Ο Αληθινός Άνθρωπος (που Βρίσκεται σε Φυσική Κατάσταση) Αντιλαμβάνεται Μόνο τα Φυσικά Περιστατικά – Αυτό που Υπάρχει πραγματικά, αυτό που συμβαίνει πραγματικά κι όχι «φαντασίες»…
Λειτουργεί Φυσικά Χωρίς Κέντρο Αντίληψης - «παρατηρητή» - κι Αυτή είναι Μια Αντίληψη Απεριόριστη, Ελεύθερη, «Ανοιχτή» που Ενώνει Μέσα της τα Πάντα.
Δεν υπάρχει «κέντρο παρατήρησης» και συνεπώς δεν υπάρχει διαχωρισμός «εγώ»-κόσμος.
Σε Αυτή τη Φυσική Αντίληψη Όλα γίνονται Αντιληπτά σαν Φυσικές Δραστηριότητες της Αντίληψης. Επειδή ακριβώς Όλα Είναι Αντίληψη – Δραστηριότητες της Αντίληψης – δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην Καθαρή Αντίληψη και τις Δραστηριότητες της Αντίληψης. Η «διαφορά» είναι μόνον «λειτουργική».
Η Σκέψη δεν είναι παρά Αντίληψη που «περιορίζεται»: που «δημιουργεί» ένα «κέντρο παρατήρησης» - ένα «παρατηρητή», ένα «εγώ» - και διαχωρίζει αυτόν που αντιλαμβάνεται από τον κόσμο και λειτουργεί μέσα από αυτό το διαχωρισμό εγώ-κόσμος.
Η Σκέψη είναι μια απλή φυσική λειτουργία-δραστηριότητα κι ελέγχεται σαν κάθε φυσική δραστηριότητα από την βούληση. Η ανάδυση της σκέψης (η «δημιουργία» παρατηρητή κι ο διαχωρισμός εγώ-κόσμος…) και η διάλυση της σκέψης είναι τόσο απλή… όσο και το να κοιτάμε με «περιφερειακή όραση» (γενικά) και να συγκεντρωνόμαστε σε ένα σημείο του χώρου ή όσο το κλείσιμο και το άνοιγμα της παλάμης… τόσο απλό...
Στην πραγματικότητα Πρόκειται για την Πραγματική Φυσική Λογική Ισορροπημένη και Υγιή Λειτουργία και Δράση του Ανθρώπου.
Αντίθετα, η Κατάσταση που ζουν οι άνθρωποι (οι περισσότεροι άνθρωποι) μοιάζει να είναι άρρωστη, σχιζοφρενική (το εννοούμε πραγματικά: σχιζοφρενική).
Οι περισσότεροι άνθρωποι όχι μόνο αντιλαμβάνονται και λειτουργούν και ζουν και επιβιώνουν μέσα από την σκέψη (μέσα από ένα «παρατηρητή», ένα εγώ) που διαχωρίζεται από τον κόσμο (κι αυτό το διαχωρισμό εγώ-κόσμος θεωρούμε σχιζοφρενικό…) αλλά και θεωρούν αυτή την κατάσταση-δραστηριότητα σαν να είναι η φυσική κατάσταση.
Μάλιστα η «κοινωνία» που έχουν φτιάξει (αυτοί οι άνθρωποι) καλλιεργεί αυτή την ανάπτυξη του «εγώ» στον έπακρο βαθμό...
Ισχυρή προσωπικότητα –στην κοινωνία- θεωρείται όχι ο Αληθινός Φυσικός Λογικός Ισορροπημένος Υγιής Άνθρωπος που λειτουργεί σε μια Ισότιμη Βάση με τους Συνανθρώπους του αλλά αυτός που έχει ισχυρό εγώ – οργανωμένο εγώ, γνώσεις, εφόδια, κατοχή πραγμάτων και αυταρχική συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία....
Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τον «άνθρωπο που λειτουργεί μέσα από την σκέψη» (σαν «παρατηρητής», «εγώ») και διαχωρίζεται από τον κόσμο, σαν τον αληθινό υγιή άνθρωπο.
Φαίνεται όμως πως ο άνθρωπος (οι άνθρωποι) που βρίσκονται μέσα στο «ρεύμα της σκέψης», στην διαδικασία της σκέψης και βιώνουν την πραγματικότητα μέσα από αυτή την οπτική (μια σχιζοφρενική πραγματικότητα, εγώ-κόσμος, μια δυαδική πραγματικότητα) να μην αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους…
Όταν όλοι είναι άρρωστοι, η αρρώστια φαίνεται σαν φυσιολογική κατάσταση. Σίγουρα γι’ αυτούς οι «τρελοί» είμαστε εμείς.
Στις δικές μας προθέσεις είναι να πούμε απλά την Αλήθεια. Ούτε θεωρούμε τον εαυτό μας κάποιον ή κάτι, ούτε θέλουμε να «σώσουμε» κανένα. Καθένας είναι Υπεύθυνος για τις Πράξεις του. Καθώς και για τις συνέπειές τους (πράγμα που οι άνθρωποι συχνά ξεχνούν).
Στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί οι άνθρωποι παραπλανιούνται – εξαπατούνται – και παίρνουν για Πραγματικότητα «αυτό που κατασκευάζει η σκέψη τους»… Ο Λόγος είναι Πολύ Απλός.
Ήδη σημειώσαμε από την αρχή ότι στην πραγματικότητα Όλα Είναι Αντίληψη, Όλα είναι Δραστηριότητες της Αντίληψης – κι η σκέψη κι η «αίσθηση» κι οι σωματικές δραστηριότητες… Κι Όλα, από τον Αληθινό Άνθρωπο, αντιμετωπίζονται, ελέγχονται (με τη Βούληση) σαν Φυσικές Δραστηριότητες.
Επειδή ακριβώς η Σκέψη σαν Δραστηριότητα, (αλλά κι η σκέψη σαν «περιεχόμενο») δεν είναι παρά Αντίληψη (της ίδιας «φύσης» με την Αντίληψη) και μόνο λειτουργικά διαφέρει μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η Σκέψη (κι η σκέψη) λειτουργεί «σαν Αντίληψη»: Καθρεφτίζει τα πάντα. Αλλά τα καθρεφτίζει μέσα από ένα «κέντρο παρατήρησης», ένα «παρατηρητή», ένα εγώ: Κι αυτό είναι το σφάλμα!
Επειδή όμως η Σκέψη καθρεφτίζει τα πάντα μπορεί να μιμηθεί την Καθαρή Αντίληψη ως το 99% (Ευτυχώς!). Η Σκέψη (ο «παρατηρητής», το εγώ) μπορεί ακόμα και να «Ανυψωθεί» (να μιμηθεί) Ως το Υπέρτατο (την δήθεν Απελευθερωμένη Κατάσταση). Μπορεί να επιδιώξει και να «πραγματοποιήσει» ακόμα και την «Ελευθερία», την «Φώτιση», την Ήρεμη Ενατένιση, την Πλήρη Επίγνωση, την Προσοχή, την Αφυπνισμένη Παρατήρηση – Οτιδήποτε!
Η Σκέψη μπορεί να «Πραγματοποιήσει» (να μιμηθεί) τα Πάντα.
Στην πραγματικότητα όμως Δεν Πρόκειται για την Πραγματική Φυσική Κατάσταση που Βιώνει ο Αληθινός ή Απελευθερωμένος άνθρωπος (Μια Αντίληψη Απεριόριστη, Χωρίς Κέντρο – χωρίς «παρατηρητή») αλλά πρόκειται για «μιμήσεις» (των Φυσικών Καταστάσεων. Γιατί; Επειδή Όλα βιώνονται μέσα από ένα «παρατηρητή», ένα εγώ. Υπάρχει βίωμα, εμπειρία, συνέχεια, μνήμη, χρόνος… όλα είναι σκέψη! (Δυστυχώς! Ή Ευτυχώς!).
Συχνά. Στην «Παράδοση» υπάρχουν άνθρωποι που συγχέουν την Αληθινή Ελευθερία, την Αληθινή Φώτιση (που είναι Μια Απεριόριστη Αντίληψη Ενότητας, χωρίς «παρατηρητή» και διαχωρισμούς…) με την ψεύτικη φώτιση (που πραγματοποιεί ένα εγώ, όσο καλά κι αν μιμείται την Απεριόριστη Κατάσταση), που ανυψώνει τον «φωτισμένο» σε «Γνώστη», «Δάσκαλο», «Σωτήρα», «Ηγέτη» («οπαδών»), Ισχυρή Προσωπικότητα (που συχνά γίνεται «θεσμός» της κοινωνίας και συνεργάζεται με τους «παράγοντες» της κοινωνίας… Θεέ μου! Ανατρίχιασα!
Και συχνά (τουλάχιστον από προσωπική πείρα, το γνωρίζω, έχω «δει» πολλούς…) πολλοί εκλαμβάνουν αυτή την (προσωπική) φώτιση σαν αληθινή κι απαιτούν αποδοχή από τους άλλους. Τι θράσος! Ό,τι είναι ο καθένας αφορά μόνον αυτόν, γιατί πρέπει να νοιάζει τους άλλους;
Όμως η Συμπεριφορά Ενός Αληθινού (φωτισμένου) Ανθρώπου είναι τελείως διαφορετική. Το Απεριόριστο δεν έχει καμιά σχέση με το «Απεριόριστο» που περικλείνεται σε ένα εγώ, ούτε το Φως του Ουρανού έχει σχέση με μια λάμπα, όσο δυνατά κι αν φέγγει. Η «Διαφορά» βρίσκεται στο ότι το Ένα Είναι Φυσικό Περιστατικό (Γεγονό΅0 και το άλλο προσωπική αντίληψη (κι επίτευξη) ενός εγώ.
Που βρίσκεται λοιπόν η λεπτή γραμμή που τα διαχωρίζει αυτά; Πως θα διακρίνουμε το Αληθινό από το ψεύτικό; Το Αληθινό Γνωρίζει ότι Είναι αληθινό. Και το εγώ γνωρίζει ότι όσο κι αν μιμείται το Υπέρτατο παραμένει ένα εγώ…
Ευτυχώς για μας τους απλούς ανθρώπους (και δυστυχώς για όσους, παρόλες τις καλές προθέσεις τους – Θεέ μου Φύλαγε! – θέλουν να μας εξαπατήσουν υποκαθιστώντας το «Είναι» με το «δήθεν») όλα είναι Φανερά στο Φως της Πραγματικότητας. Μονάχα οι ανόητοι εξαπατούν τον εαυτό τους και τους άλλους.
Να τους χαρίσουμε τα σύμπαντα; Δεν μας νοιάζει τι θα τα κάνουν… Μπορούν μόνο να μας αφήσουν να ανασαίνουμε ελεύθερα; Έλεος! Με την Γνώση, τους Σωτήρες, τους καλούς ανθρώπους, την πολιτισμένη κοινωνία… μόνο να αναπνέουμε ελεύθερα θέλουμε, τίποτα περισσότερο. Και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στη Ζωή.
Κανείς!
Το Απεριόριστο δεν έχει Καμία Ιδιότητα… αλλά το εγώ, ακόμα κι αν κρύβεται στη Φώτιση ή στην Αγιοσύνη κάνει πολύ «θόρυβο» και γίνεται αντιληπτό κι ενοχλητικό. Τι όμορφα να περπατάς στο δάσος και να ακούς μόνο τα κελαϊδίσματα των πουλιών και να ανασαίνεις την Ησυχία. Θεέ μου! Τι Ησυχία!
Πόσο Φωτεινά είναι Όλα, μακριά από το συνωστισμό των ανθρώπων! Πόσο Απέραντος Είναι ο Κόσμος! Πόσο Ελεύθερος! Πόσο Ευτυχισμένος!
πηγή-wholemind8 (απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου