Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος

Επιμέλεια - έρευνα: Δρ Δημήτριος Περδετζόγλου

πηγή

Ο ΒΙΟΣ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Στη θε­ο­φύ­λα­κτη μη­τρό­πο­λη των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων, γεν­νή­θη­κε το 280 και με­γά­λω­σε ο Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρας του Χρι­στού Δη­μή­τριος ο ω­ραι­ό­τε­ρος της καρ­πός, πα­νέ­μορ­φος στην μορ­φή και την ψυ­χή, γλυ­κύς στα λό­για του και στους τρό­πους του. 

Τό­τε Καί­σα­ρας της Α­χαι­ας και Μα­κε­δο­νί­ας ή­ταν Μα­ξι­μια­νός Γα­λέ­ριος (284-305 μ.Χ.). Ο Ρω­μαί­ος Αυ­το­κρά­το­ρας Δι­ο­κλη­τια­νός πα­ρα­κι­νού­με­νος α­πό τον Καί­σα­ρα Γα­λέ­ριο, μέ­λος της Τε­τραρ­χί­ας, ε­ξα­πέ­λυ­σε α­λη­θι­νό πό­λε­μο ε­ναν­τί­ον των χρι­στια­νών. 

Ο χρι­στι­α­νι­σμός, που εί­χε ε­ξα­πλω­θεί α­πό την Πα­λαι­στί­νη ως τον Πόν­το και α­πό τη Μι­κρα­σί­α, ως την Ελ­λά­δα και την Ί­τα­λία, έ­χει να ε­πι­δεί­ξει την έ­πο­χή αυ­τή α­να­ρίθ­μη­τες θυ­σί­ες και μαρ­τυ­ρι­κούς θα­νά­τους, με α­πο­τέ­λε­σμα, η ε­πο­χή αυ­τή να μεί­νει γνω­στή στην ι­στο­ρί­α σαν ε­πο­χή μαρτύ­ρων του χρι­στι­α­νι­σμού.

Με τον ερ­χο­μό του 4ου αι. ο χρι­στι­α­νι­σμός εί­χε ή­δη ε­δραι­ω­θεί στην πό­λη της Θεσ­σα­λο­νί­κης, με πο­λυ­ά­ριθ­μους χρι­στια­νούς και Εκ­κλη­σί­ες ορ­γα­νω­μέ­νες κα­τά τα πρό­τυ­πα της δι­δα­σκα­λί­ας των Α­γί­ων Α­πο­στό­λων. Ε­κλε­κτό μέ­λος της Εκ­κλη­σί­ας των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων ή­ταν και ο Α­γιος Δη­μή­τριος. Προ­ερ­χό­ταν α­πό ευ­σε­βείς γο­νείς, τους πλέ­ον ε­πι­σή­μους άρ­χον­τες των Μα­κε­δό­νων. 

Περισσότερα, εδώ

Ο άγιος Δημήτριος και το θεολογικό μήνυμα των μαρτύρων της πίστεως

Ο άγιος Δημήτριος και το θεολογικό μήνυμα των μαρτύρων της πίστεως

του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Μετά την Αγία Γραφή, ιδιαίτερη πνευματική σπουδαιότητα για την τόνωση της πίστεως και τη σωτηρία μας έχουν τα Συναξάρια των αγίων της Εκκλησίας. Δι’ αυτών, και δια του εκκλησιαστικού κηρύγματος, οι άγιοι και μάρτυρες και ομολογητές όλων των αιώνων μάς μιλούν εσωτερικά και καρδιακά για την αξία της λειτουργικής σύναξης, την Θ. Ευχαριστία, τη σύνδεση με τον Χριστό, την καθημερινή μαρτυρία της συνειδήσεως και την αντίσταση στους πειρασμούς, την ομολογία της πίστεως και την μαρτυρία διά του ιδίου αίματος αν χρειαστεί, αναγγέλλοντες τον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου, έως ότου έρθει εκ νέου κρίναι ζώντας και νεκρούς.

Στην Ορθοδοξία εξαιρετικά τιμώνται οι μάρτυρες της πίστεως -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητο όλοι οι χριστιανοί να πεθάνουν μαρτυρικά- διότι η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη στο αίμα των μαρτύρων. Άλλωστε οι διωγμοί δεν τελείωσαν ποτέ, αλλά συνεχίζονται διαχρονικά κατά του Χριστού και της Εκκλησίας, ενώ αναθερμαίνονται και στη δική μας ιστορική φάση, όχι μόνο θεωρητικά και λεκτικά αλλά ιδίως στην πράξη: κακομεταχειρίσεις, ξεριζωμός και αναγκαστική φυγή, εγκλήματα κατά της ζωής πολλών πιστών. Ο Χριστός το είχε ήδη εξαγγείλει: «Αν σας μισεί ο κόσμος, να ξέρετε πως πριν από σας εμένα έχει μισήσει…. Αν εμένα καταδίωξαν, θα καταδιώξουν κι εσάς…. Αυτός που μισεί εμένα, μισεί και τον Πατέρα μου…. 

Αυτό γίνεται για να εκπληρωθεί ο λόγος που είναι γραμμένος στο νόμο τους: με μίσησαν χωρίς καμιά αιτία…. Θα έρθει μάλιστα καιρός που όποιος σας θανατώσει ΘΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΘΕΟ» (Ιω. 15, 18- 16,2). Γι’ αυτό και στη Θ. Λειτουργία ευχόμαστε για τα τέλη της ζωής μας να είναι «χριστιανά» (να έχουμε ήδη ζήσει χριστιανικό βίο και πολιτεία, ή να προλάβουμε να μετανοήσουμε για τα λάθη και τις αποτυχίες μας), «ανώδυνα» (αν αυτό το επιτρέψει ο Χριστός), «ανεπαίσχυντα» (να μην προδώσουμε ιδιαιτέρως τότε τον Κύριο), και «ειρηνικά», δηλαδή να φύγουμε για την άλλη όχθη, την αιώνιο ζωή, με την ειρήνη του Χριστού στις καρδιές μας.

Ένα παλληκάρι του Ιησού, που ένιωσε καλά στο πετσί του το μίσος του κοσμικού και δαιμονικού πνεύματος κατά του Πνεύματος της αληθείας, ήταν και ο λαμπρός νέος και έξοχος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος. Το 296 μ.Χ., όταν ο τότε Τετράρχης Μαξιμιανός μετέβη στην Θεσσαλονίκη, συνελήφθη και κλείστηκε σε ένα υγρό κελί, ο αξιωματικός αυτός του Χριστού πλέον, αφού είχε γίνει πολύ γνωστός για την χριστιανική του πίστη και την διδακτική του, υπέρ του Ευαγγελίου, δράση. 

Ήταν η εποχή των άρτων και των θεαμάτων. Ο «απηγριωμένος» λαός, ξεχνούσε τις ατομικές του ωδίνες παρακολουθώντας τα πεινασμένα θηρία να ξεσχίζουν τις σάρκες χριστιανών στον ιππόδρομο και το Κολοσσαίο της Ρώμης, ενώ, με μερικούς άρτους που πετούσαν οι άνθρωποι του αυτοκράτορος, ικανοποιούσαν το χαμηλό επίπεδο των όχλων.

Ο βασιλέας είχε φέρει μαζί του και έναν γιγαντόσωμο, φοβερό αθλητή, τον Λυαίο, ο οποίος προκαλούσε τους πάντες, βλασφημώντας τον Θεό (κατά τη διάρκεια αγώνων εορτασμού της νίκης των Ρωμαίων κατά των Σκυθών). Τότε ένας νέος χριστιανός, ο Νέστορας, αισθάνθηκε εντός του αγανάκτηση, κατέφυγε στον φυλακισμένο Δημήτριο και του ζήτησε να προσευχηθεί γι’ αυτόν και να του δώσει την ευλογία του, διότι είχε αποφασίσει να μονομαχήσει με τον τεραστίων διαστάσεων Λυαίο. 

Ο άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του ανήγγειλε ότι θα νικήσει, αλλά και ότι θα θανατωθεί χάριν του Χριστού. Ο Νέστορας πράγματι πάλεψε και φόνευσε τον Λυαίο, αλλά και αυτός αποκεφαλίστηκε μετά από διαταγή του Γαλέριου Μαξιμιανού, ενώ ο Δημήτριος φονεύτηκε κατατρυπημένος από τις λόγχες των στρατιωτών. Ο πιστός υπηρέτης του αγίου, Λούπος, μάζεψε στη συνέχεια τον μανδύα και το αίμα του Δημητρίου καθώς και το δαχτυλίδι του, δια των οποίων πραγματοποιήθηκαν πολλά θαύματα. Και αυτός επίσης θανατώθηκε, μόλις έμαθε το νέο ο αντίχριστος βασιλεύς (οι άγιοι Νέστορας και Λούπος τιμώνται την επομένη του αγίου Δημητρίου). 

Το ιερό σκήνωμα του Δημητρίου {ο οποίος θυμίζει έντονα τον Χριστό, ένεκα της νεότητός του, του κόκκινου από το αίμα πανωφοριού του και τον λογχισμό που υπέστη} θάφτηκε από τους χριστιανούς στο σημείο εκείνο, όπου χτίστηκε κατόπιν ναός προς τιμήν του. Και λέγεται Μυροβλύτης γιατί από τον τάφο του ανέβλυζε μύρο, σημείο πνευματικό, προς χάριν και επ’ ευλογία των προσκυνητών. Ο άγιος Δημήτριος εξακολουθεί να βοηθά με πολλά θαύματα που επιτελεί, όπως και στο παρελθόν, πλήθος ανθρώπων που προστρέχουν στην χάρη του, δια Χριστού Ιησού.

Ο Θεός αντιδοξάζει λοιπόν τους αγίους του. Η ιστορία του μικρόσωμου Δαυίδ, που δια πίστεως φόνευσε τον γίγαντα Γολιάθ, είναι όπως βλέπουμε αληθινή και ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΙΣΧΥΕΙ, ΟΤΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί: «Κρατάτε τις Παραδόσεις, που διδαχτήκατε είτε προφορικά είτε με επιστολή από τα χέρια μας» (Β΄ Θεσσ. 2, 15). Ο βίος και η πολιτεία των αγίων και μαρτύρων γράφτηκαν για να τους ακολουθούμε, να μιμούμαστε το παράδειγμά τους, και όχι απλώς να θυμόμαστε πότε γιορτάζουν. «Τιμή μάρτυρος, ΜΙΜΗΣΙΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ». 

Η άθληση, η οικοδομή και η παράκληση είναι ο σκοπός της Λειτουργίας και της ανάμνησης των ηρώων και μαρτύρων της πίστεως. Το στεφάνι των αγίων, στο οποίο καλούμαστε όλοι να προσέλθουμε, είναι η αγία ζωή, η άσκηση και η αγάπη που οφείλουμε να δείχνουμε, για να συμμετέχουμε στα Πάθη και την Ανάσταση του Πρωτομάρτυρα Χριστού. Είναι ανάγκη όλοι να ιερουργούμε τον εαυτό μας, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, με την ομολογία της πίστεώς μας, το μαρτύριο της προαιρέσεως (της καλής συνείδησης και εσωτερικής πάλης), τα έργα φιλανθρωπίας, την αντίσταση κατά του κακού και των παθών, την ταπείνωση και μυστηριακή ζωή μας.

Ανδρείε αθλητή του Πνεύματος και μεγαλομάρτυρα του Χριστού Δημήτριε, ικέτευε Χριστό τον Θεό ώστε να μας γλυτώνει από πειρασμούς και κινδύνους, να μας χορηγεί την άνωθεν ειρήνη και τελικά το έλεος και τη σωτηρία.

(βλ. «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», τόμος Α΄, επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού (+), μητρ. Σερβίων και Κοζάνης, Αποστολικής Διακονίας, 2007, και «ΛΟΓΟΙ ΕΙΣ ΔΕΣΠΟΤΙΚΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑΣ ΕΟΡΤΑΣ…», Βασιλείου Ατέση, πρ. Μητρ. Λήμνου, Αθ. 1971).

πηγή-orthodoxanswers.gr