Αγγελική Μπολουδάκη
Αυτό το απόσπασμα είναι από το βιβλίο:
«Γεννήθηκες για να κερδίσεις», των συγγραφέων Μουριελ Τζαίημς, Ντοροθυ Τζανκγουωρντ, Εκδόσεις Γλάρος 1980 και το επέλεξε η Αγγελική Μπολουδάκη
Μια φορά κι έναν καιρό, εκεί που περπατούσε μες στο δάσος ένας άνθρωπος βρήκε ένα μικρό αετό. Τον πήρε σπίτι του και τον έβαλε στο κοτέτσι του όπου σύντομα έμαθε να τρώει και να συμπεριφέρεται σαν τα κοτόπουλα.
Μια μέρα ένας φυσιοδίφης που περνούσε από κει, ρώτησε τον ιδιοκτήτη γιατί είχε αναγκάσει τον αετό, το βασιλιά των πουλιών, να ζει στο κοτέτσι μαζί με τα κοτόπουλα. «Αφού του έδωσα να φάει ό,τι τρώνε οι κότες και τον εκπαίδευσα σαν κοτόπουλο, δεν έμαθε ποτέ να πετάει», απάντησε ο ιδιοκτήτης. «Φέρεται σαν κοτόπουλο κι έχει πάψει να είναι αετός». «Κι όμως» επέμεινε ο φυσιοδίφης «έχει ακόμα καρδιά αετού και σίγουρα μπορεί να μάθει να πετάει».
Αφού το κουβέντιασαν καλά, οι δυο άντρες συμφώνησαν να δουν αν αυτό ήταν δυνατό. Ο φυσιοδίφης έπιασε μαλακά τον αετό στα χέρια του και του είπε: «Ανήκεις στον ουρανό κι όχι στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα».
Ο αετός όμως είχε μπερδευτεί∙ δεν ήξερε ποιος ήταν και βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδησε κάτω για να πάει μαζί τους. Χωρίς να χάσει το θάρρος του ο φυσιοδίφης πήρε την άλλη μέρα τον αετό ψηλά στη στέγη του σπιτιού και τον παρακίνησε και πάλι λέγοντας: «Είσαι αετός. Ανήκεις στον ουρανό όσο και στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα».
Ο αετός κοίταξε γύρω του, κοίταξε το κοτέτσι και μετά τον ουρανό. Δεν πέταξε όμως. Τότε ο φυσιοδίφης τον σήκωσε ψηλά ίσια προς τον ήλιο κι ο αετός άρχισε ξαφνικά να τρέμει και ν’ ανοίγει αργά τα φτερά του. Τελικά βγάζοντας μια θριαμβευτική κραυγή όρμησε προς τον ουρανό. Ίσως ο αετός να θυμάται πάντα τα κοτόπουλα με νοσταλγία. Ίσως να ξαναγυρίζει κάπου κάπου για επίσκεψη στο κοτέτσι. Αλλά απ’ ότι ξέρουμε ποτέ δεν ξαναγύρισε να ζήσει σαν κοτόπουλο. Ήταν αετός παρ’ όλο που μεγάλωσε και εξημερώθηκε σαν κοτόπουλο.
James Aggrey, “The Parable of the Eagle”
Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα ψυχολογικό σενάριο και ζει μέσα σε μια κουλτούρα που έχει σενάρια. Το ψυχολογικό σενάριο έχει τις ρίζες του σε μηνύματα που παίρνει ένα παιδί από τους γονείς του και που μπορεί να είναι δημιουργικά, καταστροφικά, ή μη παραγωγικά και επηρεάζει τις ψυχολογικές θέσεις που παίρνει το παιδί απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Όταν τα μηνύματα του σεναρίου δεν είναι ανάλογα με τις πραγματικές δυνατότητες του παιδιού ή περιφρονούν την επιθυμία του για επιβίωση γίνονται παθογόνα.
Μερικά σενάρια έχουν την ιδιότητα να δίνουν στο άτομο μιαν αρκετά ρεαλιστική ιδέα για τις διάφορες χρήσεις των ταλέντων του στην κοινωνία. Άλλα αντίθετα οδηγούν λανθασμένα το άτομο να ακολουθήσει ένα άστρο που διαλέχτηκε χωρίς ρεαλισμό ή και με μνησικακία. Άλλα πάλι σενάρια προγραμματίζουν το παιδί για την καταστροφή, για ένα τραγικό τέλος.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παίζουν ρόλους κάποια στιγμή και φοράνε μάσκες με κάποιον τρόπο. Αν συνειδητοποιήσουν ότι κάνουν παράσταση, αυτή η συνείδηση τους δίνει μια κάποια ελευθερία να απορρίπτουν τους ψεύτικους ρόλους. Μπορεί κανείς να εγκαταλείψει το παίξιμο ρόλων προς όφελος της αυθεντικότητας.
Οι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει τα σενάρια που διαδραματίστηκαν για κείνους μπορούν να καθορίσουν αυτοί πια το σχέδιο της ζωής τους και να ξαναγράψουν το δικό τους θεατρικό έργο σύμφωνα με τη μοναδικότητά τους. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να έρθουν σε επαφή με τους αληθινούς εαυτούς τους και να δώσουν μια νέα κατεύθυνση στην ανάγκη τους να ζούνε τη ζωή μέσα από ένα ειδικό πλαίσιο.
Για πολλούς αυτό δεν είναι εύκολο. Στην πραγματικότητα είναι συχνά οδυνηρό και χρειάζεται πολλή δουλειά. Μόνο εκείνοι όμως που σαν τον αετό αποφασίζουν να ξαναβρούν τις πραγματικές τους δυνατότητες μπορούν να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κάτι που δεν είναι και να κερδίσουν την ζωή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου