Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής μεγάλης ημέρας κινείται σε κλίμα χαράς και ευφροσύνης. Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός «καθήμενος επί πώλον όνου» εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι των υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».
Όπως είπαμε λοιπόν σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το αποστολικό ανάγνωσμα. «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», μας λέει ο απόστολος Παύλος. Να χαίρεστε μας λέγει ο απόστολος όμως πώς να χαιρόμαστε;
Η σημερινή ημέρα αγαπητοί μου μας δείχνει πως θα πρέπει να χαιρόμαστε εν Κυρίω. Το γεγονός που διαδραματίζεται σήμερα, δηλαδή η είσοδος του Ιησού στην πόλη της Ιερουσαλήμ μας διδάσκει πολλά. Γιατί; Διότι η ιστορία θα μας δείξει ότι η χαρά εκείνης της ημέρας δεν ήταν εν Κυρίω, δεν ήταν γνήσια, δεν ήταν καθαρή αλλά ήταν μία χαρά που περιείχε δόλο και εμπάθεια.
Οι άνθρωποι των Ιεροσολύμων έχοντας ακούσει για τα θαυμαστά που επιτέλεσε ο Ιησούς ο Ναζωραίος προστρέχουν να τον προϋπαντήσουν, να τον δουν, να τον αγγίξουν…χαίρονται που ο αναμενόμενος Μεσσίας επιτέλους εμφανίστηκε. Όμως γρήγορα θα απογοητευτούν. Ο αναμενόμενος Μεσσίας αντί να κηρύξει την επανάσταση εναντίον των Ρωμαίων, αυτός μιλά για αγάπη, για συγχωρετικότητα.
Οι άνθρωποι χαίρονται γιατί πιστεύουν ότι ο Χριστός ήρθε επιτέλους να τους αποκαταστήσει επίγεια. Περιμένουν το πανηγύρι των θαυμάτων να μην τελειώσει ποτέ, περιμένουν επίγεια δικαιοσύνη και τιμωρία των απίστων. Όμως ο Χριστός δεν κάνει τίποτα από αυτά, με αποτέλεσμα αυτή η χαρά ο ενθουσιασμός που υπήρχε την ώρα της εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα να μετατραπεί σε θυμό, σε μίσος, σε κακία. Το «Ευλογημένος ο ερχόμενος», σε «Άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν…». Τα βάγια σε λίγες ημέρες θα μετατραπούν σε πέτρες, σε εμπτυσμούς και η επιφανειακή χαρά των ανθρώπων θα μετατραπεί σε οργή προς το πράο και ανεξίκακο πρόσωπο του Χριστού.
Να λοιπόν πια χαρά δεν πρέπει να έχουμε. Να πως δεν πρέπει και εμείς να υποδεχτούμε τον Χριστό.
Πολλές φορές κάνουμε και εμείς ότι έκαναν και εκείνοι οι δύστυχοι Εβραίοι.
Τον υποδεχόμαστε με πολλές τιμές. Με λουλούδια, με κεριά, με τελετές, με καινούργια ρούχα, με εορταστική ατμόσφαιρα και με εκδηλώσεις ενθουσιασμού, αλλά όπως και εκείνοι τότε, έτσι και εμείς τώρα δεν προχωρούμε πέρα από το πανηγύρι. Παραμένουμε μόνιμα στην Κυριακή των Βαΐων.
Περιοριζόμαστε στις εξωτερικές εκδηλώσεις. Δεν προχωρούμε πέρα απ’ αυτές κι έτσι, αν και τον είδαμε το Χριστό για μια στιγμή φευγαλέα, τον χάνουμε, γιατί Αυτός δεν παραμένει στην Κυριακή των Βαΐων όπως εμείς. Αυτός δεν περιορίζεται στο πανηγύρι. Δεν μένει σε μία επιφανειακή χαρά, σε μία συναισθηματική έκρηξη, αλλά πηγαίνει πιο βαθιά. Δεν αναζητά τιμές και καλά λόγια γιατί γνωρίζει ότι τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινό. Ο Ιησούς πάνω στο γαϊδουράκι σήμερα καθώς εισέρχεται στην πόλη της Ιερουσαλήμ, βλέπει συγχρόνως και την έξοδό του.
Τι τόλμη, τι θάρρος αδελφοί μου, τη μεγαλοψυχία, να ξέρεις – να γνωρίζεις ότι αυτοί που τώρα σε τιμούν σε λίγες ημέρες θα σε σταυρώνουν. Μπαίνει σήμερα στα Ιεροσόλυμα και όλοι χαίρονται και ούτε σε μία εβδομάδα θα βγαίνει από την πόλη ακούγοντας κατάρες και θρήνους έχοντας στην πλάτη του τον σταυρό… βαδίζοντας προς τον Γολγοθά, τον θάνατο.
Πόσο εύκολα αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι; Πόσο ευάλωτοι είμαστε; Την μία μπορεί να τιμούμε κάποιον και αμέσως μετά να τον κακολογούμε. Την μία να παίρνουμε απόφαση για κάτι και μετά από λίγο να την αθετούμε. Αλλάζουμε συνέχεια, επηρεαζόμαστε από πολλά και εύκολα. Και το σημερινό γεγονός που εορτάζουμε σε συνδυασμό με το τέλος της ιστορίας του Ιησού μας δείχνει του λόγου το αληθές.
Χρειάζεται λοιπόν αδελφοί μου αγώνα ώστε να μην παρασυρόμαστε και εμείς έτσι εύκολα από τον κόσμο. Την μία να χαιρόμαστε για τον Χριστό μας και μετά να τον σταυρώνουμε με τις πράξεις και την ζωή μας. Μην αναζητούμε τον Χριστό-τον Θεό και Σωτήρα μας μόνο για μια επίγεια αποκατάσταση. Ο Χριστός μας προσφέρει πιο πολλά, πιο μεγάλα, δεν περιορίζεται στο να μας δώσει λίγο ψωμί και κρασί, μας δίνει το σώμα και το αίμα του, δεν περιορίζεται να μας δώσει στιγμιαία ηδονή αλλά αιώνια πληρότητα, δεν περιορίζεται απλά στο να μας υπομείνει αλλά μας συγχωρεί διότι μας αγαπά.
Σήμερα ημέρα κατά την οποία ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη την οποία τίμησε τόσο πολύ και αυτή σε αντάλαγμα, τον έδιωξε και τον σταύρωσε μας καλεί, να μην τον διώξουμε από την ζωή μας, να μην ζητωκραυγάσουμε και εμείς για λίγο και μετά τον αρνηθούμε, μας καλεί να παραμείνουμε πιστοί έως τέλους σε Αυτόν.
Όμως γνωρίζοντας το εξής, ότι δεν μας υποσχέθηκε επίγεια πανηγύρια, δόξες, χρήματα, τιμές, φθαρτά αγαθά, αλλά μας υποσχέθηκε ότι όποιος με ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων θα τον ομολογήσω και εγώ έμποσθεν του Πατρός μου, του εν Ουρανοίς. Μας υποσχέθηκε ότι θλίψεις θα υπάρχουν στην ζωή μας, όμως θαρσείται εγώ νενίκηκα τον κόσμο, εγώ είμαι η Αλήθεια, το Φως, εγώ είμαι η Οδός μέσα από την οποία έρχεται η Σωτηρία σας.
Ας έχουμε λοιπόν χαρά αδελφοί μου, όχι διότι εμείς είμαστε κάτι αλλά διότι έχουμε Κύριο που μας αγαπά, έχουμε Θεό που νοιάζεται για εμάς, έχουμε κάποιον ο οποίος δεν αλλάζει όπως εμείς αλλά παραμένει ο ίδιος εις τους αιώνας. Ας χαιρόμαστε διότι αυτός που είναι η Ζωή δεν έμεινε στον σταυρό και τον τάφο αλλά αναστήθηκε, και μας προσφέρει και σε εμάς Ζωή…ζωή αιώνια μέσα στην υπέρλογη αγάπη Του.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου