, ο «πολίτης» είναι αυτός που ελεύθερα, συνειδητά, χαρούμενα και αβίαστα σκέπτεται (κατά μια ετυμολογική προσέγγιση, «σκέπτομαι» = ειμί, ευρίσκομαι υπο την σκέπη του νοός μου, εντός μου) και πράττει. «Πολίτης» είναι το ελεύθερο υπεύθυνο μέλος μιας πόλεως, με δικαίωμα ουσιαστικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων.  Αυτή ήταν και η αυθεντική, η αρχική έννοια της λέξεως «Πολίτης». Ο «Πολίτης» δεν παρασύρεται και δεν ελέγχεται εύκολα, δεν κολακεύεται και δεν εξαγοράζεται. Εχει κρίση, αυτογνωσία, ετερογνωσία και αυτοέλεγχο. Είναι ο αληθινά έξυπνος.

Oμως, υπάρχει τρόπος να γλιτώσει κανείς από την σημερινή κατάσταση; Ο Ε. Π. Παπανούτσος στο έργο του «Η κρίση του πολιτισμού μας», απαντά θετικά και αισιόδοξα. Ο τρόπος, είναι εκείνη η ενοχλητική και επικίνδυνη μύγα της Πλατωνικής Απολογίας του Σωκράτους. Ενα βαρύ και νωθρό άλογο για να κουνηθεί, χρειάζεται  να το τσιμπήσει αυτή η μύγα. Έτσι και ο ευτυχής στη δουλεία του «ανθρωπάκος», θέλει γερό δάγκωμα από κάποιο ακαταμάχητο φιλοσοφικό ζωύφιο, για να αναγκασθεί να κάνει χρήση της μουδιασμένης του διάνοιας. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να μπορεί να σηκώσει και να υπηρετήσει την αλήθεια, που ποτέ δεν γνώρισε.

Ελεγε ο Nietzsche: «Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να σηκώσει». Εδώ να διευκρινίσουμε, ότι η αλήθεια αυτή λέει, μεταξύ πολλών άλλων, να αφήσουμε την ανίατη έως τώρα εξωστρέφεια, τις πολλές ελεγχόμενες τρομολαγνικές ειδήσεις, τις ανόητες διαφημίσεις και ας αγαπήσουμε τη σοβαρότητα, τη διακριτική σιωπή, την επίμονη σπουδή, την ανδρεία ενδοσκαφή, τη συγκροτημένη σκέψη. Ως Ελληνες, έχουμε τεράστια πνευματική παράδοση, βουνά αρετής (και γιατί όχι και αγιότητας) μπροστά μας.

Η αναγνώριση των όποιων λαθών μας, είναι θεραπευτική. Άλλωστε η λέξη «λάθος» αναγραμματιζόμενη, δίνει την λέξη «άθλος»! Οι εξωτερικές μάχες κερδίζονται, όταν έχουν κερδηθεί οι εσωτερικές. Δεν είναι ουτοπία το νέο πνευματικό και ηθικό «γενέθλιον ήμαρ» (η ημέρα της εορτής του άθλου της γεννήσεώς μας). Αρκεί να μην ξεχνάμε, πως «Πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς» (Ι. Συκουτρής), δηλαδή η συνεχής επαφή με την πολιτιστική δημιουργία  και το ανήσυχο, ανυπότακτο πνεύμα των Ελλήνων προγόνων μας. Αυτό, δεν είναι ντροπή. Είναι σήμερα πλέον, ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ.  

ΠΗΓΗ:
-http://inthecity.gr/index.php/articles/5795-2012-11-28-18-00-25.
-http://mymathworld1.wordpress.com/2012/12/07/%CE%BF%CF%87%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82/