Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: "Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ"

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά 

(Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)

O νομπελίστας συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρθία Μαρκές/ Gabriel Garcia Marquez, γεννήθηκε στην Κολομβία το 1928. Εργάστηκε ως αρθρογράφος σε αρκετές εφημερίδες από τις αρχές του '40 και ένθεν. Τάραξε πολλάκις τα λιμνάζοντα ύδατα της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας επί συνεχείς δεκαετίες.

Τα γραπτά του, μυθιστορήματα, διηγήματα, πεζά κ.α., μας ξεναγούν και εντέλει μας καθιστούν πολίτες ενός φανταστικού κόσμου, μαγικού και γοητευτικού αλλά συνάμα τρομαχτικού και ονειρικού. 

Ο κόσμος του Γκάμπο, ονομάζεται Μακόντο, τοποθετείται δε κάπου στην κολομβιανή ζούγκλα. Η μαγεία ξεπροβάλλει μέσα απ' το παράξενο, το αλλόκοτο και το εξωτικό, που ξάφνου γίνεται οικείο, και υπονομεύει τελικά ακόμα και την ίδια την απτή πραγματικότητα. 

Τα όρια ζωής και θανάτου στροβιλίζονται στο λυκαυγές και η δύναμη της αγάπης μπορεί να εκτοξεύσει λόχμες φωτιές που ξεπηδούν απ' τις στάχτες της ψυχής.

Ακολουθεί ένα πεζοποίημα του Γκάμπο, που θεωρείται το στερνό του αντίο προς φίλους και αγαπημένους. Είναι πλέον γνωστό ότι, από το Μεξικό όπου ζει τα τελευταία χρόνια, δίνει την έσχατη των μαχών, πάσχων από καρκίνο των λεμφαδένων.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. 

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του. 

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. 

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ, θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ ΄αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα, να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! 

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. 

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. 

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... 

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. 

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σΆαυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'  αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. 

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄ έβλεπα να βγαίνεις απ΄ την πόρτα, θα σ΄αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. 

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

 Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ΄έβλεπα, θα έλεγα “σ' αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ΄αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. 

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. 

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Παλαιό, αλλά πάντα επίκαιρο.Το ανωτέρω είναι του Johny Welch Johny Welch -


πηγή-blogthea.gr

Συμπλήρωση ανάρτησης (19.4.2014)

Καταρρίπτεται.

Το συγκλονιστικό αντίο του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες.

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες πέθανε και αυτή τη φορά στα αλήθεια και όχι όπως πριν ένα χρόνο με τη ψεύτικη τότε είδηση του θανάτου του:

http://www.theguardian.com/books/2012/may/15/gabriel-garcia-marquez-twitter-death-hoax

Την επιστολή -ποίημα αυτή όμως δεν το έγραψε ποτέ ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αλλά ένας Μεξικανός εγγαστρίμυθος, εν ονόματι Johnny Welch και είχε τίτλο The Puppet,ο ίδιος ο Μάρκες είχε αρνηθεί πως είχε γράψει το ποίημα.

Η παραποίηση ξεκίνησε από τη La Republica το 2000, η οποία δημοσίευσε το ποίημα και το απέδωσε στον Μάρκες εκμεταλλευόμενη προφανώς την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του εκείνη την περίοδο.

Περισσότερα επι του θέματος, εδώ-krypteia1.blogspot.gr