Σαν “αέρινη” μπαλαρίνα που ήταν φορώντας τις πουέντ της, δεν άργησε να κατακτήσει, εκτός από το χορό, το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο.
Η Μαρία Ιωαννίδου άνοιξε το σπίτι, αλλά και την ψυχή της στο YOU μιλώντας για όλα…
Για την πρόσφατη εκρηκτική διαμάχη της με τον Φώτη και τη Μαρία, για το ρόλο της Σολάνς στις “Δούλες” όπου πρωταγωνιστεί, για το στολίδι της, όπως αποκαλεί την σχολή χορού στη Λ. Αλεξάνδρας, και τέλος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική της ζωή αλλά επιμένει να μην το βάζει κάτω.
Δεν είστε καλά ψυχολογικά αυτή την περίοδο;
Δεν είμαι καλά. Πληγώνεται ο κόσμος όταν το λέω αυτό γιατί από μένα ρουφάνε σαν βαμπίρ τη δύναμη και την αγάπη μου για τη ζωή. Το ροζ είναι ωραιότερο από το μαύρο…
Τι αντιμετωπίζετε;
Έχω κατάθλιψη, παίρνω δυστυχώς χάπια. Η δικαστική διαμάχη στην οποία βρίσκομαι για την σχολή χορού που είχα στην Γλυφάδα με διέλυσε. Αισθάνομαι εγκλωβισμένη σαν ποντικός. Μου έχει καρφωθεί πως θα ακολουθήσω την πορεία της Πηνελόπης Δέλτα. Όπως αυτή έτσι κι εγώ έζησα το καροτσάκι όταν παρέλυσα, έπαθα κι εγώ αρθριτικά εξαιτίας του καρκίνου και επειδή στο τέλος εκείνη αυτοκτόνησε με επηρεάζει η ευαισθησία της. Από την άλλη, όμως, αντιπαθώ τους ηττημένους. Θα νικήσω με όποιο κόστος.
Σκεφτήκατε να βάλετε τέλος στη ζωή σας;
Όχι, είχα απλώς κάποιες στιγμές αδυναμίας, με αποτέλεσμα να παίρνω πολλά χάπια. Όμως με φρέναρε ο σύντροφός μου. Το κατάλαβε, τα έκρυψε και έφερε φίλους μας να μου μιλήσουν. Ξέρεις τι είναι να πετούν από την σχολή μου, τις φωτογραφίες μου στα σκουπίδια; Ένιωσα σαν να με βιάζουν πολλές φορές. Με βούτηξαν στα χρέη και ακόμα και το σπίτι που έχω, κινδυνεύει.
Όλη αυτή η ιστορία δεν επιβαρύνει τον οργανισμό σας;
Φυσικά ο γιατρός που με παρακολουθεί μου λέει να πουλήσω το σπίτι, γιατί θ” αρρωστήσω. Όταν, μάλιστα, του είπα ότι σταμάτησα κάποια χάπια, τα οποία εκτός από τα καρκινικά σκοτώνουν και τα υγιή κύτταρα, έγινε έξαλλος και μου είπε ότι ρισκάρω τη ζωή μου.
Γιατί το κάνατε;
Από εκδίκηση στον καρκίνο. Γιατί εξαιτίας του όλα μου τα κόκαλα είναι καμένα. Ο καρκίνος μου δεν ήταν απλός. Είχα και στο στήθος και στους λεμφαδένες. Σχεδόν πέθανα…
Τι εννοείτε;
Έφευγα από τη ζωή λόγω των χημειοθεραπειών, γιατί τυχαίνει καμιά φορά, δεν φταίει κανείς. Συγκεκριμένα το σώμα μου αιωρούνταν και έβλεπα κάτω στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόμουν ένα άλλο σώμα, πολύ πιο μικρό, μέσα στο νυχτικό μου. Κάποια στιγμή, μάλιστα, φαινόταν μόνο το νυχτικό. Είναι ανατριχιαστικό, αλλά είναι η αλήθεια. Μου είπαν αργότερα πως επικράτησε ο απόλυτος πανικός. Οι νοσοκόμες άρχισαν να μου κάνουν ενέσεις, να βάζουν ορούς και ο σύντροφός μου, Δημήτρης Κρητικός, έκλαιγε επειδή έβλεπε πως έφευγα.
Τι θυμάστε από εκείνη την εμπειρία;
Ήταν πολύ όμορφα. Αισθάνθηκα σαν ένας γλάρος με φτερά. Είδα αυτό που περιγράφουν όλοι, το τούνελ, και είχα την αίσθηση ότι στην άκρη του με περιμένει το χέρι του Φρέντυ.
Τον αισθανόσασταν καθ” όλη τη διάρκεια που δίνατε μάχη με τον καρκίνο;
Παρότι κάποιοι το ειρωνεύτηκαν, υπήρξαν φορές που ήμουν στο σπίτι μου και έβλεπα τον καναπέ που καθόμουν με τον Φρέντυ να βουλιάζει. Εκεί καθόμασταν μετά τη δουλειά, εκεί είχαμε τις αγαπησιάρικες στιγμές μας και είχα ανάγκη να πιστέψω πως ήταν σ΄ εκείνο το σημείο. Δεν το λέω επιπόλαια, διάβασα πολύ και έψαχνα τρόπους επαφής μαζί του.
Φοβηθήκατε ότι θα πεθάνετε;
Όταν μου ανακοίνωσαν πως έχω καρκίνο, έβαλα μια ασπίδα και δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα πεθάνω. Ακόμα και στο χειρουργείο έκανα τον σύντροφό μου και τους φίλους μου να ξεσπούν σε γέλια. Ούτε όταν έχασα τα μαλλιά μου με πείραξε. Έλεγα “τι ωραίο κρανίο που έχω”! Η μόνη φορά που σοκαρίστηκα ήταν όταν έπεφταν τούφες, γι” αυτό και είπα στην κομμώτρια να με κουρέψει γουλί.
Αγαπώ τη ζωή, πάντως, και παρότι έχω νιώσει από πρώτο χέρι πόσο σκληρή είναι, πάντα αναζητούσα τον παράδεισο με ενδιάμεσο την Τέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου