Οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, Διά-Στοχαστικοί… και το Ελληνικό θεοκρατικό, συντηρητικό κατεστημένο στην Αρχαιότητα. Αρχαίοι Έλληνες Δια-στοχαστές, Δια-νοούμενοι, Επιστήμονες και Φιλόσοφοι με πλήθος, απειράριθμες ιδέες και επιστημονικές ανακαλύψεις που αρκετές από αυτές, έφτασαν μέσα από τα βιβλία τους στο σήμερα, ενώ πολλαπλάσιες αυτών, τις έκαψαν οι επελάσεις των βαρβάρων, με προεξέχοντες τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα στην Περσέπολη, (ακόμη απορώ γιατί τον λένε Μέγα) Έλληνες και Ρωμαίους διώκτες της γνώσης, Βυζαντινούς χριστιανούς επισκόπους, στο πέρασμα των αιώνων, μαζί με βιβλιοθήκες γεμάτες με θησαυρούς Γνώσης και Σοφίας.
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι δεν κινδύνευαν μόνο από τους μισαλλόδοξους και εγωπαθείς άρχοντες κάθε εποχής, χριστιανούς ή μη, αλλά και από την θεούσα μάζα. Ο ζωάνθρωπος- μαζάνθρωπος, κάθε εποχής και χρόνου, είναι ο εκτελεστής, το χέρι, η δράση, η εφαρμογή των άψυχων αρχόντων κάθε συντηρητικού κατεστημένου. Έτσι οι Έλληνες Φιλόσοφοι, αυτοί οι μεγάλοι Νόες κινδύνευσαν, εξορίστηκαν, υπέφεραν, θανατώθηκαν από την ανθρωπομάζα, που ανάμεσα της ήταν καταδικασμένοι να ζήσουν.
Ο Ξενοφάνης εξορίστηκε, ο Πυθαγόρας έγινε σκλάβος στην Βαβυλώνα, δικάστηκε για αθεΐα και διαφθορά των νέων, αργότερα εξορίστηκε και οι οπαδοί του κάηκαν μέσα στην σχολή τους ζωντανοί, ο Ίππασος εκδιώχθηκε επειδή κοινοποίησε τα απόρρητα της Πυθαγόρειας σχολής και θανατώθηκε με πνιγμό από τους ιερείς και συμπολίτες του, ο Διογένης ο Απολλωνιάτηςεκδιώχθηκε στην Αθήνα με την κατηγορία της αθεΐας.
Ο Φαληρεύς (Παρ. Διογ. Λαερτ. IX57) μας λέει ότι ο Διογένης κινδύνευσε να διωχθεί στην Αθήνα, διότι θεωρούσε τον αέρα αρχή του παντός, αυτός όμως ο αέρας ήταν πνευματική δύναμη κατ΄ αυτόν που τον ταύτιζε με τον Θεό (Diels. Frg. 51 B 5 – ει του περί φύσεως βλ. 51 Α 8).
Ο Ζήνωνας ο Ελεάτης καταδικάστηκε σε θάνατο από τον τύραννο της πατρίδας του, ο Σωκράτης καταδικάστηκε δια ασέβεια διότι κατά την κατηγορία δίδασκε νέες θεότητες στην πόλη της Αθήνας, ο Πλάτωνας αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα μετά τον θάνατο του Σωκράτη εφόσον το κλίμα ήταν βαρύ ενώ πουλήθηκε ως σκλάβος από τους Σπαρτιάτες,
Ο Φιλόλαος εκδιώχθηκε μαζί με άλλους Πυθαγόρειους της Μεγάλης Ελλάδας κατά τον διωγμό τους το 430 π.Χ., ο Ανάξαρχος ο Αβδηρίτης θανατώθηκε από τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, ο Διογένης ο Κυνικός εξορίστηκε και πουλήθηκε ως δούλος,
Ο Σπεύσιππος χαρακτηρίστηκε άθεος, ο Αριστοτέλης έφυγε από την Αθήνα διότι κινδύνεψε να κατηγορηθεί για ασέβεια, ο Καλλισθένης ο Ολύνθιος θανατώθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο ως συνωμότης, ο Μενέδημος ο Ερετριεύς εξορίστηκε ως ύποπτος για προδοσία, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος κατηγορήθηκε για ασέβεια επειδή υποστήριξε το ηλιοκεντρικό σύστημα,ο Ηγησίας εκδιώχθηκε από την Αλεξάνδρεια διότι η διδασκαλία του είχε ολέθρια επίδραση στους νέους, ο Βίων ο Βορυσθενίτης πουλήθηκε ως σκλάβος …
Τι να πω για την Υπατία την Αλεξανδρινή που βασανίστηκε απάνθρωπα και δολοφονήθηκε από τον χριστιανό επίσκοπο Κύριλλο ή τον Τζορντάνο Μπρούνο που έμεινε φυλακισμένος 7 χρόνια από την Ιερά εξέταση της εκκλησίας και στο τέλος κάηκε ζωντανός.
Τέλος δεν έχουν οι διώξεις αυτών των μεγάλων Διανοιών, από τους μαριονέτες/μαζάνθρωπους, είτε είναι αρχαίοι έλληνες παγανιστές του δωδεκάθεου, είτε νεότεροι χριστιανοί του δωδεκαποστολισμού, που πάνω στους δικούς τους στοχασμούς, στις δικές τους έρευνες και δράσεις, βασίστηκε όλη η σημερινή επιστήμη και πρόοδος. Αν υποθέσουμε πως σήμερα υπάρχει κάποια επιστήμη ή πρόοδος, με δεδομένο ότι οι μαζάνθρωποι / μαριονέτες εξακολουθητικά υπάρχουν, όπως και αυτοί που τους κινούν τα νήματα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες, που δεν ήταν, ούτε και έδρασαν οι περισσότεροι στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά στις αποικίες αυτής, έδωσαν στην οικουμένη την φιλοσοφία, και απέρριψαν την επίσημη –τότε- θρησκεία και μερικοί από αυτούς κάθε θρησκεία. Ο μεγάλος Ηράκλειτος λέει πως κάθε –ισμός είναι πάγος. όταν η ζωή είναι πυρ.
Κάθε θρησκεία, κάθε –ισμος, κάθε πίστη είναι νεκρή και φτιαγμένη να δημιουργεί νεκρούς νόες. Λέγοντας θρησκεία, εννοώ ΚΑΘΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, μη εξαιρουμένης της αρχαιοελληνικής, μια και αυτή θρησκεία ήταν και όλοι οι φιλόσοφοι ήταν εναντίον κάθε πίστης. Η Φιλοσοφία είναι υπέρ της ΓΝΩΣΗΣ όχι υπέρ της πίστης. Η θρησκεία είναι υπέρ της πίστης γιατί κάθε Γνώση αυτόματα βγάζει τον Νου έξω από τα πλοκάμια της κυριαρχίας της.
Όταν λοιπόν μιλάμε, για το Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο Στοχασμού και Σοφίας, εννοούμε το μεγαλείο των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και όχι των αρχαίων Ελλήνων, φυσικά όχι της μάζας. Γιατί οι μαζάνθρωποι σε κάθε εποχή, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε πίστη είναι ίδιοι και οι πράξεις τους γελοιωδώς επαναλαμβανόμενες. Είναι τα γνωστά υπάκουα πρόβατα που είτε βελάζουν υπέρ του Δία, είτε υπέρ του Γιαχβέ (μιλώ μόνο για τους Έλληνες) είναι το ίδιο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παντελή Γιαννουλάκη: “Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο”
{Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν αντικοινωνικοί, μοναχικοί τύποι, που συναναστρέφονται μόνο τους ομοίους τους και τους πιστούς μαθητές τους, έφτιαχναν δικές τους κλίκες (τις «σχολές»), μακριά από τα αυτιά και τα μάτια των ανόητων.
Φυσικά, δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με τον μέσο άνθρωπο της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, που καμία απολύτως σχέση δεν είχε με αυτό τον εξαιρετικό τύπο ανθρώπων. (Κάποιοι απ’ αυτούς δέχονταν να μισθωθούν για να διδάξουν κάποιους νέους των καλών οικογενειών, κι αυτό ήταν όλο). Η επιρροή τους στην κοινωνία, εκδηλώθηκε κυρίως στην ύστερη αρχαιότητα.
Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν ήταν Αθηναίοι, ούτε εξελίχθηκαν ως φιλόσοφοι εξαιτίας της ζωής τους στην Αθήνα. Η φιλοσοφία ούτε γεννήθηκε στην Αθήνα ούτε πέθανε στην Αθήνα. Ήταν μερικές φορές περαστική από την Αθήνα, στο ταξίδι της προς την εξερεύνηση του γνωστού κόσμου. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλον τον αρχαίο κόσμο, συλλέγοντας τις γνώσεις τους από παντού, και επέστρεφαν για να διδάξουν τους Έλληνες με τα συμπεράσματα τους, τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις που αποκόμισαν από τις έρευνες, τις θεωρίες και τις εξερευνήσεις τους.
Οι συντοπίτες τους σπανίως τους αναγνώριζαν ως σοφούς, κ έτσι αναγνωρίζονταν σε άλλους τόπους. (Τότε, όπως και τώρα, κυβερνούσε στην Ελλάδα η μισαλλοδοξία). Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο κυρίως σώμα της Ελλάδας, αλλά στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία και στη «Μεγάλη Ελλάδα» και στις αποικίες. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέφευγαν στις αποικίες, επειδή τους κυνηγούσαν, προτιμούσαν τις κοινωνίες των νέων πολιτειών και αποικιών όπου άκμαζαν οι νέες ιδέες, κυρίως στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, κλπ. Συνήθως δεν συμβάδιζαν με το αθηναϊκό ή το σπαρτιατικό κράτος.
Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τελείως strange, τύποι, εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς ιδιότροποι, παρεξηγημένοι μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες, στη θεωρία ή στην πράξη.
Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδες, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες. Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοι μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.
Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για τη δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές, ήταν εναντίον της κοινωνίας στη μορφή που ξέρουμε, της θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικές τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα.
Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ όλοι γύρω τους ήταν ανθρωπάρια. Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.
Αυτά τα πέντε πράγματα θέλω να καταδείξω, που θα έπρεπε να είναι πασίγνωστα, αλλά παραδόξως δεν είναι, ή δεν τα βλέπω εγώ να είναι πασίγνωστα γύρω μου. Επίσης, πρέπει να επισημάνω ότι μιλώντας για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, δεν μιλάμε για κανένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που στήριζε σε κάποια εποχή τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά για καμιά εκατοσταριά ιδιαίτερα άτομα (για να μην πω πενηνταριά) στην πάροδο περίπου δέκα αιώνων, που έδρασαν μάλλον παρασιτικά ή πειρατικά.
Πρόκειται για μια μυστική φιλοσοφική σκυταλοδρομία, μέσα από ατυχίες και αντιξοότητες, βάσανα και κόπους. Οι καρποί της μαζεύτηκαν δικαιωμένοι μόνο κατά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, πολλούς αιώνες αργότερα.
Η ελληνική φιλοσοφία δεν υπήρχε πριν το 600 π.κ.ε. και τελείωσε ανεπιστρεπτί γύρω στον 4ο αιώνα μ.κ.ε. (αναμιγμένη με τη ρωμαϊκή φιλοσοφία). Αυτά ήταν τα χίλια χρόνια της φιλοσοφίας. Τα πάντα έχουν ειπωθεί από το 600 π.κ.ε. ως το 400 μ.κ.ε., χίλια χρόνια φιλοσοφίας ήταν αρκετά για την ανθρωπότητα. Τελικά η ανθρωπότητα απέρριψε όλες ανεξαιρέτως τις προτάσεις των φιλοσόφων. Γι αυτό και δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι οι άνθρωποι σοφοί, και ο σοφός άνθρωπος συνεχίζει να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.}
Ο Διογένης Λαέρτιος λέει ότι ο Ηράκλειτος καταλήφθηκε από μισανθρωπία, δεν ήθελε να ζει μαζί με τους ανθρώπους, κατέφυγε στα όρη και στα άγρια βουνά, όπου ζούσε ολομόναχος τρώγοντας ρίζες και βότανα.
Ο Εμπεδοκλής (495-435 π.κ.ε.) έλεγε θλιμμένος: «Από τέτοια ύψη, από τέτοια δόξα, ξέπεσα σ’ αυτή τη δυστυχισμένη γη, και συμφύρομαι μ’ αυτά τα χυδαία δίποδα…»
Εδώ υπάρχει ένα μικρό αφιέρωμα, μια στάλα Σοφίας, από το ωκεάνιο μεγαλείο Δια-Στοχασμού και Δράσης των Ελλήνων φιλοσόφων σχετικά με τον κόσμο και τα πλάσματα της ζωής μέσα σε αυτόν. Ερέθισμα, θεωρώ, για περεταίρω έρευνα και μελέτη.
ΟΜΗΡΟΣ …αφηγείται τη δράση βασιλιάδων και ηρώων, παραδίδοντας γιγαντιαία νοήματα αρίστου τὲ καὶ κραταιοῦ βίου.
ΗΣΙΟΔΟΣ … γράφει για γεωργούς και βοσκούς.Περιγράφει τη Θεογονία και τη δημιουργία του Κόσμου. Οι περιγραφές του (Τιτανομαχία, Γιγαντομαχία κλπ) κρύβουν πολλούς συμβολισμούς σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου και τις γεωλογικές ανακατατάξεις που ακολούθησαν.
ΘΑΛΗΣ ὁ Μηλίσιος … αναζητούσε την προέλευση και την ουσία του κόσμου. Πίστευε πως ἡ ὕλη δημιούργησε τὴ γῆ, ἀέρα, φωτιὰ και έτσι σχηματίσθηκε ὁ κόσμος.
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ … μαθητής του Θαλή. Πίστευε πώς τα πράγματα γεννήθηκαν από το άπειρο και πώς όταν καταστρέφει κάτι, ξαναγυρνά σ’ εκείνο ἀπ’ το οποίο προήλθε. Ἔτσι ὁ κόσμος παραμένει αναλλοίωτος και υπάρχουν στο Διάστημα άπειροι κόσμοι που διαδέχονται ὁ ένας τον άλλον. Εκατοντάδες χρόνια πριν τον Λαβουαζιὲ καὶ τὴν θεωρία τῆς «ἀφθαρσίας τῆς ὕλης» !
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ … μαθητής του Αναξίμανδρου. Συμφωνεί με το δάσκαλό του για τη θέση της γης στο Διάστημα. Επιπλέον πιστεύει πως η γη είναι απεριόριστη, επίπεδη και αιωρείται στο διάστημα, όπως και τα άλλα άστρα. Προσέξτε! «και αιωρείται στο διάστημα, όπως και τα άλλα άστρα»
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ … θεωρεί πώς όλα τα πράγματα είναι σε αδιάκοπη κίνηση, ροή και εξέλιξη, σε ένα συνεχές γίγνεσθαι : «τὰ πάντα ρεῖ». Δίνει προτεραιότητα στο στοιχείο της φωτιάς.
''Τον κόσμο, λέει, δεν τον έφτιαξε κανένας Θεός''.
ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ … Ὁ Θεός δε μοιάζει στους θνητούς, ούτε στη μορφή, ούτε στη σκέψη. Ὁ Θεός είναι ένας, αιώνιος, αμετάβλητος, άυλος και αθέατος. Έξω από κάθε δημιουργία.
ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ … Έλεγε πώς το μόνο πραγματικά αληθινό που υπάρχει είναι ὁ Θεός και κατά συνέπεια εμείς και όλα γύρω μας είναι μία παραίσθηση που νομίζουμε πώς είναι πραγματικά. Αν μπορούσαμε να σταθούμε μπροστά στο Θεό και τη δόξα του, τα «φαντάσματα» αυτά θα εξαφανίζονταν. Μιλάει κι αυτός για τον Θεό ΕΞΩ από τις δημιουργίες και όχι για τους δεκάδες θεούς που λατρεύονται σε κάθε εποχή.
ΖΗΝΩΝ … διετύπωσε μία σειρά θέσεων υπεράσπισης του Παρμενίδη. Ὁ τρόπος που ανέπτυξε τις θέσεις αυτές στάθηκε ἡ αιτία να θεωρηθεί ως ὁ θεμελιωτής της διαλεκτικής
ΜΕΛΙΣΣΟΣ … οπαδός του Παρμενίδη, πίστευε πώς οι αισθήσεις μας απατούν. Πράγματι, δεν μπορούμε να δούμε ολόκληρο το φάσμα του φωτός ! βλέπουμε ανάμεσα στο Ἰῶδες και το Ερυθρό, ενώ, πέρα από αυτά, όχι.
ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ … προσπάθησε να συμβιβάσει τις ιδέες του Ἠράκλειτου με αυτὲς του Ξενοφάνη ΠΥΘΑΓΟΑΡΑΣ … οἱ ἀριθμοὶ καὶ τὸ κενὸ ἀποτελοῦν τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου.
ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ … εξηγεί την κίνηση των πλανητών καθώς και την αιτία έκλειψης του ηλίου. Συμπεραίνει πώς χρειάζεται κάποιος χρόνος για να μεταδοθεί το φως στο Διάστημα, τον οποίο δε μπορούμε να υπολογίσουμε εξ αιτίας της μεγάλης ταχύτητας του φωτός (!) πιστεύει ακόμα πώς τα φυτά εμφανίστηκαν στη γη πρώτα από τα ζώα και πώς ζώα και φυτά διαμορφώθηκαν εξελικτικά σε διάφορα είδη.
ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ … δίδασκε πώς ὁ Ἥλιος είναι μία διάπυρη πέτρα μεγαλύτερη και από την Πελοπόννησο. Πίστευε πώς ὁ κόσμος μπορεί να διαιρείται συνεχώς σε άπειρα κομμάτια. Θεωρία διάσπασης του ατόμου, 464 χρόνια π.κ.χ ; Δάσκαλος του Περικλή.
ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ … δάσκαλος του Δημόκριτου. Ὁ κόσμος, γι’ αυτόν, αποτελείται από αιώνια, συμπαγή και ποιοτικώς όμοια άτομα που κινούνται σε ένα κενό χώρο. Τα αντικείμενα έχουν διαφορετική μορφή μεταξύ τους γιατί τα άτομα τους έχουν διαφορετική σύνθεση.
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ … αναγνωρίζει την αμεταβλητότητα και αιωνιότητα της ύλης λέγοντας πως «τίποτα δὲ γεννιέται ἀπὸ τὸ τίποτα καὶ τίποτα δὲν μεταβάλλεται σὲ τίποτα». Υποστηρίζει τη θεωρία του δασκάλου του για το «άτομον»
ΠΡΩΤΑΓΟΑΡΑΣ … συμπατριώτης του Δημοκρίτου από τα Ἄβδηρα της Θράκης. Στήριζε τις θεωρίες του στον Παρμενίδη και τον Ζήνων. Πίστευε πώς το μόνο πραγματικό εἶναι τὸ Ἀνώτερο Ὂν καὶ πὼς όλα τα άλλα είναι πλάσματα της φαντασίας μας. Εδώ μιλάει για ένα Ον έξω από τις δημιουργίες. Όταν του ζήτησαν να τοποθετηθεί σχετικά με την ύπαρξη των θεών, είπε «Για τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω τίποτα, ούτε ότι υπάρχουν, ούτε ότι δεν υπάρχουν, ούτε τι λογής μορφή έχουν. Γιατί είναι πολλά τα όσα εμποδίζουν να γνωρίζουμε. Από τη μία το άδηλο του ζητήματος και από την άλλη η συντομία της ανθρώπινης ζωής» (Diels-Kranz 80 Β4).
ΓΟΡΓΙΑΣ … μαθητής του Εμπεδοκλέους που υποστήριξε τις απόψεις του δασκάλου του.
ΠΡΟΔΙΚΟΣ … ασχολήθηκε με την ηθική και έγραψε το μύθο του Ηρακλή που διαλέγει το δρόμο. Οι σοφιστές υποστήριζαν πώς έπρεπε κατ’ αρχάς νὰ γνωρίσουμε τη διάνοιά μας και το μηχανισμό της.
ΛΥΚΟΦΡΩΝ και ΑΛΤΑΔΗΜΑΣ … ανήκουν στους νεώτερους σοφιστὲς ποὺ απέρριπταν την αναγκαιότητα των κοινωνικών τάξεων, θεωρώντας πως ἡ φύση δὲν ἔπλασε κανέναν σκλάβο καὶ πὼς οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται ἐλεύθεροι. 22 αἰῶνες πρὶν τοὺς Εὐρωπαίους Διαφωτιστές…
ΑΣΥΜΑΧΟΣ … μίλησε για τη σχετικότητα των κοινωνικών και ηθικών κανόνων και θεωρούσε πως το δίκαιο εκφράζει το συμφέρον του δυνατότερου. Θεωρούσε πώς οι νόμοι είναι αντίστοιχοί του πολιτεύματος από το οποίο εκπορεύονται.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ … πολέμιος των σοφιστών. Ιδεαλιστής, πολέμιος του υλισμού. Θεωρούσε απαραίτητη την αναγκαιότητα πειθαρχίας προς τους νόμους και τη συνεχή αυτοβελτίωση.
ΠΛΑΤΩΝ … μαθητής του Σωκράτη. Θεωρεί, πώς για κάθε τί που υπάρχει στη γη υπάρχει στον ουρανό το ιδανικό πρότυπό του, το «καλούπι» του. Πίσω από τον κόσμο των αισθήσεων υπάρχει ένας ιδεατός άλλος κόσμος. Πώς ἡ αθάνατη ψυχή του κάθε ανθρώπου ζει ανάμεσα στα «τέλεια» πρότυπα, ενώ τα φθαρτά σώματά μας ανάμεσα σε ατελείς «σκιές» των προτύπων. Διατύπωσε την πρώτη ΟΥΤΟΠΙΚΗ, άποψη για μία κοινωνία που σήμερα θα την χαρακτηρίζαμε ως «κοινωνία των Αρίστων», . Ήταν κάθετα αντίθετος με κάθε έννοια περί δημοκρατίας και όπως φαίνεται από τα χάλια της δημοκρατίας που βιώνουμε, ο μεγάλος φιλόσοφος είχε δίκιο.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ … θεμελιώνει τη Λογική και βάζει σε τάξη τις ανθρώπινες ιδέες. Μελετά τη φύση σε όλες της τις εκφάνσεις και συγγράφει 170 έργα από τα οποία διασώθηκαν μόνο τα 47. Είναι ο πρώτος Ευρωπαίος φιλόσοφος. Οι απόψεις του μαζί με τα λάθη του, διαποτίζουν απόλυτα την ευρωπαϊκή σκέψη ως και τον 18ο αιώνα. Τον Αριστοτέλη έκλεψε ο Καρτέσιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου