Η Ζωή μας έγινε πολύ συναισθηματική... Όλα όσα μας συμβαίνουν, περνούν από το πρίσμα των συναισθημάτων μας, και παίρνουν την μορφή μιας προσωπικής απειλής, με τη οποία μπορεί να πολεμάμε και για όλη μας την Ζωή...
Τα συναισθήματα αλλοιώνουν τα πάντα, αν δρουν ανεξέλεγκτα μέσα στον πολυτάραχο νου μας...
Και ενώ νομίζουμε ότι ο νους μας είναι το ισχυρότερο όπλο μας, δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι όμηρος των συναισθημάτων μας κι αυτός και μας κλέβει όλα τα ψυχικά μας αποθέματα...μας κλέβει τον χρόνο μας και την ζωτικότητά μας...
Αυτός ο νους είναι μόνο συναισθηματικός...Και όσο και να προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε τις συναισθηματικές απειλές, δεν τα καταφέρνουμε, γιατί η συνείδηση μας νομίζει ότι μπορεί να διαλέξει παρατάξεις, δηλαδή συναίσθημα ή λογική και να δρα ανενόχλητη...
Δεν παίρνουμε εύκολα είδηση ότι δεν υπάρχει αυθόρμητη δράση, όλα υποκινούνται από την ανώριμη κατάσταση του νου, που ζει μέσα στα συναισθήματα, χωρίς κανένας να τον ενοχλεί...Μπορεί να ελέγχει, να δημιουργεί σενάρια, να δημιουργεί απογοητεύσεις, να απορρίπτει, να αποθαρρύνει, να φοβίζει, να μας κλέβει την ενέργεια...
Το τι μας βάζει ο νους μας να κάνουμε, δεν περιγράφεται σε λίγες αράδες... Όμως δεν είναι ο νους μας που τα κάνει... Όλα περνάνε από εκείνο το πεδίο που ορίζει την Ζωή μέσα από μια παραπλανημένη οπτική, που έχει παραμείνει στο παρελθόν...το συναισθηματικό μας πεδίο, γεμάτο κόλαση, δρα ανενόχλητο και κατευθύνει τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας, την δύναμή μας, εξαντλεί τα ψυχικά μας αποθέματα...
Μόνο μία στιγμή να μείνουμε συνειδητοί σ' αυτό που συμβαίνει και μας παραπλανά συνεχώς, θα καταφέρουμε να κλείσουμε την "τρύπα" στην καρδιά μας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της ωρίμανσής μας, της αλλαγής, της ανάπτυξης, της διεύρυνσης του νου μας...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο παρελθόν και προσπαθούμε να το αναβιώσουμε, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στον έλεγχο, για καταστάσεις που δεν μπορούν να αλλάξουν, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στην συντήρηση καταστάσεων που μπορούν να αλλάξουν, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε για να λυπόμαστε τον Εαυτό μας, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε για να αποφύγουμε μια αλλαγή, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στα λάθη μας και τα επαναλαμβάνουμε, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο να ζηλεύουμε, να μισούμε, να φοβόμαστε, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο κυνήγι της επιτυχίας, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε σε κάθε μας αποτυχία, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στην απογοήτευση, τις ενοχές, την αποθάρρυνση, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε σε συναναστροφές που απλά καλύπτουν την μοναξιά μας, είναι χαμένος χρόνος...
Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο να χάνουμε τον Εαυτό μας, είναι χαμένος χρόνος... χαμένος χρόνος από τον Θεό μέσα μας... χαμένος χρόνος από την Ζωή μας...
Ψάχνουν όλοι εναγωνίως να βρουν αγάπη και αποδοχή από έξω, ενώ μέσα τους κουβαλάνε όλον αυτόν τον χαμένο χρόνο...
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αυτό το χάσιμο χρόνου, να μας κάνει αλαζονικούς, εχθρικούς και δειλούς και να μας κατατάσσει αυτόματα η Ζωή στους νικημένους, όσα και να έχουμε αποκτήσει...
Και ακόμα πιο φυσιολογικό είναι, να μην το παίρνουμε καν είδηση...
Η καρδιά έχει μια τρύπα που μέσα της ανθεί όλος αυτός ο χαμένος χρόνος και γίνεται η κόλαση του καθενός μας.
Μια τρύπα, που ποτέ δεν κλείνει απ' έξω, όσο και να προσπαθούμε να την γεμίσουμε...
Γιατί ο Θεός είναι μέσα μας...
Και όσα "δώρα" μας έδωσε, μόνο μέσα μας θα τα βρούμε...
Μέσα σ' αυτόν που εγκαταλείψαμε, θέλοντας να παραμείνουμε "παιδιά" για να δικαιώσουμε την ανάγκη μας και τον φόβο μας να αγαπηθούμε, να επιβεβαιωθούμε, να γίνουμε αποδεχτοί και να επιβιώσουμε χωρίς τον Εαυτό μας, νομίζοντας ότι η μεγαλύτερη απώλεια βρίσκεται έξω από εμάς.
Πόσα χρόνια παρεξήγησης! Χαμένoς χρόνος από τον Εαυτό μας...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου