«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).


"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,
ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες
οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,
αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".
(Ἰσοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Καθίσταται σαφές ότι η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.


ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΘΡΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ (΄κλίκ΄ στο "Δεν υπάρχουν σχόλια"). ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωη μας για κάποιο λόγο





Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…

Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός, θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και χυμους και ξεκίνησε το δρόμο του.

Αφού είχε περπατήσει λίγο, συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.
Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.

Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα χυμό.

Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.

Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.

Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο, που το αγόρι, θέλοντας να το ξαναδεί, του προσέφερε και ένα χυμό.

Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό .

Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!

Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα, τρώγοντας και χαμογελώντας, μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…

Όταν άρχισε να νυχτώνει, το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του .

Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα, γύρισε πίσω, έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.

Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!

Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.

Το ρώτησε: ”Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”

Ο μικρός είπε: ” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό!”

Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:

Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !”

Εν τω μεταξύ, ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά, επέστρεψε στο σπίτι του.

Ο γιος του, παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:

Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Κι ο γέροντας είπε:

Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!”

Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε:

Και ξέρεις κάτι; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!”

Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας.

Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο, για λίγο ή για μια ζωή.

Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!


Δεν υπάρχουν σχόλια: