Ζει τις μέρες του λες και θα ζήσει για πάντα.
Εστιάζεται στον κάθε τελικό στόχο του, χωρίς να βιώνει όλες τις ενδιάμεσες πραγματικότητες.
Κατηγορεί τον εαυτό του για την κάθε έκβαση, η οποία είναι απλά, τα φυσικά, λογικά συμπτώματα της επιλεχθείσας ύπαρξής του.
Φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα μέσα στο κεφάλι του μόνο του, συμπεριλαμβάνοντας όσους και όσα θέλει σε αυτή, χωρίς να κοινωνεί τα «μαγειρέματα». Ανακατεύει, υποθέτει, συμπεραίνει, συμπληρώνει τα κενά και τακτοποιεί, όπως ακριβώς θέλει και συμφέρει. Δεν κοινωνεί, δεν αποκαλύπτει και σίγουρα δεν μοιράζεται την μοναχική του ουτοπική/φανταστική δημιουργία.
Υποστηρίζει το όλο εσωτερικό κατασκεύασμα με άπειρες πεποιθήσεις, τις οποίες δεν αναγνωρίζει, ώστε, σε μια στιγμιαία έξαρσης της έμπνευσης να μπορούσε να τις επανεξετάσει, με «κίνδυνο» να αλλάξει άποψη/θέαση.
Προσπαθεί να δικαιολογήσει άλλους για τις πράξεις τους, βασίζοντας τις υποθέσεις του στις «καλές τους προθέσεις», στην φτιαχτή ηθική θυματοποίησης του εαυτού του, ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος χρειάζεται τη λύτρωση από τη συνεχόμενη αυτό-κατηγορία του εγώ του, που τόσο «απλόχερα» προσφέρει.
Δεν εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο, ως έχει. Θεωρητικολογεί, συμβουλεύει, καταλήγει σε υπεκφυγές… οτιδήποτε για να αποφύγει την έκθεση, την αποδόμηση της εικόνας του. Συγκρατεί τα συναισθήματα και την εκδήλωση της αλήθειας του κάθε στιγμή, κρύβοντας τον εαυτό του πίσω από μια «βουδική», μάσκα υποτιθέμενης γαλήνης. Αλλά αυτός ο «βούδας» είναι ψεύτικος ενώ φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.
Η πηγή του οποιουδήποτε κινήτρου του, βρίσκεται έξω από τον εαυτό του. Εύκολα το χάνει όταν αυτό απομακρύνεται, όταν εξαφανίζεται ή όταν το ξεχνάει για οποιονδήποτε λόγο. Απομακρύνεται τότε από τον σκοπό του και ξαναβουτάει στον μηχανιστικό τρόπο ζωής.
Εύκολα κατακρίνει τους άλλους που εκφράζουν το θυμό τους, την απογοήτευση, τη θλίψη, την απόγνωση, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι συμβάλλει στην ανισορροπία των δυνάμεων, με τη δική του φοβία της έκφρασης της αλήθειας του.
Έχει απλά θάψει – χωρίς να το αντιλαμβάνεται – τον έφηβο μέσα του: το πάθος του, το θάρρος να εξερευνά τα σύνορα των ορίων του, την ετοιμότητα στην έκφρασή του ανεξάρτητα από το κόστος, την τόλμη να ζει όπως πιστεύει σωστά, ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς του. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα «ώριμο», λογικό ενήλικα, απόλυτα βυθισμένο στην ταυτότητά του, τους ρόλους και την εικόνα που υπερασπίζεται.
Ο «νεοφώτιστος βούδας-θύμα», αντιπροσωπεύει πολλούς, ειδικά αυτούς που πιστεύουν πως βρίσκονται υπεράνω συναισθημάτων, αντίδρασης και ασυνείδητης ύπαρξης, απλά επειδή έχουν αποστηθίσει μερικά βιβλία, έχουν μιμηθεί την έκφραση της γαλήνης ή έχουν βρει μια νέα πίστη για να ακολουθήσουν. Μια πραγματική μεταμφίεση πλανεμένων αναζητητών, που λειτουργούν ως υποτιθέμενοι νεοφώτιστοι.
Αλλά, έχει ξεχάσει να ζει στη στιγμή… κάπου στην πορεία έχει χάσει τον εαυτό του, νομίζοντας πως ακολουθεί την «φώτιση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου