Άγριος εγωισμός

Δεν είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε.Τυφλωμένοι από τη φαντασία μας, υπερεκτιμούμε τον εαυτό μας και λέμε ψέματα στον εαυτό μας. 

Πάντα λέμε ψέματα στον εαυτό μας, σε κάθε στιγμή, όλη την ημέρα, όλη μας τη ζωή. Αν μπορούσαμε να σταματήσουμε εσωτερικά και να παρατηρήσουμε, χωρίς προκαταλήψεις, αποδεχόμενοι μια φορά αυτή την ιδέα του ψέματος, τότε ίσως να βλέπαμε ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. 

Μπορώ να έχω στιγμές πραγματικής ηρεμίας, σιωπής, στις οποίες ανοίγομαι σε μιαν άλλη διάσταση, σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό που δεν βλέπω είναι ότι πέρα από αυτές τις στιγμές, είμαι το θήραμα των συγκρούσεων και των αντιφάσεων, δηλαδή, της βίας της εγωιστικής δράσης μου, που δεν παύει ποτέ να με απομονώσει και να με διχάζει. Όλα όσα κάνω προκύπτουν από αυτή τη δράση. Καθώς ανακαλύπτω νέες δυνατότητες, χρειάζομαι να γνωρίζω τι βρίσκεται στη ρίζα αυτού του άλλου μέρους της φύσης μου. 

Πρέπει να βλέπω ότι δεν είναι κάτι ξένο, που να μπορώ να το βάλω στην άκρη, όταν και όπως επιθυμώ. Είναι αυτό που είμαι, και δεν μπορώ να είμαι αλλιώς. Αυτός ο άγριος εγωισμός είμαι εγώ, και πρέπει να γίνω συνειδησή της δράσης του. Για να βλέπω αυτή τη βία, πρέπει να εισέλθω σε μία στενή και πραγματική επαφή με τον εαυτό μου, να παρατηρώ τον εαυτό μου χωρίς καμία εικόνα. Γιατί έχουμε μια επιτακτική ανάγκη να αποδείξουμε τον εαυτό μας, να πραγματώσουμε τον εαυτό μας; Στο παιχνίδι είναι μια βαθιά παρόρμηση: ο βαθύς φόβος ότι δεν είμαι τίποτα, ο φόβος της απόλυτης απομόνωσης, του κενού, της μοναξιάς. 

Έχουμε δημιουργήσει αυτή τη μοναξιά με το νου μας, με τις αυτο-προστατευτικές και εγωκεντρικές σκέψεις όπως "εμένα" και "δικό μου", το όνομά μου, η οικογένειά μου, η θέση μου, οι ιδιότητές μου. 

Βαθιά κάτω, νιώθουμε άδειοι και μόνοι, βιώνοντας ζωές, που είναι στενές και επιφανειακές, πεινασμένες συναισθηματικά και επαναλαμβανόμενες νοητικά. Επειδή το μικροπρεπές μας "Εγώ", είναι μια πηγή μαρτυρίου, επιθυμούμε - συνειδητά ή ασυνείδητα - να χαθούμε σε ατομικές ή συλλογικές διεγέρσεις ή σε κάποια μορφή αίσθησης. 

Τα πάντα στη ζωή μας - διασκέδαση, παιχνίδια, βιβλία, φαγητό, ποτό, σεξ - ενθαρρύνει τη διέγερση σε διάφορα επίπεδα. Το διασκεδάζουμε αυτό και αναζητούμε να βρούμε μια κατάσταση “ευτυχίας”, για να διατηρήσουμε μια ευχαρίστηση, στην οποία να μπορούμε να ξεχάσουμε το "Εγώ". 

Όλη την ώρα ο νους μας είναι απασχολημένος με την υπεκφυγή, αναζητώντας συνεχώς, τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να απορροφηθεί ολοκληρωτικά σε κάτι έξω από εμάς, να γοητευτεί από κάποια πίστη, αγάπη ή εργασία. 

Η υπεκφυγή έχει γίνει πιο σημαντική από την αλήθεια, που δεν μπορούμε να αντικρίσουμε. 

Περιστρεφόμενος γύρω από τα ατομικά ενδιαφέροντα, ο στενός μας νους απομειώνει τις προκλήσεις της ζωής ερμηνεύοντάς αυτές με την περιορισμένη κατανόηση του. Ως αποτέλεσμα, οι ζωές μας υποφέρουν από την έλλειψη έντασης, ισχυρού αισθήματος, έλλειψη πάθους. Είναι ένα ουσιώδες πρόβλημα. 

Όταν έχουμε πραγματικό πάθος στα βάθη του εαυτού μας, νιώθουμε έντονα και είμαστε εξαιρετικά ευαίσθητοι στη ζωή – στα βάσανα, στην ομορφιά, στη φύση. . . στα πάντα. Νοιαζόμαστε για τη ζωή, για τις δυνατότητές της για την εργασία μαζί και για τη σχέση. Αλλά χωρίς πάθος, η ζωή είναι άδεια, χωρίς νόημα. 

Αν δεν νιώθουμε βαθιά την ομορφιά της ζωής και την πρόκλησή της, τότε η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Λειτουργούμε μηχανικά. 

Ωστόσο, αυτό το πάθος δεν είναι αφοσίωση ή συναισθηματισμός. Μόλις το πάθος έχει ένα κίνητρο ή μία προτίμηση, γίνεται ευχαρίστηση ή πόνος. Το πάθος που χρειαζόμαστε είναι το πάθος να Eίμαι. Επικεντρωμένοι στο συνηθισμένο μας "Εγώ", οι περισσότεροι από εμάς δεν αγαπούν και δεν αγαπιούνται. Έχουμε πολύ λίγη αγάπη στις καρδιές μας, και γι αυτό ικετεύουμε γι αυτή και την αναζητούμε σε υποκατάστατα. 

Η συνήθης συναισθηματική μας κατάσταση είναι αρνητική, όλα τα αισθήματά μας είναι αντιδράσεις. Πραγματικά, δεν γνωρίζουμε τι θα ήταν να έχουμε ένα θετικό συναίσθημα, τι θα ήταν να αγαπάμε.Το συνηθισμένο μου "εγώ", ο εγωισμός μου, είναι πάντα απασχολημένο με ότι το ευχαριστεί ή το δυσαρεστεί, με ότι "εμένα μου αρέσει" ή "εμένα δε μου αρέσει". 

Θέλει πάντα να παίρνει, να αγαπηθεί, και με ωθεί να αναζητώ αγάπη. Δίνω για να πάρω. Ίσως αυτό είναι γενναιοδωρία του νου μου, του "εγώ" μου, αλλά δεν είναι γενναιοδωρία της καρδιάς. Αγαπώ με το "εγώ" μου, τον εγωισμό μου, αλλά όχι με την καρδιά μου. Βαθιά κάτω, αυτό το "εγώ" είναι πάντα σε σύγκρουση με το άλλο πρόσωπο και αρνείται να μοιραστεί. 

Το να ζω χωρίς αγάπη, είναι να ζω σε διαρκή αντίφαση, άρνηση του πραγματικού, αυτού που είναι. Χωρίς αγάπη, ποτέ δεν μπορεί κανείς να βρει τι είναι αλήθεια, και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι επώδυνες. 

Δεν γνωρίζω πλήρως τον εαυτό μου, το μυαλό και την καρδιά μου, τον πόνο μου και την απληστία μου, δεν μπορώ να ζήσω στο παρόν. 

Αυτό που πρέπει να εξερευνήσω δεν είναι πέρα από τον εαυτό, αλλά η ίδια η βάση από την οποία σκέφτομαι και νιώθω. Το μυαλό μου ποθεί τη συνέχεια, τη μονιμότητα και η επιθυμία του εγείρει το συνηθισμένο μου "εγώ". Αυτή η σκέψη είναι η πηγή του φόβου, του φόβου της απώλειας, του μαρτυρίου. 

Αν δεν γνωρίζω τη συνολική συνειδητότητα μου – ασυνείδητη καθώς συνειδητή - δεν θα κατανοώ το φόβο και η όλη η αναζήτησή μου θα παραστρατεί και θα παραμορφώνεται. Δεν θα υπάρχει αγάπη, και το μόνο το ενδιαφέρον μου θα είναι για την εξασφάλιση της συνέχειας αυτού του "εγώ", ακόμα και μετά το θάνατο.

Πηγή

Απέναντι Όχθη

πηγή-apenantioxthi.com